Reizigersdagboek Ecuador & Galapagos (1) deel 1: Ecuador

Waar ben ik aan begonnen dacht ik. Maar na drie dagen heb ik er nog geen spijt van. De eerste dag was de dag van de jet lag. Na een "korte" inleiding door onze reisbegeleider Chris, zijn we in Quito naar een park gegaan om maar wakker te blijven. Dit lukt aardig en om 19.00 uur zijn we gezellig met elkaar gaan eten. De volgende dag, na een goede nachtrust, zijn we in de bus gestapt en richting Tena gaan rijden. Onderweg zijn we gestopt in Papallacta bij heerlijke warmwaterbaden. Dit is pas vakantie zeg! Maar er staat nog meer op het programma, dus weer de bus in en hobbelen maar. Rond 19.00 uur komen we op onze tweede overnachtingsplaats aan. Een lodge vlakbij Tena. Prachtig, de omgeving, de cabina en de vriendelijke mensen. Voor de derde dag ga ik de pen doorgeven, maar voordat ik dat doe zal ik me een klein beetje voorstellen. Mijn naam is Sylvia, 37 jaar en woonachtig in Bergambacht.

Na het ontbijt verlieten we de lodges in Tena. We liepen met de handbagage naar de bus, terwijl de grote tassen naar de jeep werden gebracht. We vertrokken richting de jungle, de weg was erg hobbelig, dus we kregen een gratis massage. 's-Morgens zijn we bij een schooltje gestopt om wat schriften en pennen af te geven. De kinderen hebben voor ons gezongen en wij voor de kinderen, erg grappig en leuk. Rond het middaguur stopten we bij een plek waar twee kano's voor ons klaar zouden staan, helaas geen kano's en geen bemanning. Het bleef bij een picknick in de bosjes en we vertrokken verder met de bus over de hobbels. In de middag arriveerden we bij de kano's die ons naar de lodge in de jungle zouden brengen. Eén kano vertrok met de bagage naar de lodge, terwijl wij in een tweede kano stapten. Na een lange tocht over de rivier kwamen we bij een rehabilitatiecentrum voor dieren aan. Eigenlijk leek het meer op een gewone dierentuin. De bedoeling is dat de bij dit centrum afgegeven dieren weer voorbereid zouden worden op een terugkeer naar de natuur, maar bij praktisch alle dieren meldde de gids ons dat een terugkeer nagenoeg uitgesloten was. Na dit bezoek zijn we verder gevaren voor een zoektocht naar kaaimannen. Het was een heerlijke, lekker modderige kledderboel in de jungle. Ik kwam nog met beide voeten vast te zitten. Ik moest lachen, maar de groep had nog veel meer lol. Na de gratis modderpoel vonden we een kaaiman. De gids had een stuk kip vastgemaakt aan een stuk bamboe en lokte hiermee de kaaiman. Hij hapte mooi toe. Na de terugtocht door de modderpoel stapten we in onze kano, die ons naar de lodge bracht. Onderweg zijn we nog even gestopt om te kijken naar de lokale bevolking die goud aan het pannen was. Het was inmiddels donker en bij aankomst bij de lodge stonden overal kaarsjes. Elektriciteit hebben ze er niet, maar het kaarslicht bracht veel sfeer en gezelligheid. Na een heerlijk diner hebben we onder het genot van een lekkere Canelazo liedjes gezongen bij het kampvuur.

Vandaag mochten we uitslapen… Pas om 8.00 uur werd het ontbijt geserveerd. In gezelschap van het ondeugende huisaapje genoten we van het heerlijke ontbijt. Vervolgens moesten we ons opmaken voor een bezoek aan het dorpje en dat betekende dus dat iedereen voorzien werd van rode strijdtekens in het gezicht, erg creatief allemaal. De wandeling naar het dorpje begon met de oversteek van de rivier, waarna onze gids de namen en functies vertelden van de planten die we tegen kwamen: de toiletpapierboom, de medicijnenplant, de jamboom, maar natuurlijk ontbraken ook de bananen- en koffieplanten niet. In het dorpje hebben we een heuse competitie blaaspijpschieten gedaan. En ja, drank maakt meer kapot dan je lief is want degene die zich de vorige avond niet aan de Canelazo hadden gewaagd schoten allemaal raak! Gefeliciteerd! Vanuit het dorpje ging onze wandeling de jungle in. En ondanks het feit dat de zon scheen was het voor een ieder duidelijk waarom we kaplaarzen moesten dragen. En dat ik de benjamin van de groep ben werd ook al snel duidelijk: ik kwam het meest vallend, soppend, glijdend en klauterend vooruit. Ondertussen probeerden we te genieten van alles wat de jungle te bieden heeft. Rond 13.30 uur waren we weer terug bij de Yacuma lodge, alwaar een heerlijke lunch op ons wachtte. De hevige regenbui herinnerde ons eraan dat we echt in een regenwoud zaten. Na deze bui moesten we ons op gaan maken voor de tweede strijd deze dag: het binnenbanddobberen op de Napo-rivier. Aangezien de één iets eerder vertrok dan de ander en de één iets meer pech had bij de draaikolken werd het een ongelijke strijd. Maar het dobberen en spartelen was super! Bij terugkeer naar de lodge was het wederom donker, maar het diner en de Canelazo stonden al klaar. Onder het genot van deze heerlijke alcoholische versnapering en het kampvuur werd deze dag afgesloten met het overbekende spelletje: "Ik ga op vakantie en neem mee……".

De dag begon in het donker, maar wel met een feest: Sigrid is jarig! Na het ontbijt pakte een ieder zijn spullen bij elkaar en om 7.15 uur stapten we in de kano die ons terug in de bewoonde wereld zou brengen. Op weg naar Baños. Na een half uur varen en een drie uur durende busrit bezochten we een fabriek waar houtsnijwerk wordt gemaakt. Erg indrukwekkend om te zien hoe vaardig die mensen zijn en de souvenirs vonden, mede door hun erg gunstige prijzen, gretig aftrek. Na een heerlijke en overvloedige lunch gingen we verder op weg, langs diepe ravijnen, over gladde en smalle wegen, door donkere tunnels en door de regen… op naar Baños. Ongeveer 20 kilometer voor deze eindbestemming stopten we voor een wandeling naar de spectaculaire waterval Pailon del Diablo. Nat en koud kwamen we rond 18.30 uur aan in ons luxe hotel. Lekker warm douchen en de was sorteren en daarna naar het feest van onze jarige Sigrid. Haar verjaardag werd in stijl gevierd, met een prachtige taart, bananencocktails, vulkaandrankjes, bier en live-muziek! Als cadeau kreeg ze van de groep een hangmat, die ze erg "tof" vond. Deze mooie dag werd afgesloten met een dansje en een duik in een heerlijk bed.

