Reisverslag: Djoser Reis Egypte en Jordanië

Zaterdag

Vandaag onze eerste dag in Cairo. Karin onze reisbegeleidster, stelt voor om met z'n allen op pad te gaan. Ten eerste om een beetje te wennen aan de stad, maar minstens zo belangrijk te wennen aan al die nieuwe gezichten.
Na het ontbijt gaan we te voet naar het Egyptisch museum, naast het Nile Hilton.
Een 'must', omdat hier de schatten uit het graf van Toetanchamon tentoon gesteld zijn. Het dodenmasker en de gouden sarcofagen zijn indrukwekkend. Ook voor een tweede keer in mijn geval.
Bij de mummies heb je weinig voorstellingsvermogen nodig om je in te denken hoe deze mensen er duizend(en) jaren gelden eruit zagen. Na een gezamenlijke vegetarische lunch zijn we met de taxi naar de Al Azar moskee gereden.
De eerste drie al kwijt; de taxi was gewoon doorgereden………. Na weer even wachten (gebeurt wel vaken met een grote groep) zijn we weer compleet en kunnen we op blote voetjes naar binnen. Na het marmeren plein kom je in een enorme ruimte met rode vloerbedekking waar mensen liggen te slapen of zitten te lezen. Het was nog geen gebedstijd…..
Na dit moment van rust hebben we gezellig thee gedronken bij het oudste theehuis van Cairo. Leuke plek om te zitten en te kijken wat er allemaal voorbijkomt.
Toen werden we los gelaten in de Soek. Veel souvenir winkeltjes met sieraden, goud en waterpijpen. Voor vandaag hielden we het voor gezien.

Zondag

Om 07.00 uur ging de wekker, om 07.30 is er een ontbijtbuffet klaar.
Om 08.00 uur iedereen naar de bus en…… rijden maar.
Op naar Sakkara en de Pyramide van Djoser-voor ons Djoser gangers- natuurlijk een must. Heel mooie muurschilderingen met scherpe details in kleuren, ons uitvoerig verteld en uitgelegd door onze gids……………
Na de gebruikelijke foto's in zwart/wit-kleur en/of digitaal naar de 'Egyptische' lunch onder de 'wind wappers' het was daar goed vertoeven.

13.00 in de bus richting …………….> 'Giza Pyramides'
Een belevenis om bij die oude bouwwerken te staan met hun geschiedenis!
Wel van geschrokken dat de stad Cairo er aankomt, wat zonde dat zoiets wat de tientallen eeuwen doorstaan heeft, nu ingekapseld - omvliegend wordt door de nieuwbouw wijken!!!!!!

Positieven dingen: wat fantastisch en indrukwekkend om op je kameel door het zand langs de Sfinx en de Pyramide te gaan. Een mooie dag!!

Maandag

Vanmorgen is het op tijd dag, om 06.30 uur een wake-up call. Na het ontbijt lopen we naar de bus en we vertrekken richting het oosten naar het Suez-Kanaal.
We rijden over een lange asfaltweg met het uitzicht op heel veel zand. Na drie dagen schijnt de vermoeidheid al toe te slaan, want er slapen verscheidene mensen in de bus.
Twee uur later hebben we een busstop bij een restaurant (plaspauze en koffie en thee pauze) De stop was vlakbij het Suez-Kanaal en we zagen nog wat schepen varen. En er was er zelfs een in de groep die zich afvroeg waar het schip dan wel op vaarde. Ons eenduidige antwoord: op zand is het nou goed, nee natuurlijk op het Suez-Kanaal.
NA de stop ging de reis verder naar de Bronnen van Mozes. Mozes zou zijn staf hier op de aarde hebben gezet en daar ontsprongen de bronnen. De bronnen waren mooi gelegen temidden van palmen. Na de bronnen gingen we verder door de Sinai.
Ons volgende bezoek was aan het bad van de Farao. Een warmwaterbron die dan het stand van de Rode Zee is gelegen. Er hing een sterke zwavelgeur.
Na deze uitstap reden we verder naar Abu Zenima. Hoe verder we de Sinai in reden, hoe mooier het wordt.
In Abu Zenima ruilen we de bus om voor jeeps. We laden de bagage over van de bus op de jeeps. Hier krijg je het echte "expeditie gevoel" van. De kleuren van de rotsen en zand zijn werkelijk prachtig, van diep rood tot wit en geel. Het enige wat we achter laten is bandensporen en een stofwolk, geen asfalt.
Onze lunchplek was midden in het niets, 2 muren met een dak van golfplaten. De lunch (gemaakt door de chauffeurs) was echt heerlijk.
Hierna ging de tocht verder, we reden naar boven, naar een punt waar we werkelijk een mooi uitzicht hadden.
Eenmaal fotografisch bevredigd te zijn gingen we met de jeeps naar beneden de steile helling af, echt gaaaafff!!!
Daarna nog een kleinstukje rijden en daar kwam het huis van de sjeik in zicht. Bij het huis werden we gastvrij onthaald en er stond een bedoeïenentent voor ons klaar en natuurlijk thee. Even helpen met de jeeps afladen en dan even genieten van een kopje thee.
We hebben daar zelf nog wat rondgelopen en elk kind dat we tegen kwamen vroeg ons om een pen, maar helaas hadden we maar 1 pen mee voor ons zelf.
De mensen die bij de sjeik "werken" hadden voor ons een heerlijke maaltijd klaargemaakt. Na het eten lekker je slaapzak in en genieten van de sterrenhemel.

