Reisverslag: Trans Zuid Amerika oktober

reisschema
dag 1  27 oktober  Schiphol - Badhoevedorp
dag 2  28 oktober  vlucht van Schiphol naar Santiago de Chile
dag 3  29 oktober  aankomst Santiago de Chile (Chili)
dag 4  30 oktober  Santiago de Chile - Viña del Mar
dag 5   31 oktober  Viña del Mar (bezoek aan Valparaíso)
dag 6  1 november  Viña del Mar - La Serena
dag 7  2 november  La Serena (nachtbus naar San Pedro de Atacama)
dag 8  3 november  aankomst San Pedro de Atacama
dag 9  4 november  San Pedro de Atacama
dag 10  5 november  San Pedro de Atacama
dag 11  6 november  San Pedro de Atacama - Salta (Argentinië)
dag 12  7 november  Salta
dag 13  8 november  Salta
dag 14  9 november  Salta - Cafayate
dag 15  10 november  Cafayate - Tafí del Valle
dag 16  11 november  Tafí del Valle - Tucuman (nachtbus naar Posadas)
dag 17  12 november  aankomst Posadas - Encarnación (Paraguay)
dag 18  13 november  Encarnación - Capioví (Argentinië)
dag 19  14 november  Capioví - Foz do Iguaçu (Brazilië)
dag 20   15 november  Foz do Iguaçu
dag 21   16 november  Foz do Iguaçu - Curitiba
dag 22  17 november  Curitiba
dag 23  18 november  Curitiba - Paraty
dag 24  19 november  Paraty
dag 25  20 november  Paraty - Rio de Janeiro
dag 26  21 november  Rio de Janeiro
dag 27  22 november  Rio de Janeiro - vlucht naar Parijs
dag 28  23 november  Parijs - aankomst Schiphol

zaterdag 27 oktober   (Schiphol - Badhoevedorp)
De vakantiereis naar Chili, Argentinië, Paraguay en Brazilië is eindelijk begonnen……
Dat was tenminste de bedoeling, maar de flexibiliteit werd al snel op de proef gesteld. Al bij de zuilen om zelf je boarding-card te maken, lukte het niet iedereen. Totaan Parijs ging nog wel, maar de aansluitende vlucht was niet mogelijk. Op zich niet zo heel erg. Bij de balie voor het afleveren van de bagage bleek dat het al helemaal niet mogelijk was naar Parijs te vliegen, reden het personeel van Air France staakte. Aan de volgende balie was iets meer duidelijkheid te verwachten. Die duidelijkheid kreeg ik, er werd helemaal niet gevlogen vanaf Parijs en erheen was al niet mogelijk. Zelfs met de aangepaste vlucht van enkele uren eerder niet. Enkele andere lotgenoten hadden zich inmiddels verzameld bij een coffeecorner. Een mooie gelegenheid alvast kennis met elkaar te maken. Ondertussen werd door een vriendelijke dame van Holland Handling gebeld en verder geregeld. Ja, 17 personen omboeken is geen eenvoudige opdracht. Rond 18.00 uur kwam zij met acceptabel aanbod. De groep werd gesplitst in 2,7 en 8, die ieder via een andere route naar Santiago de Chile zouden reizen. Via Mexico, New York en Miami; zowaar een prima resultaat! Oké, we waren het erover eens, een beter alternatief was er ook niet. Na nog een poosje wachten, bleek er toch een ander plan beter te zijn. De groepen werden wat gewijzigd in samenstelling (6-6-5); de alleen reizenden bij elkaar. Zelf zat ik bij die groep en gaan morgen met de KLM naar Toronto en dan met Air Canada naar Santiago de Chile. De 2 andere groepjes gaan via New York en Miami, maar wel met andere toestellen. Via de KLM kregen we nog een soort ‘overlevingstas’ voor de persoonlijke verzorging. Het 1e hotel deze reis; het Novotel in Badhoevedorp. Met een shuttlebus werden we erheen gebracht en konden we beginnen aan ons verlaat diner.
Ik had in ieder geval nog wat geluk, want voor ons zou het vliegtuig pas de volgende dag rond 13.30 uur vertrekken. Anderen vertrokken al om 07.00 uur. Zien elkaar weer in Santiago de Chile!

zondag 28 november   (Badhoevedorp - Schiphol - Toronto)
Weer terug op de luchthaven weer geprobeerd in te checken. Toen Filip het vluchtnummer intikte kwamen de gegevens van Anton en mij er ook gelijk bij. Alleen de vlucht naar Toronto was geregeld. In tegenstelling tot Richarda en Henk die wel 2 instapkaarten kregen. Maar ja, eerst maar eens proberen weg te komen uit Nederland, daarna zien we wel verder. Voor ons gemak konden we wel de koffers al doorlabelen.
De vlucht ging voorspoedig en rond 15.30 uur waren we in Canada. Een stempel in het paspoort en onze koffer van de bagageband gepakt en persoonlijk overhandigd aan een dame die zou zorgdragen dat onze spullen meegingen naar Santiago de Chile.
Bij het verkrijgen van de volgende boarding-card kwam het volgende probleem. De vlucht was overboekt en voor Anton, Filip en mij zeer de vraag of wij wel meekonden. Veel praten, uitleggen, luisteren en nog meer afwachten. Pas bij de gate zou duidelijkheid worden verschaft, dus pas om 23.30 uur. We hebben ons niet gek laten maken en nog lekker gegeten. En ook nog eens lekker geen fooi gegeven. Bij de veiligheidscontrole bezorgde Anton ons, maar ook het personeel daar, nog een leuk verzetje. 6x door het poortje lopen en er dan achter komen dat die gejatte lepel de boel laat piepen. Gelukkig konden we mee met de vlucht, wij wel….
Volgens mij moeten we nog officieel Canada verlaten, maar we zijn geen paspoortcontrole meer tegengekomen.

maandag 29 oktober   (Toronto - Santiago de Chile)
Na een rustige vlucht zijn we (de 1e afsplitsing deze reis) geland op de luchthaven van Santiago de Chile. De eerste toppen van de Andes bedekt met sneeuw en daartussen in het dal, huizen en de landingsbaan. Bij het verlaten van het vliegtuig was het wel even schrikken. Zagen we het wel goed? Toch wel, het was een joekel van een vliegtuig van…….. Air France!! Zeker goede resultaten gehad met de staking, maar goed ook want we moeten tenslotte nog terug ook. Dachten we ondertussen alle tegenslag te hebben gehad. Het volgende probleem deed zich toch voor. De 2 koffer van Filip, 1 koffer van Anton en mijn tas stonden niet op de lopende band. Ik kan zelfs verklappen, ze kwamen ook niet meer. Dus navraag gedaan hoe verder te handelen. Na veel informatie bleek dat de koffers van Filip en Anton nog in Toronto waren en mijn tas al helemaal niet meer was te traceren. Maar goed, zodra er iets bekend zou worden dan werden de spullen afgeleverd bij de volgende bestemming Viña del Mar. Eindelijk een plaatselijke agent en Geraldine, onze reisleidster ontmoet. Snel de ATM geplunderd en met een busje naar het hotel Principado, daar waren de overige reisgenoten al verzameld. Dachten wij iets meegemaakt te hebben. Nou van de andere groep misten ook 6 koffers en ook nog bijna een vliegtuig gemist. Gelukkig bleef de piloot nog even wachten. Waar maak je dat nog mee…., dus in Miami.
Maar we zijn weer bij elkaar en kunnen dus echt starten. Op de 6e verdieping hebben we de ins en outs van deze reis vernomen. Geen vakantie blijkt. Ik weet het niet meer zeker, maar van de koppels gaat de vrouw meestal mee omdat de man gaat (af was het nou andersom?!).
Na deze formaliteiten zijn we met z’n allen de stad ingegaan. Zo konden we onder leiding van Geraldine, de highlight van deze koloniale hoofdstad zien. De wegen zijn ruim en het was behoorlijk bedrijvig. Tijdens de wandeling hebben we fraaie gevels en gebouwen gezien. In ieder geval voldoende om er flink wat foto’s van te schieten. We bezochten 2 kerken en hadden zicht op het regeringspaleis Moneda. Dat wij een avontuurlijke groep zijn heeft Geraldine goed ingeschat. Reden te meer om op zoek te gaan naar een avontuurlijk koffiehuis. Een lokaliteit waarbij de serveersters hele korte rokjes dragen en de blote benen kennelijk goed tot hun recht komen. We hebben het bewuste huis niet gevonden (de straat was afgesloten in verband met werkzaamheden), maar in de buurt wel iets gezien wat er sterk op leek. Op het grote plein een drukte van jewelste, de houten banken afkomstig uit wagons van een trein en allerlei straatentertainers, waaronder waarzeggers, kaartlezers en tekenaars.
Terwijl enkelen een terrasje pikten, ben ik samen met Anton en Filip wat inkopen gaan doen als vervanging van kleding die toch wel erg aan verschoning toe was. Ook een knappe tandenborstel + een geurtje kon niet ontbreken. Besteedbaar bedrag 50 Canadese dollar per dag. De anderen kregen een vergoeding van 50 US $.
Overigens ik kreeg al wat kleding toegestopt door andere reisgenoten om toch nog wat fatsoenlijk voor de dag te komen.
’s Avonds hebben we gezellig met elkaar gegeten in een knus restaurant dicht bij het hotel een prima maaltijd. Zo op het eind van de avond lukte het niet iedereen om de ogen open te houden, ik houd het maar op het tijdverschil.
Voldaan van de eerste indrukken van dit land, verdere indrukken van de reisgenoten en interessante al beleefde belevenissen heb ik toch ook mijn bed opgezocht. Voor morgen alvast plannen gemaakt met Richarda, Filip en Henk.

