Reisverslag 15-daagse Rondreis Bolivia

Vrijdag 9 mei – s’ Morgens kregen we nog een ontbijtje, en na een vlucht van elf en half uur kwamen we om 05.30u in Santa Cruz aan (onze tijd 11.30u). Hier moesten we eerst onze koffers oppikken. Vervolgens was er tijd om kennis te maken met onze reisgenoten (onze groep bestond uit 8 personen), en onze reisbegeleider Andre, en om Bolivianos te pinnen (1 Boliviano is ongeveer 10 eurocent). Daarna moesten we weer inchecken  voor onze binnenlandse vlucht naar Sucre. Een vlucht van 25 min. die rond 08.15u vertrok, en eindigde met een spectaculaire landing (het vliegveld van Sucre heeft  een heel lastige aanvliegroute). Zodoende kwamen we om 08.45u aan in Sucre waar onze bus klaarstond die ons naar het zeer centraal gelegen Hostal Sucre bracht (Hostal betekent in Bolivia veelal een oud koloniaal pand met een binnenplaats, dus niet te verwarren met ons begrip “Hostel”). Hier kregen we een uurtje de tijd om ons even op te frissen, waarna om 11.00u een nuttige breefing van Andre volgde over allerlei zaken die van belang waren voor deze reis. Bovendien kregen we een welkomstdrankje van Djoser, omdat dit de eerste 15 daagse rondreis Bolivia was voor dit seizoen.
s’ Middags op eigen gelegenheid Sucre een beetje verkend. Het is een mooi, rustig stadje op 2700m hoogte met veel mooie oude gebouwen uit een koloniaal verleden. Wij zijn o.a. gelopen langs de Casa de la Libertad en de kathedraal aan het mooie Plaza 25 de Mayo, en verder nog langs de San Francisco kerk en La Merced. Daarna nog een wandeling gemaakt naar de stedelijke begraafplaats. Heel bijzonder in vergelijking met wat wij in Europa gewend zijn. Aan het eind van de middag een beetje uitgerust. Het was trouwens de hele dag prachtig weer in Sucre, mooi zonnig en lekker warm. s’ Avonds met de groep gegeten bij El Soler. Dit restaurant behoort tot de betere van Sucre, en bevindt zich dicht bij de kathedraal. Prima eten voor ca. 6 euro (60 Bolivianos) inclusief drankje. Rond half elf zijn we gaan slapen, want we waren behoorlijk moe.

Zaterdag 10 mei – Lekker geslapen en rond acht uur opgestaan. Half negen ontbeten, een goed degelijk ontbijt. Vandaag kon iedereen naar eigen inzicht besteden. Wij zijn s’ morgens naar de Mercado Central gelopen, en hebben daarna nog een poosje op de Plaza 25 de Mayo mensen zitten kijken, wat in Zuid-Amerika best een leuke bezigheid is want er gebeurt van alles. Om 12 uur zijn we met een speciale bus vanaf de Plaza 25 de Mayo naar het Parque Cretacico op 5km afstand van Sucre gegaan. Hier is een 2km lange en 40 m hoge wand, die in 1994 werd ontdekt en 65 miljoen jaar oud is, met daarin sporen van dinosaurussen, omdat daar in die tijd een meer was. Het is in zijn soort de op een na grootste vindplaats ter wereld. Via een steile wandeling kom je tot vlak bij de sporen. Heel bijzonder. Bovendien is de rit naar het park toe ook leuk omdat je mooie uitzichten hebt, en wat meer ziet van het dagelijks leven in Sucre (Tip: Neem de bus van 12.00u vanaf Sucre want dat is meestal de grootste groep, en ben je verzekerd van een rondleiding tot vlakbij de wand).
Er was vandaag iets meer bewolking dan gisteren, maar wederom lekker weer met regelmatig zon. s’ Avonds met de groep naar Origenes de Bolivia geweest. Prachtige show met diverse dansen uit alle delen van Bolivia, waarbij tussendoor een menu wordt geserveerd. Om een uur of elf weer terug bij het hotel.

