Reisverslag Scandinavië juli
rondreis boven de poolcirkel: Finland, Noorwegen, Zweden en terug naar Finland
Wij hebben van 03-07-09 t/m 16-07-09 een rondreis gemaakt boven de poolcirkel via Finland,Noorwegen, Zweden en terug naar Finland. Met een klein gezelschap van 16 mensen en reisbegeleider Oebele zijn we begonnen aan geweldige reis. Het weer heeft ons niet in de steek gelaten. We begonnen aan de reis met gemiddeld 5 graden. Uiteindelijk werd het 15 a 22 graden, nauwelijks een druppel regen gevallen.
Nu het verslag van dag tot dag
Dag 1 03-07-09 Amsterdam - Inari
Een vliegdag van Amsterdam-Helsinki en Helsinki-Ivalo Finland. Op Schiphol al met een groot deel van de groep kennisgemaakt, natuurlijk was iedereen herkenbaar aan de Djoser-labels aan de tassen. En met z’n allen de reisbegeleider verwelkomd toen die kwam aanlopen en waarvan we de foto al gezien hadden op de site. In Ivalo aangekomen met onze bus de korte rit naar het hotel in Inari gemaakt. Het hotel is gelegen aan een snel stromende rivier Juutua die een klein stukje verder uitmondt in het Inari meer. Vanuit de hotelkamer hadden we een schitterend uitzicht over deze rivier en op alle vogels die af en aan vlogen. Tijdens het avonden hebben we nader kennis gemaakt met onze medereizigers. Wij hadden nog nooit eerder een groepsreis gemaakt of met Djoser op vakantie geweest, maar al snel voelde het contact met de groep goed en gezellig aan. Het eten op zich was al een avontuur, want wanneer heb je nu voor het laatst rendiervlees gegeten…? Lekker was het zeker wel, maar toch was er even een soort drempel die overwonnen moest worden om dit soort vlees te bestellen. Na het eten even lekker de benen gestrekt en langs de rivier gewandeld. Genoten van de sterntjes die over het water scheerden op zoek naar een visje. We hebben ons verbaasd over de uitbundig bloeiende rivieroevers. Overal zeg je de wilde gele ranonkels bloeien, samen met het witte fluitenkruid en ons onbekende paarse bloemetjes . De buitenluchttemperatuur was maar 5 graden. Ja, dat was zeer zeker niet warm, maar dit voegde voor ons een ‘extraatje’ toe aan de vakantiepret. Na de wandeling even een glaasje gedronken met een aantal medereizigers voordat het tijd werd om in bed te kruipen terwijl de achter de wolken verstopte midzomernachtzon ervoor zorgde dat het buiten nog geheel licht was.
Dag 2 04-07-09 Inari
De dag begonnen met een uitgebreid ontbijt, zelfs een beetje geproefd van de warme taaie en zware ‘lijmpap’. Het lijkt op brintapap en na een ontbijt hiermee kun je de hele dag vooruit.
De oorspronkelijke bevolking van Lapland zijn de Sami bij ons bekend als Lappen.
's Ochtends zijn we naar het Sami museum geweest,dit was op loopafstand van het hotel. Hier werd zowel binnen als buiten het leven van de Sami in verleden en heden werd verteld met foto's en voorwerpen. Ook was er veel te zien over de flora en fauna van het gebied. Mooie film gezien over het noorderlicht dat ’s winters in dit gebied veelvuldig te bewonderen valt. Misschien moeten we ’s winters hier maar eens een keer terugkomen , want dat noorderlicht, gecombineerd met het niet licht worden overdag lijkt ons een bijzonder indrukwekkende ervaring. Hierna lekker geluncht in een sfeervolle houten Samihut. Hier werd speciaal voor onze groep een lekkere warme maaltijd geserveerd.
In de middag zijn we op het koude Inari meer gaan varen, het grootste meer van de regio. Onderweg aangelegd bij Ukonkivi eiland, het heilige eiland van de Sami. Deze rots , want het eiland is niet meer dan een flinke rots, beklommen via allemaal houten trapjes,waarna je een mooi uitzicht had over een groot deel van het meer. Als echte stoere Hollanders wilden we natuurlijk op het bovendek van de boot blijven staan. Op het laatst waren de vingers zo koud geworden, dat het maken van foto’s steeds moeilijker ging. 1 Medereiziger had het zelfs zo koud gekregen dat zij later die dag thermo-ondergoed gekocht heeft, en daar heeft ze de eerste dagen een hoop warmte mee kunnen vasthouden. Op zich dus zeker niets zo’n gek idee… Wij hebben in het winkeltje bij de aanlegsteiger van de boot uitgebreid rondgeneusd. Meestal is het ‘kijken kijken en niets kopen’ in zo’n toeristisch winkeltje, maar we hebben deze gelegenheid gebruikt om wat kaartjes voor naar het thuisfront te kopen en een hele boel rare mutsen en petten te passen. Na de boottocht een stukje door het dorpje Inari gelopen en ons erover verbaasd dat ze overal naast het huis een kinderwagen maar ook een sneeuwscooter hebben staan. ’s Avonds weer in het restaurant van het hotel gegeten. Gezellig weer in groepjes maar wel met z’n allen. De voorlopig laatste euro’s uitgegeven want morgen gaan we naar Noorwegen en kunnen we gaan beginnen aan het omrekenen van kroon naar euro
Dag 3 05-07-09 van Inari naar Repvåg