Alex

dinsdag 30 oktober
Na de omzwervingen van de heenreis en de eerste indrukken van Santiago de Chile was het dan, na de eerste goede nacht slapen, lekker ontbijten in ons hotel en goede zin voor de dag. Weliswaar hadden we nog maar tot 13.00 uur voordat we richting Viña del Mar zouden vertrekken. Maar gisteren hadden we al zo ongeveer afgesproken wat we zouden doen met een klein clubje. Ons doel: cerro Santa Lucia, een leuk heuveltje met een burcht erop vanwaar je de hele stad goed kon overzien. Overigens hadden we gisteren al van Geraldine gehoord dat dit “de” plaats was voor verliefde stelletjes, maar dit geheel terzijde. Na een korte wandeling bij ons doel aangekomen. Het eerste stukje was een makkie, een lift. Een leuke glazen lift aankomend op een pleintje, vanwaar je via verschillende kanten van dit eerste niveau verder omhoog kunt komen via lekkere ongelijke trappetjes. De verschillende attributen op deze heuvel, zoals kanonnen, stenen bogen en plaquettes, waren interessant en de burcht ook. Maar de verschillende uitzichten rondom waren echt fantastisch. Bovenop was een soort plateau met geheel vrij zicht naar alle kanten. Op een gegeven moment was het dan maar weer tijd om naar beneden te gaan, heerlijk ontspannen en natuurlijk elkaar bestoken met de nodige opmerkingen. Waar we in korte tijd erg goed in zijn geworden.
We kwamen nog op een soort pleintje, waar helaas de fonteinen niet werkten, maar waar het wel rustig en relaxed toeven was. Lekker de tijd vergeten en even zitten, peukie doen en wat o-ha’en. Overigens waren wij niet de enige die wat problemen met het gevoel voor tijd hadden. Komt daar ineens een ridder met een jonkvrouw aangelopen die door een journaliste werd geïnterviewd. Geen van beide partijen scheen hiermee een probleem te hebben. Maar goed, wie heeft nu waar een probleem mee. Toen de ridder het op een lopen zette had de plaatselijke hond ook geen problemen met de gast uit de middeleeuwen en dacht waarschijnlijk aan een lekker hapje en zette vervolgens de achtervolging in.
Langzaam terug naar het hotel gelopen, precies op tijd (13.00 uur) om gelijk de bus in te gaan naar Viña del Mar. Tijdens de busreis liet Geraldine ons kennismaken met een lokale vrucht, de Chirimoya. Apart van smaak, erg lekker.
Ons tweede hotel, hotel Ronda, erg knus en leuk. De ontvangst was prima, limonade met een koek en een prima kamer. Na even wat opfrissen er gelijk maar weer op uit getrokken. Eten was de eerste prioriteit om vervolgens lekker langs de kustweg te lopen. Prachtig zo die Grote Oceaan, pelikanen en vogels die recht het water induiken. Na nog een klein rondje door Viña del Mar terug naar het hotel gegaan. Morgen wordt een inspannende dag (Valparaíso).

Henk

woensdag 31 oktober
Na het ontbijt komt Leo, de gids, ons halen om naar Valparaíso te gaan. We gaan op weg met de stadsbus en stappen uit op het station van Valparaíso. Terwijl wij uitstappen, passeert er een groep Mapuche. Zij zijn vanuit het zuiden van Chili naar zee gekomen om aandacht te vragen voor hun positie in Chili. Nadat we naar de ceremonie geluisterd hebben lopen we richting de stad. Valparaíso is een stad die tegen een aantal heuvels aan ligt met felgekleurde huisjes. De heuvels lopen stijl omhoog. We lopen het eerste stuk door de stad waarbij Leo uitgebreid verteld over het ontstaan ervan en de belangrijke personen die hier gewoond hebben, zoals Neruda, Allende en Pinochet en vast nog vele anderen.
Na wat klim- en klauterwerk komen we aan bij de eerste ascensor, de ascensor “Baron”. Valparaíso heeft veel ascensors, een soort liften die tegen de steile hellingen omhoog gaan door middel van cabines op een rails, waarbij de cabines omhoog worden getrokken door een kabel met tandrad.
Eenmaal boven genieten we van het uitzicht, waarna we weer naar beneden gaan met dezelfde ascensor. Met z’n allen lopen we naar het Parque Italia waar we over een marktje lopen met groente en fruit. Gids Leo wijst ons verschillende malen op de criminaliteit in Valparaíso en in totaal worden we 3x aangesproken door de politie om goed op onze spullen te letten. Na de markt gaan we naar het huis van Neruda. Na een cortado gaan we een kijkje nemen in het huis met een bijzondere inrichting met mozaïek vloeren en plafondschilderingen en een fantastisch uitzicht. Daarna lopen we naar beneden en hier nemen we de ascensor “Insirito Santo” naar beneden en gaan we lunchen in een restaurant waar ze alleen friet met stoofvlees met uien serveren. Het is een oud bruin caféachtige tent volgehangen met aandenkens aan wie weet wat en dingen die mensen meenemen. Verder mag je je naam overal opschrijven op de tafel, de vitrinekasten en de muren, wat je maar wilt. Je bestelt het eten met z’n tweeën of drieën en krijgt alleen een vork en prikt je eten van het bord. Erg leuk, simpel maar lekker.
Na de grote afrekentruc die zowaar weer lukt, weer de stad in. De stadsbus genomen die ons naar de hoogste en de steilste top leidt.
Met de ascensor “Reina Victoria” alwaar Marlies en Peter al rock-en-rollend uitkomen en sommigen de glijbaan nemen, lopen we door het meest toeristische stukje van Valparaíso.
Met de mooie gerestaureerde hostels en restaurantjes en straatverkopers. Eentje met tinnen beeldjes van mannetjes die kotsend in de wc hangen of die er laveloos over hangen.
Via de laatste ascensor “de Conception” uit 1883 naar beneden naar het financiële centrum van de stad, met grote gebouwen die beschermd zijn door Unesco met een marinegebouw en vele anderen. We lopen naar de haven alwaar sommigen de boot nemen. Daarna naar een echte zeemanskroeg voor een biertje, alwaar Alex veel moeite doet om op de foto te komen.
Om 19.30 uur gaan we richting huis met de lokale bus en staan we in de file. In de bus krijgen de heren te horen dat na 3 dagen hun bagage er nog steeds niet is. Je ziet een grote man gelijk een stuk kleiner worden en erg stil zijn. Onder wat gezang van de Brabantse zangertjes komen we weer aan bij het hotel. Het is inmiddels half negen en na een korte opfrisbeurt gaan we eten, alwaar we het gemak van een groepsreis wel weer duidelijk wordt. Ze bieden een menu aan, maar door de late lunch wil men niet alles dus: hele menu / voor en na / hoofd en na of alleen soep. Bij het drinken wordt steevast iemand vergeten en over het afrekenen zullen we maar niet meer spreken. Maar gezellig is het wel. Bij terugkomst in het hotel zijn de tassen er nog steeds niet. Ze zijn nu zoek tussen Santiago de Chile en Viña del Mar. Weer alom teleurstelling, maar we gaan toch maar slapen.

PS donderdag 1 november om 01.00 uur.
4 verlaten wereldreistassen komen uitgeput aan bij hotel Rondo. Ja hoor, wat ze al dachten de deur op slot. Teleurgesteld staan ze voor een dichte deur. Dat hadden ze zich toch anders voorgesteld. In gedachten kijken ze terug en zien ze hun 3 vrolijke baasjes al springend voor de deur staan, gevolgd door een emotionele omhelzing.
Daar staan ze dan in het donker. Opeens verschijnt daar in de deuropening de reddende engel: Geraldine en met veel plezier laat zij hun binnen. Nou daar mogen ze blij mee zijn, die baasjes van hen. Eén voor één omhelst Geraldine hen en zet hen in de bezemkast voor een knusse nacht, hmmmmm. Hun baasjes onwetend over het gemak dat twee deuren verder ligt.

