Reisverslag Ecuador

Dag 2, 10 maart : Quito (door Mia)

Vanaf ons hostal is het ongeveer 10 minuten stappen tot het Parque El Ejido. Wat meer zuidelijk ligt het  Museo National Banco Central. Op het gelijk vloers worden een aantal voorwerpen uit de Pre-Incaperiode tentoongesteld maar vooral de keramieken van de Incatijd zijn prachtig. Mooie vazen met stijgbeugelhandvat, krijgers en zelfs een gering aantal erotische taferelen zijn er te bewonderen. Het pronkstuk is een gouden zonneschijf. Op de andere verdiepingen worden godsdienstige beelden uit de Spaanse tijd en moderne schilderijen bijeengebracht.
Daarna gaat het verder naar het oude centrum maar als blijkt dat het Parque Alameda een heel eind verder ligt, besluit ik de Trole te nemen. Voor een prikje ($0,25) kan je met een stadsbussensysteem alle uithoeken van de stad bereiken. Vooraan een lange busvormige wachtplaats koop je een jeton waarmee je de bus op kan. Een ware belevenis! Opeen gepropt als sardientjes en dooreengeschud als dobbelstenen gaat het van de ene halte tot de andere. Op het plein voor het Teatro heb ik er genoeg van en op het enige terrasje trakteer ik mezelf op een capuchino en 2 ‘empanadas al veinte’. Erg luchtige pasteitjes gevuld met een pittige kaas en bestoven met suiker. Een eigenaardige combinatie maar niettemin erg lekker! La Plaza Grande is inderdaad groot maar toch erg gezellig, met koloniale huizen in wit, roze en geel, arcades, een standbeeld en een fontein maar vooral veel mensen, die op banken, onder bomen zitten te babbelen... een en al leven.
Hogerop ligt La Merced, een witte kerk die er buiten erg sober uitziet maar binnenin barst van barokke ornamenten. Vooral het roze en wit geverfde stukwerk op muren en gewelven vind ik schitterend. Een man die voor een fooi wat uitleg geeft, vertelt mij dat de houtsculpturen die sommige muren en de preekstoel sieren, het werk zijn van Incaslaven die aan de kerk werkten tijdens de Spaanse overheersing. Ook de San Franciscokerk is een bezoek waard...ze is binnenin overdadig met bladgoud bedekt.
Op het plein voor de kerk vint een politieke demonstratie plaats. Partido 51, een socialistisch getinte partij, hoopt op deze manier de verkiezingen in april te winnen. Enkele kerken zijn al gesloten en ik besluit terug te keren. Ik neem de Trole tot het Parque El Ejido en doe de rest te voet. In het park zitten mannen te kaarten, koppeltjes te liefkozen en moedertjes hun kroost gade te slaan. Na een heerlijke douche en opsmukbeurt vervoeg ik mij bij de groep om samen te gaan eten in een kleurrijk restaurant (Boca del Lobo). Het is is er heerlijk! Een geslaagde dag.   

Dag 3, 11 maart: Quito - Cotopaxi – Papagayo (door Evy)
Onze eerste volle dag in Ecuador. En zoals gewoonlijk (bij Djoser) ook vandaag vroeg op. We gaan vandaag naar de vulkaan de Cotopaxi. Het lijkt Elvira beter, dat we het op onze eerste dag rustig aan doen. Dus we gaan niet de Cotopaxi beklimmen, maar rustig met de bus, eerst een korte wandeling en daarna naar het meer Laguna Limpiopungo voor (hopelijk) een goed zicht op de Cotopaxi. Dus ’s morgens vroeg staat Marcello met het busje voor het hotel. De bagage in de bus en wij gaan lekker breeduit zitten. Dan komt Marcello met de mededeling dat er nog 4 personen mee moeten. Ok, dat moet dan maar. Bij de andere opstapplek blijken er 7 personen mee te moeten. Dus de bagage uit de bus en bovenop de bus. Had dit niet meteen gekund? Wij zijn zo verstandig en zoeken allemaal een goede plaats en dus niet waar het wiel zit. Uiteindelijk is het ‘pierenpotje’ met veel ‘kruip-sluip’ gevuld en kunnen we op weg.
Het is een rit van ongeveer anderhalf uur naar Hosteria PapaGayo. Daar gaan de 7 personen de bus uit en vanaf nu is de bus voor ons. De bagage blijft alvast in het hotel en na een plaspauze kunnen we op weg naar het Nationaal Park Cotopaxi. De weg daar naartoe is een beetje hobbelig en ondergetekende noemde het al de ‘abortusbus’. Aangekomen bij de ingang van het Nationaal Park krijgen we ons toegangsticket (volgende keer graag digitaal Elvira!) Nu is het nog 7 kilometer door priveland, voordat we bij de officieele ingang van het Nationaal Park komen. We gaan eerst, onder begeleiding van gids Marcello, naar het museum. Nu gaan we dan eindelijk een stuk wandelen. Het valt voor sommigen niet mee, om op deze hoogte (3800-3900 meter) te wandelen. Onderweg mooie vergezichten en bloemtjes en plantjes. Er stond zelfs een plantje die rook naar chocolade (de naam weet ik niet). Aan het eind van het pad staat de bus klaar om ons naar het meer te brengen. En ja hoor, de Cotopaxi hangt heerlijk in de wolken en nevel. Nog even een kleine wandeling langs het meer, maar de Cotopaxi laat zich niet zien. Wel is de natuur heel mooi en eigenlijk is het wel lekker wandelweer (een beetje regen en niet zo heet).
Na onze wandeling gaan we met de bus terug naar het restaurant, om daar te lunchen. Nog steeds voelden een paar mensen zich niet bijzonder goed. Na de lunch is het nog anderhalf uur rijden naar het hotel. Onderweg had Agnes nog een verhaal over een reclamebord van ‘Tenalady’ zonder luchtjes. Dit zorgde weer voor de nodige hilariteit. De chauffeur en Marcello snapten hier niets van. Ach, ‘ouwe’ vrouwenpraat. In het hotel krijgen we onze kamers persoonlijk door de manager Ehran uitgereikt. Om 19.00 uur gaan we gezamenlijk eten en onderwijl vertelt Ehran nog de ins en outs van het hotel. Na het eten werd het nog erg gezellig. Agnes was behoorlijk op dreef. Wil je de details weten, dan moet je wezen bij diegenen die nog aanwezig waren. Weer een mooie dag.           

Dag 4, 12 maart: Papagayo, excursie markt Saquisilí en Quilotoa (door Annick)
We rijden eerst naar de beestenmarkt van Saquisili. Hier zien we voor het eerst de couleur locale; lama’s, varkens die gillend in een vrachtwagen worden gehesen, schapen en niet te vergeten... de ‘kleinste paardjes van het circus’: hiermee refereer ik naar gans de Ecuadoriaanse bevolking. Ze zijn half zo groot als de Nederlanders en dit mét hoed gemeten. Dan naar de fruit- en allerleimarkt, waar ik versteld sta van het aangeboden assortiment fruit. We kopen onze lunch en rijden naar de vulkaan en het meer, Quilotoa. Onderweg mooie kiekjes maken zoals een Japanse kudde. Aangekomen aan de ingang begint het te regenen. We besluiten onze lunch op te eten bij de lokale Rubens waar ik een schilderijtje koop voor bij mijn reiscollectie te hangen. Dan 10 minuten verder rijden naar de krater in de regen en in de wolken. Maar we krijgen hem wel te zien, het is zonnig. Mooi!
Ik en Agnes besluiten af te dalen, volgens de reisbegeleidster maximaal 1 uur. ‘Ieder op zijn eigen tempo,’ roept Agnes die 20 jaar ouder dan mij is en schiet weg als een haas. Het volgens Elvira goed bewandelbare pad is erg steil, vol mul zand en kiezeltjes. Ik red het wel met mijn handicap, denk ik (ik stap iets moeilijker) maar val drie keer. Ik vind een stok, echter op maat van Ecuador, dus moet ik telkensvooroverbuigen om hem te gebruiken. Agnes heeft 30 minuten voorsprong, als ik er al puffend aankom (niet vanwege mijn slechte conditie -NEE- DE HOOGTE!) Het meer is mooi net als de bergen. Gelukkig heeft Agnes twee paarden besteld om naar boven te gaan. Even avontuurlijk als naar beneden. We komen anderhalf uur te laat. Dan terug naar ons hotel, het is donker en de Panamericana verandert in en Formule 1 circuit, twee dubbelvoorbijsteken met tegenliigger in het zicht; NO PROBLEMA. We eten een lekkere curry en gaan slapen met stijve dijen.   

