Maleisië: Sabah & Sarawak 23 dagen - aug/sep 2010

Om 12 uur brengt de MH017 ons spoedig en veilig naar Kuala Lumpur. Aan boord was nog wel een klein relletje met een Aziatisch uitziende man die tussen de stoelen lag te slapen. Dit werd uiteindelijk gesust door het cabine personeel. Op Kuala Lumpur ging ik snel op zoek naar een horloge. Dit horloge heb in in Nederland gezien maar vond ik veel te duur!!! Helaas ook hier, tax free, is dat horloge duurder dan in Nederland… vreemd. Enfin, dan maar door om het vliegtuig naar Kuching te nemen. Ik neem de loopband… begint deze tegen mij te praten:” mind your step!” . Wat bleek, ik had de verkeerde loopband gepakt. Hier in Maleisië lopen ze links, rijden ze links en ik pakte de rechter loopband. Ik kon er gelukkig net nog afspringen. De binnenlandse vlucht was niet vol ik lag dan ook heerlijk op 3 stoelen voluit. Bij aankomst op Kuching stonden Ellen en Andy op ons te wachten. De vrouw van Klaas is helaas gelijk haar koffer kwijt (stond nog op Kuala Lumpur).

 

Marisa

 

Bij aankomst in het hotel kregen we vlot onze sleutel en hadden we tot 18.00 uur de tijd voor onszelf. Ik heb gedoucht en ben richting de rivier gelopen. Volgens de diverse reisgidsen kan je hier prima eten en shoppen. Jalaw Jambier is echter leeg op het moment dat ik aankom. Vervolgens verder gelopen langs de rivier langs de moskee en terug via de andere kant langs de lokale winkeltjes. Veel gedroogde vissoorten, dadels en lemper. Vrolijk gekleurd uitziende cakejes. Naast het visitor centre zit een koloniaal uitziend café. Hier heb ik wat gegeten. Vervolgens heb ik mijn weg vervolgd langs de rivier. Aangekomen bij diverse shoppings malls ben ik op zoek gegaan naar hippe kleding en happenings maar helaas. Borneo is niet hip and happening. Na mijn blog op internet te hebben geupdate in een cafe ging mijn lichtje uit. Het was tegen 16.00 uur en ik kon mijn ogen niet meer open houden. Heb dan ook een klein tukje gedaan tot de groepskennismaking. Onder het genot van een meloen drankje deden we een voorstel rondje zodat iedereen in kort kon vertellen wie hij of zij was. Het is een gemengd gezelschap met veel reiservaring. We lopen gezamenlijk naar de stad om te dineren. Timing is everything maar niet in Maleisië. Desalniettemin was mijn nasi goreng speciaal erg lekker. De moeheid begon nu echt toe te slaan. Bij het afrekenen gaf ik netjes twee briefjes van 10rm. Echter 1 briefje bleek 10 Zwitserse franc te zijn. Daar ik ieder jaar ski in o.a. Zwitserland zat in mijn vakantie portemonnee naast rm dus ook zwf. Beide biljetten zijn kleurig oeps … tijd om te slapen.

 

Marisa

 

 

Vroeg uit de veren voor het ontbijt. Prima eten vooral de koffie. Wachten op de tourbus instructies van Andy voor de 1^e stop, het oerang-utan opvangcentrum. Geen eten en drinken mee en vooral niet de tanden laten zien. Het centrum ligt net buiten de stad en dat is te merken aan het aantal toeristen. In de file naar de voederplaats. Na eventjes wachten begonnen takken te kraken en bomen door te buigen en toen kwam mama utan met de kleine. Een leuk en mooi gezicht. Daarna met de bus richting Bako nationaal park. Langs de rivier overgestapt op drie kleine sampan’s. een mooie tocht over de steeds breder wordende zeemonding. Het was eb dus de steiger van Bako kon niet gehaald worden. De boot werd zo ver mogelijk naar het strand gebracht en wij moesten eruit. Goed dat ik sandalen aan had. Op een ruim terras is er goede koffie en veel makaken. Tam en brutaal gemaakt door voederende toeristen, jatten ze het eten van de tafels. Ik deel de hut met Klaas en Lenie. Een prima slaapplek volgens mijn. Even opfrissen en meteen de jungle in. Langs de mangroven met veel neusapen, een gek gezicht. Andy laat ons even zien waar het pad begint maar al lopende (klimmend) staan we op het plateau. Een mooie plek! Aparte bomen, bekerplanten en vreemde insecten. Andy kan van iedere boom het nut vertellen voor het lokaal gebruik. De latex voor het verdoven van vissen, een boom met naalden langs de stam, een boom die eigen schors vervangt, en nog vele anderen. Tijdens de tocht een malse regenbui! Terug bij de mangrove is het intussen vloed. We blijven even zitten om te kijken naar de neusaap die zich door de vloed heeft laten verassen en in een boom zit. Uiteindelijk gaat hij toch het water in en via andere bomen naar het droge. Deze dag is bijna voorbij, een aantal maken nog een nachtwandeling. Met anderen napraten over de dag bij een glas lauwe cola en met de keukenrat op achtergrond. Morgen geen vlees eten.

 

Dolf

 

 

Vanochtend was ik al vroeg wakker. Na een ontbijtje in de kantine hebben we onze rugzakken gepakt voor een trail. We hebben veel water meegenomen! We besloten met z’n drieën naar Kecil te wandelen (klimmen). Het was best een pittige tocht. Het zweet gutste uit je hoofd! Het wandelen werd wel beloond. Vanaf de rotsen zagen we de mooie baai liggen. Nu moesten we nog afdalen. Uiteindelijk kwamen we op het strand. Daar hebben we lekker gezwommen. Opeens ging het regenen. We besloten met een bootje naar een andere baai te gaan. Deze ‘visser’ bracht ons daar graag naar toe. Hij liet ons de rots in het water zien. Ook zagen we een visarend. Erg mooi en lief van deze man dat hij even wilde stoppen voor een fotoshoot. Vanaf de volgende baai zijn we terug naar huis geklommen. Daar bij de kantine hebben we even uitgerust en geluisterd naar verhalen van anderen. Sommigen hadden een varaan gezien, anderen weer een waterval. Leuk om deze ervaringen uit te wisselen! Daarna besloten Michel, Stefan en ik nog naar het viewpoint te lopen. Dat was ook best een pittige tocht. Wel een mooi uitzicht gehad! Daarna heb ik lekker gedoucht. Morgen gaan we weer terug naar Kuching. Ik ben best wel blij om weer lekker te kunnen douchen en slapen daar. Bako is erg mooi, het was een avontuur, maar 2 nachten is genoeg. De meesten van onze groep zitten met vieze natte kleren. En sommigen hebben vreemde ontmoetingen gehad met de makaken. Deze apen zijn erg brutaal! Wat ik vanavond ga doen weet ik nog niet.. in elk geval goed slapen, hoop ik.

 

Laura

 

 

Even schrikken bij het aankleden; mijn broek die in de badkamer hing was helemaal kapot gevreten door de ratten. Hmm… niet zo handig. We moesten al vroeg verzamelen, want Natascha is jarig! Met ballon, spekkoek en zoenen van de hele groep eventjes gevierd, wel opletten met de makaken!

Een natte boottocht en busrit terug bracht ons weer in Kuching. Na wat reishuishoudelijke klusjes gingen Roland en ik weer op pad. Eerst naar een kleurrijk en levendig Chinees tempeltje, dan met een bootje naar de overkant. Leuk, maar al snel erg nat. We hebben een tijdje staan schuilen. Door de regen krijgt alles hier een andere demensie, ondanks de paraplu! Even bijgekomen op de kamer en dan wer de moet verzameld voor het diner. Op aanraden van Ellen naar een restaurant: visrestaurantjes boven op de parkeergarage. Gezellig druk en super lekker; verse vis en megagarnalen. Douchen en voldaan in ons lekkere bed.