Ik ben nog een beetje brak van het salsadansen en de lekkere cocktails in "De Vulcan". Zowel vuur op het drankje als in de Ecuadoriaanse vrouwen (en mannen, maar daar kan Gerda over meepraten….dansles voor gevorderden). Maria uit de jungle, zeer lieve wangtatoo's en geld ($) vragende ogen…….dus toch maar relatief op tijd naar bed gegaan.
Vanochtend met vijf van de Djosergroep (Sylvia, Gerda, Petra, Astrid en ondergetekende) weer beschamend lekker en veel wezen ontbijten. Vooral de vruchtensapjes, met en zonder alcohol, "pissen goud op de tong". Daarna zijn Old Sheterhand, Drankhol & Co zich gaan voorbereiden op de paardentrektocht over de hellingen van de "Vulkaan van Baños" (de naam is me even ontschoten maar begint met een T en lijkt een zeer geschikt woord voor scrabble). In het centrum van Baños kregen we alvast een survivalkit (lunchpakket) uitgereikt van onze wasvrouw Mariana, die zo blijkt van vele markten thuis is. Vervolgens kropen we in een jeep waar ons alle uitzicht werd ontnomen. Een soort droppinggevoel dus, maar wel goed voor de betere groepsgesprekken. De gaten in de weg zorgden voor de eerste balansoefeningen en pogingen om "in het zadel te blijven zitten". In het plaatsje Rutun Luna, of zoiets, kregen we eerst instructies met betrekking tot het paardrijden. Advies: "teugels vasthouden en zachtjes aanhalen indien nodig" (een beetje diervriendelijkheid is nooit weg). Daarnaast het paard aansporen met de hakken om vanuit een paardengangetje in galop te gaan. Eventueel een en ander aangevuld met een "dijklem" om vooral maar op het paard te blijven zitten en het schuren te voorkomen. De groep werd verdeeld over de:
1. werkpaarden : sterk en snel;
2. knollen : alleen sterk.
Verder sloten ook de karakters van de paarden redelijk goed aan bij de berijders. Zelf heb ik het paard "Capri" toegewezen gekregen: eigenwijs (!), avontuurlijk, in galop als het even kan. Na de eerste stop kwam met name dat eigenwijze tot uitdrukking. Ik dacht wel even zonder hulp Capri op de rug te springen. Waarom wachten als je het zelf ook kunt, toch? (na de vele Clint Eastwood films denk je heel wat geleerd te hebben.) Capri en het zadel dachten daar heel anders over. Hierdoor stapte ik links in de stijgbeugels en kwam met een "flikflak" rechts onder het paard weer terecht. Niets gebroken, maar zeker een aanleiding om te blijven oefenen! Tijdens de lunch heerlijk gegeten met een spectaculair uitzicht over het dal waar ook Baños ligt. Helaas geen uitzicht op de top van de vulkaan. De reisagent trapte overigens niet in het "no cure, no pay" voorstel van de groep. Langzamerhand weer de afdaling hervat en al zingend en lassogooiend hebben we zonder brokken de eindstreep gehaald. Nog even tijd gehad om in de basiliek en het museum rond te banjeren. Daarna nog een duik genomen in de thermale baden om de bloedsomloop weer op gang te brengen.
's-Avonds op veler verzoek richting het "caviarestaurant" ergens in een duister steegje. De cavia werd in eerste instantie voor de foto met kop en al opgediend. Vervolgens kwamen de halve cavia's op tafel en hebben we van een mals stukje vlees kunnen genieten. Best lekker! Het smaakt naar kip. Afsluitend zijn we nog even de "Vulcan" binnengegaan.

Na het ontbijt met zijn allen naar de supermarkt om wat proviand in te slaan en om 8.45 uur zijn we vertrekkersklaar, richting Riobamba. Onderweg bezochten we de veemarkt van Pelileo: kleurrijk, levendig, jonge en oude mensen die varkens, schapen, koeien, stieren kopen en verkopen. Daarboven klonk de stem van een ijsventer door de luidspreker. Als het uur van vertrek er is lijkt niemand afscheid te kunnen nemen. Eens op de bus komt de eerste verrassing. Onze chauffeur Cesar kent een kortere weg naar de Chimborazo. Zo hoeven we niet eerst naar ons hotel in Riobamba. Iedereen ziet dit wel zitten. Dit betekent wel dat we onze warme kledij nodig hebben, dus zit er niets anders op dan al de "valiezen" uit de bus te halen. Chris probeert, terwijl wij onze warme spullen samen zoeken, onze kledij aan de bevolking te verkopen: "Ropas estranjeros por un dolar", maar zijn verkooptechniek moet eerst bijgeschaafd worden. Vragen als: "Zal het vriezen, hebben we handschoenen nodig, is het zeer koud…?" worden steevast beantwoord met: "Voorzie je op alles, het kan vriezen, het kan dooien". In de bus zit ik toch met gemengde gevoelens. Ik kijk echt uit naar de Chimborazo, maar ben wel wat bang. Zal ik last hebben van hoogteziekte (hoofdpijn, misselijkheid, kortademigheid)? We zien wel, ik laat het op me afkomen.
Plots lijkt er wat onrust in de bus te ontstaan. De motor klinkt niet zoals het moet, heel veel zwarte rookontwikkeling. Hier klopt iets niet. Cesar stopt, morrelt wat aan de motor, we rijden verder maar kort nadien zwarte rook en witte stoom en dus….einde van de rit. Wat nu…? Er werd beslist om enkel de nodige spullen voor de Chimborazo mee te nemen en met het openbaar vervoer terug te keren naar Ambato om daar dan de lijnbus naar Riobamba te nemen. In het hotel zou Chris dan proberen om vervoer naar de vulkaan te regelen. En je gelooft het of niet, na twee uren (panne +/- 12.00 uur, in hotel om 13.50 uur) kregen we onze kamers toegewezen. Toen begon de race tegen de tijd voor Chris om ons nog tijdig de Chimborazo op te krijgen, maar het lukte. Om +/- 17.00 uur stonden we op 4.800 meter hoogte. Het was koud maar droog, de top zat verscholen in de wolken, maar voor de rest hadden we een spectaculair uitzicht. Om 17.45 uur zouden we de terugtocht aanvaarden om te vermijden dat we de afdaling in het donker zouden moeten doen. Vijf personen zouden de klim naar 5.000 meter doen. Zou het ze lukken? 45 minuten is zééér weinig, wat zijn voor hen de gevolgen van deze inspanning op grote hoogte? Vier haalden het, namelijk Gerda, Jan, Robert en mijn man William. Eerst was ik wat boos, omdat ik het een te groot risico vond, maar achteraf, als bleek dat alles goed verliep was ik toch wat fier. Enkel Paul haalde het net niet, hij was er zo dicht bij, maar hij had verantwoordelijkheidszin genoeg om niet de hele groep te laten wachten. Hadden ze maar 15 minuten meer tijd gehad! De rest deed het rustig aan. Ik ben tot iets boven de grafstenen van verongelukte beklimmers gegaan. Tegen mijn verwachting in voelde ik mij goed, had zelf geen last van kortademigheid waar ik voor vreesde, het was wel net alsof ik in "slow motion" liep.
De terugreis verliep vlekkeloos. In het hostal genoten we van een lekkere maaltijd tijdens live-muziek. Om circa 23.15 uur werd het grootste deel van de achtergebleven bagage gebracht en konden we van een korte nachtrust genieten. Het was een toffe dag!