Dag 5, 13 maart  Papagayo – Otavalo (door Elvira)
Ik ben vroeg wakker en besluit om dit in mijn voordeel te laten werken door direct gebruik te maken van de gezamenlijke douche. De nachtportier slaapt nog op de bank en een collega steekt alvast de kachel aan wanneer ik door het hotel schuifel. Ik stap in de douche, schuif de deur dicht, kijk om me heen. Geen plek voor kleren, dan maar bovenop het muurtje. Na de heerlijk hete douche pak ik mijn kleren van het muurtje en ja hoor, als ik het niet dacht, mijn onderbroek valt op de natte vloer. Dan maar n mijn handdoek terug naar mijn kamer.
De vloer van de douche is niet het enige wat nat is; het heeft de afgelopen nacht flink geregend. En dat kunnen we zien aan de vulkanen die om ons heen liggen, alle zijn bedekt met verse witte sneeuw. We ontbijten, laden de baage in en ik check nog even of iedereen heeft afgerekend en de sleutel heeft ingeleverd. Ja hoor, klaar voor vertrek. Ik zie echter Agnes en chauffeur Marco nog aan de ontbijttafel zitten en meld dat de rest klaar is voor vertrek. Marco kijkt verschrikt op z’n horloge en propt nog een laatste stuk omelet in zijn mond trwijl hij zich naar de bus haast.
Wanneer we richting Quito rijden over de Panamerica, wordt duidelijk waarom dit de ‘Avenida de los Vulcanes’ heet. We passeren Cotopaxi waar we gisteren bij hebben gewandld hebben en zien Illinizas, Cayambe. Marco en ik zijn het meest onder de indruk van de vulkaan Pichincha die naast Quito ligt. Zelfs daar ligt sneeuw op, wat normaal niet het geval is!
Maar misschien is Marco meer onder de indruk van iets anders want ineens haalt hij beteuterd de sleutel van z’n kamer in PapaGayo uit z’n broekzak. Hilariteit alom in de bus. En het gelach is nog harder wanneer ze de volgende scene voor in de bus zien tussen chauffeur en reisbegeleidster.
Elvira: ‘Dit kost je een capuchino!’
Marco: ‘Nee, het kost jou een capuchino omdat je mij hebt lopen opjagen.’
Elvira: ‘Het kost je 2 capuchino wanneer je de schuld bij mij legt.’
Marco: ‘Je bent mij er nog 4 schuldig, dus het is nog steeds in mijn voordeel.’
Allemaal gekkigheid. We eisen capuchino van elkaar maar het komt zelden voor dat de schuld wordt vereffend.
Na anderhalf uur rijden we Quito in en op het moment dat we het oude centrum links in de vallei zien liggen, stoppen we. Met gevaar voor eigen leven rennen we de twee keer driebaans Panamericana over voor een foto. Je kunt mooi de Panecillo zien met de maagd van Quito, de San Franciscokerk en de basiliek. Wanneer we weer de Panamericana over rennen, zegt Kasper: ‘Je weet deze reis wel avontuurlijk te maken he?’ Ik volsta met een grijns.
Even buiten Quito ligt Mitad del Mundo, de plaats waar de evenaar is vastgeseld in 1736. We maken foto’s van het monument en constateren dat de Franse wetenschappers bij het poseren allemaal dezelfde pruik hebben gebruikt. De beelden vertonen grote gelijkenis. We duiken de panaderia in om een lunch in te kopen en rijden dan naar museum Inti Ñan, een paar honderd meter bij het monument vandaan. De Fransen hadden de berekening van de locatie van de evenaar niet helemaal goed uitgevoerd. De echte evenaar ligt bij het museum. En om dat aan te tonen, worden er allerlei natuurkundige proefjes gedaan. We lunchen buiten in het amfitheatertje bij het museum. Lekker in de zon met een broodje ham of kaas...de dag kan niet meer stuk!
Nog een rit van een uur of drie door de Andes en we arriveren in Otavalo, onze eindbestemming voor vandaag. We rijden langs groene helingen en zien de vulkaan Imbabura naar ons knipogen tussen de wolken door. We stoppen voor wat foto’s en zien allemaal kassen. In dit gebied worden rozen geteeld, voor $1,- heb je 25 rozen.
Ik kijk op mijn horloge. We zijn zo’n anderhalf uur onderweg, het is tijd voor een tankstation. Plassen, roken, drinken. Dus ik geef Marco een seintje dat het tijd is voor een pauze. Nu ken ik het spreekwoord ‘kleine potjes hebben grote oren’, maar het werd me al snel duidelijk dat grote potten ook grote oren hebben. Dat er meegeluisterd wordt wanneer ik een gesprek heb met Marco over het reisprogramma, werkwoordsvervoegingen in het Spaans, de monos (=apen=bijnaam van de kustbevolking), prima. Alleen maar leerzaam wanneer je je Spaans wilt opfrissen. Echter, toen Marco suggereerde te stoppen bij het tankstation en ik aangaf dat ik naar het volgende statin wilde, greep Annick in het Spaans in.
‘Elvira, je moet altijd naar Marco luisteren (glimlach bij Marco), hij is tenslotte de man (lach) en die moet je altijd volgen (brede grijns). Er ontstond onmiddellijk tumult. Vriendin Machteld praatte op Annick in die vervolgens zei: ‘Zo doe ik dat ook met mijn man, dat werkt het best!’ Mia suggereerde dat Djoser maar in de algemene voorwaarden moest opnemen dat men geen Spaans mocht praten en ik vertelde Marco dat hij een ‘muy bien amiga’ in de groep had. De rest lachte zich een ongeluk en Marco zat met glimmende oogjes achter het stuur. Toen we bij mijn keuze arriveerden en ik vertelde dat ze er naast wc’s ook een pinautomaat hadden en de lekkerste yoghurt uit de omgeving, steeg er applaus op. Ik sloot het geheel af met de opmerking dat men in een goed team niet moest stoken en verder ging het, naar Otavalo.
Daar pakten we nog het staartje van een verkiezingscampagne mee, die in april gaat plaatsvinden. Auto’s met vlaggen en vol posters van partij 18 reden in optocht door de sraten. De dag sloten we af met een etentje in ons sfeervolle hotel, Doña Esther, Met een canelazo, (aguardiente, een uit suikerriet gemaakte alcoholische drank aangevuld met vers fruitsap) toastten we op weer een mooie dag.   

Dag 6, 14 maart : Otavalo (door Joke)
Marktdag in Otavalo, ’s morgens ontbijten in Doña Esther. Alleen met de portemonnaie de markt op, geen zorgen over tas en camera. We hebben genoten van de trouwerij die we in de kerk zagen. Wat een mooie mensen, van inheemse afkomst in de mooiste klederdracht. Zelfs bruidsmeisje en jonker waren er met een mooi boeket. Daarna de markt op. Wat een kleurrijk geheel. Mooie wandkleden, sjaals, kettingen, sieraden en kleurrijke kleding, hoofdtooien, tasjes, te veel om op te noemen. Zelfs mooie leren sandalen, die ik natuurlijk niet kon laten staan. En mijn doel om van deze reis een mooie schildpad mee te nemen is ook geslaagd. Een fijn zilveren ketting met een klein schildpadje, waar de poten van bewegen. Een hele mooie herinnering. Voor de lunch hebben we heerlijke druiven en lekkere nectarines gekocht. Wat stallen ze hun produkten hier toch mooi uit.
Om half een weer klaarstaan voor de middagtrip. Een taxi via het hotel gecharterd en met z’n vieren naar de omliggende dorpjes gegaan. In Peguche hebben we traditionele wevers bezocht en gezien hoe de bewoners hun bonen laten drogen. Ook een huis van 300 jaar bekeken, met hele dikke muren en een houtvuur, waar een oude moeder met dochter woont. Er liepen wel veertig cavia’s rond en de slaapplaats was op een verhoging. De vloer en wanden va leem en op zolder lag de mais te drogen. Het dak was helemaal met roet bedekt. Daarnaa weer verdder met de taxi, langs bergen en op de kinderkopjes langs de velden gereden, waar wel vier gewassen tegelijk verbouwd worden. Nu naar Ilumán waar we even stopten op het marktplein om wat te drinken en een broodje te kopen. We hebben de curanderos (sjamaan) bezocht en zijn ‘werkkamer’ bekeken. Naast de glazen bol, ronde voor maneen en ovale voor vrouwe, sterke drank, kruiden, allerlei potjes en afbeeldingen van Jezus, hingen er ook krantenknipsels. Hij was een doorgeefluik van god. De mensen komen bij hem voor ziekte, liefdesvragen, vragen over het bouwen van woningen, starten van bedrijfjes en sommige ‘curanderos’ kiezen zelfs de zwarte kant en kunnen mensen of dingen vervloeken.
Toen richting Ibarra en onderweg Hacienta Pinsaqui bezocht. Deze hacienda is tot hotel verbouwd, bouwjaar 1790. Vroeger een textiebedrijf met wel 1000 wevers en spinners. Simon Bolivar heeft er meerdere keren geslapen en verdragen ondertekend. Uitzicht op de Imbabura en vlakbij Lago San Pablo en Cuicocha, het witte dorp. We hebben genoten van het mooie interieur en een lekker kopje koffie gedronken. De tuin ligt er ook prachtig bij met oude bomen en schitterend uitzicht op de vallei (tuin is 300 jaar oud). Toen op weg naar de houtsnijders van San Antono de Ibarra. Vele mooie figuren gezien, natuurlijk vele met het katholieke geloof te maken onder andere kerststalletjes. Maar ook mooie condors, buffels, flamingo’s en mensen. We zijn om het plein gewandeld en hebben diverse ateliers bezocht. En daar ook mijn schildpad gekocht, een hele mooie van 20 cm. Dus mijn missie is gelukt. In de tax terug naar Otavalo en we waren allemaal prettig verrast met de mooie tour van onze taxichauffeur. Hij heeft ons ook de struiken laten zien waar lijm van gemaakt wordt en de boomgaard met boomtomaten, die alleen hier voorkomen en in Colombia. Heel veel info gehad en we hebben hem dan ook allemaal heel hartelijk bedankt. Met een hele brede glimlach nam hij van ons afscheid. ’s Avonds met de hele groep naar Buena Visa, lekker aardappels met guacamole en tomaat gegeten. Het was weer een superdag en om 22.00 uur lag ik weer in bed om na te genieten van de mooie dag.     

Dag 7, 15 maart : Otavalo (door Pauline)
Na een lange nacht, we mochten uitslapen, pas om 9 uur vertrokken voor een wandeling bij Lagina Cuicocha. Met Elvira een stuk opgelopen en daarnaa werden we ‘vrij’ gelaten. Maar de meesten liepen met haar mee naar een punt waar je een mooi uitzicht had over het meer met de twee eilandjes. Langs het pad stonden veel bijzondere bloemen die dan ook op de foto moesten. Het pad zelf ging up end down en was soms modderig of zelfs moerassig. Om 11.45 uur moesten we terug zijn bij de bus. Na telling misten we een persoon: Agnes. Elvira liep een eind terug en wij zaten ons al zorgen te maken Om twaalf uur hadden we iets van: moeten we in groepjes gaan zoeken, maar daar kwamen ze gelukkig aan. Agnes verontschuldigde zich, maar vinden het beter als ze voortaan aan de lijn gehouden wordt. Toen op weg naar Aya Huma om de lunch te bestellen. Aya Huma ligt in Peguche, een dorp waar ook Casa de la Musica, een panfluitatelier, is. Daar liepen we naartoe. Er aangekomen was er niemand thuis. Gelukkig konden we wel achter het huis naar het overdekte terras waar verschillende panfluiten en andere muziekinstrumenten stonden en hingen. Nog uitleg van Elvira hoe een fluit gemaakt wordt en daarna lunchen. We waren op tijd binnen. Het ging onweren en keihard regenen. Na de lunch moesten we, om niet al te nat te worden, een sprintje trekken naar de bus. Het volgende punt was Parque Condor, de vogelopvang van Joep. Op de snelweg was het een echt waterballet. Daarna een bergweg in en al glibberend, glijdend en slalommend zijn we er gekomen. Applaus voor Marco, onze chauffeur. De rondleiding van Joep was erg leuk en leerzaam. Met een dood kuiken lokte hij de mannetjescondor naar het hek. Joep vertelde dat condors eigenlijk geen roofvogel is want hij heeft geen klauwen. Het is een soortgenoot van de ooievaar. Er zitten nog veel meer soorten zoals: haviken, buizerds, kerkuilen, valken en zelfs sneeuwuilen. En dat op de evenaar. Jammer genoeg kon door de regen de vliegshow niet doorgaan. Maar aan het eind van het bezoek was het droog en zagen we de top van de vulkaan de Imbabura in het zonlicht. Om 17.45 uur waren we weer terug bij het hotel, waar ieder aan het pakken kon gaan voor de jungle.    

Dag 8, 16 maart : Otavalo – jungle (door Annick)
Het werd een hele dag rijden en we vertrokken vroeg. Onderweg stoppen voor ontbijt. Voor de lunch stoppen we voor een duik bj de warme bronnen van Papallacta. Ik verwachtte vuil en zwavelruikend water, maar het was helder en schoon. De accommodatie was erg leuk en netjes ingericht. Er waren verschillende soorten baden, lauw, warm, heet en ijskoud. Ik koos ervoor om de lauwe met de ijskoude te wisselen, het gaf me een heerlijk prikkelend gevoel. Een groep gepensioneerden uit Quito wou met ons op de foto en vooral een oudere man was heel blij met al dat blank vlees. De lunch was heerlijk, lekkere forel in een gezelig restaurant. Zelfs de frietjes waren heerlijk. Dan komen we bij de boot aan, het is een kort maar mooi tochtje. De lodge en het eten is prima. Een concer van krekelgeluiden wiegt ons in slaap.

