Reisverslag Turkije 22 dagen aug

reisverslag van de Djoser-groep, 6-22 augustus Turkije o.l.v. Piet Walda

dag 1, zondag 6 augustus - Istanbul

Zondag, na een drukke dag van inpakken en opruimen was daar dan eindelijk de vlucht naar Istanbul.

We vertrokken op tijd. Op het vliegveld kwamen we bij elkaar bij de douane. Hierna volgde de ontmoeting met Piet.

In de bus moesten we nog even bekomen van de verhuizing over de prijzen van het visum. Grote verschillen in prijs per land.

Nederlanders worden blijkbaar aardig gevonden. Al vrij snel waren we in het hotel en naar bed.

Karin

dag 2, maandag 7 augustus - Istanbul

Een volle dag na een zeer korte nacht!

Piet, onze reisleider, bracht ons lopend naar het oude centrum.

Hier konden wij de Aya Sofia, het Topkapi paleis en de Blauwe Moskee bewonderen.

Al snel viel de groep uiteen in kleinere delen, wat goed was. Dan konden we beter rondkijken.

Ons groepje heeft lekker gegeten op een terrasje voor het Topkapi-paleis.

Na dat alles volgde een 'toetje': de bazaar.

De kleuren en geuren waren overweldigend.

s' Avonds met de trein naar de wijk Kudassi om te eten op een heel leuk pleintje, een restaurantje dat Piet had aanbevolen, prima.

Karin

dag 3, dinsdag 8 augustus - Canakkale

Vanochtend hebben we lekker rustig aangedaan.

 Vervolgens met de bus naar de ferry.

Goed op de stoelen passen, anders zijn ze bezet.

Met een sneltreinvaart over de zee van Marmora gevaren.

Hierna een mooie tocht met de bus naar Cannakale.

Onderweg werden de jongelui een beetje onrustig, dus die werden uitgelaten in zee.

s' Avonds is een groot deel van de groep met de bus op zoek geweest naar een strandje.

Een heel avontuur, met handen en voeten richting aanwijzing gevraagd, en met een busje meegegaan voor 2 lira p.p. Terug met een dolmus voor 1.5 lira p.p.

Later op de avond op het dakterras van het diner genoten, weer met nagenoeg de hele groep, heel gezellig.

Karin

dag 4, woensdag 9 augustus – Troja, Bergama

Deze dag staat in het teken van reizen, Troje en misselijkheid.

Na een vroege start staan we al snel voor het houten paard, een indrukwekkende replica.

Na de kiekjes vertrekken we met de gids naar de restanten van wat eens Troje is geweest.

Het gezelschap is belezen, de gids overtuigd, maar daarbij ook auteur van enkele boeken over het onderwerp. Hier en daar lopen de meningen uiteen, en de gemoederen hoog op.

Toch is deze ervaring indrukwekkend. Na de koffie begint de reis zuidwaarts. Vooral onder de jonge reisgenoten slaat de misselijkheid toe. Moeheid, verkeerd eten, warmte, de oorzaak is onduidelijk.

Gelukkig wordt de lunch aan het strand genuttigd. Een gezellig terras en tussendoor een duik bevalt goed.

Ook de volgende stop is aan het strand, in een toeristisch dorpje.

De eerste 'echte' Ralph Laurens worden gekocht. Dan nog een uurtje en het is zover: het eerste zwembad. Heerlijk verfrissend na een lange dag in de bus.

Dan wordt er in het hotel besloten, bij het zwembad te eten. Dat blijkt een brug te ver voor de keuken.

De eersten zijn al ruim een uur klaar met eten als de laatste diners geserveerd worden.

Gelukkig wordt er tussendoor volop gezwommen.

En dan … snel naar bed want morgen weer vroeg op!

Anoniem

dag 5, donderdag 10 augustus – Bergama, Selcuk

Ik ga 1 ½ dag terug, naar het vertrek uit

Cannakale. De bestemming is o.a. Bergama, met een bezoek aan de Acropolis, eventueel the Red Basilica (the fat lady) en het Asclepion Health Centre. De weg banend door de lange gangen van het hotel liepen we reeds transpirerend naar de bus. Onderweg stapte onze vrouwelijke gids Felice in, een in Nederland opgeleide Turkse dame. Zij zal ons door de Acropolis en het Asclepion leiden. Dat is natuurlijk fijn, om in je eigen taal te begeleid worden.

In de bus begon haar verhaal al, we waren er al voor gewaarschuwd door Piet, een spraakwaterval. Ze vertelde de geschiedenis alsof ze het zelf had meegemaakt. Met haar ogen dicht vormde ze voor haar zelf plaatjes van de geschiedenis die ze in geuren en kleuren vertelde.

Op de plaats waar het allemaal gebeurde, op de heuvel waar de Acropolis staat, gaat ze verder met haar verhaal. Alsof ze een 10cm dik boek uit haar hoofd na vertelde vuurde ze de kennis van de Turkse geschiedenis en oudheid op ons af. Niet iedereen bleef bij de les, maar dat kan je van een grote groep niet verwachten. Anderen gingen rond lopen om foto's te maken, maar de meerderheid bleef aandachtig luisteren.

Net zoals de gids die ons rondleidde in Troje, is zij overtuigd van de geschiedenis zoals die in Turkije is ontstaan. Zij verafschuwen alle andere verhalen die de ronde doen. Zij zijn zelfs 'boos' op de buitenlandse archeologen die de landelijke schatten en allerlei andere opgegraven voorwerpen naar bijvoorbeeld Duitsland hebben laten verschepen – zoals het complete ‘altaar van Zeus’ dat in Berlijn staat. Ze zien deze voorwerpen liever terug op hun oorspronkelijke plaats, in Turkije. Ja, het zijn gedreven en zeer belettende mensen.

