Reizigersdagboek Ecuador & Galapagos (1) deel 2: Galapagos

07.00 uur
Ik word wakker van de kerkklokken, even naar de wc…doe het gordijn open en zie Gerda en Sylvia vol verwachting met de camera op de buik de markt op lopen, hoewel: markt….? Er gebeurt eigenlijk nog niet veel (en ik had nog zo gezegd!). Snel de gordijnen dicht en weer mijn bed in.

08.30 uur
De was! Heb nog slechts een enkele schone sok en onderbroek en ga met zijn waszak naar de wasserette. Om 13.00 zou het klaar zijn.

09.00 uur
Op de terugweg naar het hotel kom ik Janine (Djoser-reisbegeleidster, woonachtig in Baños) tegen en gaan een paar cappuccino's drinken. Geen overbodige luxe. Leuk om haar weer te spreken.

10.30 uur
Terug in het hotel, ontbijt is al verleden tijd. Dan maar straks direct aan de "almuerzo". Tas inpakken, op kamer 101 gedropt, waar ik Astrid zie met de eerste aankopen. Al snel verdwijnt ze weer richting markt.

12.00 uur
Mijn maag begint nu te protesteren, dus eerst maar even wat eten. In een restaurant kom ik William en Sigrid tegen en werk bijna een heel kolossaal menu naar binnen.

13.00 uur
Even de was halen, hoewel….bij de wasserij hoor ik dat er geen water was en ze dus mijn tasje onverichterzake weer moesten meegeven. Wat een ramp! Straks met een nieuwe groep richting Tena met 1½ sok….

14.00 uur
Vertrek naar Quito. Ik zie nog even de chauffeur waar ik vorig jaar mee werkte, Rafael. Leuk. Hij komt misschien naar België, dat is bijna Nederland en geef hem mijn kaartje.

16.30 uur
Quito. Regel een tafel bij Mama Clorinda en breng mijn was weg. Morgenochtend klaar! Yes! Daarna wacht ik op mijn gesprek met een van de kopstukken van het bedrijf. Tevergeefs. Het zal gaan donderen vrees ik.

20.00 uur
Het diner: er worden creoolse spareribs, stukken geit, een vissenoog en een sterk smakende, volgens sommige niet lekker smakende vis gegeten. Cesar wordt bedankt voor zijn goede diensten en ik krijg een beschreven T-shirt kado.

01.30 uur
Zit hier nu redelijk moe, bijna onleesbaar te schrijven. De rest van de groep zit in "Kama Sutra" We'll meet again te zingen. Een mooie gedachte…