Dag  9, 17 maart : jungle (door Zita)
Na een warme, klamme nacht met alle mooie geluiden van de jungle al om 6.00 uur uit de veren. Heerlijk in de hangmat het ochtendgloren op je in laten werken, hier kan geen yogasessie tegenop. Om half acht ontbijt om vervolgens om negen uur te vertrekken met de boot, vijf minuten varen om vanaf dat punt verder te voet te gaan. We gaan begeleid door een gids een wandeling maken van ongeveer twee uur. De gids vertelt ons onderweg het een en ander over de flora en fauna dat wij op ons pad tegenkomen. Het wordt in het Spaans verteld, maar aangezien niet iedereen dit kan volgen wordt het door Elvira vertaald. Wat dat betreft is zij van alle markten thuis! De wandeling doen wij op laarzen, want het pad is erg modderig, dit scheelt een hoop natte sokken. Iedereen helpt elkaar een handje, omdat sommige stukken erg steil en glad zijn. Eenmaal het eindpunt bereikt, staan wij voor de ‘poorten’ van AmaZOOnico. Dit is geen dierentuin, maar een opvang evoor alle gevonden, gewonden en verstoten dieren uit de jungle van Ecuador. Ongeveer een derde wordt teruggeplaatst in het wild en de rest is door ziekte of andere aandoeningen gedoemd om zijn leven te slijten in de daarvoor gemaakte verblijven. Hier hebben wij een rondleiding gehad met verhalen over een aantal dieren en hoe ze bij hun terecht zijn gekomen en de behandeling die ze krijgen. Na dit volle en warme ochtendprogramma wordt er een heerlijke lunch geserveerd in de Liana Lodge.
 

Om 14.30 uur staan we weer in de startblokken om met de boot naar de overkant te varen. We konden kiezen om een stukje mee te lopen met de groep en dan zelf daar naar vogels te zoeken en kijken. Of en familie te bezoeken die hun gewoonten en gebruiken ging laten zien. Wij (in totaal vier man) gingen liever in alle rust van de natuur genieten. Zeer mooie vogels gezien waaronder de Hoatzin, heel bijzonder. Op de terugweg kruist een slang ons pad. Wat een ervaring! Aan de rivierkant staan wachten op onze ‘taxi’ boot en sluiten we ons weer aan bij de rest. Iedereen heeft zin in de laatste activiteit van de dag. De boot gaat een stuk tegen de sroom in de rivier op en zet ons af op een strandje aan de kant. We weten niet hoe snel onze kleding uit moet. De banden worden in het water gegooid en als iedereen door is in het frisse water laten we ons op de banden meevoeren met de sroom. Prachtige natuur om ons heen, stilte en zo nu en dan laatste vogelgeluiden voordat de zon ondergaat. Aangekomen bij de lodge op onze banden, blijkt dit weer een geweldige dag. Dit is een pek waar we ons makkelijk een paar dagen meer zouden kunnen vermaken!      

Dag 10, 18 maart : jungle – Baños (door Elvira)
Het regent wanneer we vertrekken van de Liana Lodge. We hebben ontbeten, de rekeningen zijn betaald en de regenjas is aangetrokken om naar de boot te wandelen. Op dat moment geeft Agnes aan haar zwarte handdoek te zijn vergeten. Onder een plastic zakje wandelt ze rustig richting haar kamer. We wachten 5, 10 minuten. Nog geen Agnes. Ik ren door de regen naar haar cabaña en zie haar op de veranda scharrelen. Niets gevonden. Terw ijl ik een rondje door haar kamer maak, wandelt Agnes terug naar de groep zodat die niet langer hoeft te wachten. Terwijl iedereen in de boot stapt, verzoek ik het personeel de was te doorzoeken naar een zwarte handdoek. Helaas. Ik stap in de natte boot, dek de bagage af en ga naast Agnes zitten. Ze zegt: ‘Toch jammer van mijn fleece, ik was er zo aan gehecht.’ FLEECE?
Shit. Ik verlaat de groep die nu in de boot in de regen zi te wchten en ren naar de receptie, om te melden dat het om een zwarte fleece gaat in plaats van om een handdoek. Met sprongen daal ik af naar de rivier en stap in de boot. He he, klaar om te vertrekken. Op dat moment verschijnt bovenaan de trap een van de personeelsleden die vragend met een verschoten korte broek, shirt en handdoek wappert. Lachend schud ik nee n dan vertrekken we richting de parkeerplaats van de bus. Eenmaal daar gearriveerd blijkt de fleece van Agnes in de bus op haar te liggen wachten...
We rijden langs de Rio Napo en dan slaan we af richting Puyo. Het duurt nog even voordat we daar arriveren want het is een onverharde weg en we kunnen niet harder rijden dan veertig kilometer per uur. Maar niet getreurd want het landschap is prachtig. Wat kleine heuvels met regelmatig een deel begroeid met suikerriet en papa china, een eetbare plant die alleen in dit gebied wordt verbouwd.
In Puyo bezoeken we een werkplaats van balsahout. Een lichte, zachte houtsoort waar bijvoorbeeld ook surfplanken van gemaakt worden. In de werkplaats maken ze alleen souvenirs, met name vogels, papegaaien. Het hele proces lopen we langs: snijden, schuren, vlakken branden en inkleuren, schilderen. Daarna door naar de winkel op de begane grond, een goede plek voor goedkope en kleine souvenirs. Pauline heeft de dieren gesneden uit baalsahout liever ongeschilderd dus ze zoekt er boven in de werkplaats twee uit en ik onderhandel voor haar over de prijs. Verder gaat het weer, lunchen bij Hosteria Turingia in Puyo. Het is heerlik weer dus we eten lekker buiten op het terras en genieten van de vogels die op de planten in de tuin afkomen. 
Een rit langs de Rio Pastaza zal ons naar Baños brengen. Terwijl we tussen de groene heuvels doorrijden, vertel ik wat men allemaal in Baños kan doen in de twee dagen dat we er verblijven. Fietsen naar en wandelen bij de watervallen Manto de la Novia. Raften is en optie, paardrijden of lekker lui een beauty-arrangement in Luna Runtun. In het laatste stuk naar Baños wordt druk overlegd over het programma. We sluiten de dag af met een etentje bij Casa Hood en stikken bijna van het lachen om de show die Annick geeft. Met Belgisch accent en knipperende oogjes vertelt ze welke streken ze heeft uitgehaald bij haar ‘poppie’.

Dag 11, 19 maart : Baños (door Pauline)
Om negen uur met Elvira mee om fietsen te huren. Uiteindelijk gaan we met z’n drieen op pad. Maar voordat we aan de fietstocht beginnen, moeten we een schoenmaker zoeken. Daar waar er een zou moeten zijn, is er geen meer. Nadat we bijna alle straatjes doorgegaan zijn, na veel vragen worden we naar een oud huisje wat te koop staat, gebracht. Om 18.00 uur zijn de schoenen weer klaar. Nu dan eindelijk echt op weg naar de waterval Manto de la Novia. Pauline rijdt voorop, maar na een poosje hoort zij niemand meer en stopt, gaat terug en komt Evy en Kommer tegen. Zij rijdt te hard, beter Evy voorop. Na een afslag komen we bij wegwerkzaamheden. Daar vragen we of we de goede weg hebben, maar de een zegt terug en de ander wijst rechtdoor. Bij de tunnel is een weg eromheen met een klein tunneltje. Ik kan Evy niet zien zo donker is het en rijd bijna tegen haar aan. Maar alles gaat goed en dan komt er weer een weg om een tunnel. Daar zijn ze aan het werk. De leuning wordt versierd met kiezel en het wegdek bestraat. Ook fietsen we ‘onder’ een waterval door. Dan komen we bij de brug van bungeejumpen. We willen wel omhoog maar niet naar beneden. Ze beginnen te lachen en snappen dat wij het niet doen. Nog een eindje en we staan bij het kabelbaantje vanwaar je naar de berg met waterval kunt. We zetten de fietsen vast en gaan lopen, naar benden waar een hangbrug is. Over de hangbrug gelopen komen we in een privetuin. Voor $0,50 p.p krijgen we een hele rondleiding en kunnen we dichtbij de waterval komen. Een prachtig punt. Dan gaan we de tuin uit en de berg op naar het kabelbaantje. Na een fikse wandeling en het ‘bakkie’ zijn we weer bij de fietsen. Nu terug naar Baños. Heen gingen we veel naar beneden, nu moeten we ‘veel’ omhoog. De bugeejumpbrug, dan om de eerste tunnel en staan we voor de tweede tunnel. Nu is er geen weg omheen. Advies was: houd een auto aan die achter je blijft rijden en je dan bijschijnt. Zo gezegd, zo gedaan. Een vrachtwagenchauffeur gebaarde dat we konden gaan. Dus direct op de pedalen, maar in het donker zie ik niets. Ik begin te slingeren en te gillen dat Kommer voor moest gaan. Hij hoorde me niet, maar kwam toch voor. Ik zie z’n benen en houd hem bij. Uit de tunnel zijn we gestopt, maar zien Evy nog niet. Even later zien we haar vooor de auto uit ploeteren. Ook zij is de tunnel uit. De auto’s gaan langs en er stopt een toeristenbus. Er wordt iets gevraagd (ik ken geen Spaans), ik roep Baños. Sisi, we mogen mee, fietsen achterop en wij erin. Zo eindigde ons fietsavontuur. Een belevenis die we niet hadden willen missen. 

Dag 12, 20 maart : Baños (door Evy)
Ja hoor, het is ze (Zita, Kasper, Pauline, Kommer en Jeroen) gelukt en hebben me overgehaald om, na ongeveer tien jaar, weer een keer te gaan raften. Na mijn ervaring op de Zambesi (grens Zambia-Zimbabwe), heb ik gezegd dat ik nooit meer ga raften. Dit was volgens kenners categorie 4,5-5. Nu, heeft Elvira gezegd, zou het categorie 3-3,5 zijn. Maar toch ben ik niet gerust, dus slaap de hele nacht niet. Nu is het dan zover. Als ik beneden kom bij de receptie, tref ik Elvira. Die ziet aan mijn gezicht dat ik me niet prettig voel. Ze probeert me toch nog maar een keer gerust te stellen. Sorry Elvira, dat lukt je op dit moment toch echt niet. Na het ontbijt bij Rico Pan worden we bij het hotel opgehaald door William, onze raftinstructeur.
 

Eerst moeten we onze spullen ophalen zoals schoenen, voor diegenen die geen Teva’s hebben, helmen en wetsuits. Dan op weg naar de rivier. Ik vind het nog steeds niks en heb zelfs een beetje spijt dat ik ja heb gezegd. Onderweg nog eerst een stel afzetten en de lunch doorgeven, zodat die straks snel klaar staat. De boten (2) worden op de toeristenbus geladen en nu echt op weg. Bij de rivier aangekomen, om daarna de instructies van William te krijgen. Voor mijn wordt het allemaal weer duidelijk, maar toen Wiliam begon over hoe iemand te redden uit het water, kreeg ik het Spaans benauwd (heb nog steeds spijt). We zijn met z’n achten, dus moesten we worden opgesplitst. Ik zei tegen Jeroen, laten wij met die twee Ieren meegaan, dan kunnen de twee stelletjes bij elkaar in de boot. Na een laatste check van de boot, oppompen  en dan kunnen we de boot dragen naar de rivier. Dat is op zichzelf al een hele onderneming. Het is een zeer modderig pad met stenen die glad zijn dus ik gleed al uit en zakte vervolgens tot half mijn scheenbeen in de blubber. Ja hoor, ook nog de knieen geschaaft. Nu gaat het echt beginnen, maar eerst moesten we een douche nemen onder een waterval.