Het tweede onderdeel van die dag is het Asclepion Health Centre, ooit was de beroemde Galenus hier de directuer. Een soort psychologisch herstellingsoord. Hier werd veel geld gevraagd van de patiënten, zodat het ziekenhuis tevens een grote bankinstelling kon worden. Bij de genezing kwam er veel suggestie aan te pas. Zo kwam er in een bepaald bad water in beweging wanneer mensen een deden. In werkelijkheid werden er een paar sluizen open gehaald waardoor er water naar binnenstroomde. Evenals de 'audiologische' genezing in een donkere tunnel. Daar werden stemmen met genezingsspreuken gehoord door deze patiënten. En dan was er nog een shocktherapie met slangen.

In de middag komen we aan bij het hotel Canberra in Selcuk en worden weer door Piet ingecheckt. Al snel worden er plannen gesmeed om de rest van de dag te besteden.

Zo tegen de avond start er een soort markt op een binnenplein. Hoe later het wordt, hoe gezelliger. Als afgesproken vinden enkele families één stand met T-shirts. De verkoper leeft op dit moment boven stand van zijn inkomsten van Nederlandse toeristen. Er wordt gretig gekocht, zo goedkoop! (Genuine Fake T-shirts and polo’s).

Het diner deze avond wordt door bijna de hele groep op hetzelfde terras genuttigd, één lange tafel met bier en frisdrank. Na het diner gaan enkele moeders nog even een boodschap doen. Er worden nog wat verjaardagcadeautjes gekocht, want er zijn 2 mensen jarig. Piet en Juanita. Morgen 'vieren' zij hun verjaardag in de groep.

Roger

dag 6, vrijdag 11 augustus – Selcuk/ Efes

Vandaag zou het voor enkele mannen en vrouwen Hamam-dag zijn. Alleen Mathijs en Roger voelden er voor om gewassen te worden door grote Turkse mannen. De andere vaders hadden andere excursies. Naar het Maria-huis en het lokale museum. De hamammers gingen op stap, we werden al meteen verwelkomd door een stevige grijze Turk gehuld in een lendendoek. Al snel mogen we ons ook uitkleden en ons in lendendoeken hullen. Ook kregen we plastic slippers van het huis, die ik erg onhygiënisch vond... maar ach.

Toen de koepel in, douchen en héét zweten dus, maar lekker af en toe afspoelen met warm of koel water.

Toen de huid eenmaal geweekt en zacht van het lichaamsvocht was, kwam er een Turkse heer met ruwe handschoenen aan ons schrobben. Armen en benen, buik en rug, je ziet de rollen van je oude huid wegspoelen. Dit schrobben gebeurde niet zachtaardig maar met enige druk, het is nou geen kleine jongen die je professioneel schrobt. De bedieners hebben slechts 2 commando's: omdraaien en zitten. Op deze manieren bereiken zij alle ledematen. Na het ontvellen weer douchen.

Nu is het derde stadium van het bad, het ritueel inzepen. Dit gebeurt met schuim van zachte zeep. Schuim wordt met een soort kaasdoek gemaakt. In een bak wordt zeep opgelost en de doek doorheen gehaald. Hier maakt hij van de kaasdoek een ballon, waar de lucht wordt uitgedrukt; hierdoor ontstaan zeepbelletjes die samen zacht schuim vormen. Met deze doek aangebracht en met de handen in gemasseerd over de hele huid. Ook deze stevige badheer heeft slechts twee commando’s. omdraaien en zitten. na het tweede ‘bevel’ is je haar aan de beurt. Het inzepen is tevens een lichte massage. De grote stevige handen glijden langs de grote spierpartijen op armen, benen en rug, waar ik zo hier en daar wat kraakbeen hoor snappen.

Douche! was het laatste commando. Daarna met een droge handdoek om de middel, één om de borst en een om het hoofd met een koel drankje uitdampen.

Na een leuke conversatie met een Amerikaanse Turk of Turkse Amerikaan moesten we haast en plaats maken voor de vrouwen in de Hamam. Het is vrijdag bijna 12 uur, vrouwendag, 1 x per week 4 uur lang is de Hamam alleen voor vrouwen toegankelijk. Zo ook voor een aantal dames uit ons gezelschap die voor dezelfde behandeling (door turkse vrouwen weliswaar) in aanmerking komen. Buiten in de schaduw wachtend op onze echtgenotes genoten Mathijs en ik nog even van een Nescafé.

Roger

De jeugd is met Guanita en Harmen met de dolmus heen en weer gereden naar een breed zandstrand.

Gezamenlijk werden we aan het eind van de middag rondgeleid door de uitgestrekte opgravingen van Efes/Efeze, ooit de een na grootste stad van het Romeinse rijk. Opnieuw een bekwame gids die alleen al voor de highlights haast tijd te kort kwam: van marmeren openbare toiletten met een heerlijke zit en stromend water, de reclame voor de hoerenmadam, tot en met de prachtig gereconstrueerde bibliotheek en het theater waar ooit de bijbelse apostel Paulus onderwerp van een volksoploop was: ‘groot is de Artemis de Efeziërs’.

dag 7, zaterdag 12 augustus – Afrodisias, Pamukkale

Om zeven uur kwam weer de wake-up-call,om half negen had iedereen (zo’n beetje) ontbeten en zaten we weer in de bus met onze vertrouwde chauffeur. Even nog wat gedoe in verband met de medicijnen tegen de oorontsteking van een van de jongeren, maar dankzij de expertise in de groep kwam dat ook snel goed (gebruiksaanwijzing alleen in het Turks…) De reis ging vandaag richting Afrodisias. Eén koffiestop. We trekken door een breed dal met veel boomgaarden en landbouw: begrijpelijk waarmo deze kant van Turkijke zulke eeuwenoude beschavingen ‘in haar buik’ (Felicias) en daarboven had en heeft. Ondanks de verzengende zon een vrichtbaar land, mede dankzij de rivieren. We zagen vijgeboomgaarden, olijven, tabaksplanten en nog veel meer (‘ mijn neef de boer uit Flevoland zou het allemaal kunnen benoemen’ - Mark).

