Reisverslag Bolivia Chili Paaseiland

Reisverslag Bolivia-Chili-Paaseiland
21 juli t/m 13 augustus

Dag 1 en 2, 21 Juli  (Belgische Nationale Feestdag) en 22 juli
Brussel-Santiago
We vertrekken op avontuur, klaar voor een reis van meer dan 20 uur, te rekenen van de deur achter je sluiten, naar de luchthaven en dan na Madrid naar Santiago de Chile.
Een zalige onderneming en de vakantie begint aan boord Dixil Fouhlé, met een glaasje rode wijn…
Een minpunt: de doorgestuurde plaatsen op de bevestiging komen niet overeen met de definitief toegewezen plaatsen: niet leuk!!!!
Maar ook een vlucht van 14 uur gaat voorbij en de formaliteiten op de luchthaven van Santiago verlopen vlot.
Gelukkig heeft iedereen zijn koffer, en de aankomst in het hotel, de koffie en de deskundige uitleg vallen bij iedereen in de smaak. De groep tast nog een beetje af, wie is wie?
Voor degene die moeilijk namen onthouden wel een opgave.

En een leuke opmerking van Joost: We denken nog niet aan het eind van de reis maar gaan genieten van alles wat nog komt.
Paaseiland is gewoon een van de topplaatsen er zijn nog veel leuke dingen die op ons wachten.
Na een stadswandeling door Santiago onder leiding van Tamara, een eerste etentje samen, sommige met nog slaaptekort, anderen al in optima forma.
19 Individuen, of zo!
Klaar voor avontuur en unieke ervaringen
We zijn gelukkigen dat we dit kunnen, dat we dit beleven en meemaken.

Chris
De eerste die we vanavond tegen komen krijgt dit schriftje.

Dag 3,  Woensdag 23 juli
Valparaiso

Door de gelukkige omstandigheid als eerste Chris en Yoeri te treffen, volgt hieronder mijn relaas over onze volgende reisdag.
Op het programma staat een bezoek aan de stad Valparaiso. Na een eerste, grijze en koude dag in Santiago, werden we deze dag gelukkig getrakteerd op voldoende zonnestralen. Dit maakt alles direct een stuk aangenamer.
16 personen werden rond ca. 08:30 uur in de morgen opgehaald door chauffeur Rodrigo. Hij bracht ons in 1,5 uur naar Valparaiso. De rit hebben we om 10:00 uur chileense tijd (= 16:00 uur NL-tijd) onderbroken. Aanleiding hiervoor is om 1 minuut stilte in acht te nemen. Het is deze in NL een dag van nationale rouw ivm de vele nederlandse slachtoffers bij de vliegramp van vlucht MH17. Ook in onze groep zijn er mensen die bekenden daarbij hebben verloren. Al met al een goed moment om bij stil te staan.
We hebben onze trip vervolgd en zijn aangekomen in Valparaiso. Daar werden we verwelkomd door onze gids van deze dag, Leonardo. Hij heeft ons op zijn geheel eigen wijze, vele bijzondere stukken van deze stad laten zien. Plaatsen waar jezelf niet zo snel zal komen. Valparaiso is een aangename stad om te verblijven. Vriendelijke mensen, kleurrijke huizen. Op veel huizen waren mooie schilderingen te bewonderen. Verder hebben we kennis gemaakt met de voor deze stad kenmerkende liften (ascensor) die stammen uit eind 19e of begin 20e eeuw en nodig zijn omdat de stad gebouwd is op vele heuvels. Verder gebruik gemaakt van het openbaar vervoer, zoals de trolleybus. Hierbij worden nog steeds de trolleybussen uit de jaren 50 gebruikt. Een bezoek aan het huis van Pablo Neruda op de heuvel Bellavista werd door sommige benut voor een bezoek aan het museum, anderen ontspanden lekker in de zon. Voor de lunch bracht Leonardo ons naar een echte lokale gelegenheid, waarvoor zelfs de Chilenen in de rij stonden. Er werd daar een gerecht geserveerd, Cazuela. Dit is een stoofschotel bestaande uit friet, ui en gestoofd vlees. Dit werd opgediend op grote borden met porties voor 2 of 3 personen. We zagen dat de aardappelen en uien steeds vers werden aangevoerd. Daar naast werden we vermaakt door een lokale zangpartij ondersteund door gitaar. Een zeer leuke ervaring. Nadat Leo ons nog verder door de stad heeft geleid, werden we rond 18:30 uur door Rodrigo weer naar Santiago gereden. Al met al een aangenaam uitstapje naar een leuke stad.
Nu op naar Bolivia!
Arjo

Dag 4, Donderdag 24 juli
Santiago-Santa Cruz

De dag begon voor mij al om 05:00 uur. De buren in het hotel vertrokken, iets dat volgens mij het volledige hotel gehoord moet hebben. Luid pratend en slaan met de deuren wist men de uitgang van het hotel te vinden. Daarna heb ik me weer omgedraaid en nog even kunnen slapen.
Om 07:30 uur ging de wekker af. Na een warme douche heb ik me aangekleed en zat om 08:00 uur aan het ontbijt. We verlaten hotel Montecarlo en bereiken het vliegveld zo'n 45 minuten later. Na het inchecken met de hele groep, koffie gedronken en rond de klok van 12:00 uur vertrok ons vliegtuig naar Iquique. Dit is een binnenlandse vlucht. Vervolgens werd ons in Iquique verzocht het vliegtuig te verlaten. We moesten door de douane om vervolgens weer aan boord te gaan van hetzelfde vliegtuig voor het 2e deel van de reis naar Santa Cruz. Tijdens de vlucht weer de onzinnige douane formulieren ingevuld. Na aankomst stond de bus al gereed om ons naar het hotel te brengen. Met de koffers op het dak arriveerden we om 18:30 uur. 's Avonds in de stad gegeten. Lekker, goed adres Joeri.