Na een goede nachtrust en een nog beter ontbijt is de tijd alweer aangebroken om de tas in te pakken en richting Noorwegen te vertrekken. De rit naar Noorwegen was een lange , maar zeker niet saaie rit. Onderweg hebben we in Finland ons eerste rendier gespot, dat liep gewoon zomaar midden op de weg. Nadat we de grens rivier tussen Finland en Noorwegen waren overgestoken moesten er natuurlijk de nodige foto’s gemaakt worden van die rivier en van alle grensborden. Je bent tenslotte toerist of je bent het niet. Vlak over de grens de eerste pinstop gemaakt, om ‘verse’ Noorse kronen te tappen uit de pinautomaat. Opvallend was het verschil in landschap met Finland. Hoe verder we Noorwegen inreden hoe meer berkenboompjes er te zien waren, terwijl in Finland er met name naaldbomen groeiden. Ja het zijn wel boompjes, want in dit klimaat willen ze niet snel groeien en hoog worden. Recent hebben veel berkenbomen last gehad van een enorme rupsenplaag, zo vertelde Rajo de Finse chauffeur. Veel bomen hebben de aanval van deze vraatzuchtige beestjes niet overleefd waardoor er grote stukken land voorzien zijn van dode bomen of bomen met hier en daar een enkel groen blaadje. Onderweg een korte stop gemaakt bij het parlementsgebouw van de Sami. Dit is een opvallend gebouw vanwege de vorm die het heeft. Geheel in de stijl van de Sami is het in de vorm een tipi (tent) gebouwd, leuk voor een fotootje. En verder reden we weer. Wat zagen we daar nu in de verte? Ja echt waar, sneeuw op de bergtoppen. Iedereen liet weer uitgebreid het fototoestel klikken. De lange rit eindigde in Repvåg. Bijzonder en sfeervol hotel dat wel wat aan een museumpje deed denken. De kamers waren of blauw of Scandinavisch rood met allerlei grappige details, wat te denken van een oma’s bloemetjes gordijn voor het raampje en een bedstee als derde bed op de kamer. Met een aantal medereizigers hebben we een flinke wandeling gemaakt(2.5 uur) naar de vuurtoren op de andere kant van de berg. Gelopen over drassige paadjes en gesprongen over iets te nattige poeltjes. Geen enkele boom of struik gezien hoger dan 20 cm, wel wilde orchideeën. Op de terugweg kwamen we eindelijk de beloofde kudde rendieren tegen. Al lopend waren er al uitgebreid grapjes gemaakt waar Oebele nu bleef, want hij zou die rendieren toch naar ons toe sturen door de kloof… Die beesten waren niet echt wild, ze waren dus ook niet onder de indruk van ons. Behalve toen we te dichtbij kwamen, toen nam het grootste rendier de beslissing om er van door te gaan en hup hele kudde weg. ’s Avonds als klein groepje Hollanders gegeten in het hotel restaurant tegelijk met een enorme , kennelijk hongerige, groep Duitsers. Het eten was in buffetvorm. Zodra die Duisters zagen dat er eten neergezet werd, stoven ze er met z’n allen op af. Het leek wel een invasie van vraatzuchtige rupsen...:Bord volladen, leeg schransen, herladen, toetje inladen en net zo snel weer wegwezen… ze hadden zeker haast …
Dag 4 06-07-09 van Repvåg naar Gargia
Op weg naar het noordelijkste puntje van het Europa, de noordkaap. 1 van de belangrijke reisdoelen van deze rondreis. Een busrit langs allerlei baaien, meertjes, watervallen en onze aller eerste fjord. De weg naar de noordkaap ging door vele tunnels. De langste was 6780 m lang en 212m diep en had een hellingspercentage van 10 %. Tot een paar jaar terug was die lange tunnel er niet en was je afhankelijk van een veerpont, dat verlengde je reistijd behoorlijk. Maar eindelijk waren we er dan: De noordkaap, 71º10’21’’ noorderbreedte !!! Nordkapp op z’n Noors gezegd. Recht vooruitkijkend was er niets anders te zien als zee en zeemist en in gedachten hier dwars doorheen kijkend zagen we de Noordpool. We waren er vroeg, zo vroeg dat het bezoekerscentrum eigenlijk nog gesloten was en we dus ook in alle rust foto’s konden maken zonder dat er allerlei wildvreemden in de weg stonden. Wij vonden het een bijzondere ervaring om op dit punt te staan, hebben ervan genoten. Het was dan wel niet zonnig, maar het licht wisselde telkens. Het ene moment was er veel grauwe en grijze mist,het noordkaap monument verdween in die mist. Een moment later zag je de mist wegtrekken en had je een schitterend uitzicht over de 300 meter lager gelegen zee . In de Noordkaap bioscoop een bijzonder indrukwekkende Imax film gezien over de Noordkaap regio in de winter. Schitterend!! Had die film nog wel een paar keer willen zien, ‘k was er gewoon stil van. Na ruim 3 uur daar geweest te zijn vertrokken we weer, maar dan wel met een onvergetelijke ervaring en een Noordkaapcertificaat op zak. Na dagen van grijs weer begon op de terugweg een verandering op te treden. De lucht werd lichter en lichter en uiteindelijk zelfs wat blauwig. Dus, tijd voor een fotostop. Mogelijk 2 visarenden gezien, het waren in ieder geval hele grote vogels die daar in de lucht zweefden. De lunch gebruikt in de plaats Honningsvåg en hier met veel plezier gekeken naar de hondsbrutale meeuwen. De bus bracht ons naar de eindbestemming van die dag: Gargia, een plaatsje net onder Alta. Hier stond een alweer zeer sfeervol hotel:Gargia Fjellstue. Daar binnengekomen voelde het heerlijk warm aan en rook het naar houtkachel, dat voelde letterlijk als een warm welkom. ’s Avonds heerlijk gegeten, iets soepachtigs met brood. Maar vooral het toetje was om van te smullen ( ja,voor wie ervan houdt) een soort dikke rijstepap met veel slagroom erdoor. Mjammie! Opnieuw geslapen in een kamer die wel door iemand oma ingericht zou kunnen zijn, met bloemetjes sprei en een gehaakt kleedje op de bank. Maar dan wel een Rambo oma,want de sleutel hing aan een lange leren messenhouder
Dag 5 07-07-09 Gargia