Afrodisias: na de twee magnifieke complexen uit de Grieks-Romeinse oudheid plus Troje met de uitleg van bekwame gidsen, was het animo voor een tocht door weer een opgraving wat aan het zakken. maar deze keer gingen we zonder gids en behalve twee van de allerjongsten ging idereen wel ‘even’ het terrein op en werden de twee uren die ervoor waren gemakkelijk vol gemaakt. Afrodisias was meer een dorp dan een stad, een vierkante kilometer in oppervlakte. De tocht langs het fanatstisch bewaard gebleven stadion, het bisschopshuis, de lange agora met veel graffiti-achtige inkervingen in het marmer was ondanks de hete zon de moeite waard. het bescheiden museum bewaart prachtige herinneringen aan de beeldhouwkunst waarin Afrodisias eeuwenlang toonaangeven was. Afrodite de stadgodin lijkt sprekend op Artemis der Efeziërs.

De lunch werd voortvarend uitgeserveerd.

Daarna vervolgden we de reis over de lang niet altijd goed onderhouden provinciale weg richting Pamukkale. Guust wist het met de jongste meisjes op schoot vrolijk te houden voorin de bus.

De kalkafzettingen van Pamukkale/Hierapolis vallen van ver niet erg op, maar dichtbij zijn ze een imposant natuurwonder. Vanuit het hotel maakten we gezamenlijk de tocht met blote voeten door het water en voer de kalk naar boven. Natuurljk namen de jongsten een kalkmodderbad. Boven raakten we elkaa inde drukte kwijt, even paniek, maar iedereen kwam terug. Turkse bruiden blijken ook tuk op een foto op deze plek in de ondergaande zon. Aan de nabijgelegen ruïnes van nog een Hellenistisch-Romeinse stad had niemand boodschap, er schemerde een theater door de bomen, en het restaurant-zwembad was al in de romeinse tijd in gebruik.

Ons hotel had een zwembad dat natuurlijk door de meesten wel even gebruikt werd. Het buffet-diner op de bovenste verdieping in de open lucht was eenvoudig, maar met een keur van salades en niet prijzig. de truc om gratis taart te regelen door een of meerderen tot jarigen te benoemen, kon hier niet worden toegepast.

Piet bleek trouwens wel degelijk te kunnen zwemmen. Speakers uit naburige hotels zorgden voor luidruchtige en nogal westerse achtergrondmuziek.

Harmen

dag 8, zondag 13 augustus – naar Marmaris, het schip in

De start van de tweede week. Het lijkt een saaie reisdag, maar dat pakt anders uit. De reisgidsen melden dat er in de omgeving nog interessante dingen te zien zijn: nog meer terrassen en thermaal baden. een peiling in de groep geeft aan dat alleen Matthijs, Mark, Jurgen en Ezra willen gaan. Zij staan extra vroeg op. Er wordt een taxi geregeld die na een turks kwartiertje van een half uur verschijnt. Een snelle rit brengt ons bij de bronnen van Karaliyet waar uit een paar étages heet water komt. De terrassen zijn hier roestbruin omdat het water veel ijzeroxide bevat. We nemen de gebruikelijke foto’s en gaan te water. Na een half uur gaan we terug. Onderweg moeten we een paar minuten wachten voor de vuilnismannen. Turkije is overigens opmerkelijk schoon! Menige plaats in Nederland kan daar een voorbeeld aan nemen.

Negen uur vertrekt de bus, bij de roll call blijkt dat Guus ontbreek. Verslapen! Dat is op zich niet opmerkelijk, wel vandaag om dat hj al de hele week als eerste op is. Met een zak chips als ontbijt neemt hij als laatste plaats.

Na zijn gebruikelijke inleiding legt Pieter ons een vraag voor die ons gehele dag zal bezighouden en tot verhitte discussies zal leiden. Omdat de groep te groot is om de komende dagen op één boot te varen, moet de groep gesplitst worden. Zijn voorstel: kom als groep met een indeling, mocht dat niet lukken, dan maakt hij een indeling.

De discrete wiskunde leert, dat er een groot aantal mogelijkheden zijn om twintig mensen over twee boten te verdelen. Randvoorwaarden perken het aantal aanzienlijk in. De eerste stap in de probleemoplossing is dan ook het aanbrengen van de randvoorwaarden. een zeer belangrijk uitgangspunt is of families bij elkaar moeten blijven of niet. Hier wordt verschillend over gedacht. Verder dient er een goede balans te zijn in de  verdeling van de volwassenen. Ook de leeftijd van de kinderen is een overweging.  Harmen en Matthijs brengen deze van toepassing zijnde punten in kaart. Tijdens een koffiestop wordt een voorstel gedaan waarin velen zich kunnen vinden. Er is ook een felle weerstand. Na een verhitte discussie wordt een time out genomen. Tijdens de lunchstop probeert Harmen te bemiddelen om een consensus te bereiken. Dat blijkt niet te lukken en de groep vraagt Pieter om een indeling te maken. De door Pieter gemaakte indeling is voor een aantal mensen – terecht volgens mij -  onaanvaardbaar. Pieter gaat in op ons verzoek om ons nog enige tijd te gunnen om met een tegenvoorstel te komen.