Elke dag wordt het verslag gestart bij het ontwaken, maar aangezien het de laatste dag is waarop de hele groep samen is, zet ik het verhaal vanaf circa 00.30 uur voort. We zitten nog steeds in Kama Sutra wanneer op een gegeven moment de felle (Ned.: mooie) dienster problemen met een overvol dienblad heeft, waardoor een deel van een cocktail in de nek van Jan terechtkomt…maar geen woord van excuus van harentwege. Iemand van de groep (Petra?) wees hem erop dat het "Sex on the beach" was, dat hij over zich heen kreeg. Op zijn typische manier was zijn repliek: "Als dat altijd zo nat is, dan hoeft dat voor mij niet". Algemene hilariteit natuurlijk. Er heerste een drukke gezelligheid, ik had zin om nog langer te blijven, maar "de man met de hamer" sloeg toe, en dit keer niet alleen bij mij. Om 01.15 uur gingen we met z'n allen (behalve Chris, die al weg was) terug naar het hotel. Enkelen zongen onderweg en in het hotel, maar dat hoeft voor mij niet (kwestie van nachtrust van anderen te respecteren).
01.45 uur: onder de lakens.
05.45 uur: bed uit. We gaan Petra, Astrid, Sylvia en Gerda uitwuiven. Petra en Astrid gaan huiswaarts, Sylvia en Gerda gaan naar Bonaire. Met de gebruikelijke 3 zoenen en de afspraak om naar de reünie te komen, wordt afscheid genomen. Met z'n achten blijven we achter.
Om 07.30 uur zullen we een laatste keer door Cesar worden afgehaald om ons naar het vliegveld te brengen voor het laatste deel van onze reis: "De Galápagoseilanden".
Ik probeer nog wat te slapen maar het lukt mij niet. Ik denk aan de komende week, vraag me af wat we allemaal zullen zien. Mijn voornemen: Geen (hoge) verwachtingen op voorhand; alles op mij laten afkomen en van alles genieten…
We zijn allen mooi op tijd vertrekkersklaar. Bespeur ik wat zenuwachtigheid onder ons? De korte rit naar de luchthaven en de plichtplegingen op de luchthaven verlopen gesmeerd. Dan afscheid nemen van Chris. Het mag gezegd worden dat hij een eersteklas reisbegeleider is. 09.40 uur: vertrek naar Galápagos met tussenlanding in Guayaquil.
11.45 uur lokale tijd (1 uur achter op Quito) landen we op Baltra. We worden opgewacht door Cesar, een aangename oudere man (leeftijd moeilijk te schatten), 't blijkt een "charmeur" te zijn. Eén van onze eerste vragen was de mogelijkheid om ons verblijf met 1 of 2 dagen te verlengen. Volgens hem zou dit wel lukken maar toen we naar de betreffende dienst gingen bleek er op zaterdag, noch op zondag plaats te zijn op de terugvlucht. Afspraak: Cesar zal dagelijks via radio van op de boot informeren of er plaatsen vrijkomen. Terwijl we wachten op de sloep die ons naar onze boot (de Floreana) moet brengen krijgen we al een schouwspel van duikende Jan van Genten en pelikanen en zien we de eerste lavameeuwen.
13.00 uur: nadat ons de kajuiten werden toegewezen, vertrekt de boot richting Santa Cruz (Bachas). Cesar roept ons samen om de route en de plannen voor vandaag te bespreken. Hij is nog maar pas begonnen als geroepen wordt dat er walvissen "gespotted" zijn. Allen als de bliksem naar boven. Eerst zien we een babybultrug en nadien ook de moeder. Dit is een uitstekend begin!
We doen een wandeling van ongeveer 1 uur op het strand: de zon brandt en we moeten duchtig smeren (sunblock). Wat we tijdens dit uurtje allemaal zagen!

• Krabben (Sally lightfoot, Hairy Rock Crabs, Galápagos Hermit Crabs);
• Zeeleguanen;
• Blauwvoet Jan van Genten;
• Pelikanen;
• Lavameeuwen;
• Roze flamingo's;
• Steltkluten.

Voortdurend gaf Cesar informatie over flora en fauna. Na de wandeling kon gesnorkeld worden. Het water was nogal troebel (zandstrand) maar we zagen toch veel verschillende vissen (o.a. soort papegaaivis, zeekomkommers, zeeaal, zee-egels, Yellow tailed surgeonfish).
Om 19.00 uur werd een zeer lekker avondmaal geserveerd, voorafgegaan door een welkomstdrankje en het voorstellen van de bemanning.
Het is nu 21.15 uur en ik ga afsluiten. Het was een mooie dag en na de informatie van Cesar ben ik ervan overtuigd dat morgen prachtig wordt.