Dan nu eindelijk naar de eerste stroomversnelling. Deze komen we zonder kleerscheuren door. Jeroen kijkt achterom en zegt verbaasd tegen mij: ‘He, je zit er nog in!’ Verder gaat alles goed en uiteindelijk ga ik het (op deze manier) ook nog leuk vinden. Halverwege moeten wij er uit en kunnen we zwemmen in een zijtak van de rivier. Onder een brug kunnen we van een verhoging afspringen of duiken. Aangezien ik duiken het leukste van zwemmen vind, vroeg ik aan William of je hier kon duiken, want als het te ondiep is, dan komen er alleen maar ongelukken. Maar het was diep genoeg dus dook ik als enige naar beneden. Aan de andere kant konden we nog hoger klimmen om daarvan af te springen en een bommetje te maken. Ik vond dit het leukste onderdeel. Terug naar de boot, nu zou het iets serieuzer worden. De boot van Kommer, Pauline, Zita en Kasper weer voorop. William liet hun tussendoor steeds extra werken, met zitten in de boot, achteruit roeien en vooruit roeien en wij (Jeroen, de twee Ieren en ik) keken toe hoe zij aan het uitsloven zijn.
 

Het was nu verder echt wat erger en onze boot zou bijna omslaan, maar gelukkig het ging goed. Na ongeveer anderhalf uur raften konden we de balans opmaken. Er was niemand uit de boot gevallen en gelukkig geen verdere ongelukken gebeurd. Nu moeten de boten nog uit het water. Ook dat is het moeilijkst van alles. Bij de bus konden we ons omkleden. Gelukkig scheen het zonnetje, dus was het lekker warm en droogden we snel op. Nog even lunchen en terug naar Baños. Mijn knieen zien eruit als toen ik zes jaar was, aan alle kanten geschaaft. Eerst lekker douchen en dan nog even inkopen doen voor de lunch voor morgen. ’s Avonds nog even lekker eten met z’n zessen bij Casa Hood. Dit was een zeer geslaagde dag en ik ben nu wel over mijn angst voor raften heen. Bedankt jongens voor jullie steun en Elvira bedankt voor het moed inspreken. 
(In plaats van raften hadden enkelen een dagje Banos) (door Joke)
 

Banos, vrijdag een rustige dag. Lekker ontbijt bij de bakker en daarna uitgebreid op het internet het thuisfront geinformeerd, zeker omdat de mobiel hier niet functioneert. Op de plaatselijke markt een heerlijke kaasempanada gegeten, de cavia (cuy) wel op de foto gezet, maar niet gegeten. De voortandjes op de grill waren goed te herkennen. In de winkeltjes het bewerken van de ‘vegetable ivory’ (taguanoot) bewonderd. Een demonstratie werd gegeven en de mooie vruchten van de tagua werden omgetoverd tot schildpadden, Jan van Genten, knopen en de mooiste sieraden. Ook de suikerrietstalletjes en het bewerken van de suiker, het trekken, drukken en draaien tot het uiteindelijke resultaat plakkerige plakken toffee. In allerlei kleuren en vormen verpakt. Voor thuis een klein pakketje meegenomen. Heerlijke aardbeien geproefd. En aan het eind van de dag nog heerlijk gezwommen bij Las Virgen hot spring. Hele families zwommen er rond, zelfs babies in weggooiluiers. ’s Avonds door het dorp geflaneerd en een Mexicaanse bband bewonderd met een hele goeie zanger. Heerlijke Mexicaanse burrito gegeten, vegetarisch en daar kwam deze band ook een serenade brengen. Zij verkochten ook CD’s en we hebben er een voor thuis meegenomen. Was een heerlijke rustige dag en een goede voorbereiding voor de Chimborazo.    

Dag 13, 21 maart: Baños – Chimborazo (6310 mtr) – Riobamba (door Evy)
Vandaag gaan we de vulkaan de Chimborazo op. Eerst liggen we om 7.00 uur te wachten voor de deur van ‘Rico Pan’ voor ons ontbijt. Rond acht uur op weg naar de vulkaan. Onderweg nog een paar fotostops voor de vicuñas. Om ongeveer twaalf uur zijn we op 4800 meter, van daaruit gaat een pad omhoog naar 5000 meter. Eerst nog snel naar de wc want dat krijg je op grote hoogte. Elvira moet nu erg streng zijn, want elke inspanning kan problemen geven. Kasper, Lia en Machteld blijven sowiezo beneden. Zij hebben het op deze hoogte al moeilijk genoeg. Agnes wil als het ‘gele gevaar’ (d’r regenjas) naar beneden wandelen. De overige tien en een gast willen de tocht naar boven gaan ondernemen. We gaan het eerst proberen tot aan het monument, vijftig meter hoger. Daar kijkt Elvira hoe het met een ieder gaat. Nu gaat het echt beginnen.
 

Het valt in het begin wel mee, maar mijn hart klopt alsof ik een zeer knappe (rijke) kerel zie. Zita, Pauline en Agnes die toch nog een stukje omhoog was gelopen, haken op een gegeven moment af. Door de laag hangende bewolking/mist is het een fantastisch gezicht. Zoiets moet je alleen op de harde schijf tussen de orfen opslaan. Na ongeveer een kilometer zijn we bij de hut en natuurlijk moeten er foto’s (veel!!!) gemaakt worden. In de hut kunnen we onze lunch en cocathee drinken. Ook kunnen we voor $1,- een stempel in het paspoort krijgen. Ik kan na zo’n inspanning eigenlijk niet eten, maar prop toch mijn meegebrachte croissantjes naar binnen. Ben nog te lui om daar op de meegenomen kaas te doen. Ongeveer twintig minuten later gaan we weer naar beneden. Dit is een stuk makkelijker. Nu wel onderweg foto’s gemaakt, van onder andere dichtbij staande vicuña’s. Elvira zou als laatste naar beneden om er zeker van te zijn dat iedereen wel bij de bus zou komen. Als iedereen bij de bus is aangekomen, kunnen we het ‘gele gevaar’ gaan zoeken. Met Kasper en Lia gaat het nog niet goed, maar hoe verder we dalen, gaat het met die twee ook steeds beter. Het ‘gele gevaar’ blijkt verder weg te zijn gelopen dan dat we gedacht hadden (afkorting genomen). Uiteindelijk vonden we Agnes, nu het ‘zwarte gevaar’. Ze was bijna bij de ingang. Agnes opgepikt en nu kunnen we naar Riobamba. Ook nog enkele fotostops om bijvoorbeeld de vulkaan El Altar te fotograferen. Aangekomen in Riobamba gooien we Agnes er uit en gaan we verder naar ons hotel El Troje. Weer krijgen we fantastische kamers met eethoek en zithoek en open haard. Gezamenlijk eten om 19.00 uur en dan een beetje bijtijds naar bed. Dit was een zeer geslaagde dag! 

Dag 14, 22 maart: Riobamba - trein Duivelsneus (facultatief) – Huigra (door Mia)
Na een vroeg ontbijt vertrekken we richting Alausi, vermits de ‘Tren del diablo’ niet uit Riobamba kan vertrekken (de hevige regenval van de laatste dagen heeft de sporen overspoeld met modder). We rijden door een bergachtig landbouwgebied waar velden in alle groenschakeringen zich afwisselen. Gelukkig regent het niet vandaag en als we afzakken naar Alaui komt Inti het beeld van het stadje wat opvrolijken. Op de zondagmarkt heerst er al een drukte van belang maar daarvan genieten is voor later. Nu snel naar het perron! ‘Snel’ hoefde helemaal niet, want als de trein er na een half uur aankomt, blijkt er nog een technische fout te moeten worden opgelost...
Uiteindelijk vertrekken we hotsend en botsend maar wel met een behoorlijke snelheid. Soms gaat het achteruit om zo zigzaggend hoogte te winnen of bergwaarts te gaan. Het landschap is prachtig! Groen begroeide bergflanken en diepe dalen met onderin een klein bergstroompje waarlangs ranke eucalyptussen omhoog priemen, schuiven voorbij. Af en toe neemt de trein een scherpe bocht en scheren we langs een ravijn. We stoppen ook regelmatig om foto’s te nemen en bij een stationnetje in aanbouw wordt materiaal op- en afgeladen. Achter ons ligt ‘La nariz del diabolo’ die helemaal geen gelijkenis met een neus vertoont! Later, uit een eethuis op het dorpsplein verneem ik van de baas dat de berg zo genoemd wordt omdat bij het aanleggen van de spoorlijn op deze gevaarlijke plaats, zoveel doden vielen. Ecuatorianen maar ook Chinezen zouden hierbij zijn omgekomen en begraven liggen in Huigra, het dorp waar we straks overnachten. 
Bij de terugrit maak ik de volgende bedenkingen: zou ik deze rit in Belgie gewaagd hebben? En meer nog: zou deze wijze van toeristenvervoer in Europa toegelaten worden? Vast niet! Verboden om veiligheidsredenen! Maar niettemin, ik heb ervan genoten! Na een vlugge lunch trek ik, gewapend met mijn fototoestel de makrt op. Een eindje voor het plein loopt een straat links omhoog. Het is er zeer druk... misschien valt hier wat te beleven. En inderdaad, wat verder is de groentemarkt en veel van de plaatselijke bevolking loopt hier nog in klederdracht. Rood en groen, paars en geel, felblauw en fuchsia, alles kan hier. Wijde wollen rokken met borduurrand worden ondersteund door een drietal onderrokken die even komen piepen. Grote puntsjaals worden gebruikt om babies of koopwaar op de rug mee te sjouwen. En die hoedjes dan! Kleine, witte, lage bolhoedjes of vilten jagershoedjes met een pauwveer aan de zijkant. Rijen kleurrijke kralen onderlijnen lachende donkere gezichten, maar plots als gemerkt wordt dat je een foto wilt maken, verstarren ze. ‘Un dollar’ vragen ze. Nu dan niet, of alleen als het echt de moeite waard is en dan wordt het een fotosessie! Stilaan begint het weer te regenen en na een tiental minuten vlucht ik het restaurantje in. Daar komt Elvira ons opzoeken... de rest van de groep zit al in de bus te wachten. Na een korte rit door regen en mist bereieken we Huigra en worden we gehuisvest in hosteria ‘La Eterna Primavera’. 