Om drie uur komen we in Marmaris aan. Piet gaat op zoek naar de boten. We hebben een uur om rond te wandelen en boodschappen te doen. De WC’s zijn erg duur in Marmaris! Na een uur zijn we terug bij de haven. Pieter maakt de indeling bekend, volgens het eerste voorstel van de dag. De laatste fase van de besluitvorming is mij niet helemaal duidelijk. Omdat de gekozen oplossing de beste is, zit ik daar niet mee.

Hiermee is de soap die een grote aanslag op de groepsmoraal heeft gedaan, tot een eind gekomen, tenminste voor deze dag. Het proces dat we vandaag doorlopen hebben, doet me denken aan de Nederlandse wijze van het formeren van een vakbond; informeren, formeren, mislukken en opnieuw beginnen.

Na alle commotie schepen we in en begint het grote vieren: zonnen, zwemmen en zuipen (het laatste heel bescheiden). We varen een stukje de haven van Marmaris uit en gaan voor anker. De eerste zwemparty begint. Lekker eten en de eerste nacht: in de hut of op het dak. Dissonant: de eerste wespensteken.

Matthijs

dag 9, maandag 14 augustus – op zee

Mathijs heeft niet gelogen. Na zo'n reisdag die op z'n zachts niet zo prettig verliep, word de groep aangenaam verrast door de boot, de zee en de zon en de eerste ligplaats!

Na een half uur gaan beide schepen voor anker, en ongeduldig wachten de kinderen en de ouders op het sein dat de kapitein geeft dat er gedoken en gezwommen mag worden. Het sein was daar!

Duik, bommetje en potoodje (?) waren gelijk troef. Dolle pret voor iedereen. Niemand hoefde lang te zijn om de bodem te raken, want het is zo'n 5-6 meter diep. Deze diepte kun je alleen met duikbril en eventueel flippers bereiken, om niets op te duiken, ja niets, er liggen alleen rotsen onder water, wel vissen wanneer je goed oplet. Het water is zo helder dat je de bodem ziet liggen en vissen ziet zwemmen.

Er word gezwommen tot het avondeten. In de kombuis, ong. 2 vierkante meter en de kapiteinstafel, word het eten voor 10+3 bemanningsleden klaargemaakt. Spaghetti en köftta (gehaktballen) staan op het menu. De jongens, hongerig als ze zijn, gaan snel met hun natte zwemgoed aan op de droge kussens zitten. Daar hebben ze geen erg in. Snel hebben wij als ouders daar afspraken over gemaakt. Wij willen tenslotte met ons droge goed droog blijven en niet op natte kussens zitten. Aan tafel was het menu smakelijk, maar voor 6 jongens en 4 ouders eigenlijk te weinig gehaktballen.

Drankjes zelf pakken uit de vriezer (nee, geen koelkast), dus ijs- en ijskoud. Een briefje met namen en drankjes zorgen voor de score aan het einde van de bootreis.

Hier op het water en vlak bij de kust zijn er veel vliegjes en wespen. Deze vliegjes op de boot zijn hetzelfde als onze vliegjes in Nederland, met het verschil dat deze (Turkse) bastaards steken! Na het eten was het te donker om te zwemmen, dus voor het diner waren alle vakantiegangers naar hun eigen boot teruggezwommen. De ouderen waren na de maaltijd nog aan het natafelen toen enkele jongens al afgemat op hun slaapplaatsen in slaap vielen. Bedtijd dus, en wij gingen naar onze hut om daar onze slaapplaats in orde te maken. En hier ondervonden wij gelijk de nadelen van het overnachten op een houten jacht. Ten eerste was het onderdeks erg heet, wat resulteerde in een zweterige plakkerige huid die alleen maar natter werd. Ten tweede de ruimte: het was er erg krap, dus voetje voor voetje langs elkaar heen zonder elkaar om te gooien op 1 vierkante meter. Ten derde: de sanitaire voorzieningen. Deze waren op zich in orde, met een pomp om de lichaams afvalweg weg te spoelen, maar met een vrijwel stankafsluiterloos rioleringssysteem - stinken dus! In deze 1e nacht werd dus slecht geslapen. Maar ja, iedere vakantie heeft zeer uiteenlopende verblijfsplaatsen waarvan deze niet 1 van de comfortabelste is. Afgezien van de zweterige en slapeloze nacht was het vertrek overdag en de fourage fantastisch.

Roger

dag 10, dinsdag 15 augustus – op zee, Kaunos en Daylan

Vandaag stond een boottocht op de rivier gepland. Dwars door het moeras! We zagen in de bergen/heuvels prachtige Lycische koningsgraven. De temperatuur liep aardig op. Dat geldt ook de gemoederen, toen we om 12:00 u twintig minuten kregen om de berg op te lopen om Kaunos te zien!

Wegwerkers waren bezig om de weg te asfalteren, vier vrachtwagens en een schorpioentje moesten worden ontweken. De drankjes waren het hoogtepunt van dit gedeelte van de excursie.

We voeren verder richting stadje Daylan (met een hoger aantal schildpadjes dan het schildpaddenstrand). De overigen gingen door naar de heilzame modderbaden. 10 minuten weken in de modder, 10 minuten opdrogen, 20 minuten lachen en foto's nemen, waarna de groep genoot van een massagedouche. En wederom een verkwikkende douche. ‘Thuisgekomen’ het vaste patroon van zwemmen, eten en slapen op het dek.

Monique

dag 11, woensdag 16 augustus – op zee

Zes uur s’ochtends ratelen de ankers van de twee boten. We starten voor een tocht van drie uur, om daar de ankers weer neer te laten en te ontbijten. De lucht is schitterend: licht-rood oranje van de zonsopgang die zich aandient. Liggend onder een dekentje genieten van zon en bergen!