Dinsdag

Na de nacht in ons schitterende 1000 sterren hotel en een stevig ontbijt op naar de tempel na Serabit El Khandim gewijd aan de godin Hathor.
Vandaar een prachtig uitzicht terwijl we uitpuften en foto's en films maakten. Het volgende stuk begon gemakkelijk maar toen kwam het …. behoorlijk hoge opstapjes en om de pret te verhogen een smalle richel maar iedereen hielp iedereen en dus kwamen we allemaal heelhuids aan. Na nog een stukje klauteren en lopen kwamen we dan bij de tempel van Hathor aan. Hathor is herkenbaar aan de koeienhorens met de zonneschijf ertussen of als koe of als hoofd met koeienogen.
Deze tempel werd gebouwd omdat zij de beschermgodin is van de turquoise: een blauw gesteente dat hier gewonnen werd. Na een interessante uitleg van Carin gingen we vervolgens zo'n mijn bekijken veel was er niet te zien maar het gaf toch een impressie.
Daarna ging de tocht verder, eerst gewoon een stevige wandeling maar het laatste stuk was behoorlijk pittig, vooral voor diegene die niet gewend zijn aan bergbeklimmen. Uiteindelijk kwamen we bij een bedouinenhuisje aan waar frisdrank en spiegeltjes-kraaltjes werden verkocht.
Na wat bijgekomen te zijn terug naar de jeeps en naar het kamp van de sjeik.
Na een heerlijke lunch werden de jeeps weer geladen en gingen we op weg naar ons volgende 1000 sterren hotel.
Onderweg zijn we gaan kijken naar voor de Sinai uniek verschijnsel, nl. het "Forest of Pillars", stammend uit de tijd dat er nog vulkanische activiteit was. (ca. 1 mln. jaar geleden) Aangekomen ging iedereen zijn eigen "kamer" inrichten en na het avondeten kroop iedereen snel in zijn slaapzak….. helemaal uitgeld. Na nog wat opmerkingen over en weer werd het al snel stil, althans als je de wind door de enige acaciaboom niet meetelde.
Morgen naar het St. Katharina-klooster en de douche.