Alweer een nacht zonder dat we ook maar 1 mug tegengekomen zijn. Wat moeten we nu met die 2 flessen anti muggenmelk? Vandaag de wereldberoemde en duizenden jaren oude rotstekeningen bij Alta gezien. Rondleiding gehad van een Russische gids die daar werkte en studeerde. Geleerd dat men toen 2 soorten mensen tekende: met 2 en met 3 benen. Nu blijkt dat de mannen met 3 benen afgebeeld werden… snap je ‘em. De tekeningen zijn eigenlijk geen tekeningen maar in de rotsen uitgehouwen gravures. Om ze wat beter zichtbaar te maken worden ze met verf ingetekend. En ik maar denken dat ook die verf al duizenden jaren oud was, geef mij dan ook maar zo;n blikje verf voor het huis en het is voor altijd klaar. Naast de mooie rotstekeningen kun je ook genieten van het mooie uitzicht dat je tijdens de rondwandeling daar hebt over de baai met de besneeuwde bergtoppen op de achtergrond. Na een lunch in Alta doorgereden naar een husky farm: Canyon Huskies . We vielen met de neus in de boter: puppies! Wat een schatjes zijn die ukkies zeg. Ze zijn voor niets en niemand bang en willen maar al te graag even met je spelen of knuffelen. Maar ook de volwassen husky’s kregen onze uitgebreide aandacht. Het zijn allemaal wedstrijd honden en doen ’s winters mee aan sledehondenwedstrijden, en toch zijn ze lief en speels. Na een uitgebreide ronde langs alle honden zagen we eruit alsof we in het zand hadden liggen ravotten en roken we naar ,ja wat anders dan hond . Demonstratie en uitleg gekregen over hoe het sledehonden mennen in z’n werk gaat en hoe de musher(= menner) z’n honden verzorgt tijdens een race. Terug in het hotel hadden we nog energie en tijd genoeg over voor een lekkere boswandeling. Volgens de hoteleigenaar was de wandeling naar de waterval kort zolang je het pad maar kon vinden: 2 keer houten brugje over( 2de brugje maar 1 persoon per keer, erg wiebelig), rechtdoor tot aan moeras. Hier links aanhouden totdat je via eilandjes kon oversteken zorgen dat je het pad weer terug vond en dan maar gewoon op het geluid van de waterval af. En inderdaad, we vonden de waterval. Maar niet allen dat, ook muggen , lastige stekende en zoemende muggen. En die waren niet onder de indruk van de anti muggenmelk. Na deze ahum zware beproeving was het tijd voor uitgebreide ontspanning. En dus de jacuzzi/ hot tub/ tobbe in. Heerlijk lekker warm, maar voor de echte durfals was er ook nog de verlokkelijke ijskoude beek. Uiteindelijk is iedereen die in de jacuzzi zat ook in die koude beek geplonsd, sommigen al gillend dat het echt wel koud was en anderen zo stoer alsof het de normaalste zaak van de wereld was om eerst in water van 39º te zitten en daarna in ijskoud water van 5º af te koelen. Verse wilde zalm op als avondeten, en opnieuw weer dat rijstepapachtige toetje. Je zou hier tonnetje rond worden van alleen al dat toetje. ’s Avonds leek het geluk ons toe te lachen, misschien konden we de midzomernachtzon zien, maar helaas wolken. Wel de zon gezien om 23.45 en om 0.30 die nacht.
Dag 6 08-07-09 van Gargia naar Trömsø
Vroeg opgestaan, ja al om 6.15, omdat we na een al even vroeg ontbijt op weg moesten gaan naar Trömsø. Na het vliegtuig en de bus kwam er op deze dag een derde vervoermiddel aan te pas, de veerboot. Maar eerst voerde de bus ons door een landschap waarin de fjorden steeds hoger werden en de begroeiing steeds spaarzamer. De zakken met koekjes en snoepjes maakten regelmatig een rondje door de bus. Op het hoogste punt, een lange stop gemaakt. Schitterend uitzicht op de besneeuwde bergtoppen. Foto’s van ons samen gemaakt, daarmee is het thuisfront ook weer tevreden. Een heerlijke warme chocolademelk op, want eigenlijk was het best wel koud daar boven op die berg. En waar toeristen zijn, zijn ook kleine kraampjes van de Sami. Hier verkopen ze onder andere rendiervachten, lekker zacht en warm maar om er nu eentje voor thuis mee te nemen, nee toch maar niet. De lucht begon steeds meer op de ons zo bekende Hollandse wolkenlucht te lijken: wolken en grote blauwe opklaringen tussendoor. Hierdoor steeds mooiere vergezichten en het fototoestel klikte er uitgebreid op los. De eerste overtocht was van Oderdalen naar Lyngeseidet en de tweede van Svensby naar Brevikeidet. Het is een bijzonder apart gezicht als je ziet hoe de veerboot het laaddek opent. Aan de voorkant gaat de boeg open, maar doordat deze gekarteld is,lijkt het erop alsof een prehistorisch monster de bek opent en alles gaat verzwelgend dat er voor de bek komt. Maar we zijn veilig aan de overkant gekomen en hebben tijdens de overtochten kunnen genieten van de wind in de haren en de zon op de besneeuwde Noorse fjordbergtoppen. Aan de rand van Trömsø hebben we de ijskathedraal bezocht, een uitstekend voorbeeld van het Scandinavisch design met z’n eenvoudige belijning terwijl juist dat de charme van het spierwitte gebouw is. Trömsø ligt op een eiland ,is met een 1 kilometer lange brug verbonden met vaste land. Nadat de tassen in de hotelkamer geparkeerd waren, kon je een aantal musea bezoeken of lekker een middagje shoppen. Wij hebben ervoor gekozen om naar Polaria te gaan, het natuurmuseum over Svalbard= Spitsbergen. Helaas kwamen we daar aan met 2 bussen vol luidruchtige Fransen, waardoor we de Imax film over Svalbard een tweede keer hebben ‘moeten’ kijken om er maximaal van te kunnen genieten. Maar die tweede keer was het zeker geen straf, indrukwekkend was die film zeker maar daarin absoluut niet te vergelijken met de film op en over de Noordkaap. Geglimlacht om de capriolen van de baardrobben die daar in een bassin rondzwemmen. Een poos aan de haven gekeken naar het komen en gaan van hordes toeristen die aankomen met de immens grote cruise schepen. Ons verbaasd over de Japanse toeristen die ook daar te vinden waren. Zij liepen natuurlijk met het onafscheidelijke fototoestel om de nek, maar de verbazing was van toepassing op de ‘oortjes’ die zij allemaal in hadden (communicatie met het headquarter?Tokyo hier is Trömsø…) ’s Avonds op aanraden van de receptioniste van het hotel lekker gegeten in een Griller, een steakhouse waar het eten bijzonder lekker was . Geslapen in een bloedhete kamer in een absoluut niet sfeervol Viking Hotel.
