Family Maleisië - juli/augustus (door Stefan)

 

 

Morgen is het eindelijk zover: de reis naar Maleisië! Alles staat al klaar, dus morgen moet ik alleen nog even m’n rugzak inpakken en dan richting Schiphol. Of ik zenuwachtig ben? Mwah nee, meer nieuwsgierig naar wat ik allemaal ga beleven. Een groepsreis is niet iets nieuws, omdat we met z’n vieren al naar Griekenland zijn geweest met Djoser Junior. Een Aziatisch land is wel iets anders dan we gewend zijn, want normaal gaan we altijd in Europa op vakantie.

 

Waar ik nog het meest benieuwd naar ben, zijn de mensen en kinderen die mee gaan met de reis. Via de mail hebben we met de meeste wel contact gehad, maar het is toch altijd maar even afwachten wat je allemaal tegenkomt. Gelukkig hadden de meeste ook Hyves of Facebook, dus hopelijk herken ik morgen op Schiphol al wat gezichten.

 

Ik heb er in ieder geval heel veel zin in. Mijn plan is om iedere dag een stukje te schrijven over de belevenissen. Nu ga ik slapen, want morgen gaat rond 06:00 uur de wekker weer.

 

 

 

 

Wat?! 10:21?! Ja, ik zie het goed. Mijn ritme is op dit moment heel ver te zoeken. Het is net alsof ik vanochtend in het vliegtuig ben gestapt. Super raar. Gisteren om 12:00 uur Nederlandse tijd vertrokken we vanaf Schiphol. Dit betekent dat het toen in Maleisië al 18:00 uur was. Je moet je horloge ook maar meteen zes uur vooruit zetten als je in het vliegtuig stapt, anders is de overgang nog groter! Na anderhalf uur vliegen kregen we ons avondeten al. Op dat moment had ik nog geen trek, maar met tegenzin heb ik toch maar m’n eerste bord rijst naar binnen gewerkt.

 

Van iedereen om je heen hoor je dat je op gegeven moment toch maar moet gaan slapen. Om 00:00 uur (Maleise tijd) zie je de meeste lichtjes uitgaan en dut iedereen één voor één in. Behalve ik. Ik snap echt niet hoe iedereen op dat moment kan gaan slapen. Gelukkig had ik in de stoel voor mij een tv-schermpje waarop ik films kon kijken en spelletjes kon spelen. Na verloop van tijd voelde ik dat m’n oogleden toch wel zwaar werden en was ik blij dat ik om 02:00 uur eindelijk kon gaan slapen.

 

Huh, wat ruik ik? Is dit ei? Ja hoor, daar komen ze alweer. Het is 02:45 en ze komen langs met het ontbijt. ‘’Sir, what do you want for breakfast? Nasi Goreng or an omelet?’’ Ik wil helemaal geen ontbijt! Ik wil gewoon slapen en dan komen jullie langs met het ontbijt?! Op dat moment kon ik die stewardess wel schieten. Dag nachtrust…

 

Uiteindelijk landde het vliegtuig iets voor 06:00 uur. Na een zoektocht en een ritje met een treintje kwamen eindelijk bij de douane. Na een tijdje gewacht te hebben op de koffers konden we doorlopen naar de aankomsthal. Terwijl je loopt, denk je al wat gezichten te herkennen, maar je durft het nog niet te zeggen…

 

In de aankomsthal stond Saskia ons al op te wachten. Tot mijn verrassing stond er ook een gids bij: Anam. Na snel kennis gemaakt te hebben zagen we de rest van de groep al staan. En ja hoor, de mensen die ik dacht te herkennen stonden er. Op Schiphol waren we John, Marjolein, Marit en Jens al tegengekomen tijdens het inchecken en in het vliegtuig bleken we achter Jeroen, Bianca, Cecile en Noa gezeten te hebben. Bij de douane kwamen we ook Jan-Willem, Hadewych, Charlotte en Valentijn tegen, dus het grootste gedeelte van de groep had ik al gezien. De groep bestaat verder uit: Jan, Suzan, Paula en Hester en Martin, Marleen, Mila en Lara. In totaal dus zes gezinnen van ieder vier personen. De eerste indruk was een goede indruk, dus ik heb heel veel zin in deze drie weken!

 

Op dit moment zit ik op m’n kamer even uit te rusten. Niet slapen, maar uitrusten, want als je gaat slapen nu heb je straks helemaal geen besef meer van de tijd. Straks gaan we een rondje lopen door Chinatown, waar ons hotel ligt, en om 17:00 uur is de officiële bijeenkomst.

 

To be continued…

 

Zo, eindelijk m’n bed in. Ik zeg dit niet omdat ik blij ben dat ik de groep niet meer hoef te zien, integendeel, de eerste dag was gelijk al super leuk! Alleen ik ben zo moe, dus dit bed is een geschenk uit de hemel. Nadat ik op de kamer even uitgerust had, zijn we met z’n vieren Chinatown in gegaan. Wat een gekkenhuis is dat zeg! Overal verkopers die je van alles proberen aan te smeren; toeterende scootertjes die overal doorheen crossen en de drukte. Dit vind ik allemaal niet zo heel erg vervelend. Wat ik wél vervelend vind, is de rijrichting van het verkeer. Dit is namelijk precies andersom als bij ons! De eerste bijna-dood-ervaring heb ik al te pakken hoor, dat belooft wat voor de rest van de vakantie…

 

 

Na het rondje Chinatown wilde ik graag even wat anders dan die vieze rijst uit het vliegtuig. Gelukkig zat de Mac op de hoek, dus hebben we even snel een hamburger gescoord. Daarna zijn we teruggegaan naar het hotel en hebben we nog even lekker rustig aan gedaan. Om 17:00 uur stond de opening gepland en ruim van tevoren was iedereen al aanwezig. Tijdens deze opening leer je je medereizigers pas echt kennen. Wie ze precies zijn, wat ze doen, waarom ze voor Maleisië hebben gekozen, etc.