Dag 15, 23 maart: Huigra-Cuenca (door Pauline)
Vannacht niet veel geslapen, ik heb elk half uur op mijn klokje gekeken. We hebben het ontbijt buiten: croissants, jam, sap en voor wie wil is er ei. Het valt verkeerd en samen met de vermoeidheid voel ik me een dweil. Om 7.45 uur vertrekken we naar Cuenca. Via een bergweg waarop we diverse vogelstops (fotostops) maken bereiken we de Panamericana. Onze eerste excursie vandaag is Incapirca maar voordat we daar zijn, stoppen we bij ons lunchadres om alvast de bestelling door te geven. We kunnen kiezen uit twee soorten soep. Nadat Elvira de keuzes genoteerd had en dit door wilde geven, bleek dat er maar een soort soep gemaakt kon worden, niet twee tegelijk. Dus werd het aardappelsoep.
Dan op weg naar de ingang. Toen Elvira de kaartjes kocht en een gids vroeg, was er geen gids. Zij heeft toen voorgesteld zelf tekst en uitleg te geven en daar waren we allen heel blij mee. Dus gaan we naar binnen. Tot nu toe was het droog maar de eerste spetters vallen. Binnen enkele minuten barst de bui los. We gaan snel naar een huisje. Daar vertelt Elvira van de Cañari’s die de maan als god hebben waar de vrouw het belangrijkste is en ronde vormen gebruiken. De Inca’s, die de zon als god hebben, de man het belangrijkste is en rechthoekige of trapeziumvormen hebben. We lopen weer naar buiten, het hoost nog steeds. We zien waar de ‘keuken’ is geweest, waar de ‘magazijnen’ waren en komen tenslotte bij de zonnetempel. Een muur is nog intact. Heel stevig gebouwd, blijft zelfs staan bij een aardbeving. De rest is nagebouwd. Na de ruines bezoeken we nog het museum. Dan stappen we weer in de bus en rijden we naar de lunchplek. De open haard wordt aangemaakt en de soep komt op tafel. ’s Middags brengen we nog een bezoek aan de Panamahoedenfabriek. Ook hier is Elvira weer onze gids. In de ha liggen stapels gevlochten hoeden die nog niet af zijn. We zien hoe het vlechten gebeurd. Ook bij het bleken is iemand aan het werk. De mallen staan in rekken en ook zien we hoe de bolling van de hoed wordt geperst. Daarna gaan we de winkel in. De mannen zijn het zat en gaan buiten op het bankje zitten todat de dames zijn uitgeshopt. Dan maar weer op weg naar Cuenca waar we een mooie kamer hebben in hotel Posada del Angel.   

Dag 16, 24 maart: Cuenca (door Joke)
Om half acht opgestaan en om negen uur vertrokken we met de bus naar het huis van een wever in Gualaceo (Casa de la Macanas). Wat een authentieke werkplaats, allerlei mooie attributen aan de muur. Weer kregen we een rondleiding door de tuin, waar de planten stonden die gebruikt worden om de wol te kleuren. Alleen natuurlijke kleuren worden gebruikt om deze mooie sjaals en/of tafelkleden te weven. Er hingen voorbeelden van wel honderd jaar oud die nog steeds als voorbeeld dienden. Daarna door met de bus naar Chordeleg, waar de juwelenwinkels met filigraan als paddestoelen uit de grond komen. We hebben er een uur rondgelopen en op zoek naar koffie, maar een cafe was niet te vinden. Filigraan is niet mijn smaak, maar wel een mooi zilveren lepeltje met een lama gekocht, als herinnering. Met de bus weer teruggereden, ongeveer anderhalf uur en even ingedommeld. Terug in Cuenca even omgekleed en de stad in om Cuenca te verkennen.
 

Heerlijk uitgerust en een rustig ontbijt in de overdekte patio van Hostal Posada del Angel. Wat een mooi ingerichte kamers, heel veel blauw, mijn lievelingskleur. Om half twee de stad rustig ingelopen. Voordat we bij de Nieuwe Kerk waren, hadden we ons eerste kadootje al gekocht, een hele mooie replica van de oude keramische beeldjes. Snel maar even teruggebracht naar et hotel. Wat een schitterende Cathedraal, mooi marmer en fantastische gebrandschilderde ramen. Even stil gaan zitten en genieten van de mooie kapelletjes. Heerlijk rustig. We zijn de straatjes kriskras doorgelopen en op de markt alles bekeken. De overdekte markt was heel mooi en de vrouwen en mannen waren allemaal aan het werk. Breien, zilver smeden, kettingen maken en een heerlijke cappuchino met een vruchtentaartje. Het begon te druppelen en snel een paraplu gekocht. Het werd natuurlijk wat frisser en op de markt een mooie geweven poncho gekocht, heerlijk warm. Bij iedere deur die openstond even naar binnen gekeken en zo ontdek je de mooiste plekjes met schitterende mozaiekvleren en balcons.
Even een koffie gedronken en om zes uur weer terug naar de Posada. Even internetten met het thuisfront en heerlijk opgefrist onder de douche. ’s Avonds met een groepje Italiaans gegeten in de Posada, zalig gnoggi met heerlijke tomatensaus en een lekkere rode wijn. Genieten van het goede leven.   

Dag 17, 25 maart: Cuenca, El Cajas nationaal park (door Evy)
Om 7.30 uur bepalen we met z’n zevenen of we gaan wandelen ja of nee. Het is droog en goed wandelweer, dus het wordt een eenstemmig ja! Om acht uur komt Carlos, onze gids voor vandaag, ons ophalen bij het hotel. Marco rijdt ons, zoals altijd naar de plek. Omdat het de laatste dagen nogal geregend heeft, gaan we niet op 3700/3800 meter wandelen, maar op 3100 meter. Dit is dan niet zo modderig. Zita en Kasper gaan rustig met z’n tweeen vogelen rond het meer. Dat is beter dan dat we met z’n allen gaan. Wij gaan met Carlos mee, hij vertelt over de bloemen, bomen en vogeltjes (sorry, ik weet alle namen niet meer). Het pad wat we volgen is redelijk te lopen en zo af en toe wat modderig, maar we hebben goede schoenen aan. Het is gelukkig niet zo zonnig dus niet warm maar wat belangrijk is, veel meer mooie landschappen om te fotograferen.
Na anderhalf uur lopen geeft Carlos het sein, dat we nu het pad terug volgen. Eerst gaat hij terug via een ander pad, maar na een duikeling van ondergetekende, gaat Carlos toch het andere pad volgen. Daar zag hij vogels. Beurs en geschaafd (gelukkig is de fotocamera nog heel) gaan we weer achter Carlosaan. Steeds zien we de nogige vogeltjes. Horen gaat gemakkelijker, maar de vogeltjes zien door dat dikke struikgewas is moeilijker. Bij het meer treffen we Zita en Kasper. Kasper heeft al heel wat vogeltjes gezien en ook nog wat kunnwn fotograferen. Wij gaan ook nog even rond het meer en echt het is fantastisch. Jammer, dat we maar zo kort de tijd hebben, ik zou hier wel dagen kunnen rondlopen. Heerlijk een met de natuur en geen mensen om je heen. Alleen maar de geluiden van de wind, water, vogeltjes. Ik kom er steeds meer achter dat ik meer van de natuur houd dan van cultuur (cultuurbarbaar?).
Om ongeveer half twaalf zijn we bij de bus die ons weer netjes bij het hotel aflevert. Elvira stelt voor om gezellig met z’n allen te gaan lunchen/(aardbeien)gebak eten bij Tutto Freddo. Natuurlijk is daar iedereen voor in. De aardbeientaartjes zien er erg aantrekkelijk uit en volgens zeggen zijn deze ook erg lekker, maar ik heb gewoon een sandwich(je) genomen, ook erg goed! De meesten van ons wilden nog even een eind gaan wandelen richting de rivier. Ik wist het eigenlijk nog niet omdat ik na mijn duikeling wel last van de rug had gekregen. Maar ja, de beslissing werd voor ons genomen want het begon gewoon weer te hozen van de regen. Sorry, zulke buien heb ik niet veel gezien in mijn leven, dan toch maar weer een koffie in Tutto Freddo en wachten totdat het droog gaat worden. Helaas het bleef hozen!! Buiten stonden inmiddels verkopers met parapluus. Deze mensen zijn echt niet dom!! Uiteindelijk proberen we toch maar om ons hotel op te zoeken en lopen zoveel mogelijk langs de huizen. Onderweg nog even gebeld naar mijn oudste broer, dan weten ze thus dat ik ook nog leef. In het hotel alvast de spullen klaargelegd voor morgen. Op een gemakkelijke stoel bij de receptie ben ik mijn dagboek gaan bijwerken en zo langzaam aan kwam iedereen binnen druppelen met zijn/haar verhaal van die dag. ’s Avonds eten bij de pizzeria... Elvira en Marco gaan daar ook eten en omdat het restaurant nog niet in de Lonely Planet staat, lopen we achter hen aan. Bijtijds naar bed, want morgen weer vroeg op! 
(Enkelen gingen niet mee naar El Cajas en hadden culturele dag - door Joke)
 

Lekker rustig ontbeten, met een gekookt eitje met broodsoldaatjes en daarna een mooie route gepland om de musea te bezoeken. Vanuit de Posada links af naar de San Sebastian kerk, jammer genoeg op slot en doorgelopen naar Museo del Arte Moderno. Ik had gelezen dat een van de bekendste Ecuadoriaanse schilders, Oswaldo Guayasamin, daar werk heeft hangen, maar jammer genoeg was er geen expositie. Maar de tuinen en het oude klooster waren de moeite waard om te bekijken. Mooi brons en koppen van steen en graniet aan de muur. Doorgelopen langs de rivier en heerlijke koffie met melk gedronken. Via Museo Remigio Crespo Toral met veel religieuze projecten, mooie tentoonstelling van keramiek en weeftoestellen en zeker het gebouw, op zich al een mooi object, weer langs de rivier Rio Tomebamba verder gelopen naar de volgende expositie.
Museo Banco Central, een foeilelijk gebouw van buiten (het was ondertussen flink heet geworden) maar wat een mooie tentoonstelling binnen van alle culturen uit Ecuador. Een mooi overzicht met kleding, keramiek, huizen en de natuur. De verschillen zijn goed te zien en omdat we al veel gezien hebben onderweg een feestelijke herkenning. De fototentoonstelling van planten, bloemen (alles natuurlijk schitterend in beeld gebracht) was ook zeer de moeite waard. Ondertussen toch wel zin gekregen in een broodje en bij een bakker langs de weg een heerlijk broodje met kaas gekocht. Wel een diepteinvestering hoor, met fooi $0,25!!
Langs een mooie kerk, Iglesia de los Conceptos, een aantal vrouwen waren er aan het zingen, schitterende schilderingen bekeken. Doorgelopen naar de stad en het begon te regenen, steeds harder dus snel een gebouw binnen gegaan. Het was het Palacio de Justicia, wat een mooi gebouw. Een hele ijzeren koepel met glas die de patio overdekt. In het midden een beeld van de eerste minister van Justitie. We hebben wat rondgewandeld en uiteindelijk op een bankje gaan zitten. Het ging steeds harder regenen en wat een lawaai op dat dak. Het werd ook frisser, we werden uitgenodigd om binnen plaats te nemen, bij de afdeling Misdrijven waar de arrestanten konden worden verhoord. De wachtkamers zijn met wandjes gescheiden. De vloeren en zolderingen zijn prachtig gerestaureerd. Na een uurtje werd het eindelijk minder en nadat we de vriendelijke dames en heer van het bureau bedankt hadden, gingen we op weg onder de paraplu naar een lekkere kop soep.
 

