Reizigersdagboek Ecuador/ Galapagos (deel 3)
Dag 14
Om 9.00u zijn we lopend vanuit het hotel vertrokken naar het strand waar we op de boot ´El Pacifico` zijn gestapt. M.u.v. Mathijs, Albertine, Sven, Grad en Bob, omdat zij naar de Galapagos-eilanden gaan. Voordat we op de boot stapten moesten we onze schoenen uit doen en op de boot kregen we allemaal een zwemvest aan (m.u.v. de bemanning…´tja verschil moet er zijn). Onze verwachtingen van deze trip zijn hoog gespannen, want er zijn ons walvissen en dolfijnen beloofd. Bijna niet voor te stellen, maar de 2 gidsen aan boord verzekerden ons dat we ze zullen gaan zien (99,9% kans). In de maanden juli, augustus en september zitten hier veel walvissen en dolfijnen om jongen te baren. Zonder dat we het wisten in de juiste periode de reis geboekt (bofkonten). De boot raasde met een enorme snelheid weg, op weg naar Isla de la Plata. Sommige hadden van te voren een pilletje tegen zeeziekte ingenomen, maar de dosis was niet voor iedereen afdoende. Hans moest al gauw z´n ontbijtje over boord lozen. En dan….. ineens totaal onverwacht Oooooo, moet je kijken…. Op slechts enkele meters van onze boot een enorme walvis, waarvan we de rug zagen. Prachtig om te zien. Haast een beetje onwerkelijk. Maar we kregen meer te zien. Een groepje dolfijnen die uit het water omhoog kwamen. En walvissen, waarvan de staart en vin boven het water uitstaken en die heen en weer gingen net alsof ze ons gedag zeiden. Op het eiland aangekomen (na 2,5u varen inclusief walvissen/dolfijnen spotten) zagen we een zeeleeuw liggen. Na eerst nog iets gedronken en gegeten te hebben, zijn we aan de wandeling over het eiland begonnen. ´t Is er vrij dor, vanwege de wintertijd. Tijdens de wandeling veel vogels gezien m.n. Jan-van-Gents met hun lichtblauwe voetjes, maar albatrossen, pelikanen, salamanders en zelfs een slang. Na 3 uur weer terug op de boot en een heerlijke lunch genoten (ananas, watermeloen en sandwiches tonijn/kaas). Er kon gesnorkeld worden, maar iedereen vond het daarvoor te koud. Door stukjes brood in het water te gooien kregen we de vissen toch te zien (handig toch!); prachtig van kleur –zwart met oranje en aquablauw. De terugreis op de boot verliep een stuk ´wilder´. Het water was ruiger geworden, de boot klotste erover. Regelmatig werd er water de boot in gelanceerd. Vooral degenen die achter op het dek zaten hadden weinig droog meer, maar dat mocht de pret niet drukken. ´It´s raining men…..´ werd er gezongen. Ook tijdens de terugreis walvissen gespot. ´t Blijft fascinerend om te zien. Rond 18.00u de voeten weer aan vaste wal gezet én een onvergetelijke ervaring rijker!
Dag 18
Na het ontbijt en het nieuws van de ramp in de VS vertrokken we om 10.00u lopend naar de trolleybus halte Santa Clara voor de trolley richting het oude centrum van Quito. Voorzien van alle goede veiligheidstips van Betty op naar het eerste reisdoel: de basiliek. Een groot indrukwekkend gebouw wat al van ver te zien was. De 2e verdieping bood het uitzicht van binnen op de kerk en het glas in lood, wat hier en daar was gesneuveld. Verder naar de top via smalle en zeer steile trappetjes, maar het uitzicht was zeer de moeite waard; o.a. op het beeld van de maagd van Quito, 2 kerktorens en de stad Quito. Vervolgens op weg naar de kerk van San Augustin, waar in het naastgelegen klooster op 10 augustus 1809 de 1e onafhankelijkheidsverklaring van Ecuador werd getekend. Daarna door de smalle klinkerstraten met mooie gevels naar het Plaza de la Indepencia (onafhankelijkheidsplein). De ingang werd bewaakt door 2 wachters in 19e eeuwse uniformen. We mochten alleen de binnenplaats bekijken. De kathedraal hebben we overgeslagen, maar wel het kapelletje bezocht (Iglesia de El Sagrario) wat bij de kathedraal hoort en nu als kerkje dienst doet. Hier waren ze met een mis bezig, zeer indrukwekkend. Toen op naar wat ze noemen de mooiste kerk van Latijns Amerika: de Iglesia La Compania. We hadden geluk want we konden de kerk bezoeken, deze wordt namelijk gerestaureerd. De kerk schittert van bladgoud en van de gids kregen we een korte uitleg over o.a. de schilderijen, het altaar en de symmetrie. Via een paadje langs de kerk mochten we veiligheidshalve onze weg voortzetten richting het laatste reisdoel: Plaza de San Francisco met de gelijknamige kerk. Dit is de oudste kerk (barok) van Zuid-Amerika. Wederom een mooie kerk en de man die voor in de kerkbanken een lied zong maakte het heel speciaal. Vanaf het Santo Domingo plein de trolley teruggenomen richting hotel, waar een aantal naar het USD 1,00 tentje gingen voor de lunch. De rest van de middag was vrij en Jos en ik hebben lekker geluncht, wat door de straten gescharreld en wat geshopped. ´s Avonds heeft een deel van de groep bij een Argentijn gegeten, wij hebben gesmuld bij het eettentje van de 1e avond, boven El Maple. Om 18.00u werd er een groepsles Salsa dansen gegeven voor de liefhebbers. Weer een dag voorbij.