 

Als vervolg op de opening zijn we ’s avonds met de hele groep uit eten gegaan. De verdeling was snel duidelijk: een tafel voor de ouders en een tafel voor de kids. Eerst was het aan tafel nogal stil, want ja, allemaal ‘vreemde’ kinderen. Na verloop van tijd wordt er toch aarzelend wat gepraat en aan het eind van de avond lijkt het net alsof je elkaar al jaren kent. Het eten zelf was trouwens apart, maar wel lekker!

 

Na het eten zijn we nog door Petaling Street gelopen, de grote winkelstraat vlak bij ons hotel. Zoals eerder gezegd is dat een gekkenhuis. Wel superleuk om doorheen te lopen, maar pas op je spullen. Bij ons is er gelukkig niets ergs gebeurd, maar je weet het maar nooit. Aan het eind van de avond zaten de meeste nog in het café voor het hotel. Erg gezellig, maar op gegeven moment was het toch echt bedtijd. Morgen staat de citytour op het programma, ben benieuwd!

 

 

Daar zijn we weer. Heel erg moe, maar deze inspanning was wel de moeite waard. Vanochtend vertrokken we met 5 gezinnen om iets over 09:00 uur met de bus richting de eerste stop van onze city-tour. Deze eerste stop was bij een Chinese tempel. Allemaal heel mooi, maar het leukste van deze stop was nog de voorspelling. Door middel van stokjes laten vallen, kreeg je een nummer toegewezen. Bij dit nummer hoorde een voorspelling, al was deze voorspelling voor mij niet heel hoopgevend…

 

 

De volgende stop was bij het nationaal museum. Om eerlijk te zijn, vond ik dit niet heel bijzonder. Snel door dus naar de volgende stop, de nationale moskee. Dit was wel heel leuk. Niet omdat het zo mooi was, maar vanwege de kleding die we aanmoesten. Alle vrouwen moesten sowieso een ‘burka’ aan, maar ook mannen die geen lange broek aanhadden moesten eraan geloven. Uiteindelijk was het dus zo dat bijna iedereen aan een ‘burka’ liep.

 

Na een fotosessie en een korte wandeling rondom de moskee gingen we door naar Independence Square. Dit is een heel groot veld met, als je ze in Maleisië moet geloven, de grootste vlaggenmast ter wereld. Toen ik dit mooie grasveld zag, kreeg ik heel veel zin om te voetballen, maar dat zouden ze mij denk ik niet in dank hebben afgenomen.

 

 

Na Independence Square volgde de koffiepauze. Dit was het hoogtepunt van de dag voor veel ouders, maar ook voor veel kinderen vanwege de super lekkere taart. Na de koffiepauze konden we kiezen of we in de Petronas Towers omhoog gingen of in de KL-tower. We kozen voor de laatste optie, omdat deze tower hoger is en je dus waarschijnlijk meer ziet. We konden nog wel even stoppen voor een fotostop bij de Petronas Towers. Daarna was het meteen door naar de KL-tower, waar het uitzicht inderdaad heel gaaf was! Vanuit de tower ons hotel opgezocht en de andere plekken die we die dag hadden bezocht.

Helaas hadden we de buschauffeur niet meer tot onze beschikking, dus kregen we te maken met de Maleise metro. Voor de metromedewerkers was het vast heel leuk om te zien hoe wij Westerlingen aan het prutsen waren met de uitspraak van het metrostation. Het metrostation waar wij heen moesten, heette ‘’Maharajalela’’.

Na veel oefenen lukte het me om de naam normaal uit te spreken. Na een kort ritje richting het hotel hebben we de rest van de dag rustig aan gedaan. Beneden in het café nog wat gedronken en afgesproken om om 19:00 uur met vier gezinnen uit eten te gaan. Helaas kozen twee gezinnen voor de Mac, maar Jeroen, Bianca, Cecile, Noa en wij wilden wel wat ‘locals’ eten. In één van de zijstraatjes vonden we een restaurantje en daar hebben we heerlijk gegeten. Zelfs met stokjes, want de ober was zo aardig om het mij te leren.

 

’s Avonds na het eten hebben we met de meeste kinderen bij ons op de kamer nog wat spelletjes gedaan totdat de meeste werden opgehaald door hun ouders. Morgen weer een nieuwe dag, dus voor nu: slaap lekker!

 

 

Vandaag was weer een te gekke dag! We zouden om 12:00 uur opgehaald worden, maar dit werd uiteindelijk 12:38 uur. In Maleisië letten ze niet heel erg op de tijd, dus wees niet ongerust als het een uurtje later wordt. Op het programma stond vandaag een bezoek aan de grotten, een bezoek aan een apenheuvel en de vuurvliegjesexcursie.

 

 

Op weg naar de grotten werden we getrakteerd op een typische Maleise regenbui. Binnen no-time goot het pijpenstelen en binnen een halfuur was het weer droog. Toen we aankwamen moesten we een kleine 300 treden op om bij de grotten te komen. De grotten zelf waren niet heel bijzonder, dus we waren er snel uitgekeken. Net toen we naar beneden wilden gaan, begon het weer te regenen. En dit keer nog erger dan de vorige! Regen, onweer en windstoten. Het duurde deze keer ook wat langer dan de vorige keer, dus op gegeven moment besloten we de gok maar te nemen en daalden we weer af. Beneden aangekomen was het alweer bijna droog, maar ja, dat wisten we ook niet van tevoren.