Ruud

Dag 5, Vrijdag 25 juli
Santa Cruz-Sucre

05:00 uur opstaan, dat zijn pas tijden. Nadat we gisteren lekker gegeten hadden in Santa Cruz vertrekken we vandaag naar Sucre. Voor mij wordt het een deja-vu. Hier was ik 20 jaar geleden in combinatie met een Peru reis. Jammer dat we zo'n korte nacht konden genieten van de luxe bedden van hotel Continental Park. Prima Service dat rond 05:30 uur ontbijt voor ons verzorgde. Om 06:00 uur met de bus naar de luchthaven. Daar ingecheckt, koffie gedronken en met een klein half uur vertraging vertrokken. Mooi, helder zonnig weer waardoor we prima zicht hadden op de bergkammen van de Andes. Rond 09:30-10:00 uur aankomst op de luchthaven van Sucre. We bevinden ons nu op een hoogte van ongeveer 2750 meter. De bus van Djoser stond al klaar en Antonio de chauffeur begroette ons. Na een half uur aankomst in hotel Independencia. Mooi koloniaal hotel met binnen plaatsen. Tamara regelde de sleutels en vertelde het programma van de komende 3 dagen. We konden echter pas om 13:00 uur de kamer in met onze bagage. Ondertussen werden we voorgesteld aan Peter, een lokale gids, die ons informatie over de mogelijkheden in Sucre gaf. Vandaag bv een stadswandeling vanaf 12:00 uur en morgen een dagprogramma met als onderdeel een stuk van de Inca Trail lopen. Zelf ben ik vandaag met Gerben, Joost, Sanne en Martijn zonder begeleiding Sucre in geweest. Allereerst overheerlijke verse empanadas gegeten. Daarna het stadje verkent met z'n mooie onderhouden pleinen en parken, koloniale gebouwen, zoals de Kathedraal, het vroegere presidentiële paleis, de mercado en het St. Barbara hospital. 't grootste gedeelte van de groep ging met de lokale gids Peter op stap. Ons clubje is nog wezen lunchen en rond 16:30 uur waren we in ons hotel. 'n heerlijke dag die nog niet voorbij is. Nadat ik me verfrist had kwam Sjaak net binnen. Hij vertelde van een drukke dag en dat iedereen weer blij was om in het hotel te zijn. Ik begreep dat we straks nog naar een processie gaan rond de klok van 7 en daarna nog wat gaan eten. Zelf vind ik t wel wat hebben om weer terug te zijn in Sucre waar de tijd heeft stil gestaan, in ieder geval in de oude binnen stad. Mooie sfeerbeelden: "wat de geest ziet zal nooit verloren gaan".

Om 19:00 uur gemeld bij de receptie. In een mut vol busje richting Recoleta. Helaas geen processie, morgen wel. Gegeten in in lokale mirador bij de kerk en kermis. Intiem restaurantje, heerlijk pasta's en tortillas, Prettige bediening. Rond 21:30 uur naar t hotel. 'n Mooie dag.

Peter

Dag 5, Vrijdag 25 juli - deel 2

Want Peter taaide al vroeg af, juist voordat de festiviteiten begonnen. Staand bij de voordeur van het hotel hoorden we muziek vanaf het plein van de 25e mei komen. Als er ergens lawaai klinkt, moeten er mensen zijn, dan is er wat te doen. Een parade ter gelegenheid van de feestdag met verklede mannen en vrouwen en meisjes in kleurrijke pakken inclusief led verlichting, voorgegaan door een drumband. Mooi om eens te zien.

Hester

Dag 6, Zaterdag 26 juli
Sucre

Na de stadstour van gisteren, vandaag een (optionele) dag om een fikse wandeling te maken buiten Sucre. Maar eerst een goed ontbijt. De eetruimte is een salon met fraaie stoelen, wandbekleding en een wenteltrap. Om 08:30 uur vertrokken we per bus naar "het platteland". Eerste stop: het vliegveld, alwaar de geschiedenis van een non, die de revolutie (be)geleid werd toegelicht: Juana Azurduy de Padilla (copyright google bij Fokelien). Hierna over asfalt en laster kasseien (voor onze Belgische medereizigers) en weer later een allerminst stoffige weg. De route werd begeleid door een drietal liedjes uit de oude Focus-doos, waarvan de CD werd gewonnen door Ellen. Het quizelement met bijbehorend prijzenpakket en high fives liep als een rode draad door de vele verhalen van gids Daniel. Voor de nieuwsgierigen: er waren ook posters en dubbel-cd's te winnen. De trail werd ons verkocht als zijnde een deel van de Inca trail. Hier moet echter een correctie op worden aangebracht. U……..-trail (later nog aan te vullen door de oplettende lezer). Het was een mooie afdaling, die door alle deelnemers succesvol en zonder werk voor de meereizende arts werd voltooid. Dat maakte hongerig. Gelukkig kregen we vast deel één van de lunch (week portie fruit, cake, tol koekjes, zuurtjes). Hierna op naar het dorpje Marawa, gelegen midden in een krater. 65 miljoen jaar geleden is hier een meteoriet van 4 meter doorsnede neergestort. Dit heeft een hele mooie kom met geschulpte randen gevormd. Voor onze cultuurliefhebbers die geen dag zonder museum kunnen, had dit dorp ook een museum met fossielen van gordeldieren en slakken. De museumhouder was niet thuis, maar de honneurs werden uitstekend waargenomen door zijn twee, weliswaar wat stoffige zonen. Voor deze twee jongens was het een geluksdag, want alle zuurtjes, sinaasappels en koekjes uit de lunchpakketten werden aan hen gegeven. De dorstige onder ons konden terecht in de plaatselijke dorpswinkel, annex weverij, annex boerderij met jonge biggetjes. Op naar de Devils Throat, een soort van mini grand canyon met uitzicht maar ook met zandstorm, voor een broodjes, yoghurt reep en ranja. Ook daar werd weer gebruik gemaakt van banos naturales. Deze dag stond toch wel in het teken van acute plasstops. Het is maar goed ook dat we elkaar wat beter kennen en de schaamte al was gezakt, want 's-avonds tijdens de dagevaluatie bij het avondeten waren sommige mannen nog onder de indruk van de billen van een medereiziger. Een deel van de groep besloot de dag in restaurant El Tapado, alwaar Zuid-Amerikaans eten op het menu stond.

Hester.