Richarda

donderdag 1 november
Normaal zouden de laatste reistassen na het avondeten in het hotel zijn, helaas. Heb dan maar nog even in de zetel gezeten in de tuin/patio voor mijn kamer tot 00.30 uur en dan onder de dekens gekropen.
Omdat het een knus familiehotel was, was er geen ruimte genoeg. Opdat niet iedereen tezelfdertijd het ontbijt kon nemen werden we in 2 groepen ingedeeld. Ik was bij de 1e groep van 06.30 uur en met spanning verliet ik mijn kamer in de hoop in de lobby de reistassen te zien…. Na het lekkere ontbijt ging ik terug naar mijn kamer zonder reistassen. Even later was er commotie in de lobby. Geraldine had om 01.00 uur de koffers ontvangen en deze in de bezemkast gezet en met plezier haalde ze deze rond 07.00 uur daaruit.
Alex, Anton en Filip waren blij, ze leken net kinderen die zopas een lekkere lolly ontvingen.
Rond 07.30 uur vertrokken we in 2 groepen naar de busterminal en iedereen met bagage. Even voor 08.30 uur maakten we voor het eerst kennis met TUR-bus en de semi-cama of de halfbedden. Het werd best een gezellige busreis met mooie landschapen en het feit dat het de eerste busreis was zal ook wel een factor zijn geweest dat het een leuke rit werd.
Omstreeks 14.45 uur kwamen we aan in La Serena. Daar stonden twee lieftallige dames van de lokale agent ons op te wachten om ons naar hotel Del Cid te brengen. Leuk hotel met mooie kamers en gezellige patio en lekker ontbijt. In de vooravond hebben we nog een wandeling gemaakt in het dorp met zijn vele kerken. Omdat het een feestdag was, was het overal rustig en liepen we soms alleen in de straten. Voor de noorderburen was het pinnen een hele klus geworden, pas na een vijftal pogingen bij bankinstellingen konden ze geld uit een ATM halen. Nu iedereen terug geld had, gingen we op zoek naar een terrasje voor een bakje koffie. Het bleek terug (= opnieuw of weer) een moeilijke bevalling. Uiteindelijk kwamen we ook terecht bij ‘Beethoven’, waar andere leden van de groep waren. Lekkere koffie en gebak. Voor het avondeten gingen we terug met Geraldine mee, was me steeds bevallen, dus waarom zouden we niet meegaan. In een lokaal resto Three A, hebben we zeer lekker kunnen eten. De specialiteit was vis Pirat, gegrilde vis opgevuld met drie andere soorten vis, een lekkernij. Voor Anton was er enkel patat want het vlees was op. Nadat we afscheid namen van de o.a. de 42 jarige ‘meid’ met 3 kinderen en 5 kleinkinderen gingen we terug richting hotel. Leuk detail: omdat enkel het resto voor ons open was, waren we de enige die in de mercado/markt waren.
vrijdag 2 november
Omdat we vanavond de nachtbus namen moesten we voor vertrek van de excursies de bagage in de bagageruimte plaatsen. Een deel van de groep ging beestjes kijken en de andere gingen precolumbiaanse tekeningen kijken en wandelen in het nevelwoud. Ik koos voor de laatste optie. Om 08.00 uur stond de minibus voor de deur en na het betalen van 25.000 peso’s vertrokken we met 8 van de Djoser voor de uitstap. We hadden voldoende ruimte, maar toen de chauffeur/gids zei dat er nog 4 mensen meegingen was het busje overvol. Toen we de anderen hadden opgepikt was het een uurtje rijden naar Ovalle, een dorpje met allerlei specialiteiten volgens de Djoser map. Omdat we er 15 minuten verbleven was er enkel tijd voor een wc bezoek, een sigaretje en even water kopen.
Aan de Limarie-vallei hielden we een korte fotostop en omstreeks 10.30 uur kwamen we aan in de Encanto-vallei voor het bewonderen van de precolumbiaanse kunst. De petroglifo, rotsen met steen uitgekapte tekeningen die 2000-4000 jaar oud zijn. Met de nodige verbeelding konden we figuren herkennen –hoed van de tovenaar, figuren van mensen, gaten in steen voor de oriëntatie. Enfin, er was blijkbaar niet veel gekend in deze periode. Daarnaast waren het vooral de cactussen met de parasieten die de meeste aandacht kregen van de gids. Ook de ‘palki plant’ met geneeskundige kracht ontving de nodige aandacht. Desondanks een leuke uitstap met een mooie omgeving. Na 5 kwartier verlieten we de Valley en vertrokken we naar het restaurant aan een riviertje voor een overheerlijke lunch. Het werd uiteindelijk een lokaal typisch wegrestaurant met als voorgerecht een sneetje ham, tomaat en salade en als hoofdgerecht, soepvlees met rijst (dat te lang in de oven had gestaan) en als toetje vers fruit. Enfin, de lunch, drankjes en koffie was in de prijs inbegrepen.
Daarna vertrekken we voor de lange rit naar Fray Jorge, het nevelwoud. Een prachtig natuurverschijnsel dat we reeds van op afstand konden zien. Wolken die langzaam over de bergen kwamen vliegen. Bij aankomst maakten we een wandeling van ongeveer 1 uur doorheen het woud dat ontstond in 1945 en in 1977 werd erkend als werelderfgoed. De vegetatie viel tegen, maar ja. Een tip van de gids: hoe weet je waar het noorden ligt? De plaats/kant waar de kleine cactusplantjes uitkomen is het noorden. Niet dat dit nodig was, want er was maar één pad in het woud en een speciaal pad voor rolstoelgebruikers.
Na de vochtigheid was het nu tijd voor iets anders. Als afsluiter en op verzoek hielden we nog een halt aan de haven/burcht van Coquimbo, waar we pelikanen en zeeleeuwen konden zien.
Even voor 19.00 uur waren we terug in het hotel. Samen met Henk, Anton en Geraldine gingen we nog een hapje eten in Resto Three A en daarna konden we in het hotel wachten voor het vertrek naar de busterminal voor de eerste nachtbus naar San Pedro.
Na het nuttigen van een biertje vertrokken we even voor 22.00 uur in een semi-cama van TURbus. Omstreeks 02.00 uur konden we de bus even verlaten bij de volgende busterminal voor een 20tal minuten. Daarvoor konden we genieten van een warme bus en de geuren in alle variaties van schoenen die uitgingen. Dat was ook het moment dat de busboy langskwam met de wc-deodorant om de variatie aan geuren nog even aan te passen. De volgende stop was rond 09.30 uur en daarna ontvingen we het ontbijt: canada dry lemon en een broodje in een papieren zak. Het vervelendste moment was van 10.00 uur tot 13.15 uur wat de laatste stop was voor San Pedro. We hadden een mooi landschap, maar na een tijdje viel het wel tegen. Dat was ook zo nu en dan als de wc-geur in de bus hing, dit was niet leuk.
Enfin, omstreeks 14.50 uur waren we in San Pedro en stond de Nederlandse vertegenwoordiger van Costro ons op te wachten. Nadat de bagage in het minibusje was, gingen we te voet naar het hotel (5 minuten).
Na het nemen van een lekkere douche was het tijd om het leuke, sfeervolle stadje te verkennen met zijn niet geasfalteerde straatjes en laagbouw. De lange busrit werd hierdoor wat draaglijker. Resto Navral werd de keuze voor het diner, een leuk menu voor 5000 peso’s. Daarna gingen we slapen en dat was voor velen een leuk idee na de nachtbus.
Filip, de enige Belg uit Brugge
zaterdag 4 november   San Pedro - Atacama tour
Na een uiterst verkwikkende nachtrust (na een nachtje bussen leer je een bed waarderen) gingen we op pad voor de Atacama rondtour. Met chauffeur Hugo en gids Miguel stuiterden we over de mooie wegen naar onze eerste bestemming, Salar de Atacama.
Deze zoutvlakte wordt bewoond door wat gevogelte, waarvan de 3 soorten flamingo’s toch wel het meest opvallen. Afgezien van het dramatische landschap mochten we hier ook nog genieten van ons ontbijt. Hierna verlieten we deze aangenaam, naar zwaveldampen ruikende vlakte om door te stuiteren naar grote hoogte. We kwamen aan vlakbij de meertjes Lago Miscantio en Lago Miñoquez. Om aan de hoogte (> 4 km) te wennen wandelden we hier gezellig naar één van de mooi gekleurde meertjes. Miguel wist heel uitbundig te vertellen over de in het meer levende Andes-waterhoen. Vanwege deze beschermde vogel mochten we alleen het meertje niet naderen, dus dat beest viel niet te zien. Wel werden vanaf de lunchplaats bij dit meer vicuñas en een woeste Andes-vos gespot. Na nog wat verder te zijn gewandeld naar het volgende meertje kwam de bus, met een steeds onfrisser ogende Miguel, ons oppikken om ons naar de volgende challenge te brengen. Een woeste tocht door het ravijn van Toconao. Dank zij een beekje dat door dit ravijn stroomt, is dit ravijn begroeid met een uitbundige vegetatie, wat een schril contrast vormt met het omliggende dorre landschap. Dank zij deze vegetatie kon een deel van de trektocht door dit ravijn in de aangename schaduw worden afgewerkt. Bij een oversteek over de woest kolkende beek viel op dramatische wijze een slachtoffer. Mieke ging onderuit, maar kon gelukkig de lichamelijke schade beperken tot schrammen en builen. Dat de geestelijke schade meeviel, was zonder meer duidelijk aangezien ze heftig teleurgesteld was toen bleek dat niemand dit bijzondere moment met film of foto had vastgelegd. Nadat eerste hulp was verleend, kon de tocht naar het einde van het ravijn worden voortgezet. Hier konden we nog onze kuitspieren wat trainen, door met een mooi stijl klimmetje dwars door het rulle zand naar de bus terug te lopen.
Hierop kwam de grootste surprise van de dag; een bezoek aan het historische centrum van Toconao. In dit centrum, waar eigenlijk niets te zien is, was 20 minuten ruimschoots voldoende om een lekker ijsje naar binnen te werken. Na het terugstuiteren naar San Pedro was het tijd voor een welverdiend diner in Milagra, waar de pizzabodems flinterdun en super lekker waren. Voordat we daarna gingen genieten zongen we natuurlijk uit volle borst de mooiste verjaardagshymnes voor Marlies haar 30ste verjaardag (ik kan er een paar jaar naast zitten).

Eric

maandag 5 november   San Pedro
Piep, piep, piep, piep. Het is 03.40 uur en de wekker loopt af. We gaan Wim zijn verjaardag vieren. Om 04.00 uur zingen we Wim toe en vertrekken we naar de El Tatio geisers. Na enkele kilometers verlieten we het comfortabele asfalt en reden we over een zeer hobbelige weg in het donker naar ruim 4100 meter. Het was zeer koud, het ijs zat aan de binnenkant van de ramen. Bij aankomst was het -11º C! Ondanks de kou was het uitzicht op de geisers fantastisch. Na het ontbijt met een warm kopje koffie/thee kwam het zonnetje door en dat gaf extra kleur aan het geheel. Na wederom een plaspauze reden we naar de thermaalbaden of zwavelbaden. Bij aankomst stonden daar diverse mensen met dikke kleren te blauwbekken en wij hadden gezegd een duik te nemen. Maar bikkels als wij zijn (niet iedereen natuurlijk) gingen we ons uitkleden. Het was heerlijk en al gauw liep het bad vol. Een super ervaring zo’n bad op 4200 meter. Daarna gingen we “wild” spotten. Toen we de eerste vicuña zagen werd de route omgegooid. Bij een fotostop werd besloten een korte wandeling te maken. Deze was iets langer dan we dachten en ook zwaarder zonder water, sunblock en petten. Aan het einde nog een pittig klimmetje. Hierdoor verviel de wandeling langs een zooitje dode cactussen. Na 2½ uur in het slender-busje waren we 3 kg lichter en werden we getrakteerd door Wim & Marlies op een overheerlijke empanada en kregen we eindelijk ons welkomstdrankje van Djoser. Daarna konden we nog even uitrusten voordat onze tweede expeditie begon. Gelukkig was de Valle la Luna dichtbij en waren de wegen beter. Twee mooie wandelingen gemaakt door de canyons en wederom veel foto’s gemaakt. Als laatste mochten we de grootste zandduin van de Valle la Luna beklimmen voor sunset. Ondergetekenden en Geraldine trotseerden de complexe duin en zagen een prachtige zonsondergang. Moe maar voldaan kwamen we weer in San Pedro aan. Toch nog even wat gaan eten, maar helaas dit keer niet zo’n geweldig restaurant. Alex kreeg eerst zijn spaghetti en toen pas zijn aspergesoep. Is weer eens wat anders. En daarna lekker onder de wol en dat zal de laatste keer zijn waarschijnlijk want de temperatuur zal wel gaan stijgen. Op naar Argentinië.

Eric en Margôt

dinsdag 6 november
Vandaag wordt de bagage om 10.00 uur opgehaald. Wij lopen dan naar de bus. Deze is er nog niet, maar een bedrijvige dame wijst ons waar we moeten wachten. Als de bus er aan komt (een hele luxe) moeten we volgens de bedrijvige dame snel instappen. Zelf ben ik nog maar nauwelijks in de bus en dan rijdt hij al. Dus slingerend door de bus mijn plaats zoeken. Het is maar een paar minuten rijden naar de grens. Daar is het heel rustig. We gaan allemaal uit de bus met ons paspoort en het briefje wat we bij binnenkomst in Chili ontvangen hebben. Dat briefje moet ingeleverd en je krijgt een stempel in het paspoort en dan vertrekken we naar Argentinië. De bus rijdt erg langzaam 30 km, al heel snel komt het eten ± 11.15 uur. Het is koud eten, rijst met vlees en groenten plus 2 broodjes. Dit moet allemaal op want je mag geen plantaardig eten mee de grens overnemen. We rijden 160 km door niemandsland. Gelukkig rijdt de bus later wat sneller. We krijgen een briefje om in te vullen voor bij de grens. De mannen blauwe, de vrouwen roze. Onderweg komen we nog lama’s tegen. We zijn dan ± 13.30 uur bij de andere grens. Hier moeten we in de rij staan voor de passen controle en het ingevulde briefje. Hier veel gestempel. We mogen dan niet meer in de bus. Die wordt gecontroleerd op onder andere of er geen eten wordt ingevoerd. De bus rijdt dan naast een loods. Alle bagage wordt uit de bus gehaald. Zelf moet je met je bagage in de loods in 3 rijen gaan staan. De bagage op de grond leggen en zelf langs de kant gaan staan. Dan komt er een snuffelhond. Die heeft weinig zin om te snuffelen, heeft liever een botje. Er wordt niets gevonden en dan alle bagage weer terug in de bus. We rijden dan ± 14.30 uur op weg naar Salta. Bij de grens ging het heel snel, er was gerekend op 2 à 3 uur. De hele rit was erg afwisselend; uitgestrekte gebieden, kleurrijke bergen met reuze cactussen. Grote hilariteit om die op de foto te krijgen. We rijden ook over hoge passen. Je komt hier bijna niemand tegen. De chauffeur rijdt dan regelmatig aan de linkse kant van de weg. We stoppen onderweg nog om wat te eten bij een wegrestaurant, een tosti en thee. Dan gaat de tocht weer verder langs mooie uitzichten. Onderweg stappen er nog een paar mensen uit. We komen dan ± 20.30 uur aan op het busstation. We lopen dan naar het hotel. We zijn veel vroeger dan gepland was. We gaan dan met elkaar de stad in om geld te pinnen en wat te eten. De groep splitst zich in tweeën, anders duurt het te lang voor je wat te eten hebt. We gaan met Geraldine mee en zijn dan met 10 personen. We eten in een klein restaurantje. Als er afgerekend moet worden is het totaal 100 peso’s (€ 25). Dan terug naar het hotel.

woensdag 7 november
Vandaag een dag dat iedereen zelf invult. De één gaat de stad in, de ander met de kabelbaan over het hotel naar boven. Je kon ook lopend naar beneden. ’s Avonds ging ieder zijns weegs om te eten. Al met al een geslaagde dag, zo van iedereen te horen.