 

 

Beneden was ook het restaurantje waar we gingen lunchen die dag. In dit restaurantje kreeg je een bananenblad met daarop allemaal eten en de bedoeling was dan dat je met je handen at. Nou ja, alleen je rechterhand, want je linkerhand is onrein. Het werd meer lachen dan eten, want het zag er niet uit! Lekker was wel. In het restaurant kon je ook een tattoo laten zetten van henna. Ik besloot om mijn naam in het Hindi op m’n onderarm te laten zetten. Of mijn naam er ook daadwerkelijk stond, wist ik niet, maar het zag er in ieder geval wel gaaf uit!

 

 

 

Na deze tattoo-sessie was het weer tijd om door te gaan, dit keer naar de berg/heuvel waar je apen kon voeren. Dit was echt leuk om te doen, maar maak ze niet boos, want dan ben je niet blij… Vervolgens gingen we richting het restaurantje waar we die avond zouden eten. Maar voordat het zover was, kon je nog mee met een bootje de rivier op om adelaars te voeren. Dit was heel leuk om te zien en je kon super mooie foto’s maken!

Na eten, wat goed te doen was, stonden de vuurvliegjes op het programma. Om eerlijk te zijn, dacht ik dat er gewoon kerstverlichting in de bomen hing met hier en daar een echt vuurvliegje. Leuk om te zien, maar niet heel bijzonder. Op de weg terug vielen de meeste al in slaap in de bus. Deze avond dus geen spelletje, maar meteen naar bed. Morgen vertrekken we richting Melaka!

 

 

Gisteren heb ik geen verhaaltje geschreven, maar later in dit stukje wordt duidelijk waarom. Vandaag dus twee dagen in één stukje. Gisteren vertrokken we rond 10:00 uur vanuit KL naar Melaka. Van tevoren keek ik best wel op tegen de busreis. Twee uur lang hobbeldebobbel in een warme bus is niet echt mijn ding. Gelukkig viel het heel erg mee. Onderweg veel Mario Kart DS gespeeld, Gossip Girl belachelijk gemaakt en zo vals mogelijk mee gezongen met Adele. Na ruim twee uur kwamen we aan bij ons hotel in Melaka.

 

 

Eigenlijk wilde ik wel heel graag meteen het zwembad in, maar m’n maag protesteerde, dus hebben we eerst wat gegeten aan de overkant van het hotel. Dit was bijna-dood-ervaring twee, want de weg aan ons hotel was levensgevaarlijk! Het duurt even voor je kunt oversteken naar het midden van de weg, maar daar wil je liever niet stilstaan omdat de auto’s je dan aan alle kanten voorbij rijden. Gelukkig heelhuids de overkant gehaald en in het eettentje lekker een bord rijst gegeten. Uiteindelijk waren we met z’n vieren niet meer kwijt dat 14 RM, dat betekent dat we dus voor ruim drie euro vier enorme borden rijst hadden en allemaal een blikje drinken! Toen mijn maag ook tevreden was gingen we terug en ben ik meteen het zwembad in gegaan. Hier heeft het grootste gedeelte van de groep de rest van de middag doorgebracht. Heerlijk om even te relaxen op het dak van het hotel. ’s Avonds hebben we met heel de groep gegeten in de Jonker Walk. In Melaka vind je meer van dit soort Nederlandse namen, maar dat zou de volgende dag tijdens de tour door Melaka duidelijk worden. Tijdens het eten speelde het nationale voetbalteam van Maleisië, dus gelijk met Anam eventjes over voetbal gepraat!

 

En eindelijk mocht het dan die avond: met alle kids op één kamer slapen! Cecile en Noa hadden een kamer die grensde aan die van Mila en Lara. Saskia kwam er ook bij zitten en we hebben de hele avond geweerwolfd! Rond 00:30 kwamen er dan toch wat ouders langs die vonden dat het bedtijd was, dus werd het ‘stil’ en viel iedereen één voor één in slaap. De volgende ochtend was ik als eerste wakker, dus heb ik iedereen heel liefdevol (kuch kuch) gewekt. De ochtendhumeurtjes werden snel duidelijk, maar na een douche en een goed ontbijt was iedereen weer wakker.

 

Die dag gingen we een tocht maken door Melaka. We werden vervoerd in de gekleurde fietstaxi’s, ieder voorzien van een eigen geluidsinstallatie waar Armin van Buuren U tegen zegt! De één nog harder dan de ander. Als het nou goede muziek was, oké, maar de Jailhouse Rock’s en de Billie Jean’s vlogen om je oren.

Die dag hebben we in Melaka veel dingen gezien en ook toch wat typisch Nederlandse dingen. Dat kwam doordat de Nederlanders hier een tijd lang de baas zijn geweest. Het leukste van die dag was misschien nog wel dat ik een voetbalshirt van het Maleise nationale team heb gekocht, haha! Ook hebben John en Jens een feloranje bal gekocht, dus hopelijk kunnen we die nog vaak gebruiken. ’s Avonds zijn we weer in de Jonker Walk uit eten geweest. Daarna was het snel naar bed toe, want de logeerpartij begon toch wel z’n tol te eisen.

