Verliefd op Cheow Lan

Tekst | Antje Veld

Midden in het Thaise Khao Sok National Park lag ooit een bloeiende vallei. Toen de regering 33 jaar geleden een dam bouwde, stroomde deze vol met water. Zo ontstond het Cheow Lan meer, dat volgens kenners het mooiste meer van Thailand is.

> Fietsreis Zuid-Thailand

Het water in de rivier staat vanwege het droogseizoen op zijn laagst. Een jong aapje bedenkt zich geen twee seconden wanneer hij ziet dat zijn moeder de veilige waterkant verlaat en naar de overkant begint te zwemmen. Met een grote sprong lukt het hem om op haar droge schouders te landen. Al zwemmend schudt ze hem van zich af. Het kleintje schiet van schrik kopje onder. Dan vindt hij houvast bij een ondiepe rots en rijst parmantig van onder het wateroppervlak omhoog. Een lachwekkend schouwspel.

Het Khao Sok National Park staat bekend om zijn status als een van de oudste regenwouden ter wereld. Wat betreft exotische diersoorten doet het niet onder voor het Amazonegebied. ‘Wij hebben ook nog eens het mooiste meer van Thailand’, verzekert een lokale vrouw ons. Wanneer we ’s avonds bij het diner worden opgeschrikt door een schorpioen, die van tafel naar tafel trippelt, geloven we dat van die exotische diersoorten meteen. Maar het mooiste meer van Thailand? Eerst zien, dan geloven.

Verhuizen
s Avonds lees ik ter voorbereiding de geschiedenis van het meer. Lichtelijk afgeleid door het concert van insecten en gibbons, die zich in de beboste bergen om ons heen verschuilen, leer ik dat in 1982 de Rajjaprabha-dam werd gebouwd, waarmee de Pasaengrivier werd afgesloten. In de daaropvolgende tien jaar vulde het meer zich over 165 vierkante kilometer met zoet water. Met behulp van de stuwdam diende het op die manier een belangrijke bron van energieopwekking te worden voor de regio.

De volgende ochtend staat onze gids ons stuiterend op te wachten. Zelfs om half acht ’s ochtends vraagt hij ons al het hemd van het lijf. ‘Goed geslapen? Houden jullie van vogels? Eet je vis?’ Dat hemd is trouwens ook bijna alles wat we aan hebben, want het is in de vroege ochtend al behoorlijk warm. De gids woont hier al zijn hele leven. Sterker nog, hij is geboren op de bodem van Cheow Lan. ‘Voordat de dam kwam, lag er in de vallei een klein dorpje met zo’n duizend inwoners,’ vertelt hij. ‘Daar woonde ik met mijn familie. Toen het hele gebied onder water werd gezet, kregen we van de overheid wat geld om te verhuizen. Of ik dat erg vond? Nee hoor, want we hebben nu het mooiste meer van Thailand. Ik kom er bijna elke dag en ik ontdek altijd weer iets nieuws. Ik voel me er nog steeds thuis.’

Rustgevend
Eenmaal op het meer, ervaren we dat hij niets te veel heeft gezegd. De immense uitgestrektheid van het diepblauwe water heeft zelfs een rustgevende uitwerking op onze energieke gids. Behalve wanneer er een arend overvliegt, wat vrij vaak gebeurt. Dan port hij hard in je zij: ‘look, look, eagle!’. En hij wijst de statige vogel met zijn priemende vinger tot in de verte na, zodat je wel moet kijken. Maar daarna heerst er weer stilte op onze boot. Dit in tegenstelling tot de oevers, waar we vlak langs varen als de schipper een van de vele uithoeken van het meer instuurt. Een enorme, groene massa lijkt vanuit het meer tegen de bergwanden omhoog te kruipen. Lichtgroen, geelgroen, roodgroen, donkergroen. Palmen, loofbomen en struikgewassen. Een eindeloos pallet van vormen en kleuren. Zo dicht dat je bijna zou vergeten dat er nog een bergwand achter schuil gaat. Vanuit die groene jungle klinkt een oorverdovend kabaal van allerlei soorten dieren.

Drijvende dorpen
Ook het water zelf herbergt een boel leven. ‘Het meer is zo’n tachtig tot honderd meter diep. Zie je die kale sprieten op verschillende plekken boven het water uitsteken?’, wijst onze gids. Het zijn dode bomen die vaag herinneren aan de vallei die er ooit was. Het is een wat treurig en bijna spookachtig beeld, maar onze gids heeft toch goed nieuws. ‘Onder water zorgen deze bomen voor een voedzame leefomgeving voor vissen. In het meer leven ruim vijfentwintig verschillende soorten. De grootste kunnen wel tot zo’n 250 kilo zwaar worden’, beweert hij trots. Op het meer wonen, in vijftien verschillende drijvende dorpen, ook mensen. Bezoekers kunnen hier tegen betaling overnachten. Wij houden het vandaag bij een eenvoudige lunch in één van de dorpen, dat bestaat uit zo’n dertig bungalows die op lange drijvende tonnen aan elkaar gebonden zijn. Om af te koelen nemen we een duik in het water. Ik was voorbereid op een koude rilling, maar hoe diep het water ook mag zijn, het is aangenaam warm. Nog niet eerder heb ik een Thais meer van dichtbij gezien. Maar wanneer ik al zwemmend om me heen kijk naar de vele eilandjes die ooit bergtoppen waren, de immense kalkstenen kliffen die het meer aan verschillende kanten omsluiten en de arenden die constant overvliegen, durf ik er mijn hand voor in het vuur te steken: dit is het mooiste meer van Thailand.

> Fietsreis Zuid-Thailand