Romana

donderdag 8 november
Het is vandaag een prima dag om te paard erop uit te trekken. Niet ver van Salta ligt een grote farm waar gaucho’s de liefhebbers een lesje geven om op een paard te blijven zitten terwijl dit paard loopt.
We werden ontvangen door gaucho Pedro, een gezellige gemoedelijke natuurliefhebber, een ferme kop thee stond klaar. Hij legde uit wat het dagplan was. Ikzelf, Huub en Mia hadden besloten het gebied te voet te verkennen, de overigen probeerden, al dan niet met knikkende knieën, de paarden te bestijgen. Uiteindelijk vertrok de karavaan de heuvels in over smalle paadjes, door kleine riviertjes en langs de grote hoeveelheden koeien die de farm bezat.
Wij drietjes werden door Pedro de gaucho naar zijn eigen huisje gereden, ongeveer 5 km verder en hij begon daar zijn kennis van kruiden te vertellen. Ongelooflijk wat die man van kruiden wist. Tussen de middag kwam ieder weer bijeen en onder het genot van een verrukkelijke maaltijd met muziek konden de ervaringen breeduit worden uitgewisseld. Jammer dat Filip onderweg van zijn paard was gevallen, en dat sommige paarden er een hekel aan schenen te hebben om een beetje door te lopen, of plotseling in een beekje wilden drinken zodat de berijder alle moeite had niet eraf te vallen
Moe en voldaan weer terug naar Hotel Petit, onder de douche, een frisse dronk en even uitblazen.
Maar ja, wat doe je dan, in het hotel blijven is wat saai, een ‘klein’ hapje eten kan toch geen kwaad en zo trokken we dan toch maar ’s avonds met z’n achten de stad in, omdat we wisten dat in het gezellige centrum van Salta zeker een leuk restaurantje was te vinden.
En zo streken we neer in ‘Dona Salta’, een authentiek Argentijns restaurant met obers in lokale uitmonstering, en aten toch maar een lekker hapje. We besloten de dag op het Plaza de Jullio met een kop koffie.
(de andere) Henk

vrijdag 9 november
Ik doe nog maar een dag, ik ben toch aan het schrijven.
Opstaan om 07.00 uur ’s morgens. Snel ontbijten en dan om 08.00 uur in de bus om ons te laten verplaatsen naar
Cafayate. Met de ervaring van vorige etappes is dit eigenlijk een kippeneindje, en ook nog met een eigen busje dat overal stopt als wij dat willen.
En zo strandden we al snel bij een wegrestaurantje voor koffie en een stuk taart.
Iets verderop de duivelskloof waar de ‘echte’ mannen onder ons de steile klim waagden naar een hoger gedeelte. Het kijken naar de afdaling van hen was voor de achterblijvers een vermakelijk gezicht.
Nog een kloof, iets verder, de vorm ervan was zodanig dat een perfecte muziekruimte ontstond. Een groepje Andes muzikanten speelden daar wat en zowaar, het geluidseffect was wonderbaarlijk. Inmiddels waren we al bijna in Cafayate, zodat een korte rit ons bij het hotel bracht.
’s Middags naar enkele wijnbodega’s om diverse wijnen te proeven en dan blijkt dat na een verrukkelijke maaltijd alweer de 14e reisdag voorbij is. Mensen wat gaat de tijd toch snel.
(nog een keer) (de andere) Henk

zaterdag 10 november
Alweer vroeg uit de veren. Om 06.15 uur worden wij, Marlies en Peter, gewekt. Lekker douchen, ontbijten en om 07.30 uur weer paraat bij de bus.
Na plm. 50 km bereiken we de ruïnes van Quilmes. Een volk dat geleefd heeft van 200 tot 1800. Ze zijn door de Inca’s geïntegreerd en vervolgens door de Spanjaarden overmeesterd. Hun laatste tocht was een straf voettocht naar Buenos Aires. Slechts een enkeling overleefde dit.
Nu op naar het prachtige Pachamama-museum in Amaicha del Valle, een goeie 10 kilometer verder. Hier hebben we wat rondgebaggerd en genoten van de kunst. Marlies en ik hebben dit bezoek afgesloten met een beker chocolademelk ‘submarino’. Onderweg op de top van de berg genoten van het mistige uitzicht en de lama’s. Brrr wat koud!
Na een flinke afdaling in de mist naar Tafí del Valle, zo’n 56 kilometer
Een leuk hotel, slaapkamer 102. Slaapkamer? Hier kunnen er wel 3 slaapkamers in, zo groot. Op naar de lunch. Restaurant ‘La Estancia’ of zoiets. Men was er buiten aan grillen. Hier gaan we naar binnen. 1½ uur voor een beetje eten, niet te vreten!!! Jammer. Daarna geslenterd door het dorpje, tezamen met Frans en Mieke. En jawel hoor, de dames kopen zich weer rijk. Allebei een leren handtasje voor maar 18 peso’s. Alle vier gewandeld naar het kruis. Frans heeft geknield, zijn boetedoening gedaan. Dit was overigens wel nodig.
’s Avonds hebben we met zijn vieren bij ‘Don Pepito’ gegeten, bife de chorizo, overheerlijk. En natuurlijk een fantastisch wijntje erbij! Niet één maar twee flessen. Even later kwamen de anderen van het gezelschap binnen. Terug in het hotel hebben we nog een afzakkertje genomen. Pisco Reservado, proost! Slaap lekker.

zondag 11 november
Wat een slecht bed! We rolden naar elkaar toe, ik was ’s morgens geradbraakt. Maar ja, het ontbijt maakte veel goed.
Om 10.00 uur zijn we vertrokken richting Tucuman. Onze eerste stop is een begraafplaats. Leuk om te zien.
Om 11.00 uur de 2e stop; Reserva Argilogica Menhires del Valle de Taft. Entree 3 peso’s voor de werkende mensen en 2 peso’s voor de niet werkenden. Er wordt geen onderscheid gemaakt in “hard en niet hard werkende” mensen. Er komt een processie langs. De stenen moeten even wachten. Ik ben een stukje meegelopen om de sfeer te kunnen proeven.
De stenen zijn in de loop der tijd uit de vallei verzameld en hier voor iedereen tentoongesteld. Deze stenen zijn naar hiertoe gehaald omdat deze in de vallei gestolen en beschadigd werden.
We gaan verder over een prachtige weg, slingerend door de bergen. Voor het eerste een beetje regen. Om 12.45 uur een stop voor een kop koffie, heerlijk.
Eindbestemming Tucuman. Om 16.45 uur vertrekt de nachtbus. Ik kreeg net een sms’je met de voetbaluitslagen; PSV-AZ: 1-1; Feijenoord-Ajax 2-2. Op naar Posadas.

Peter

maandag 12 november
Om 08.00 uur een heerlijk ontbijt in de bus, 3 mariekoekjes, 2 droge crackers en nog een koekje met een smaakje. Op weg naar Posadas. Nog één uur bussen. Om 09.00 uur aankomst in Posadas. We worden door twee busjes opgehaald. De groep wordt ‘gespleten’. Eerst koffie, daarna richting Paraguay. Slechts enkele kilometers maar….  door de grenscontrole kostte dit twee uur.
Aankomst in het hotel Arthur in Encarnación om 11.45 uur. Daarna enkele uurtjes vrij om te lunchen en shoppen. Om 15.00 uur gaan we naar het Jezuïetenklooster.
Intussen zijn we naast het hotel gaan lunchen. Uitgebreid met vlees, groente en saladebuffet. Voor vier personen waren we €10 kwijt. Bij ons thuis heb je hier amper 4 koppen koffie voor!
Om 15.00 uur vertrokken voor het bezoek van ‘keien’ zoals Mieke dit noemt (onze cultuur barbaar).
Eerst de ruïnes van Jesus de Tavaranque. Via een ‘unsealed road’ van 12,6 kilometer. Een duidelijk herkenbaar klooster. Daarna naar Santisima Trinidad, ook duidelijk herkenbaar. Ik vond het veel mooier dan de eerste.
Om 19.00 uur terug in het hotel. Om 20.00 uur samen eten. Uitgebreid buffet voor $ 8 per persoon. Prima eten in een ongezellige tent. Om ± 22.30 uur terug in het hotel, lekker slapen.
De nacht in de bus moet er nog uit.