Om kwart voor vijf op en om kwart over vijf vertrekken we naar het station van Riobamba. Wat hebben wij als groep een geluk! Thuis hadden we van Djoser bericht ontvangen dat de trein naar alle waarschijnlijkheid niet zou rijden. We baalden hier verschrikkelijk van, want het zou toch één van de hoogtepunten moeten worden. Maar, wat bleek, na ongeveer vier maanden van werkzaamheden aan het spoor reed deze zondag voor het eerst de trein weer naar "de duivelsneus" (El Nariz del Diablo). Wat waren wij blij. Om zes uur zaten we dan ook op het dak van de trein en we waren lang niet de eersten. Comfortabel zaten we op een kussentje alle aanloop te bekijken, onder andere van balende mensen want het dak zat om half zeven helemaal vol. Eindelijk om zeven uur vertrokken we dan luid toeterend (of fluitend zeg je geloof ik van een trein) uit Riobamba. Rijdend langs prachtige vergezichten, vele zwaaiende mensen en blaffende honden. Op het dak kwamen allerlei venters met koffie, thee, chocola, chips, bananen, lollies enz. langs.
Om half één stopte we bij het station van Guamote, waar gebakken banaan verkocht en gegeten werd (empanada geloof ik), om onze benen te strekken en onze zitvlakken wat te ontspannen. De kussentjes leken comfortabel maar na een paar uur ervaar je dat toch anders. Na één uur rijden vanaf Guamote ontstond grote consternatie want de trein was ontspoord. De middelste en laatste wagon waren van de rails gelopen. Met man en macht ging men aan de slag, zand weggraven en met een metalen geleider en agavenbladeren als glijmiddel werden de wagons weer op de rails gezet. Een ontzettend spannende gebeurtenis. Binnen een uur reden we weer verder. Na korte tijd was het weer raak, nu ontspoorde de locomotief door een hoop zand op de rails. Ook dit werd tamelijk snel weer opgelost. Uiteindelijk kwamen we in Alausí aan waar Cesar Chris stond op te wachten om een andere bus te regelen en onze tassen over te pakken. Wij gingen nog even door naar de Duivelsneus, om daarna in Alausí terug te komen. Eigenlijk hadden we allemaal houten billen, maar we wilden het zigzaggen van de trein toch meemaken. Al met al werd het toch nog een lange rit, want ook hier ontspoorde de locomotief op een wissel. Maar ook hier werd snel de oplossing gevonden. Voordat we uiteindelijk terug gingen naar Alausí ging de locomotief nog eindeloos rangeren. We hadden het allemaal wel een beetje gehad, het was intussen twee uur en hadden het gevoel dat bepaalde ledematen niet meer bij ons lichaam hoorden. Om kwart voor drie gingen we uiteindelijk stram, maar gelukkig, van de trein. Het was een prachtrit met extra evenementen en dat alles voor dezelfde prijs.
We hadden dus weer een andere bus met chauffeur en reden naar een heus zelfservice restaurant om de lunch te gebruiken. Hierna reden we door naar Huigra waar we omstreeks kwart over vijf aankwamen. Even buiten het dorp werden we ondergebracht in Hacienda La Eterna Primovera. Prachtige kamers in een landelijke omgeving. Om zes uur een pilsje gepakt en het diner besteld, wat we om kwart over acht gingen nuttigen. De kaart deed meer vermoeden dan het in werkelijkheid was, voor de prijs hadden we meer mogen verwachten. Na het eten was er een mooi kampvuur waar wij met drie dames en de reisleider omheen zaten. De rest van de groep was druk bezig nog wat energie te verdoen met poulen en tafeltennis. Vooral dit laatste onderdeel werd luidruchtig beoefend in een soort competitieverband. Opeens een luide gil en veel gelach, want Sigrid zakte door de vloer. Gelukkig geen blessures en ze gingen gewoon verder. De kampvuur mensen gingen omstreeks elf uur naar bed, waaronder ik, en hoelang de competitie nog duurde weet ik niet precies.
Het was in ieder geval een dag met een gouden randje. Een prachtige treinreis, heel mooi weer, ontsporingen en dus avontuur genoeg. Wat wil je nog meer als je met een organisatie reist die "avontuurlijk" in het vaandel draagt. Ik geef de pen door aan Jan.

Na de trein-surf-dag verscheen een ieder de volgende ochtend om 07.30 uur fit bij het ontbijt. De meeste personen hadden een goede nachtrust genoten. Uit de verhalen bleek dat het op een paar kamers nogal onrustig was geweest. Met name op kamer seis was ongewenst bezoek geweest. Op basis van de verhalen weten we nu dat Astrid een onweerstaanbare aantrekkingskracht heeft op kakkerlakken en andere niet bij name genoemde insecten (lang lijf, lange poten). Het bleek dat de buren op kamer siete wel geschreeuw hadden gehoord maar dat onze bioloog niet in de gaten had dat er naast het redden van de dame in nood ook op zijn vakgebied nog iets "leerzaams" was te vinden. Als hij dit laatste had geweten was hij zeker handelend opgetreden. De boys op kamer ocho hebben niets gehoord, anders was onze ladykiller die beneden sliep zeker zijn bed uitgerend om de lady te helpen. Gelukkig was de roommate van Astrid niet bang en lukte het haar om deze noodsituatie te klaren.
Na het goede ontbijt en in tegenstelling tot het diner iets vriendelijker geprijsd vertrok de bus iets later dan gepland op weg naar Cuenca.
Maar een dag die met onheil begint wordt veelal vervolgd met tegenslag en pech. Al spoedig na het vertrek vertoonde namelijk ook de "reservebus" technische mankementen. Tijdens een fotostop begon William ineens te roepen: "Chauffeur, chauffeur, de bus staat in brand". Uiteraard veroorzaakte dit de nodige paniek onder het reisgezelschap en met z'n allen renden/liepen we naar de bus. Met name onze reisleider toonde aan dat hij nog in staat is om een sprint te trekken (100 meter in 20 seconden?!). Bij de bus aangekomen ontdekten we dat deze vol stond met rook. Het eerste waar Chris aan dacht was het redden van de bagage. Gelukkig was de chauffeur bij de bus gebleven en had hij ogenschijnlijk de zaken onder controle. Na de radiator te hebben bijgevuld en ditmaal de dop goed te hebben dichtgedraaid konden we onze weg naar Ingapirca vervolgen. Voordat wij deze historische plaats betraden moest eerst het eten voor de lunch besteld worden.
Na de koffie volgde een rondleiding over het Canari-Incacomplex Ingapirca. De fotogenieke gids gaf uitleg over de overblijfsels van de Canari's "maan" aanbidders en de Inca's "zon" aanbidders. Vooral het verhaal over de met de man levend begraven vrouwen kwam barbaars over. Er vanuit gaande dat zij inderdaad in een betere wereld terecht kwamen maakt dit gebruik voor ons enigszins begrijpbaar. Voor mensen die al in aanraking zijn geweest met Inca-restanten stelde het uiteraard weinig voor c.q. komt het bekend over. Interessant blijft het om te zien dat duizenden kilometers vanaf het centrum van de Incacultuur (Cusco, Peru) de Inca's er in zijn geslaagd hun rijk uit te breiden tot Cuenca en Quito. Jammer dat dit door de Spanjaarden begin 16e eeuw is vernietigd, al moeten we niet vergeten dat onze rijkdom hier deels aan is te danken. In Ingapirca konden gelukkig na restauratie de overblijfselen worden gevonden van opslag- en verblijfsplaatsen, waarvan vooral die van de maagden onze interesse wekte, en rituele offerplaatsen.
Na dit bezoek werd de door eenieder bestelde maaltijd genuttigd, waarbij het opviel dat de inflatie in Ecuador hard toeslaat.
Gedurende het vervolg van de reis naar Cuenca werd nog de één of andere Panamahoeden-fabriek bezocht en uiteraard moest er na de rondleiding in de fabriek nog hoofddeksels worden gepast. Ons zelf kennende waren wij pas bereid tot aankoop toen men met de koopjes aankwam. Persoonlijk ga ik voor de vilten hoeden. Gerda en Sylvia nog proficiat met jullie huwelijk, of was het toch alleen voor de kerstkaart??? Laat het ons te zijner tijd weten.
In het hotel aangekomen werd ons door Chris onder andere verteld wat er te beleven is in Cuenca en dat we voor het eerst deze reis het min of meer zonder hem moesten proberen te doen. Aangezien er in de groep een wijgevoel heerst, werd besloten om gezamenlijk te gaan eten. Het eten was goed, de salade dank zij onder andere Sylvia niet te groot. Helaas was de room op de Irish coffee zuur. Tot onze verbazing constateerden wij dat Chris, ondanks charmante collega-reisleidsters niet zonder zijn groepje kan. Hij kwam namelijk in hetzelfde restaurant koffie drinken. Het viel mij en Sylvia op dat Chris wel wat stilletjes was, iets wat wij niet van hem gewend zijn. Maar ja, misschien bewaart hij zijn kruid voor woensdag, al vreest hij wel de concurrentie van onze ladykiller. Na het eten brachten enkele van ons nog een bezoek aan de Wunderbar. Hier moest zo nodig het spelletje Jenga worden gespeeld wat leidde tot veel gelach, veel gekus, gedans en gezang. Ik heb me daarbij beperkt tot meespelen tot 24.00 uur en ben blij dat ik via dit verhaal nog enige censuur heb kunnen uitoefenen.
Kortom een dag die met pech begon, maar eindigde in veel leut.