 

 

Vandaag was een superlange dag. Iets over 08:00 uur vertrokken we met de bus vanuit Melaka richting de olifantenopvang. Dit ‘ritje’ duurde ongeveer 4 uur. Daar aangekomen hebben we eerst geluncht. Deze arme mensen wist niet wat ze overkwam! Op gegeven moment was er geen Cola of Sprite meer te krijgen en moesten we overstappen op de plaatselijke vruchtendrankjes.

 

Na een lekkere lunch was het dan eindelijk zover, de olifantenopvang. Eerst stonden we in de rij om op de rug van een olifant te zitten terwijl de olifant een rondje liep en daarna mochten de olifanten wassen. Dit was wel heel erg gaaf! Je kon met z’n tweeën op de rug gaan zitten en dan werd je helemaal nat gespetterd. Deze tussenstop duurde eigenlijk te kort, maar we moesten door om voor het donker aan te komen in de Taman Negara. Voor dit stuk van de reis was 4 uur gerekend, maar onze buschauffeur trapte ‘m aardig op z’n staart. Toen we aankwamen zijn we met z’n viertjes naar de rivier gelopen om lekker wat te eten in één van de restaurantjes. Daarna was het in het donker de weg terugvinden om vervolgens vroeg naar bed te gaan.

 

 

 

Pfff, wat ben ik gesloopt. Vandaag stond de ‘rapid shooting’ op het programma en ’s avonds konden we mee met de ‘Nightwalk’. Na enigszins uitgeslapen te hebben, gingen we ontbijten. Komen we aan, blijkt dat het ontbijt al bijna afgelopen is! Dus snel eventjes wat broodjes en wat jam gepakt en zo hebben we toch nog redelijk kunnen ontbijten. Na het ontbijt hebben we weer een potje Weerwolven gedaan en om 12:00 gingen we met heel de groep lunchen in één van de restaurantjes bij de rivier.

 

De ‘rapid shooting’ vond plaats na de lunch. In twee smalle bootjes gingen we tegen de stroom in de rivier op. Tijdens het varen maakten we er een sport van om de andere boot zo nat mogelijk te maken. Door dicht langs de andere boot te varen en met je handen het water weg te duwen, zorgde je ervoor dat de andere boot zeiknat werd. Helaas waren we zelf meer verzopen dan de andere boot… Tijdens een tussenstop bezochten we een dorpje met Oerang Asli’s. Deze originele inwoners van Maleisië leven nog steeds als nomaden. Echt heel indrukwekkend.

We kregen te zien hoe ze vuur maakten en hoe ze op jacht gingen. Zelf mochten we ook met één van de wapens, een blaaspijp, aan de slag. Toch nog een hele kunst om goed te mikken! Op gegeven moment gingen we verder en kwamen we aan bij de zwemplek. Hier hing een liaan, waarmee je zo het water in kon slingeren. Sas zou wel even voordoen hoe het moest. Nou, dat ging toch iets anders dan ze had verwacht. Halverwege liet ze los en viel ze met haar snufferd in het zand. Hallo geschaafde knieën. Gelukkig ging het bij de anderen daarna wel goed. De locale mensen haalden de gekste capriolen uit, dus ik dacht: ‘’Dat kan ik ook.’’ Mooi niet. Bij de eerste salto kwam ik meteen al verkeerd terecht, dus dat waren geen meer trucjes voor mij…

 

 

Helaas konden we niet eeuwig op de zwemplek blijven, dus gingen we terug naar het hotel. We dachten even snel wat te eten, maar ‘snel’ kennen ze hier niet. Alles gaat op z’n elfendertigst. Gelukkig waren we op tijd klaar voor de ‘Nightwalk’. Hier had ik me heel erg op verheugd, maar ik vond het nogal tegenvallen. We hebben een hoop spinnen en andere gekke beesten gezien, maar verder niets. Oké, een paar verdwaalde herten en een verstopte schorpioen in een boomstam, maar dat was het. Lichtelijk teleurgesteld lig ik nu in bed en hoop dat het morgen wat spectaculairder wordt.

 

 

Gisteren weer geen verhaaltje, maar ik kon het niet opbrengen om zo laat nog een verhaaltje te schrijven. Want laat werd het gisteren, dat kwam door de boottocht. Daarover later meer.

Gisterochtend vertrokken we rond 10:00 uur richting de ingang van het National Park. We zouden de jungletrekking gaan doen en tijdens de tocht ook over de Canopy Walkway, de 510 meter lange hangbrug. Net als de dag ervoor tijdens de ‘Nightwalk’ hadden we Alif als gids. Alif was echter zo klein, dat hij al gauw werd omgedoopt tot Ali de Boskabouter. Ali de Boskabouter wist heel veel van het gebied af, maar omdat wij al genoeg hadden aan het klimmen en klauteren door de jungle heb ik er niet veel van gehoord. Ook vandaag heb ik niet echt veel gezien, weer een beetje een teleurstelling…

 

  

 

’s Avonds stond de boottocht op het programma. Alle kids en twee ouders wilden mee, maar van mij hoefde het niet zo. Ik was nog steeds een beetje teleurgesteld dat ik niets gezien had, dus besloot lekker bij de rest in het hotel te blijven. Totdat Sas naar me toe kwam en vroeg of ik toch mee wilde gaan, want ze had een verrassing. Deze verrassing was erg leuk, maar ik vroeg me af of ik alleen daarvoor mee zou gaan. Na lang wikken en wegen ben ik toch maar mee gegaan en heb ik snel nog wat chips en frisdrank gehaald, want dat was wel handig bij de verrassing.

