Reisverslag Baltische Staten: 19/7 t/m 2/8

Verslag van de reis naar de Baltische Staten op 19 juli t/m 2 augustus

Zaterdag 19 juli

Het is weer vakantietijd aangebroken en dit keer ga ik met Djoser naar de Baltische Staten en St Petersburg.
Ik ontmoet weer de reisbegeleidster van vorig jaar, Marian Tabben. Toen was ik naar de Azoren (Portugal).
Ik reis nu met vijf echtparen, vijf alleengaanden vrouwen en één alleengaande man. We vertrekken met het middaguur vanaf Schiphol naar Frankfurt. Daar is een tussenstop en daarvandaan ver-trekken we naar Vilnius. Om 19.00 uur plaatselijke tijd arriveren we daar.
Het hotel ligt even buiten de stad, dus gaan we met de bus erheen. We maken ’s avonds eerst een wandeling voor we in een restaurant gaan eten. Daar is toevallig een bruidsfeest aan de gang.
We zien bijzondere gebouwen, zoals de Ambergaleries, en de Cathedral Square voor we om on-geveer 23:30 uur naar het hotel gaan om te gaan slapen.

Wim van der G.

Zondag 20 juli

Vandaag zijn we de hele dag in Vilnius. De dag startte met prachtig weer, een onbewolkte hemel.
Het ontbijt in het Ecotel was goed. Toch wel wat afwijkend van een West-Europees ontbijt. De sneetjes brood waren wat klein, zowel het witte als het bruine brood. Het leek wel zuurdesem-brood, zoals in Duitsland gegeten wordt.
In de eetzaal zaten veel Polen, die blijkbaar op reis waren met meneer Pastoor. Er zaten 2 Polen bij ons aan tafel, maar het lukte niet erg om contact met ze te maken.
Na het ontbijt, om 9:00 uur, zijn we vertrokken onder begeleiding van Marian naar het centrum van de stad. In een overmoedige bui heb ik vest, regenjas en paraplu maar in het hotel achtergelaten. We zijn naar het centrum van de stad gelopen en passeerden op weg daarheen verschillende ker-ken, zowel orthodox als katholiek.
De kerken waren prachtig. Omdat het zondag was werden er veel kerkdiensten gehouden. Opval-lend was dat er veel mensen aan de dienst deelnamen. De vrouwen in de kerken droegen allemaal hoofddoeken of hoedjes. Ook werd er heel mooi gezonden. Vele beelden werden gekust.
In het centrum werden we aangesproken door een jonge Rus die ons zijn akelig uitziende onder-been toonde. Hij probeerde bij ons medelijden op te wekken en bijna was dat gelukt, totdat er een politiewagen verscheen en hij plotsklaps “de benen” nam. Later bleek dat hij ook anderen op deze manier had aangesproken.
Na 2 lekkere cappuccino’s zijn we met z’n drieën verder gelopen en hebben we de synagoge be-zocht. Deze was niet open, maar werd door een oude man geopend toen we er om vroegen. We kregen een rondleiding van hem. Hij drong zelf aan om foto’s te maken van verschillende objecten. Hij was helaas niet altijd helemaal goed te verstaan door het gebrekkige Duits dat hij sprak. Wel maakte hij duidelijk dat er veel joden waren verdwenen sinds de nazitijd.
Allengs betrok de lucht, terwijl we op zoek gingen naar een lunchplek. Die vonden we op het plein bij het stadhuis. Na het eten begon het hard te regenen en we hadden geen paraplu, jas of regen-jas bij ons.

Helaas was het weer zo omgedraaid, dat we de kabelbaanrit maar achterwege hebben gelaten.
Om ongeveer 15:15 uur waren we terug in het hotel. Even een paar mailtjes naar huis verstuurd.
Om 19:30 uur heerlijk gegeten bij in het centrum bij Lukos: tilapiarolls gevuld met garnalen met als toetje vanille-ijs met peer.
Ondanks de regen in de namiddag was het een fijne dag. Een mooie stad Vilnius.

Maandag 21 juli 

Vanmorgen eerst het kasteel van Trakai bezocht, dat al sinds 1952 gerestaureerd wordt.
Het kasteel ligt schitteren op een schiereiland in het Galvémeer. Het is bewolkt, maar heerlijk rustig weer.
Van Trakai rijden we naar Kaunas, een sfeervolle stad; op sommige plaatsen een beetje rafelig, maar met karakter, een stad die leeft. Via een brede voetgangersstraat (de Champs Elysée van Kaunas) kom je bij de kerk van de aartsengel Michael, een neo-byzantijns bouwwerk. Op weg naar Klaipéda nog een stop gemaakt bij het negende Ford, gebouwd in de 19e eeuw, maar in W.O. II als concentratiekamp gebruikt. Een monumentaal betonnen beeld herinnert aan de al de mensen die hier vermoord zijn. Ik heb al veel van zulke plaatsen gezien, ze blijven indrukwekkend en het blijft onvoorstelbaar wat toen gebeurd is.

Het landschap naar Klaipéda is mooi, maar eentonig, weinig ontgonnen en praktisch zonder dor-pen. In Klaipéda gaan we met het veer over naar de Koerse Haf (ook wel Koerse Schoorwal ge-noemd), een landtong in de Oostzee, een schitterend natuurpark. Onze verblijfplaats is Nida. Jammer genoeg begint het te regenen als we hier zijn en dat blijft bijna de hele avond zo. Aan zee hebben we in een restaurant lekker gegeten.