 

Sofie

 

 

Na een vroeg ontbijt vertrokken naar de ferry die ons naar Sibu zal brengen. Aan het begin van de reis is het goed vertoeven op het dek, maar in de verte nadert onheil. Grote zwarte wolken met bakken aan valland water. De rest van de tocht bleef het regenen. Op de Zuid Chinese zee was er wat meerdeiningen wat voor een paar onder ons net iets te veel was. Gelukkig bleef het bij witte bekkies. In Sibu aangekomen hield de regen op. Bagage in de bus en wij lopen naar het volgende hotel. Prima kamer en zoet welkomstdrankje. Eind van de middag met bijna de hele groep naar de pagode gelopen. Hier kregen we een gepassioneerde uitleg van mr. Tan, de beste kenner van het Taoïsme. Vooral volgens hem zelf. Vrolijk deelde de beste man geld uit en vertelde ons het belang van Jing en Jang. Tijdens de rondleiding wees meneer Tan ons op de details die ook als rode draad door zijn uitleg liep. Zon,maan, aarde, mens, dier en diverse vormen. Ik weet niet wat het mooist van mr Tan was zijn passie, bescheidenheid, ADHD of vragen aan ons. Hij wou meer weten wie van ons Claire was… are you claire? Boven op de Pagoda hadden we een mooi uitzicht over de bedrijvige stad. Iedereen in is bezig maar er gebeurd weinig. Zelf ben ik met Sophie nog naar de markt geweest. Erg kleurrijk met levende kippen in kranten verpakt en vissen in flessen. Rond 19.30 naar de avondmarkt gelopen. Zaklampen, horloges, petjes en nog vele snuisterijen. Maar vooral lekker eten!. Niet altijd herkenbaar en soms te goed herkenbaar. Varkenskopen en kont, kippen koppen, ton en organen hebben we laten liggen. Er wat voldoen lekkers zoals, spiesjes, bapao’s, dumplings, vis, reist, zoetigheid en fruit. Buikje heerlijk vol. Op het hotel de tas weer klaar maken voor de volgende dag. Eens kijken of het eten van de markt goed valt….

 

Roland

 

 

Wat een ellende! Je heerlijke luxe bed uit moeten om een paar minuten voor zes. Mijn gister avond gewassen haren nog niet eens droog. Alles staat klaar, dus kunnen we ongeveer 6.15 uur aan een fantastisch luxe ontbijt met zelf vers gebakken omelet en luxe broodjes. Dat hadden we nog niet eerder. Ellen gooit echter roet in het ontbijt door te vertellen dat we vandaag wel op tijd vertrekken het is kwart voor zeven. Eenmaal in de hal moeten we nogmaals een kaartje schrijven voor onze toch al gelabelde tassen. We lopen met dagrugzak en vest naar de bootterminal. Ongeveer 5 minuten waar Andy onze zitplaatsen arrangeert. Om half 8 vertrekt onze expressboot naar Kapit. We hebben de achterste zitplaatsen in de economy class en dat zit krap. De airco staat op diepvries en de tv op dubbelhard. Op het water drijft veel hout wat stroomafwaarts wordt verzameld en verscheept. We zien ook diverse baggerschuiten waarop de grond wordt gezeefd volgens onze expert Roland. Rond half elf zijn toch nog onverwacht snel in Kapit. Gelukkig want ik was de vechtlust aan boord op de tv wel zat en na het schrijven van het eerste deel van het verslag. Eenmaal van boord verwonderen we ons over wat er allemaal van boord komt en hoe de boten tegen elkaar worden gelegd. We zien eieren, kuikens en nog allerlei andere zaken. Dan zullen we de gedragsregels voor de Iban meegedeeld krijgen maar bij de haven van de ferry is er te veel herrie. Bij het fort van Sylvia vertelt Andy dat we ten eerste onze schoenen uit moeten doen binnen en deze verzamelen bij de chief. Dat we ons respectvol moeten gedragen en dat we een ouder iemand niet zomaar mogen passeren maar met ons bovenlijf gebogen met de opmerking mansok te begroeten. Dan zetten we de tassen op de mat in het museum en bezoeken we dit gebouw. Andy geeft nog enige uitleg over de historie van Maleisië. Als we weg willen staan er nog 2 rugzakken die blijken van Klaas en Lenie. We roepende groep bij elkaar om naar hen uit te kijken omdat het museum om 12 uur sluit. Toen het stadje bekijken, de markt over en de bakker wordt aangewezen. Er worden door Andy en Ellen boodschappen gedaan en we gaan richting haven waar we gepropt worden in twee minibusjes. De rit duurt ongeveer 30 minuten en gaat grotendeels over verharde wegen en een klein deel grintweg. Als we aankomen kan er gekozen worden voor de hangbrug of voor de vaste brug. We gaan vervolgens nadat de schoenen en tassen bij elkaar zijn gezet in de woonkamer van de chief zitten. De lampen en ventilator mogen aan en dus wordt het weer koeler want we zwemmen in onze kleren van het zweet. Ellen vertelt dat we later ook nog echt kunnen zwemmen. We worden verwelkomd door de schoonzoon van de chief en krijgen de tijd om rond te kijken. Hier en rond het longhouse. Men verwacht ons terug om 15.00 voor de thee/koffie en om half 4 voor de junglewandeling met de cursus vallen zetten. Nadat we even naar de rivier lopen waar de kinderen zwemmen en zich met knikkers vermaken. Een paar mensen wagen zich met de pootjes in het water en intussen wordt er weer met woorden geschaakt en gefotografeerd. Bij de koffie/thee blijkt nog een broodje met kokos of chocolade aanwezig te zijn. Dan gaan we wandelen met Andy en zijn heldhaftige assistent schoonzoon van de chief. Er was wel gezegd dat het drassig kon zijn maar we wisten niet dat we eerst door diverse waterpoelen heen moesten welke nogal diep waren. Vreemd was wel dat het grootste gedeelte van deze jungletocht over de verharde weg ging. We letten wel hoe we een val moeten zetten voor een dier of mens en Henk blijkt deze kwaliteit ook te bezitten. De dames hebben hun charmes en hebben geen behoefte aan de val. We leren nog over de platen en waarvoor ze gebruikt kunnen worden. Om terug te lopen met een door Andy voorgesteld spel met namen van van alles. Dit spelt duurt tot Dolf zijn knie en broek kapot valt. Iedereen heeft intussen zijn natte spullen in de ruimte van de chief gezet en wandelt rond of zit in de centrale ruimte. Nog voor half zeven is het warm eten klaar (kip, komkommer, boontjes, mosterdgroente en rijst) en staat iedereen in de rij. In een grote kring wordt er gegeten en bij de koffie wordt er gezellig gekletst. Terwijl de bevolking de markt bevoorraad en de instrumenten klaarzet voor de traditionele dansen. De chief houdt een woordje met Andy als tolk. En hoopt dat wij een fijn en goed verblijf zullen hebben. Na een paar dansen mag er ook door ons worden gedanst en muziek worden gemaakt. Na een polonaise voorgegaan door Andy is de poppenkast gesloten en mag er bij de kraampjes worden gekocht. Er wordt behoorlijk veel gekocht en de rijstwijn komt weer op tafel. Het glas gaat regelmatig rond terwijl de chief de matrassen neerlegt en de dames de kussens. Dan worden de privé verblijven ingericht en klamboes opgehangen. Henk maakt foto’s van de stellen en komt meerdere malen rond met de rijstwijn totdat deze leeg was. Waar om 11 uur de lichten uit gingen bleven diverse zaklampen nog aan. De meeste luiken sluiten en de snurkers werden actief. Het lijkt erop dat we de koppensnellers hebben overleefd en hun ons.