Zondag 11 mei – Vandaag stond de excursie naar de zondagsmarkt van Tarabuco op het programma, dus op tijd ontbeten want de bus vertrok om 08.30u. Na 20 minuten rijden wachtte ons een verrassing, want we moesten weer terug, omdat een deel van de route spontaan was afgesloten om een autorally te houden. Het nadeel was dat we nu een heel stuk om moesten rijden om in Tarabuco te komen, het voordeel was dat we alvast een stuk van de route naar Potosi hebben gezien, en dat we een stuk over een onverharde weg moesten rijden, want dat moet je ook meegemaakt hebben als je in Bolivia bent (wat dat betreft zouden we verderop gedurende de reis nog volledig aan onze trekken komen!). Om elf uur kwamen we aan in Tarabuco. Hier hadden we tot twee uur de tijd om de markt te bekijken, maar vooral ook de mensen. Op zondag komen de mensen uit de omgeving hier naar de markt om spullen te kopen of te verkopen, waarbij met name de ouderen aparte kleding dragen met bijzondere hoofddeksels. Echt een plek om prachtige foto’s te maken en om leuke indrukken op te doen van alles wat er om je heen gebeurt. Het was bovendien weer mooi zonnig weer bij een graad of 20. Om twee uur gingen we gezamenlijk lunchen bij Tamay Wasi, daarna weer teruggereden naar Sucre waar we bij het Recoleta klooster uit de bus zijn gestapt. Mooi uitzicht vanaf de Mirador over Sucre. Daarna zijn we teruggelopen naar het hotel. s’ Avonds de film The Devil Miner gekeken in café Amsterdam (ja hoor!). Een documentaire over het leven in de zilvermijn Cierro Rico van Potosi waar we morgen heengaan, erg indrukwekkend. Na de film nog wat gegeten bij café Amsterdam. Daarna op tijd terug naar het hotel, en dus ook op tijd naar bed.

Maandag 12 mei – Vandaag namen we afscheid van onze Hostal in Sucre, dus wederom moest er op tijd ontbeten worden, want om 08.30 vertrok de bus. Ditmaal een andere bus met een andere chauffeur. De afstand naar Potosi is ongeveer 160 km, maar we namen hier ruim de tijd voor om het hoogteverschil geleidelijk te overbruggen (Potosi ligt op 4070m en is daarmee de hoogstgelegen stad met meer dan 100.000 inwoners van de wereld, dus hoger dan bijv. Lhasa in Tibet). We hadden inmiddels ook een zieke aan boord. Eric was na het eten van de vorige avond helemaal niet lekker, en heeft de hele weg op de vloer van het busje gelegen.  Zo zijn we onderweg gestopt bij La Glorieta (Chuquisaca) en op verschillende plaatsen onderweg met prachtige uitzichten. De totale rit duurde hierdoor ongeveer vier uur, dus we kwamen rond 12.15u in Potosi aan (de hele dag trouwens weer mooi zonnig weer). We moesten nog even zoeken naar het hotel, maar rond half twee had iedereen de sleutel en kon de bagage naar de kamers. Ons hotel in Potosi was Hostal Tuko’s wederom een net hotel heel centraal gelegen. De meeste kamers bevonden zich op de 1e en 2e verdieping, en een aantal trappen lopen met baggage op 4000m voel je onmiddellijk. Wij hadden trouwens een prachtige kamer (no 14) met uitzicht op de Cerro Rico. Andre had een uitstapje naar de warmwaterbaden geregeld waar wij graag aan mee hadden willen doen, maar omdat mijn partner (Lia) verschijnselen van hoogteziekte vertoonde hebben we het rustig aan gedaan en zijn in Potosi gebleven. Dit deden er trouwens meer van de groep, zodat Andre uiteindelijk alleen met Wim en Ineke vertrok, wat natuurlijk wel jammer was. Later bleek trouwens dat ze vanwege een enorme file al vrij snel weer zijn omgedraaid en teruggekeerd naar het hotel. s’ Avonds goed gegeten in het centrum bij een restaurant dicht bij het hotel. Daarna op tijd naar bed omdat we toch een beetje aan de hoogte moesten wennen.