Morgen hebben we een vrije dag. Hopelijk knapt het weer dan wat op, zodat we kunnen fietsen en wandelen. Aan een zonnebad zal ik nog maar niet denken.

Ans van H.

Dinsdag 22 juli

“Een vrije dag” in Nida
Hoera, er was een jarige in de groep, dus werd zij feestelijk toegezongen en gefeliciteerd en ge-kust.
Bij het Haf zijn we eerst naar de (oude) begraafplaats gegaan met bijzondere monumenten. Bij deze monumenten staat een Luthers evangelische kerk met ramen met prachtige blauw glas in lood.
Het huren van fietsen is heel gemakkelijk te doen en geeft je heel wat bewegingsvrijheid om de Haf e leren kennen.
Vlak bij de Haf treft het water de grote, zich verplaatsende duinen. De aanblik van deze duinen is fantastisch.
De Baltische kust komt in beeld. Talloze duinenrijen en bomen, zover als je kunt kijken. Opvallend is de heerlijke geur, die de bomen verspreiden.

Het was een zonnige dag en zoals het een Nederlander betaamt, verkent hij zijn omgeving op de fiets. Interessant was, dat de Litouwers het zwemgebeuren heel anders beleven dan onze Neder-landers. De meeste mensen zoeken een duinpannetje op met vrienden, vriendinnen, kinderen etc. ze nemen wat te eten en hebben een fijne dag. Ze hoeven niet per sé naar het strand. Als ze wél willen zwemmen, hoeven ze maar een kleine trap op en af te lopen en dan zijn ze bij de zee. Vanaf het duin is het trouwens wel een fenomenaal uitzicht op het witte zand. Na al deze duinverhalen iets heel anders: je kunt beter maar niet te dicht bij de Russische grens komen. Voor je het weet, word je doopceel gelicht, ze houden niet van pottenkijkers!

Leve de zon!!!
Mieke

Woensdag 23 juli 

Vandaag was voor onze groep de ontbijtzaal om half acht opengegaan, want we zouden om acht uur vertrekken. Na enig aanmanen van Marian zaten we allemaal om tien over acht in de bus, op naar Juodkranté voor een bezoek aan de Heksenheuvel. Op deze heuvel staan 79 houten heksen, reuzen, monsters en duivels, afkomstig uit Litouwse sprookjes en mythologische verhalen.
Na een fikse wandeling langs de houten beelden stapten we weer in de bus en stonden we om tien uur voor de pont om over te steken naar Klaipéda. Er was een rustpauze voor koffie onderweg en een rustpauze voor de lunch. De koffie smaakte heerlijk, maar door een eigen initiatief van de chauffeur van de bus kwamen we niet in Siauliai terecht voor de lunch, maar stonden we om half twee voor de kruisenheuvel. OK, dan maar eerst dit bekijken en daarna lunchen. Het was zeer indrukwekkend, al die kruisen boven op die heuvel. Groot en klein, alles door elkaar, grote kruisen behangen met honderden kleine kruisen. Ongelooflijk!
Na dit bezoek gaat de chauffeur op zoek naar een restaurant. Hij weet wel iets, zegt hij aan Mari-an. Maar het eerste restaurant heeft al teveel gasten en het gaat te lang duren voordat iedereen dan wat te eten heeft. Iedereen weer de bus in, op naar het volgende restaurant. Ook daar vangen we bot: geen ruimte om 18 personen iets te eten te geven.
Dan rijden we maar door naar de grens van Letland. Daar wordt geld gewisseld en oh, oh, als mensen geen geduld hebben en gaan voordringen, dan zijn de uitroepen van verontwaardiging niet van de lucht. We steken door naar het Rundãlepaleis en komen daar om half vier aan.
Sommigen gaan eerst iets eten, anderen gaan door naar het schitterende paleis van architect Ra-strelli (hij heeft ook het Winterpaleis ontworpen in St Petersburg). Het was het zomerpaleis van de hertog van Koerland, een beschermeling van Anna, een nicht van de Peter de Grote. Van de 138 kamers zijn er zo’n 40 te bezichtigen. Je kijkt je ogen uit naar alle pracht en praal, zeer de moeite waard. Ook de tuin is prachtig aangelegd. Het paleis heeft een lange historie, de moeite waard om nog eens na te lezen. Om half zes vertrekken we naar Riga, waar we om 19:00 uur aankomen.
Kwart voor acht vertrek, voor wie wil, naar een restaurant om te eten wat zij of hij wil.

Het weer was de hele dag schitterend, met een stralende zon en heerlijke temperatuur. Morgen ook weer?

Jeanette

Donderdag 24 juli 

Een dag in Riga, wat een stad, wat een drukte en wat een grandeur. Maar de fietsers rijden op de stoep! Een stad in bloei en groei, waar weinig meer doet terugdenken aan de tijd van de Russische overheersing. Sterker nog: in de Baltic Guide, een gratis toeristenkrant in het Engels, staat zelfs een artikel, waarin op nostalgische wijze aandacht wordt geschonken aan de nog bestaande ge-bouwen, die door de Russen zijn gebouwd, zoals Stalins bruidstaart en de TV toren. Zou iedere Let er zo over denken?
Vandaag krijgen we onder leiding van de gids Olga een rondwandeling door de stad. Ze spreekt zeer verstaanbaar Engels, zodat alle uitleg goed is te volgen. Eerst de Jugendstil (of Art nouveau) wijk met prachtige panden, die voorzien zijn van de fraaiste versieringen. De meeste panden die we bekeken waren ontworpen door de architect Michail Eisenstein, vader van de beroemde filmre-gisseur Sergei Eisenstein (Panzerkreuzer Potemkin). Hij kon, evenals zijn tijdgenoten, zich weer te buiten gaan aan allerlei groteske vormen als reactie op het classicisme. Symmetrie werd veraf-schuwd, evenals eenvoud. Gelukkig zijn deze gebouwen de tweede wereldoorlog ongeschonden doorgekomen, wat niet betekent, dat er niet een aantal in verval zijn. Opknappen kost geld en aangezien de staat dat niet heeft, is men afhankelijk van rijke particulieren. Die bouwen er dan appartementen in en als rechtgeaarde Nederlander wil je weten wat het kost: 3000 – 5000 Lvl per m2, hetgeen betekent, dat je voor een flatje van20 m2 een halve tot een hele ton neertelt.