Voor mij vandaag een moeilijke opgave want wat we vandaag allemaal gezien hebben is bijna niet te beschrijven, zo verschrikkelijk mooi. Ik begin bij het begin.
Om 05.30 uur loopt de wekker af maar Cees hoort niets want hij heeft zijn oorproppen in en de wekker is uit bed gevallen. Dus ik, uit het bovenbed, bijna op zijn bril staand die ook op de grond lag, om die wekker te stoppen. We zouden om 06.00 uur vertrekken, maar om 06.00 uur ging pas de bel om op te staan. Dus 06.15 uur vertrek naar de kust van North Seymour. Hier een wandeling gemaakt van zo'n 2 uur. We struikelden over de blauw-voet Jan van Genten, enkele met eieren, de meeste met 1 of 2 jongen. We zagen hier ook dat heel wat jongere broertjes of zusjes doodgepikt werden. Ook de fregatvogels boden een spectaculair aanzicht. Vooral de mannetjes met de rode kelen vertoonden nogal wat agressief gedrag. Het was moeilijk om op een gegeven moment weer verder te lopen want het was allemaal zo mooi. Verderop lagen verschillende zeeleeuwen te slapen, lekker tegen hun moeder aan. Als je te dichtbij kwam verdedigden sommige moeders hun kroost met een zware brul. Weer wat verderop had je groepjes zwarte zeeleguanen. Deze bleven prachtig op hun plaats zitten voor de foto. We moesten ons van deze prachtige plek lostrek-ken om weer terug naar de boot te gaan, uitgezwaaid door de zeeleeuwen. Eenmaal aan boord en na 2 uur varen gingen Sigrid,William en Paul zich uittrimmen voor de eerste duik. Leuk om dit allemaal eens van dichtbij mee te maken. Toen ze uiteindelijk in het bootje stapte om te gaan duiken bij Gordon Rocks zijn wij nog wat rondgevaren en hebben walvissen en dolfijnen gezien. Toen lunchen en op weg naar Santa Fé. Vlak voor het eiland, ja hoe kan het ook anders met onze groep, begaf onze boot het. Er was iets met de besturing mis. Een of ander onderdeel van het hydrolisch besturingssysteem was gescheurd, waardoor alle olie weggelopen was. Het was een heen en weer geloop van jewelste en we lagen dus stuurloos voor de kust van Santa Fé. Al met al duurde dit oponthoud een uur. Daarna naar de kust om te gaan snorkelen. Weinig gezien, wel een school mooie grijze vissen met gele staart en een tijgerslang. Eenmaal aan boord, gauw omkleden en weer aan land, nu voor een wandeling van een uur. Een van de specialiteit van dit eiland waren de boomcactussen. Een heel dikke stam met een kruin van schijfcactussen. Erg apart. Ze kunnen 6 tot 7 maanden zonder water en zijn soms meer dan 100 jaar oud. Verderop kwamen we een andere specialiteit tegen, de beroemde Santa Fé landleguaan. Cesar zocht naar meerdere exemplaren, maar helaas moesten we het met deze ene doen. Terug aan boord alweer eten, ditmaal kip, want de visvangst was magertjes. En als toetje……taart, want wat ik nog ben vergeten te melden is dat Krista vandaag jarig is. We hebben vanmorgen vroeg gezongen en nu vanavond bij de taart het kado gegeven. Een vest, nog door Chris uitgezocht. Ze vindt hem erg mooi. Krista heeft de taart aangesneden en uitgedeeld en daarna zijn we gaan varen tot 's nachts 02.00 uur. Ik ben begonnen met schrijven maar de boot gaat zo wild tekeer dat ik een reispilletje heb genomen en naar bed ga. Dit was het voor vandaag. Adios!

Tweede dag Galápagos, eiland Espanola.