Dag 7, Zondag 27 juli
Tarabuco

Vanwege de afgelaste kamer-party van Gerben konden we mooi doorgaan met het ritme van op tijd naar bed om de volgende dag om 08:30 uur weer te vertrekken. Na een goede nacht slapen was het voor Martijn en mij wel weer lastig onze eigen deadline (8 uur aan het ontbijt) te halen, maar iedereen stond mooi op tijd klaar voor de bus. Na een korte vertraging door een uitgescheurde broek van een groepsgenoot konden we met onze eigen bus (veel beenruimte) en chauffeur Antonio vertrekken naar de markt in Tarabuco. De rit was wederom mooi met een stop op het hoogste punt (3420 m) van de dag. In Tarabuco zagen we de kleurrijke zondagsmarkt bekend om de locale mensen in klederdracht die hun (zelf) geweven spullen proberen te verkopen. Op het centrale plein, middelpunt van de markt, verspreidde de groep om alles te bekijken. Voor ons werd dit een zoektocht naar mooie souvenirs voor een goede prijs. Ondanks de sterke onderhandel tactiek van de marktlui is het ons toch gelukt te kopen wat we zochten. Dit kostte enige tijd en inspanning, waardoor we wel de rest van de groep kwijt waren. Achteraf bleken zij allang afgehaakt te zijn en in een restaurant aan een koud pilsje te zitten. Gelukkig bracht reddende engel Hester ons hier ook naar toe, nadat wij al terug gestrompeld waren naar de parkeerplaats die overigens ook door ezels in gebruik genomen was. Ook hadden we ondertussen de vieze publieke banos al overleefd. In het restaurant "Pukara Wasi" waren we weer compleet en hebben we genoten van een heerlijke lunch, dankzij de kinderen die voor iedere extra bestelling af en aan liepen naar de buurman. Een grote groep was er zo welkom, dat de eigenaar zelfs het blesseren van de hond voor lief nam ! Na 1,5 uur dommelen in de bus had iedereen nog even tijd voor zichzelf om te relaxen en inkopen te doen voor de lunch van morgen. 's Avonds hebben we lekker gegeten na een stadswandeling langs dichte restaurants. Vervolgens op tijd naar bed voor de reisdag van morgen.

  

Sanne

Dag 8, Maandag 28 juli
Sucre-Potosi

Vandaag staat de reis van Sucre naar Potosi op het programma. Ook vandaag moet iedereen om 08:30 uur klaar staan voor vertrek met eigen bus. Nadat de koffers vastgebonden waren op het dak en de waterflesjes d.m.v. de zelfgefabriceerde "embudo" bijgevuld waren konden we los.
Onderweg werd enkele keren gestopt om alvast te acclimatiseren en gebruik te maken van de natuurlijke toiletten. We konden zelfs gebruik maken van de toiletten bij een kiosk (lees: muurtje van opgestapelde stenen). Ook werd er gestopt bij een schooltje waar wel de kinderen aanwezig waren, maar niet de juf. Daarnaast werd gezorgd voor voldoende beweging door een wandeling over een mooie brug en later over een spoorweg. De door iedere zelf samengestelde lunch werd genuttigd op een mooie plek, een bijna droog gevallen rivier.

Eenmaal aangekomen in Potosi slaat de hoogte meteen toe. Het is hier lastig adem halen dus lopen in slakkengang, zo veel mogelijk water drinken en zo veel mogelijk alcohol reduceren. De rest van de middag bestond uit eigen invulling waarna we na een ruzie met de koud-warm water kraan van de douche om 19:00 uur met z'n allen gingen eten. Op een hoogte van 4060 meter kwam na het bestellen plots een optocht ter ere van de patroonheilige 'Santa Anna' voorbij (heb ik me laten wijs maken). Hierna werd gegeten, spetterde de reisleidster zich onder met haar sap en keerde de groep terug naar het hotel door de donkere, vol met uitlaatgas hangende straten. Lekker naar bed en morgen uitslapen.

Martijn

Dag 9, Dinsdag 29 juli
Potosi

Vandaag is een vrije dag in Potosi. Er is van alles om te bezichtigen o.a. het muntmuseum en een mijn excursie.

Ik (Hermine) ga met een aantal leden van de groep mee naar het muntmuseum, Casa de la Moneda. Het is een het 2e munthuis dat van 1773-1951 gebruikt werd. Naast zilver speelt kunst ook een belangrijke rol en we krijgen eerst de schilderijen te zien. We lopen door een aantal zalen waar veelal werken van onbekende kunstenaars hangen. Het geloof speelt in veel schilderijen een belangrijke rol. Daarna zien we hoe munten vervaardigd werden. In het begin uit de losse hand met een grote hamer werden deze muntjes geslagen. Allemaal afwijkend van formaat. Daarna kwamen er enorme houten installaties , gemaakt van eikenhout uit Europa, dat nog steeds in goede staat is (dankzij het klimaat in Bolivia) en zelfs nu nog in gebruik zou kunnen worden genomen. Deze grote installaties werden door 12 mensen bediend. Op het eerste punt gingen grote zilveren staven in gleuven en dat werd den geperst zodat er uiteindelijk bij het laatste punt dunne zilveren staven eruit kwamen die gebruikt konden worden om de munten te slaan. Er werden zo'n 3000 munten per dag geslagen. Om het geld veilig te transporteren werden grote kluiskisten gemaakt met alleen al 12 sloten boven in de kist die van buitenaf door 1 sleutel bediend werd. Daarna kwamen in de ruimtes onder de houten installaties waar je kon zien hoe eea door ezels werd aangedreven. Vanaf 1909 werd eea elektrisch (door stoom aangedreven) bediend. Nu is het alleen nog ene museum en de Boliviaanse munten worden nu in Chili gemaakt.

Daarna zijn Hester, Ellen en ik, vulkaansoep gaan eten. Een steen, warm gemaakt in de oven werd in de warme soep gelegd waardoor dit nog even naborrelde. Heerlijk. Rond 13:00 uur zouden eigenlijk de mensen van de mijnexcursie terugkomen, maar dit werd uiteindelijk 14:15 uur.