 

Tijdens de boottocht hebben we inderdaad niet veel gezien. Dit had ik al verwacht, dus deze keer was de teleurstelling kleiner. Op gegeven moment stopten we bij een strandje en moesten we allemaal uitstappen. Ik wist wat er ging gebeuren, maar de anderen niet. We liepen over het strandje en daar zagen we een hoop hout. De bestuurders van de boten zorgden voor het vuur (niet op de originele manier, maar met een gasbrander…). De verrassing was dat we met z’n allen rond het kampvuur gingen zitten, liedjes zingen en lekker gezellig praten. Dit was erg gezellig, maar na een tijdje moesten we dan toch echt terug.

 

De volgende dag stond een lekker boottochtje met een zwempauze op het programma. Dit was gewoon relaxen. Een beetje zwemmen door de rivier, klimmen op de rotsen en zo een heerlijk plekje vinden om te zonnen. Helaas konden we daar niet de hele dag blijven, dus gingen we na 3 à 4 uur weer terug met de boot. Aan het eind van de middag bood de gids ons aan om ons naar een Ramadanmarktje te brengen, waar je heerlijke dingen kon eten. Ik was wel benieuwd, dus met nog 10 anderen vertrok ik naar het marktje. Daar aangekomen keek ik m’n ogen uit! Zoveel lekkers! Van alles geproefd en ik heb een nieuwe lievelingsmaaltijd erbij: Murtabak. Dat is zo verschrikkelijk lekker, maar er zit ook zo verschrikkelijk veel knoflook in…’s Avonds zijn we met heel de groep uit eten gegaan. Tijdens het eten werd er vooral gestaard met stalen blikken. Gezellig is anders, maar we hebben wel erg gelachen. Morgen vertrekken we richting de Cameron Highlands.

 

 

Oei, ik merk dat ik steeds meer moeite heb om m’n dagboek bij te houden. Gisteren is het weer niet gelukt… We zijn gisteren vroeg vertrokken vanuit de Taman Negara en gingen via Kuala Lumpur richting de Cameron Highlands. Wat een rit. Bij de buschauffeur zat echt een steekie los. Op de rechte stukken gaf hij gas als een malle, om vervolgens vlak voor de bocht weer vol in de remmen te gaan. Gelukkig had iedereen een reispilletje ingenomen, maar toch waren er een aantal die niet heel blij keken. Een letterlijk en figuurlijk hoogtepunt van de reis was het moment waarop we een aantal drempels namen. Dit ging iets te hard, waardoor degene achter in de bus, waaronder ik, wel een halve meter loskwamen van hun stoel. Ik landde Godzijdank weer heelhuids op m’n stoel, maar sommigen hadden toch een aardige bult op hun kop.

 

’s Avonds zijn we eventjes het dorpje in gegaan. Dit dorpje ligt op ruim 5 minuten lopen van het hotel. Terwijl we op zoek waren naar een restaurantje, zag ik een Ramadanmarktje. ‘’Eeeuhm, mam, pap? Mag ik Murtabak?’’ En ja hoor, zo hebben we allemaal lekkere dingen gekocht op het marktje en het onderweg opgegeten. Op het marktje kwamen wij nog een ander Nederlands stel tegen. Zij zagen mij helemaal verlekkerd staren naar de Murtabak en toen ze erachter kwamen dat we Nederlands waren, werd er snel een praatje gemaakt. Uiteindelijk heb ik ze ervan weten te overtuigen dat het echt heel lekker is. Ze zouden het proberen zeiden ze… Daarna zijn we gestopt bij eetcafé Jasmine om even koffie te drinken. Dit café is van een Chinese man die in Nederland heeft gewoond. Helaas heeft deze man niet echt verstand van muziek, want hij draaide muziek van Frans Bauer en de 3J’S. Terug in het hotel gingen we nog wat spelletjes spelen op onze kamer en daarna slapen. M’n broertje en ik hadden een tussendeur met Cecile en Noa. Helaas mochten we niet met alle kinderen op één kamer slapen, maar met z’n viertjes was het heel erg gezellig. Veel later dan de bedoeling was sliepen we uiteindelijk, maar nog steeds had je het gevoel dat je in de bus zat…

De volgende ochtend gingen we naar een theeplantage, daarna naar een vlindertuin en tot slot naar een plaatselijk marktje. Op de theeplantages kon je goed verstoppertje spelen en mooie foto’s maken, dus daar hebben we goed gebruik van gemaakt. We kregen ook nog een rondleiding door de fabriek en er was tijd om zelf thee met een stuk taart te eten. We moesten ook wel wat thee meenemen naar Nederland, maar welke smaak? Gelukkig kon Anam ons helpen, want hij vertelde dat hij altijd  Palas Surpreme meeneemt voor zijn moeder, schoonmoeder en zichzelf. Zo kwam het dus dat wij uit het winkeltje liepen met een aantal dozen Palas Surpreme. Wat toevallig was, was dat we het Nederlandse stel van de dag ervoor hier tegenkwamen. Ze moesten toegeven dat Murtabak inderdaad erg lekker was!

 

 

Vervolgens zijn we naar het marktje gegaan, waar we heerlijke aardbeien hebben gegeten. Nadat we wat souvenirs gekocht hadden zijn we weer teruggegaan naar het hotel, waar we de rest van de middag hebben doorgebracht met een potje Snooker of lekker uitrusten.

’s Avonds zijn we gaan eten bij Jasmine. Toch wel leuk als je op de kaart ziet staan: frikandel, maar er vervolgens achterkomt dat het toch niet de frikandel is die je in Nederland gewend bent.