Frans

dinsdag 13 november
Naar ik meen een geluksdag in Italië. Of dit hier ook zo is weet ik niet, maar toch…
Het was wel de dag van ‘aandacht’ voor elkaar. Zo zag ik Richarda heel attent Henk's broekspijp recht trekken, Peter boog zich heel zorgzaam over Filip en onze busdrivers zette het op het laatste moment op een sprintje om op tijd een toiletstop –ons hotel- te bereiken.
Het was óók de dag die begon met een uitgebreider ontbijt. Met worst en gebakken ei, veel soorten drank compleet met koffie, thee, melk enz.. En na een nachtrust in fris blauwe kamers met ruime badgelegenheid. Een strakblauwe hemel! Wat wilden wij nog meer? Dus 13 november nog niet zó gek.
Maar het was ook de dag van de eerste file. Voor de grens van Argentinië op de brug tussen Encarnación en Posadas stonden wij dan! Nog even napratend over de straatmarkt van Encarnación. Veel prullaria, maar ook koopwaardige spulletjes. Zo kocht de ene een grote reistas, de ander een kleine schooltas voor de kleinzoon. Er werden baby spulletjes en nieuwe sandalen gekocht. Iedereen tevreden, de kopers maar zeker de verkopers. Na de grenspassage stond ons nieuw vervoermiddel, een ruime bus, gereed met nieuwe driver. Na een korte rit werd gestopt bij café Madeny voor koffie en wat dies meer moest.
Van hieraf via de route National naar de diverse missieposten van de Jezuïeten in Argentina, Misiones Jesuitico. De post San Ana bezochten wij niet, wel San Ignacio Miní, genoemd naar de stichter van de orde.
Op weg naar de missieposten kregen wij uitleg over de houtindustrie in dit gebied. Deze industrie ontwikkelde zich rond de plantages met de productieve Caribean Pinetree. Een niet inheemse boomsoort die in deze streek goed groeit en goed hout levert voor de meubel- en papierindustrie. Langs deze weg zagen wij dan ook veel houtzagerijen en natuurlijk de plantages met de bewuste boom. Binnen deze plantages bedreven de farmers tevens veeteelt (slachtvee). Het bezoek aan San Ignacio Miní werd vooraf gegaan door een lunch in restaurant ‘Don Valentin’. En dan waren er de eerste drupjes regen!! Maar Geraldine zorgde voor de paraplu en de rondleiding gebeurde door een jonge Argentina. Heel indrukwekkend.
Enerzijds; wat mensengeest en –handen in goed 100 jaar kunnen realiseren aan gemeenschapszin en gebouwen! Anderzijds; wat mensengeest en –handen in zeer korte tijd (1816-1819) kunnen vernietigen. Maar misschien is ook wel waar wat ik in één van de flyers las: het was iets van de mens die droomt van een utopie.
De regen bleef nu en dan met drupjes vallen, maar zette gelukkig niet door.
Nu stond het bezoek aan “Productores de Yerba Mate de Santo Pipo” die een voor het Zuid-Amerikaans gebied uitzonderlijke theeachtige stof produceren. Hieruit wordt een drank getrokken (onder toevoeging van heet water) die veel gedronken wordt. Uit een selectie van bladeren van de Yerba Mate boom (het recept blijft geheim) wordt de theeachtige stof bereid. De uiteindelijke productie bestaat grofweg uit 3 kwaliteiten over een vijftal soorten verdeeld.
Na het bezoek aan de verpakkingsafdeling, dat overigens erg arbeidsintensief georganiseerd was, gaf onze gids een demonstratie van het traditionele gebruik.
Iedereen nam de proef op de som met een bakje Piporé! Na een snelle rit waren wij tijdig in ons hotel te Capioví. Na een toelichting op de komende dag naar de watervallen en het vertoon van een dvd hierover kon iedereen zich gereed maken voor het diner in het hotel. Al snel werd duidelijk dat de regen wel ging doorzetten, met een fiks onweer voor de gehele nacht. Samengevat 13 november was toch een geluksdag met veel mooie momenten.

Huub

woensdag 14 november
Bezoek aan de watervallen van Iguaçu. Met recht door de inheemsen “de plaats waar wolken worden geboren” genoemd. Wij vertrekken vanuit ons hotel te Capioví met veel regen. Maar de dag eindigde met een zonnestraal! Dus iedereen weer gelukkig. Na aankomst in het park en transport met een speciaal treintje kwamen wij, na een overstap, aan bij de watervallen. Via een ingenieus padenstelsel bereikten wij het uitzichtpunt van waar of een prachtig uitzicht bestaat, van bovenaf over de watervallen. Hier proeft men de kracht van het element water en beleef je de inheemse betekenis van Iguaçu. Na terugkeer van de gehele groep werd, na wat heen en weer geschuif tussen de diverse restaurants uiteindelijk, als gevolg van de ontstane tijdsdruk, voor een eenvoudige lunch gekozen. Vanaf hier splitste de groep in een wandel- en boot gedeelte.
De bootgroep haalde tijdig de opstapplaats en begon moedig aan een spectaculaire vaart. Dit alles kunnen wij zien op een dvd, die in handen van Peter is, hoe alles is verlopen.
De wandelgroep bestaand uit Iet, Marlies, Mia, Henk, Anton en Huub wandelde met de gids via het paden- en bruggenstelsel naar alle spectaculaire uitzichten op de watervallen. Op de helft van de tocht voegde de bootgroep zich weer bij de wandelgroep. Kletsnat, maar voldaan over de spectaculaire vaart, werd hier en daar van kleren gewisseld en werd de wandeltocht gezamenlijk voortgezet.
Veel mooie uitzichten, mooie begroeiingen weelderig aan parasietachtige en mooie vogels en andere beesten.
Rond 17.30 uur werd de uitgang van het park opgezocht. Het laatste treintje was reeds vertrokken zodat wij te voet terug moesten. Voldaan van het natuurschoon en het feit dat deze regenachtige dag toch nog met een zonnestraal werd afgesloten, vertrokken wij naar onze nieuwe locatie in Brasil, Foz do Iguaçu. Na de gebruikelijke grensformaliteiten en instellen van de nieuwe tijd (1 uur vooruit) bereikten wij snel ons nieuwe hotel. Na een gezellig diner op z’n Braziliaans sloten wij deze dag af.

Huub

donderdag 15 november  bezoek Itaipu-dam
Na de lange dag van gisteren was het vroeg op voor drie van ons, Filip, Anton en mijn persoontje. Wij zouden, alvorens de hele groep zich naar de Braziliaanse kant van de Iguaçu zou begeven, een bezoek gaan brengen aan de (beroemde) Itaipu-dam welke heel Paraguay en een groot deel van Brazilië van elektriciteit voorziet door middel van waterkracht. Hup, met z’n drieën, eigenlijk vieren, Alejandro de gids was er ook bij, de bus in om 07.30 uur. Om na een kort ritje aan te komen bij een wijds complex, dat naast de grote dam, een behoorlijk aantal nevengebouwen kent. Wij kregen een eigen gids aangewezen die ons eerst meenam naar een soort bioscoop waar wij een introductiefilm kregen te zien over, in het kort de bouw, maar eigenlijk meer over de manier waarop de milieuvriendelijke manier van energie opwekken ook de stimulans is geweest voor tal van andere activiteiten die, het consortium dat de dam gebouwd heeft, tot op de dag van vandaag ontplooid en in de planning heeft. Na de film, na een security-checks met metaaldetector en inlevering van tassen, de bus in op weg naar de dam. Lekker rustig en stil overigens want het vroege tijdstip van de trip had als positieve bijwerking dat er niemand voor ons was en dat wij de indruk hadden dat wij echt de eersten waren. De eerste stop was op een punt waar de hele dam te overzien was en de gids een eerste algemene uitleg gaf. Prachtig gezicht.
De tweede stop was vlakbij één van de buizen waardoor het water valt, enorme buizen, en als je je hand er tegenhoudt voel je de kracht van de doorstroming. Vervolgens naar binnen waar de enorme afmeting van de betonnen constructie erg indrukwekkend is. Via een lift naar de controlekamer, waar je de grote bedieningspanelen en computerschermen ziet, om vervolgens nog verder te gaan naar de grote holle bouw van de dam. Stel je voor; 50 meter hoog (of meer) en 1 kilometer lang door zeer dik beton omgeven, met een speciaal fietspad voor de werknemers. Je moet het zelf zien!
Omdat de dam voor zowel Paraguay als Brazilië stroom levert en beide landen eigenaar zijn is het opgesplitst in twee helften door middel van een symbolische lijn en zie je ook dat beide kanten verschillende generatoren/ turbines hebben omdat het lichtnet in beide landen anders is.
De uitleg van de gids was prima en dit bezoekje was zeker de moeite waard. De tijd was snel om en voordat we het wisten zaten we weer met z’n drieën, eh vieren, in de bus terug naar het hotel om de rest van de groep op te pikken voor de rest van de dag.

Henk

Om 10.30 uur met de hele groep richting Park Iguaçu, het Braziliaanse deel. Met zijn 8-en zijn we eerst een vlucht met de helikopter gaan maken. Wim, Filip, Henk en Anton in één helikopter; Mieke, Marlies, Peter en Frans in de tweede.
Alleen…….  er was wel een hele lange rij wachtenden. Het duurde ruim 1 uur voordat we de lucht ingingen. Een fantastische vlucht van 10 minuten. We hebben enkele keren gecirkeld boven de watervallen. Vanuit diverse aanvliegroutes om zo mooi te kunnen filmen en foto’s te maken. Door de helikoptermaatschappij is nog een mooie dvd gemaakt voor €10.
Daarna zijn we met z’n allen het park ingegaan. Eerst met een bus enkele kilometers het park in. Daarna wandelend verder, schitterende panorama’s.
Om 15.00 uur vertrokken naar het vogelpark. Dit park lag op loopafstand (5 minuten) “Parque das Aves”. Hier zaten veel tropische vogels. Met name de toekan was prachtig.
Om 17.00 uur vertrokken naar het hotel.
In Foz de Iguaçu was niets te beleven, 15 november: nationale feestdag.
Om 20.15 uur zijn we met 10 man naar de Rafain Show geweest. Een folklore show met zang, dans en folklore uit 3 Iguaçu landen; Paraguay, Argentinië en Brazilië. Kosten $45 per persoon inclusief buffet. Het buffet was goed, maar met ± 1000 mensen een grote eetschuur. De show duurde tot 23.00 uur. ‘man of the evening’ was Anton, die op het podium werd gehaald om te dansen met een schaars geklede, slanke maar rondborstige dame. Anton genoot zichtbaar, en wij ook!
Om ± 23.30 uur terug in het hotel, klaarmaken voor Curitiba!

Frans

vrijdag 16 november
Vandaag zouden we om 08.00 uur vertrekken naar Curitiba. Voordat we de tassen in de mega luxe bus pakten moesten ze gelabeld worden. Dat is nodig voor het geval er controles komen onderweg. De receptionist krijgt een kleine paniekaanval omdat hij vermoedt dat enkele gasten nog een rekening moeten betalen van gebruikte drankjes uit de minibar. Deze waren echter al afgerekend en we vertrekken om 08.15 uur richting Curitiba. Het wordt een lange reisdag van ongeveer 11-12 uur. Het groen glooiende landschap trekt langzaam aan ons voorbij. De bus hobbelt rustig door over de weg die in goede staat verkeert. Achter mij in de bus heerst een serene stilte……. Ik kijk eens achterom en zie dat de meeste reisgenoten de ‘slaapluikjes’ gesloten hebben. Een enkeling heeft zijn stoel in de volledige ‘cama’-(bed)stand gezet, en droomt nog even na over de sexy samba danseressen van de vorige avond….
“WAKKERR WORRDEN” galmt om 13.30 uur door de bus, tijd voor een vlotte lunch in het kilorestaurant of de ‘lanchonette’. Ook in de namiddag houden we nog een koffie (met taart)-stop.
Rond 19.30 uur komen we aan in ons hotel in Curitiba. We sluiten de avond af in ‘Botequin’, een lokaal restaurantje op loopafstand van het hotel. We hebben hier lekker en heel gezellig gegeten en eindigden met een typisch Braziliaans ‘kopje koffie’; een klein plastic bekertje met mierzoete zwarte koffie die mij heerlijk smaakte.