Hermine


Gerben, Jacques, Tamara en ik zijn om 09:00 uur vertrokken naar de mijn Marie-Therese. We werden samengevoegd met de andere groep van Djoser (11 personen). De 2 reisleidsters gingen ook mee. We hebben geld bij elkaar gelegd om kleine presentjes te kopen voor de mijnwerkers. De werkwijze in de mijn is zeer primitief!! Vrachtwagens worden met de hand geladen, kruiwagens met spades. Ook vrouwen werken bij het beladen van de vrachtwagens mee. In de mijn is het heel primitief!! We moesten door smalle gangen kruipen en door diepe gaten afzakken, waarbij al bij velen twijfel bestond of ze nog verder gingen. Er werken zo'n 15.000 mijnwerkers. De mijnwerkers kopen al hun kleding en werkgereedschap zelf, zelfs dynamiet. Voordat ze de berg ingaan roken ze een sigaret, drinken aan een fles alcohol van 95% (bijna spiritus) en duwen hun mond vol met coca bladeren, waar ze op kauwen. Ongeveer hetzelfde principe als mijnwerkers in Europa deden met pruimtabak. Ze werken alleen met kruishaken, spades en kruiwagens, er is geen vorm van controle of toezicht. Ze hebben een 3 stappen systeem: hoe lager je in de mijn werkt, hoe meer je verdient en wie het langste dienstverband heeft is een soort ploegbaas. Ze graven naar zilver, tin en lood. We zijn ongeveer 15 meter gedaald en hebben er zo'n 2 uur rond gedwaald. We waren blij het daglicht weer te zien, ik vond het wel spannend. Als souvenir heb ik een echte mijnwerkershelm gekocht.

Hub

Daarna zijn we naar een warmwaterbad gegaan: Laguna de Tarapaya. Het was heerlijk hierin rond te zwemmen, zeker voor diegene die aan de mijnexcursie hebben deelgenomen. De watertemperatuur is zo'n 30 graden. Hoog op de bergen gelegen had je een prachtig uitzicht op de mooie omgeving. 's-Avonds met de groep lekker gaan eten, een mooie dag.

Hermine

Dag 10, Woensdag 30 juli
Potosi-Uyuni

Vandaag is de reisdag naar Uyuni. We zouden eigenlijk om 08:30 uur vertrekken maar Sanne is ziek en om haar iets meer tijd te geven vertrekken we om 09:00 uur. Al snel zien we lama's langs de weg en we maken een fotostop. Echter de vrouw die de lama's begeleidt heeft een steenslinger en jaagt ons letterlijk weg. Na ene poosje passeren we de vallei van de cactussen: prachtige grote cactussen, het lijkt wel een klein bos. De lunch gebruiken we langs de weg, wederom een picknick van eigen meegebrachte broodjes ( er zijn bijna geen voorzieningen onderweg). Opeens zien we Vicunia's ze zijn behoorlijk schuw en we hebben ze uit de bus gefotografeerd. Bij Uyuni is een trein kerkhof, in het verleden reden hier veel treinen, maar dat is intussen veranderd. Oude trein toestellen staan hier weg te roesten. Vanavond weer gezamenlijk gegeten, deze keer in een pizzeria. We geven het schrift door.

Hermine


Dag 11, Donderdag 31 juli
Uyuni

Vandaag  hebben we de zoutvlakten van Uyuni op het programma staan. En na terugkomst en al een biertje staar ik hier naar een leeg blad en enkel een citaat van de Belgische dichter Herman de Coninck schiet door mijn hoofd:

Zoals woorden
De dingen gebeuren
Ook zonder woorden gebeuren ze
Maar dan zonder woorden.

Doch dit dient een dagboek te zijn dus enkele feiten zullen neergeschreven worden om de overweldigende indrukken van de dag te vergezellen !

Feit ! Om 08:30 uur staan we weer allemaal paraat (inclusief Sanne, gelukkig) om te vertrekken in een colonne jeeps. Al na 20 kilometer zijn we op de zoutvlakten en al snel komen de positieve woorden naar voor, wauw!!, mooi!!, ongelooflijk!!. Jacques weet ons te vertellen dat deze zoutvlakten ongeveer 12.000 vierkante kilometer groot is (dit is ongeveer 1/3 van het Belgische grondgebied !!!).
De vlakte is echt groot en omringd door bergen die ergens aan de horizon zweven (dit beeld wordt nog sterker naarmate de dag vordert). Blijkt dat de bergen slepende ….. zijn en wat wij soms denken als sneeuw te zien een "zwavel-iets"is. Na een tijdje komen we aan bij het "eilandje". Ongelooflijk hoe midden in deze vlakte "middle of nowhere"er plots een eiland vol koraalafzetsels en gigantische cactussen opduikt. We maken daar een mooie wandeling en de stroom aan superlatieven neemt steeds toe. Het geeft ook echt een surrealistische beleving.  We picknicken ook daar en daarna vertrekt de colonne van de 5 jeeps. We rijden weer over de vlakte die door de 6 ……., zoutafzettingen genoemd gevormd wordt. We stoppen even voor wat foto's en al snel worden we allemaal fotomodellen, die zich goed laten gaan. Attributen als flesjes water, dino's komen er aan te pas en een leuke groepsfoto worden gemaakt (naast alle andere grappige foto's). Daarna stoppen we bij de ogen van de zoutvlakte = plaats waar er nog water opborrelt. Je beseft dan weer ook hoe de "ondergrond"aan het werk is. We rijden nog door naar de Coöperatieven waar men laat zien hoe het zout verzameld wordt (hoopjes zout), gedroogd en gemalen wordt.  Daarna wordt t in zakjes verpakt. Dit zout wordt enkel voor binnenlands gebruik verwerkt en veel verdeint men er niet echt mee. Misschien dat de lithium gewinning op termijn zal opbrengen. De tijd zit er weer op en in Uyuni krijgen we nog de toestemming om het land binnenkort te verlaten. Het waren heel veel indrukken, sensaties, gedachten en gevoelens vandaag. Teveel om op te schrijven, dus de …..moet maar zonder woorden…..
 