Na het ontbijt wordt er uitgebreid gezwommen. Vervolgens weer verder naar een haven waar water bijgetankt kan worden. Er liggen al enkele schepen, die via een blauwe slang zoet water krijgen.

Er ontstaat na zo’n drie uur irritatie, vooral omdat de later gearriveerde boten met gemak voorgaan.

Wanneer een grote boot van een rijke heer met gesluierde vrouw een aantal bedienden ook zonder moeite direct van water voorzien wordt, wordt alle creativiteit uit de kast gehaald om aandacht te trekken voor onze water-nood! We dansen op muziek op het dek, de kapiteins pleiten, maar niets helpt.

Uiteindelijk vertrekt onze eerste boot… zonder water en een ruim half uur later de tweede, ook zonder water! Morgen zal er weer een poging volgen om water te tanken. Verder heerlijk gezwommen, gesnorkeld, gelezen, gekletst en weer héérlijk gegeten aan boord.

Marcella

Niks moet - overpeinzingen

Weet niet welke dag het is en hoe laat. Tijdens vakantie ben ik het liefst het besef van tijd kwijt. Je hoeft mij op geen enkele dag te vragen wat voor dag het is of hoe laat. De tijd hoef ik helemaal niet te weten. Van ’s morgens vroeg tot de kleine uurtjes in het onverlichte baaitje is het alleen maar ‘niks moeten’. Met niks moeten bedoel ik dat iedereen van het gezelschap bijna gedwongen wordt om niets te doen of alleen maar iets wat ontspannend is. Het simpelste is lezen van de enorme hoeveelheid literatuur die de gezinnen hebben meegenomen. Daarnaast zwemmen. Urenlang dobberen op een paar drijvers, keuvelend met elkaar, of met een paar vliezen en een duikbril zoeken naar zeesterren, zee-egels, schelpjes, etc. Er zijn wel vissen maar niet in zo’n grote hoeveelheid als bv. de plaatsen waar ons gezin waren in Egypte.

Dan is er nog gewoon het luieren en slapen op het dek. Zonnebaden kan natuurlijk ook, maar 10 minuten in de Turkse zon is net zo lang als een half uur in de Hamam. Zweten als een otter, zo heet! Van de hitte dus gauw maar weer zwemmen. Aan boord zijn wel enige attributen die het zwemmen veraangenamen. Zoals een surfplank, duikbrillen en drijvers, maar het nadeel hiervan is dat deze door alle voorgangers en hierna is en nog moet worden gebruikt. Bijna alle duikbrillen zijn stuk op incompleet. Zojuist zie ik dat er ook, naast het gebruikelijke spel kaarten, spellen aan boord zijn als Rummikub bv.

Piet

Piet, die naast me zit tijdens dit tijdloze verslag, is aan het werk. Als reisbegeleider is hij bezig zijn verslagen te verwerken. Daarnaast heeft hij voor dit reisgezelschap nog een week te plannen. Op dit moment heeft hij een vermoedelijk oud verslag, welke hij aan het highlighten is en waarin hij vervolgens hele passages doorstreept. Ondanks het feit dat Piet op deze boot is, mee eet en zwemt, is hij voor Djoser aan het werk. Gisteren kwam hij, zoals in zijn opdrachten staat ons als gezin evalueren. Hij stelt specifieke vragen over de reis en verblijf, de begeleiding en de excursies. Per gezin word gevraagd of je hierop wilt antwoorden met de waardering: uitstekend tot slecht. Van de diverse onderdelen heeft ieder zo zijn waardering.

Honger?

Het eten aan boord is iedere keer een variatie op een aantal vaste groente en fruit, vlees en pasta. Tomaten, wortels, rode kool, vlees, sla, pasta, aardappelen, aubergine en komkommer, yoghurt, kaas en olijven, zwart en groen. Iedere keer weet de kok er weer een fantastisch maaltje van te maken. De smaakmakers mayonaise en ketchup doen de rest.

Op de 1^e dag had de kapitein de koelkast vol met water, bier en frisdrank, aangevuld met wat eten. Enfin vol dus! Op dit moment zit er alleen nog maar water en bier in. Wat jammer nou voor mij! Maar gelukkig spaar ik het water voor de anderen. Van dorst hoef ik niet om te komen dus.

Slapen?

De eerste nacht heb ik omschreven als zwetend, stinkend en onrustig. De tweede dag besloten wij om net als de jongens op het dek te gaan slapen. Na een drankje en een sigaretje na de maaltijd is het tijd om in het donker het bedje op het dek klaar te maken. Uit de hut, die op het moment meer weg heeft van een hutkoffer omdat er maar 3 tassen, 1 rugzak, 2 buiktasjes, een cameratas, tasjes met flessen en perziken, handdoeken en toilet artikelen op het bed liggen. Van onder deze bagage moest ik nog het dekbed en het kussen vandaan halen. Deze kon ik door het dekluikje aanrieken, dat scheelt omlopen op de gangboards.

Op het dek twee matrasjes omdraaien om toch maar op de droge kant te kunnen slapen. Hier overheen twee grote handdoeken en het laken. Een wereld van verschil met benedendeks slapen. Koel ondanks het nog zweterige weer, en een heerlijk frisse breeze over de bezwete en verhitte lichaamsdelen zorgden voor een comfortabele tweede nacht. En hiervoor, net als de eerste nacht: eerst nog even sterren kijken en wensen doen.

De volgende ochtend wakker worden bij zonsopgang is wonderbaarlijk mooi!

