Reisverslag dagboek Egypte (deel 1)

Dag 1 Cairo
Halfnegen wake-up call; snel douchen en ontbijten. Om halftien, op het dakterras met de heerlijke zon en warmte, kregen we uitleg van Talitha, onze reisbegeleidster, over Caïro, de reis, etc.. Na een korte voorstelronde van de groep zijn wij om elf uur richting Egyptische Museum gelopen. De automobilisten toeteren er nog lustig op los. Heerlijk druk.
Van halftwaalf tot halftwee de belangrijkste zalen met prachtige voorwerpen, beelden, etc. uit de Faraoïstische tijd bekeken, met als hoogtepunt het gouden masker van Toetanchamon. Het blijft ook de tweede keer zeer de moeite waard.
Tja, dan lunchen. Heerlijk buiten op het terras van het Hilton Hotel met een lekker bakkie koffie en een tonijnsandwich. Daarna op ons gemak naar het hotel geslenterd. Nog wat gedronken, gedoucht, lekker gelezen. Om zeven uur afgesproken om gezellig met z'n allen wat te gaan eten. Ik heb me voorgenomen om op tijd naar bed te gaan, daar we morgen om halfacht onze eerste excursie hebben naar Saqqara en Gizeh.


Dag 2 Cairo – Piramide Dag
Vandaag was piramidedag. Vroeg opgestaan en om halfacht zaten we in de bus. Niet iedereen was vroeg uit de veren, want we kwamen, voor mijn gevoel, in Memphis als eerste aan. Door de verhalen van onze gids werd dit toch bijzonder. Nasr of Nassir was een zeer enthousiaste gids. Hij had een band met Nederland, want een broer van hem woont in ons land.
Na Memphis zijn we doorgereden naar Saqqara. Hier staat de oudste piramide, van koning Djoser! Een piramide die eerst alleen een grafkamer was, maar geleidelijk aan groter werd en pas later zijn huidige vorm kreeg.
Op een uitzichtpunt zouden, bij helder weer, 14 piramides te zien zijn. Volgens mij kwamen wij, omdat het niet helder was, maar tot 12 of 13. Toch ook heel bijzonder. Hierna hebben we geluncht. Weer de in bus, nu naar Gizeh. Hier kregen we wat vrije tijd, om in ieders eigen tempo de piramides en de sfinx te bekijken.
Afgesproken was om ons weer te verzamelen in een koffiehuis. Vandaar uit hebben een paar liefhebbers een tochtje gemaakt op het symbool van Egypte, de kameel.


Dag 3 Treinreis Cairo - Aswan
Degenen die gisteren een kamelentocht gemaakt hebben, zijn duidelijk in de groep te herkennen. Ze zien er wat grauw en vermoeid uit én lopen wat moeilijk! Maar toch.... het was een avontuur!!!
De mensen hier hebben allerlei trucs bedacht om iets aan de man te brengen. Ik beschouw het maar als een stukje folklore. En uiteindelijk tuint iedereen er wel een keertje in. Zo ook ik! Bij een panoramapunt nabij Gizeh werd ik door een schitterende oude man aangesproken. "Where do you come from". From Holland. "Oh, good country. One of my sons lives in Holland. I have two wives and 8 children. Greet my son in Holland. Here is a present". En dat werd mij al handenschuddend in de hand gedrukt. En geef het dan nog maar eens terug! Een cadeautje weiger je toch niet. Als je aan het eind van een vriendelijk gesprek uiteindelijk de nodige ponden hebt betaald, realiseer je je dat je iets "gekocht" hebt wat je helemaal niet wilde. Het bovenstaande schrijf ik om ± 8 uur in de trein. Dit overigens nadat we onmenselijk vroeg op moesten staan (± 5:30 uur). Maar Talitha heeft alles onder controle! En zo'n treinreis op zich is weer een hele belevenis.

Na het station overleefd te hebben (wat een gekrioel van mensen met de meest vreemde bagage) vertrokken we keurig op tijd om halfacht. We waren allemaal voorzien van een gebaksdoos met daarin een lunch en werden onderweg steeds keurig voorzien van koffie, thee en fris. We hebben onze ogen uitgekeken naar alle mensen op ezels, paardjes en in oude auto's, bepakt en gezakt. Ons viel ook op hoeveel vrouwen en kinderen er op het land werkten. Na de eerste hete kop nescafé over mij broek heen gekregen te hebben (door het schudden van de trein) heb ik de tweede kop in de restauratie gedronken. Daar zaten alleen mannen, maar met een ervan, die een beetje Engels sprak, heb ik even en gesprek gehad over zijn beroep, vrouw, kinderen en de cultuur. Erg leuk en gezellig.
De veertien uur werden verder doorgebracht met verhalen, lezen, 'n dutje, 'n spelletje kaart en het aanschouwen van de manier van leven langs de Nijl in half afgebouwde huizen, ongeplaveide steegjes en bergen afval wat zomaar langs de bermen lag.
Keurig op tijd aangekomen in Aswan wilden we onze afval netjes weggooien, maar de controleurs van de trein namen het van ons over en kieperden alles zo naar buiten! Na het verlaten van het station werden de alle tassen door twee Egyptenaren op het dak van ons busje gestouwd en vertrokken we naar hotel "Cleopatra".