   

Sabine

Dag 12, Vrijdag 1 augustus
Uyuni-Villamar

Om 08:30 uur vertrokken de jeeps richting Villamar. Onderweg nog een laatste blik op de zoutvlakte. Wat lama's en nandu's . Verder arriveerden we in het gloednieuwe dorp San Christobal. Het was door japanse mijnexploiteurs verplaats van boven naar beneden. Althans de kerk was verplaats maar de huizen nieuw.
Er is dan eigenlijk maar een prioriteit en zijn de banos. Klap 10 minuten later stoppen we in het volgende mijndorp. Dit keer wordt een lokaal restaurant voor ons open gedaan voor een koffie/theetje. Na de koffie gaar de groep naar en school. Ik blijf achter want dit stuit mij tegen de borst. Het is vast leuk geweest want binnen 10 min. Schalde het Djoser koor Vader Jakob met als tegenhanger de Boliviaanse versie. 45 min. Later gingen we eten in een leger dorpje. Anna had kip, pasta en salade klaar gemaakt. Na de lunch richting Valle de Roca's of zoiets. Bizarre vormen vulkanisch gesteente.
Bij de volgende stop hadden we alweer geluk, Flamingo's en lama's in een blauw meertje met een besneeuwde vulcaantop op de achtergrond. Daarna was het alweer raak met de fauna bij Perdido Italja waar een Boliviaans konijn keurig poseerde met 2 vriendjes. Na een kort tochtje arriveerden we in een hostel voor A en B klanten. De A klanten hebben een handdoek, warm water en een lounge room en de B klanten slapen in een tig-persoons kamer. Oh ja A klanten betalen daar natuurlijk vet voor. Ik zit nu samen met Sabine in het laatste zonnetje een mega cerveza naar binnen te werken. Ben benieuwd hoe we morgen op staan.
 

  
Fokelien


Dag 13, Zaterdag 2 augustus
Villamar-San Pedro
Tjonge-jonge wat een nacht.

KOUD !!!!

Ik kon maar niet in slaap komen. Pyjama aan bed in, te koud, bed uit, Sweatshirt er over aan, bed weer in, nog te koud, bed weer uit, vest erbij aan. Begin al op te warmen. En dan moet je ook nog 3x keer naar de wc, brrrrrrr. De WC bevindt zich buiten de kamer. Enige voordeel de prachtige sterrenhemel. De volgende ochtend vroeg op staan, 06:00 uur vandaag.
Ik hoor de meeste klagen dat ze slecht geslapen hebben vanwege de kou. Lekker ontbijten en dan stipt om 07:00 uur vertrekken naar San Pedro de Atacama.
Dat tijdstip hebben we niet gehaald,h et werd een kwartier later.
Na 1 uur rijden hield jeep nr 5 ermee op en hebben we ongeveer 45 minuten stil gestaan. Hierna zijn we verder gereden over onverharde wegen. De 1e stop was bij Lago Capina hier halen ze borax uit t water, wat  wordt gebruikt voor schoonmaakmiddelen (is mij verteld, Sabine bedankt). Verder door naar Lago Colorado. Hier stond een hele kolonie flamingo's. Het water was rosé gekleurd dit komt door de algen en mineralen die in het water zitten. Er stonden honderden flamingo's erg mooi om te zien. Toen we dichterbij kwamen vlogen ze weg. Ook erg mooi om te zien. Gerben maakte nog een mooie opmerking over de kleur van t water: "De flamingo's hebben afgegeven".
Door voor onze 3e stop bij de geisers. Van een afstand was de stoom al goed te zien. Ook van de eco-banos werd weer goed gebruik gemaakt. We liepen langs de geisers en soms was de stank niet te harder. De lunch vandaag was weer goed geregeld. Rijst met groente en vlees. De Pringles die vooraf op tafel stonden vonden gretig aftrek. Na de lunch maakten we een stop bij Desierto Dali. Voor mij waren t een paar hoopjes op elkaar gestapelde stenen. Onze laatste stop was bij Laguna Verde. Het meer had een turkooisgroene kleur. Dit komt omdat er kobalt en arsenicum in het water zit. Hierdoor is er ook geen leven in het water mogelijk. Hierna hebben we nationaal park "Reserva Nacional de Fauna Andina Eduardo Avaroa" verlaten. We reden door naar de grens met Chili en stapten over in 2 bussen. Ik vond de 2 daagse jeepsafari geweldig en heb veel mooie dingen gezien. In Chili moesten we opnieuw immigratieformulieren invullen en langs de douane voor een stempel in het paspoort. Ook de bagage moest weer door de scan. De temperatuur in San Pedro de Atacama is heerlijk. Naast ons hotel zit een supermarkt waar je voor 1500 Chileense peso's (€ 2,=) je was kan laten doen. Dus dat heb ik snel afgegeven. 's-Avonds lekker met het merendeel van de groep gaan eten.

Wendy

P.s. Bovenstaande informatie is verkregen van derden. De schrijfster kan dan ook niet aansprakelijk gesteld worden voor eventuele fouten (dan witte gullie da hé).

Dag 14, Zondag 3 augustus
San Pedro
Hotel Tambillo is een heerlijk hotel als je een dagje rust neemt. En daar zijn we dan ook allemaal aan toe; een beetje uitslapen, even ontbijten, even in de binnentuin zitten kletsen, lezen of n dutje doen (Hub). Ieder ging zijn eigen weg, soms alleen, soms en twee of meertallen.

Opdracht 1; geld pinnen of wisselen om de excursies te betalen die voor de komende dagen zijn uitgezet. Allemaal vrij om wel of niet mee te doen.

San Pedro is niet zo groot, maar kent wel (en dat was lang geleden) een plein met terrasjes! Na de zware taak van het pinnen dan ook even neergestreken voor een sapje of cappuccino.

De middagexcursie begon om 15:15 uur en voerden 13 mensen (+Tamara) naar Laguna Cejar, Ojos del Salar en Tebenquinche. Veel van ons vroegen zich tegen drie uur af of het wel verstandig was geweest om zich op te geven. We ware door Lea, de nederlandse gids de dag ervoor gewaarschuwd voor het koude water van Laguna Cejar. En na de kou van Villamar had niemand echt zin in kou.
Maar wat een mooie tocht was het weer om te rijden door het vlakke land (de Oase) met aan de randen de vulkanen van de Andes! En wat wist Lea ons veel te vertellen over dit gebied, zijn historie, de bedreigingen voor het milieu en een romantische legende over de liefde tussen 2 vulkanen.
Een maal aangekomen bij de Laguna Cejar bleek de groep moediger dan verwacht en op 2 na tartte iedereen de koude van het zoutmeer. Drijven was de bedoeling en er werd gedreven. Gelukkig was het boven water zonnig en warm. We reden na dit koude bad door naar Ojos del Salar; 2 "ogen" in het verder vlakke land.  Om in deze meren te komen moest je van een hoge kant naar beneden springen (4 meter). Tamara, onze held, sprong maar oh, oh dit was echt steenkoud water! Even schrikken, ademhaling regelen en snel naar de kant. Zelf ben ik ook nog even vanaf de vlakke kant in het water gegaan en ja, lekker fris zullen we maar zeggen.