Langs het borstbeeld van burgemeester Armistead, die veel initiatieven heeft genomen om men-sen te interesseren voor restauratie, belanden we in het park. Over de brug met de sloten, waar-van het verhaal niet in de gids staat. Pasgetrouwden maken een slot aan de brug vast en gooien de sleutels in het water ten bewijs van de onverbrekelijke verbintenis.
Daarna kwamen we in de oude stad. De door Djoser aangeboden koffie gaf nieuwe energie om de tour te vervolgen. Langs de voormalige stadsmuur naar de Swedish gate. Een doorgang in de muur om de Zweedse soldaten, die buiten de stadsmuur een vestiging hadden sneller de stad bin-nen te laten. Vermenging met de burgerbevolking werd niet op prijs gesteld, maar de liefde liet zich niet door regels dwingen, zodat er toch vrijages ontstonden. De verantwoordelijken in het stadsbe-stuur wilden dit echter perse voorkomen en het verhaal gaat zelfs, dat zij op een gegeven moment een voorbeeld hebben gesteld door een paartje in te metselen in de muur. Dan waren ze in ieder geval altijd bij elkaar, wat zij toch wilden. Met betrekking tot de poort bestond volgens de gids nog een legende. Als je met je geliefde bij volle maan om middernacht onder de poort doorwandelde en de wind fluisterde “I love you “ (uiteraard in hel Lets) dan was het echte liefde. Zo dat niet het geval was, kon je de relatie beter vergeten. De commercie had er handig op ingespeeld, want de eerste de beste kroeg in de straat droeg de naam “I love you “ en niet in het Lets.

Naast het parlementsgebouw staat de St. Jacobskerk, de enige kerk in de stad, die de oorspronke-lijke gotische spits heeft behouden. Met een klok buiten de toren. Volgens de gids verhaalt een legende, dat de klok ging luiden als er een ontrouwe vrouw langs liep, hetgeen een reden voor dames was om maar een straatje om te lopen. De klok is verloren gegaan, maar door een initiatief van het mannenkoor van Riga is er een nieuwe geïnstalleerd in 2004. Zouden ze belang hebben gehad bij het opnieuw installeren? Overigens stond er in een gids van de Belgische groepsleden, dat het verhaal betrekking had op ontrouwe mannen, maar dat konden de mannelijke leden van de groep zich niet voorstellen. Het was dan ook een Belgisch gidsje (grapje!).

Dan de Dom. Alles eraan is massaal. De grootste kerk van het Balticum, de toren is enorm hoog en het plein is het grootste van de stad. Het was aardig om te vernemen, dat er op het plein vroe-ger huizen hadden gestaan en dat je dat nog aan de bestrating kon zien.
Via de smalste straat naar het plein voor het stadhuis, dat uit de 14e eeuw stamt en in de 19e eeuw is gerestaureerd. Meer valt er te vertellen van de andere kant van het plein met het huis van de Zwarthoofden, dat een aantal jaren geleden volledig is herbouwd. De architecten hebben zich uit-geleefd op de rijk geornamenteerde renaissancistische voorgevel naar Hollands model. Het ver-haal van de Zwarthoofden geeft een beeld van een soort studentencorps. Alleen jonge ongetrouw-de mannen uit rijke families konden lid worden door het aanbieden ven een uniek geschenk. Be-faamd werden ze door hun feesten met een overvloed aan voedsel en drank.

Terug naar de devotie door een bezoek aan de Pieterskerk. In de middeleeuwen de belangrijkste kerk van de stad met een toren van 124 meter. Daarover gaat het verhaal, dat wanneer de toren klaar was de architect naar boven klom, een glas wijn dronk, waarna hij het glas naar beneden gooide. De hoeveelheid scherven bepaalde dan het aantal eeuwen, dat de toren zou blijven staan. In 1748 gebeurde het vervelende wonder, dat het glas praktisch heel bleef (eigenlijk maar twee stukken). Het was dan ook niet verwonderlijk, dat de toren in 1941 door Duits mortiervuur werd neergehaald. De architect van de huidige toren heeft getracht de boel te flessen door een gebro-ken glas mee naar boven te nemen, maar zijn collega’s hebben dat weten te verhinderen. Gelukkig is daarna het glas in duizend stukken gebroken.

Nadat we allen het beeld van de ezel over de neus hadden gewreven (dan mocht je namelijk een wens doen), kwamen we via een wirwar van externe en interne doorgangen op een nieuw plein. Daaraan stond een huis met op de torens een kat en bij de ingang twee reliëfbeelden. Uit deze beelden kon je afleiden, dat de eigenaar zowel van werk als van rust hield.
Dat was het einde van de tour door gids Olga, waarvan we met applaus afscheid namen.