Dag 7 09-07-09 van Trömsø naar Andenes
We verlaten Trömsø via het gedeeltelijk ondergronds aangelegde wegennet. Zo iets is superhandig als je altijd in gesneeuwd zit ’s winters. Op onze vraag of je ook rondjes kon rijden op de zo’n rotonde gebeurde dit direct en wilde de chauffeur weten aan hoeveel rondjes we genoeg hadden. Opnieuw 2 keer een oversteek gemaakt met de veerboot. De eerste oversteek ging naar het eiland Senja. Voordat we de boot opkonden, moest er bijna 5 kwartier gewacht worden. Dus weer een mooie gelegenheid om een flink stuk bergopwaarts te lopen, om die mooie wolken aan de overkant van het water te zien. Altijd leuk om een wandelingetje te maken als er geen uitgezet looppad is. Het uitzicht was alle inspanning waard, inclusief de blubber die tot aan de veters van de wandelschoenen kwam. Van te voren hadden we best wel hoge verwachtingen van het eiland Senja, gelukkig zijn we niet teleurgesteld. Het weer werkte bijzonder goed mee. Het begon erop te lijken dat we het grijze en nogal frisse weer van de eerste dagen definitief achterons gelaten hadden. Senja staat bekend als een vogelparadijs. Zo af en toe hebben we wel vogels gezien vanuit de bus, dit waren met name watervogels. Maar vooral de hoge,ruige bergen en fjorden waren indrukwekkend. Steile bergen en grote plukken witte wolken die langzaam van de berg naar beneden gleden en oplosten tot niets. Schitterende bloemenbermen en na iedere bocht en iedere tunnel weer een ander uitzicht. Het foto toestel kon maar niet stoppen met klikken, de fototeller staat al op ruim 500 ! Ook Senja wordt genoteerd als gebied waar we nog wel een keer terug willen komen ! In het supermarktje bij de haven boodschappen gedaan voor het ontbijt van de volgende ochtend, want hiervoor zou er in Andenes geen mogelijkheid zijn. Ook afscheid genomen van chauffeur Rajo, die moest beginnen aan zijn verplichte rusttijd na zo veel dagen werken, en hij had toch echt geen vaarbewijs zodat hij de boot voor ons zou kunnen besturen. Aan hem hebben we veel natuurinformatie te danken gehad, hij is dan ook voorzien van een zeer royale fooi door de reisgroep. Na Senja ging het met de veerboot over hele koude open zee naar het eiland Andøya. Je zag de zeemist al van veraf hangen en de boot ging er recht op af. Dat was toch wel weer even koud, de adem kwam in dampwolkjes uit je mond. Na wat de langste overtocht van deze reis zou blijken te zijn, kwamen we aan in Andenes. Het was een kwartier lopen met de tassen vanaf de haven naar de vissershuisjes die voor 2 dagen onze thuisbasis zouden vormen. Eenvoudig ingerichte jaren 70 sfeer huisjes waar we samen met een ander stel in verbleven. Gelukkig geen ‘slaapzaal idee’, maar ieder z’n eigen kamer. Mooi uitzicht op de baai en de zee in de verte. ’s Avonds lekker lasagne gegeten in een restaurantje, da’s tenminste weer eens wat anders dan al die maaltijden met alleen maar rendiervlees of vis. Het plaatsje Andenes leek wel overgenomen te zijn door de meeuwen, hele grote zilvermeeuwen en de wat kleinere mantelmeeuwen. Buiten bij de keukendeur van het restaurant zaten er continu 2 te wachten op lekkere hapjes, waar ze dan ook met veel gekrijs op af kwamen vliegen. ’ s Avonds wat lui in het huisje gehangen en triviant gespeeld. Het leek wat harder te gaan waaien.
Dag 8 10-07-09 Andenes
Vandaag verwachten we weer 1 van de hoogte punten van de reis te beleven. Walvissen zien op open zee. We werden om 11:15 verwacht in het walviscentrum vlakbij de vuurtoren. De planning was uitleg over de walvis en een rondleiding door het walvismuseum, waarna om 13:00 het begin van de safari verwacht werd. Helaas was 1 van de eerste dingen die we te horen kregen dat de walvissafari uitgesteld was vanwege de veel te ruwe zee. Ja, wij konden ook wel zien dat er grote schuimkoppen over de zee heen joegen. De kapitein wilde in dit ruwe weer niet uitvaren met een boot vol toeristen. Dus eerst maar die uitgebreide rondleiding gehad. We hadden de keuze uit 3 gidsen die ieder hun talen wel spraken: Noors, Engels en zowaar Vlaams/ Nederlands. De keuze was snel gemaakt. Leuke en interessante dingen te weten gekomen over de walvissen in het algemeen en de potvis in het bijzonder. Van alle soorten walvissen blijkt de potvis het meest voor te komen voor de kust bij Andenes. Heeft het blowhole aan de linker kant van de kop, kan maximaal 20 meter lang worden en de mannetjes kunnen een gewicht van maximaal 7500 kilo bereiken. Geen kleine beestjes dus. Na een poosje rondgezwommen te hebben op een diepte van maximaal 1800 meter, vindt het beestje het tijd om weer wat lucht te komen happen. En dat is het eerste moment dat je boven water iets kunt zien. Een grote wolk waternevel wordt uit het blowhole gespoten, hierna even dobberen of gelijk weer de diepte in. Bij het duiken kromt de potvis de rug waardoor de rugvin boven het wateroppervlak uit komt. Daarna kop loodrecht naar beneden en de staartvin hoog boven het water uit, waarna het dier snel op weg gaat naar een diepte van minstens 1 kilometer. Helaas moesten we nog een poos wachten voordat er zekerheid kwam of de walvissafari kon doorgaan. Een beetje rondgelopen in Andenes, eventueel hadden we in de vuurtoren een rondleiding kunnen krijgen, maar daar kwamen wij te laat achter. En aantal reisgenoten hebben dit wel gedaan en zij vertelden dat het utzicht zeker de flinke klim wel waard was. Geklauterd over de rotsen en golfbrekers. Veel foto’s gemaakt van de huizen de helemaal overgenomen zijn door de meeuwen. Overal meeuwenpoep en nesten, kan me niet indenken dat deze huizen nog bewoond zijn. Wat te snoepen gehaald in 1 van de 2 supermarkten, die er dus echt wel blijken te zijn in Andenes. Uiteindelijk zijn we rond 20:00 uitgevaren met de M/S Maan Dolphin, een voormalige veerboot die pas door het walviscentrum aangeschaft was. De anti zeeziektepil ingenomen die je bij het walviscentrum kon krijgen . Nog nooit zeeziek geweest, maar wilde de kans om walvissen te spotten niet laten verknallen door heftige misselijkheid en misère. Na de veiligheidsinstructie en nadat de boot de haven uit was, mocht je eindelijk op het dek gaan staan. Wat ging die boot enorm hard zeg genieten! Alleen al het rondscheuren met die boot was al de moeite waard. JA JA YES!!!! Na 45 minuten varen de eerste walvis al gezien !!! En nog één en nog één. In de 3 1/2 uur dat er gevaren werd , hebben we er 8 gezien. Een absoluut record. Iedereen helemaal totaal door het dolle heen. Behalve misschien dan de 2 medereizigers die zeeziek waren en de vele andere groen aangelopen toeristen. Want die Noorse Zee was best nog wel ruw. Als er een walvis gehoord werd (onderwatermicrofoon) door de onderzoekers die de trip begeleidden, ging de boot in volle vaart die kant uit. Daarna werd de boot stilgelegd en deinde mee met het ritme van de golven. En dan maar kijken,juichen en foto’s maken. Fototoestel op de sportstand gezet en achterelkaar fotootjes schieten. Er zitten best wel een maar goed gelukte plaatjes tussen. Wat een enorme beesten zeg,en wat een onvergetelijk ervaring was dit!!! Dit maakte het lange wachten en maar rondhangen in het plaatsje weer meer dan goed. Half twaalf waren we weer terug in de haven, schitterend gekleurde avondlucht en totale windstilte. Moe van de zeelucht en met een hoofd vol belevenissen in bed neer geploft.