Roger 

dag 12, donderdag 17 augustus – op zee

Vandaag is het een bijzondere dag: Mark wordt 17 jaar. Bij het ontbijt wordt hij vanaf de andere boot luidkeels toegezongen. Rond een uur of elf gaat onze boot naar Cocelc (?) Karin en ik, en Roger en Emma, gaan met Piet mee. We hebben een uurtje de tijd om dit plaatsje te bewonderen en boodschappen te doen. We slaan koekjes, chips en baklava in voor de visite die we ’s middags verwachten. We kopen ook cadeau’s voor Mark. na terugkomst varen we naar een andere plaats midden in de baai. Hier weer heerlijk zwemmen en zonnen. Rond vijf uur wordt de taart aangesneden, Mark toegezongen en de cadeaus overhandigd. We eten en drinken en het wordt een mooie avond.

Matthijs

dag 13, vrijdag 18 augustus – naar Fetiye

Vandaag was het de laatste dag op de boot.

Het was niet echt een bijzondere dag, gewoon veel zwemmen en vissen kijken. Toen zijn we ook nog twee inktvissen tegengekomen, en een oranje zeespons. Toen we een eindje hadden gevaren naar Fetye, kwamen we ook nog een schildpad tegen van ongeveer een meter!

Het is nu gezellig bij het water met lichtjes. Oh, nu schiet me weer wat te binnen: toen we eventjes naar het dorp liepen werd er heel veel getoeterd. Toen zagen we in de voorste auto een jongen helemaal in het wit gekleed naar buiten komen, met een witte sinterklaasmuts op. Die was besneden. Net zag ik ook nog vuurwerk, wat daar ook wel voor zou zijn geweest. Nu ga ik stoppen en ga ik lekker slapen.

Annelies

dag 14, zaterdag 19 augustus – Tlos, Cas

Door de hete zon werd ik vandaag uit bed gebrand. Het was de laatste dag geweest dat we op het dek hadden geslapen van onze boten. Gisteravond hadden we aangelegd in de haven van Fetiye, een mooi havenstadje. Na het ontbijt en afscheid van de bemanning liepen we naar de bus, waar we de buschauffeur begroette die ons ook de eerste week had rondgereden. Deze week gaat ook zijn zoon mee.

We gingen om half tien weg en kwamen na een uurtje rijden in Tlos aan. Daar gingen we rotsgraven bekijken, maar door de warmte was het eigenlijk net te zwaar. Het was bijna 40 graden dus we waren blij dat er een restaurantje in de buurt was waar we wat drinken of een ijsje konden kopen.

Het hoogtepunt van de dag was de Saklikent-kloof. Deze diepe kloof is erg mooi om door te klimmen vanwege het snelstromende water dat er doorheen loopt. De kinderen/ jongeren en sportieve volwassenen hebben zich helemaal uitgeleefd in het water, waarna we helemaal doorweekt terugliepen naar de bus.

Daarna vervolgden we onze reis door het prachtige landschap langs de kuststreek. We hadden mooi uitzicht op de zee, vandaar dat we af en toe een fotostop hielden. Guus moest naar de WC, dus we hadden ook nog een plasstop. Rond half 6 kwamen we in Cas aan. Nadat we ons in de hotelkamers hadden ingericht en ons hadden verfrist zijn we het dorp ingegaan om te eten. Ik was blij dat ik een schnitzel kon bestellen want ik begin nu wel weer zin te krijgen in niet-Turks eten. s’ Avonds zijn we nog even het dorpje ingelopen en later de aircogekoelde hotelkamers ingedoken.

Gertjan

dag  15, zondag 20 augustus – Demre (Myra), Antalya

Een half uur eerder dan gepland werden wij gewekt door een wake-up call. Dit schijnt hier normaal te zijn. Na een warme douche schoof ik aan bij het ontbijt, waar ik niks op aan te merken heb. Om 8 uur stapten we in de bus op weg naar Demre/ Myra. Ikzelf heb nauwelijks iets van deze tocht gemerkt, want de vorige dag was het een latertje geworden en ik moest dus nog wat slaap inhalen. Nou goed, om 10 uur kwamen we daar in Myra, het voormalige bisdom van onze Sinterklaas (of de kerstman volgens Coca-Cola). We hebben het kerkje bekeken en dit bezoek afgesloten met vers geperste sap van ‘de appelen van Oranje’. Dit laatste is zeker een aanrader! Even boven Myra liggen een aantal Lyrische graven. De helft van de groep is wezen kijken, de andere helft bleef in de schaduw zitten vanwege de brandende zon.

De reis ging verder naar Antalya. Een tijdlang reden we langs de kust, een mooie route met prachtig uitzicht over de Middellandse Zee. Vervolgens gingen we meer landinwaarts rijden.

De eerste koffiestop dreigde een dure te gaan worden. 3 Euro voor een zak chips vonden wij Hollanders toch iets te veel worden. De tweede was meer geslaagd: een Turks vrouwtje maakte heerlijke pannenkoeken op een oud fornuis. Het was inmiddels al 13:00, dus dit kwam als geroepen. Om 3 uur reden we Antalya binnen, en we reden langs de boulevard en grote hotels het oude centrum binnen. De chauffeur slaagde erin ons door de smalle straatjes te loodsen, al was dit een aanslag op zijn humeur. Na ons ingecheckt en opgefrist te hebben in ons hotel zijn wij, de jongeren, door Piet naar een strand gebracht. Blijkbaar verstaan Turken iets anders onder ‘beach’ want na 5 trappen naar beneden te zijn gelopen kwamen we op een terras met de zee eronder. Wij weer naar het hotel, en vervolgens met de ouders de stad in. Na een tijdje de wandelen strandden we op een terrasje. Dit was wel gezellig. Om 8 uur hebben we ons uitgeleefd in de McDonalds. Heerlijk je tanden in een vertrouwde hamburger te zetten!

