Reisverslag West Turkije juli

Rondreis West Turkije 15 dagen

Namen (29 juli)
Harry, Wiep, Richard, Hib, Selma, Peter, Hilda; namen, namen en nog eens namen. De eerste dag lijkt het alsof je die nooit gaat onthouden. Morgen spreeek je iemand met zijn eigen naam aan alsof je nooit anders gedaan hebt.
De groep is groot, zo´n twintig personen waarvan het gros uit Brabant komt en twee gezinnen uit Den Haag e.o. En Hib uit Los Angeles. De eerste dag, Blauwe Moskee, Aya Sofia en Topkapi. Verplichte kost maar prachtig om daar cultuur te snuiven. Je beseft dat hier de beschaving al geleefd werd toen er op andere plekken daar nog geen sprake van was. Een heerlijke Turkse lunch genuttigd. Manti, heel bijzonder.
Een echte mengelmoes van mensen kom je tegen, maar ook hier moet ik wennen aan de burka en de niquab. Gelijkheid is voor ons vanzelfsprekend en ´hier´ lijkt het nog zo ver……..
Wendy had voor de avond een heerlijk diner geregeld in een groot vol muzikaal plein met een kat. Het sloot de avond prima af.

Stipjes (30 juli)
Een busreis vandaag, na eerst op een luxe ferry te hebben gevaren. Meegebrachte zonnebrand factor 20 kon in onze tassen blijven want je mocht niet aan dek. Balen! En toen de bus in, net iets te krap maar te doen. Een rit door een kleurrijk landschap. Hooibalen, bijenkorven en heel veel zonnebloemen. Soms in de verte kleine kleurrijke stipjes: vrouwen, hardwerkend op het land. Stopmomenten met een prima lunch. De aankomst in Canakkale vond ik verassend, een bruisend stadje aan de zee. De avond doorgebracht aan de zee op een prima terras waar tot ´s avonds laat veel mensen en kinderen heerlijk langs de kade kuieren. Prima leven dit…..

Engelse drop (31 juli)
Na het ontbijt: ´Troje´. De speurtocht naar de gids die dacht dat wij hem al voorbij waren gesjeesd en op eigen gelegenheid naar Troje was gegaan. Hij wachtte op ons. Mustafa, de markante gids met een bloot been en een been met een blauwe kniekous. Vol bezieling, grappig, informatief zijn nauwelijks genoeg woorden die weergeven hoe Mustafa is. Een feest om naar te luisteren. Na de rondleiding iedereen de bus in, vechtend met de krappe ruimte. Voor sommigen van ons niet te doen! De sfeer in de bus is relaxed. Er wordt gepraat, gelachen en eindelijk wordt het eerste zakje snoep (engelse drop) doorgegeven. Ja ja, we zijn op reis en helemaal vertrouwd met elkaar.

Mannetjes (1 augustus)
Heraklion, Asclaepion en Filiz. Bevlogen vertelt ze haar verhaal, veel, snel, met passie voor wat ze doet. Het is warm maar de wind maakt het aangenaam. Een heerlijke cay op een beschut terras maakt dat de busrit minder erg lijkt. Maarten voelt zich niet zo lekker. De warmte, het eten, zijn jeugdige overmoed tijdens het zwemmen. Wie zal het zeggen.
Lunchen in Bergama. Met zijn vieren gaan we naar een restaurant. Prachtige straatjes met prachtige huisjes brengen ons naar het restaurant. Daar wemelt het van politie, militairen, beveiliging, uiteraard met oortjes. We mogen eten daar maar wel buiten onder de granaatappelboom. De ´belangrijkheid´ eet binnen. Het is ´iemand´ uit Izmir. We krijgen ons maal en blijven verbaasd kijken naar het gedoe om ons heen. Ineens vertrekt de delegatie met de belangrijkheid erbij. Klein grijzend mannetje in pak; maar eerst nog op de foto uiteraard. De eigenaar schudt ons de hand en vertelt over de man uit Izmir die waarschijnlijk over vijf jaar de nieuwe president van Turkije zal zijn.

Selcuk (2 augustus)
Het huisje van Maria, de ooievaars op het aquaduct, de zee, Kusadasi, een zoektocht naar bruine broodjes, het archeologisch museum, deelname aan een moslimklas voor meisjes, lezen of gewoon wat lummelen. Ieder vulde zijn eigen dag in. Met een aantal mensen een hammam bezocht, gescrubt en ingezeept door vaardige handen. Daarna een oliemassage om het geheel meer cachet te geven. Het was fijn. Een prima terras met goed eten besloot deze relax-dag. Morgen de excursie naar Efese, door velen beschouwd als het hoogtepunt van onze reis.