Bij restaurant Raymipampa een heerlijke kop tomatensoep met aji gegeten en een warme kop thee gedronken. Weer heerlijk opgewarmd en met de paraplu naar de overkant. De oude kerk bekeken en de mooie wandschilderingen en beelden van El Sapirio, uit 1557, uitgebreid bestudeerd. Ook het oude orgel nog even bekeken. Opnieuw op zoek naar de kunstmarkt, waar ik ook een heerlijke warme poncho heb gekocht. Ondertussen nog wat kriskras door de stad gewandeld en ook Heladeria Holland bezocht, met de Amsterdamse grachten, bollenvelden en Nederlandse klederdrachten aan de muur. Lekker pittie koffie en de wandeling naar Posada del Angel was helemaal droog. ’s Avonds nog wat foto’s van de verlichte kerken gemaakt en bij de Mexicaan burrito gegeten. Het was erg rustig en een heerlijk ijsje bij Tutto Freddo, als afscheid van Cuenca, gegeten. Al met al een heerlijke stad, leuke winkels, vriendelijke mensen, mooie kadootjes en schitterende kerken en musea. Vooral natuurlijk de Cathedraal is de moeite waard, van binnen en buiten de mooie groene koepels. Jammer dat deze ’s avonds niet verlicht zijn. Top stad, 8+!!    

Dag 18, 26 maart: Cuenca-Puerto Lopéz (door Elvira)
Vandaag wordt een dagje touren, we rijden vanuit Cuenca door het park El Cajas, door de bergen, over een pas van 4100 meter en dalen daarna af naar de kustvlakte, op naar Puerto Lopez. Na het ontbijt stappen we in de bus en beginnen aan de tocht door het park. Het is knap mistig maar wanneer we eenmaal over de pas zijn en afdalen, verandert het landschap. Meer varens, orchideeen en wanneer we de laatste helling afdalen, zien we we kustvlakte liggen. Prachtig. Eenmaal uit de bergen verandert de modderige, slingerende weg in een rechte verharde weg. We rijden langs bananenplantages, koffieplantages, rijstvelden, cacao en het valt ons op dat hier meer mensen met negroide afkomst rondlopen. We nemen de brug over de rivier de Guayas en zien links van ons het centrum van Guayaquil liggen. Ik doe een voorstel aan de groep: lunchen bij McDonalds of door rijden naar de kust en daar verse vis eten. Het werd optie twee, maar daarvoor moesten we nog wel even hongeren tot een uur of drie ’s middags. De lunch op het strand met pelikanen die langsscheren en fregatvogels hoog in de lucht maken de late lunch helemaal goed. Nu is het nog twee uurtjes langs de kust rijden en dan zijn we in Puerto Lopez. 

Dag 19 (27 maart): Puerto Lopéz (door Zita)
Vandaag alweer vroeg wakker op onze nieuwe bestemming, ondanks het temperatuurverschil veel warmer, toch goed geslapen. Voor het ontbijt rond zeven uur nog eerst even het strand opgelopen. Zeer leuk hoe de vissers hun vangst aan de kant brengen. Er liggen meerdere boten vol met vis en vele sterke mannen brengen dit naar de wagens die op het strand klaar staan. Dit is niet gemakkelijk, zware kratten op hun schouder die vervolgens belaagd worden door vele fregatvogels. Iedereen pikt er wat van mee. Fregatvogels pakken uit de kratten en alles wat eruit valt. Pelikanen blijven pikken in de restjes van het strand. Zeer leuk om naar te kijken en goed vermaak langs het strand, je raakt haast niet uitgekeken. Lekker ontbijt bij Hosteria Mandala. Om negen uur staat onze gids klaar voor onze uitstap naar Isla de la Plata, een eiland dat bekend is vanwege de vele zeevogels. Na een wandeling over het strand anngekomen bij onze boot, onze schoenen ingeleverd omdat we een klein stukje door het water naar de boot moeten lopen. Het is zo’n veertig kilometer varen (1 uur en 20 minuten) en we vertrekken om 9.45 uur. Na een korte uitleg wordt ons ook verteld dat als we geluk hebben we dolfijnen kunnen zien.
En geluk hebben we zeker want vlakbij het eiland zwemt een hele grote groep dolfijnen. We weten haast niet waar we kijken moeten. Zwemmend met de boot mee, springend uit het water en als je goed kijkt, zie je jonge dolfijnen vlak naast hun moeder mee zwemmen, in een woord fantastisch. Na dit spektakel gaan we aan land, schoenen uitzoeken en weer aantrekken en tien minuten in de schaduw wachten op onze tickets. We maken gebruik van deze tijd om ons goed in te smeren en klaar te maken voor de drie uur durende wandeling. Onze gids Johnny spreekt redelijk Engels en vertelt ons wat de bedoeling is. Keuze uit twee, wandeling rechtsom een wandeling iets meer klimmen met mooie uitzichten en linksom meer verschillende soorten vogels, wij kiezen linksom ook op aanraden van Elvira. In het begin van de wandeling is het erg wennen aan de warmte in combinatie met het klimmen. Eenmaal boven is het goed te doen, maar gelukkig heeft iedereen zich goed beschermd met lange mouwen of een handdoek, anders zou je heel erg verbranden. Langs onze route komen we vele vogels tegen die absoluut geen angst hebben voor mensen, een groot voordeel met fotograferen, op deze manier kun je de mooiste fotos maken zelfs met een klein fototoestel. De vogels die je van dichtbij kunt zien zijn blauwvoet, roodvoet en gemaskerde Jan van Genten, zo langs het pad of langs de hellingen. Fregatvogels met grote aantallen in bomen, niet te missen voor een mooie foto. De wandeling terug was wel weer even een pittige klim, veel drinken en langzame pas is op dat moment het beste. Eenmaal terug bij het beginpunt is iedereen behoorlijk verhit en bezweet en de schaduw is dan erg welkom. Rond 15.00 uur weer op de boot waar we onze lunch geserveerd krijgen, fruit, lekkere broodjes en frisdrank, dat hadden we zeker verdiend. Met als toetje een uur zwemmen of snorkelen op een mooie plek naast het eiland. Vanaf de boot is het wel even doorkomen maar eenmaal door is het heerlijk. Veel kleurrijke vissen die ook vanaf de boot te zien zijn. Hierna, rond 16.00 uur, weer begonnen aan de terugreis over een iets ruwere zee, nog wel goed te doen en er is niemand ziek geworden. Om 17.30 uur aankomst op het strand van Puerto Lopez met daarna een wandeling van vijfentwintig minuten terug naar Hosteria Mandala. Om 19.30 uur met de groep van Isla de la Plata, Elvira en Marco gaan eten bij een goed en heerlijk visrestaurant, Carmita. Dit was een toepasselijke afsluiting van een geslaagde dag. 

Dag 22, 30 maart: Guayaquil- vlucht naar Baltra - Santa Cruz (Bachas) (door Evy)
Om zeven uur ontbijt en om half acht op weg naar het vliegveld. En natuurlijk op wie was het wachten……!!!??? Machteld was inmiddels vertrokken en nu zijn er nog twaalf over. Op het vliegveld nemen we eerst afscheid (voorlopig) van Marco. Die zien we in Quito weer terug. Elvira vliegt naar Quito. We nemen nu respectievelijk afscheid van Agnes (die we daarna nog regelmatig terugzien – Heintje Davids?) en Mia en Annick. Wij hebben de plaatsen twee en drie in het vliegtuig en wat schetst onze verbazing…we zitten business class!! Dat is wel erg lekker, kado voor het lange wachten. De vlucht verloopt vervolgens goed. In Baltra worden we door onze gids opgewacht (mannetje is type ‘oude vissersschuitkapitein’). Vervolgens met bagage, nadat deze extra is gecontroleerd, de bus in. Vervolgens met de ferry naar het eiland Santa Cruz, nog even een busrit van een klein uur. In het stadje Puerto Ayora worden we opgevangen om naar de boot te gaan. Na de lunch wordt de hutindeling gemaakt en daarna naar het Darwin Institute. Terug op de boot wordt de bemanning voorgesteld en moeten we ons zelf ook voorstellen, Behalve wij met ons achten, zijn er nog twee Hollandse meiden en een Amerikaans gezin van vier personen aan boord. Om 19.00 uur een uitstekend diner. Nog even napraten met koffie en thee en later een biertje en dan naar bed. Ben benieuwd hoe het een ieder morgen vergaat na een nacht dobberen.

Dag 23, 31 maart: Highlands - Isla Santa Fé (Barrington) (door Evy)

6.45 Breakfast
7.30 Disembark - (Bus to the highlands, 40 min)
Pit craters – Humid zone – Scalescia forest – Darwin forest – Darwin finches – Galapagos flycatcher – Galapagos doves
Back on board
11.45 Lunch (navigation to Santa Fe, 3 hours)
15.30 Snorkling
 Sea lions – Sea turtles – Tropical fish
 Back on board
17.00 Disembark
Wetlanding; Santa Fe opuntia – Sante Fe land iguana – dry zone – Palo santo – Galapagos croton – Galapagos Sea lions
Back on board
18.30 Briefing
19.00 Dinner (navigation to Espanola, 7 hours)

Velen hebben de wekker niet een uur terug gezet, dus waren te vroeg wakker. Ach, dan nog maar een uurtje naar bed. Om 6.45 uur ontbijt en daarna van boord. Met de bus naar de Highlands. Alles wat op het programma stond, hebben we gezien. Nog even kort naar de lavatunnel en nog een uurtje shoppen in Puerto Ayora. Na de lunch lekker op het dek in de zon. Doordat het op het voordek meer op en neergaat, is dat een aantal mensen niet goed bevallen. Een aantal is naar bed gegaan, de rest is op het achterdek in de schaduw gaan zitten. Aangekomen bij het eiland Santa Fe, wordt de snorkelbenodigdheden uitgereikt. Ik ben niet zo voor snorkelen, maar ga het toch maar proberen. We worden met twee bootjes naar de rotsen gebracht. Hier kunnen we snorkelen met zeeleeuwen. Dit is fantastisch!! Dit zijn mijn dieren! Ook zien we een haai en schildpadden en pijlstaartroggen en… Ook de nodige vissen zien we. Na een a anderhalf uur gesnorkeld te hebben, worden we weer aan boord gezet.
 

Weer aankleden en als iedereen zover is, gaan we weer aan land. Natte landing, dus korte broekentijd. We landen op een strandje waar de zeeleeuwen ons alweer verwelkomen. Het lijkt er vol van. Ondertussen trekken we onze schoenen aan en gaan aan de wandel voor een klein uurtje. Op dit eiland staan cactussen van vierhonderd jaar oud. En we hebben een mooi gezicht op de baai waar onze boot ligt. Terug aan boord krijgen we een briefing van gids Alberto, hij vertelt dat er een probleem is. De chefkok is ziek en we moeten terug Puerto Ayora. Dit betekent dat we ongeveer vier uur extra moeten varen vannacht. Na het weer uitstekende diner gaan we varen. Dit is niet erg prettig dus een voor een gaan we ons bed opzoeken. Je kunt met die deining beter in bed liggen dan op dek zitten en niets kunnen zien. Zelfs ondergetekende gaat om ongeveer 20.00 uur het bed opzoeken, Hoe zal de nacht verlopen met al dat varen?