We zijn erna weer naar het hotel gegaan, en hier eindigde weer een mooie dag in het Turkije!

Arnout

dag 16, maandag 21 augustus - Konya

Van Antalya naar Konya, onderweg bezoek aan een karavanserai

In Konya bezoek aan het Nevlana-museum; ’s avonds door het merendeel van de groep bijwonen van een optreden van dansende derwisjen

Ik hoop niet dat anderen denken dat ik ellenlange verslagen schrijf, maar dit bijhouden van een vakantie- verslag vind ik wel leuk, vooral om gebeurtenissen in detail te vertellen.

Zo wil ik graag wat kwijt over de tocht door de Saklikent-kloof. Dit is echt een excursie die iedereen meegemaakt moet hebben.

Ik ben al eens eerder in een kloof wezen wandelen, in Kreta, de Samaria-kloof. Deze kon je (met bergschoenen) bewandelen van laag naar hoog, wat voor de ervaren bewandelaars een prachtige route is.

De wandeling van vandaag voert ons naar het begin van deze kloof, waar twee stromen water samen komen. De eerste stroom water is erg schoon, die uit de rotsen lopen, en de tweede is modderig water uit de kloof die we trotseren. Het eerste stuk was erg koud, en ondiep water. Ondanks dat werden we toch nat.

Piet had ons gewaarschuwd voor goed schoeisel en dat je kleren nat zouden worden. Weer had hij niet gelogen.

Het 1^e stuk om de kloof in te lopen was het waden door koud helder kniediep water. Toch werden de broekspijpen en het zitvlak al nat. Eenmaal door het heldere nat liep je zo de grijze modder stroom in. Dit is gewoon een constante waterval van moddernat, welke zijn sporen (een laag gedroogde aarde) op de wanden zo’n 2 meter hoger achterliet. En natuurlijk volgebrast met namen van alle nationaliteiten en vakantiejaren.

Een verschijnsel wat ook gebruikelijk is in deze kloof, is jezelf insmeren met modder. Dus ik maakte mijn handen nat, schraapte verse modder uit de rotsbodem en smeerde mijn gezicht in met modder. Het mooiste effect krijg je pas wanneer de modder is opgedroogd, net een Afrikaanse Bosjesman. Anderen deden het complete werk: armen, benen, buik en rug. Een erg leuk gezicht. Er werden talloze foto's gemaakt door degenen die hun toestel durfden mee te nemen, niet zonder risico. De rotsen zijn glad, en soms moesten hoge partijen genomen worden. Ik gleed ook een paar keer uit. Ook Jurgen ging even kopje onder. Sommige plekken zijn verraderlijk diep. Op een gegeven moment werd de groep bij moeilijkere klimpartijen geholpen door lokale jongens met hand, schouders, en duwtjes komen we dan hoger. Niet voor niets natuurlijk. Een van ons gaf 10 lira fooi op de weg terug. Dit moest op enig tijdstip toch gebeuren: terug.  De lokale jongens vertelden dat het nog zo’n 18 kilometer verder is. in een steeds smaller wordende spleet. Op het laatst moet je jezelf met touwen omhoog werken, en dat allemaal in deze constante stromende beek. Op de terugweg worden we weer door de 'achterblijvers' opgewacht en gefilmd en gefotografeerd. Eventuele foto’s bij dit verslag laten zien welke mannen en vrouwen van ons reisgezelschap zijn meegegaan. Ik had wel natte schoenen.

Verandering van spijs!

Zoals Arnoud schreef, zijn we gisteravond wezen eten bij de McDonald's, en ik denk dat we allen zo'n beetje toe waren aan 'westers' eten.

Het was zondag weer erg heet, en ik had erg dorst. Zo erg dat ik meerdere malen bij de straatkiosken een halve liter Efes bier heb gekocht. Lekker koud. Alsof het verdampte, zo was ie vol, zo was ie leeg! Enfin, ik lust wel een biertje, vooral met dit warme weer!

Vanuit het hotel liepen we samen naar de 'hoofdstraat' waar de afgezant van 1 van de rijkste voedselketens zit. Meteen in een airconditioned ruimte worden per familie de Macmenu's besteld, en soms wel 2x naar blijkt! Vanavond neem ik maar Sprite, lekker zoet, als ie maar ijs en ijskoud is! Beppie! (reclame uitspraak)

Tussen de hamburgers, kipnuggets en Big Mac's namen Harmen en ik maar eens een McTurk. 2 platte hamburgers op een stuk plat Turks brood, met patat en salade, met op de McTurk een pittig sausje.

Dit was een zeer verzadigd maaltje voor mij. Alle kinderen hadden met ijs toe of water voldoende gegeten.

Op te terugweg nog even water inslaan voor in de bus en toch nog maar even een klein blikje EFES pils voor mijn onmetelijke dorst. In bed op de hotelkamer verdampte dit blikje zo in mijn handen. Slapen, Niet nadat we weer met de airco hadden geworsteld.

Maandagavond

In de avond gingen we met een groep van 14 mensen naar een dansshow kijken. Het was een erg (vind ik zelf) saaie show. Meerdere mensen vonden dat, maar de meeste vonden het wel een leuke. We gingen daarvoor met z’n allen eten. Daarna kwamen we in een feestje terecht. En niet zomaar een feest maar een feest van een besneden jongen. Hij droeg een mooi prinsenpakje. Het was erg leuk om mee te maken, sommigen werden meteen gezoend. En anderen gingen met de jongen op de foto. Dat duurde wel even. Toen  dat ook voorbij was gingen we weer terug naar het hotel.