Door naar onze 3e plek, Tebenquinche, ook weer een meer met de bergen/vulkanen van de Andus tegen de achtergrond en weerspiegeld in het vlakke water. Fotosessie, zoals we die op de zoutvlakte hebben gehad volgde. De grote verrassing kwam toen we weer bij de bus aankwamen. Een paar tafels gedekt met kleedjes, met daarop heerlijke hapjes (kazen, brood, olijven, worst, noten en een schaal met de chileense salsa) wijn, sapje, citroendrank (ben even de naam kwijt) en dan genieten van de zonsondergang. We keken in dit geval niet naar de zon, maar naar het effect van die ondergaande zon of de kleuren van de Andes en het meer daarvoor.

Al met al topexcursie en uitstekend verzorgd door Lea! En nu ga ik slapen want het wekkertje gaat om 04:45 uur voor een excursie naar de geisers van El Tatio. Er kan weer gezwommen worden !!

Ellen

Dag 15, Maandag 4 augustus
San Pedro

Vroeg opstaan is hetgeen waar de meeste vandaag mee begonnen. Om 05:15 uur vertrokken we richting de Tatio geisers. In het donker beklommen we de Altiplano tot een hoogte van 4.320 meter. Na onderweg nog 4 gestrande Duitsers te hebben opgepikt stapten we uit bij een groot aantal kleinere geisers. De meeste borrelden en stoomde er op los, maar de zeer onbetrouwbare Cobre Loa hield zich nog rustig. Nadat we ons nog niet hadden omgedraaid begon hij zowaar enige activiteiten te vertonen en spoot hij water niet veel later zo'n 2,25 mtr hoog in de lucht.
Na een kleine wandeling langs enkele geisers kwamen we ij de bus, waar de chauffeur het ontbijt al klaar had staan. Hij had eieren gekookt in een geiser en ook de melk was erin opgewarmd. Ook al was het verschrikkelijk koud, de warmte van koffie, chocolade melk en de eieren deed de mens goed. Na het ontbijt was er de mogelijkheid om in een warmwaterbron te zwemmen, maar daar had gek genoeg niemand trek in. De koude wind en buiten temperatuur zullen wel een rol hebben gespeeld. Wel was iedereen nog even te porren voor een wandeling langs enkele grotere geisers. Dit waren de poelen kokend water maar de activiteit viel wat tegen. Op de weg terug werden er nog enkele stops gemaakt. Zo stopten we even om te kijken bij een struik genaamd (Larate Cazorella Compacta) welke 1 mm per jaar groeit en tegenwoordig alleen nog door de lokale bevolking als brandstof mag worden gebruikt. De plant groeit op de noordkant van de rotsen en bij aanraking geeft de hars een heerlijke geur aan je handen af. Een volgende stop was bij een klein meertje waar diverse vogels te zien waren. Zo liepen er Andes ganzen (guallaton) en grote koeten (tagua). Het laatst werd gestopt in het dorpje Machuca met een mooi oud kerkje, een handgemaakte kleedjes verkoopster en een man die spiesen lamavlees verkocht. Terug in San Pedro ging iedereen zijn weg om bij te komen van het vroeg opstaan.

Om 15:30 uur staat de hele groep weer paraat. Dit keer wordt er vertrokken richting de maanvallei om de zonsondergang te bekijken. In de maanvallei maken we een wandeling door een drooggevallen bedding. Tijdens deze wandeling zijn schitterende rotsformaties, zoutkristallen etc. te zien. Tevens is te horen hoe de zoutkristallen zich uitzetten of inkrimpen bij temperatuurswisselingen. Bij goed luisteren hoor je de wanden kraken als ijs. Breken zal het echter niet zolang het droog blijft. Bij regen zal het zout ineens oplossen en kan de kloof er heel anders uit gaan zien. Na nog een wandeling met schitterende vergezichten vertrekken we richting de marsvallei, of ook wel dodenvallei genoemd. Hier hadden we een kort moment om van het uitzicht te genieten., want de zon maakte al veel haast om onder te gaan. Dus snel weer de bus in om hobbel de hobbel snel naar het uitzichtpunt over de karivallei te gaan om te genieten van het lichtspektakel wat de zonsondergang veroorzaakte op de bergketens van de Andes. Tijdens en erna werd er wederom genoten van de hapjes en drankjes naast de bus alvorens we terug gingen naar San Pedro. Na het avondeten werden de bedden snel weer opgezocht want de dag was vroeg begonnen en morgen moeten we wederom bijtijds opstaan.
 

       

Gerben

Dag 16, Dinsdag 5 augustus
San Pedro richting La Serena

Mijn beurt om een dag verslag in te schrijven. Na het geblaf en geschreeuw van de honden wordt ik om 06:45 uur wakker, om op 07:15 uur te vertrekken voor een excursie, de bus kwam  aan met 15 minuten vertraging waarschijnlijk Chileense wijze. Mooie bus, chauffeur Victor met gids Victor. Alleen de uitleg is in de taal van Shakespier en daar ben ik niet al te sterk in. Pech voor u. 45 minuten busrit langs het dorpje Toconao, gepasseerd, eindeloze vlakte met in de verte de smorende vulkaan Lasca.
Impresionant. Halte in Soncor de ingang van het Nationale park Reserva Los Flamingo. Een klein filmpje gekregen met uitleg in het Spaans met Engelse ondertitels. Nadien een wandeling van ongeveer 30 min. We konden de flamingo's goed observeren, met de grootste stilte natuurlijk. Na zo een mooie en boeiende wandeling hebben we een uitgebreid ontbijt gekregen. Top. Terug in de bus gaan we verder en stoppen in een klein dorpje (vraag me de naam niet) waar we uitleg kregen over de materie hoe ze een huis maken, de ene in stenen de andere in Liparita, steen uit vulkanen die extra zowel in de winter als zomer prima isoleert. Ook nog uitleg over cactussen die wettelijk beschermt zijn en die ongeveer 1,5 cm per jaar groeien naar gelang de vochtigheidsgraad. Ook over de pinko-pinko plant die goed is voor nierstenen en ook wordt gebruikt als viagra middel. Links en rechts zagen we de inheemse werken in de terras vormige orizon zagen. Deze klein gemeenschap heeft 2 kerken waarvan eentje bij de akkers. Ook zagen we hoe het dak van de sacristie in cactus hout was gemaakt. Terug naar de bus en verder, en wie zagen we daar op de weg een vos op zijn dooie gemak aan het wandelen. De hoofdweg verlaten en terug in het zelfde nationale park maar een andere sector. Kleine wandeling naar een prachtig azuurblauw meer van ongeveer 15 vierkante km groot met de grote Muskanti vulkaan op de achtergrond (ongeveer 5200 m hoog). De gletsjers waren goed te zien en ook de broeiplaatsen van de vogels, hele mooie stevige wandeling vooral op die hoogte voel je dat toch direct. Terug in de bus, paar kilometer verder nog een meertje en dan de bus in voor het vervoer naar de lunch. Op een verlaten plaats een paar huisjes en ook een plaats voor het eten, lekkere soep, omelet met rijst en Quinoa en als toetje een paar stukjes perziken. Als drank, wijn, zoveel rode en witte als je maar op kunt. Beter kunnen we niet verlangen, na drie kwartier terug in de bus voor de reis terug naar San Pedro de Atacama want de tijd vliegt voorbij. Om 16:15 uur terug voor het hotel voor de volgende etappe de reis naar La Serena met autobus met slaapgelegenheid. Nu nog eventjes wachten in 't hotel tot 18:15 uur dan komt het busje die ons naar het vertrek station moet brengen. 19:15 stipt vertrekt de bus met maximum 62 passagiers aan boord. Tickets en paspoort laten zien, oke, in orde voor iedereen. En nu, 17 uren volhouden en misschien een beetjes slapen.