 

Op dit moment lig ik op bed te schrijven en over een paar tellen komen de kids hierheen, want vannacht wordt Marit 15 jaar dus blijven we op tot 00:00!

 

 

Vandaag hebben we de hele dag in de bus gezeten. Eerst waren de busritten nog wel oké, maar ze beginnen steeds erger te worden. Gelukkig was dit de laatste lange rit met de bus, want de reis naar Langkawi gaat voor een groot deel per boot.

 

Onderweg naar Penang zijn we nog gestopt bij het Oerang Oetang eiland, een opvangcentrum voor Oerang Oetangs. Per boot gingen we naar het eiland. Eerst was het nog heel leuk, dan zie je kleine aapjes met een luier om die de fles krijgen. Maar hoe verder je komt, hoe minder leuk het wordt. Je loopt in een kooi en de apen zie je van een afstandje. Ik vond het niet heel bijzonder. Het leukste was misschien nog wel de oudste aap daar, Mike. Mike is zó lelijk, dat kun je je echt niet voorstellen. Ook was er nog een andere leuke aap. Deze aap deed mijn poses na, dus volgens mij sta ik toch dichter bij de Oerang Oetangs dan bij de normale mens…

 

 

Rond 17:00 uur kwamen we aan bij ons hotel op Penang. Omdat Marit jarig was, was er een taart geregeld. Na gezongen te hebben en een lekker stuk taart gegeten te hebben, was er toch een wat minder leuk moment. Onze vaste gids, Anam, ging ons verlaten. Anam heeft twee weken deel uitgemaakt van onze groep en je kon ontzettend met hem lachen. Nadat we zijn visitekaartje kregen (‘’Add me on Facebook!’’) en afscheid hadden genomen, ging iedereen naar zijn of haar kamer. Nog even snel gezwommen en ’s avonds met z’n allen uit eten geweest. 

 

 

Het spijt me, gisteren weer geen stukje. Excuus? Heb ik niet, ik was gewoon moe.

Gisterochtend ging voor mij om 06:30 uur de wekker, terwijl ik er niet vroeg uitmoest. Waarom dan? Ik ging hardlopen. Nou dat heb ik geweten. Om 07:00 uur stond ik op het strand en op dat moment was het nog wel goed weer om te lopen. Toen ik na ruim drie kwartier stopte kon ik mijn hemd en sportbroekje echter uitwringen, zo erg zweette ik door de hitte.

Omdat we die ochtend geen excursie gingen doen, hebben we lekker rustig aan gedaan. Beetje op het strand gelegen en in het zwembad gezwommen. Wel liep er telkens een hele vage man langs in een veel te kleine ballenknijper. Dat je daarin durft te lopen! Hij zag er niet helemaal betrouwbaar uit, dus zijn we maar ver bij hem uit de buurt gebleven. ’s Middags gingen we met de boot richting Monkey Beach, waar we die avond zouden BBQ-en. Er was ook nog een mogelijkheid tot vissen, maar niet iedereen had hier zin in. Ik wel. Zo ging ik samen met m’n vader, Valentijn, Jan-Willem, Jeroen, Martin en Saskia in een boot die zou stoppen om te vissen. Dit deden we niet met een hengel, maar gewoon met een draadje, haakjes, spoel, loodje en garnalen. Je deed de garnalen op je haakjes, liet je haakjes en het loodje het water in vallen en de spoel wikkelde zich vanzelf af. Op gegeven moment voel je dat je op de bodem ligt. Dan moet je je draad iets binnenhalen zodat je net boven de bodem zit. Doordat je de draad op je wijsvinger laat rusten, merk je meteen of er wat aanzit. Uiteindelijk heb ik drie vissen gevangen en de meeste van ons ook zoiets. Alleen Valentijn had niets, maar Valentijn had wel beet. Een enorme joekel zat aan z’n haakje, maar tijdens het binnenhalen viel hij eraf…

 

Na een uurtje zijn we naar het strand gegaan, waar de anderen al waren. Toen we aankwamen werd er geroepen: ‘’De bal is door de apen gestolen!’’. En ja hoor, daar lag onze mooie oranje bal. In de bosjes, tussen de apen. Dag bal. Het was ook niet mogelijk om hem te pakken, want die apen zijn zo agressief als ik weet niet wat. Helaas, dan ergens anders een ander kopen.

Op het strand zagen we een banaan liggen en het duurde nog even voordat we gingen eten, dus mochten we op de banaan!

 

 

Er werden twee shifts gemaakt. Eén met Paula, Hester, Cecile, Noa, Lara en Marit en de ander met Valentijn, Jens, Victor, Mila, Jan en ik. Jan zei heel stoer dat hij als enige volwassene meeging, maar tijdens de rit zat hij te genieten als een klein kind! Jeroen ging bij beide tochten in de boot zitten om foto’s te maken en dat heeft hij geweten ook. Het eerste ritje met de dames ging nog redelijk rustig, maar het tweede ritje niet. Tja, wat wil je dan ook met bijna alleen maar jongens en één meisje die geen van allen gevaar kennen. Wij gingen tegen de golven in en op gegeven moment werd ik de lucht in geslingerd. Even had ik het gevoel dat ik vloog, totdat je het zoute water proeft en je meteen weer terug bent op aarde. Weer op het strand hoorde ik dat Jeroen ruim 500 foto’s had gemaakt, waarvan 400 boomtoppen en strakblauwe lucht. Gelukkig zaten er tussen de resterende foto’s hele gave en mooie foto’s! Het eten was verder goed te doen en toen iedereen klaar was zijn we maar gauw weggegaan, want we vertrouwden die apen toch niet helemaal…

 

 

De volgende dag kon je mee met een tour over Penang. Samen met Saskia, Jeroen, Bianca, Cecile en Noa gingen we ’s ochtends met z’n negenen op pad. We hebben een hoop tempels gezien en we mochten een hoop wensen doen. Ook was het mogelijk om muntjes te gooien in een fontein en hopen dat het muntje in een bakje terecht kwam. Niemand gooide raak, behalve Cecile. ‘’Bon Voyage’’, stond er op het bakje waar ze in had gegooid. Ik weet al naast wie ik ga zitten tijdens de terugreis! We zijn ook gestopt in Little India. Hier hebben we vooral lekkere hapjes gegeten langs de weg.

