Daar waar nog ruimte is: Het niemandsland van de Gobi woestijn
Door reisbegeleidster Zinzi Zegers
We hobbelen over de verlaten wegen van de Gobi woestijn. Voor en achter ons is niets. Het enige dat de oneindige leegte doorbreekt zijn het handjevol spierwitte gers [nomadententen] die te lijken zijn neergezet op plaatsen die ongeschikt zijn voor menselijk leven. Het stof en de hitte nestelt zich in mijn huid, terwijl uren langzaam voorbij trekken. Mijn gevoel voor tijd is weg; de haast om onze bestemming te bereiken, verdwenen. De ruimte lijkt onmetelijk en biedt op een vreemde manier troost.
Het leven van de nomaden
Ondanks de moeilijke leefomstandigheden verwelkomen de Mongoolse nomaden ons breedlachend in de opening van hun ger. Dit is hun leven en hun realiteit. Droogte, intense regens en temperaturen tot -40 plagen hun bestaan, maar hun veerkracht sleept hen door alle jaargetijden. 
Zodra we binnen zijn, krijgen we gedroogde kaas voorgeschoteld met een flinke kop yakmelk. Onze gids gebaart dat het onbeleefd is te weigeren en dus drinken we met ingehouden adem van de witte zuivel. Onze gastvrouw knikt tevreden, terwijl de kamelen buiten jammeren. Ze vertelt ons dat ze negentig is; een leeftijd die niet af te lezen valt aan haar bewegingspatroon. Trots legt haar kleindochter uit dat oma nu dichterbij Boeddha staat. Ze leeft inmiddels met een been in het Nirvana [hiernamaals]. Oma lacht haar tandeloze mond bloot, voordat ze zichzelf inwikkelt in een doek van kamelenvacht. De wind heeft vrij spel op de vlaktes van Centraal-Azië.
Welkom in Gurvansaikhan
Als we verder rijden door de woestijn, doemt een rode rotsformatie op. Daar waar we uren niets anders zagen dan donker grind en langzaam vervagende bandensporen, wordt de horizon nu versierd door vreemde kleuren, zand en puntig gesteente. Naarmate we dichterbij komen, beginnen onze chauffeurs hun gaspedalen harder in te drukken. Ik voel me als een coureur in Parijs-Dakar, terwijl we over het gravel schieten. Ik word overspoeld door een gevoel van vrijheid, avontuur en grenzeloosheid. Met de wind door mijn haren, zie ik hoe mijn chauffeur grijnst in de achteruitkijkspiegel: ‘Welcome to the Gurvansaikhan mountains’, zegt hij triomfantelijk, wanneer hij met piepende remmen parkeert bij de mooiste rotsen die ik in mijn leven gezien heb.
Gurvansaikhan is zo’n plek die niet te beschrijven is: elk woord dat ik zeg is tegelijkertijd te veel en te weinig. De magie en sereniteit van het natuurfenomeen te midden van uren niets, doen mijn woorden verstommen. Zwijgend kijken we uit over de leegte. We hebben ons doel bereikt.
Bekijk onze reizen door Mongolië.