Aswan – Tochtje op de Nijl
Vandaag zullen we het Simeon-klooster op de westelijke oever, het Elephantina eiland, Kitcheners Island en een Nubisch dorp, eveneens op de westelijke oever, bezoeken. Ons vervoermiddel was een felucca, die tevens verkoeling op het water bracht na een altijd uiterst warm bezoek aan bovengenoemde bezienswaardigheden.
De start van onze felucca was niet voorspoedig. Een groot stinkend cruiseschip had de zeilboot klemgezet. Na veel gemanoeuvreer en ingeademde walm van de dieselmotoren van de cruiseboot konden we uiteindelijk vertrekken om vervolgens vast te lopen bij de eerste de beste stroomversnelling (first cataract). Allemaal aan één kant van de boot en we waren weer los. Een klein jongetje in een piepklein bootje zong onderweg enkele Italiaanse "aria's" voor ons. De twee houten plankjes gebruikte hij niet alleen als peddels, maar ook als schepje om zijn wrakke bootje leeg te hozen. Na het overhandigen van baksjiesj, een snoepje en een snauw van de schipper verdween de jeugdige zanger uit het zicht.
Op naar het klooster, enkele dames op de kameel en de anderen te voet via de “weg” door de woestijn. Na een flinke klim onder een bloed hete zon arriveerden we op het plateau. Eerst bezochten we het verkeerde “klooster” (het “Koptisch Vaticaan”, aldus een Nubiër, die voor de ingang stond). Wat verder stonden gelukkig de resten van het Simeon-klooster. De toeristenpolitie stond hier niet onder zijn bekende afdakje, maar zat behaaglijk in de poort van het klooster samen met de gids. In woord en gebaar (en gezang) werden de diverse kloostervertrekken of wat daar van over was, van commentaar voorzien. Een biddende Simeon in de kapel, kookpotten roerende priesters in de keuken, roepende kamelen in de stal, “WC” bezoekende kloosterling, enz., enz. passeerden de revue. Jammer dat er zo weinig muurschilderingen over waren; alle hoofden waren door bedoeïenen weggekrast. Slechts enkele zijn zichtbaar op min of meer onbereikbare plaatsen, zoals plafonds. Dan snel terug naar de felucca, want het Elephantine eiland wachtte. Op de terugweg zagen we voor ons de groene oevers van de Nijl, achter en onder ons het zand van de woestijn met zijn verzengende hitte.
De aankomst op Elephantine eiland was bij de “scheepswerf” van het eiland. Handmatig werd hier een felucca in elkaar gelast. We hebben een half uur voor een bezoek aan bijv. een schooltje en een Nubisch huis. Helaas hebben we de school niet kunnen vinden in het half uurtje; het eiland is groter dan we dachten. Bij de plaatselijke “supermarkt” hebben we nog 5 flessen water gekocht, waar zoals gewoonlijk weer veel teveel voor gevraagd werd. Gelukkig kwam een Engels sprekende Egyptenaar ons te hulp en daalde de prijs tot 10 pond. Vragend wie met wie getrouwd was, wilde hij een van onze vrouwen kopen. We vroegen 20 kamelen, maar 10 kamelen voor Monique vond hij voldoende. De koop ging dus niet door.
Stroomafwaarts naar de botanische tuin op Kitcheners Island. Hier vonden we prachtige bloemen, palmbomen en parkjes met witte reigers in de bomen langs de Nijl. Een schoolklasje zong onverstaanbare, maar toch prachtige liedjes in de kiosk. Enkele kinderen poseerden voor een foto, zowaar zonder hiervoor om baksjiesj te vragen.
Toen de wind wegviel op weg naar het Nubisch dorpje om te gaan lunchen bij de felucca eigenaar, werd het toch wel weer heel warm. Gelukkig was de windstilte van korte duur. Het ging zelfs hard waaien en met een grote boeggolf waren we in een mum van tijd bij de “aanlegsteiger” (oever van de Nijl), In twee open auto's werden we naar het “restaurant” gebracht, waar de meeste eerst het locale toilet moesten bezoeken. In de eetzaal met een kerkgewelf werd lekker gegeten van de rijst, witte bonen, kippenpoten en salade onder het genot van een cola of watertje. Thee met kruidnagel completeerde de maaltijd. Te voet, dwars door het dorp over ongeplaveide wegen, ging het vervolgens richting felucca. Overal schitterende plaatjes geschoten van de huisjes en hun omgeving en een "baksteen" fabricerende Nubiër.
Vermoeid kwamen we bij ons bootje aan en werd de terugreis ingezet naar Aswan. Het afrekenen van de aan boord genuttigde drankjes verliep moeizaam door het bekende gebrek aan klein geld. Eén pond biljetten zijn schaars en Nederlanders blijken te goed te kunnen tellen.
Even te bed, douchen en op naar het Nubisch Museum. In de slechts twee dagen Aswan is er (te) veel te doen! Te voet zijn we langs de Nijl gelopen in de reeds invallende duisternis. Langs de kades tientallen blokkendozen (cruiseschepen) met daarop honderden toeristen, die ook de kaden bevolkten. Het Nubisch museum is splinternieuw en lekker koel (23ºC). Binnen is de geschiedenis van het Nubische volk van 11000 vC tot aan heden uitgebeeld. Alles is mooi opgesteld en voorzien van begrijpelijke tekst en uitleg.
Nu zijn we pas echt moe en we zijn dan ook teruggereden naar het hotel met "paard en wagen" voor een veel te hoge prijs blijkt achteraf. Inmiddels was het negen uur geworden en we hadden nog niets te eten voor de lange busreis van morgen naar Abu Simbel. Vlug naar de souk en de nodige zoete broodjes en flessen water gekocht. Hier troffen we zowaar twee Egyptenaren die ons niet “tilden”. We betaalden evenveel als de plaatselijke bevolking en de verkopers groetten ons met “welcome to Egypt” en “have a good time”!