Dag 9 11-07-09 van Andenes naar Abisko
Al om 7:45 vertrokken we op weg naar Zweden, een lange reisdag voor de boeg. Onderweg opnieuw weer uitgebreid kunnen genieten van mooie vergezichten, maar helaas ook afscheid moeten nemen van de fjorden omdat de reis nu steeds verder het binnenland in ging. Mogelijk een paar bruinvissen gezien in het water, maar dat ging zo snel weer voorbij dat je begint te twijfelen aan je eigen ogen. Veel last gehad van de bijwerking van de anti zeeziektepillen die ik gisteren eigenlijk voor niets ingenomen had. Heb gisteren geen enkel moment last gehad van misselijkheid enzovoorts terwijl ik vandaag erg duf was en een onprettig traag gevoel in het hoofd had. Dit duurde nog tot aan het eind van de middag. De voor 1 dag ingehuurde buschauffeur had er behoorlijk de vaart in zitten. Oebele maakte 2 keer een ronde door de bus om te vragen of iedereen het nog comfortabel had. Pas bij de tweede ronde begon het tot alle versufte breinen door te dringen dat hij dit niet voor niets vroeg. Het bleek dat vanuit zijn zitpositie voorin de bus, het rijden door de bochten wel erg hard ging. Na een verzoek aan de chauffeur ging deze direct zachter rijden. Zo zacht dat we regelmatig ingehaald werden door andere bussen … maar veiliger voelde dit wel. Na een koffiestop en een plasstop, de benzinestations en restaurantjes zijn voor beide doelen uitstekend geschikt, weer verder gereden. Eindbestemming van de bus was het treinstation van Narvik. Tassen uit de bus, en ja wat nu. Het treinstation was op deze zaterdag totaal leeg, op een hokje na waar een stationschef z’n bakje koffie leeg slurpte. Alle tassen alleen achtergelaten in die lege stationshal en weggegaan naar het centrum. Dat druist in tegen alles waar je in Nederland voor gewaarschuwd wordt. Maar, zo werd ons verzekerd, bijna overal in Noorwegen kan je dit veilig doen. Na een snelle ronde door het winkelcentrum, waarbij ons doel een lekkere middaghap was, waren we weer terug en stonden alle tassen er nog net zo bij als toe we ze achterlieten. Trein was keurig op tijd. Dat wil zeggen, 15 minuten te vroeg. Misschien moeten de mensen van de NS eens bij de Noorse spoorwegen in de leer gaan. Nadat iedereen op de comfortabele en gereserveerde plek was gaan zitten, vertrok de trein volgens schema naar Zweden. Het 4de vervoermiddel van deze reis Het eerste deel van de rit zou bijzonder spectaculair zijn. Ach ja, het was zeker een mooi uitzicht. Maar als je enkele dagen ervoor nog de rit gemaakt hebt van Trömsø, via Senja naar Gryllefjord , ben je al erg verwend met uitzichten die eigenlijk niet te overtreffen zijn. Uitstappen op station Abisko Turiststation en met de tassen 10 minuten lopen naar het hotel. De wielen van de tassen hebben onderhand wel een onderhoudsbeurtje nodig, zoveel kilometers hebben ze al gemaakt. Het hotel heeft een heel apart sfeertje. Dit komt voor een groot deel door het feit dat iedere vakantieganger hier voor hetzelfde komt. En dat is wandelen en bergsport. Overal zie je mensen met de wandelschoenen aan de voeten en een rugzak op de rug, net terug van een wandeling of juist staande aan het begin ervan. Een tweede bijdrage aan die aparte hotelsfeer is het gevoel dat je in een jeugdherberg bent hier. ‘t Komt door de inrichting van de gangen en kamers,zeil op de vloer en nog nooit lelijker behang gezien als wat daar op de kamermuur geplakt was .Maar ook door het feit dat je na het eten zelf je tafel moet afruimen. Eerst maar een wandelingetje gemaakt langs de riviercanyon, beetje het terrein verkennen. Hierdoor heen stroomde de rivier met een donderend geraas en een hypnotiserende aantrekkingskracht. We konden wel uren blijven kijken naar het voorbij kolkende en razende water. Indrukwekkend! Met vrijwel de hele reisgroep gegeten in de eetzaal van het hotel, gezellig plannen makend voor de volgende dag en terugkijkend op de fantastische vakantiedagen die wel al achter de rug hadden. Een aantal medereizigers gingen ’s avonds laat met de kabelbaan de berg op in de hoop een glimp te kunnen opvangen van de midzomernachtzon. Na het avondeten samen opnieuw een stuk langs de canyon gelopen en een poos bij het meer gezeten. Overal aan de oevers van het meer zag je de vogels af en aan vliegen. Muggen genoeg om te eten voor de vogels. Het was maar goed dat we eerst uitgebreid ingesmeerd hadden met de anti muggenspul, want anders hadden we helemaal lek geprikt geweest. Zo relaxend aan het meer vliegt de tijd voorbij. Het was al over half twaalf voordat je het door had. En dan nog weer een klein uurtje teruglopen naar het hotel.