Tijd voor de lunch en een vrije middag. Wat hebben we los van de groep daarin nog gedaan?
Ondanks onze vermoeide benen hebben we moed gevat en onze eigen tour gemaakt, die in eerste instantie gericht was op het bezoeken van de gebouwen, waar we die ochtend waren langs gelo-pen. De St. Pieterskerk, die eerder Lutheraans dan Katholiek aandeed, de barokke
St. Johanneskerk, uiteraard de Dom en de eenvoudige St. Jacobskerk. Via een aantal straatjes naar de oever van de rivier Daugava om de achterkant van het kasteel te aanschouwen, dat nu dienst doet als presidentieel paleis.
Shoppen in de winkelpromenade Origo bij het station, langs het vrijheidsmonument naar de
Russisch orthodoxe kerk. Altijd indrukwekkend, maar zeer bijzonder als er een dienst is. De gelo-vigen schrijven hun wensen of gebeden op kaartjes en sluiten aan in de rij. Wanneer ze aan de beurt zijn, geven ze de kaartjes aan de priester, die de tekst zingzegt, terwijl de mensen een spe-ciaal opgesteld icoon kussen.

We hebben de dag afgesloten met een bezoek aan de topetage van het 26 verdiepingen hoge hotel. Met een fraai uitzicht over de oude en de nieuwe stad hebben we afscheid genomen van Riga. Wat ons betreft had het verblijf best wel een dag langer mogen duren, zodat er nog bezoek aan musea mogelijk was geweest. ’s Avonds hebben we gegeten bij Filings in de oude stad met live swing en jazz.
Waar maak je dat nog mee?
 
Jan

Vrijdag 25 juli 

Opnieuw een zonnige dag! Het is de reisdag van Riga/Letland naar Sareema/Estland.

Om 8:00 uur vertrek; eerste stop is het stadje Sigulda. Daar bezichtigen we een oude burcht van de bisschop van Riga uit de 12e eeuw (Turaida). De burcht is in de 17e eeuw afgebrand en niet meer opgebouwd. Een gedeelte is nu gerestaureerd en men heeft geprobeerd een aantal ruimtes in te richten als museum. In het park lopen we ook nog langs een aantal beelden. Na de koffie van een zeer (klant) vriendelijke Russische dame, vertrekken we naar Estland.
Onderweg zien we bomen, bomen en nog eens bomen, afgewisseld door graanvelden. Bij de grens kunnen we moeiteloos doorrijden, géén enkele controle.
Lunchstop wordt het stadje Parnu, wat een verademing is na het drukke Riga. In het oude centrum staan veel kleurige houten huizen. Ook werden de Lets ingewisseld voor de Etse kronen.
We vervolgen de reis naar de haven van Virtsu voor de oversteek naar het eiland Sareemaa, maar we zijn niet de enigen die wachten op de pont. Het wordt weekend en ook veel Etsen willen het weekend doorbrengen op een rustig eiland. De overtocht duurt ongeveer een half uur. Uiteindelijk arriveren we rond 19:00 uur in Kuressaare. We logeren twee nachten in hotel Staadioni, gelegen tussen het kasteel en het atletiekstadion.