Stof (3 augustus)
Overweldigend. Breath-taking, zoveel meer kan je schrijven over Efese. Juist omdat het complex zo in vorm is, is het makkelijk om je in die tijd te wanen. Het badhuis, de bibliotheek, de mozaïeken en het toilet, wel een bordeel, geen bordeel. Het besef dat er nog veel verborgen ligt maakt je gretig. Een groepslid die er na ± 30 jaar terugkeerde werd verrast door de bibliotheek. Dat belooft nog wat voor later. Selcuk heeft onze groep veel geboden. Men heeft de omgeving voor een groot gedeelte verkend, mooie plaatjes gemaakt. Maar ook bij het hotel in het theetuintje gezeten met een boekje, mp3tje, het ultieme vakantiegevoel. ´s avonds heerlijke pannenkoeken gegeten, gebakken boven een houten vuurtje. Een prima dag met veel stof tot nadenken.

Anders (4 augustus)
Het was inderdaad niet nodig om een gids in te schakelen tijdens ons bezoek aan Afrodisias. Met een papieren gids in de hand en een aardige leraar klassieke talen in de andere moest het lukken. Het prachtige theater was voor mij een absoluut hoogtepunt. Een fijne wandeling met aardige mensen. De verschillende berichten over Pamukkale maakten me nieuwsgierig. Zelfs in de groep hoorde je geluiden over ´hoe anders het vroeger was´. Maar ja, was dat niet alles? Het blijft wonderlijk om te zien, deze bijna witte wereld. En dat op je blote voeten. Dat je zelfs hier vuilnis ziet liggen wekt ergernis. Anders dan toen maar beslist de moeite waard.

Meer (5 augustus)
Een busreis van vier uur bracht ons in Egirdir; het meer van. Een prachtig meer. En wij logeerden op ´t eilandje, waar op dat moment een triathlon plaatsvond. Prachtige lijven die met (zoals het leek) een minimale inspanning door de straten zoefden. Twee deelnemers werden zelfs herkend als zijnde Nederlanders en oud-leerling. Een ontspannen namiddag met een winderige wandeling langs het meer. Aan de oevers de families die de sis kebab barbecuen, de vrouwen kletsen, drinken thee en de mannen wakkeren het vuurtje nog eens aan. De plaatselijke hanggroepjeugd laat ook hier zijn kunstjes zien, rennende obers, claxonnerende auto´s omdat de een of andere voetbalclub in de laatste minuut met drie-nul heeft gewonnen. Het was fijn daar aan het meer.

Konya (6 augustus)
Ineens zijn we in het Turkije zoals we het ons voorgesteld hadden. Onze kleding aangepast, een enkeling een hoofddoek in het museum. Het straatbeeld wordt overheerst door de chaos. Druk verkeer dat alsmaar doorrijdt, nauwelijks rekening houdend met de voetganger. Mannen met snorren, vrouwen met hoofddoeken. Maar ook hier mooie dingen te zien. Het museum, de moskee, de bazaar met allerlei waren van kleding tot goud, telefoons en viagra. Het museum was een mooie voorbereiding op de voorstelling die de Derwisjen ons zouden laten zien. Meeslepende ontroerende muziek was de voorbode voor wat nog zou komen. Het is een plechtige voorstelling waarin vier mannen in trance om hun as draaien en blijven draaien, soms met een kleine onderbreking. Maar het gevoel dat ik naar een plechtige ceremonie kijk blijft steeds aanwezig. Een korte wandeling naar een restaurant die ons echte kebab aanbiedt. Gestoofd, knapperig lamsvlees, smakend naar het jaarlijkse kerstkonijn bij ´onsoma´. Morgen weer op pad, nieuwe dingen zien, meer meemaken. De vermoeidheid kan genadeloos zijn maar de nieuwsgierigheid blijft.

Kiezen (7 augustus)
De groentela van Turkije, ofwel de Anatolische hoogvlakten. Aardappels, pompoenen, graanvelden, zonnebloemen kilometers lang. Maar ook tonnen afval, schijnbaar achteloos weggegooid, veel en vaak bekende flesjes met blauwe dop maar ook huisvuil, spaanplaat, verfblikken. Erg jammer dat de beschaving zich op deze manier opdringt.
Cappadocie: adembenemend landschap dat ineens in je oog spring en je een kreet van bewondering doet slaken. Alsof de rotsformaties door een beeldhouwer zijn gemodelleerd en nog even met een fijn schuurpapier zijn nabehandeld. Een wandeling, een siësta of een lunch met een goed gesprek; de keuze maakt iedereen voor zichzelf en ik denk dat een ieder genoten heeft. Een enerverend lange busreis naar Urgup waar ons nog zoveel moois wacht. In het hotel wacht ons een vriendelijk welkom met een slokje wijn en een gemeende glimlach. De keus voor de volgende dag wordt gemaakt in deze prachtige inspirerende omgeving.