Na een korte eerste nacht konden de meesten van ons achttal uitslapen. Het bleek dat wij nog niet helemaal gewend zijn aan de gids want in tegenstelling tot de medereizigers/vaargasten waren wij ver voor de afgesproken tijd (07.00 uur) present. Voor onze duikers was het nog vroeger opstaan. Bij het opstaan constateerden wij dat we aangekomen waren bij het zuidelijk gelegen eiland Espanola ofwel op zijn Engels Hood. Dit na een nachtelijke vaartocht die gepaard ging met de nodige deining. Dit betekende voor de één goed slapen (ik) en voor de ander enige zeeziekte-achtige verschijnselen. Nadat de duikers waren teruggekeerd konden zij nog genieten van de "resten" van het ontbijt: eieren (gekookt) met worstjes. Smaakte overigens prima. Na het ontbijt bij Gardners Island stond een wandeling op het programma op Espanola (Gardner Bay). Tijdens deze wandeling, die korter was dan de uitleg van Cesar de vorige avond, kwamen wij naast de reeds eerder gespotte dieren als de zeeleeuw en zeeleguaan voor het eerst de Mockingbird tegen (Redactie:volgens Cees is de Nederlandse benaming spotlijster). Na de wandeling werd er gesnorkeld, waarbij ons achttal na de ochtendworsteling om bril, vliezen en wetsuites nu gelukkig wel het ontdooide ijs ingedoken kon worden. Aangezien mijn duikbril niet goed aansloot op het hoofd heb ik weinig tot niets van het onderwater wereldje kunnen zien. Zout water via de snorkel in de mond is niet plezierig maar in de ogen (bril die steeds vol loopt) zo kan ik de lezer verzekeren is nog minder plezierig. Om toch nog iets op papier te krijgen van hetgeen er te zien viel leek het mij een goed idee om onze "niet-schrijvende Belg" de helpende hand toe te steken en hem te interviewen over zijn ervaringen van de ochtend. Helaas moet dit nog even op zich laten wachten, hij heeft namelijk zijn kooi al opgezocht. Ja dames in Nederland en op Bonaire, je ziet dat zonder jullie aanwezigheid het schijnbaar een stuk minder gezellig is. Of komt het door het "drukke" programma. Het voor 22.00 uur opzoeken van de kooi trekt mij niet en onder het genot van een biertje lukt het schrijven mij een stuk beter. Jammer dat de Belg als bierliefhebber mij even (althans hopelijk voorlopig) in de steek laat. Vandaar volgt hier eerst het verslagje van de middag. Na de voortreffelijke lunch en een korte vaartijd van Gardner Bay naar Punta Suárez (Espanola) zien we op onze middag wandeling in verhouding tot Isla de la Plata vele albatrossen. Niet alleen zittend op het nest maar ook bezig met een indrukwekkende en soms komische paringsact. Vertederend om te zien zijn de albatrossen met jongen. Nieuw op deze wandeling zijn de gemaskerde Jan van Genten en de over elkaar heen krioelende zeeleguanen. De landleguanen waar wij naar snakken komen wij helaas niet tegen. Volgens Cesar en the book zouden zij er wel behoren te zijn. Wie meldt het bij Djoser (Chris). Sorry, een cynische opmerking van de auteur. Na de wandeling werd de motor gestart en koers gezet naar het eiland genaamd naar de boot, of is het andersom? Tijdens de trip werd er nog een groep springende tuimelaars gesignaleerd. Na het boek Revanche in de Andes van Frank van Rijn uitgelezen te hebben en in verband met de afwezigheid van vrouwelijk schoon en zeemeerminnen besloot ik om ook mijn kooi maar op te zoeken. Jé, wat een rust geeft dat Djoser reizen. Op mijn leeftijd houd je er stramme botten van over.
Mej frijske groetnis,

Zoals toegezegd, verlaat het interview met William. Onder het genot van een potje bier hebben wij getracht om het ontbrekende stuk in te vullen. Ondanks dat William geen schrijver is, althans dit denkt hij zelf, kan hij interessante zaken en enthousiast vertellen. Gezien het feit dat dit stuk onderdeel gaat uitmaken van het dagboek heb ik mij beperkt tot de gebeurtenissen op de Galápagos. Privé-zaken worden hierbij buiten beschouwing gelaten. Ik zal de leemten in mijn eerdere verhaal proberen in te vullen. Wie kan dit nu dan ook beter invullen dan William, die een lange duikervaring heeft en op veel plaatsen over de wereld het onderwaterleven van dichtbij heeft gezien. Naast bekende plaatsen als de Noordzee en de Oosterschelde hebben William en Sigrid gedoken in onder andere Thailand, Vietnam en Egypte. De duiken tijdens hun vakanties worden gezien als een extraatje. Jaarlijks gaan ze naast deze vakantie ook nog een week op duikvakantie.
Over de tweede duik was William positief gestemd. Tijdens de eerste duik hadden ze weinig tot geen vissen etc. gezien. En dat voor $65 per persoon. Normaal kost een duik ongeveer $40 à $50. Tijdens de tweede duik en het snorkelen zijn ze veel vissen tegengekomen. Voor de niet duikers kwamen zij onder andere onderstaande vissen tegen bij Gardner Island (Espanola):

• Hamerhaaien;
• Zeeschildpadden in grote aantallen;
• Stingrays (groot en klein);
• Zeeleeuwen.

Een aantal van bovenstaande dieren kon ook met het snorkelen worden gespot. De hamerhaaien en de stingrays op 75 voet is iets wat de rest heeft moeten missen. Wellicht een reden om te overwegen een duikcursus te volgen. Tenslotte stelt William dat het reizen met Hollanders en met name met Friezen goed bevalt.