 

Aan het eind van de tour vroeg Jeroen of de buschauffeur ons af kon zetten bij de Kek Lok Si tempel, want deze was toch wel heel bijzonder. M’n vader, broertje en Saskia hadden er niet zoveel zin in, dus die gingen terug, maar met z’n zessen zijn we erheen gegaan. En het was de moeite waard. Het zag er heel groot en mooi uit! Geen spijt dat ik toch ben meegegaan.

’s Avonds zijn we weer met bijna iedereen uit eten geweest bij het marktje. Helaas was ik al de hele dag niet zo lekker, dus heb ik niet veel gegeten. Na het eten zijn we nog even naar de Tesco gegaan, een groot winkelcentrum. Op de bovenste verdieping was een gigantische supermarkt, waar je naakt in kan lopen en vervolgens van top tot teen aangekleed naar buiten komt. Op dit moment lig ik in bed en ga ik zo slapen, want morgen vertrekken we naar onze laatste verblijfplaats: Langkawi. Nog 5 hele dagen, en dan zit deze vakantie er alweer op…

 

 

Woooow, Nederlandse tijd? Ja inderdaad, we zijn alweer terug. Op Langkawi kon ik het niet opbrengen om een stukje te schrijven, dus heb ik allemaal korte aantekeningen gemaakt en die heb ik daarnet uitgewerkt.

 

Maandag de 8^e vertrokken we richting Langkawi. Deze tocht ging heel snel. De uurtjes op de boot waren zo voorbij en voor we het wisten waren we bij ons hotel op Langkawi. Het is daar heerlijk: strakblauwe lucht, supermooie zee en heerlijk zacht zand. De rest van de dag hebben we daar rustig aan gedaan en ’s avonds zijn we nog met z’n allen uit eten geweest.

 

De volgende dag stond de snorkeltour op het programma. Bijna iedereen besloot om mee te gaan, dus dat was heel gezellig. We stopten op drie plekken om te snorkelen, alleen maar één plek daarvan was echt mooi. Op de andere twee plekken was het water heel troebel en was er maar weinig te zien. Wel zagen we nog een parasailer die een nogal ongelukkige landing maakte. Ik moest meteen aan de knieën van Sas denken na haar val uit de liaan… Omdat ik zelf ook wil gaan parasailen, kreeg ik toch wel m’n twijfels…

 

 

Teruggekomen in het hotel dook iedereen meteen het zwembad in, even het zoute water van je afspoelen. De rest van de dag hebben we niet veel meer gedaan, maar ’s avonds zijn we wel tot 00:00 uur opgebleven, want toen was ik jarig! Op het strand hebben we eerst nog wat spelletjes en een potje volleybal gespeeld voordat het eindelijk zover was. Om 00:00 uur gezongen en gefeliciteerd. Toen nog een polonaise langs het zwembad gelopen, en ja hoor, ook nog even een duik genomen. Dit werd ons niet helemaal in dank afgenomen door de nachtwaker, maar na een slijmerig babbeltje dat het mijn verjaardag was, kon hij het begrijpen en verzocht ons vriendelijk doch zeer dringend om het zwembad uit te gaan. Daarna ging iedereen naar bed, want voor sommigen was het de volgende ochtend vroeg dag met de Mangrove tocht.

 

 

 

Die ochtend werd ik tijdens het ontbijt al door de ene helft van de groep gefeliciteerd, want die gingen ook ’s ochtends mee met de Mangrove tour. Met z’n 13-en (Martin, Marleen, Mila, Lara, John, Marjolein, Marit, Jens, m’n ouders, m’n broertje, Edo de gids en ik) vertrokken we met twee busjes richting de Mangrove. Edo is een Nederlandse man die al een aantal jaar in Maleisië woont en hier als gids werkt. Hij wist echt heel erg veel te vertellen! We gingen met de boot door de Mangrove en hadden geluk dat het lekker rustig was, omdat het nog best wel vroeg was. Zo zagen we heel veel beesten en konden we op ons gemakje varen. Na een zeer leuke tocht door de Mangrove gingen we lunchen op het water. Edo ging met de boot terug om de anderen op te halen, die ondertussen met de bus waren gearriveerd. Toen zij aankwamen werd er al gezongen. Toch wel heel gaaf! Eerst hadden we geluncht en daarna kwam de taart. Het leek wel alsof de lunch een voorgerecht was, want de taart was heel erg groot en heel erg lekker! Daarna kreeg ik van de groep een waardebon om te gaan parasailen (nog super bedankt!) en van Cecile, Charlotte, Marit en Mila een ballenknijper van tijgerprint. Het was de bedoeling dat ik aan die ballenknijper ging parasailen, maar vanwege veiligheidsvoorschriften mocht dat niet, ahum… Na de lunch ging de andere groep de tocht doen en gingen wij terug naar het hotel. De rest van de middag hebben we weer lekker uitgerust. Beetje bij het zwembad gezeten en in de zee gezwommen.