Dinsdag 13 mei – Vandaag werden we na het ontbijt om 09.00u opgehaald voor een excursie naar de zilvermijnen van Cerro Rico. Eerst gingen we spullen kopen voor de mijnwerkers zoals drinken, cocablaadjes (waar ze op kauwen tijdens het werk), brood, bananen en spullen voor het werk zoals bijv. springstof. Daarna werden we allemaal in mijnwerkers kleding gehesen en gingen we met de bus de heuvel op. Wij zouden de mijngang Morena B gaan bezoeken, die nog normaal in bedrijf is, en op 4300m ligt. Voor de ingang werd eerst een deel van spullen aan de mijnwerkers uitgedeeld. Daarna gingen we de mijngang in, hier kregen we van alles te zien, o.a. stukjes erts, gangen de diepte in, regelmatig passerende lorries, en natuurlijk El Tio, de God van de mijnwerkers waaraan dagelijks geofferd wordt om hem gunstig te stemmen, zodat de mijnwerkers niets overkomt. Tot slot gaf onze gids Jorge nog een demonstratie met springstof in de gang waar wij stonden. Daarna weer terug naar de verkleedruimte, en vervolgens weer naar het hotel waar we om 12.15u weer terug waren. s’ Middags heeft de helft van de groep het museum Casa de la Moneda bezocht. Dit is het grootste civiele koloniale gebouw (uit de 18e eeuw) van heel Amerika, waar tot ca. 1930 (zilveren) munten werden geslagen. De andere helft van de groep bleef op eigen gelegenheid in Potosi (inmiddels was iedereen weer hersteld). Het was weer een mooie zonnige dag. s’ Avonds hadden we het diner bij onze gids van de ochtend (Jorge) thuis. We gingen met de stadsbus naar het huis toe. We kregen soep en lama-vlees en veel soorten aardappelen met groente. Behalve onze groep was er ook de nodige familie van Jorge aanwezig, waaronder vier jonge kinderen. Met name Wim (goochelen), Jan (foto’s) en Eric (oren-truc) ontwikkelden zich als perfecte entertainers van de kinderen. Na een heel leuke en bijzondere avond gingen we met taxi’s terug naar het hotel (voor 1 a 2 euro kom je heel ver in Bolivia).

Woensdag 14 mei – Eerst ontbeten en uitgechecked bij het hotel. Om 09.30u vertrokken wij met een grote bus richting Uyuni. Eerst een stop bij de supermarkt om inkopen te doen voor de lunch onderweg. Daarna op weg naar Uyuni. Sinds enige tijd is deze weg volledig verhard (220 km). We reden door een schitterend landschap dat bovendien telkens verandert. Onderweg diverse stops op mooie uitkijk punten, waar je werkelijk prachtige vergezichten hebt. Ook nog gestopt bij een gebied met veel cactussen, en gelunched op een prachtige plek aan de rivier. Ook vandaag was het weer prachtig zonnig weer. Tijdens deze route hebben we ook veel lama’s (en alpaca’s en vicuna’s) gezien. Sommigen van heel dichtbij. Vlak voor we bij Uyuni aankwamen hadden we alvast een mooi uitzicht op de zoutvlakten (en Uyuni zelf). Na deze prachtige route kwamen we rond 16.00u aan bij ons hotel Tonito; een van de beste hotels van Uyuni. Na het inchecken zijn we Uyuni even ingelopen. Het is een heel vreemde plaats, in the middle of nowhere, met erg veel straten die niet om aan te zien zijn, hier en daar opgefleurd met een paar gezellige straatjes. Verder veel back-packers, en ontzettend veel kantoortjes waar je excursies naar de zoutvlakte kunt boeken. s’ Avonds gegeten in het restaurant van het hotel (waar trouwens bijna alle toeristen uit Uyuni komen eten). Daarna op tijd naar bed i.v.m. de activiteiten van morgen.