Rust (8 augustus)
Ook tijdens deze reis slaat de vermoeidheid toe. Maar er is nog zoveel te zien. Met 16 mensen gaan we naar het openluchtmuseum in Goreme. Kijken naar de huizen, kerken in de prachtig gevormde huizen. Een aantal mensen gaan verder, een ander aantal besluit om naar een zwembad in Urgup te gaan. Viersterren, luxueus, even in de watten gelegd worden voor de broodnodige rust. Een leuk stadje, Urgup, doet ´s avonds een beetje ´Dali-esk´aan door het gebergte. Gezamenlijk dineren maakt deze rustdag bijna compleet. Bijna. Omdat het morgen weer zo vroeg dag is.

Rambo!! (9 augustus)
De laatste busreis. Wat morrend, wat weerzin maar gewoon elkaar volgend de bus in waar de immer aardige buschauffeur Remzi ons met zijn vriendelijkste glimlach begroet. Op naar Ankara nog een bezichtiging; een groot zoutmeer.
In Ankara aangekomen gaat ieder zijn eigen koers bepalen. Voor mij wordt het samen met een paar anderen de hammam. Uiteraard worden we bij aankomst naar onze eigen hammam gestuurd: bay en bayan. Wat we bij binnenkomst treffen tart echt iedere beschrijving. Een grote huiskamer met alleen maar vrouwen. Sommige half ontbloot, anderen gekleed. De ´bazin´van de hammam, die wij Rambo mochten noemen, gebood ons om onze kleren uit te doen en een handdoekje om te slaan.In de hammam meerdere vrouwen die elkaar inzeepten, wasten. Moeders met kleine kinderen, oma´s, stokoude dames. Een allervriendelijkste engelsprekende dame uit Azerbeidzjan tolkte voor ons en vertelde onze wensen aan Rambo. Toen we in de sauna waren geweest kwam Rambo ons halen. Wat giechelig volgden we. Eerst mocht mijn reisgenootje en mocht ik kijken. Gescrubt, gesopt, gekneed, op ons billen getikt. Grondige massage. De eveneens half ontblote Rambo nam ons onderhanden. Het laatst werden mijn haren gewassen en mijn hoofdhuid gemasseerd. Heel even voelde ik me weer het kleine meisje dat haar ogen stijf dichtkneep toen mijn oma mijn haren waste en met een volle bak ineens mijn haren uitspoelde. Keihard lachten we. Aangekleed en wel kwamen we weer in de huiskamer met hetzelfde tafereel. Een plastic zak ging op een dame haalde een overheerlijke pannenkoek voor ons te voorschijn. Na Rambo de hand te hebben geschud gingen we. De dame uit Azerbeidzjan nodigde ons uit om wat te drinken maar helaas moesten we dat afslaan want de heren waren ook net klaar met hun belevenis; die overigens ook beduidend minder was.
De naam van de hamam? Sengul. En nu zitten we in de trein naar Istanbul, wat praten maar vooral slapen. Een glaasje raki en een verjaardagslied voor Selma die vijftien geworden is besluiten deze dag. En nu slapen in de trein……..

Luwte (10 augustus)
Om 8 uur aankomst in Istanbul. Veel te weinig geslapen in de trein. Waarom maakt de cadans van de trein mij niet slaperig? Balen! Een file gooide de plannen voor de bootreis in de war en bij aankomst in het hotel werd besloten om zelf een bootje te huren. En ik? Ik ging slapen, moe, prikkelbaar viel ik in slaap meteen toen ik het kussen raakte. Na de rust weer op pad gegaan. Het aardige echtpaar nodigde me uit om mee te gaan naar de Blauwe Moskee. Kijken naar de devotie, de schoonheid van het gebouw en toeristje kijken! Leuke bezigheid als je rustig in de schaduw zit. Een kleine bazaar, een wandeling, terras aan de Bosporus, een praatje, drankje, ijsje maakte de dag bijna af. Het afscheidsdiner waar helaas niet alle reisgenoten bij aanwezig waren vond plaats in het eerste restaurant waar we gezamenlijk aten. Een druk plein, rennende obers, een kakofonie van geluid door de verschillende bandjes. We hebben gepraat, gelachen, het glas geheven, onze reisleidster hartelijk bedankt, afspraken gemaakt, maar elkaar vooral het beste toegewenst.

Klaar (11 augustus)
De laatste dag, nog wat snelle bezoekjes om de tijd te doden en dan naar huis. Fijn zo. Hier eindigt ook mijn verhaal. Alles is geschreven vanuit mijn beleving, geen of nauwelijks beschrijvingen van waar we zijn geweest want iedereen is daar al geweest. Mocht ik reisgenoten met mijn gekrabbel gekwetst hebben, het spijt me alvast. De reis zit erop, mijn koffer gepakt, nu naar huis vol met verhalen, goede herinneringen met de leuke, lieve, aardige mensen die ik tijdens deze reis heb leren kennen, nog even en dan…….tot ziens!
José