Woensdag

Wakker geworden onder een boom. Vannacht leek die boom wel een kerstboom met al die sterren flonkerend door de takken. Om mij heen zijn nog meer wakkeren, de rest slaapt nog of doet alsof. Bij de jeeps zijn de chauffeurs al druk in de weer met het ontbijt. Nog geen uur later zijn alle bedouinenkinderen weer present en klitten als vliegen rond onze veldbedjes.
Het ontbijt smaakt weer prima. Voor de liefhebbers de eerste activiteit: omhoog de berg op en voor wie wil een blik in de turkooismijnen uit het Oude Rijk.
Het uitzicht is prachtig. Bij de afdaling worden we door de bedouinenkinderen als klipgeiten links en rechts gepasseerd. Over een jaar of tien ontvangen de jongens de toeristen in hun huis of scheuren ze zelf met een jeep rond, terwijl de meisjes door hun mannen met een troep geiten de bergen in worden gestuurd.
Als er nooit toeristen gekomen waren wisten ze niet beter. We stouwen de jeeps weer vol met bagage en ons zelf, en rijden "om de hoek" naar Wadi Mohatas, het dal der inscripties. Hier zijn de rotswanden bezaaid met een soort " mijnwerkers graffiti", een onleesbaar schrift van voor de hiërogliefen met verassende dierfiguren afgewisseld. We scheuren verder door de Wadi's. Onze chauffeur probeert voor de zoveelste keer zijn voorganger in te halen, en komt voor de zoveelste keer bedrogen uit.
De andere jeeps zijn sterker of hebben betere chauffeurs. Na een tijdje bereiken we de grote asfaltweg.
Kortom: we zijn de woestijn zo'n beetje uit en raken in bewoonder stuk wereld. We stoppen bij het nonnenklooster in wadi Feran, waar volgens Carin 7 nonnen woonden waarvan nog 3 actief, waarvan een zich vertoont als we later het kerkje bezoeken.
Maar eerst doen we ons op de koele patio tegoed aan de door de chauffeurs voorbereide lunch. Alsof wij brievenbussen zijn schuiven we onze etensenveloppen naar binnen, gevolgd door een banaan of perzik bij wijze van postzegel.
Gelaafd worden de voertuigen weer bestegen en over botsvrije asfaltwegen jakkeren we voort richting St. Catharina. De stemming stijgt mat het half uur, het dagdromen over schone kleren, een douche, een echt bed, koelkasten met bier, het einde van de baard van 3 dagen (batterijen op), frisse nonnen en montere monniken, kent geen grenzen. We draaien de binnenplaats op van een motelachtig complex met groene deuren, een overdekt terras met kantine en een grote deur waar achter een nog gesloten eetzaal. Terwijl hulpvaardige porters om onze bagage = fooien bedelen, stormen wij het terras op, krijgen van Carin een verhaal over dit klooster, uitleg over een nachtelijke beklimming van de berg die achter ons oprijst.
( Hoe flikte Mozes het toch? ) en onze sleutels.
Wat ieder daarna tot het eten om 20.00 uur gedaan heeft weet ik niet, maar ik heb me onder een hete straal geworpen, mijn lichaam tot in de poriën gereinigd, ben fluitend het bed in gestapt, opsnurken overgegaan en verfrist ontwaakt, een half uur voor etenstijd.
Wat zit zo'n vers shirtje of schone onderbroek dan lekker.
Terwijl ik in de woestijn de diarreeremmers heb moeten benutten, is vanavond Annelies het slachtoffer. Zij zet achter de nachtelijke beklimming een groot vraagteken.
Ik handhaaf mijn uitroepteken. Dit was een bijzondere dag.Niet alleen omdat wij de beschaving weer tegemoet reizen morgen, maar vooral omdat een paar avontuurlijke zwerfdagen door de Sinai, met succes zijn afgesloten.
Na het tellen van 1000 geitjes (niet meer en niet minder) moet ik voldaan in slaap zijn gevallen zijn. De wekker staat op 2 uur.

Donderdag

Wat is in hemelsnaam een goede kameel. Zijn er ook slechte kamelen dan? En hoe kom je daar in het donker achter? Want donker is het op de Mount Sinai. Hartstikke donker. Het enige licht komt van zaklampjes en vormt net genoeg schijnsel om het pad omhoog te kunnen belopen. Als een stel vluchtelingen schuifelen we langzaam omhoog over het pad. Temidden van een paar honderd andere toeristen die net als wij om 2.00 uur zijn opgestaan om deze berg te beklimmen. In deze moderne tijden is deze bijzondere berg bijna gedegradeerd tot, 'just-another-tourist-attraction'. Maar deze berg is toch anders. Hier heeft Mozes de 10 geboden in ontvangst genomen. Dit is de berg die in de bijbel als de ultieme boetedoening gold. En daar lopen wij dan als ongeduldige toeristen nu over een gemaakt pad omhoog. Niet omdat we pelgrim zijn maar de zonsopkomst willen zien. Ik voel iets linksachter me en ik kijk achterom. Een kamelen bek en zijn begeleider kijken mij aan. Ai, foutje, want zelfs in het donker is een fractie oogcontact voor de kamelen verkopers het signaal voor potentiële verkoop.