Donderdag 15 mei – Vandaag het hoogtepunt van de vakantie. Om half acht ontbeten, want om half negen zou onze excursie beginnen, en voor die tijd moesten we ook uitchecken. Om half negen gingen we met twee Toyota Land Cruisers op weg naar Salar de Uyuni. Onze eerste stop was bij het treinenkerkhof  iets buiten Uyuni. Hier werden tussen 1890 en ca. 1950 locomotieven die niet meer functioneerden geparkeerd (een heel bijzonder gezicht). De volgende stop was in een klein dorpje Colchani, waar we een demonstratie kregen van het bewerken van zout. Vervolgens kwamen we op de zoutvlakte en hadden we onze eerste prachtige fotostop. Daarna een flink stuk rijden door een prachtig landschap (het was wederom schitterend weer) naar het zout-hotel (een hotel gebouwd van zoutblokken). Hier konden we ook een kijkje binnen nemen. Toen gingen we weer verder op weg naar een van de eilanden die zich op de zoutvlakte bevinden, maar eerst nog een fotostop halverwege, waar we naast heel mooie normale foto’s ook nog de nodige truc foto’s hebben gemaakt tot groot genoegen van iedereen. We kwamen rond 12.45u aan bij Isla Incahuasi geheel begroeid met cactussen. Hier konden we eerst een rondwandeling maken over het eiland, die werkelijk schitterend was. Daarna stond de lunch voor ons klaar (aan tafeltjes in de open lucht). Om half drie begonnen we weer aan de terugreis naar Uyuni met nog een tussenstop bij Los Ojos del Salar, dit zijn plekken waar zuurstof door plassen omhoog komt borrelen. Rond 16.45u  waren we weer terug bij ons hotel. Hier konden we ons nog even omkleden en waar nodig de bagage nog een beetje ordenen. Tot het vertrek met de lijnbus naar La Paz bleef vrijwel iedereen in het hotel, lekker warm onder de terrasverwarming en gezellig. Om 19.00u werden we opgehaald voor de nachtbus naar La Paz die om 20.15u uit Uyuni vertrok. De eerste drie en half uur is de weg onverhard, dus van slapen komt dan niet zoveel. We hadden wel mooie ruime stoelen en kregen aan het begin van de rit koffie of thee en aan het eind een ontbijtje. Rond 01.45 kwamen we aan in Oruro waar de bus een paar minuten stopte (maar je kon er niet uit). Daarna door naar La Paz, en wie dacht dat we nu alleen nog verharde wegen kregen had het mis, want er zaten nog regelmatig slechte stukken tussen. Hierdoor kwamen we allemaal toch wel vermoeid om ca. 07.15u  in La Paz aan, waar we met een busje naar ons hotel El Dorado (tegenover de Universiteit) werden gebracht.

Vrijdag 16 mei – Om 07.30 waren we bij het hotel in La Paz. Andre had het prima geregeld, want bij aankomst kregen we al de sleutels van de kamer (terwijl inchecken normaal pas na 12.00u kan). Vrijwel iedereen gebruikte dan ook de ochtend om een beetje bij te slapen en wat te eten. Om 13.00u begon een rondtour langs de hoogtepunten van La Paz. Eerst naar het Estadio Fernando Sile, het hoogst gelegen voetbalstadion van de wereld, vervolgens naar het uitzichtpunt Kili Kili waar je een prachtig uitzicht hebt over de stad en de besneeuwde toppen van de Illimani (met toppen tussen de 6100 en 6400m). Hier vandaan naar het mooie Plaza Murillo waaraan het presidentiële paleis, het parlementsgebouw en de kathedraal liggen. Daarna naar de oude koloniale wijk waar je nog prachtige straatjes hebt, en langs de zgn. Heksenmarkt waar je allerlei spullen kunt kopen om te offeren (tot gedroogde lama-foetussen toe). De tocht eindigde bij de San Francisco kerk gebouwd in 1745 op de plek waar La Paz in 1548 door de Spanjaarden werd gesticht. Ook van binnen is de kerk prachtig met heel veel barok in goud. Rond 18.00u waren we weer terug bij ons hotel na een prachtige middag met wederom prachtig weer. s’ Avonds om 19.00u met de groep gegeten bij restaurant Vienna, erg goed, voor lokale begrippen prijzig, maar omgerekend naar Euro’s ben je dan inclusief drankjes ca 10-15 Euro p.p. kwijt.

Zaterdag 17 mei – Vandaag hadden we voor het eerst, (en vermoedelijk ook voor het laatst) dat de groep gesplitst werd. De helft ging op georganiseerde excursie naar de Chacaltaya (5395m) en daarna naar Moon Valley bij La Paz. Van de excursiegangers begreep ik dat het op de Chacaltaya nogal koud was, maar dat ze een schitterend uitzicht hadden op de vele omringende toppen van de Andes (over Moon Valley zie verderop). Wij zelf zijn in La Paz gebleven (i.v.m. de hoogte van de excursie). s’ Morgens zijn we met een soort hop on hop off  bus eerst door het zuidelijk deel van La Paz gereden. Dit is tevens het laagste gedeelte van de stad (ca 3100m), vandaar dat hier de rijkeren wonen en de armen in El Alto op zo’n  4000m. Vervolgens door naar Moon Valley dat zijn naam dankt aan het maanlandschap dat is ontstaan doordat het water de brokkelige rotswand heeft aangetast met honderden aardpijlers en hoge smalle punten tot gevolg. Erg mooi om te zien, en om doorheen te lopen. Vanaf het eindpunt van deze tourbus, hebben we een taxi genomen naar de San Francisco kerk (tachtig eurocent). Toen een hele tijd op het plein bij de kerk gezeten, waar de hele dag van alles gebeurt. Ook nog het dak van de kerk beklommen (via het museum) met een leuk uitzicht rondom. Over de Avenida Mar. Santa Cruz terug gelopen naar het hotel waar we rond 16.00u weer waren. Het was de hele dag stralend zonnig met een aangename temperatuur. s’Avonds met de groep gegeten bij Mongo’s. Helaas was de zaak net van eigenaar gewisseld, waardoor de kaart erg summier was en de bediening knullig. Toch redelijk gegeten, maar dit restaurant is geen aanrader.