Dag 10 12-07-09 Abisko
Het Abisko Turist Station heeft natuurbehoud en duurzaamheid hoog in het vaandel staan. Dit is te merken aan allerlei tips die er op bordjes staan in de kamers ,maar ook elders in het gebouw. ‘t Heeft ook verschillende prijzen gewonnen op dit gebied. Daarnaast is al het eten wat je hier kun krijgen volledig biologisch verantwoord tot stand gekomen. Niks geen geitenwollen sokken gedoe, maar gewoon goed en erg lekker uitgebreid ontbijten. De thee was een speciale Abisko mix, erg lekker. Voor het eerst deze vakantie uitgeslapen, geen vroege uitstapjes vandaag ! En na het stevige ontbijt werden de wandelschoenen aan getrokken. Om 11:00 hadden we met nog 3 medereizigers afgesproken en zouden we aan één van de wandelingen beginnen die bij aankomst al gegeven toegereikt waren samen met de kamersleutel . De titel van de tocht was: ‘If you have halve a day: Ridonjira nature path’. En dus vertokken we met het vooruitzicht van in een halve dag wandelen. Het hotel ligt op van 400 m hoogte en de tocht voerde ons naar het panoramacafe op 900m hoogte. Aan het begin van de tocht kon je de eindbestemming al zien. En dat leek enorm hoog en ver weg. En toch was er in het begin al lopende niet al te veel van te merken dat het langzaam maar zeker bergopwaarts ging. Lang een riviertje en door de bossen, overal bloeide en groeide alles uitbundig. Wilde gele ranonkels, koekoeksbloemen, wilde orchideetjes, paarse dovenetels en nog veel en veel meer bloemen waarvan de we namen niet kenden. Het pad was goed te belopen. Af en toe moest het riviertje overgestoken worden. Soms leverde dit een wat natte schoen op en dan weer een andere keer konden we oversteken door een paar stenen te gebruiken die we zelf met dat doel in het water gegooid hadden. In ieder geval droeg dit alleen maar bij aan het plezier. Hoe hoger we kwamen, hoe vaker en pauzes ingelast moesten worden. Even uitpuffen, water drinken en de fles weer bijvullen in het bergstroompje. De bergtop begon al steeds dichterbij te komen. Het riviertje links van ons latend, ging de route dwars over de berg naar rechts en kwamen we uiteindelijk op eigen kracht boven de boomgrens. Niet alleen de bergtop kwam dichterbij, maar ook de sneeuw bovenop die berg kwam binnen handbereik. Sneeuwballen gooien ! Het laatste stuk voor het panoramacafé was zeer pittig klimwerk. Maar het uitzicht vanaf het terras was alle inspanning echt wel waard. Genieten van een verkoelend drankje, stroomde de vermoeidheid zo weer je lichaam uit. Opeens zagen we in de verte op de berg wat bekends met blond haar onze kant uit strompelen. Dat bleek de reisbegeleider te zijn die ook ‘even ‘een stukje gelopen had. Ja, een wandelingetje in de Zweedse bergen is altijd langer en zwaarder als dat je van te voren inschat. Wij hadden besloten om de terug weg niet te gaan lopen en hadden kaartjes voor een enkeltje met de kabelbaan. Een suggestie op de wandelroute was, dat je ook met de mountainbike naar beneden kon crossen. ‘k Kijk wel uit zeg, ben nog niet helmaal gek, Die hellingen waren echt veel te steil,. Dat kon alleen maar resulteren in een val- en glijpartij. De kabelbaan brengt je in 10-15 minuutjes weer beneden. Heerlijk zwevend hoog boven de grond zie je pas hoe hoog je zelf gelopen en geklommen bent. We zijn er zeker van dat we graag nog een keer terug gaan komen naar Abisko, voor een lang weekend of zo. Als het mooi weer is, is Abisko een waar paradijsje op aarde. ’s Avonds alweer met vrijwel de hele groep gegeten. Er was een zeer uitgebreid vegetarisch warm en koud buffet met tientallen verschillende gerechtjes. Zelfde de meest verstokte vleeseter miste z’n dagelijkse portie vlees niet bij dit uitgebreide buffet. Na het eten alweer een stuk gelopen lang canyon en aan het meer gezeten, we konden er geen genoeg van krijgen. (Te)Gekke foto’s gemaakt met de zelfontspanner. Veel minder last van muggen dan de dag ervoor. Zoveel knoflook zat er toch echt niet in het avondeten ???
Dag 11 13-07-09 van Abisko naar Kiruna
Het begint wat eentonig te worden, maar na een nacht goed slapen volgde alweer een lekker ontbijtje. En een afscheidstochtje door langs de indrukwekkende riviercanyon. Geen centje last van spierpijn van de flinke wandel en klauter toch van de dag ervoor. Om 12:16 vertrok onze trein naar Kiruna. En alweer werden de wieltjes van de reistassen aangemoedigd om flink door te rollen want er werd gelopen naar het stationnetje dat er ook alleen maar is voor de toeristen. Het hoofdstation van Abisko is een paar kilometer verderop. Hoe verder de trein ons de binnenlanden invoer de, hoe verder het landschap veranderde. De bergen werden lager, geen sneeuw meer op de toppen. De bomen werden hoger en groener. Na een treinrit van 1 ½ uur kwamen we aan in Kiruna. Tassen uitladen en naar hotel Rallaren lopen dat vlak bij het treinstation gelegen was. We waren nog geen 5 minutenuit de trein of ik had al een gevoel van hellup,red mij, ik wil weg hier. De trein stond er nog, misschien meeliften en weer terug naar Abisko, please! Gelukkig hadden de medereizigers geen last van deze acute antipathie tegen Kiruna. Maar op mij maakte deze stad direct een indruk van een vieze grote stinkstad, compleet met alle bijbehorende problemen zoals vervuiling en een depressieve indruk Geïnstalleerd in het hotel. Grappig en sfeervol hotel met de kamers verdeeld over 2 verdiepingen en vele kleine kronkelgangetjes. Iedere kamer was weer anders wat betreft inrichting en luxe extraatjes. Er waren ook 2 kamers met een stoomdouchecabine, geluksvogels die deze kamer kregen. Om toch maar eens te kijken in wat voor (vieze grote stink, sorry hoor) stad we terecht gekomen waren zijn we het centrum gaan verkennen en hebben de stadwandeling gedeeltelijk