 

Elly

 

 

Vanmorgen om 05.30 uur kwam Ellen ons wakker maken. Voor de een was dat echt niet nodig, maar er waren ook genoeg mensen die nog heerlijk sliepen. Al met al was het toch een nacht met, hindernissen. Ellen had op het lijstje gezet dat je kon douchen, maar om nu met 18 man in het pikkedonker op een klein plaatsje onder een tuinslang te gaan staan… de meesten hebben het dan ook maar bij tanden poetsen gehouden. In de woonkamer stonden de bekende kannen mierzoete koffie en thee en een schaal sandwiches met jam. Daarna waren we weer reisvaardig met een droog hoofd (het regende gelukkig niet meer) maar wel met natte voeten! De schoenen van de trekking van gisteren waren natuurlijk nog drijfnat. Het was dus een kwestie van soppen, soppen en nog een keer soppen. Binnen een half uur waren we in Kapit. Waar we de boot nemen naar Sibu. Er was zelfs nog gelegenheid om te shoppen en/of koffie te drinken. Maar dat heeft niemand gedaan. Waarschijnlijk vergde dat een te grote inspanning. Voor 30rm kon je naar een keurig schoon toilet en daar kon je je een beetje beter opknappen dan in het longhouse. Om 07.15 uur aan boord en stipt op tijd vertrokken we na een kwartiertje. Het was een andere boot dan op de heenreis want je had (in ieder geval op de laatste rij) wat meer beenruimte. Omdat we dit keer stroomafwaarts voeren, waren we al om 10.15 uur al in Sibu. Dat scheelde toch al 3 kwartier. Aanvankelijk zouden we per bus naar het hotel gaan, maar na 10 minuten doelloos rondhangen zijn we toch maar weer braaf gaan lopen. In het hotel begon het grote ompakken van koffers en rugzakken verkleedpartijen in het toilet en nog meer van dat geneuzel. Daarna de bus in voor de reis naar Similajau National Park. Een trip van ongeveer 4 uur maar……. Dat is veranderd. Want op het moment dat ik dit schrijf zijn we gestrand bij een wegrestaurant. Bij het oprijden van de parkeerplaats is misschien door een of andere verkeerde manoevre de stuurstang gebroken. Het linker voorwiel staat helemaal dwars onder de bus en daar is geen meter meer mee te rijden. Aanvankelijk was het plan om het mankement hier te plekke te repareren, maar volgens insiders is dat een onmogelijke klus, stel je voor dat het niet goed gaat. Je wilt bijvoorbeeld linksaf maar het stuur werkt niet mee en je rijdt dus rechtdoor een of ander ravijn in (die heb je hier ook vast wel). We hebben dus echt geen zin in grote Nederlandse krantenkoppen: “ Groep Djoser verongelukt in Maleisisch Borneo” . we wachten dus gewoon geduldig op een ander bus. De tijd wordt gedood met puzzelen, lezen en een spelletje set en zo maar wat gepraat. We hebben natuurlijk geluk dat dit bij een wegrestaurant is gebeurd en niet in the middle of nowhere. Na ruim 3 uur wachten arriveert de nieuwe bus of moet ik eigenlijk zeggen busje? Het formaat van het busje gaf wat problemen. Er konden alleen maar 3 tassen in de bagageruimte. De rest moest op de achterbank via de achterdeur. Door dit hadden we 4 mensen over en 0 zitplaatsen vrij. De hele achterbank moest toen ontruimd worden en de tassen werden in het middenpad gezet. Via het betere klim en klauterwerk werd de achterbank bereikt. We waren reisvaardig en hebben een rit van 2,5 tot 3 uur voor de boeg. Het wegdek is af en toe erg bumpy en dat hebben vooral Dolf, Theo Elly en Annemiek op de achterbank ondervonden. Op een gegeven moment maakt de bus zo’ n gigaklap dat Dolf en Theo met hun hoofd tegen het plafond aanvlogen en Elly en ik een grote tas in onze nek kregen. Een woedende schreeuw van Theo: “Slowly” . want op deze manier gebeuren er echt ongelukken. De chauffeur rijdt nu wat kalmer. Het gevolg is natuurlijk wel dat we er wat langer over zullen doen, maar dat moet dan maar. Rond 18.15 uur waren we dan eindelijk op de plaatst van bestemming. En toen was het eigenlijk dubbel pech dat we pech hebben gehad, want het hostel ligt pal aan zee. Daar konden we dus nu niet van genieten. Van de bus naar het hostel was het nog een aardig eindje lopen, zeg maar sjouwen. Gedeeltelijk over nat zand. Hoezo zwaar? We hebben het hostel ongeveer privé op een echtpaar met 2 kinderen en de nodige hoeveelheid muizen/ratten na. De verdeling van de kamers verliep voor sommigen wat chaotisch maar uiteindelijk had iedereen een plekje. Douchen moest natuurlijk koud, maar je had in ieder geval een schoon gevoel. De toiletten waren echter een ramp. Doortrekken/doorspoelen verliep niet echt soepel. Dus dan kun je je daar wel iets bij voorstellen. Om 19.30 uur hadden we het gezamenlijk diner. Een keuzemogelijkheid was er niet. Iedereen kreeg een bord met rijst, groeten en een stukje vlees. We zullen maar zeggen : “honger maakt rauwe bonen zoet”. Bovendien zat iedereen braaf aan de cola of iets dergelijks want bier was niet verkrijgbaar in verband met het geloof van de beheerder. Voor de echte liefhebbers organiseerde Andy nog een avondwandeling, maar erg veel animo was er niet. De rest ging in de stromende regen terug naar het hostel. Eerst de kamer Mouse-proof maken met andere woorden alles wat eetbaar is in de koelkast en dan maar het er van hopen. Welterusten!

 

Annemiek

 

 

Na een goede nachtrust met veel regen worden we voor half 8 gewekt door gestommel over de houten vloer van hostel 2. Tijdens de wandeling naar de kantine vallen de enorme waterplassen die de regen gevormd hebben op. De omelet met toast en jam laten zich goed smaken. Na het eten gaan we naar het administratie kantoortje van het park en kopen een beschrijving van de routes. We kiezen voor de rode route die direct achter de hangbrug begint. Het is een prachtige route met veel bruggetjes over smalle stroompjes. De route is perfect aangegeven en de bruggen zijn zelfs genummerd. De route is vrij valk alleen de beddingen van de stroompjes geven enig klauter werk. Het is behoorlijk modderig door de overvloedige regenval en er zijn diverse leuke doorkijkjes naar de zee die altijd vlak bij zijn. Na brug nr 12 besluiten we om terug te gaan omdat we om 11.00 uur ons weer af moeten melden bij het kantoortje. We hebben nog net de tijd om nog even de educatieve route door het mangrove bos te lopen. Een rondje van ongeveerd 1km. Dat net voor de brug begint en eindigt. Na het afmelden besluiten we om nog snel even een dijk in de zee te gaan doen. Het water is warm en er is weinig golfslag. Daarna douchen en naar de kantine om een lunch met noodles te eten. Dan terug naar de kamer om de bagage op te halen en om 13.00 uur zijn we op weg naar Miri een busrit van 3,5 uur langs grote dadelpalm plantages, opslag en verhandelinggebouwen. Als we rond half 5 Miri binnen rijden valt op dat er veel luxe huizen en winkel complexen gebouwd zijn. Miri is rijk aan olie bronnen die voornamelijk door Shell geëxploiteerd worden. Veel Engelse en Nederlandse werknemers hebben in de buitenwijken van de stad gigantische huizen gebouwd. Wij logeren in het Mega hotel op de 13^e etage een grote overgang met de plek in het National Park waar van vandaan kwamen. We hebben een mooie view over de stad en de zee. We halen een citymap bij de receptie en lopen eerst naar het waterfront. Daarna gaan we de nodige ringgits in slaan en bekijken het winkel aanbod van de stad. Een ieder koopt zijn of haar spulletjes en ik scoor een paar nieuwe sandalen voor 79 rm. Terug in het hotel spreken we af dat we na te hebben gedoucht en om te hebben omgekleed 20.00 uur gaan eten. We lopen terug naar het waterfront en genieten van een prima maaltijd met garnalen en kip. Een heerlijke zeebries completeert deze dag in Miri.