Hé, hé, we kunnen weer een keertje uitslapen. 09.00 uur in de hal afgesproken om gezamenlijk naar het Museo del Banco Central te gaan; cultuur opsnuiven tijdens een vakantie hoort er wel bij natuurlijk! Ook iedereen van de groep gaat mee; er is werkelijk een brede interesse voor museumbezoek, of kunnen we elkaar moeilijk loslaten na zoveel gezamenlijke ondernemingen? Afijn, voordat we vertrekken gaan we eerst richting "ons" eettentje van gisteravond "Raymipampa", alwaar je volgens Chris heerlijk kunt ontbijten en onze reislijder geloven we direct op zijn woord. We hebben een grenzeloos vertrouwen in hem. Alhoewel, na onze Jenga avond is het ietsjes minder.

Ik las bijgaand nog een klein stukje in, want Jan is daar in zijn verhaal wel heel summier over geweest. We gingen dus nog even een afzakkertje halen in de Wunderbar; klinkt veelbelovend! Na bestelling van overheerlijke cocktails en cerveza's kwam Jenga op tafel. Al in de eerste ronde probeerde Jan het spel op zijn manier te spelen door de toren gelijk op scherp te zetten; waarschijnlijk reuze benieuwd naar de opdracht die "helaas" de eerste ronde aan hem voorbijging. Robert mocht deze vervullen: kus iedere vrouw in de bar. Hij vond dit natuurlijk helemaal niet vervelend. Jan vond al snel het spel te saai en te lang duren, dus de volgende vijfmaal ging de toren door zijn toedoen om en moest hij respectievelijk met zijn duim in zijn mond roepen om zijn moeder, dansen met de bardame (al werd dat een barkruk), zwemmen op het droge, huilen als een wolf en het binnenhalen van een nieuwe gast. Dat laatste werden er vier en kregen een drankje aangeboden op kosten van Robert. Jan, je hebt ons verschrikkelijk versteld doen staan en ons een kostelijke avond bezorgd! Vervolgens was Chris aan de beurt, maar heeft ons "lichtelijk" teleurgesteld door direct te kiezen voor de alternatieve opdracht: 10x opdrukken. Hij werd dan ook bestempeld als vogelverschrikker en watje! We kwamen vervolgens allemaal een keer aan de beurt: Petra moest zich voorstellen als haar grote vriendin Antoinette, Astrid moest de mannen in de bar kussen, Sylvia moest de toiletten schoonmaken en ik ontkwam er ook niet aan: dansen met de barman.
Het voorgaande dus nog even over gisteravond, hetgeen ik niet onvermeld wilde laten.

Om verder te gaan met de volgende ochtend, het ontbijt in Raymipampa ging helaas niet door: gesloten! Dus dan maar ergens anders. We belandden in een sjiek hotel en wel $5 p.p. kwijt waren. We waren nu wel een beetje gewend geraakt om te eten voor bijna "geen geld". Vervolgens het bezoek aan het museum. We bezochten de naast het museum gelegen overblijfselen van Incamuren en binnen zagen we veel schilderkunst uit het heden en verleden, een portretserie van de Canaris (oorspronkelijke bewoners van Ecuador), een afdeling met beeld- en geluidsmateriaal en gebruiksvoorwerpen van de koppensnellende Shuar-indianen. Laatstgenoemde leven nog steeds in het Amazonegebied. Verder werd ook een afdeling bekeken over de van oorsprong als slaven binnengehaalde zwarte bevolking van Ecuador die nu voornamelijk aan de kust leven. Binnen het museum was er ook een reconstructie te aanschouwen van een Inca-ruïne plus vele gebruiksvoorwerpen van deze bevolkingsgroep.
Jammer genoeg konden we geen Engelstalige gids bemachtigen en gaan er dus heel wat zaken aan je voorbij, maar desondanks zijn er genoeg interessante zaken te zien en dus een bezoek aan dit museum meer dan de moeite waard maken.
Na dit bezoek zijn we met het zonnetje op onze bol teruggewandeld naar het centrum en hebben we onder andere de kleding- en bloemenmarkt bezocht. Ieder ging daarna zijn/haar eigen weg. Ik en Syl hebben nog wat door Cuenca geslenterd, heerlijk in het park Calderon gezeten, genietend van een O-LAH Hollandia ijsje, de schoenpoetsers, bedelaars en voorbijgangers aanschouwend. De Cathedral Nueva bezocht; binnen de sfeer opgenomen en rustig zittend in een bankje de katholieke geloofsbeleving van de Ecuadorianen aanschouwd. Het blijft altijd weer indrukwekkend vind ik, zoveel pracht en praal en stilte binnen de kerk en zoveel mensen die kracht halen uit hun geloof. En wanneer je weer buiten komt wordt je direct weer geconfronteerd met een aantal arme sloebers die om een aalmoes vragen. 's Avonds hebben we heerlijk gegeten bij de Mexicaan. Daarna het alternatieve spel Tien voor taal gespeeld, uiteindelijk gaat Jenga op den duur ook vervelen. We zaten daar gezellig met zijn allen in de "binnenkoer", helaas hadden ze geen "zwart/wit" en zaten er bij het ijs geen verse "krieken". Toen we weggingen zocht Sigrid haar "klak" maar die zat waarschijnlijk in haar "valies", zeker en vast!

Om circa 8 uur ontbijt in het hotel, waar de verschillende onderdelen in willekeurige volgorde, met grote tussenpozen geserveerd worden. We zijn om half negen vertrokken naar het park: Parque Nacional Cajas (s.u. Cagas). We werden gemaand om extra warme kleren mee te nemen, want het kon op 4.000 meter hoogte erg koud zijn. De Belgische vrouwelijke gids bleek in no time onze namen te kennen. Bovendien bleek ze een grote kennis te hebben van Ecuador en de fauna en vooral flora van het gebied. We reden weer met onze eigen ruime bus naar de ingang van het park, waar we in het restaurant een kopje tipothee dronken. Deze thijmthee is goed tegen hoogteziekte, te vergelijken met het effect van cocagebruik in Peru. Met de bus naar boven gereden en daar bleek de kou nogal mee te vallen (7°C). Om tien uur begon de wandeling die ging over smalle, glibberige paadjes naar beneden. Af en toe onderbroken door hijgend, hartklopping veroorzakend klimwerk. We zagen prachtige bloemen, zoals Andesmargriet (wit), Penseelbloem (rood), Leeuwentand (geel), Hertengewei (geel), Andesvaleriaan (wit) en de enorme Bromelia die er 6 jaar over doet om een bloeistengel te vormen en in 6 jaar geleidelijk afsterft (dus een levenscyclus van 12 jaar). Er komen ook vossen, herten, brilberen, lama's, Andescondors en wilde paarden voor. Op een bepaald punt moest er gekozen worden of de lange of de korte route gelopen zou worden. Astrid besloot toch maar naar haar lichaam te luisteren en vergezeld door Chris toch de korte route te nemen. De lange route voert langs een paar van de meer dan 230 meren (dozen of gletsjergaten) en door het "sprookjesbos" van Cuinea's (polylepsis) die soms meer dan 1.000 jaar oud zijn. Deze bomen zijn de hoogst groeiende soort, dus tot 4.000 meter hoogte. Hier sneeuwt het nooit maar kan het toch heel erg koud zijn. Dat is te merken aan de harde of viltige aanpassingen. In het bos is het beschut en vochtig wat veel mossen en varens een kans geeft zich goed te ontwikkelen. Na 3½ uur lopen waren we van 4.000 meter gedaald naar 3.500 meter. Aan het eind van de wandeling zagen we de op een belachelijke manier met paaltjes gemarkeerde Spaanse "weg" en dan waren de gele plastic bandjes reeds bijna geheel verdwenen.
In hetzelfde restaurant bij de ingang hebben we heerlijke aardappelsoep, kip of forel gegeten. Om vier uur waren we weer terug in Cuenca en zijn we de één een nog groter ijsje dan de ander gaan eten bij de Hollandse ijssalon.
's Avonds om acht uur met z'n allen naar de pizzeria gegaan. Maar voor die tijd nog dingen gekocht bij de supermarkt voor het ontbijt van morgenochtend. We vertrekken morgen al om zeven uur en dan is het moeilijk om voor die tijd te ontbijten.
Tot slot zijn we nog koffie gaan drinken in Raymipampa. Hierna naar de Salsabar gegaan waar we om circa elf uur naar binnen gingen. Door enkele lokalen werd buitengewoon soepel gedanst. Het weer naar buiten gaan varieerde van half één tot half vier. Tot de laatsten behoorden Jan en Robert. Het was een geweldige dag geweest.