Rosé

Zaterdag 26 juli 

Gewekt worden door de zon, dat moet vakantie zijn. En dit fijne gevoel beleven wij nu reeds de 7e dag op rij.
Een stevig ontbijt, met uitzicht op de sportvelden doet ons snel de vermoeidheid van de voorbije dag vergeten. En … Wim, wel, daar kunnen met zijn allen een voorbeeld aan nemen. Reeds om vijf uur in de ochtend onderging hij, op diezelfde sportvelden, een Coopertest. Helaas weet niemand van de anderen of deze succesvol verliep.
Het merendeel van onze groep maakte de keuze om in de voormiddag deel te nemen aan een bustocht door het desolate gebied in de zuidwestelijke uithoek van het eiland.
Onderweg naar Saare hielden we halt bij een monument dat ons doet terugdenken aan de waan-zin van W.O.II.
Saare zelf vind je gemakkelijk. Het ligt gewoon ‘op-het-einde-van-de-wereld’. Eén woning waar jonge mensen hun geluk zochten en enkele souvenirstalletjes heetten ons welkom. Even verderop stond een vuurtoren eenzaam tussen de ruïnes van een militaire nederzetting uit 1895. waarom nog stralen als niemand nog naar hem keek?
Het was een heel eind wandelen om het uiteinde van de landtong te bereiken. Een echt weggetje was er niet. Het was lopen over keien, maar zeker de moeite waart. Blauw, helder, ondiep water, bezaaid met stenen en rotsblokken waartussen vliegende vissen ons als het ware kwamen groe-ten.
Op terugweg naar de bus hoorde ik dat buschauffeur er morgen de brui aan geeft en terugkeert naar Vilnius. Dat wordt spannend! Ik ben echt benieuwd hoe en wanneer wij uiteindelijk in St Pe-tersburg zullen geraken. Een zoveelste cappuccino alvorens de bus op te stappen gaf me weer de kracht om onze tocht voort te zetten.
Langs een godvergeten veldweg, duidelijk niet aangelegd voor busverkeer, bereikten we een eet-huisje. Een lieve juffrouw had gezorgd voor stevige soep met gebakken broodkorstjes. Appelsap, vers klaargemaakt, en donkerbrood vervolledigden onze maaltijd. Ik bedankte de juffrouw met een kus voor de heerlijke lunch en vleide me weer neer op mijn troon achter in de bus.
Onderweg naar Kuressaare werd er nog een fotostop ingelast. Langs de kant van de weg troffen we vele kleine, grote, mooie “stalagmieten” aan, een foto waard.
Eenmaal terug in ons hotel gingen onze vriendinnen en vrienden elk hun eigen weg. We hadden immers een vrije namiddag. Marie-Louise en ik huurden een fiets en reden erop uit. We reden op-nieuw in de richting van Saage, maar niet zo ver natuurlijk. Saare ligt immers 45 km van Kures-saare. In Vesta hielden we halt en zochten er, via een camping, de zee op. Opvallend was het zeer ondiepe water langs het strand. Zwemmen was hier dan ook niet echt mogelijk.
Rond 18.00 uur reden we huiswaarts. Het was tevergeefs zoeken naar een degelijk fietspad. Enkel bij het naderen van ons stadje nodigden enkele fietspaden ons uit om langs het sporthaventje, langs de achterzijde van het kasteel en rond de sportvelden opnieuw ons hotel te bereiken.
Bezweet en vermoeid, maar voldaan, stalden wij ons stalen ros, bestelden een biertje en namen een verfrissende douche.
Terwijl mijn haren droogden kreeg ik plots zin om dit verslag te schrijven, maar nu krijg ik honger. Straks, na terugkeer van ons restaurant, vertel ik jullie hoe de avond verliep.
Bij het verlaten van het hotel konden we reeds de muziek horen die weerklonk vanuit het kasteel. Verschillende deelnemers hadden voor dit avondspektakel, tot hun vreugde, nog kaartjes kunnen bemachtigen. Er werd een uitvoering gegeven van ‘Hoffmann’s vertellingen’ van Jacques Offen-bach.
Mijn vrouw en ik verkozen evenwel om gezellig te gaan tafelen. In ons vertrouwde restaurant, dat we gisterenavond nog bezochten, was de keuken evenwel nog gesloten. Noodgedwongen liepen we verder en belandden in een restaurant waar andere tochtgenoten zich eveneens bevonden.
Na onze keuze gemaakt te hebben kregen we nog het bezoek van een groepje uitgelaten en ple-ziermakende jonge dames. Het bleek dat zij de vrijgezellenavond één hunner vriendinnen vierden. Wil was in zijn nopjes. Met een heerlijke maaltijd en een flesje wijn besloten wij ons bezoek aan Kuressaare.
Nagenietend keerden wij op de tonen van de muziek langs de boorden van het kasteel terug naar ons hotel. Morgen wacht een nieuwe vakantiedag. Slaapwel.

Gil

Zondag, 27 juli

Na een grotendeels slapeloze nacht (reden onbekend), waarin om ongeveer vier uur iemand een raam probeerde te openen, waarbij het leek dat het hele gebouw naar beneden kwam, spoedde ik me om half acht naar buiten om te constateren dat de bus nog op haar vertrouwde plaats stond. Frieda zat reeds aan de computer, het beloofde een zonnige dag te worden.
Na een lekker ontbijt op het terras was het tijd om te vertrekken. Alles verliep vlekkeloos, zelfs Wim verbeterde zijn positie en kwam goed op tijd zijn plaats in de bus innemen. Even later werd er een enveloppe rondgegeven om er een fooi voor de chauffeur in te doen. Dit bleek een hele klus! Overal werd de lijst van Marian bovengehaald en begon iedereen naarstig te rekenen. Hoe meer staten, hoe moeilijker alles wordt i.v.m. de munteenheid. Toen bereikten we een kratermeertje. Dit meer was bijna niet meer en enkele busgenoten zochten naarstig naar de ‘steen’, Wimpie zag er ter plaatse nog één (meteoriet) aankomen!
De Nederlandse busgenoten deden ter plaatse nog enkele verbazingwekkende uitspraken voor ons nuchtere Belgen. Enkele voorbeelden:
- Marian: alles hier is ‘buitenaards’ en zag zo nog het één en ander..
- Je kan ‘zelfs’ leuke schoenen kopen in Kuressaare
(P.S. Je kan er zelfs gratis naar muziekvoorstellingen als je een beetje je best doet)
- ‘Ik denk dus ik ben, maar het kan ook anders’, dixit Wim
- Ze verkopen ook verse vis in de supermarkt. (uit een aquarium!)
Bij een klein ‘molenpark’ uitgestapt, leerden we over een onderkruier (niet te verwarren met een onderkruiper!) en een bovenkruier. Elk Nederlands kind weet wat die dingen betekenen, wij niet dus!
In het (kleinste) oudste kerkje van Estland werden we vergast op een mooi lied, gebracht door Ma-rian, onze reisleidster. De akoestiek was prima en Marian ontpopte zich als een uitstekende so-praan. Daarna ging het richting overzetboot. Na een klein uurtje wachten mochten we aan boord. We hadden geboekt op de grote overzetboot, maar net zoals op de heenreis werden we op een ‘kleintje’ gezet! De overtocht verliep vlotjes.
De chauffeur vertelde ons dat hij direct na aankomst terug reed naar Vilnius waar hij om ± 22:00 uur zou aankomen thuis zij zijn vrouw en 3 kindjes en dat hij de volgende morgen om 5 uur! Terug moest vertrekken op dezelfde tocht. Een leuke job is iets anders.
Zoals gepland bereikten we Tallinn om ± 14:45 uur. Eerst deden we wat aan sightseeing (4 x het-zelfde rondje!), maar toen stopten we toch bij ons hotel. We brachten de koffers naar de kamer en vertrokken een half uurtje later. We gingen onmiddellijk naar de Sint-Nicolaikerk, daar die op maandag en dinsdag gesloten was! Net op tijd kwamen we aan en konden we genieten van een half uurtje geweldige orgelmuziek. Gil en ik hadden in Riga het huis van de Zwarthoofdengilde be-zocht en ook in deze kerk droeg grotendeels alles de stempel van de gilde (de morenkop). Juist zoals in Riga werd er ook hier een mooie zilverschat van dit gilde tentoongesteld.
Daarna trokken we naar het Raadhuisplein waar we neervielen op een terrasje om ons eerste pintje te drinken. (17:00 uur!). Daarna beklommen we de toren van het raadhuis om boven te ge-nieten van het uitzicht (nadat we op adem waren gekomen van de helse klim).
Daarna dwaalde we nog enkele uren door de stad en genoten van mooie uitzichten, huizen, tui-nen……om tenslotte rond 20:00 uur een gezellig restaurantje op te zoeken in de Katariina Käik waar Wim ons weer wist op te sporen en gezellig een koffietje kwam drinken. (Aan ons etentje houden we verschillende herinneringen over, maar die zijn niet geschikt voor publicatie).
Op het terrasje belden we nog even naar huis en vernamen we wie de winnaar was van de Tour de France (Sastre en van de laatste etappe: Steegmans!!).
Voldaan vertrekken we naar ons hotel waarna ik me in de badkamer opsloot om dit verslagje in alle rust neer te pennen.
Morgen wacht ons een fietstocht en zeker nog een hoop andere plezierige dingen. We zouden nog wel enkele velletjes kunnen neerpennen, maar dit lijkt me al mooi voor deze dag.