Steven

dag 17, dinsdag 22 augustus - Ürgüp,Capadocië

geen bezoek aan het dal met de kerken bij Nevsehir: te laat op de dag, te prijzig voor de korte tijd.

De meeste genoten de maaltijd in een restaurant in het centrum van Ürgüp

dag 18, woensdag 23 augustus - Capadocië

tocht vanuit Ürgüp in de omgeving, o.a. onderaardse stad

dag 19, donderdag 24 augustus  - Capadocië

Vandaag gingen we niet met onze 'djoserbus' mee, maar hadden we zelf een busje gehuurd. Daarmee gingen we naar Göreme, een openluchtmuseum waar je een uit steen gehakt dorpje/stad kon bekijken.

Het was wel indrukwekkend om te zien en het was ook groter dan het openluchtmuseum waar we gisteren heen gingen. We hadden om 2 uur met de bus afgesproken, maar we hadden het museum er ruim voor alweer bekeken. De helft van de groep ging nog buiten het museum de rotsen beklimmen, en de andere helft had daar, gezien de temperatuur, geen zin in. Deze helft ging ijsjes eten op een bankje in de schaduw.

Toen het eindelijk 2 uur was zijn we met z'n allen weer naar het hotel teruggereden. Gezien de hitte en het gebrek aan zwembad besloten we naar een luxe 4-sterren hotel te lopen waar wel een zwembad was, waar we voor 4 lira mochten zwemmen (2 euro). We moesten een half uur in de brandende zon lopen, maar eenmaal aangekomen stond daar een heerlijk koud zwembad op ons te wachten. Heerlijk om op zo'n dag in een koud zwembad te zwemmen. ‘s Avonds ging ieder gezin voor zichzelf uit eten, veel bleven in het hotel eten. Iedereen vroeg naar bed op deze slopende maar wel geslaagde dag.

Jip

dag 18, vrijdag 25 augstus - Ankara;

onderweg stop bij een zoutmeer; bezoek aan de stad; ’s avonds de nachttrein in naar Istanbul

Na een lange rit in de bus kwamen we aan bij ons hotel in Ankara, waar we onze bagage dumpten, om vervolgens de stad in te gaan. Ons groepje ging naar een tuin, wat een vervallen pauper perk was. Daarna gingen we naar een toren, waar je mooi uitzicht had over Ankara. Daarna gingen we naar de grootste moskee van Turkije, zeker een aanrader, echt prachtig. Na een hoop geslenterd door de stad was het tijd de bagage van het hotel op te halen en naar het treinstation te gaan. In de trein heb ik goed geslapen. In het restaurant in de trein kan het personeel echt niet rekenen, dus je moet goed op je rekening letten.

Guus

Wij bezochten een museum over volkeren die zich vroeger in Turkije hebben gevestigd. Niets voor mij, maar Harmen vond het zeer interessant. Op weg naar het museum zag Annelies een paar Turkse mannen die een mes in een schaap staken, op de straat. Ze zag het niet goed, maar het was blijkbaar wel schokkend, want ze barstte in tranen uit. Het museum was erg groot, maar na een paar minuten had ik het er wel gezien, en ging buiten in de schaduw zitten.

Thomas

dag 19, zaterdag 26 augustus - Istanbul

Vandaag is er weer een dag in Istanbul. Ikzelf had er wel een beetje genoeg van. Ik ben niet zo'n stadsmens. Vandaag gaan we musea en moskeeën bezoeken, waar ik eerlijk gezegd niet om sta te springen. Het was vandaag weer een hete dag, en ons groepje ging na een lekker ontbijt de stad inslenteren. Ik herkende het nog wel van drie weken geleden, de eerste dag waren we ook in Istanbul. Maar goed, ik liep met ons groepje mee naar moskeeën en een rondvaart over de Bosporus. Toen we op weg gingen naar het hotel was het al rond 5 uur aan het eind van de middag. We gingen met de metro naar het hotel, en gingen uit eten. Ik ging tamelijk vroeg naar bed, en was al snel weg.

Thomas

dag 20,  zondag 27 augustus – thuisreis

Onze laatste dag in Turkije. Het waren drie prachtige weken geweest, en het is een prachtig land. Iedereen verlangt natuurlijk weer terug naar Nederlands voedsel, eigen bed, eigen huis. Na alles te hebben ingepakt gaan we met de bus naar het vliegveld, waar we lang hebben moeten wachten. Eerst afscheid nemen van Piet, en dan onze bagage afgeven, tickets halen, wachten, wachten en nog eens wachten. We eten onze lunch op het vliegveld bij de Burger King, wat net zo lekker was als in Nederland. Ik had kipnuggets, patat en Cola bestelt. Na de lunch weer een paar uur wachten, en eindelijk was het zover. Handbagage door metaaldetector halen, door de slurf en het vliegtuig in, de koele airco tegemoet! Ik zat deze keer in het midden, dus niet bij het raam. Ondanks dat kon ik toch goed door het raam kijken, en dat was werkelijk verbijsterend. Toen we Istanbul uitvlogen, zag je de kust, de bootjes, de zee, de stad. Het was prachtig.

Het eten in het vliegtuig was lekker, vooral een broodje met kaas erin. Toen we een wolk invlogen schudde het vliegtuig, waar ik van schrok. De reis naar Nederland verliep zonder problemen.

In Nederland moesten we lang wachten tot onze bagage aan kwam rollen, en toen het zover was het tijd om afscheid te nemen. Na drie weken met elkaar te hebben opgetrokken was dit niet hetgene waar ik me op had verheugd.

Buiten kwam ik de kou, en de grauwe lucht van Nederland tegemoet, wat ik absoluut niet miste. Na een paar uur rijden (we wonen in Friesland) kwamen we thuis. Heerlijk, thuis!

Thomas