Dag 24, 1 april: Isla Española (door Evy)

7.00 Breakfast
8.00 Disembark – Punta Suarez
Marine iguanas – bluefooted boobies – Nazca boobies – Galapagos hawk – Hood mockingbird – large cactus ground finch – small ground finch – warbler finch – lava lizards – waved albatross – (cliffside) blow hole – red billed tropicbirds
Back to boat
12.00 Lunch
14.00 Snorkling – Garner islet
 Sea urchins – caves
 Back to boat
15.30 Disembark – Gardner bay
 Wetlanding; white reef sand beach – sea lion colony – beach time – swimming/relaxing
 Back on board
18.30 Briefing
19.00 Dinner

Bij het ontbijt blijkt dat iedereen de nacht behoorlijk is doorgekomen. Tijdens het opstaan en klaarmaken voor het ontbijt, komen we aan bij Espanola Island. Dus kunnen we rustig ontbijten zonder dat de messen en vorken door de lucht vliegen. Om acht uur is iedereen klaar om aan land te gaan. De zee is behoorlijk ruw, maar door de deskundigheid van de bemanning komen we goed aan bij het eiland. Het is een droge landing en weer komen we terecht in een sealioncolony. We lopen rustig het eiland over en zien de ons beloofde dieren (zie programma). Het was spannend of we de albatrossen zouden zien en we hebben geluk. Ze waren er. Bij de Blue Hole zien we de zwaluwstaartmeeuw met jongen. Erg mooi om te zien. Het pad bestaat uit allemaal rotsen, dus we moeten goed uitkijken waar we onze voeten neerzetten. Rond elf uur gaan we weer aan boord. Raul, de barman, heeft een sapje klaar staan met wat zoutjes. Nu gaan we op weg naar Gardner Islet, dat is ongeveer een uur varen. Weer een lekkere lunch en  na de lunch een uurtje rust. Sommigen zaten met smaak te wachten op het volgende deel (snorkelen) van het programma, anderen deden even een dutje. Om ongeveer twee uur ’s middags gaan we snorkelen, dit keer langs de rotsen. Hier zouden wij weer sealions zien en vooral siaurchins (zeeegels). Ook dit was weer een ervaring. Na een uur snorkelen gaan we terug naar de boot. Even omkleden of het zwempak aanhouden. We gaan naar het strand. Daar kunnen we zwemmen, wandelen, fotograferen of gewoon niks doen. Na anderhalf uur begon het te regenen, dus kwamen snel de boten om ons op te halen. Desondanks zijn we nat geworden, ach, dat maakt niets uit, droogt wel weer. Nu even een drankje met een hapje. Zoals iedere dag om 18.30 uur briefing voor de volgende dag door Alberto. Het diner was weer erg goed en nu zitten we uit te zakken.

Dag 25, 2 april: Isla Floreana (Charles, Santa Maria) (door Evy en Pauline)

7.00 Breakfast
7.45 Disembark – Cormorant
Wetlanding; olivine-rich sand beach – flamingo lagoon – coastal birds – floreana daisy – leather leaf – sting rays
Back to the boat
10.30 Snorkling – Devils’ Crown
12.00 Lunch
14.30 Disembark – Post Office Bay
Wetlanding: post office barrel – Galapagos scorpions – lava tube – beach time – snorkeling/swimming
Back on board
18.30 Briefing
19.00 Dinner

Om zeven uur ontbijt en om kwart voor acht met een natte landing aan land van het eiland Floreana. Het is een goed begaanbaar pad, dus we kunne op onze Teva’s (Air Jesus)! Het is alweer erg heet. Het strand heeft een olijfgroene kleur en dat komt door een groen kiezelsteentje. Je kunt ze er zo uitpikken. Het lijken wel groene juweeltjes. We lopen door en zien in de verte al een paar flamingos! Het zijn er niet zoveel, maar later op het pad kunnen we ze beter zien. Heel erg mooi, met hun schaduw in het water. Natuurlijk we weer de nodige vogels maar we zijn nu al verwend, dat we daar niet eens meer op letten. We lopen achter de gids aan en komen op een strand waar we de stingrays en jonge haaitjes zien zwemmen, Op dit strand zien we sporen van schildpadden, die hier hun eieren komen leggen. Langzaamaan gaan we weer terug naar het begin, waar we worden opgehaald door de bootjes. Op de boot worden onze benen en voeten afgespoten. Op de boot aangekomen, moeten we ons omkleden, want we gaan snorkelen bij Devils’ Crown. Om half elf staat iedereen weer klaar en worden we weggebracht. We snorkelen om Devils’ Crown heen en later gaan we naar binnen. We zien in totaal ongeveer zeven haaien, veel vissen en zeesterren, ook zag Kasper een kreeft en zei dat toen tegen ons. Deze was behoorlijk groot. De stroming was behoorlijk, vooral toen we in Devils’ Crown kwamen. Je kon zwemmen wat je wilde maar je schoot niet veel op. Weer uit de krater zien te komen en toen dat eindelijk lukte, was iedereen aardig moe en zijn we opgepikt door de bootjes. Op de bootjes staat Raul alweer klaar met drinken en diverse zoutjes. Snel effe douchen en dan een redelijk vroege lunch. Tijdens de lunch varen we al naar Post Office Bay. Nu zitten we even uit te rusten.
 

Om half drie gaan we weer aan boord van de kleine bootjes op weg naar Post Office Bay. Daar aangekomen, zien we een ‘brievenbus’. Alberto, de gids, leegt hem en wij kijken de stapels post door. Wat we kunnen meenemen (voor Nederland of USA) gaat mee. Dan lopen we verder naar de lavatube. We dalen twee trappen af en staan dan al in een redelijk donkere grot. Ik zie echt niks en houd het voor gezien. Er gaan er acht van de groep verder. Ze bereiken het meertje en komen dan terug. Dan lopen we weer naar het strand en gaan we snorkelen. We zien onder andere papagaaivissen en een schorpioenvis. Ook een pijlstaartrog die zich ingraaft, een botele negro (zwarte vis, wit gestippeld). Dan zien we niet een maar twee grote schildpadden met een diameter van zeker een meter. We blijven gefascineerd kijken hoe ze eten. Ze ‘grazen’ de hele rotsen af. Af en toe moeten ze naar boven om lucht te happen en denk ik dat ik in de weg zwem. Het kopje komt vlakbij me boven en weg is het weer. Dan moeten we weer terug naar het strand. Het is moeilijk om afscheid te nemen van deze geweldige dieren. Maar het moet. Als toegift krijgen we er nog twee te zien. Terug op de boot staat Raul alweer klaar met warme chocolademelk en popcorn. Raul gaat servetten vouwen. Elke dag anders gevouwen servetten. Veel te luxe voor ons. Zita en ik kijken de kunst af en vouwen mee. Ook een ander bemanningslid laat zijn kunsten zien en haalt een handdoek om mee te demonstreren. We hebben namelijk elke dag schone, anders gevouwen handdoeken op het bed liggen. Maar goed, deze dag is ook al bijna om.    
  
Dag 26, 3 april: North Seymour – Las Bachas beach (door Joke)

6.00 Disembark – North Seymour
Dry landing: bluefooted boobies – magnificent frigatebird – great frigatebird – Galapagos land iguanas – opuntia zacana – endemic palo santo
Back to the boat (navigation to Baltra)
8.00 Breakfast (bus to the airport; new friends)
12.00 Lunch
14.30 Disembark
 Wetlanding: coastel birds – flamingo lagoon – swimming/snorkeling
 Back on boat
18.30 Briefing
19.00 Diner

Vrijdag drie april om kwart over drie ‘s nachts gaan de motoren uit, we zijn op onze basis (North Seymour). Vanmorgen vroeg op, dry landing, we gaan de fregatvogels bekijken. We hebben ze natuurlijk al in Puerto Lopez gezien, waar ze om de vissersbootjes heen cirkelden. Maar hier zagen we direct, toen we uit de boot stapten, de diverse soorten. Vooral de mannetjes die er zaten en hun keelzak volop showden aan de overlopende en vliegende vrouwtjes. The great frigatebird en the magnificent frigatebird bij elkaar. Minimale verschillen, vooral bij de vrouwtjes kun je het beter zien. Het wit onder de keel loopt door tot onder de snavel (the great) en bij de magnificent zie je goed dat het wit alleen op de buik te zien is. Als de zon er op staat, kun je het verschil bij de mannen goed zien. The great frigate heeft mooie groene veren achter op zijn rug (vlak achter de kop). De spanwijdte is van 245-230 cm (magnif-great) dus je moet goed kijken als je het verschil wilt zien.

De Sally Lightfoot crabs waren aan het opwarmen en liepen langzaam naar de kust. Het bermtoerisme (sealions) was ook weer in grote aantallen aanwezig. Lekker in de zon, oogjes even open en weer heerlijk verder slapen. Wat een mooie kleur als ze helemaal droog zijn. De blauwvoet Jan van Genten waren weer druk aan het fluiten en aan het paraderen om indruk te maken. Sommige zaten al op hun nest met een of twee eieren. Aan het eind van onze wandeling zagen we ook de landleguaan. Hele mooie varieteit met gele kop. Ze waren nog erg sloom, lekker op de stenen opwarmen. Het was erg rustig, zalig zo ’s morgens vroeg. We kwamen een groep Amerikanen tegen. De gids was heel nadrukkelijk aanwezig, meer een entertainer en de dames genoten van zijn aandacht. Wat hebben wij een geluk met onze gids Carlos, rustig en behulpzaam en de vriendelijkheid zelve. Vandaag nemen we na het ontbijt afscheid van de twee Nederlandse meiden Malou en Karen en de Amerikaanse familie met twee kids, die oorspronkelijk uit India komen. Op Baltra stappen ze uit en gaan weer terug naar Quito. Na de verlate versie van ons ontbijt wordt er getankt en hebben we de rest van de morgen vrij. Carlos komt ’s middags terug met nieuwe gasten. We hebben wat gelezen en dit dagboek bijgewerkt.
Lekker boven op het dak gezeten en gelezen. Twaalf uur lunch, heerlijk witte rijst, bietensalade en kip. Toe heerlijke meloen. Daarna even de fotocamera bekeken en de dubbele fotos weggegooid. Weer wat ruimte gemaakt, maar uit voorzorg ook mijn kleine camera meegenomen. Er komen nieuwe gasten, vier Amerikanen, een Duitse moeder met zoon en twee Australiers. Ze krijgen lunch en daarna met zijn allen het strand op. Na de lagune, misschien zitten er nu wat meer flamingos, maar jammer genoeg geen vogel te zien. Wel een hele mooie lagune. Naar het strand en snel de snorkeluitrusting gepakt en het water in. Heerlijke afkoeling. Weer op zoek naar schildpadden, jammer genoeg veel stroming in het water en niet zo’n duidelijk zicht. Er was ook weinig algengroei, dus geen schildpad gezien. Wel enkele mooie vissen, maar we zijn ondertussen aardig verwend met de meest fantastische vissen, zeesterren, haaien en schildpadden. Na een lekker rondje snorkelen naar het strand terug en daar een stuk langs het strand, het zo genoemde ‘droog lopen’ maar er waren vervelende steekvliegen, horzels en iedereen liep met zijn handdoek te slaan. Op tijd terug naar de boot en er stonden weer heerlijke hapjes. Yucca en vegetarische hapjes. Een lekker kopje thee en een heerlijke douche. De zon heeft zijn best weer gedaan en iedereen is lekker bijgekleurd. Borreltijd, een heerlijk pilsje gaat er wel in. Raul heeft het even druk als barman, maar gaat al snel servetten vouwen. Elke avond een nieuwe versie. Om kwart voor zes naar het dek, hij moet de tafel dekken en daar lekker uitwaaien. Briefing om half zeven en om zeven uur diner. Weer een fantastische dag op de Galapagos en het begin van ons laatste weekend in Ecuador.
Nog een laatste vermelding: na het heerlijke diner, spaghetti, salade en vleessaus, hebben we nog heerlijk nagetafelt. Op het dek zat een aantal mensen en opeens een schreeuw, haai, en ja hoor diverse keren cirkelde er een haai rond de boot. Op jacht naar een zeeleeuw die sierlijk het water doorkliefde. Weer een fantastische ervaring.   