Marie-Louise

Maandag, 28 juli 

De tweede dag in Tallinn is een ‘vrije’ dag. De dag begint opnieuw met heel mooi weer. Met een groot deel van de groep maken we een fietstocht. We verzamelen om 8:45 uur, om te voet naar het City Bike aan het Uus 33 te gaan.
Daar aangekomen worden we uitgedost met gele, reflecterende vesten en beschermers voor de broekspijpen. Voor de liefhebbers behoort een fietshelm ook nog tot de mogelijkheden, maar niemand voelt hier iets voor. Vervolgens kan iedereen een fiets uitzoeken. Er blijken meerdere soorten fietsen te zijn: fietsen die het goed doen, maar ook fietsen die af en toe kuren hebben. Dit laatste kun je pas achteraf vaststellen.

We worden geïnstrueerd door Kristina, die ook de werking van de versnellingen uitlegt. We ver-trekken, Kristina voorop en een onbekende jongeman achteraan als ‘bezemwagen’. Hij zou een belangrijke rol spelen voor onze fietsgroep.

We fietsen langs de toegangspoort tot de middeleeuwse stad (bijgenaam de Dikke Margarita). We rijden dan langs een Russisch monument: in 1893 is een schip met ± 170 opvarenden vergaan. De dame van het monument wijst naar de plek des onheils, maar het desbetreffende scheepswrak is jaren later op een andere plek gevonden. Tegenwoordig is het monument een geliefde plek voor Russische bruidsparen om bloemen te leggen, foto’s te maken en sloten op te hangen om de hu-welijkstrouw te symboliseren.

Vervolgens gaat de tocht naar het Kadriorgpaleis, een zomerverblijf van tsaar Peter de Grote. Een prachtig gebouw met een even mooie tuin!
En passant kwamen we langs het KUMU, het museum voor moderne kunst, om daarna een kijkje te nemen bij het presidentiële paleis. Twee “guards” houden de wacht en de president blijkt thuis.

Aansluitend bezoeken we het openluchttheater waar om de 5 jaar het nationale songfestival voor koren plaatsvindt. Daarna vertrekken we richting monument W.O. II.

Kristina maakt de tocht met de overgeblevenen af:
- een klooster uit 1407: 100 bonnen en 1 mannelijk abt
- de plek waar tijdens de Olympische spelen van Moskou in 1980 de zeilonderdelen wer-den afgewerkt
- een monument ter nagedachtenis aan de 1e parachutist die in 1889 verongelukte.
- tenslotte zien we het herdenkingsmonument n.a.v. de ramp met de veerboot Estonia in 1994

Na het inleveren van de fietsen ging een ieder zijns weegs. We gaan een hapje eten, slenteren door de eeuwenoude stad en lopen onder meer door Katariina Käik, een kunstenaarsstraatje met o.a. een glasblazer.

De Middeleeuwse stad zorgde soms voor bijzondere verrassingen: een middeleeuws meisje dat folders over martelingen in de Middeleeuwen uitdeelt, maar die tegelijkertijd mobiel staat te bel-len……..

Na een bezoek aan een modern winkelcentrum gaan we terug naar het hotel om de boor voor de volgende dag naar Helsinki te reserveren. We kiezen voor de snelle boot, ook al betekent dit dat we morgenochtend om 6:45 uur in moeten checken. Na een maaltijd in de oude stad besluiten we niet te laat naar bed te gaan.
Tallinn is voor ons veel meer geworden dan een stipje op de kaart!!

Rob en Wil

Dinsdag 29 juli

Om de trip naar Helsinki te maken moet je het er wel voor over hebben vroeg uit de veren te gaan. We zijn om 6:00 uur opgestaan om op tijd te kunnen zijn. Je moet n.l. vóór 7:00 uur inchecken.  De boot vertrekt precies op tijd: 7:30 uur. We varen met de “Star”, een zeer imposante boot die in 2007 in gebruik is genomen. Aan boord waan je je op een cruiseschip. We starten met het verken-nen van het schip en werken systematisch alle dekken af: prachtige ruimtes, mooie glanzende trappartijen, vrolijke kleuren.