 

Theo

 

 

Het was vanochtend relaxed ontwaken in het luxe Megahotel met 16 verdiepingen in het centrum van Miri. Na een uitgebreid ontbijt, met brood worden we door een luxe, schone, met draaiende airco, hotelbus naar het vliegveld gebracht. Na een half uur vliegen landen we op “ Airport-gunung Mulu National Park”. Even wachten op de transfer naar ons nieuwe onderkomen. Een geroeste, gedeukte bus met wippende banken die zijn beste tijd al veel te lang achter de rug had. De Benerat Inn bestaat uit houten kamers op een rij veranda ervoor en hoog op de palen. Basic ingericht met 2 bedden een kast, douche toilet en spiegeltje aan de wand. Na de lunch hebben we een schitterende wandeling door de jungle naar Deer Cave en Long Cave gemaakt. Nadat we een half uur gelopen hebben horen we plotseling het geluid aankomen van heel veel water (waterval?). Ja, maar niet van een berg, maar direct vanuit de lucht. Een echte onverwachtste tropische regenstortbui die ons verder die dag niet meer zou verlaten. Onze groep zag er uit als een bont gekleurde plastic slang die zich hier door heen worstelde. Ondanks het vele water, de nevel en de schemering werd de prachtige mystieke omgeving gefilmd en gefotografeerd. Het bezoek aan de Deercave was absoluut fenominaal! De gigantische hoge rotswanden bij de ingang van de grot, de vegetatie erbij en het vele water deden sprookjesachtig aan. De sfeer in de grot met de natuurlijke bouwwenken kan ik niet meer vergeten! Helaas hebben we de uittocht van de miljoenen vleermuizen door dit slecht weer gemist. De wandeling terug werd met stevige pas ingezet want de tropische regenbui werd een tropische wolkbreuk en het was inmiddels geheel donker. Aan alle kanten, ook onder het houten plankier waarop we liepen, vond de woeste watermassa de weg naar beneden. Na het ontdaan van onze zeiknatte schoenen/kleding kregen we een lekker maal voorgeschoteld en werden onze avonturen nog eens beleefd. Al met al een echt regenwoud avontuur. Toen we naar bed gingen regende het nog steeds pijpenstelen…………..

 

Lenny

 

 

Even uitslapen, pas om 7.30 ontbijt. Maar veel vroeger al constanatie op de veranda, het hele terrein blijkt onder water te staan, zeker 1,80 diep! Na de eerste verbazing volgen al snel de bootjes die ons naar de kantine brengen. De buitenboordmotor bestaand uit een mannetje die achter de boot liep en deze duwde. Na het ontbijt in omgekeerde volgorde weer naar de veranda’s gebracht. Het is in ieder geval droog… de geplande excursie gaat gewoon door dus de rugzak weer ingepakt nu met een poncho om te voorkomen dat er meer vergaat in mogelijke regen (gisteren heeft helaas mijn mobieltje de tropische moesson niet overleefd), maar nu goed voorbereid de boot weer in richting de Wind Cave. Onderweg zou gestopt worden bij een dorpje maar dit ging helaas niet door, hier was alles ondergelopen. De steiger waar we zouden afgezet worden was niet te bereiken. Daarom zijn we verder aan land af gezet op een oever. Gentleman Andy heeft 2 dames op zijn rug over een modderplas gedragen. Verder over de plankwalk naar de Wind Cave. Waarom dat ding zo heet? Geen zucht wind! Maar wel mooi gevormde stalag(m)(t)ieten als een gekroonde koning en een afhakt armpje, waar Andy een smerig verhaal bij wist te vertellen. Over een afgehakte arm in de collectiebus van de kerk. Daarna in ganzenpas verder over de plankwalk naar de Clearwater Cave. Onder aan de trap (200 treden!) naar de ingang stond de koffie/thee met koekjes klaar. En ja hoor we zaten nog niet of de plensregen viel weer. Rap onder het afdak gaan schuilen. Een aantal diehards gingen naar boven de rest bleef beneden en heeft de doos koekjes soldaat gemaakt. Je moet toch wat he? De herenigde groep heeft zich vervolgen op de lunch gestort die was meegebracht (en voor de verandering weer eens koud was). In de boot terug in ieders hoofd de vraag hoe zal de logde er bij liggen? Nat dus! Vol goede moet richting de veranda gaan lopen maar toen het water op kruishoogte was opgekropen stopte de expeditie. But look who’s there? Andy the ferryman! Vrolijk peddelend soppend en wadend heeft Andy iedereen thuis gebracht. Luid toegezongen door de groep “ o sole mio” een lekker rustig middagje op de veranda doorgebracht. Beetje lezen, slapen, gedoe met kleding en schoenen in een poging deze droog te krijgen. Verspilde moeite! Langzaam aan wordt alles klam en vochtig en zelf waren we er ook niet frisjes en fruitiger op. But hey this is the jungle! Om 19.30 was er diner een waar feest maal met echte frietjes die met applaus werden ontvangen. Andy heeft (nogmaals voor Lenny en mij) uitleg gegeven over zijn tatoo’s en er is een dans uitgevoerd door een local. Om de avond te sluiten hebben we nog een hilarisch spel gespeeld ”the psychiatrist’s game” lachen gieren brullen. Zij die meegespeeld hebben weten wat ik bedoel. Voor hen die niet meededen valt het nauwelijks uit te leggen, dus ik doe ook maar geen poging. Tenslotte weer naar de hut slechts de laatste meter nog wadend. Een douche en dan de lakenzak in, nog even bedenken aan wie ik dit dagboek morgen zal geven……….

 

Annemarie

 

 

Vandaag vroeg uit de veren net als gisteren stond ik al om 6.30 uur naast mijn bed bij de termieten die de weg naar de afvalbak hadden gevonden. Gelukkig was het water allemaal verdwenen en konden we droog naar het ontbijt lopen. Na het ontbijt om 8.30 met het busje op pad gegaan naar de canopywalk. De tocht hoog in de bomen (30 a 33m) was erg mooi en indrukwekkend. Op de terugweg op het plankenpad zijn we aardig wat dieren tegen gekomen. Dit omdat het nog vroeg en rustig was. De dieren zochten blijkbaar ook dit pad op om op te drogen van de regen. We hebben vlinders, kikkers, salamanders, eekhoorns en rupsen gezien. Bij terugkomst hadden medereizigers onze schoenen in de zon gezet die nu lekker door kwam. Gelukkig maar, want anders waren ze nooit droog geworden. Vervolgens de tassen verder gepakt en naar de lunch gegaan. Bij de lunch met z’n allen zitten kletsen en bijpraten. Ook zagen wij hier Andy voor het laatst die inmiddels een vervolgopdracht had gekregen van zijn baas. Andy was een erg vriendelijke man die voor iedereen open stond en iedereen wat wilde leren en meegeven. Henk kreeg nog de armband van Andy als aandenken. Persoonlijk zal ik hem nooit vergeten. Na de lunch eindelijk de droge schoenen aangetrokken en vertrokken naar het vliegveld om naar Miri te vliegen. Zonder problemen door de douane. In Miri snel een ijsje gepakt en doorgevlogen naar KK. Hier aangekomen wat info folders van de omgeving gepakt en naar de bus gegaan. Snel inchecken bij het Beverly Hotel (het was al laat en we moeten morgen om 5.30 eruit) en gelijk de stad in gegaan voor snacks, water en souvenirs. Heerlijk gedoucht en naar bed.