Derde dag Galápagos, eiland Floreana.

Hoe kan het ook anders als je schip zo heet, het zuidelijk gelegen eiland Floreana moet worden bezocht. Dit na een nachtelijke vaartocht dat door onze zeebenen of mogelijk bij sommige de pilletjes, zonder noemenswaardigheden verliep. Ook hier werd ik al vroeg gewekt door de duikers die hier hun volgende duik gingen maken. Heel geslaagd zoals uit de verhalen blijkt. Doordat Paul bereid bleek enig bloed te offeren hadden ze naast andere vissen ook haaien gezien. Na het ontbijt stond er een ochtendwandeling op het programma naar een lagune waar flamingo's konden worden getrokken, zoals de Belgen het maken van foto's noemen. Door Cesar werd nogmaals het verhaal van waarom flamingo's roze zijn verteld. Bij de jonge flamingo's zagen wij inderdaad dat deze nog tamelijk wit van kleur zijn. Nog veel roze garnaaltjes eten en ze worden fotogeniek roze. Verder bezochten wij het "groene" strand. Dit betreft echter optisch bedrog, het zand bleek niet echt groen maar er waren wel groene kristallen van het mineraal olivine (Engels voor…..) te vinden, althans als je met je neus in het zand ging wroeten. Van het groene ging het naar het witte strand waar we hoopte schildpadden te vinden. Helaas ook hier geen schildpadden. Hoe kan het dan ook met zoveel toeristen. Wel zagen we roggen in de branding. Na de wandeling het traditionele gevecht om de wetsuites waarbij enkele van ons aan het langste eind trokken en anderen besloten om wijselijk al bij voorbaat de strijd op te geven. Wat wil je ook na het bloedoffer, een gevecht ga je dan wel uit de weg!
Het snorkelen rondom een rotseilandje was mijn inziens erg geslaagd. Naast vele "schone" vissen werden er ook 5 à 6 haaien gesignaleerd. Voor het bewijs is het te hopen dat het onze meesterduiker gelukt is om de zwemmende haai te "trekken". Paul en Krista kunnen dan zeker tevreden zijn met hun dure aanschaf.
Al spoedig hierna vertrokken we naar een andere landingsplaats op Floreana, namelijk Post Office Bay. Nadere toelichting is overbodig. De Chimborazo bedwingers waagden zich aan een afdaling in de lavatunnel.
Na de lunch werd koersgezet naar Puerto Ayora, Santa Cruz. Onderweg een walvis, de oceaan, de slaap en het boek. Een beetje saai dus. In de haven aangekomen snel van boord om een "goedkoop" biertje te scoren. Aan boord kostte een kleine Pilsener toch maar even $2 en dit zou aan land toch wel wat goedkoper zijn dachten wij. Gelukkig voor ons verslaafden kregen we aan land hiervoor een grote fles, waardoor de schade enigszins kon worden ingehaald. Na het diner de gebruikelijke voorbespreking die alles zeer duidelijk maakte voor de volgende dag. Dus niet, maar daarover morgen hopelijk meer. Aangezien het de laatste van diesellucht en motorengedreun Floreana-nacht zou worden moest er nog even worden afgerekend met de bemanning en de gids, waarna wij Djosers wijselijk besloten om vroeg te gaan slapen, in tegenstelling tot de stapploeg, maar ja deze vliegen ook donderdag al naar het vaste land. Zo kwam ons verblijf nagenoeg tot een einde.