Geraldine

zaterdag 17 november  Curitiba → Morretes (treinreis)
Vanmorgen al weer vroeg opgestaan. Al eerder besloten Henk en ik de treinreis naar Morretes te ondernemen. Romana besloot ook mee te gaan. Een snel ontbijtbuffet met een ruime keuze aan lekkers. Ook Geraldine moest voor ons vroeg uit de veren. Zij had inmiddels de tickets besteld, maar wilde waarschijnlijk wel zeker weten dat we echt (even) uit de groep traden. Met de taxi werden we bij het treinstation afgezet en direct bleek dat wij zeker niet de enige waren. De tickets lagen al klaar, maar moesten nog wel voorzien worden van naam en paspoortnummer. Dit moest je wel zelf regelen en verder keek niemand er meer naar. Snel werd afscheid genomen van Geraldine en konden we gaan zoeken naar onze coupé nummer 16. Dit was de voorlaatste, een prima wagon met goede, maar harde zittingen. We zaten tussen de gegoede locals. Met enige vertraging zette de trein zich in beweging, onze coupé had een gastvrouw die alleen maar Portugees sprak. Om ‘iedereen’ te bereiken gebruikte ze een microfoon. Grof geschat heeft zij ruim 2½ uur doorgekletst, waarvan wij nagenoeg niets begrepen. Af en toe wees zij naar links of rechts en als reactie verplaatsten de passagiers in de coupé zich naar die kant. Daar was vast iets bijzonders te zien.
De trein was nog maar amper op gang toen de dvd’s en boekjes over deze treinreis al werden aangeboden, gevolgd door hoedjes en petjes. De kooplust van ons zat er nog niet in. Ook de eetlust werd al snel op de proef gesteld. Een doosje met daarin 4 soorten koekjes + een keuze uit water of een blikje cola. Het smaakte toch al wel.
Het spoor was aangelegd door regenwoud en langs afgronden, over watervallen en door tunnels. Tunnel 13 was de eerste. Zoals wij doen met een (echo)put, deed de jeugd + overigen in de donkere tunnel. Ook werden er tal van foto’s gemaakt van……..
De beloofde uitzichten gingen veelal verloren door de laaghangende bewolking en anders wel door het groen. Ondanks dat was de rit fraai en de moeite waard. Na 3½ uur bereikten we de eindbestemming Morretes. De trein was echter te lang voor het kleine perron. Gevolg dat veel passagiers op het spoor uitstapten, veelal geholpen door het personeel van de trein. Ander personeel weer boos. Via wat overstappen naar andere wagons toch ook maar via de alternatieve route het stationnetje bereikt. Ook hier weer een drukte van belang. Kort voor de eindbestemming werden we enthousiast toegezwaaid door kinderen langs het spoor. Opvallend was dat zij hun handen soms nog vol handen met doosjes en inhoud van de verstrekte snack, dat de reizigers kennelijk uit de trein hadden gegooid.
Henk heeft ons naar het busstation geloodst. Niet dat Henk hier zo bekend was, maar hij had de routebeschrijving van Geraldine mee. Via een omtrekkende beweging toch gevonden. Als cadeautje een prik van een stekende wesp meegekregen. Tot nu toe nog geen bijzondere allergische reacties waargenomen bij mijzelf. Snel de tickets gekocht voor de terugreis met de bus. Een keuze voor een rij bij het andere loket pakte heel anders uit. Dat loket ging dicht, als die al open was gegaan, gevolg in plaats van 7 plaatsen winst een verlies van 5 (achter aansluiten maar weer!).
Om 12.50 uur met de bus terug, niet zo luxe als gisteren, maar wel tussen de locals. Over de rit valt niet veel te schrijven, het regende en ging vlot. Vanaf het busstation met de kaart van Romana de route gevonden naar de oude stad. Overigens de bruine aanwijzingsborden voor het verkeer hielpen ons ook goed op weg. Maar veel dingen staan niet op de kaart. Een korte koffiestop in een plaatselijk restaurant; koffie? no sugar! Geen Engels, geen Portugees, dan maar aanwijzen. De ober toonde een kan, schonk alvast een glas halfvol en ik proeven of het ook koffie zonder suiker was. Jawel, 3 x voor iets van 2 real nog wat. Rondje voor mij!
Met de plattegrond in de hand naar de Rua XV de Novembro. Dat viel nog niet mee. Een straat van ? Decembro was er wel (maar stond ook nu niet op de kaart). Met hulp van een bezoeker aan een kiosk en een winkelbediende uiteindelijk de straat gevonden. Je verstaat ze niet, maar aanwijzen op de plattegrond gaf herkenning voor de bevolking. We hebben genoten van het winkelend publiek, de enkele publieke vrouw en een sandwich, die een hamburger bleek te zijn.
Na een paar keer de kaart draaien de weg teruggevonden naar het hotel. De gespotte “Big Ben”, een klok in één van de woontorens vlakbij het hotel, was een handig hulpmiddel om te zien dat het stadscentrum eigenlijk om de hoek van het hotel ligt.
In een restaurant, annex internetcafé het thuisfront op de hoogte gebracht van mijn belevenissen tot nu toe, nog steeds super. Straks met ¾ uur zie ik de anderen weer om deze dag af te sluiten met lekker eten!

Alex

Dagje Curitiba stad
Na een heerlijk uitgebreid ontbijt zijn we, Margôt, Eric, Filip en Richarda, de stad ingegaan. Als eerste gaan we richting het centrum via de Rua das Flores, onderweg rijdt er al een bus langs vol met feestgangers die geschminkt zijn en muziek maken. Er lijkt een feestje te zijn in de stad. Zodra we de Rua das Flores oplopen, staat het vol met feestgangers zoals clowns, steltlopers en een aantal groepen met trommels. Nadat Filip poging 357 heeft gedaan om zijn moeder te bellen en wat dus niet lukte, blijven we een tijdje kijken wat er nu gaat gebeuren met al die feestgangers. De stoet begint te lopen richting centrum onder luide muziek en getrommel. Wat voor feest het is weten we nog steeds niet. Uiteindelijk lopen we door naar de kathedraal op de Praça Tiradentes, de kathedraal Metropolitana uit 1893. Omdat we nog even moeten wachten tot hij open gaat, lopen we nog over het ‘marktje’ naast de kerk alwaar ze alleen rotzooi verkopen.
Om 11.00 uur mogen we de kerk in samen met zo’n 30 Brazilianen die alleen een beeld aanbidden (verschillende) en daarna bidden en kaarsjes aansteken, indrukwekkend. Bij het verlaten van de kerk lopen we Anton tegen het lijf die net binnenkomt. Hierna gaan we naar de Mercado das Flores, de bloemenmarkt. Vol verwachting denken wij een grote markt à la Amsterdam en Utrecht…. maar het zijn 6 kraampjes en een koffietentje alwaar we dus heerlijke koffie drinken en de oude City Hall zien die in de steigers staat. Na de koffie gaan we richting het historisch centrum waar oude art-deco huisjes staan en de oudste kerk van zuid Brazilië en Igreja da Ordem Terceira de Francisco das Chagas uit 1737 van buiten en van binnen versierd met witblauwe Portugese tegeltjes.
Hierna liepen we terug naar de Rua das Flores om nog wat te winkelen, want na zo’n 50 schoenenwinkels kan er altijd nog eentje bij. Nadat Margôt en ik verstoppertje hebben ‘gespeeld’ met Filip en Eric gaan we na wat inkopen eten bij een taartenwinkeltje. Alles ziet er heerlijk uit; roombroodjes, apfelstrudel en nog veel en veel meer. Het water loopt ons in de mond. We gaan zitten aan een tafeltje en observeren hoe het werkt en ja hoor volgens de inmiddels bekende manier eerst betalen en dan pas je eten krijgen. Een klein probleempje hoe heet dat alles, want de kassa staat niet direct achter al dat lekkers maar opzij. Eric waagt het het eerst en het is gelukt om een broodje tonijn en cola te bestellen, maar dat gebakje zit er niet bij. Vol goede moed gaan Margôt, Filip en Richarda kijken wat het allemaal is. Wij denken dat er appelkruimel taart ligt maar de dame erachter, die zo lief is om ons te helpen zegt: banana, maar wij willen appel= maça. Al wijzend komen we erachter wat alles is en soms begrijpen we het niet, maar ja dan neem je wat anders. Uiteindelijk hadden we alle drie wat lekkers en ook Eric is het gelukt een taartje te bemachtigen. Op naar de bus, de linha touristica want het is al 13.15 uur.
De bus van 13.30 uur rijdt net voor ons neus weg, dus wachten maar. Zo kunnen we rustig kijken waar we eruit willen. Je mag er namelijk 4 x uit, maar je moet het wel plannen want de bus gaat elk half uur en de hele ronde duurt in totaal 2½ uur. Als eerste stappen we uit bij de Jardim Botanica, maar niet voor de bloemen maar voor het gebouw gemaakt van glas en staal. Hierna weer terug de bus in waar ook Iet, Wim, Frans, Marlies en Peter zitten.
De volgende stop in het Oscar Niemeijer museum een gebouw in de vorm van een oog met hierin een museum voor moderne kunst. Persoonlijk vind ik het een lelijk gemaakt gebouw, ziet er goedkoop uit.
Nadat we meer dan een half uur op de bus gewacht hebben gaan we richting de toren.
Iet en Wim gaan naar de opera Arame en voordat wij daar zijn stapt Geraldine in de bus. Nadat Iet en Wim en later ook Geraldine zijn uitgestapt stappen Marlies en Peter in bij de Italiaanse wijk waar ze wijn geproefd hebben. Na de rit door parken en mooie huizen allen in de art-deco sfeertje, komen we aan bij de Toren Panoramic. Wij, Margôt & Eric, Filip en Richarda, Marlies & Peter, stappen uit en treffen een lange rij aan voor de lift naar boven. Marlies en Peter geven het na 5 minuten wachten al op en zij namen de volgende bus. Wij wachten gestaag en na een half uur zijn we aan de beurt en stappen Mieke en Frans uit de lift. Zij zijn al boven geweest. Boven heb je een fantastisch uitzicht over de stad 360º in de rondte. Het was de moeite van het wachten zeker waard. Inmiddels is het 18.30 uur en wordt het tijd terug te gaan. Bij de bushalte treffen we Iet en Wim aan die ook naar boven wilden, maar de rij was te lang en hij gaat om 19.00 uur dicht. Met z’n zessen stappen we uit op de Praça Tiradentes en lopen naar het hotel alwaar we nog net genoeg tijd hebben om te douchen, want we gaan om 20.00 uur uit eten met Geraldine. We eten in het historisch centrum wat nu vrolijk verlicht is, in een bar/restaurant met live muziek en lekker druk en het belangrijkste lekker eten. Ik had gevulde biefstuk, heerlijk. Bij het afrekenen moesten we tot onze verbazing 2 real pp betalen voor de live muziek. Beetje bijzonder.
Na een wandelingetje en de verplichte rookpauze gaan we heerlijk slapen want morgen hoeven we maar 12 uur in de bus, dus we gaan om 07.00 uur weg. Hopelijk op weg naar het mooie weer, want het is nu al twee dagen triest bewolkt weer en nog fris ook.