Dag 27, 4 april: Genovesa Island (door Evy)

7.00 Breakfast
7.45 Disembark – Prince Phillipssteps
Dry landing: panga ride – red billed tropic birds – Galapagos fur sealions – Nasca boobies – red footed boobies – storm petrels – short eared owl – large ground finch – marble finch
Back on board
10.30 Snorkeling
12.00 Lunch
14.30 Disembark – Darwin Bay
Wet landing; magnificent frigatebird – yellow crowned light heron – Galapagos sealions – swallow tailed gulls – opuntia var. Helleri
Snorkeling/swimming
 Back on board
18.30 Briefing
19.00 Diner (navigation to Bartolome Island)

Prince Phillips steps omhoog gelopen en de eerste Jan van Genten met rode voeten zaten al te wachten in de bomen. Tijdens de boottrip zagen we al red billed tropicbirds overvliegen en de fur sealions op de rotsen liggen. Wat dikker, meer behaard en een kortere kop. Het was weer een vogelparadijs, de rode keelzakken van de fregatvogel en de groene veren van de great frigatbird schitterden in de zon. Er zaten vogels op eieren en er waren ook al jongen te zien. De Nazcaboobies waren ook talrijk en prima plekjes om alles op de foto te zetten. Aan de andere kant van het plateau waren de sporen van de vulkaan goed te zien, nog een jonge vulkaan en diepe geulen. Er zwermden heel veel stormpetrels rond op jacht naar vliegjes en motjes. Daarna weer heerlijk snorkelen, weer nieuwe vissen, grote witte zeeegels en een trompetvis. Ook mooie morene gezien, net een niet opgepompte brandweerslang. Daarna terug naar de boot en een heerlijke lunch met vis en vooraf een lekker soepje. Daarna weer middagrust, lekker op dek liggen en relaxen. De oogjes vallen regelmatig dicht. Op het voordek zagen we de aankomst van een klein vissersbootje, beroepsvissers die hun waar in de diepvries gooiden, het ijs werd in de zakken kleiner gemaakt en bij de vis gegooid. De heren vermaakten zich prima met een vis aan een touwtje en de haaien konden zich weer laten zien. Er werd een mooie vis op het bijbehorende kleine bootje gelegd en de handel werd aan de omliggende boten aangeboden. Het leek op een barracuda. De bootsman kwam terug met twee manden/pannen met eten voor de rest. Een schildpad kwam ook nog langs en Kasper heeft zijn kop diverse keren op de foto gezet, schitterend. Na de siesta naar het strand, waar we verwelkomd werden door een paar sealions en lava herons. Deze reigers stonden zich te etaleren in de zon. Borst vooruit, vleugels omhoog, om zo de hitte te kunnen verdragen. Een mooi wit strand met vveel stukjes koraal en wit/bruine schelpjes. Het was heel heet en we zijn verder langs de mangrove gelopen waar veel fregatvogels, roodvoet boobies en swallow tailed gulls in zaten.Bij vloed kan het water tussen de rotsen lopen, nu stonden er alleen wat poeltjes tussen met kleine visjes. Op de rotsen stonden Opuntia (cactus) var. Helleri. Deze cactus heeft zulke stekels, zodat de vogels die hier zitten voor de noodzakelijke verspreiding zorgen en op de vruchten kunnen landen en zo de lekkernij op kunnen eten. We hebben het getest en nog een flink stuk op de rotsen gewandeld. Als afsluiting heerlijk in het water gezwommen, een enkeling heeft wat gesnorkeld en stingrays gezien. Om vijf uur werden we weer opgehaald en naar de boot gebracht. Wat kan water dan heerlijk smaken. Lekker vegetarisch borrelhapje erbij en na de douche een heerlijk biertje als aperitief voor het eten. De briefing was zoals gewoonlijk weer op het bovendek en de komende dag even doornemen. Weer heerlijk eten en jelly met taart toe. Kopje thee en de boot vertrekt naar Bartholome. De schommelingen nemen weer toe.  

Dag 28, 5 april: Bartolomé - Caleta Tortuga Negra (door Pauline)

7.00 Breakfast
7.45 Disembark
Dry landing; panga ride – Galapagos penguin – tianillia spp (plant) – spatter cones – driblet cones – moon landscape
Back on board
10.30 Snorkeling – seaorchins - sharks
11.45 Lunch (navigation to Santa Cruz, 2.5 uur)
15.00 Panga ride - !!seaturtle safari!! – green sea turtles – lava herons – mangroves – baby sharks
17.00 Back to the boat (navigation to South Plaza, 2 uur)
18.30 Briefing
19.00 Diner

Vanmorgen een dry landing, dus de schoenen aan. De flipflops (Tevas) zijn toegestaan. Maar voordat we aan land gaan, hebben we nog een pangaride (tour in kleine bootjes) langs kliffen op zoek naar pinguins. En ja hoor, we zien er zwemmen en er staan er zelfs op de rots. Heerlijk in de zon, voor ons minder want de zon staat in de lens, toch geprobeert wat fotos te maken. Opeens komt er een zeeleeuw naast de boot omhoog. We schrokken er van, dat was maar even, toch weer een fantastisch moment. Dan arriveren we bij Bartolome Island. Hier gaan we aan land en moeten we 365 treden beklimmen. Onderweg vertelt Alberto over het eiland, net een maanlandschap. Er staat een enkele cactus en lage grijze planten: de tiquilla spp. Plant. We zien ook verschillende vulkanen (kleintjes): spatter cones en driblet cones. De ene is puntig en de ander heeft een rondere vorm. Als we boven zijn, hebben we een machtig uitzicht. We kunnen bijna alle eilanden zien en zien zelfs de krater in het water. Terug van de trip gaan we nog een uurtje snorkelen. Net in het water ziet Alberto een haai, het is de witpuntrifhaai. Na bewonderd te zijn zwemt hij weg. Later zwemt er een langs. Dezelfde? Verder zien we nog een rog en wat nieuwe soorten tropische vissen. Natuurlijk zijn de zeeleeuwen ook van de partij. Kasper werd er haast door geplet en een Amerikaans stel gilde het uit van schrik toen er een onder hen door zwom. Al aardig aan het eind van onze laatse snorkeltrip kregen we nog een toegift: in een grot liggen drie haaien. Een ervan komt eruit en zwemt langs. Toch een mooie afsluiting van de snorkeltochten. Tijdens de lunch en tijd voor de siesta vaart de boot naar Santa Cruz. Daar zijn we tegen drieen. We gaan nu weer met de kleine bootjes voor een tocht langs/door de mangrove. We zien roggen langs zwemmen en veel schildpadden. Zelfs twee paartjes aan het paren. Fotos maken valt niet mee. Verder de mangrove in, is een jonge haai. Als we de mangrove uitgepeddeld zijn, wil de motor niet starten. Na diverse pogingen staakt Gorge het starten en duwt, als een punter in Giethoorn, de boot vooruit. Een enkeling ziet al beren op de weg maar de meesten bekijken het optimistisch en bedanken Gorge voor de extra tijd in het natuurgebied. Dan komt de eerste boot terug en neemt ons op sleeptouw. Een eind verder stoppen we, nu krijgen we de kans om een parend paartje schildpadden te fotograferen. Terug aan boord gaan we nog even op de ‘voorplecht’ zitten omdat we zo misschien nog orka’s zien. We zien in de verte wel veel spetters met iets wit en zwart. Ook een grote rog en nog iets met flippers of vinnen. Dan is het tijd voor de briefing en daarna het diner. Ook dit was weer een schitterende dag. Een perfecte afsluiting van ons Galapagosavontuur. Morgen nog een wandeling en dan is het echt over. 

Dag 29, 6 april: North Seymour - Baltra, vlucht naar Quito (door Zita)

6.00 Disembark South Plaza
Dry landing; Galapagos land iguanas – Galapagos carpetweed – Galapagos shearwaters – sealion colony
7.00 Back to boat (navigation to Santa Cruz)
 Breakfast – freetime in town – bus to airport

Al vroeg breekt de laatste ochtend op de Galapagos aan, 5.15 uur opgestaan. We starten met een ochtendwandeling om 6.00 uur op South Plaza. Niet iedereen neemt zijn camera mee, want alles is tenslotte al ingepakt voor ons vertrek later. Het is een korte wandeling van een uur. We wandelen op een klein eiland voor de kust van Santa Cruz. Veel lage begroeiing tussen de keien en hoge cactussen vanwege de landleguanen. Aan de andere kant van het eiland een steile klif waar goed zicht is op de stormvogels (Galapagos shearwater). Ook de zwaluwstaartmeeuwen (swallow tailed gull) is weer van de partij. Nog een mooie keerkring vogel (red-billed tropicbird) zien vliegen en toen weer snel terug naar de boot, die al met smart ligt te wachten. De planning is deze ochtend strak vanwege ons vertrek. Eenmaal aan boord kunnen we gelijk aanschuiven voor het ontbijt. De boot vertrekt meteen maar aangezien we allemaal aardige zeebenen hebben gekregen eten we rustig door tijdens de deining. We hebben weer een goed ontbijt en worden goed verzorgd door onze Raoul. Na het ontbijt doet iedereen zijn laatste spullen in de tassen en worden de rekeningen betaald. Heerlijk nog op het achterdek genieten van zon, zee en omgeving.

De haven van Puerto Ayora is in zicht en de bemanning is zoals altijd druk om alles goed te laten verlopen. Een symbolische traan van Raoul met daarbij een omarming en stevige handdruk, het is altijd weer vervelend om afscheid te nemen. Alles loopt gesmeerd en we worden al handen schuddend in de boot gehesen. Een laatste blik op de Golondrina met zijn zeer vriendelijke bemanning en Alberto (onze gids) draagt ons over aan Bolivar die ons begeleidt naar het vliegtuig. Ook van Alberto wordt door iedereen afscheid genomen. Vervolgens van terreinwagen naar bus, van bus naar ferry en van ferry naar bus om uiteindelijk bij het vliegveld op Baltra aan te komen. Inchecken verloopt redelijk soepel alleen bij een aantal personen oponthoud met de computer. Na inchecken nog even snel een Galapagosstempel halen voor in het paspoort. Half twaalf boardingtime, half een vertrek. Niemand wist van de tussenstop in Guayaquil, dus dat viel een beetje tegen. Daarentegen bij aankomst in Quito stonden we binnen vijftien minuten buiten. Paar dikke pakkerds aan Elvira, leuk om elkaar weer te zien! Opgehaald met de vertrouwde bus en Marco om weer naar ons hotel te vertrekken. Lekker opfrissen, koffers organiseren en daarna met zijn allen uit eten en Elvira bijpraten!