We werden vanmorgen om zeven uur al bij de bus verwacht en dat betekende voor velen een toch wel korte nacht. Robert die al snel in slaap viel brulde plotseling bij het rijden door een diepe kuil: "Hé Cesar, kom op man". Daarna is hij tot één uur bewusteloos gebleven, waar hij in bijna onmogelijke standen op de bank lag.
Half negen ontbijtstop. Dan vervolgens langs Andes-toppen en door de wolken naar het laagland. Hier was het veel warmer. We reden langs bananen-, cacao-, suikerrietplantages en rijstvelden. In Guayaquil bleek MacDonalds wel open maar verkochten ze tot teleurstelling van velen geen milkshakes meer. Volgens Chris zouden we toch wel snel gaan eten. Ook al bleek dit nog 2 uur te duren voordat dit om half drie werkelijk gebeurde. Dus als Chris een tijdsduur aangeeft is dit in het vervolg een "stief kwartiertje".
Hier aan de kust bij Costa Bianca, zagen we al snel een visserbootje, waarbij de netten geleegd werden. Dit werd gadegeslagen door veel volk, maar vooral door fregatvogels die hun stukje vis meepikten, onder toeziend oog van pelikanen en meeuwen. Hierna reden we verder langs de kust naar Puerto Lopez, waar we over half zes aankwamen. Het bleek voor velen een vermoeiende reis, want de bus leek af en toe wel een slaapzaal.
Om kwart over zes een briefing van Chris over de komende dagen en over de kosten. Om acht uur met de groep gaan eten bij Spondylus, wat goed en redelijk voordelig was. Daar bijna alles om kwart over tien gesloten was kon er geen koffie meer gedronken worden. Dit betekende voor de meesten dat ze gewoon lekker naar bed konden, al dan niet onder de klamboe. En voor allemaal morgen gezond weer op.

Uitslapen was er niet echt bij deze morgen. De jongelui rondom ons waren al heel vroeg wakker en bevolkte daarna het hele restaurant. Ergens aan de boulevard ontbijt gehad en daarna op zoek naar broodjes. Om negen uur vertrokken naar Agua Blanca in het Parque Nacional Machalilla. Het was maar een half uurtje rijden weg van Puerto Lopez maar veel droger en warmer dan in het dorp. Onze gids Camilo ging mee en vertelde over onder andere de Manta cultuur. Er zijn Mantagraven gevonden in het gebied van ongeveer 1.000 jaar na Christus en zelfs resten die teruggaan tot de steentijd. Geld voor de opgravingen en alles goed in kaart brengen is er niet. El Nino heeft er trouwens voor gezorgd dat de graven boven het water/grond kwamen.
Vele vogels hebben we gezien en nog meer niet gezien maar wel gehoord. De namen van deze mooie beestjes weet ik niet meer. Mijn korte termijn geheugen laat me behoorlijk in de steek. Maar voor wie ze nog weet mag ze invullen op de puntjes ……………………………………….
Fotograferen van deze vogels is een hele kunst. Vreselijk stil stap voor stap dichterbij voor het maken van een zoekplaatje. Van en uit de bomen komt hier van alles. Je afwas(borstel) spons, wasmiddel en shampoo. Ook een boom van een cactus gezien van ongeveer 160 jaar oud.
Het zwavelbad was een welkome verfrissing halverwege. Rotte eieren lucht en modder zijn de twee ingrediënten die er voor moeten zorgen dat je er weer 10 jaar jonger uitziet. De houdbaarheid hiervan was volgens Ida bij Chris niet meer goed waar te nemen.
Als afsluiting van de tocht nog naar mooi priegelwerk gekeken of hoe maak ik van een "ivoornoot" (taguanoot) een vogel, walvis of schildpad. De maakster doet er ongeveer een half uur over om de vogel verkoopklaar te maken (slijpen en vijf keer polijsten). 's Middags naar Los Frailes, het strand, geweest. Heerlijke golven en een geweldige stroming in het water waar je je maar amper staande kon houden. Een groen rond ding met zwarte stippen doet wonderen. Jong en oud duikt en rent hier achter aan. Tijdens de strandvoetbal wedstrijd ging het er fanatiek aan toe. De wedstrijd eindigde bij een te hoog gehalte aan blessures. Ida probeerde nog vriendschap te sluiten met een kwal wat haar op vele rode blazen op armen, benen en rug kwam te staan. Thuisgekomen sprong iedereen tegelijk onder de douche en voor menigeen werd dit toen een koude of droge douche. Om 19.00 uur richting restaurant voor een menu dat we gisteren al hebben uitgezocht. Voor mij in ieder geval inktvis en kreeft. Daarna nog even op de "Leidsestraat" van Puerto Lopez een afzakkertje gedronken. Erg gezellig gezeten met een hondenparade om ons heen. Klokslag 12 uur werd Sylvia een jaartje ouder. Dansen midden op straat is hier geen probleem. Sommigen kwamen wat luidruchtig thuis.