Op het achterdek zien we Tallinn langzaam uit het zicht verdwijnen. De krachtige motoren laten een breed spoor in de Oostzee achter.

Na ontbijt aan boord, een beetje rondwandelen en praten blijken de twee uur voor de overtocht omgevlogen. De boot arriveert klokslag 9:30 uur in Helsinki. De bus naar het centrum (15A) staat direct aan de terminal. De reis naar het centrum duurt niet meer dan tien minuten.

We besluiten eerst toeristische informatie te halen om de bezienswaardigheden makkelijk te kun-nen vinden. Een citytour in een open bus behoort tot de mogelijkheden, maar gezien de hoge prijs (€ 24,00) besluiten we daar geen gebruik van te maken.

Vanaf het informatiecentrum zien we eerst een levendige markt, gelegen aan de haven. Even ver-der lopend bereiken we de hooggelegen Uspenski kathedraal (orthodox), die vooral van binnen erg indrukwekkend is. Terugslenteren langs het presidentiële paleis stuiten we op een fanfare-/drumband te paard. Leuk!
Op weg naar de kathedraal van Helsinki blijkt deze groep een onderdeel te zijn van een soort tab-toe, waaraan ook het trompettenkorps van de Koninklijke Marechaussee uit Nederland blijkt deel te nemen. Het een en ander vindt plaats op het grote plein voor de kathedraal. De trappen voor de kerk zijn afgeladen met toeschouwers. Een kleurrijk schouwspel!

Daarna vervolgen we de weg langs de universiteit en de nationale bibliotheek en komen terecht in luxueuze winkelstraten. De winkels zijn prachtig, maar alle artikelen zijn stevig aan de prijs.
Helsinki kent verschillende musea, waaronder het Kiasma museum (voor eigentijdse kunst) en het Ateneum Art Museum. We zijn onder de indruk van de getoonde werken.

Iets uit het centrum ligt de “Temppeliaukio” een heel bijzondere kerk, die in 1969 is gebouwd. De kerk is gedeeltelijk uitgehakt in de rotsen en heeft een heel uitzonderlijk dak. Heel apart!

Na nog even van de zon genoten te hebben onder het genot van een drankje, sluiten we de dag in Helsinki af met een gezamenlijk etentje met reisgenoten.

Om 22:30 uur brengt de “Superstar” ons terug naar Tallinn. Onderweg genieten we van het kijken naar en door het panoramaraam, dat de gehele breedte van de boot beslaat.

Helsinki is een fantastische stad: een absolute aanrader! Zorg er wel voor dat je voldoende tijd hebt om veel van het mooie van de stad te zien.
Wil en Rob

Woensdag 30 juli

Om 9:00 uur rijdt de bus voor. Zonder enige vertraging vertrekken we. Tallinn blijkt nog flinke bui-tenwijken te hebben. Daarna tot aan Narva alleen grassen, granen, veel veldbloemen, bomen, eenzame huizen, boerderijen en bouwvallen, soms een glimp van de Finse Golf aan de noordkant van de weg.
Een lange file vrachtwagens, die we vrolijk passeren is het eerste teken dat we de grens en narva naderen. Aan het einde zet de chauffeur de bus onverstoorbaar dwars op het fietspad om een of ander noodzakelijk papiertje op te halen / in te vullen en vervolgens vóór al die wachtende auto’s uit naar het parkeerterrein voor de grens te rijden. Wij hadden daar de gelegenheid om:
1. geld te wisselen
2. koffie te drinken en/of
3. een blik te werpen op de twee burchten: Hermannsburcht aan de Estse kant en de even-knie aan de andere kant van de Narva, de burcht van Ivangorod.
Na een lange wachttijd voor de douanecontrole aan de Russische kant van de grens – de moge-lijkheid om deze af te kopen voor € 1,00 per persoon, werd principieel vrijwel unaniem verworpen – gaan we verder, nu over een nóg slechtere weg. Pas op 70 km voor St Petersburg verbetert dat en kunnen we een fatsoenlijk tempo rijden.

Na de buitenwijken wordt het duidelijk dat we een wereldstad binnenkomen. De Moskovski Prospekt is een imposante boulevard: we komen langs het monument van W.O. II, het standbeeld van Lenin, de Moskou triomfboog. Ook het vermelden waard: Dick ‘Batman’ Advocaat op een bill-board. Tussendoor: vanavond speelt Zenith St Petersburg in Moskou tegen CSK Moskou (uitslag 1-0 voor CSK).

We maakten een kleine omweg langs de Fontanka, universiteitsgebouw en een grote kerk die tij-dens de restauratie twee jaar geleden door brand zijn koepel was kwijtgeraakt en die ze nu aan het herbouwen zijn. Vanavond zouden we die kerk nog een paar keer zien.
Hotel, dus inchecken, uitpakken, geld trekken, de gewone dingen voordat we gaan eten. Dat laats-te werd door Marian geregeld in restaurant Olius, vlakbij het hotel. Heerlijk gegeten en daarbij de jarige Wim, 44! weer toegezongen. De bediening, dat was er een van ‘Tempo Team’, zoals Noud raak typeerde. De dag werd afgesloten met een wandeling. Als gezegd: die enorme kerk-in-restauratie rondom bekeken, kanalen, straatbeelden en nog een andere kerk-in-restauratie. Vol-doende voor een eerste indruk van een enorme stad.
Wim

Donderdag 31 juli

Om 9:00 uur stond de groep klaar buiten het hotel, in afwachting van onze gids voor de Hermitage. Dit bleek een charmante Russische dame te zijn, die uitstekend Nederlands sprak. Haar naam was Ella. Met een drukke, lawaaierige metro bereikten we na een korte rit Nevsky Prospekt.