Op de top is een gezellig sfeertje. Slapende backpackers, drukke Italianen, een groep met hoofddoekjes en velen anderen worden rond 05.30 uur wat onrustig. De dageraad maakt zichtbaar dat er dat er laag hangende bewolking is, waardoor de zon pas echt zichtbaar wordt als 'ie al wat hoger staat. Een bleek zonnetje, da's alles wat we krijgen.
Geen zonsopkomst maar een zonsafgang merkt een wakkere Djoser-ganger op.
En dus gaat de hele meute als een kudde weer de berg af. Op naar het ontbijtje en een tourtje in het Katharina klooster om vervolgens door te rijden naar het surrealistische villa partje een paar kilometer te zuiden van Dahab. Hartstikke leuk allemaal, maar mijn moment was deze dag toch iets dat niet op het programma stond.
Als ik na het ontbijt een rondje om een klooster loop om foto's te schieten zie ik dat alle kamelen in een wei zijn verzameld. Tientallen liggen en staan. De verkopers kijken me niet aan en laten me met rust. Er wakkert een vuurtje en de mannen hangen rond en praten na. Dan komt er ineens een auto aan met gras en groen planeten. De kamelen krijgen eten, lekker kauwend en close-up leg ik dit vast.
Wat een tafereeltje. Als ik terug loop zie ik dat er 1 kameel van de rest is afgezonderd. Ik ga terug en vraag me af hoe ik Hilde uitleg waarom ik bijna een rolletje met kauwende kamelen heb volgeschoten.

Vrijdag

Nadat we een bijzonder zware dag achter de rug hadden, is het vandaag geen wake-up call. Dat knoopt iedereen goed in de oren en ja, rond 9 uur druppelen de ontbijters binnen. Er zijn op deze leuke lokatie verschillende mogelijkheden. Het zwembad lonkt ons, maar mooier is het om te gaan snorkelen of duiken.
Henk kiest voor het snorkelen; op het strand is speciaal koraal verwijderd om een ingang te maken voor de snorkelaars en duikers, omdat anders alles over de hele linie vertrapt zou worden. Er zijn zoveel mooie vissen die langs hem heen zwemmen en het koraal is schitterend.
Na een kleine lunch aan het zwembad was het heerlijk relaxen met een goed boek en af en toe een praatje. Er is ook nog de mogelijkheid om van 12.00-14.00 of van 20.30-22.30 naar Dahab te gaan. Vanmiddag vertoeven we weer aan het strand. En jawel: Guus, Vera en Henk nemen de waar om nog eens te snorkelen. Door de licht val van de zon lijken de vissen nog mooier. Henk kwam zelfs nog een schildpad tegen, deze was in het water moeilijker bij te houden dan op het land. Nu nog een uurtje naar heetzwembad waar we lekker wat baantjes kunnen trekken.
Na een overheerlijk buffet met wat napraten over de dag bereiden we ons voor op de reis naar Jordanië.

Zaterdag

Vanmorgen pas om 8.30 uur opgestaan. We konden tot 10.00 uur ontbijten dus langzaam aan. De laatste 2 dagen heerlijk genoten van het mooie hotel met zwembad aan zee. Maar nu is het afgelopen met de rust. Het wordt 'n "reisdag" vandaag. Om 10.45 uur vertrokken we in een kleinere bus, dus maar 1 stoel ter beschikking. Is even wennen. Om ongeveer 12.15 uur waren we bij de haven, en toen werd het lichte paniek. De boot vertrok meteen en niet zo'n 2 uur later als we dachten. Dat werd rennen met al onze bagage.
De boottocht zelf verliep vlotjes. Na 'n half uurtje in de bus kwamen we bij ons hotel voor 1 nacht. Na veel uitleg van Carin voor de aankomende dagen, gingen we 'n hapje eten, was heel goed en gezellig. Na het eten direct naar het hotel, en na 'n douche snel slapen.
De wekker staat op 5.30 uur en morgen weer 'n interessante en drukke dag in Jordanië.