Dag 19
Het is 5.58u wanneer Jes en ik al het daglicht zien. Nog eventjes. Maar 17 minuten later is het zover: opstaan. Bij het ontbijt bekijk ik even de verschrikkelijke foto´s van de ramp van gisteren. Ondertussen kan ook dit hotel het niet aan wanneer te veel mensen in één keer ontbijten. Geen wonder dat het economisch ook niet goed gaat wanneer op kleinschalig niveau zaken al niet…. Enfin. Het schijnt buiten koud te zijn, want iedere Ecuadoriaan is ingepakt met kleding alsof een Elfstedenwinter in aantocht is. Vandaag weer een tocht naar één van de toppen: Cotapaxi. Net buiten Quito is de besneeuwde punt goed zichtbaar. Onderweg zie ik Sven al grijs wegtrekken. Een zieke in de groep is één van de constanten tijdens deze reis. Helaas voor Sven krijgt hij het vandaag voor de kiezen. Bij het hotel houdt hij zich goed, maar wat zal hij blij zijn geweest een bed te hebben gevoeld. De weg naar de Cotapaxi slingert door een landschap dat steeds kaler wordt. Toch zijn er mooie planten te zien. Ze groeien recht omhoog en de stelen staan ver uit elkaar. Net alsof ze zoveel mogelijk zuurstof willen pakken. Ik ben benieuwd of ik weer steken van de zijkanten van mijn schedel zal voelen. Ook of mijn longen om lucht vragen terwijl ze volgezogen zijn. Niets van dit alles. Natuurlijk het hart bonkt en ik hijg, maar niet alsof mijn keel deels stevig wordt dichtgeknepen. Het pad is soms bedekt met flinke pakken sneeuw. De zon daarbij maakt dat de ogen zich samenknijpen en de rits van de fleece trui omlaag gaat. Even later wolken en een koude wind. Rits onhoog, muts op, op 4800m hoogte volgt de beloning: een stempel. De bus is goed zichtbaar zo van de besneeuwde top die echter 1 kilometer hoger ligt. En daar sta je dan met je 1 meter 90. Nietig, niks, maar wel groots voel ik me in deze prachtige weidse omgeving!
Dag 20
Vanmorgen later (zo gaat het meestal) vertrokken dan gepland, maar dat kwam dan ook door het fantastische ontbijt. We zijn op weg naar Otavalo met een tussenstop in Saquisili voor de wekelijkse (vee)markt. Van 9 tot half 10 werden we losgelaten om over de veemarkt te lopen. Daar weer de nodige taferelen aanschouwd en foto´s gemaakt. Een aantal uit de groep kwam op het leuke idee Betty te verrassen met wel een heel speciaal kado: een lief klein rossig biggetje; Betty II!!! Bij de bus werd ze overhandigd aan Betty die niet wist hoe ze het had. Eerst dacht ze dat het een grapje was van onze Bob, maar toch bleek al snel dat dit een heus kado was! Maar ja, zo´n big mee in de bus??? Dus Betty de markt op om Betty II weer van de hand te doen. Er werd even gezocht voor een goed tehuis en een redelijke deal voor onze vierpoter en uiteindelijk kwam ze weer terecht bij de mensen waar ze ook van gekocht was. Foto´s werden gemaakt en adressen uitgewisseld om op de hoogte te blijven van het wel en wee van onze Betty II. Het was een korte emotionele ontmoeting/afscheid voor Betty! Na de veemarkt naar de gewone markt, waar we 2 uur lang de tijd kregen om rond te kijken, foto´s te maken en inkopen te doen. Er was van alles te vinden en te koop. Sommige etenswaren die voor ons Hollanders niet bestemd zijn, althans wat wij niet gewend zijn te eten. Na het marktgebeuren naar een Hacienda in Lasso om daar de lunch te gebruiken. Dat was allemaal prima verzorgd. Het is een prachtig complex met luxe kamers (ééntje mogen bewonderen) en een mooie omgeving. Volgens mij heeft iedereen heerlijk gegeten. Toen nog ca. 3,5u rijden om in Otavalo te komen. Onderweg werd er aardig gedut en met een aantal tussenstops (plassen, foto´s, inkopen) waren we om ca. 18.00u in het hotel Coraza aangekomen.