 

Michel

 

 

Alarm! Nee het hotel belde ons wakker en het was pas 3.55 uur, dat deed zeer. Snel gaan douchen echter de heather stond niet aan, gelijk klaar wakker. Gelijk de koffers meegenomen naar beneden. 5.00 uur ontbijt iedereen keek zo van heb ik deze vakantie geboekt? Zeer tot tevredenheid van iedereen was er kaas en worst, zeer bijzonder want die hadden wij nog niet gezien deze vakantie. 5.30 koffers in de bus en weer een deel op de achterbank maar iedereen hielp en het ging prima. 6.00 uur op het vliegveld het bekende werk. Om 7.00 uur vertrekken in een standaard Boeing 737. Geland in Sandakan. Alle koffers waren er, hoera en de bus stond al klaar. Onze nieuwe gids stelde zich voor, hij heet Bobby. De chauffeur werd ook voorgesteld als een F1 coureur, maar een vrachtwagen verhinderde dat hij zijn kunsten kon vertonen. Veilig aangekomen in het Jungle Resort Sepilok, onze kamers waren gelukkig klaar. Tot onze verbazing waren het kamers met airco en keurig netjes en dat midden in de jungle. Op 10 min lopen kwamen we bij het opvangcentrum Sepilok. Na vele instructies geen voedsel, water, rugtassen enz liepen wij over de houten planken naar de voederplaats van de orang oetans. Er waren op dat moment twee moederapen met hun kinderen op de voederplaats. Zeer vertederend. Twee jongen van een jaar of 4 kwamen eraan geslingerd. Het klikken van de fototoestellen was niet van de lucht, het leken wel filmsterren. Wij deden natuurlijk van harte mee. Na een half uur in de brandende zon en veel foto’s en film later gingen wij terug naar de ingang om koffie te drinken het was weer een zeer indrukwekkende ervaring. Om 11.00 gingen wij naar een film kijken van 20 min over het opvangcentrum van deze apen. Ze doen bijzonder goed werk hier. Op de terugweg naar het Resort veel foto’s gemaakt van de planten en de bomen. In de kantine hadden wij een zeer uitgebreide menukaart. Heerlijk kip en friet gegeten een verademing na al de nasigorengs en rijst. Koffie toe, wat een luxe. Verschillende van ons gingen zwemmen, er was een leuk zwembad. Wij gingen lopen in de omgeving van het Resort. Hier vonden we vlinders, neushoornvogels, gekko’s, schildpadden en vele andere dieren en planten. Bij ons ging toen het lichtje uit en zijn wij twee uur gaan slapen. Om 17.00 uur naar de kantine, want er moest geschreven worden. Langzaam druppelde de ploeg binnen. Gezellig praten en wat drinken. Gezellig met Ellen onze reisbegeleidster reisverhalen gaan uit wisselen. 21.30 uur naar bed doodmoe.

 

Klaas

 

 

Na een heerlijke nacht slapen, we hadden airco.. echt waar, opgestaan om 7.30. Er was een prima douche, dus de dag begon goed. Zij hadden voor ons een heerlijk ontbijt met zoveel koffie als we wilden. Onze rugzak gaan vullen voor twee dagen want onze grote tas bleef achter in Sepilok. Onze bus van gisteren kwam weer, dat was makkelijk want ons kent ons. Precies om 10.00 weggereden tot onze verbazing houdt men zich hier precies aan de tijd. Onze ploeg is trouwens ook niet te laat dus dat werkte prima. Na 15 min gestopt bij een grote supermarkt voor de nodige inkopen. Na weer een half uur rijden gestopt bij een fruitmarkt. Dit was een fruitmarkt van de locale bevolking, bijzonder leuk. Ellen kocht fruit en liet het ons proeven, zodat wij wisten wat we kochten. Foto’s gemaakt van de kinderen die dit erg leuk vonden om zichzelf terug te zien. Na 20 min verder rijden. Onderweg veel palmolieplantages gezien, kilometers lang. Hiervoor is veel woud gekapt. Na 1 uur rijden sloegen we rechtsaf een slechte weg op. We kwamen aan de Kinabatangan rivier. We moesten de rivier oversteken. Per bootje gingen er 8 personen in. Dit was snel gebeurd want het was maar drie minuten varen. We kwamen aan in het Bilit Lodge midden in het oerwoud. Onze kamers waren nog niet vrij, dus wij gingen eerst maar lunchen. Na een drie kwartier mochten wij naar onze kamers. De kamers hadden airco maar hier voor moest men 280rm betalen. Niet gedaan want wij vonden dit schandalig. Tevens werkte op onze kamde de fan niet. Gelukkig konden wij een andere kamer krijgen. Het was op de kamer meer dan 30 graden. Dus wij gingen heerlijk aan de rivier zitten. Dit verslag schrijven en koffie drinken. Om 16.00 met zijn allen in drie bootjes de rivier op stroomafwaarts. Het eerst wat wij zagen was een witte reiger (Ivus). Daarna een familie makaken en weer een witte Ivus. Het gaat maar door. Opeens gaf onze schipper vol gas want er was een olifant in het water. Na 2 min varen viel onze motor stil een foutiever moment was niet denkbaar. Gelukkig kreeg hij hem weer snel aan de praat. Het was een mannetjes olifant die oliefantengras aan het eten was. Iedereen was helemaal verrukt. Na 10min verder gaan varen, prompt zagen wij 2 neushoornvogels in de bomen. Even verderop een hele familie neusapen het kon niet op. Onze motor kreeg weer kuren, maar we kwamen weer verder. Verderop nog eens aalscholvers gezien. Na 1,5 uur werd het tijd om terug te gaan. Vol gas terug opeens kwamen aan de rechteroever 9 olifanten uit het oerwoud. Zij gingen zwemmen en een modderbad nemen. Er was ook nog een kleintje bij. Het lag gelijk vol met bootjes toeristen. Er leven maar 1000 van deze dieren op Borneo in het wild. Dus het was zeer uniek dat wij dit zagen. Volgens mij zijn dit de meest gefotografeerde olifanten ooit. Het was prachtig zwemmen zich met modder ondergooien het elkaar begroeten enz. maar de ware ster was toch het kleinste olifant onder de hoede van zijn moeder en tantes. Na een half uur badderen verdwenen zij in het oerwoud. Iedereen was zeer onder de indruk. Op de terugweg viel onze motor nog 2x keer uit maar dat kon niemand iets schelen. We kwamen in het donker aan. Tijdens de rit terug was het pik donker geworden, ook een ervaring. Het eten was om 19.30 klaar in buffetvorm. Het gespreksonderwerp liet zich niet moeilijk raden de olifanten waren toch wel een van de toppunten van deze reis. Na het eten hadden wij nog een gezellige avond met zijn allen. Een deel van onze groep deed nog een nachtwandeling. Een deel van onze groep kon helaas niet mee omdat er gebrek was aan laarzen. Moe maar zeer voldaan gingen wij om 22.30 slapen.

 

Klaas

 

 

Drie van ons waren al vroeg uit de veren gegaan om een morningcruise te doen. Klaas, Lenny en Annemarie hebben onder andere de zeldzame red-leafmonkey gezien, hornbills en de stilte van de jungle op de vroege ochtend ervaren. Om 10 uur hebben we onze stoute schoenen in dit geval laarzen met ontzettend charmante lycheesokken erin aangetrokken. Om de modderige paden naar ’t Oxbowlake te bewandelen. Eerst 10 min met een bootje naar de riverbank gebracht. Waar we aan kwamen bij wat leek een begraafplaats. Een naambordje datum en een boompje. Het bleek om een boomplant programma te gaan om de co2 uitstoot van vliegtuigen te compenseren. Goed initiatief! Nadat wij tijdens de wandeling onze laarzen al flink in de modder hadden gedoopt hebben wij bij het Oxbowlake genoten van een fishmassage. Nu heb ik het persoonlijk niet zo op happende beestjes maar onder andere Natascha vond het heerlijk. Om 1 uur kwamen we weer thuis en hebben gelunched in ons gezellige restaurantje aan de Kinabatanganrivier. Aan het einde van de middag hebben we wederom met z’n allen een afternooncruise gemaakt en die was ronduit lucratief! Een stuk of 8 olifanten, silverleafmonkey’s, black mangroveslang, varaan, neusapen, makaken en zelf een wilde orang utan. Op afstand zagen we zijn grote verschijning op een boomtak zitten. Prachtig! En mooi om ze in het wild te zien. En om de zeer geslaagde afternooncruise gepast af te sluiten werden we ook nog getrakteerd op een gekleurde lucht tijdens de zonsondergang (welke niet langer duurt dan 2 a 3 min). ’s Avonds waren er nog 10 enthousiastelingen die een nightcruise hebben gedaan, meer vooral als doel krokodillen spotten. En dat is gelukt in totaal 2 gezien.

