Reisbegeleider bij Djoser: 'You marry me?'
Reisbegeleiders bij Djoser reizen de hele wereld over en komen in de meest verrassende, gekke of grappige situaties terecht. Saskia werd ten huwelijk gevraagd in Oman.
Het was heet in Muscat. Niemand op straat, behalve een verdwaalde toerist. Er stopte een taxi met achter het stuur een jonge Omani, Achmed genaamd. Hij vroeg me waar ik heen ging. “Grand Mosque”, antwoordde ik. Er werd deze trucjes al wel, want dan zou ik tijd hebben om een winkel van een oom of ander familielid te bezoeken. Maar deze jongen sprak de waarheid; ik hoorde “Allah Akbar” al door de straten gonzen. Hij stelde voor om me eerst mee te nemen naar het Al Alampaleis, het paleis van de sultan, en dan later door naar de moskee.
Mijn veiligheidsriem zat nog niet vast of Achmed vertelde me dat hij moest antwoorden en stamelde: “Tja, daar kun je zo maar last van hebben?” Hij begreep mijn reactie en vond dat ik wel even bedenktijd mocht hebben. Aan het einde van het ritje zou hij me slechts één vraag stellen en daar moest ik dan eerlijk antwoord op geven. Prima, dacht ik, zijn leven in Oman, waar hij woonde en wat hij zoal deed.
Voor het paleis zocht ik in de brandend hete zon wat verkoeling in de schaduw. Achmed kwam bij me staan en sprak zijn twijfel uit over ‘onze relatie’. Hij voelde een afstandelijkheid van mijn kant. Ik probeerde hem nog uit te leggen dat je vriendschap en gevoelens niet kunt afdwingen, maar het was tevergeefs. Was hij niet aardig, deed hij niet zijn best om me zijn stad te laten zien? Was hij niet aantrekkelijk genoeg? Ik probeerde hem gerust te stellen en zei dat ik wat meer tijd nodig had om hem beter te leren kennen.
Hij besloot om me naar de Grand Mosque te brengen toen een stilstaande auto halverwege de doorgaande weg blokkeerde. We stapten uit en Achmed stelde voor om een drankje te drinken. Tussen de slokken door kwam dan eindelijk de grote vraag: “Saskia, do you want to marry me?” Slok. “No, thank you”. Slok. Goh, dat was hem dan: mijn eerste buitenlandse huwelijksaanvraag. En ik hoefde niet eens over het antwoord na te denken. Tussen de slokken cola door werd onze toekomst bepaald: nee, wij zouden niet in het huwelijksbootje stappen.
Bij de Grand Mosque namen we afscheid. “I hope to see you again”, zei Achmed. Normaal zou ik dan met “Inshallah” (als God het wil) geantwoord hebben, maar deze keer slikte ik de woorden maar even in.
Saskia 