Welterusten.

Jaques.

Dag 17, Woensdag 6 augustus
La Serena

Na een zeer lange busrit (17 u) ruilen we de hoogvlaktes in voor de zee. Mijn oren suizen nog van de afdaling. Het strand in La Serena is mooi en breed, en de bergen duiken overal op. Maar in de winter is het wel verlaten. Het Stadscentrum is klein en heeft enkele gezellige rustieke cafés waar je je kan opwarmen bij een Irish Coffee. Helaas werd de uitstap naar het observatorium van de sterren geannuleerd wegens bewolking. Zonder de magie en de inspiratie van de sterren zal ik mij La Serena vooral herinneren als een stop op de lange terugweg van San Pedro de Atacama naar Santiago de Chili.

Kristel

Dag 18, Donderdag 7 augustus
La Serena-Santiago

Een verkwikkende en weldoende nachtrust in Hotel La Serena Plaza en klaar voor een nieuwe dag vol verrassende indrukken. 's-Ochtends nog een wandeling langs het strand; de golven zijn woest, de omgeving opvallend. La Serena breidt duidelijk snel uit, langs de kustlijn worden nog nieuwe flats gebouwd. Jammer dat La Serena zo ver van België/Nederland vandaan is, want een buitenverblijf daar heeft iets magisch. Na de wandeling vertrekken we naar het busstation voor een rit van ongeveer 6 uur naar Santiago. Onderweg rijdt de bus even langs de kust en daarna zien we kortere bergen, afwisselende landschappen……..en veel verkeer op de weg.  Ook heel mooi de besneeuwde bergtoppen kort voordat de bus Santiago binnen rijdt.

Gerda.

Dag 19, Vrijdag 8 augustus
Santiago-Paaseiland

Vandaag is het eindelijk zover. Wij gaan naar Paaseiland, voor velen het hoogtepunt van deze reis. Daarvoor moeten we er wel nog een keer vroeg uit, wat niet door iedereen, Nou ja, Vooral de schrijver dezes, niet wordt gewaardeerd. Na te zijn ingecheckt nestelen we ons bij de gate. Tegen de tijd dat we moeten gaan boarden, begint de ellende. Vertraging, over 2 uur volgen nadere mededelingen. Dat is voor sommige reden om hun verdriet maar vast om te zetten in het consumeren van een stevige halve liter bier. Om 11 uur volgt de mededeling dat er nog meer vertraging is en er om half drie nieuwe mededelingen komen. Tsja, t is Zuid Amerika toch!! Veel hangen, eten en drinken, lezen en praten. Maar tegen tweeën wordt duidelijk dat we rond 16:00 uur gaan vliegen. 7 uur vertraging in totaal.
Wat de reden van de vertraging is zullen we pas begrijpen op Paaseiland. Regen, veel regen en waarschijnlijk ook laaghangende bewolking. Na een probleemloze vlucht komen we om ongeveer half 9 lokale tijd aan op Paaseiland op een piepkleine luchthaven met een enorme landingsstrip. Die strip van 4 kilometer doorsnijdt bijna het hele zuider gedeelte van het eiland en is aangelegd door de Nasa voor als er eens een Space Shuttle moest landen. In de aankomsthal deelt Gerben paaseitjes uit als welkom op dit bijzondere eiland.  Ons hotel is netjes en heeft een receptie, bijna een koloniale sfeer met enorme ouderwetse meubelen. Maar geen lekker wijntje. Omdat het inmiddels is gaan stort regenen bestellen we drank en pinda's bij de locale gruiter, die we met de auto laten brengen. Na enige goede glazen wijn, veel pinda's en chips gaan we toch tevreden slapen. We zijn tenslotte op Paaseiland. De regen stroomt naar beneden. Hopelijk dat het morgen beter is?

Joost

Dag 20, Zaterdag 9 augustus
Paaseiland

Wakker worden op Paaseiland! Vandaag gaat één van de hoogtepunten van de reis plaatsvinden; Een rondje over Paaseiland langs de schitterende Moai.

We worden opgehaald door de gids die samen met zijn collega ons in 2 busjes rond zouden rijden. Zijn collega leek echter nog niet helemaal bijgekomen te zijn van een feestje van de voorgaande avond en had nogal wat problemen met het besturen van de bus. Nadat ook het rijden in het kleinere busje hem niet goed afging heeft de gids gelukkig snel een andere chauffeur gevonden en kon de trip dan eindelijk beginnen.

We rijden langs de kust naar Aknhanga, de eerste site die we vandaag bezoeken. Hier liggen een aantal Moai op de grond en tevens is hier een kleine grot aanwezig. De gids vertelt hier uitgebreid over de originele boothuizen, de heilige platformen (Ahu) en de beschaving die hier leefde.