 

Ellen

 

 

Een busdag van 7 uur! Maar met de nodige tussenstops valt het allemaal wel mee. Door oneindige palmolieplantages aan weerszijden van de weg reden we richting de bergen. Mount Kinabalu was gehuld in wolken. In Ranau hebben de klimmers de laatste spullen ingeslagen voor de tocht naar de summit.(denk aan een hele charmante bivakmuts die dubbelzijdig gedragen kan worden, werkhandschoenen, headlights aan de voorbereidingen zal het niet liggen) Tegen half 5 ingechecked in het cottage hotel in Kundasang. Eerst kwamen de klimmers langs voor een briefing. Hoe gaat de tocht eruitzien, wat nemen we mee enzovoort. Gelukkig konden we na de briefing toen we even buiten stonden de top van de Mount Kinabalu zien, ons doel van morgen/overmorgen. Na de klimmers waren de niet klimmers voor de briefing. Ook voor hun hebben we geprobeerd een mooi programma te maken. Zij zullen onder andere de theeplantage bezoeken de Poring hotsprings en wandelingen maken in het Kinabalu National Park. Voor iedereen wat wils we maken er gewoon wat leuks van

 

Ellen

 

 

Na gisterenavond vreselijk in het restaurant te hebben gelachen om het feit dat bijna alle bestellingen misgingen (iedereen kreeg het verkeerde eten, alles kwam in verkeerde volgorde en dan was het nog de vraag of je eten warm was). Vanochtend om 08.00 op gestaan om met de niet klimmers op pad te gaan. Te beginnen zijn we om 9.30 naar de theeplantage gegaan waar onze excursie begon. Hier hebben wij van een man, ben helaas zijn naam kwijt dus ik noem hem maar even Jan, een rondleiding gekregen. Jan vertelde alles over de processen die nodig waren om ons bekende theezakje te maken. Ook vond hij het erg leuk dat wij uit Nederland kwamen omdat zij een Nederlands keurmerk op hun producten hebben staan. Na Jan te hebben bedankt hebben we nog een glas echte natuurlijke thee gedronken. Was wel even wennen de thee was erg sterk. Vervolgens zijn we verder gereden met als volgende stop de grootste bloem ter wereld. Deze was helaas al aan het verdorren. De bloem was zo’n 45 cm breed. Hierna hebben wij heerlijk zitten eten tegenover Hotsprings. Vervolgens zijn we hier naar binnen gegaan. Het park was zeer mooi aangelegd en voor iedereen was er wat te doen. Zelf(Laura en ik) zijn naar de waterval gelopen en naar de vlindertuin. Bij het verlaten van Hotsprings zijn we opeens tijdelijk onze gids kwijt, spoorloos verdwenen! Onze chauffeur die zei maar dat we in moesten stappen. Helaas kon hij niet goed uitleggen wat er aan de hand was i.v.m. zijn slechte Engels. Later bleek dat Bobby was opgepakt door de politie die specifiek de toeristenbranche controleert. Blijkbaar had onze gids niet de juiste papieren bij zich voor de excursie van vandaag. Verder in Ranau hebben we onze gids weer opgepikt en zijn toen door gegaan naar het hotel. ’s Avonds gegeten in het restaurant waar nu wel alles goed werd geserveerd. Diverse mensen waren in de ban van de kakkerlakken omdat ze zo groot waren. Zelfs rokers bleven binnen omdat ze voor de stoep zaten. Ik (niet roker) ben toen maar even naar buiten gegaan om maar eens te kijken hoe groot ze echt waren. Ik dacht dat de kakkerlakken in Spanje groot waren, maar dit sloeg alles hier waren ze zo groot als een colablikje! Morgen weer een nieuwe dag en ben benieuwd hoe de klimmers het hebben gehad.

 

Michel

 

 

Vanochtend zijn we om half 10 vertrokken naar Kinabalu National Park. Het was de bedoeling dat we met 13 man in 2 busjes werden vervoerd. Er kwam maar 1 busje maar Bobby had zijn auto hier staan dus konden Annemarie, Michel en ik met hem meerijden. Het was een avontuurlijke rit. Hij reed heel hard en hij viel geregeld uit. In het NP was het zonnig, maar er hingen regenwolken in de lucht. We zijn eerst met Bobby meegelopen naar het restaurant. Van daaruit splitste de groep zich. Wij zijn met z’n zevenen met Bobby meegegaan naar de botanische tuin. Het was mooi aangelegd maar er stond weinig in bloei. Daarna hebben de liefhebbers koffie gedronken in het restaurant. Het begon ook te regenen jammer genoeg. Toen de ergste regen voorbij was hebben we een stukje van de silau-silau trail gelopen. Op den duur gingen we niet verder, omdat het glad werd door de regen. Het was wel mooi om door de nevel wolken te lopen. Annemiek is hierna met Bobby meegereden naar het powerstation om de klimmers op te wachten. Wij zijn met z’n zessen buiten het park wezen eten. Iedereen had lekkere pindasaus met kip. Ik had een noodlesoup, ook erg smaakvol. Vervolgens besloten we met een busje terug te gaan naar ons hotel. We hielden een busje aan en hoefde maar 20 rm te betalen voor de bus. We gaven de chauffeur nog 4 rm fooi, waar hij heel gelukkig van werd. Zodoende konden wij het bedrag van 24 rm makkelijker door 6 delen. Rond 15.00 uur waren we terug bij ons hotel. We hebben lekker uitgerust. Vanavond om 19.00 uur hebben we een gezamenlijk diner. We kunnen dan ook luisteren naar de verhalen van de klimmers. Ook krijgen ze van onze groep nog een cadeau voor de prestatie.

 

Laura

 

 