Aboe Simbel “.....Allemachtig prachtig.....”
[Eén van onze reisgenoten, die in 1988 al met Egypte kennismaakte completeerde deze uitwisseling van Egyptisch-Nederlandse geloofsbrieven met: “Mijn kameel is drachtig!”]
Vroeg, vroeger, vroegst....... ”Vandaag” halfdrie ’s nachts dus, wake-up call door een elektronisch aangestuurde muezzin, die vanwege de geluidsterkte waarschijnlijk heel Aswan oproept tot het reisgebed.
“Alla Hu Aktar” klinkt mij toch veel vriendelijker in de oren dan deze drastische alarmbel, maar wakker zijn we wel! Thee, koffie en dan naar Abu Simbel in konvooi. De commandant, een drie sterren, wordt door onze bus, no.1 opgehaald. Uit de rij, in de rij. Wij zijn getelde schapen, doch aan onze stoelen geketend en mak als lammeren op dit vroege uur. Bijna niemand heeft in de gaten dat we voor deze VIP aan boord net buiten Aswan weer rechtsomkeer moeten maken, Daar stond hij aan de kant van de weg als een lonely cowboy met geweer in foedraal, zonder paard.
Men is behoorlijk stipt wat betreft vertrektijden en bij elk check-point wordt gebeld (leve de mobile) en geteld. Er is een klein leger bezig onze veiligheid te bewaken in de vorm van niet te negeren doch vriendelijk machtsvertoon. Door de woestijn, bij het krieken van de dag. Van indigoblauw duister naar opaalwit ochtendgloren. Camera's der ontwaakten in de aanslag voor het vastleggen van de aanvang van de nieuwe reis van de god Ra. Twee dagen later zullen we in Karnak horen dat de kevers bij zonsopgang hun eitjes uit het gras naar het Oosten rolden om daar door de zonnestralen te worden geopend. Vandaar: brengers van geluk. Je hoort ze als geschenk te krijgen. Ook hier geldt: geluk is niet te koop en met een kleinigheid maak je gelukkig, klein én groot.
Dichtbij Abu Simbel gigantische groenontwikkelingsprojecten en nieuwbouw verstedelijking. Geef mij maar die gezellige, modderaangesmeerde nederzettingen met suikerrietstengels als dakbedekking.
En dan na 4½ uur Abu Simbel. Eerst zien en dan het ongelooflijke geloven. Adembenemend indrukwekkend.
De kudde van bijna 3000 samengedromde liefhebbers worden na afzien beloond. (Dank je wel, Arjan voor het gedistingeerde ellebogenwerk om de kaartjes voor Djoser te bemachtigen).
Koninklijk beloond.
Films gezien, boeken gelezen, Leiden gedaan, heel www.Egypt.nl gedownload, vergeet het maar! Je moet hier staan en de magie ondergaan. Van schoonheid doordrenkt worden. Een hart dat sneller klopt, gestuwd door zo’n uitdrukking van kracht, kunstzinnigheid en vernuft. De grote tempel imposant, de “kleine” een juweel, een ode aan de liefde in steen tastbaar geworden.
Werd de tijd van gelukzalig verpozen hier voor sommigen toch verstoord door de aanwezigheid van zoveel menselijke kleinheid, in de gebondenheid aan tijd en ruimte met vertoon van vlucht-vechtgedrag en ik ben er wel/niet reacties op de noodkreten van “no flash, no time to tovlet [adem in, adem uit, diepe zucht], met ons bezoek aan Philae, het eiland tempelcomplex gewijd aan de godin Isis, kwam iedereen in een staat van volmaakte vrede. Een niet meer te beschrijven verfijnde, vrouwelijke schoonheid in een oase van rust.