Wederom genoten van een korte nachtrust, welke een enkeling van ons in gepaste dronkenschap heeft doorgebracht. Cees heeft er in ieder geval, ondanks zijn afwezigheid gisteravond, ten volle van mee mogen genieten. Verborgen talenten van Ida?! Nee, Syl's verjaardag zou een goed vervolg gaan krijgen, maar of zij daar zelf ook gelukkig mee zou zijn?
Om 9 uur, na een snel ontbijt of bezoek aan de plaatselijke bakker, in optocht vertrokken naar het strand van waar onze boot naar Isla de la Plata zou vertrekken. Ook Cees had besloten mee te gaan. Deze dag wilde hij absoluut niet missen en met de nodige immodium zou het toch moeten gaan lukken. Op het strand aangekomen werden wij allen besprongen door tientallen kinderen die ons wilden claimen om bij terugkomst 's middags onze voeten droog te mogen maken. Exotische mannetjes en vrouwtjes met namen als Bryan, Edison, Elena, Washington, Lincoln en Jessica vochten om onze gunsten. Namen werden uitgewisseld en beloften werden gemaakt. We zouden wel zien.
Nadat onze schoenen in een grote zak verdwenen mochten we aan boord van de Pacifico III, een zeewaardig "bootje" dat ons naar het zo'n 100 kilometer verder gelegen Isla de la Plata zou brengen. Onze gids voor vandaag heet Ernesto, een van de langst zittende gidsen van Puerto Lopez. Goed en wel vertrokken werden we al aangehouden door de plaatselijke hermandad die met een hoop machtsvertoon (en zwart gelakte schoenen) de benodigde vergunningen en de staat van de boot controleerde. Natuurlijk volgde een waarschuwing, want het machthebbende gezag moet zich nu eenmaal laten gelden. Eindelijk op weg!
Buiten de baai werd de zee al wat onstuimiger, hetgeen enkele van ons niet goed beviel. Enkele gezichten werden steeds witter, maar ze hielden het droog. Voordat we Isla de la Plata zouden aandoen werd eerst de, in deze maanden aanwezige walviskolonie bezocht. Zouden we deze magnifieke zoogdieren krijgen te zien? We werden niet teleurgesteld. Al na korte tijd liet de eerste bultrugwalvis zich zien. Water spuitend en met een prachtige staartvin. Maar het zou nog indrukwekkender worden! Juli is de paringsperiode voor deze walvissen. De dames zijn hier kennelijk zo van onder de indruk dat ze zich regelmatig helemaal boven het water uit laten komen. Ook wij hadden het geluk dit te mogen aanschouwen. Prachtig, wat zijn het toch schitterende kolossale beesten! Elke keer is het weer prachtig.
Bekomen van deze euforie vaarden we verder naar Isla de la Plata. Op dit eiland zouden we een wandeltocht gaan maken van zo'n drie kilometer die ons langs de kolonies van blauwvoet en gemaskerde Jan van Genten zou brengen. Verder zouden we met wat geluk ook albatrossen en zeeleeuwen te zien krijgen. Het bleek in alle opzichten een mooie wandeling. Ernesto wist veel te vertellen over de aanwezige flora en fauna. Er werd dan ook volop gefotografeerd en gespot. Na de wandeling, terug op de boot, wachtte een lunch op ons. Enkele maakte daarna een sprong in het water en genoten van wat onderwater te zien was.
De terugreis naar Puerto Lopez verliep voorspoedig en er was niemand die het nodig vond de vissen te voeren. Teruggekomen aan het strand stonden onze vriendjes al klaar met stoel en handdoekje. Ze schreeuwden onze namen en nadat we stevig in een stoel waren gezet werden onze voeten zorgzaam drooggemaakt. Natuurlijk zou hier een vergoeding tegenover staan en daar werd onderling flink om gevochten. Nadat de rust was weergekeerd vertrokken we naar het hotel om al het zout van ons lijf te spoelen.
's Avonds hebben we met zijn allen genoten van een heerlijke barbecue en werd Syl's verjaardag gevierd. Ze was zichtbaar aangedaan van alle aandacht en het prachtige kado en nodigde ons spontaan uit om nog een laatste verjaardagsborrel te gaan drinken bij onze reggae-vriend op de "Leidsestraat". Het was weer een fantastische dag geweest!

Een lange dag.
Een warme lange dag.
Een heel warme lange dag.
In de bus.
In de bus en slapen.
Uit de bus voor:
- een vogelspin;
- kapokbomen;
- kapokboom met gieren.
Stop voor het kijken naar het bewerken van de taguanoot (ivoornoot) en het tellen van de kralen voor Chris.
Stop voor het eten, op het menu stond:
- 4x soep;
- 3x kip;
- 3x vlees met ei;
- 2x vlees in saus;
- cola of fruitdrank.
Daarna weer de bus in.
Het is in de bus erg warm.
Vier keer stoppen voor anti-strandvlieg-spul. Bij de vijfde keer raak.
Om 5 uur aankomst en daarna een duik in het zwembad en het noteren door Krista van het avondeten.
Iedereen zit er lui bij met bier, cola of iets anders.

Weer zo'n vervelende dag voor de boeg.
We hebben de nacht doorgebracht in een Ecuadoriaans Center Parc vlak bij de plaats Santo Domingo. Vandaag staat raften op het programma. Maar eerst de warming up die uit een wandeling bestaat van circa een uur. Voor de 'gezonden' onder ons (Jan, Robert, Ida, Gerda, Paul, Krista, William, Petra en Sigrid) was het vroeg opstaan (07.00 uur aantreden). Voor de wat 'zwakkeren' (Cees, Astrid en Syl) begon de dag wat rustiger. De wandeling werd gisteren ingepland door Chris. Deze had van de eigenaar gehoord dat je in de omgeving prachtig kunt wandelen. Dus even uit proberen. De wandeling bleek een succes, met een gids voorop die zich een weg baande met zijn hakmes, behoorlijk gladde ondergrond en veel klimwerk kwamen ze moe maar voldaan terug.
Nog even snel ontbijten en op naar de tocht der tochten. We werden door Cesar naar een plek gebracht waar de heren van Yacumu Rafting stonden te wachten. Daar viel de groep voor één dag uit elkaar want Cees, Astrid en William gingen gelijk door naar Quito. De rest was er klaar voor (dachten ze). Nadat we naar het beginpunt waren gereden, boten gereed gemaakt hadden, helmen en zwemvesten aan hadden getrokken en de instructies aanhoorden kon het spektakel beginnen. De groep werd verdeeld in de mannen en de vrouwen. De vrouwen waren in de meerderheid maar volgens de mannen gaf dat niet want ze zijn "kerels" dus ze zouden wel winnen van de dames. Dat viel tegen zeg! Na een hoop machtsvertoon, de Jan van Gent dans en voor de dames de yell: "Hoppe, hoppe, hoppe, we zijn niet te kloppe" gingen de boten te water. De moeilijkheidsgraad van de rivier was 3 tot 3+, waar de dames makkelijker door heen kwamen en de heren er duidelijk meer moeite mee hadden. Onderweg hadden we een hoop lol en stopte om even onder een waterval te gaan staan, van 10 meter hoogte het water in te springen en te dobberen in de rivier. Tevens gingen we even aan de kant voor onze lunch die bereid werd door de stuurmannen van de boten. De heren hadden alle ingrediënten bij zich om lekkere burrito's te maken. Deze gingen er wel in na een inspannende ochtend. Nadat alles opgeruimd was en onze gast aan tafel de restjes had opgegeten (varken) hebben we onze tocht weer voortgezet. In het laatste stukje naar het eindpunt kwam duidelijk naar voren dat de vrouwen het sterkst waren. De "mandarina's" (vertaald "watjes") zijn een paar keer op een steen blijven steken en verloren twee van hun bemanningsleden. Nadat ze die weer opgevist hadden konden we de tocht voortzetten. Kortom: de tocht was geweldig, de stuurmannen waren zeer goed, da dames waren SUPER en de mannen waren "Mandarina's". (Noot van de redactie: U zult begrijpen dat het een en ander hiervoor beschreven met een aanzienlijke korrel zout moet worden genomen!) Aan het eind van de tocht kregen we nog een lekker biertje welke we heerlijk in de rivier op hebben zitten drinken. Daarna de tocht naar Quito waar we omstreeks 19.00 uur arriveerde en nog een even een "lekkere" pizza genuttigd hebben voordat we moe maar voldaan naar bed gingen.