Voor half zeven opgestaan, want de reistassen moesten reisklaar gemaakt worden. Om 7 uur ontbijt want we zouden om 8 uur naar het Charles Darwin Research Station gebracht worden. Maar om half acht klinkt reeds de bel om in te schepen naar het vaste land. Op de steiger staat een ontvangstcomité van zeeleguanen ons op te wachten. Het park doet toeristisch aan maar is toch landelijk van opzet. We bekijken de broedmachine voor de landschildpadeieren en zien ook de looprennen voor de 1, 2 ….tot 5-jarige dieren. Daarna zien we de grotere jongens van de verschillende eilanden. Galápagos is een oud Spaans woord voor "zadel". Dit geldt voor het lage-model-schild, in tegenstelling tot de hoge domvormige schilden. Deze grote reuze schildpadden kunnen tot 1,50 meter lang en 250 kilogram zwaar worden. Er waren in totaal 14 rassen of Galápagos ondersoorten voordat de mens hier verscheen. Van alle tot de soort Geochelone elephantophus behorende schildpadden waren nog 11 ondersoorten in leven. We zagen ook de laatste Pinta-schildpad, de legendarische Lonesome George. Er is $10.000 uitgeloofd voor een raswijfje. Wat voor twee kleine wijfjes er dan ook bij hem rondliepen is voor mij een raadsel. Hij toonde hiervoor geen enkele interesse. Wat wil je ook op zo'n leeftijd, ook al zeggen de verschillende gidsen dat hij 90, 110 en 135 jaar oud is.
Bij een stel andere reuzen landschildpadden bleek er één een stuk enthousiaster en beklom een andere schildpad. Je bent een oude schildpad en je wilt toch wat. Intussen was het bijna half tien en werd een gedeelte van onze "bootgroep" gesommeerd snel naar onze sloep te gaan om naar de overkant van Puerto Ayora gebracht te worden. Zij moesten met de bus naar het vliegveld gebracht worden.
Wat er precies met ons zou gebeuren was niet duidelijk. Daarom gingen William en Cees om tien uur met een watertaxi naar de Floreana om polshoogte te nemen. Aan boord bleek onze bagage nog te staan en de bemanning wist ook niet wat er zou gebeuren. Met de mobilofoon kreeg men geen contact met Cesar, maar wel met de kapitein. Onze bagage ging in een sloep en zo voeren we naar de steiger. Daar stond de kapitein te wachten en met de bagage in een pick-up reden Cees en William mee naar het Darwin Station om ons op te halen. Robert was ondertussen naar de stad gewandeld. Toen wij om kwart voor elf bij het hotel Lobo del Mar afgeleverd werden bleek ook Robert snel ter plekke. Een goed hotel met ruime kamers.
We spraken af om elf uur samen op pad te gaan naar de highlands. En zo gingen we met zijn achten in en op een pick-up voor $25 naar de farm La Caseta. Helaas begon het onderweg wat te motregenen. Na circa drie kwartier kwamen we aan bij de farm. Hier zagen we vier grote, waaronder één hele grote reuzenschildpad, die zich aan het voorbereiden waren om in het aangrenzende wildpark definitief "losgelaten" te worden. Dit lukte al aardig wat onder andere te merken was aan hun behoorlijke schuwheid. Na een drankje gingen we in volle vaart en regen terug. 's Middags ons rustig vermaakt en 's avonds gegeten bij La Carapata, het beste restaurant in town volgens de Lonely Planet. Gezien de aangekondigde prijs niet evenredig goed, wat zeker gold voor de tonijn.
Daarna nog bier, Cuba Libre, wijn en Amaretto gedronken op het dakterras van de kamer van William en Sigrid. Om elf uur gingen we richting boxspring matras.

De meeste hadden wat broodjes gehaald en om negen uur met de andere Djosergroep (Duits en Amerikaans) de bus in om naar het vliegveld te gaan. De bagage ging het dak van de bus op. We verdwenen al snel in de wolken (met regen), maar over de berg heen werd het droog en veranderde het landschap van vochtig groen in droog en vrij kaal. Bij de aankomst bij de ferry bleek onze bagage toch keurig onder een zeildek te liggen. Na de korte overtocht nog even wachten op een andere bus en in een kwartiertje naar het vliegveld op het eiland Baltra. Daar bleek nogal verwarring over ons ticket en het tijdstip van vliegen. Onze begeleidster Christine wilde proberen een eerdere en rechtstreekse vlucht naar Quito te regelen. We bleken uiteindelijk gewoon om 12.45 uur en met tussenlanding in Guayaquil te vliegen.
Tegen half vijf (lokale tijd) in Quito en met een busje voor de vierde keer naar hotel Fuente de Piedra II gebracht. De kamers waren nu echter een stuk kleiner. 's Avonds een afspraak gemaakt om ons laatste avondmaal zondag te gebruiken bij de Mongool. Na ons avondeten zijn een aantal naar het hotel gegaan en de rest heeft gebruik gemaakt van een happy hour met twee cocktails voor de prijs van één. Ook al bleken ze met veel ijs nogal slap. Ook hier moet het natuurlijk uit de lengte of uit de breedte.