gemaakt. Gedeeltelijk ja, want halverwege waren de bordjes kapot en was de uitgezette route niet meer terug te vinden. Kijk dat wordt nu onder andere bedoeld met de problemen van deze stad, vandalisme en vervuiling waren we tot nu toe nergens op deze vakantie tegen gekomen. Als troost wat gegeten en gedronken bij een Konditorei. De vanilleachtige taart bleek een regionale specialiteit te zijn en werd in grote stukken opgediend, was erg goed te eten. De route van hotel naar centrum was kort en het eerste deel was er de keuze uit een zomer of een winter route. De zomer route was het mooiste: langs kunstmatige watervalletjes en uitbundig bloeiende bloemen liep je over trapjes en hellinkjes omhoog. He, gelukkig toch nog een stukje groen aangetroffen in deze stad. Op aanraden het avondeten in het hotelrestaurantje gegeten. We kregen een ovenschotel met reepjes rendiervlees, leek wel wat op shoarmavlees, en hierop een knapperige aardappelpuree en een grote schaap salade. Lekker! plan was om deze maaltijd in alle rust te laten zakken onder het genot van een drankje en een boekje, wij het luie lijf zouden laten rusten in de leunstoelen die in de tv/relaxruimte stonden. Maar al snel kwamen er meer medereizigers binnendruppelen en kwam er van boekje lezen niets terecht maar werd er gezellig gebabbeld en kwamen de sterke reisverhalen boven tafel
Dag 12 14-07-09 Kiruna
Vandaag naar de mijn, de bezienswaardigheid van deze stad. Helaas voor ons zat de Engelstalige tour al vol, en dus hadden we de keuze uit Duits of niet gaan. Duits werd het dus. Als een stel makke schapen werden we allemaal in een grote touringcar gepropt die tot aan de allerlaatste stoelvol zat. Het was een ritje van hoogstens een kwartier naar de mijn. Voordat de bus de mijn in reed, moest er eerst ingecheckt worden. Oftewel bij een kantoor moest aangemeld worden met hoeveel mensen we de mijn inreden, op de terugweg weer dezelfde procedure. Alles voor de veiligheid. Over een klein gedeelte van de 400 (!)km dubbelbaans weg voerde de bus ons in volledige duisternis de mijn in. Onderweg vertelde de gids al een aantal details over de mijn en het bezoek eraan. Op 500 m diepte moest iedereen uitstappen en een bijzonder charmante veiligheidshelm opzetten. De rondleiding kon beginnen. Het gekke is dat je geen enkel idee of gevoel had , zo diep onder de grond te zitten. Uitgebreide uitleg over hoe de mijn eerst in dagbouw en later in ondergrondse mijnbouw werd geëxploiteerd en de gevolgen die dit heeft op het landschap en de stad Kiruna. Doordat er ondergronds vele tonnen grond en ijzererts verwijderd worden, is de grond aan het verzakken. En niet zo’n klein beetje ook. De verwachting is dat in 2033 de halve stad verplaatst is naar een nieuwe locatie. In 2013 zal het gebied rond het station, en dus ook ‘ons’ hotelletje te maken krijgen met deze verzakking. Alle kosten van verhuizing en nieuwbouw worden door het mijnbouwbedrijf LKAB vergoed, het maakt tenslotte miljoenen en miljoenen Zweedse kronen winst per jaar. Ook de schitterende houten kerk die boven de stad uit uittorent, zal ten prooi vallen aan ernstige grondverzakking en zal net als het stadhuis in z’n geheel verplaatst worden door een Nederlands bedrijf. Ook was er tijd voor een kopje koffie en 1 of twee koekjes . Voor sommige Duitsers hield dit in 1 of 2 handen koekjes, er waren zelfs mensen die de koekjes in een plasticzakje deden die ze vast speciaal voor dit doel meegebracht hadden … Hierna was er tijd om zelf rond te kijken in het mijnbouwmuseumpje voordat de helmen weer ingeleverd werden en we in de bus de rit omhoog naar het daglicht aanvaarden. Iedereen die dit wilde kon een zakje ijzerertsballetjes al souvenirtje meenemen. ’s Middags zijn we met z’n achten naar het Icehotel in Jukkasjärvi geweest. Natuurlijk staat dat hotel er niet hartje zomer ! Wie dat echt verwacht had kwam bedrogen uit. Het taxibusje bracht ons naar deze mooie locatie aan het meer,20 minuten buiten de grote stad. Heerlijk, ik zie weer gras, bomen, bloemen , mooie natuur en veel open ruimte. ‘k Leef weer helemaal op … Rondgedrenteld over het terrein en ons een voorstelling geprobeerd te maken van het hotel. Om 14:00 meegegaan met de Zweedse rondleiding want op de Engelse moesten we nog 2 uur langer wachten. Ach ja, zo moeilijk is dat taaltje niet. Zo af en toe ving je een woord op en samen met de diavoorstelling kon je wel raden waarover de uitleg ging. Nou ja, zo’n beetje dan. Erg leuk was het bezoek aan de productiehal waar de ijssculpturen gemaakt werden. Ook werden in deze koelcel bij een temperatuur van min 5 graden de ijsblokken bewaard die in het voorjaar alvast uitgesneden waren om in november gebruikt te worden bij de bouw van het nieuwe hotel. Weer terug bij hotel Rallaren op het terras gaan gezeten met uitzicht op het treinstation, lekker in het zonnetje. Onze Hollandse huid bleek een ideale prikplek te zijn voor de hardleerse Zweedse muggen. Het was dus smeren maar met allerlei stinkende antimuggensmeerseltjes, en dat allemaal onder het genot van een drankje en in het zonnetje. Na enig twijfelen besloten ook deze avond in het restaurant van het hotel te gaan eten, het was tenslotte gisteren erg lekker geweest. En vandaag was het nog weer de overtreffende trap van lekker
Dag 13 15-07-09 van Kiruna naar Rovaniemi
