Marokko. Wat is het toch een bijzonder land…

Door reisbegeleider Rosa.

Een kanonskogel gaat af. Nog geen 2 seconden later hoor ik het gebed van de muezzin uit de luidsprekers van de moskee komen. De bediening van het dakterras waar ik zojuist mijn tajine wilde bestellen, komt op mij af lopen. Of ik alsjeblieft een kwartiertje later mijn eten wil bestellen, zodat het personeel even gauw wat kan eten? Uiteraard geen probleem, waarna de ober mij in het Arabisch bedankt. Ik zit namelijk met mijn Djoser-groep in Marokko tijdens de Ramadan, de jaarlijkse vastenperiode voor moslims die een maand duurt. Wat een geluk om tijdens deze heilige maand dit land met zijn bijzondere cultuur te mogen ontdekken…

Terwijl ik vanaf het dakterras om mij heen kijk over de stad, valt de rookpluim nog op waar het kanon is afgegaan. Precies waar wij die middag met de lokale gids ook waren geweest, met uitzicht over de stad Fes. De gids wist toen te vertellen dat ze het kanon afschieten als het tijd is voor de lokale bevolking om weer te mogen eten tijdens Ramadan. Als de zon onder is dus. Met harira - de traditionele Marokkaanse soep - eindigen ze het vasten van die dag.

Waar de islamitische bevolking de dag dus doorbrengt zonder eten of drinken, zijn wij tijdens de stadstour door de gids meegenomen naar een typisch Marokkaans tentje om te lunchen. Midden in de medina - het oudste gedeelte van de stad - waar het een doolhof is van kunstnijverheid, souvenirwinkeltjes en handelaren. Zonder de gids hadden wij dit geweldige restaurant nooit gevonden. Ik begin onderhand te begrijpen dat de medina in zigzagvorm gemaakt is om in vroegere tijden invallen van de vijand te bemoeilijken. Het bemoeilijkt in ieder geval ook óns vertrek uit de medina, want alle winkels en werkplaatsen blijven intrigeren. Van leerlooierijen tot kruideniers, van keramiek-shops tot tanneries.

Met een verontschuldigende blik vraag ik de gids of het niet erg is dat de tour een uurtje uitloopt. Lachend geeft hij aan dat dit geen probleem is en hij trekt de groep alweer vrolijk de volgende wolwinkel in, waar de eigenaar enthousiast begint te vertellen over zijn koopwaar. Ik begin mij af te vragen wie van mijn groep het gaat redden met het maximale bagagegewicht dat de vliegmaatschappij heeft opgelegd…

Mijn dagdromen wordt verstoord door de vriendelijke ober die zojuist mijn tajine op tafel heeft neergezet. De heerlijke geur van de stoofpot - met lamsvlees dit keer - vult mijn neus en ik merk hoeveel trek ik heb. Met een zeer Nederlands accent bedank ik de ober met het Arabische ‘shokran’ en in mijn hoofd maak ik een diepe buiging voor eenieder die aan de Ramadan meedoet. Wat is het toch een bijzonder land…