Ondanks de vrije dag gewoon vroeg op. Het programma voor de vroege morgen was:
- half acht ontbijt;
- acht uur de was wegbrengen;
- half negen taxi.
Drie taxi's stonden snel klaar om ons (10 man) naar panecillo (broodje) te brengen. Alleen de eerste taxi-bevolking was het slimst, zij spraken de prijs af voor de rit naar boven en daarna terug naar place St. Domingo. De andere twee taxi's moesten dus dik betalen. Eenmaal boven hadden we een prachtig helder uitzicht op drie besneeuwde toppen. De "virgin" was open wat de opmerking van Krista bracht "dus einde maagd".
Terug in de oude stad begonnen met de Marco Polo stadswandeling. St. Francisco, klooster, museum met een zeer snel Engels sprekende gids met Ecuadoriaanse tongval, huis van Sucre, diverse van de 80 kerken die Quito rijk is en de indianenmarkt. Alleen La Ronda werd voor ons verboden gebied verklaard door de politie. We mochten wel een ander deel in, maar onder politiebegeleiding. Ook op place St. Domingo kregen we begeleiding van twee man politie. Op place St. Francisco een terrasje gepakt. Voor een bezoek aan la Basilica moesten we een stuk omhoog. Paul en Krista kwamen net naar beneden, de toren uit toen wij er aankwamen. Paul was aardig wat angstzweet kwijtgeraakt op de laddertjes de toren in. Daarna zijn Gerda, Ida, Robert, Jan en Cees ook de klim de toren in begonnen. Daarna zijn er mensen lopend verder gegaan of hebben een taxi terug naar het hotel genomen. In het hotel deed Chris diverse pogingen om over de dag van morgen het één en ander kwijt te raken. Tussen 18.00 en 20.15 uur lukte dat uiteindelijk. Daarna bleven de meesten in het hotel om te eten en verder te bieren.

Een goed begin van de dag…….en de dag van vandaag begon heel goed! We ontdekten dat de diverse drankjes van de vorige avond dubbel betaald waren en niet omdat dat onderling niet gecommuniceerd was, maar puur omdat de Spaanstalige ober wat extra geld wilde verdienen. Maar niet getreurd, na een half uur vertraging was alles weer opgelost en om 08.30 uur vertrok onze Djoserbus vol goede moed. Op naar Machachi! Rond 10.00 uur arriveerden we in ons pittoreske hotelletje aan het station van Machachi, een heerlijke plaats. Snel onze winter- en regenspullen pakken, de plaatselijke bakker overvallen en op naar de vulkaan Cotapaxi. Deze 5900 meter hoge vulkaan is te beklimmen en wel vanaf 4500 meter tot 4800 meter, maar 300 meter dus! Jan, Robert, William en Gerda waren natuurlijk al getraind, zij hadden immers de top van de Chimborazo bereikt. Paul was in goede doen en ging er helemaal voor….het zou hem niet twee keer overkomen de top niet te bereiken. Ook Krista, Petra en Sigrid vertrokken vol goede moed op weg naar de top. Cees, Ida en Syl kozen ervoor de Cotapaxi af te dalen. Astrid bleef uit hoofdpijnoverwegingen bij Chris en Cesar. Een uur later bleken Jan, Robert, William, Gerda, Paul en Krista de top gehaald te hebben. Die 300 meter zijn best wel zwaar, zeker op die hoogte en al helemaal als je door mulle en losse lavagruis moet klimmen. Petra en Sigrid hadden onderweg naar boven besloten rechtsomkeer te maken en vergezelden Astrid in de bus. Jan, Robert, William en Gerda daalde snel weer af en terwijl William in de bus achterbleef liepen Jan, Robert en Gerda alvast op de bus vooruit naar beneden. Paul en Krista deden het rustiger aan en genoten met volle teugen van de prachtige omgeving. Om 13.30 uur was iedereen weer op bus-niveau (4500 meter) of lager. De bus reed vervolgens naar onze volgende bestemming, een prachtig meer aan de voet van de Cotapaxi. Onderweg werd iedereen weer opgepikt, klaar voor de volgende wandeling. Maar helaas….toen Chris na de lunch vroeg wie er wilde wandelen was er geen één vrijwilliger. Blijkbaar was iedereen al moe en voldaan en wilde ze gewoon genieten van dat gezellige hotelletje in Machachi. Rond 16.00 uur kwamen we weer thuis. Na een kopje thee, koffie of bier ging een ieder zijn eigen gang: dagboek schrijven, schriftje schrijven, een boek lezen, een tukje doen of gezellig bijkletsen over de verschillende belevenissen. Op en top vakantie! Om 19.00 uur werd het 5-gangen diner (inclusief koffie) geserveerd. En met name de vierde gang was voortreffelijk: een lekker stuk gebak, welke te danken was aan de "attractie" van de avond. Wat hebben we genoten van de mutsen, dozen en tutjes?! Tot slot hebben we geluisterd naar de prachtige muziek van Chris, welke een prima slaapmiddel bleek te zijn.

Overigens wel afgewisseld met een flinke dosis vitamine C(hris): ditmaal
- mandarijnen;
- cappuccino;
- en vele andere heerlijkheden.

De dag begon met een stevig ontbijt in het hotel om 07.00 uur. Althans voor degenen die dit op het programma hadden staan. Anderen, waaronder ik, zijn nog een half uur langer op een oor gebleven en hebben via de kassa ook de weg naar de bus gevonden.
Voor het daadwerkelijke vertrek was er weer een klein oponthoud. In het "Cluedo van Machachi" werd onderzocht wie in het huisje van William, Sigrid, Cees en Ida de deur had dichtgedaan zonder de sleutel mee te nemen. Na een waar schimmenspel werd William als verdachte aangewezen met als belangrijkste daad "het opsluiten en/of verduisteren van de lippebalsem van Cees". Erg vervelend allemaal……

Hier heeft de voltallige Djoser-groep ("je raakt niemand kwijt") de veemarkt bezocht die een beetje "houtje-touwtje" was opgezet. Een grove gezellige chaos van koeien, varkens, konijnen, lama's, kippen, schapen……..en eettentjes.
Een leuk idee van Jan was om eens aan te schuiven bij de Ecuadorianen aan de ontbijttafel. Naar bleek, een ware tongworsteling met de "rijke" Ecuadoriaanse keuken. Als eerste schoven Jan en Robert aan onder de bezielende leiding van Chris, die als reisleider wijselijk op afstand bleef. Het menu bestond uit:
voorgerecht:

• empanadas 2x (deeg gevuld met kaas);
• slootwater (ook wel koffie genoemd);

hoofdgerecht Jan:

• overheerlijke gekookte aardappelen in een badje van de ingewanden van ??? en een op smaak gebrachte bouillon suprème.

hoofdgerecht Robert:

• een mals gebraden kippetje met een vleugje witte droge rijst, een toefje rode kool en ??? puree a la chet.

nagerecht:

• de vreselijke nasmaak van de bouillon van Jan
• de voldoening van het proberen van de "rijke" Ecuadoriaanse keuken
• maagvulling tot in ieder geval het avondeten
• circa $4 armer…….

Daarna zijn ook Krista, Paul, Sigrid en Petra de "strijd der maagkrampen" aangegaan en ongeschonden en met een goed gevoel van tafel gegaan. Een heel enthousiaste kok deed de smaak van de soep deels vervagen……
Verder werden natuurlijk de nodige rondwandelingen en fotosessies gehouden, hoewel dit laatste niet altijd op prijs werd gesteld. Er werden overigens wel prijzen genoemd variërend van $1 tot $10.

BUS IN: SAQUISILI (VEEMARKT)
BUS UIT: SAQUISILI (MARKT EN BANOS)

Naast vee staat Saquisili ook bekend om haar vele andere producten, zoals o.a.:

• worst (ingrediënten onbekend/onbemind);
• barracuda's;
• schaaltjes die precies in Astrids interieur passen (alhoewel de aankoop niet doorging);
• lamawollen truien en vesten (Ida, Petra, Gerda).

Weer lekker rondgeslenterd en wat mandarijnen ingeslagen voor onderweg.