Om 6.45 deed mijn telefoon zijn dagelijkse werk, mij snoeihard en genadeloos wekken voor het ontbijt. Vandaag was het echter iets minder erg, op deze dag der dag(nou ja van deze vakantie dan). Het is namelijk de dag van de klim, toch een van de redenen dat ik deze reis uiteindelijk via Djoser maak. Vanuit het hotel hebben we al zicht op ons doel. Mt kinabalu en om precies te zijn lows peak op 4095,2 meter. Mijn survivalpakket (dagrugzak) had ik heel wijselijk de avond van tevoren gepakt. Toch een kwartiertje extra slaap! Deze is gevuld met o.a. koolhydraat rijke snacks, water en 100plus (sportdrank) en natuurlijk alle warme kleding thermoshirt fleece trui softshell handschoenen en bivakmuts. Dan is het tijd voor een klimmersontbijt samen met de overige moedige medeklimmers. Elly, Theo, Sofie, Roland en Ellen (ja de reisleidster). Tegen heug en neus een bord vol eieren en witte bonen in tomatensaus weggewerkt. Klimmen op toast van witbrood en jam leek mij een slecht plan! Na het ontbijt nog eventjes snel een before foto gemaakt met de berg op de achtergrond. Toen het busje in, zonder de berg uit het ook te verliezen, naar het powerstation. Daar werden door Ellen en Bobby nog wat formaliteiten geregeld en kregen we onze lunchpakketjes die toch niet meer in mijn overvolle rugzak paste, dus dan maar eraan hangen! Voor wie het interesseert, het lunchpakket bestond uit 6 boterhammen, 2 gekookte eieren en een stuk kip. Over deze eieren later meer. Vol energie en met onze permits om de nek konden we het volgende busje in, weer 5 km minder lopen naar timpochon gate. Samen met onze gids Cornelius begint de tocht nu toch echt. Ironisch genoeg is dit begin een trap afdalen. In de eerste 100 meter worden we al geconfronteerd met een mooie waterval en natuurlijk de rest van het prachtige landschap. Niet lang daarna begint de klim dan echt, met een trap van enkele verdiepingen. Neem trap hierbij wel in de ruimste zin des woords gezien de treden alles behalve gelijkmatig waren. En vaak een onderbeen hoog. Maar goed hier waren we op voorbereid. Competitief als ik ben ingesteld ging ik snel op weg met Sofie op de hielen. Spoedig kwamen we al aan bij de eerste shelter. Shelter in de letterlijke zin was overigens niet nodig, we hadden prachtig weer! Een graad of 20-25 en het zonnetje op onze bol. Maar eventjes de rugzak af, zitten en drinken was na 500m klimmen zeer welkom. Deze shelters lagen overal langs de volledige trail, soms om de 400 meter en soms om de 900 meter. Om je hierop voor te bereiden waren deze tussen afstanden echter netjes aangegeven bij elke shelter. Zo kon je precies zien hoe ver en hoe hoog de volgende shelter was. Is toch handig om te weten dat de volgende over ruim 900m is en niet over 400 m. terwijl wij rustig bij zitten te komen, sjokken de eerste kruiers ons rustig voorbij op hun slippers of Crocs met een kilo of 15 a 20 bepakking op de rug. Het hotel ligt op 3300m hoogte moet namelijk dagelijks door deze mensen bevoorraad worden en wij dachten dat wij het zwaar hadden! Na shelter 2 werd het pad grilliger de treden hoger en bestonden deze treden steeds vaker uit rotsblokken dit maakte het klimmen echter alleen maar leuker voor mij. Lekker vooruit plannen over welke stenen je op je doel afgaat. Grappig overigens om tijdens de klim onvoorbereide Chinezen uit te lachen die op hun Nikes al hijgend en puffende de berg op sjokken. Door voorheen genoemd schoeisel gaan zij regelmatig onderuit. Minder grappig dat ook hier minder sociale aard naar boven komt, van klimmersetiquette (lees: aan de kant gaan als er een sneller iemand achter ze zit) hebben zij nooit gehoord. Onderweg bij een shelter overigens nog lol gehad met de door toeristen tam gemaakte eekhoorns. Als je een cashewnootje op je schouder legt komt de eekhoorn via je arm om hem op te halen. Nu kan ik de rest van de klim naar laban rat wel detail gaan beschrijven maar eigenlijk is dit met geen pen te beschrijven dus probeer ik dat ook niet. Ga het gewoon zelf ervaren als je kans krijgt. Na ruim 6km klimmen en 1500 m stijgen komt laban rata in zicht het eindpunt voor deze dag. In de laatste meter kom ik nog langs een volleybalveld op deze hoogte. De gidsen hebben hier blijkbaar nogal eens behoefte aan. Na een hapje eten wilde ik eigenlijk nog een kijkje gaan nemen op het granietplakkaat maar dit was toch niet de bedoeling volgens de gidsen die ik tegenkwam. Dan maar terug naar binnen (waar de verwarming overigens kapot was en de buitentemperatuur 8 graden). Om te socializen met de weinige klimmers die daar reeds waren (slechts 3 anderen) en de rest van de Djosers klimmers opwachten. Uit eindelijk kwam iedereen binnen, ieder op zijn eigen tempo de een getroffen door regen en de ander niet. Prachtig is overigens de sfeer in laban rata! Je zou 100 uitgeputte mensen verwachten, maar de endorfine en adrenaline doet zijn werk en houdt iedereen wakker en fit. Ook de keuken is niet wat je zou verwachten op deze hoogtes, hij is namelijk uitgebreider dan alle anderen die ik tot nu toe heb gezien deze reis. Na het dineren een laatste drankje is het bedtijd het is dan 20.00 uur en eigenlijk is er dan nog niemand moe maar de wekker is ingesteld op 1.30 (nee dat is geen schrijffout) en slapen cq rusten is toch slim als voorbereiding op wat komen gaat. Met enige tegenzin kruipen we allemaal het bed in op onze 6 persoonskamer met een oppervlakte van 10m2 waar het om Rolands woorden maar te gebruiken niet naar natte maar naar dooie hond ruikt! Koud is het er in ieder geval niet. De eerste die in slaap valt is Ellen, degene die het hardste liep geen slaap te hebben. Enkele minuten later volgde het gesnurk van Theo en het toen nog lieftallige Theo ga eens op je zij liggen van Elly. Later ging dit over in een stomp! Op een gegeven moment ben ook ik in slaap gevallen en heeft alleen Sofie de hele nacht de wacht gehouden. Niemand was zo blij met de wekker die om 1.30 ging als zij….

 

Stefan

 

 