Het motregenen is inmiddels overgegaan in gewone regen wanneer we aankomen bij Rano Raraku, een oude vulkaan en de groeve waar de Moai uit de rotsen werden gehakt. We lopen de berg op en zien vele uitgehakte Moai, die enkel nog met een hoofd boven de grond uitsteken, klaar voor transport over het eiland naar hun heilige platformen. Ook zijn er diverse Moai te zien in verschillende stadia van uithakken. Ze liggen nog op hun rug in de rotsen, maar je kan de vormen al goed zien. De grootste, nog niet uitgehakte, Moai is zo’n 21 meter.
Een groepje mensen maakte op de terugweg nog een kleine omweg om een kijkje te nemen in de krater van de vulkaan. Het pad was smal, nat en glad, maar het gaf toch een mooi uitzicht over een kratermeertje en in de verte weer enkele Moai die aan deze kant van de berg waren uitgehakt.

Na een beetje opgedroogd en opgewarmd te zijn rijden we naar Tongariki. Hier heeft men 15 beelden gerestaureerd en weer rechtop gezet op de Ahu. Dit is een schitterend gezicht, maar omdat het regenen inmiddels was overgegaan in stortregen waren het bezoek en de foto’s nogal teleurstellend.

Ook al was iedereen inmiddels aardig doorweekt, toch reden we verder naar de volgende site, Anakena. Hier is ook een Ahu gerestaureerd en staan de beelden aan een schitterend strand met palmbomen. Helaas was er van dit paradijselijke weinig te zien, want door de vele regen en harde wind was het eigenlijk geen doen om je buiten de bus te wagen. De terugreis naar het hotel werd dus maar ingezet.

’s Avonds hebben we met de hele groep gegeten en hebben Sanne, Martijn, Gerben en Tamara nog het nachtleven van Paaseiland verkend.

Gerben

  

Dag 21, Zondag 10 augustus
Paaseiland

Vandaag was het weer ons beter gezind. Ook al stond er nog wel een stevige wind, de zon liet zich van zijn beste kant zien.
Allereerst gingen we naar het antropologisch museum. Een klein museum wat een goede indruk geeft over de geschiedenis van het eiland.

Na het bezoek aan het museum reden we naar Ana Kai Tangata, een grot aan zee met daarin nog enkele zichtbare muurschilderingen van vogels.

We vervolgen onze weg bergopwaarts richting Rano Kau. Vanaf hier hebben we een schitterend uitzicht over de oude vulkaankrater. Tevens zijn hier stenen te vinden met petrogliefen van het fabeldier Vogelman. Na nog een stukje verder te zijn gereden komen we bij Orongo. Dit was vroeger een ceremoniële plek van waaruit men de Vogelman Competitie hield. Men moest van hieruit de kliffen afdalen en 2 kilometer zwemmen naar een klein eilandje voor de kust om daar als eerste een ei van de bonte stern te pakken te krijgen. Gedurende de ceremonie verbleef men in half ondergrondse, stenen hutten welke nu mooi zijn gerestaureerd.

Vanwege het slechte weer van gisteren is het programma voor de middag iets aangepast. In plaats van een bezoek aan de groeve van de stenen die de (rode) haren uitbeeldden, gaan we nogmaals naar Tongariki. Nu de zon schijnt is het hier een stuk prettiger en kan iedereen mooie foto’s maken.

Hierna hebben we de route weer opgepakt en bezoeken we Ahu a Kivi. Hier staan 7 beelden weer overeind. We sluiten de dag af aan de kust bij Tahai waar de enige Moai staat waarvan ook de ogen zijn gerestaureerd.

Omdat het deze avond de laatste avond is dat we met z’n allen kunnen eten hebben we het afscheidsdiner in een restaurant in het centrum van het dorp.

Gerben

Dag 22, Maandag 11 augustus
Paaseiland-Santiago

Vanmiddag vliegen we helaas al weer terug naar Santiago. De vrije ochtend wordt door iedereen op zijn manier ingevuld. Veelal betekent dit lekker relaxen, wat door het dorp en wat souvenirs kopen.

Tegen 12.00 uur komt iedereen in het hotel bij elkaar om de verjaardag van Sabine te vieren. Tamara heeft voor een taart en een piñata gezorgd en namens de groep is er nog een cadeau. Na het eten van de taart is het aan Sabine om de piñata met een stok stuk te slaan. Na wat ferme klappen hier en daar weet ze de piñata te raken en gaat deze met veel moeite kapot waarna de inhoud, snoepjes, op de grond valt.

Na het feestje is het dan toch echt tijd om te vertrekken. We lopen vanuit het hotel de hele 3 minuten naar de terminal waar we dit keer niet heel lang hoeven te wachten alvorens we kunnen vertrekken. De vlucht duurde ook nog eens wat korter dan de heenreis, dus vrij snel waren we weer in Santiago.

Aangekomen in het hotel trakteerde Sabine iedereen nog op een drankje. Aangezien iedereen ook nog trek had kreeg het aangrenzende restaurant het nog even druk en bleef het nog een hele tijd gezellig.
Tevens namen we hier afscheid van Kristel en Gerda, die hun vakantie nog wat langer voort zullen zetten in Valparaiso.

Gerben


Dag 23, Dinsdag 12 augustus

In de loop van de middag zullen we beginnen aan de terugreis richting Brussel. In de ochtend gaat ieder een beetje zijns weegs. Een aantal mensen bezoekt de musea in de stad, anderen doen het rustig aan en een klein groepje gaat nog op pad naar de grootste wijnboer van Chili; Concha y Toro.
Bij deze wijnboer was een kleine rondleiding over het landgoed met uitleg over het ontstaan en de diverse druivensoorten die er zijn. Binnen werden de wijnkelders bezocht, waaronder de bekende Casillero del Diablo, oftewel duivelskelder. Natuurlijk mocht tussendoor het wijnproeven niet ontbreken.

Helaas zit het er nu dan toch echt op. We worden naar het vliegveld gebracht en maken ons op voor de lange vlucht naar Madrid. Deze verloopt verder spoedig.

Het is inmiddels de volgende dag als we in Madrid aankomen. Na een korte tussenstop vertrekken we voor de laatste etappe naar Brussel. Hier neemt iedereen afscheid van elkaar en zit de vakantie er echt op.

Gerben

Rondreis Bolivia, Chili en Paaseiland