Het ontbijt van vandaag sloeg werkelijk alles. Je kon het zo gek niet bedenken , of het stond er wel. Naast de standaard zaken als brood, knackebröt, vele soorten zoet en hartig beleg, koffie/thee en sapjes waren er ook lekkere dingen die de gemiddelde Hollander niet dagelijks bij het ontbijt eet. Te denken valt aan slagroomtaart, vers fruit en slagroom, pannenkoekjes en ga zo maar door. Als we hier langer dan 2 nachten zouden zitten, kwamen we hier moddervet vandaan. Vandaag weer een lange busrit voor de boeg. Ver weg van Kiruna en op naar het Finse Rovaniemi. En weer zagen we het landschap veranderen, het werd steeds platter en groener. Grote uitgestrekte bossen passeerden langs het busraam. Onderweg een uitstapje gemaakt naar een elandenopvang. Hier worden jonge elanden opgevangen waarvan de moeder gedood is in het verkeer of door een beer. Ook worden er in het opvangcentrum regelmatig elandjes verwekt, want zoals we uitgelegd kregen : ‘Als zo’n 800 kg zware mannetjes eland een vrouwtje wil hebben, laat die zich door niets en niemand tegenhouden. Met als resultaat dat er na 8 maanden weer een elandje geboren wordt. Op het geluid van voerbrokjes die in de bak gegooid werden en na een aanmoedigend gefluit van de man van de opvang, kwamen ze aan. Ze zien eruit als raar gevormde bruine paarden met een enorm gewei op de kop, en ze ruiken zoals een eland hoort te ruiken:naar eland, het luchtje van een kinderboerderij is hier niets bij. In allerijl was er nog iemand aangekomen om het souvenirhutje van het opvangcentrum te openen, want natuurlijk hebben we daar de kassa weer laten rinkelen met de laatste Zweedse Kronen. Het toiletbezoek was daar een avontuur op zich. Bordjes met hartje volgen en dan door een deur waarin een hartje uitgesneden was. En daar moest het dan maar gebeuren. Een kleine houten verhoging met een gat erin. Wie het lef had om door dit gat naar beneden te kijken kon zien wat er door vele voorgangers al gedeponeerd was. Juist ja, een ouderwetse kakdoos. Langs de rivier Tornionjoki gereden die kilometers lang de grens vormt tussen Zweden en Finland. Bij Pello gestopt voor koffie en/of lunch. Op aanraden van de Finse chauffeur niet eerder dan hier gestopt omdat hij het in Zweden veel te duur vond… Ook de horloges weer 1 uur vooruit gezet op de Finse tijd in de wetenschap dat ze morgen weer 1 uur terug gezet moeten worden op Schiphol. Na aankomst in het Cityhotel in Rovaniemi, de hoofdstad van Lapland , hebben we met de hele groep een uitstapje gemaakt maar het enige echte Santa Claus dorp bij Joulupukki. Dit is een themadorp rondom de Kerstman. Je kunt het zo gek niet bedenken, of je kunt het er wel kopen. Wil je een (kerst)kaartje versturen vanuit het officiële ‘Santa Claus main post-office’ met officiële stempel, ga je gang . Wil je allerlei gekke souvenirtjes kopen, leef je helemaal uit. Wil je dit nu echt graag, dan kun je met die enige echte Kerstman op de foto, en voor heel wat eurootjes krijg je dan een foto van dit unieke moment mee. We waren al gewaarschuwd voor een hoog ‘Volendam gehalte’ van dit dorpje. Maar eigenlijk vonden we het gewoon leuk om een paar uurtjes uitgebreid de toerist uit te hangen en in kerstsferen rond te lopen, compleet met kerstmuziekjes. Dwars door dit Kerstmandorpje loopt de poolcirkel, een uitgelezen foto moment. Wie kan er tenslotte zeggen dat ‘ie bovenop de poolcirkel gestaan heeft. ’s Avonds voor het laatst met z’n allen gegeten. Er was keuze tussen buffet en a la carte. Tip, neem niet het buffet, want a la carte was echt bijzonder lekker. Er zat tegelijk met ons ook een grote groep wat oudere Nederlanders. Allemensen wat komt er een verschrikkelijk kabaal uit zo’n groep. Het maakte niets uit of ze braaf in de lange rij voor het buffet stonden, of al aan het eten waren. Kwebbel, de kwebbel en nog eens gekwebbel, die monden stonden geen moment stil. Wat een kabaal zal dat ook zijn in hun reisbus. Nee, geef dan toch echt maar ons gezellige en kleine groepje, waarin je na een paar dagen iedereen wel van naam kent en waarin niet iedereen de ander probeert te overschreeuwen.
Dag 14 16-07-09 van Rovaniemi naar Amsterdam
Na een allerlaatste Fins ontbijt, o wat zal ik dat lekkere donkere brood missen, is het tijd om te vertrekken. Voor wie er zin in had, bestond er nog de mogelijkheid om het Arktikum te bezoeken, museum over de natuur en cultuur van Lapland en van de Sami. Iedereen bracht de resterende tijd van deze vakantie op z’n eigen manier door. Voor ons was het dus niet meer dan passend dat we even de benen gingen strekken en een wandelingetje gemaakt hebben langs de rivieroever. Nog even lekker in beweging voordat die lange uren van wachten en zitten zouden aanbreken. Voor het laatst de tassen in de bus geladen en de korte rit gemaakt naar de luchthaven. We waren er een beetje vroeg. Het gebouw was al wel open, maar er was nog geen enkele andere reiziger te bekennen. Geen lange rijen voor het inchecken op The Official Airport Of Santa Claus. Maar wel de ruimte om lekker wat te dollen en de tijd zo gezellig mogelijk door te brengen. Finnair bracht ons vliegensvlug naar de luchthaven van Helsinki, waar we na enige vertraging richting Schiphol vertrokken. Op Schiphol kregen we een ware ‘geluidsshock’, wat een kabaal en wat verschrikkelijk veel mensen krioelden er door elkaar. We waren zo snel gewend geraakt aan de rust en de stilte van Scandinavië, dat het ons thuis meer dan een dag wennen gekost heeft voordat we ons weer thuis voelden in ons eigen Nederland. Natuurlijk is er bij de bagageband uitgebreid afscheid van alle medereizigers genomen. Iedereen was het er over eens, dat het een absoluut geweldige topvakantie geweest was. Zeker is wel dat met name noord Finland en Noorwegen een speciaal plekje in ons hart veroverd hebben en dat we er zeker weer een keer terug gaan komen. En ook het reizen met Djoser in een gezellige kleine groep is ons goed bevallen, zo goed zelfs dat er thuis al snel in het Djoserboek gebladerd werd om een bestemming uit te zoeken voor een volgende vakantie. Maar voorlopig zullen we het moeten doen met geweldige herinneringen en niet meer dan 1100 foto’s ….
Raymond & Sandra