Van hieruit te voet naar de Hermitage. Onderweg kwamen we langs de Kerk van de Verlosser op het bloed, die gebouwd is op de plek waar tsaar Alexander II in 1881 werd vermoord. We hebben de kerk, die nu als museum dienst doet, alleen van buiten kunnen bewonderen: fraaie mozaïekpa-nelen, gouden koepels, geglazuurde tegels geven deze kerk een kleurrijk uiterlijk. Tijdens de communistische periode heeft deze kerk dienst gedaan als opslagruimte voor groenten en na W.O. II als aardappelschuur! De restauratie van de kerk begon in 1976 en heeft meer dan 20 jaar ge-duurd. Bij het vroegere woonhuis van Poesjkin werd even halt gehouden.
Ella vertelde dat Poesjkin zijn dichterlijke inspiratie vooral haalde uit een archief liefdesbrieven. Daartoe nuttigde hij dagelijks een flinke portie eieren en oesters. Zij memoreerde ook nog zijn tra-gische dood op 38-jarige leeftijd, na en duel met een Fransman, die een geheime minnaar was van zijn echtgenote.
Het bezoek aan de Hermitage was overweldigend, mede ook door onze gids. Op onovertroffen wijze heeft zij ons weten te boeien met deskundige uitleg bij tientallen kunstvoorwerpen. Naast de kunsttechnische aspecten die zij vertelde, wist zij kunstenaar en kunstwerk in een – soms filosofi-sche, soms religieuze – context te plaatsen, met bijzondere aandacht voor ’t mysterie van leven en dood.
Dit kwam vooral tot uitdrukking in haar uitleg bij een tweetal topstukken van de Hermitage: ‘De verloren zoon’ en ‘De oude man’. “Alles is goed, ondanks alles”.
Een prachtige climax voor een memorabele ochtend. ’s Middags ging eenieder zijn eigen gang.
Noud

ps. Nog enkele wetenswaardigheden:
- De in de Hermitage tentoongestelde werken vormen slechts een klein deel van de totale collectie. Slechts 6% is tentoongesteld.
- de Hermitage wordt door ± 30.000 mensen per dag bezocht.
- Veel waardevolle schilderijen wprden met een glasplaat afgedekt, om de doeken te be-schermen tegen de alcohollucht van menige dagtoerist.

Vrijdag 1 augustus 

Vanochtend een rondvaart door de grachten van St Petersburg. Prachtig weer. Ella was weer onze gids.
Omdat zij nu een microfoon moest hanteren, zat zij in het benedendek en moesten wij het doen met alleen haar stem. Zij wist wederom interessante anekdotes te vertellen bij de vele gebouwen die voorbij kwamen. Bovendien was zij goed op de hoogte van Nederlandse gezegdes en gebeur-tenissen: die van Prins Pils, maar ook van Sonja Bakker.

De aardigste Russische anekdote was die van de dakdekker van de St. Petrus en Pauluskerk. Op de top van deze kerk, met 120 meter de hoogste van St Petersburg, staat een engel met gespreide vleugels, die dienst doet als windwijzer. Ooit, na een zware storm was deze engel ernstig bescha-digd. Een dakdekker uit St Petersburg slaagde erin, met gevaar voor eigen leven, om de reparatie op 120 meter hoogte te volbrengen. Als beloning kreeg hij van de tsaar een kostbare beker, waar-mee hij in alle kroegen van de stad terecht kon om gratis wodka te drinken. Drie jaar duurde dit gratis drankfestijn. Toen stierf de arme dakdekker aan de ziekte van Korsakov.

’s Middags ging ieder weer zijn eigen weg, soms kwam je elkaar tegen en dronk je gezellig een biertje op een terrasje. ’s Avonds ging een kleine groep naar een balletvoorstelling, de overigen gingen met Marian mee naar een optreden van muziek en volksdans van Russische zangers en dansers en danseressen.

Noud

Zaterdag 2 augustus 

Datum van vertrek van onze groep naar Nederland. Maar eerst gaan we ’s morgens nog naar Pe-terhof, een plaats met een zomerpaleis van Peter de Grote. Veel bussen met toeristen, kraampjes en auto’s. Een mooi paleis met een schitterend aangelegde tuin, waarin het heerlijk vertoeven was. Maar ja, je weet het: je gaat vandaag weer naar huis en we zijn blij als het volgeladen busje op weg is naar het vliegveld.
Na een strenge controle is het weer wachten tot het vliegtuig vertrekt naar Frankfurt, en dan vanuit Frankfurt weer door naar Schiphol – Amsterdam. Daar komen we aan rond half zeven. Het is druk bij band 2, waar we de bagage kunnen ophalen. Dat geeft ons de gelegenheid om hartelijk af-scheid te nemen van iedereen, want zodra de eerste koffers verschijnen gaat iedereen definitief zijns weegs. Het was een mooie vakantie, veel gezien en veel genoten, en met gezellige mede-passagiers in de groep geeft dat een extra dimensie. Lieve mensen, bedankt!

Jeanette