Zondag 18 mei – Op tijd ontbeten, want om 08.30 vertrok de bus. Er was markt in El Alto vandaar dat we bij vertrek uit La Paz eerst in wat files kwamen. Vervolgens op weg naar Tiwanaku wat ongeveer anderhalf uur rijden was over de Alto Plano (hoogvlakte) met schitterende uitzichten over zowel de vlaktes als het hooggebergte. Tiwanaku toont nog overblijfselen van de Tiwanaku beschaving (die voorafging aan de Inca beschaving), en is heel interessant om te bezoeken. Eerst bezoek je de archeologische site buiten, daarna twee musea met allerlei voorwerpen en o.a. het grote beeld (uit 1 steen) van Pachamama. Na dit bezoek heerlijk gelunched in een restaurant vlakbij de archeologische site (aanbevolen door onze chauffeur). Na de lunch was het nog ca. 2 uur rijden naar Puerto Perez. Wederom door een mooi landschap en o.a. door San Roque om een indruk te krijgen hoe (armoedig) de mensen leven in El Alto. Rond vijf uur kwamen we aan in Puerto Perez, een klein plaatsje aan het Titicaca meer. Ons hotel Las Balsas was met afstand het beste hotel uit de buurt (maar dat kwam deels door het ontbreken van enige concurrentie) en ligt mooi aan het meer. Voor het eten zijn we even een stukje door het dorp gelopen. Puerto Perez bestaat eigenlijk uit een dorpsplein en de zes straten die daarop uitkomen (waarvan 1 verhard, en dat is de hoofdweg). De straten zijn erg arm en primitief, maar wel interessant om te bekijken. Dat doet je ook beseffen hoe rijk wij zijn. Om half acht een goed diner met de groep in het hotel (Puerto Perez heeft verder geen restaurants). Het weer vandaag was zonnig en goed met af en toe wat bewolking.                                          

Maandag 19 mei – Om half acht ontbeten (erg goed, beste tot nu toe). Om half negen vertrokken we met een boot van het hotel. Na anderhalf uur varen over het Titicaca meer; het hoogst bevaarbare meer ter wereld op 3800m, met mooie uitzichten op de oevers en de toppen van de Cordillera Real, kwamen we aan op het eiland Parity. Hier konden we wat rondkijken en een klein museum bezoeken waar heel mooie opgravingen te zien waren. Het eiland is heerlijk rustig en authentiek met nog maar 65 inwoners. Van dit eiland staken we een stukje over naar het volgende eiland, te weten Kalahuta. Dit eiland is ook erg mooi, en is onbewoond. Dat heeft vnl te maken met een aantal oude graftombes die op het eiland staan (waar men in zittende houding in werd geplaatst), waardoor mogelijk geesten zouden ronddwalen over het eiland. Ook hier hebben we een stuk rondgelopen over het eiland (en mooie foto’s gemaakt), daarna weer terug met de boot naar ons hotel in Puerto Perez waar we rond 13.00u konden lunchen. Na de lunch hadden we nog twee uurtjes voor ons zelf die wij gebruikt hebben om nog wat oude kleding aan de lokale bevolking uit te delen (die daar erg blij mee waren). Om half vier gingen we met de bus uit Puerto Perez op weg naar het vliegveld van La Paz in El Alto waar we om 17.00u aankwamen. Het inchecken van de hele groep ging vlot, zodat we nog ruim de tijd hadden om nog wat rond te lopen of wat te eten op het vliegveld. Onze vlucht naar Santa Cruz met Boliviana de Aviation stond gepland voor 19.15u. We vertrokken op tijd en kwamen om ca 20.15u aan in Santa Cruz. In de bus op weg naar het hotel kregen we goede informatie van Claudia (in het Spaans, zodat Andre alles voor ons herhaalde in het Nederlands). Wat we onderweg van Santa Cruz zagen was, dat het een grote moderne stad was, totaal anders dan alles wat we tot nu toe van Bolivia gezien hadden. Rond 21.15u waren we ingechecked in ons hotel Alaska, een fatsoendelijk stadshotel wederom centraal gelegen. Bovendien was iedereen  weer blij dat we voldoende zuurstof kregen, want Santa Cruz ligt op ongeveer 500m hoogte. Het weer was ook vandaag weer goed; mooi zonnig op het Titicaca meer en bij aankomst in Santa Cruz was het nog 23 graden.