Zondag

Om 5.30 uur word ik uit een diepe slaap gewekt. Tijd om op te staan voor een jeep tocht door Wadi Rum. De woestijn kreeg die naam door " Lawrence of Arabia".
In vier jeeps rijden we door deze rode vlakte omringd door enorme rotsen cq bergen.
De Lawrence spring is niet erg indrukwekkend. De volgende stop lokt wel de gebruikelijke 'ochs' en 'achs' een impressionante siq met muurschilderingen. Vervolgens gaat het naar een natural bridge die we hebben beklommen. Van hieruit heb je ook een prachtig uitzicht. Als laatste laten ze ons een rode zandduin zien, die sommige beklimmen.
Mijn schoenen zijn nu rood gekleurd. Op de terugweg verlies ik mijn petje, maar wordt door een van de chauffeurs opgepikt.
Terug in de bus in, op naar Petra, met nog een tussen stop voor de lunch. We rijden door indrukwekkend gebergte.
Petra is prachtig. Na 1200 meter door de siq te hebben gelopen, verschijnt de Treasury. Onderweg krijgen we uitleg van Omar, onze meereizende gids.
De Treasury is zo goed bewaard gebleven omdat het wordt omringd door enorme rotsmuren. Na het te hebben bewonderd en oneindig veel foto's te hebben genomen, beginnen we onze klim naar de zo genoemde High Place of Sacrifice. Een redelijk zware tocht, ook door de hitte, maar het uitzicht is zeker de moeite waard. Van hieruit krijg je een goed idee van hoe Petra in elkaar zit. Terug beneden lopen we nog langs het theater.
De terug tocht is wel vermoeiend en toch laat ik me niet verleiden om per paard of ezel terug te worden gebracht.
Nu ik al mijn spieren heb gevoeld is het een "briljant" idee om te gaan relaxen in de Hammam. Eerst helemaal uitstomen en dan een scrub gevolgd door een massage. Zalig… ik ben….herboren…. Na het buffet in het hotel, kruip ik welverdiend in mijn bedje.

Maandag

Nadat we gisteren al een eerste indruk op hebben kunnen doen van Petra staat ons vandaag de hele dag ter beschikking om in eigen tempo Petra nader te verkennen. Rond half tien sta ik voor de ingang van Petra. Na eerst een snelle blik in het visitors center te hebben geworpen, waar overigens zeer mooie souvenirs te krijgen zijn, ga ik op pad.
Ook voor de tweede maal blijkt de "Treasury" adembenemend. Na de aanbiedingen van dwaze vervoersmiddelen (ezel/kameel) te hebben afgeslagen, wandel ik verder. Na ongeveer 500 meter kan er aan de rechterkant weer een trapje worden beklommen om wat tombes te bekijken, een gelegenheid die ik niet kan laten lopen. Onderweg uitrustend op de trappen krijg ik van een bedoeïenenvrouw die daar te plekke een souvenirstalletje uitlaat, een kop thee aangeboden. Een goed gesprek met haar leert me dat de dame, de trotse moeder is van 7 kinderen, waar van er zowaar 2 het voorrecht hebben de school in Wadi Musa te mogen bezoeken.
Ik zet mijn wandeling voort richting de "Monastery". Alvorens die te bereiken wandel je eerst door het " oude centrum" van Petra, waarna de klim begint. Een mooi niet al te zware klim, die wordt beloond met een zeer mooi uitzicht op de "Monastery" , die qua schoonheid weinig voor de "Treasury" onderdoet.
Op weg naar beneden een speciale gebeurtenis, een bedoeïen waagt op de berg een poging een redelijk zware metalen tafel op de rug van een ezel te laden. Ik steek een handje toe en samen brengen we de tafel een flink stuk de berg af. Mijn assistentie bij deze verhuisklus wordt beloond met een vorstelijk onthaal bij een langs de kant van het pad bewakende bedoeïenen familie. Water en thee wordt mij aangeboden. Een gesprek met het verrassend goed engels pratende 14 jarig meisje, geeft mij een goed inzicht in de huishouding van deze familie.
Trotse bezitter van 2 ezels (kamelen worden als nutteloze dieren afgedaan) en een dozijn geiten. Daarnaast nog wat gidswerk, plus uiteraard de snuisterijen verkoop.
Het schijnt voldoende te zijn de vele monden van deze familie (22 (half)broers en zussen!!) te kunnen voeden.
De rest van de middag rustig weer teruggekuierd naar de uitgang van Petra, onderweg lunch en theestop erin gelast.
'' s Avonds gegeten in het hotel, in een vergelijking met gisterenavond, weldadige rust. Een klein clubje mensen gaat vanavond nogmaals terug naar Petra, voor een romantische "Petra bij Night" avond. Ik maak nog even een korte wandeling naar het "bruisende" centrum van Wadi Musa, waarna ik om ca 21.30 onder de wol kruip!