Richarda

zondag 18 november
Stipt om 07.30 uur verlaten we Curitiba en beginnen we aan onze laatste lange busreis met als eindbestemming Paraty. Het is een leuke gewoonte van de groep om steeds (zo goed als) op tijd te zijn. Dit zorgt ervoor dat er geen onnodige spanningen ontstaan.
Onze jonge chauffeurs (♀ en ♂) rijden met ons, langs bananenplantages en een zeer groene omgeving, naar onze eerste koffiestop in een mega complex “Graal”. Een super complex met een capaciteit van een bus voor wat het toilet betreft, super groot en net. Binnen kon men van alles krijgen en dit zonder files, ondanks het feit dat er voor ons reeds een zestal bussen waren!
Na de leuke stop (10.30-11.00 uur) vertrokken we terug voor enkele uren bus voordat de lunchstop eraan kwam. Tijdens het eerst gedeelte van de busreis konden we zien dat de aankopen van de vorige dag als gegoten pasten. De sexy poep (=billen) kwam met de nodige accenten in beeld en na de stop was het tijd om de dvd van de tocht met de ‘snelle’ boot in Iguaçu te bekijken. Na 30 minuten toeristische informatie over Iguaçu, was het tijd om gedurende 10 minuten te kijken naar de deelnemers van de boottocht. Eén persoon had duidelijk de tijd van zijn leven. Met kreten en vuistgebaar werd dit overduidelijk gemaakt, het bleek Henk jr.
Het was een dvd van kwaliteit en de ‘eigen’ bootopnamen waren ook goed → geen bedrog.
Even voor 14.00 uur bereikten we Sao Paulo, al dan niet de grootste stad van Zuid-Amerika. Een stad met vele contrasten: sloppenwijken, flatgebouwen, veelgroen…..
15 minuten later hielden we halt voor de lunch, we zouden ‘buffet’ met spies à volonté gaan eten voor een vaste prijs. Met de nadruk op zouden want door omstandigheden werd met meerderheid beslist om sandwichlunch te nemen in een wegrestaurant op 30 minuten rijden van deze stop. Bij dit resto was ook de kg-lunch zodat uiteindelijk een compromis was bereikt (14.45-15.20 uur). Voor het eerst in dagen hadden we aangenaam warm klimaat, en met deze leuke vaststelling vertrokken we even voor 15.30 uur voor het vervolg van de busreis. Helaas voor ons waren we na nog geen uur rijden in totaal ander weer terechtgekomen, dikke mist. Na de opgelopen vertraging van ’s morgens door het groot aantal vrachtwagens die zich ook langsheen de heuvel-wanden naar boven moesten begeven, was het nu met een verminderde snelheid dat we onze weg moesten afleggen. Maar even na 17.30 uur zagen we dan toch de Atlantische Oceaan en liepen ze langs het strand zonder T-shirt. Tevens tijd voor een laatste stop met nieuwe prijzen die niks meer te maken hadden met Chili of Argentinië. Het werd ook de gelegenheid voor de groepsfoto met een drankje Caipirinha, in de hand. Caipirinha is een Braziliaanse cocktail die bestaat uit limoen, cachaça, ijs en suiker. De groepsfoto werd een gelegenheid die op de nodige reactie van de voorbijrijdende auto’s kon rekenen. Door het raam riepen ze ons toe. Helaas was er ook een minder leuke belevenis; een vallende motorrijder die geen rekening hield met onze groepsfoto. Draag steeds een helm en aangepaste kledij. Na een bewogen stop (17.40-18.10 uur) werd het laatste deel van de busreis afgewerkt.
In het donker (20.30 uur) bereikten we het hotel in Paraty en namen we tevens afscheid van onze jonge, goede chauffeurs en vooral van de luxe bus.
Het verdelen van de kamersleutels verliep vlot, maar voor Geraldine was er ook een surprise. Ze had geen kamer in het hotel meer en moest om de hoek in een ander hotel overnachten. Omdat het geen megakamer was zoals bijvoorbeeld het hotel in Tafí del Valle, konden we haar geen bed aanbieden en moest ze noodgedwongen in haar eentje….
Rond 21.15 uur vertrokken we voor de dinerwandeling en konden we kennismaken met de super leuke stad Paraty. Het deed me denken aan Guatemala, prachtige sfeer. In een lokaal resto namen we plaats voor het diner, lekker pizza of salade!
Op het plein was er een muziekfestival en we konden het niet laten…. De muziek sleepte ons mee en ook de oudste jongeren Huub en Mia lieten zich gaan….Een prachtige avond als afsluiter op de lange busreis.

Filip

maandag 19 november
Na een gezellige nacht met zijn tweeën in een twijfelaartje, wachtte ons ’s morgens de volgende challenge: een boottocht door de baai van Paraty. Toen we om kwart voor 10 al enige tijd voor het hotel stonden te wachten op de bootsvrouw bleek na enig gebel dat zij dacht dat we een half na 10 uur zouden komen en niet een half voor 10 uur. Aangezien aan deze excursie zowaar géén bustransport vastzat, gingen we zelf stappend over de met keien bekleedde straten van Paraty richting de haven. De luxe jachten negerend liepen we over de steiger, waar tientallen houten bootjes lagen te wachten op klandizie. Bij de “o nome de rosa” aangekomen, was het: ‘move on, de boot op’.
Terwijl we langs de kust voorttuffen genoten we van het mooie uitzicht op de oevers. Bij de eerste tussenstop in een baaitje doken de echte bikkels direct het heerlijke zeewater in. Nog voordat deze allemaal weer aan boord waren begon het gezapig te regenen. Omdat de temperatuur verder prima was vormde de regen geen enkel beletsel om al varend te blijven genieten van het uitzicht. Na een weldadige lunch (kip of vis) werd koers gezet naar een afgelegen baaitje om daar een landing uit te voeren. Op het strandje van het baaitje waren 3 vissers op uiterst inefficiënte wijze bezig hun bootje blauw te verven. Ook het zand rondom de boot begon al aardig deze kleur te krijgen. Op de terugweg mocht Geraldine even aan het roer. Het was meteen duidelijk waar haar roeping niet ligt. Binnen een paar seconden draaide de neus van de boot 90 graden de andere kant op, haaks op de route die we moesten varen. Dank zij een kortdadig optreden van de schipper keerde de boot weer richting Paraty en hadden we even later een subliem uitzicht op het verstilde stadje. Na nog wat shoppen in het stadje konden we naar de avondmaaltijd gaan. Deze keer was dat in een visrestaurant. Voor de niet-vis-eters was er gelukkig ook nog een filet mignon. De meeste guppas werden geserveerd met een bijzonder vage maniakaze saus. De term ‘filet’ werd bij de visjes zeer ruim genomen. Bij sommige filetjes waren de graatjes nog volop aanwezig. Na het gepruts met de graatjes van deze overheerlijke vissen konden we weer moe, maar voldaan naar onze warme bedjes.

Eric

dinsdag 20 november
Vandaag rijden we naar ons laatste hotel in Rio de Janeiro. We vertrekken om 08.00 uur. De weg gaat helemaal langs de kust wat mooie vergezichten oplevert. We maken dan ook een fotostop voor de koffie. Zo komen we dan omstreeks 12.30 uur bij het hotel ‘Copa Sul’. Geraldine zorgt, zoals gewoonlijk, weer voor de kamer’sleutels’. Er moet hier ook een formulier ingevuld worden (zoals in het vliegtuig). Dan naar de kamers wat een opstopping geeft. Er werkt maar één lift waar maar 3 personen in kunnen. Dan snel aan de overkant een tosti eten want om 14.00 uur moeten we weer klaarstaan om naar Corcovado en de Suikerberg te gaan. We rijden eerst door de wijk Copacabana en door de tunnel die noord met zuid verbindt. We gaan eerst naar het Christusbeeld en zien dan ook een stukje Favela, je zult hier maar moeten leven. Onderweg stoppen we nog een keer en hebben dan een mooi zicht op het Christusbeeld en de stad. We worden totaan de trappen gebracht. Dan kan je òf de trappen nemen òf de lift. Boven bij het beeld voel je je immens klein. Het is dan ook 30 meter hoog, de armwijdte 28 meter. Het is hier dringen geblazen, iedereen wil een zo goed mogelijke foto. Geraldine wil hier een groepsfoto wat veel moeite kostte om iedereen bij elkaar te krijgen. De chauffeur wil de foto wel maken, maar ja, een Christusbeeld zonder hoofd is ook niet jofel. Dan rijden we naar de Suikerberg. Deze is zo genoemd naar een Portugees broodje. We gaan met 2 gondels naar boven. Je hebt hier een prachtig uitzicht, alleen het Christusbeeld zie je regelmatig niet door de wolken. Het is dan nog maar de vraag of we de zonsondergang te zien krijgen. Bij de damestoiletten loopt een schaars geklede dame met veren. Wat hiervan de bedoeling is wordt na 1½ uur duidelijk. Zij gaat bij de band een showtje opvoeren. Dan wordt het langzaam donker, de zon is niet meer tevoorschijn gekomen vanwege de bewolking. Dan gaan overal de lichten aan, wat een fascinerend gezicht is en heel indrukwekkend. Ook het Christusbeeld is verlicht. Er worden vele foto's gemaakt. Het is 20.00 uur en we moeten weer via de gondelbaan naar beneden. De bus brengt ons weer naar het hotel. We eten dan in een kilorestaurant, voortreffelijk eten. Dan nog even over de avondmarkt gewandeld. Als we teruglopen wordt Henk zijn horloge gestolen. Vervelend incident van zo’n heerlijke dag.