Dinsdag 20 mei – Vandaag hadden we een dag voor ons zelf, vandaar dat we rond 09.00u zijn gaan ontbijten (goed uitgebreid ontbijt). Toen we het centrum in wilden gaan begon het flink (tropisch) te regenen, dus zijn we nog tot ca 11.00u in het hotel gebleven. Op dat moment vertrok de helft van de groep met Andre naar Guembe, een natuurpark iets buiten Santa Cruz met tevens zwem- en zon-mogelijkheden om lekker uit te rusten. Wij zijn zelf rond die tijd naar de Plaza 24 de Septiembre gelopen. Het centrale plein met daaraan de kathedraal en diverse gebouwen uit de 19e eeuw die er mooi uitzien. Verder is het altijd leuk om op zo’n centraal plein mensen te kijken. Onze indruk van Santa Cruz was, dat je het helemaal niet met het Bolivia van de voorgaande dagen kunt vergelijken maar dat je je eerder in vele opzichten in Brazilie waant. Tegenover ons hotel was nog een markthal die we bezocht hebben. Op zich waren hier maar weinig marktkramen, maar heel veel mini restaurantjes voor de lokale bevolking wat leuk is om te bekijken. Zoals uit het bovenstaande blijkt hebben wij ons dus nog prima vermaakt op onze laatste dag in Bolivia. s’Avonds hadden we met de groep het afscheidsdiner bij restaurant El Aljibe, een historisch gebouw met klassieke Boliviaanse gerechten, erg leuk. Tevens hebben wij onze voortreffelijke reisbegeleider Andre v.d. Vooren in het zonnetje gezet.

Woensdag 21 mei – Om 06.45u ontbeten (voor het eerst deze reis moesten we een beetje vroeg op) want om 07.45 vetrok de bus naar het vliegveld, waarbij we wat speling hadden i.v.m. mogelijke files. Dat bleek allemaal mee te vallen, dus rond 08.30u konden we al inchecken (mooi voordat de grote stroom passagiers kwam). Na tamelijk veel controles (maar dat kan natuurlijk nooit kwaad) gingen we rond 11.15 boarden, en vertrokken we ongeveer 50 minuten later dan schema om ca 12.45u. De vlucht zou ongeveer 10 en half uur duren, en dat was weer een half uur korter dan gepland. De route ging over Fortaleza (Brazilie), Canarische eilanden en Lissabon naar Madrid waar we om 05.30 u aankwamen. De Airbus 330-200 van Air Europa is comfortabel, de maaltijden zijn ook niet slecht, wij hadden alleen de pech dat er nogal wat kleine kinderen om ons heen zaten, en gedurende ruim tien uur is er altijd wel 1 die huilt, dus van slapen kwam niet veel terecht, wel een beetje dommelen. In Madrid hadden we anderhalf uur om van de gate van aankomst naar de gate van vertrek van onze vlucht naar Amsterdam te lopen; en op Madrid Barajas ben je daar zo een half uur mee zoet. De vlucht naar Amsterdam (ook Air Europa 737-800; Air Europa is trouwens partner van de KLM) vertrok precies op tijd om 07.50u. Omdat we s’nachts slecht geslapen hadden heb ik van deze vlucht niet zoveel meer meegekregen, wel kon ik, omdat we aan het raam zaten, de route vanuit de lucht vanaf Zeeland tot Schiphol mooi volgen. We landden iets voor tienen. Bij de kofferband afscheid genomen van onze reisgenoten en Andre, en daarna naar huis. In ons geval betekende dat, dat we om half twaalf thuis waren. Hiermee kwam weer een einde aan een prachtige vakantie.