De meesten hebben lekker uitgeslapen en na het ontbijt bleken Paul en Krista, William en Sigrid, Cees en Ida elkaar weer tegen te komen in het Museo del Banca Central. Hier was zeer veel keramiek en gouden sieraden uit de periode 2000 voor-1500 na Christus te zien. Zeer indrukwekkend en mooi. Daarna nog door de stad getrokken. Jan was ondertussen naar de oude stad gewandeld. 's Avonds afzonderlijk gegeten en morgen nog een dag Quito en onze laatste vakantiedag in Ecuador voor we naar Nederland terug vliegen.

Onze laatste dag in Quito en Ecuador!
Wat uitgeslapen, de tas alvast deels ingepakt voor de terugreis en ons geprobeerd te vermaken. Een zondag in Quito heeft niet veel omhanden. Kennelijk wordt de zondagrust hier nog gerespecteerd. Het is rustig op straat en de winkels praktisch allemaal gesloten. Wat een opgave om zo de dag door te komen. De één wandelde nog maar eens naar het oude centrum van Quito, terwijl de ander het gras van het park El Ejido of een museum opzocht. De dag was lang, erg lang. Om 18.30 uur samen met Jan een biertje gedronken en om 19.30 uur naar de "Mongool" om gezamenlijk het laatste diner te gebruiken. De meeste van ons kozen voor het menu van $5, "Eat as much as you can", waarbij onbeperkt gekozen kon worden uit enkele vlees- en vissoorten. De opmerking dat we hier toch zoveel konden eten werd door onze Belgische vriend aangevuld met de woorden: "Ja, als het gratis is kunnen jullie er wat van!". Hilariteit alom. Nou, onze Belgische medereizigers wisten er ook wel raad mee. Cocktails als The Godfather, Sex on the beach, Screaming orgasm, Screwdriver vinden bij hen gretig aftrek. Zou de concurrerende prijs van $0,99 daar iets mee te maken hebben gehad???? Naarmate de avond vorderde werden de cocktails ook nog "straffer". Toen ook nog een studie werd gedaan naar het aantal vakjes op de placemats (waren het er nu 17 of 18) was het echt de hoogste tijd om op te stappen.
William had nog helemaal geen zin om naar bed te gaan en probeerde de groep over te halen voor een laatste afzakkertje. De Kama Sutra bar bleek nog open, dus Williams wens ging in vervulling. Ook hier vonden de cocktails gretig aftrek, alleen Ida hield het bij een colaatje. Voor haar geen Screaming orgasm meer. Nadat ook deze tent haar deuren ging sluiten was het echt voorbij. Om 00.30 uur was Quito in rust en werd besloten terug te wandelen naar het hotel. Nadat de immer voor ons hotel op en neer wandelende dames, mannen lokkend met psst, psst-geluiden, vriendelijk waren afgewimpeld vond een ieder zijn bed om nog een paar uurtjes slaap te pakken. De volgende morgen zouden we namelijk al om 06.00 uur afgehaald worden voor ons vertrek naar het vliegveld, alwaar we om ongeveer 09.15 uur het luchtruim kozen voor onze vlucht terug naar Nederland. Na een rustige vlucht, zonder benoemenswaardige gebeurtenissen, landden we maandagmorgen om iets over vijf op Schiphol. Met de gedachte om elkaar ergens in november weer te zien gingen we uiteen. Het was een prachtige reis geweest waar we nog lang met veel plezier aan zouden terugdenken!

Reisgenoten, bedankt voor de gezelligheid, enthousiasme en de hoop lol die ik en Krista met jullie heb gehad. Wellicht komen we elkaar op een andere Djoser-reis ooit weer eens tegen. Chris, zonder jou was onze reis nooit zo'n succes geworden. Je betrokkenheid, enthousiasme en flexibiliteit raakte je nooit kwijt. Zelfs niet in al die niet allerdaagse situaties waar we in terecht kwamen. Bedankt!