Romana

woensdag 21 november
Een dagtour door Rio de Janeiro. Wat later dan gedacht vertrok het gezelschap. De trip bestond voor een gedeelte met de minibus, wandelend, metro, tram en eindigde rond 16.00 uur bij ons hotel. Als eerste bezochten wij de kathedraal Metropolitana. Een in moderne stijl (beton en glas) gebouwde kerk in de vorm van een afgeknotte kegel. Met een geweldige ruimtewerking en voorzien van daglicht door drie ramen over de gehele hoogte en een gedeelte aan de achterkant. Tevens bevat deze kerk een kunstige, in koperwerk geslagen kruisweg. Te voet gingen wij van hieruit naar een paar van de oudste kerken van de stad. Igreja do Quteriro da Gloria en de São Francisco da Penetẽncia. Vooral deze laatste was een rijkelijk met goud versierde kerk. Voor Europese begrippen wat te…!
Al wandelend gingen wij verder naar het stadscentrum en werd het tijd voor koffie. In Confeitaria Colombo werd de koffie geproefd en goed bevonden. Deze confeitaria bestond uit prachtig houtsnijwerk en grote spiegels zodat de ruimte, die zo al groot was, vele malen groter leek.
Verder ging onze voettocht langs de bibliotheek van de Koninklijke familie, die overigens na het ontstaan van de Republiek voor iedereen toegankelijk werd. Een indrukwekkende leeszaal met uitstalling van enkele bekende werken o.a. Voltair. Met de metro ging het nu verder naar een ander stadsdeel. Hier stapten wij op een tram(metje) naar St. Theresia. Een stadsdeel dat veel lijkt op Sintra te Portugal. Hier gebruikten wij de lunch. De tocht ging van hieruit verder met de minibus naar de carnavalsite van Rio. Nadat eerst een onvervalste polonaise was gehouden, bezochten wij de tentoonstelling van carnaval kostuums. Er vond een heuse verkleedpartij plaats en met Braziliaanse carnavalsmuziek werd de polonaise nog eens zachtjes overgedaan.
Na de carnavalsite bezochten wij het voetbalstadion Maracanã. Hier mochten wij in de voetstappen van beroemde voetballers staan, een hele opluchting!
Na een gezamelijk diner en een bedankje aan Geraldine werd de avond in een speciale gelegenheid met een drankje en een praatje afgesloten.

Huub

Met Filip, Henk en Richarda ben ik nog naar het strand gegaan. Ook Romana, Wim en Iet voegden zich bij ons.
Na een heerlijke verkoelende duik in de Oceaan met mooie golven om te body-surfen en toch nog wat ‘kleur’ opdoen ben ik rond 18.00 uur weer teruggelopen naar het hotel om me te verfrissen.
Met de anderen uit de groep verzameld in de lobby van het hotel, waar het geld voor de tip voor Geraldine door Eric en Margôt werd verzameld. Zij hadden ook twee kaarten gekocht voor een kort bericht aan haar.
Terwijl wij dit deden verzamelde Geraldine weer geld in voor de excursie voor morgen naar de sloppenwijk van Rio de Janeiro. Met een kleine vertraging vertrokken wij naar ‘Manoel y Joaquin’, een restaurant aan de boulevard. De bestelling ging redelijk snel, de verstrekking van al dat lekkers al iets minder snel. Maar toen de afrekening een feit werd, een klein drama. De waarschuwing van Peter om toch nog eens goed te kijken naar de rekening was echt wel nodig. De telmachine telde behoorlijk in het voordeel van de ontvanger, voordeel al gauw 8 real per persoon. Toen eindelijk iedereen had afgerekend vertrokken we naar de overkant van de straat. Filip nam het woord en in korte bewoordingen sprak hij zijn (en tevens onze) dank uit aan Geraldine voor de zorgen en begeleiding van deze reis door Zuid-Amerika. Eric overhandigde haar het plastic tasje met daarin een flinke duit en de 2 kaarten. De verpakking was sober, maar na die beroving van Henk zijn horloge en de poging beroving van de ketting van Mia, wilden we geen enkel risico lopen. Nog voor het geld tellen sprak Geraldine tal van lovende woorden. Zij was zelf ook wel een beetje op reis geweest. Van de 6 groepen die zij inmiddels had begeleid waren wij de LEUKSTE!!!!
Met een klein groepje zijn we op weg gegaan naar het bruisende nachtleven van Rio de Janeiro. Een taxibusje, een zogenaamd “nooit-vol-busje” werd aangehouden en Geraldine, Mia & Huub, Marlies & Peter, Margôt & Eric, Iet & Wim, Henk, Richarda en ik gingen op weg. We scheurden over de weg en hebben zo’n beetje alle rode verkeerslichten genegeerd. In de avond en nacht is stoppen voor rood erg risicovol in verband met overvallen. Af en toe kwam er nog een local in ‘ons’ busje. Vlakbij het oude aquaduct (nu in gebruik voor het trammetje) bereikten we het eindpunt van deze rit. Met de chauffeur werd afgesproken dat hij ons weer zou oppikken en thuisbrengen als wij hem zouden bellen. We besloten nog een kleine wandeling te maken door het straatje van de beroemde architect Jorge Selarón. Een trap versierd met tegeltjes en mozaïeken. Tussen de tegeltjes delfsblauw en zelfs één met het wapen van Amsterdam. Hierna door een paar straatjes gewandeld met wat lounge figuren en dames die mannen plezieren. Er hing in ieder geval een bijzondere sfeer. Na een iets betere buurt kwamen we aan bij de discotheek. Een sfeervol oud gebouw met allerlei prullaria binnen. Je kunt het zo gek niet bedenken of het staat, hangt of ligt er (o.a. een rijtuig, oude auto, motorfietsen, klokken, tafels etc. etc.). Ook de 1e en 2e verdieping staat vol met leuke spulletjes.
Een band speelde Zuid-Amerikaanse muziek en er werd goed gedanst. Ook bij ons gingen al snel bij bijna iedereen de voetjes van de vloer. Wellicht niet helemaal de juiste maat, maar wel heel gezellig. Rond 01.30 uur hield de muziek op en werd er begonnen met opruimen. Dus de drankjes snel opgedronken en afgerekend. De taxi werd besteld die ons zou oppikken bij het Shell benzinestation. Hij kwam ons zelfs al eerder oppikken omdat hij ons alvast tegemoet was gereden.
Via een verlaten weg werden we op een vlotte wijze teruggebracht naar het hotel. Alleen op de boulevard was het bedrijvig. Na nog even (mee)roken met Richarda en Henk toch snel m’n bed opgezocht want straks om 07.00 uur gaat de wekker al weer.

donderdag 22 november  
Dus om 07.00 uur opgestaan en naar de ontbijtzaal. Er waren meer gasten die al vroeg waren opgestaan. De eetzaal zat vol met studenten. Ik ben maar aangeschoven aan de tafel waaraan Huub zat. Met de gids en chauffeur van het busje op weg naar de Favela, de naam voor slobbenwijk in een deel van de stad. Onderweg kregen we al wat informatie over het aantal bewoners en stapte er nog een gids is. Gezegd werd 108.000 inwoners, maar dat moeten er 180.000 zijn! De naam van de slobbenwijk is Rocinha. Ik had huisjes van hout en golfplaten verwacht, maar het waren ‘gewoon’ stenen huisjes. Wel erg klein en dicht op elkaar gebouwd tegen één van de bergruggen aan. In de wijk werden we verder vergezeld van een plaatselijke gids, die eerst nog schilderijtjes probeerde te verkopen. Via een kruip-en-sluip-door route kregen we al een beeld van hoe dicht dit alles op elkaar was gebouwd. Op enkele plaatsen werden we er nadrukkelijk op gewezen vooral geen foto’s te maken. Op deze plekken waren de drugdealers actief. Zelfs op één van de hoeken stonden enkele van deze lui, waarbij één openlijk een riotgun bij zich had. Ik weet niet meer hoe het nu kwam, maar een foto van die gozer mocht nu ineens wel worden gemaakt. Echter niet eerder dan dat hij een bivakmuts had opgezet.
We hebben vervolgens nog een schooltje bezocht, tenminste het was meer een crèche waar kindertjes werden opgevangen. In één van de lokalen werd er les gegeven aan de wat oudere vrouwen. De ballonnen van Mieke en Frans deden het weer goed. Met wat hulp met het opblazen had je echt geen kind meer aan die kinderen. Of de juf er zo blij mee is geweest is zeer de vraag.
Via een wandeling over de plaatselijke markt kwam het bezoek aan de Favela ten einde.
We waren op tijd terug bij het hotel om ons nog op te knappen en om te kleden voor de terugreis naar Nederland. Op de hoek tegenover het hotel de lunch genoten en daarna ben ik nog naar het strand geweest om toch nog even te genieten van het zonnige weer en de activiteiten aan het strand. Om 14.00 uur weer verzameld in de lobby van het hotel. Daar heeft Geraldine nog even voor Sinterklaas gespeeld omdat de fooienpot nog niet helemaal leeg was. Met de bus zijn we naar de luchthaven gereden en zo nog even de laatste indrukken van deze wereldstad opgedaan. Van Geraldine werd nu echt afscheid genomen omdat zij niet met hetzelfde vliegtuig naar Nederland vliegt. Nogmaals benadrukte zij dat zij ons geweldig heeft gevonden en ze had er eigenlijk geen woorden voor. “snif” was veelzeggend! Het werd een emotioneel afscheid.
Op de luchthaven ging niet alles even snel. Het e-ticket is hier nog niet een algemeen begrip. Na het inchecken moesten de instapkaarten weer worden ingeleverd om het administratief voor elkaar te maken. Ik weet niet wat er precies is gedaan, maar we kregen allemaal weer dezelfde stoel toegewezen. Met een vertraging van een uur hebben we het contact met de bodem van Brazilië verlaten en zijn we op weg gegaan naar Parijs. Gaan we Geraldine dan toch nog zien in Parijs?

vrijdag 23 november  Parijs - Amsterdam
Van de vertraging die we hadden opgelopen hebben we een kwartier ingelopen. Op de luchthaven Charles de Gaule moesten we nog met de bus naar de aankomsthal worden gebracht en kwamen we in een opstopping terecht. Een extra politiecontrole was de oorzaak. Voordat we de hal in mochten werden alle passagiers gecontroleerd aan de hand van het paspoort. Henk jr. kon zijn behoefte aan zijn nicotine verslaving niet de baas en stak maar een sigaret op op het platvorm. Dat was niet gewenst en al snel moest hij stoppen met roken. Gelukkig voor hem (en Richarda en Filip) kreeg hij een herkansing buiten het stationsgebouw.
De vlucht Parijs - Amsterdam ging vlot en op tijd zetten we weer voet op Nederlandse bodem. Al snel kwamen alle koffers op de lopende band en werd er afscheid genomen van elkaar. Een prachtige reis met een stel fantastische mensen. Ik heb er van genoten!

Alex