BUS IN: SAQUISILI (MARKT)
BUS UIT: "KOEIENHUT" (NABIJ SAQUISILI)

Hier werden door drie welwillende, eh gastvrije dames (of baronessen) heerlijke cappuccino's en hete chocomelk geserveerd. Daarbij komt nog dat je het gevoel hebt dat het gratis is omdat Chris het bedrag uit de pot betaalde. En dat smaakt altijd lekkerder……

BUS IN: "KOEIENHUT"
BUS UIT: "LUNCHPLEK"

Even wachten maar lekker gegeten. Op het eind waaide het eten nog bijna van het bord.

BUS IN: "LUNCHPLEK"
BUS UIT: EL QUINCHE (KERK)

In "the middle of nowhere" zijn we even gestopt om een prachtige kerk te bezichtigen. Het bleek het "Lourdes" van El Quinche. In ieder geval een kerk die voor 99% af was. Wel schrijnend om al dat goud te zien blinken terwijl er toch een zekere mate van armoede in de directe omgeving is terug te vinden.

BUS IN: EL QUINCHE (KERK)
BUS UIT: DE EVENAAR (CAYAMBE)

Nadat Chris net op tijd bij de bus arriveerde zijn we verder gereden richting evenaar. Wel een vreemd gevoel om op de evenaar te staan. Per slot van rekening ook de reden waarom Ecuador Ecuador heet. "Chris Kazan" had gezorgd voor dè truc met het ei. De bedoeling was dat het ei zelfstandig recht op bleef staan op het evenaarspunt. Petra, die een vaste hand bleek te hebben vond eerst een kuiltje (geïnspireerd door de knikkerpot op de basisschool). Helaas merkten de andere groepsleden dit op……poging 1 mislukt!
Poging 2 en 3 lukten vervolgens wel, waardoor er weer een goed "Kodakmoment" ontstond. Verder werden er talloze foto's gemaakt bij, op en voor het monument, een wereldbol. In en onder waren helaas geen opties.

BUS IN: DE EVENAAR (CAYAMBE)
BUS UIT: KOEKJES FABRIEK (CAYAMBE)

In de woonplaats van Cesar, waar blijkbaar iedereen hem kent gezien het claxonneren wat een soort vijfde van Beethoven werd, hebben we de specialiteit van Cayambe geproefd. Zowel Chris als Petra deden er een rondje "Bizcochos" (zie Lonely Planet). Cesar blij, wij weer de bus in….

BUS IN: KOEKJESFABRIEK (CAYAMBE)
BUS UIT: OTAVALO (HOTEL CORAZO)

Cesar was zo enthousiast dat het gaspedaal stevig werd ingedrukt. Dit mede onder invloed van de $$$ van Chris die binnen een half uur bij het hotel wilde zijn. Uiteindelijk is dit ook gelukt. Verder het normale ritme: inchecken, stad verkennen, (weer) pinnen, douchen, eten (Sisa) en vervolgens:

BED IN!!!!

Na het ontbijt, een aantal broodjes gekocht voor in de bus, vertrokken we rond 08.30 uur richting het Cuicocha park, waar we na een halfuurtje aankwamen. Hier stond een wandeling om het kratermeer op het programma. Chris vertelde dat je in 4 à 5 uur helemaal om het meer kon lopen, maar hij wees een top aan de overkant aan waar je na 1 à 1½ uur klimmen aan zou kunnen komen. Er stond wel veel wind, het leek soms wel windkracht 10, er zaten steile stukken bij met veel losse stenen. Petra had veel last van de wind, ze verloor haar evenwicht met het lopen en stopte om lekker in het zonnetje te gaan zitten. De "harde kern" liep voorop, de rest volgde behoedzaam in eigen tempo. Een aantal kwam helemaal boven, een aantal bleven eerder steken. Ida wilde "haar stempel" halen, maar dit is niet gelukt. Volgens Ida zelf wel, op haar bil, maar we mochten niet kijken. de weg terug zou twee keer zo snel gaan volgens Chris, dus liepen, gleden en schoven we naar beneden. Bij het beginpunt aangekomen waren we lekker uitgewaaid en zaten onder het stof. We hebben hier een museum bezocht waar je onder andere het ontstaan van het kratermeer kon zien. Hierna reden we verder richting Cotacachi, een plaatsje met veel winkels met leren jassen, riemen, tassen, portemonnees etc. Een enkeling kon zijn kooplust ook hier niet onderdrukken. Het was lunchtijd. Paul, Petra, Robert en Chris kozen voor een uitgebreid 4-gangen menu. Robert genoot van het lekkere toetje van vijgen in drop, hij ging zowat over zijn nek. Krista, Jan en Gerda hielden het bij een soepje, al kwam Krista erachter dat advocadosoep toch niet haar eerste keus had moeten zijn. Sylvia viste haar kip uit haar kippannekoek en ondergetekende genoot van haar fruithapje. Iets anders dat opviel was dat Paul zijn hele bord rijst op at, dat mag in de krant na bijna drie weken nauwelijks een korreltje naar binnen te hebben gewerkt.
Na de lunch reden we verder naar het plaatsje Peguche, waar we ons als echte "cultuurbarbaren" hebben gedragen. Er volgde diverse stops.
Onder weg naar een vilthoedenfabriekje kwamen we een processie tegen. Dit bleek een echt volksfeest, er werden kippen geofferd, er werd muziek gemaakt, heftig vuurwerk afgestoken en heel veel mensen. Het was erg leuk om te zien. Na dit spektakel zijn we naar een fabriekje gelopen waar we konden zien hoe vilthoeden gemaakt worden. Het is een heel proces, wat een werk!
De volgende stop was bij een klein muziekfabriekje. De eigenaar speelde op diverse instrumenten (voornamelijk fluiten) uit verschillende landen. Hierna volgde een optreden samen met zijn kinderen die naast zang de trom speelde en muziek maakte met geitenhoefjes. Nadien konden we instrumenten uitproberen en kopen. Jan bleek de grootste "muziekfreak" te zijn, want hij deed goede zaken. Bij vertrek werden we opgewacht door kinderen die sjaals en gekleurde bandjes (5 voor $1) probeerde te verkopen. Deze kinderen begeleide ons verder naar de volgende stop.
Onderweg naar een weverij zongen de meegereisde kinderen een paar liedjes in de bus en probeerde natuurlijk nog wat waar te slijten. In de weverij kregen we een rondleiding waarbij duidelijk werd dat het weven van kleden erg veel werk blijkt te zijn.
Rond 16.00 uur was het tijd voor een bakkie. Chris stelde voor om na de koffie in circa 1 uur (Chris kennende dachten de meeste van ons 2 à 3 uur) terug te lopen naar het hotel. Hiervoor was echter geen animo, iedereen wilde met de bus terug. Bij de koffie werden we verrast met een optreden van de plaatselijke meisjes. Leuke dansjes en liedjes werden ten gehore gebracht. Hierna gingen ze met de hoed rond voor een fooitje. Het laatste kleine geld werd bij elkaar gezocht en de kinderen waren druk met het verdelen van de buit.
Het duurde even voordat iedereen weer in de bus zat. Nadat we compleet waren reden we terug naar het hotel waar we omstreeks 17.45 uur aankwamen. Tijd om al het stof van ons af te douchen. Om 20.00 uur zijn we met een aantal gaan eten bij de pizzeria, terwijl William, Sigrid en Jan besloten elders hun eetlust te stillen. Rond 22.00 uur zijn we met de hele groep naar een barretje gegaan met live muziek voor een drankje en een dansje. Rond 01.00 uur waren de meesten terug in het hotel. Alleen Chris, Jan en Robert bleven nog even hangen.

Hierbij wil ik de rest van de groep nog een hele leuke week toewensen op de Galápagoseilanden!