Om 1.30 opstaan, dan heb je nog wat aan je dag! Met ons vooruitzicht heeft ook niemand er veel moeite mee. Met ontbijten om 2.00 uur overigens wel! Maar ook dit duw ik maar met tegenzin door m’n strot voor de energetische waarde. Ondertussen hebben we al een greenlight gekregen voor de klim en om 2.30 staat iedereen klaar in vele lagen kleding. Mijn outfit bestaat uit: korte broek, lange broek, thermoshirt, t-shirt, fleece trui, softshell, handschoenen, bivakmuts en hoofdlamp. In de rugzak nog fototoestel, drinken en eten, poncho en een extra appel en gekookt eitje. Met Cornelius voorop gaan we op pad. We beginnen zeer rustig met een prachtig aangelegde trap. Zelfs op dit tempo blijken de 4 lagen kleding al te veel, iedereen heeft het te warm. Na enkele trappen en rotspaden komt ieders schrik te voorschijn. Je weet dat hij gaat komen. The famous while rope. Vanaf hier wordt het menens. Vanaf hier gaan de laatste 2,-2,5 km naar de top over kale granieten vlaktes in. Volg het touw, blijf ademhalen en zet door en je bent er! Het eerste deel van de white raptrail is meteen het zwaarste. Aan de ene kant is het heerlijk je armspieren te gebruiken om jezelf op te trekken tegen de slijk helling, aan de andere kant vraag je je af hoe het ooit wettelijk toegestaan kan zijn hellingen zo stijl als deze zonder zekeringen en in het donker te beklimmen. Na een meter of 100m wordt het gelukkig makkelijker en kun je gewoon tegen de granieten vlakte om hoog sjokken zonder touw. Achterom kijkend zie je heel ver in de diepte de lichtjes van een slapende stad. Kilometer indicator 8,0 er lijkt geen eind aan te komen en vanaf het hotel leek het zo’n kippen eindje. Maar opgeven is voor MIETJES! Kilometer indicator 8,5 in mijn gedachte was de top op 8,2 km foutje! Je begint je af te vragen wat ze met die zuurstof hebben gedaan als je boven de 4 km hoogte zit. De top is in zicht maar dat was ie 2 dagen geleden ook! Ongeveer 30min later ik gok nog 50 afstandmeters. Het bordje is in zicht! Nog eventjes doorzetten. De snijdende wind begint te komen de temperatuur is 2 graden, ogen op de voeten gericht op zoek naar de weg van minste weerstand en toen.. een gevoel van euforie en opluchting mijn hand licht op het bordje het beroemde bordje! ”low’s peak 4.095m” staat er! Kodak momentje geassisteerd door een Engelsman wordt dit moment op de gevoelige plaat vastgelegd. Herinner je je het eerder genoemde appeltje en eitje in mijn rugzak? In een helder moment op de avond hiervoor vond ik het wel een mooi idee een oud Hollands spreekwoord letterlijk uit te beelden op foto. Mt kinabalu beklimmen? Ik zeg appeltje eitje! Na de foto’s is het wachten wat mij rest. Wachten op de rest van de groep, wachten op de zon. Van beiden weet ik zeker dat ze onderweg zijn! Eerst Sofie en Roland, dan Ellen, dan Theo en toen de zon! Werkelijk adembenemend (of is dat gewoon de ijle lucht?) en niet eens op foto vast leggen zo mooi, laat staan met een pen. Op dit moment nog even Theo wakker gemaakt die de verkeerde kant stond in te kijken. En toen begon de terugtocht. Na 5min kwam ik Elly tegen, ook zij had het gehaald! Victory by Djoser! Op de weg naar beneden ontdooien je vingers en tenen alweer snel. Als je naar beneden loopt zie je pas echt waar je ’s nachts geklommen hebt. Ver in de diepte door het wolkendek heen, zie je de steden en dorpen liggen. Kleine stapjes voorzichtig naar beneden. Achter je hoor je iemand roepen: ”watch out! Slippery”. Stap glij boem! Te laat. Op het zelfde punt als op de heenweg glij ik onderuit op m’n kont. Iets met een ezel en een steen… juist ja! Fast forward want ik ben het schrijven beu! Ik weet alleen dat het maar goed is dat ik deze route niet bij daglicht gezien heb voor ik naar boven ging. Na het graniet komen de trappen weer. Nooit geweten dat een trap afdalen zo vermoeiend kon zijn. Trede voor trede met knikkende knieën. Toen was het tijd voor ontbijt nummer 2 om 8.30, moe, maar voldaan in het gezelschap van een andere Nederlander en een Singaporees ofzo?) je hoofd volduwen met pannenkoeken. Om 9 uur weer naar beneden. Afdalen ik had persoonlijk liever nog een keer geklommen. Onderschat dit zeker niet! Heerlijk zijn de zeldzame platte paden, die ik dan ook letterlijk gerend heb onderweg nog mensen tegen gekomen die aan het trainen waren voor de blimbalhein. Bij de shelters tijd genomen om normale klimmers moed in te spreken. It’s worth it! Vanaf kilometer indicator 2.0 begon het te druppen in één ruk doorgestoomd naar de finish. Waterval aan de rechterkant bijna! Dan herinner je je het. Op het begin begon het allemaal met een afdaling van dus het einde is, juist ja klimmen! Gelukkig stonden Dolf en Marisa me op te wachten, anders had ik nog onderaan die trap gezeten denk ik. Na een tijd wachten bleek dat iedereen weer levend onderaan de berg was aangekomen en zaten we allen aan een welverdiende lunch. ’s Avonds werden de certificaten en insignes uitgereikt door Ellen en om 20.00 uur was de dag voorbij toen ik in slaap viel!

 

Stefan

 

 

Auw, opstaan met spierpijn. Auw en twee trappen naar de ontbijtzaal. Roland en ik beleven de hele tocht opnieuw. Al met al blij dat het enkel spierpijn is en de gewrichten onze tocht goed hebben overleefd. Ontbijt was om 7 uur. Vertrek gepland om half 8. Maar de bus kwam meer dan een uur te laat. Lekke band?! Iedereen zag de korte tijd in Kota Kinabalu aan zijn of haar neus voorbijgaan. Opluchting toen Ellen meldde dat de boottocht was verzet. Dit bleek niet genoeg, want het drukke verkeer snoepte weer af van de shoptijd. Maar het schema bleek nogal soepel. De 2 uur hebben wij gevuld met mailen. (Even het thuisfront laten weten dat we de top hebben gehaald.) Shoppen en een Mc. Donalds-ijsje. Andy kwam nog even gedag zeggen. Na 2 uur in de bewoonde wereld kwamen we weer bij de bus. Een goeie 3 uur later kwamen we aan in Kuala Penyo, waar twee snelle bootjes lagen te wachten om ons naar de eindbestemming te brengen. Pulau Tiga of ook wel Survivor Island. Na een korte briefing ging het zonnetje slapen. Prachtig kleurenspel. Bij het eten werden we verrast door een mega-regenbui waar kwam die ineens vandaan? Ze zorgden er wel voor dat iedereen gezellig dicht bijeen kroop. Fijne avond gehad en een lange nacht.

Dinsdag 31-08-2010 Pulau Tiga

Lange nacht gehad, ja… want voor het eerst sinds lang konden we uitslapen. De spierpijn steekt nog wat op. Hardnekkiger dan gisteren. Na het ontbijt zijn Roland en ik dan ook onze spieren gaan loslopen op de Tagi Trail. Geen straf, want schitterend pad door het regenwoud naar mooi strand. Ons privéstrand. Daar hebben we heerlijk het zweet afgebadderd en net als de talrijke varanen ons laten drogen aan de zon. De lunch was heerlijk. De ananas zo lekker, dat we het recept aan de kok hebben gevraagd. Een verlegen mannetje kwam het ons (zichtbaar blij) uitleggen. Eentje om thuis ook te proberen! Roland ging zwemmen. Ik kon het wandelen niet laten en liep langs de vloedlijn een deel van de kust af. Over het rotstrand kon ik wel klauteren, maar het was op den duur te hoog om het uiteindelijke doel; de punt van het eiland te halen. Tijd voor een boekje en koffie met een koekje. De zonsondergang vanaf de steiger zorgde voor entertainment tot etenstijd.

 

Sofie

 

Na een warme nacht zat iedereen weer fris en fruitig aan het ontbijt. Om 9 uur vertrok een gedeelte van de groep per boot naar Snake Island op dit kleine eiland, met grote bomen en rotsen vonden we al snel de eerste slang. Deze was zwart met zilver en overdag erg rustig. De zeeslang liet zich rustig aanraken door alleen dapperen uit de groep. Na nog een paar slangen gingen we naar de sandpit, een eiland van alleen maar zand met een plukje groen.

De volgende stop was om te duiken, eigenlijk om te snorkelen. Veel mooie visjes en zeesterren gezien. Helder water en divers koraal zorgden voor de ideale omstandigheden. Na even zoeken op een ander plekje verder gesnorkeld en met een opgewonden sfeer terug naar de lunch. De achterblijvers hadden zich vermaakt met wandelen en zonnen. In de middag met Sofie een overheerlijke wandeling gemaakt naar de andere kant van het eiland. Een mooi pad met steile stukken en mooie stranden.

’s Avonds weer de zon zien verdwijnen. Dat blijft toch mooi. Helaas de laatste keer vakantie, morgen deze tijd zijn we weer op het vliegveld. Straks nog avondeten en zien wat de avond ons nog brengt.

 

Roland

 

 

Gisterenavond hebben we gezamenlijk gegeten en hebben we met een aantal leden van de groep rondom het kampvuur gezeten op het strand. Dat was erg gezellig en weer eens wat anders dan de karaokebar, waar we de avonden er voor hadden vertoefd.

Vanochtend hebben we ontbeten en hebben de meeste van ons hun tassen gepakt en verzameld. Na de lunch vertrokken we met een bootje naar het vaste land van Borneo. Van daaruit hebben we nog 3 uur in de bus gezeten en kwamen we aan op het vliegveld. Eerst 3 uur vliegen naar Kuala Lumpur en daarna de hele reis van 12 uur weer terug naar Amsterdam. In Amsterdam hebben we iedereen nog even gedag gezegd nadat we onze koffers van de lopende band hadden gepakt. Daarna snel naar de trein, want die konden we nog net halen! Zonder vertraging aangekomen in Zeeland.

De volgende dagen hebben we nog e-mailcontact gehad met de andere groepsleden om foto’s uit te wisselen enz. Dat is wel erg leuk!

 

Laura