 

 

De volgende dag hebben we weinig gedaan. We wilden nog wel eventjes naar de winkelstraat, dus dat hebben we gedaan. Daar kwamen we nog twee gezinnen tegen dus gezellig met z’n 12-en twee uurtjes rond gelopen. Toen we terugkwamen mochten we nog op de banaan, dus dat was weer dikke pret. Tenminste, dat dachten we. Want na de eerste keer vallen waren we niet helemaal ongeschonden de banaan weer opgeklommen. Na een paar minuten ging het wel weer, dus wilden we weer harder. De bestuurder vond dat niet zo’n goed plan dus bleven we rustig rechtuit waren. Totdat we op gegeven moment omklapte. Vanuit het niets! Ik kwam nogal hard op m’n buik terecht, dus het was even happen naar lucht. Ik was niet de enige, dus nu ging het gas er helemaal af en gingen we met een slakkengangetje terug naar de kust. Ik vond de vorige banaan toch leuker dan deze…

 

Die avond was de laatste avond van de vakantie. Sas had een restaurantje geregeld op het strand met livemuziek. Aan het begin van de avond hield Sas al een afscheidspraatje. Het kwam er op neer dat wij een supergroep waren en dat ze heel erg genoten had! Daarna sprak Martin namens de groep Sas even toe. Allemaal positieve woorden, en dat is helemaal terecht! Het duurde niet lang voordat de eerste traantjes weggepinkt werden, en binnen de kortste keren zaten bijna alle kinderen een potje te janken. Dit moest toch een gezellige laatste avond worden … ? Maar het werd gezellig. De band speelde lekkere reggae muziek en Sas heeft ook nog even op het podium gestaan. Rond tweeën ging iedereen met de taxi terug naar hotel. Daar aangekomen besloten er nog een paar het zwembad in te duiken. Ik dacht aan de nachtwaker van de vorige keer en bleef staan. En ja hoor, daar kwam ie al. Boos aangelopen en schreeuwend dat ze eruit moesten. Toen dat niet gebeurde, trok hij een sprint het hotel in. Iedereen voelde dat dit iets te ver ging en ging er snel uit. Maar goed ook, want die gekke man kwam terug met een wapenstok. Ik heb iedereen nog nooit zo hard het zwembad uit zien gaan, haha.

 

Op de laatste dag, vrijdag, ben ik nog wezen parasailen. Dit was heel erg vet. Van tevoren instructies gekregen over het opstijgen en landen en vervolgens de lucht in. Het voelt zo gaaf om op 70 meter hoogte in de lucht te bungelen. Het duurde naar mijn gevoel veel te kort, maar ja… De landing ging goed, het leek alsof ik het al jaren deed. Na het parasailen hebben we geluncht en vervolgens heb ik met Mila en Cecile nog in de zee liggen dobberen. Later kwamen Sas en Marit er ook nog bij.

 

 

 

Voor ik het wist was het 15:00 uur, dus tijd om te gaan douchen en ons klaar te gaan maken voor het vertrek. Iedereen stond al ruim op tijd klaar in de lobby, en vooral alle kinderen. We hadden namelijk op de melodie van ‘’Britt – F*cking Vet!’’ een eigen tekst gemaakt om Sas te bedanken. Toen Sas klaar was met uitchecken, startte de muziek en het duurde nog geen 5 tellen voordat Sas de tranen al in haar ogen had.

Ze dacht dat ze na het liedje alles had gehad, maar er was ook nog een gedicht. Deze werd in de bus voorgelezen en weer hield Sas het niet droog!

 

 

Op het vliegveld van Langkawi was het nog wel even spannend of Sas nog mee kon met dezelfde binnenlandse vlucht als ons, maar dat ging goed. Nadat we een groepsfoto hadden gemaakt stapten we in het vliegtuig voor een vlucht van een uurtje richting KL. Het vliegtuig was bijna helemaal leeg, dus werd er zowat stoelendans gespeeld. Deze vlucht voelde eigenlijk als een soort opwarmertje voor de vlucht daarna. Aangekomen op het vliegveld van KL moesten we nog drie uur wachten. Aangezien ik nog geen ‘I <3 KL’-shirt had moest deze nog even gevonden worden. Dit was makkelijker gezegd dan gedaan. Op het vliegveld zijn er geen leuke souvenirwinkeltjes, maar alleen dure winkels van Gucci, Ralph Lauren, Lacoste, etc. Beetje jammer, maar ja, dan had ik maar eerder op zoek moeten gaan.

 

Iets voor 00:00 uur Maleise tijd vertrokken we vanuit Maleisië richting Nederland. Rond 06:15 uur Nederlandse tijd landden we op Schiphol. Nadat iedereen de bagage had en zich had verzameld in de aankomsthal, was het toch echt tijd om afscheid te nemen. Deze drie weken waren echt super, dus het afscheid nemen was des te zwaarder. Nadat iedereen elkaar een hand, drie zoenen of een dikke knuffel had gegeven, ging iedereen zijn eigen weg. Pas dan merk je hoe vanzelfsprekend het was dat je de afgelopen drie weken alles als groep hebt gedaan. Op dat moment stortte ik in en gelukkig is er dan de schouder van je moeder om op uit te huilen.

 

 

Dit waren echt drie super weken. Natuurlijk was de reis zelf heel erg leuk om mee te maken, maar de groep heeft er echt voor gezorgd dat deze vakantie een topvakantie werd! Dank jullie wel!