Dinsdag

Vandaag hebben we wederom een lange dag, dus vroeg uit de veren, ontbijten, nou ja wat er aanwezig is en dan in de bus.
Onderweg komen we een grote kudde kamelen tegen, waar we natuurlijk even voor stoppen. Verder over de Kings Highway rijden we naar het kruisvaarderkasteel in Kerak.
Na een bezoek aan dit kasteel en een lunch, waarbij vooral nagerechten zeer in trek waren, rijden we naar Wadi al-Mujib alwaar we genieten van de vergezichten en de watermeloen, welke zijn meegenomen.
Daarna rijden we verder naar Madaba om de Kaart van Palestina, die wordt bewaard in de Grieks Orthodoxe basiliek van St. Georgius te bewonderen. Aan het eind van de dag bezoeken we nog De Berg Nebo. Deze berg is in de bijbelse traditie bekend als de berg die Mozes op bevel van de Heer besteeg om het Beloofde Land te aanschouwen, alvorens te sterven. Voorts op na het hotel een douche en lekker eten en daarna slapen, want morgen is het vroeg weer op.

Woensdag

Vanmorgen vroeg uit de veren en wacht ons een heerlijk ontbijt.
Na het ontbijt vertrekken we naar Jerash. Het wordt ook wel het Pompei van het Oosten genoemd. We hebben er een rondleiding gehad van Omar.
Hij heeft ons veel verteld en veel laten zien. Het zuidelijke theater was erg mooi en groot. Ik heb samen met Omar nog even wat getest. Hij stond aan de ene kant onderin het theater en ik aan de andere kant. Er zaten gaten in de wand en we hadden allebei ons hoofd in een gat en met fluisteren hoorde we elkaar nog.
Jerash is echt de moeite waard om te gaan bekijken. Na het bezoek aan Jerash zijn we naar de Dode Zee gegaan. Onderweg nog even een stop gemaakt op het nulpunt, op zeeniveau, en natuurlijk een foto maken van het bord "sea-level".
De Dode Zee ligt 395 meter onder zeeniveau, het is het laagste punt ter wereld. We gingen hier eerst lunchen. Er werd verteld dat de toetjes erg lekker zouden zijn, maar ik vond er niks aan. Na de lunch lekker dobberen in de Dode Zee en je even laten insmeren met modder. De modder moest even opdrogen en dan weer afspoelen in de zee. Eenmaal weer vrij van modder, even afspoelen onder de douche en nog een duik in het zwembad. Als iedereen klaar is voor vertrek gaan we terug naar Amman, onderweg stoppen we nog bij een souvenirwinkel waar je producten van de Dode Zee kan kopen. Ook verkochten ze een heleboel andere prul, ik vond het echt een winkel voor rijke Amerikanen. De (gratis) koekjes en thee werden ruimschoots genuttigd. Toen iedereen klaar was op naar het hotel. Iedereen kon zelf kiezen waar hij/zij wilde eten, wij hebben gegeten bij Bonita Inn, vlakbij het hotel, het was erg goed.

Donderdag

Vandaag alweer onze laatste dag voordat we naar huis gaan. We gaan maar met een heel klein groepje (6 personen, inclusief reisleidster en gids) naar twee van de woestijnkastelen. Onderweg maken we nog een nog even een tussenstop om een foto te maken van het verkeersbord waar op staat " Irak 280 km". Wij vonden het absoluut de moeite waard om de kastelen te bekijken. Na het bekijken van het tweede kasteel (badhuis) drinken we nog een kopje thee in een bedoeïenentent. Daarna gaan we terug naar Amman. We worden in het centrum bij het Romeinse theater afgezet. We lopen wat rond en gaan nog wat eten. Nadat we de snack op hebben gaan we terug naar het hotel. Lekker relaxed je tas opnieuw inpakken en nog even een dutje doen. Nadat we wakker zijn nog even douchen. Vanavond hebben we bij wijze van afscheid met ons allen gegeten.