Reisverslag rondreis Zuid-Afrika, Namibië, Botswana & Victoria Watervallen

Van Kaapstad in Zuid-Afrika naar de Victoria watervallen in Zimbabwe
10 september  – 3 oktober

1) Zaterdag 10 september
’s Morgens nemen we in Sittard om 11.00 uur de trein naar Schiphol waar we ruim op tijd om 13.15 uur aankomen. Tijd genoeg voor een kopje koffie en een broodje voordat we inchecken en de koffers afgeven. Bij de gate lekker een glaasje rosé en de e-reader om de tijd te overbruggen. Om 18.20 uur vertrekt pas de eerste vlucht naar Frankfurt. Vandaar vliegen we naar Johannesburg om vervolgens met een binnenlandse vlucht naar Kaapstad te vliegen. Bij de gate proberen we al onze reisgenoten te spotten. We kennen de samenstelling van de groep en gokken wie het zou kunnen zijn. We beginnen vermoedens te krijgen en in het vliegtuig worden al de eerste handen geschud. In Frankfurt aangekomen moeten we een aantal uren wachten voor de volgende vlucht die om 22.15 uur vertrekt. Bij de gate treffen we ook de andere reisgenoten. We zijn met in totaal 13 personen: Maurice, Wil, Roelant, Henk, Ger, Joke, Gerrit, Wim, Geertje, Mathilde en Jan.

2) Zondag 11 september
De vlucht naar Johannesburg is lang. Slapen gaat lastig. In Johannesburg ontmoeten we al onze reisbegeleider Arno. Hij zat blijkbaar ook al op beide eerdere vluchten. Arno leidt ons door de douane heen en laat zien waar we geld kunnen omzetten of pinnen. Daarna is het weer wachten op de volgende vlucht naar Kaapstad. Mooi volgens planning landen we rond 14.00 uur in Kaapstad waar de chauffeur van de truck, Steve, ons al staat op te wachten. We maken meteen kennis met onze “huiskamer” voor de komende 3 weken. Het is wel een bakbeest zeg, die truck.

Snel naar het hotel: Ashanti Guest House, inchecken en even opfrissen om daarna  met een taxi, die door het hotel is gebeld, naar het kabelstation om de Tafelberg op te gaan. Het is namelijk stralend blauw weer zodat de Tafelberg zeker de moeite waard is om te bezichtigen. Beter kan eigenlijk niet. Bij het kabelstation treffen we Wil, Roelant, Henk, Ger, Joke, Gerrit, Wim en Geertje die hetzelfde idee hebben. Even wachten voordat we met de gondel, die onderweg ronddraait zodat iedereen een mooi uitzicht heeft, naar boven gaan. Boven wordt je beloond met een prachtig uitzicht over Kaapstad en het schiereiland richting Kaap de Goede Hoop.

Op de berg zelf zijn mooie wandelpaden uitgezet en zien we ook het eerste “wilde” dier: een dassie. Ook staan er prachtige bloemen. Maar ja, je moet ook weer naar beneden en aangezien het zondag is én mooi weer zijn we niet de enigen die op de berg zijn. Het is dus behoorlijk lang wachten voordat we weer naar beneden kunnen. En dan merk je ook dat het eigenlijk nog winter is. Zodra de zon onder begint te gaan koelt het ook behoorlijk af. En dan sta je daar in je korte broek en T-shirt. Als we onder aankomen is het al donker en nemen we een taxi terug naar het hotel. Daar treffen we net Wil, Roelant, Henk en Ger die we kwijtgeraakt waren op de Tafelberg  en die op het punt staan om iets te gaan eten. We lopen met ze mee naar een restaurant in de buurt en het wordt meteen onze eerste gezellige avond.

3) Maandag 12 september
Vandaag zijn we op tijd opgestaan omdat we om 8.00 uur vertrekken richting Kaap de Goede Hoop. Het ontbijt is echter pas om 7.30 uur dus dat wordt opschieten. Onze eerste echte trip met de truck. We boffen want ondanks slechtere weersvoorspellingen  is het stralend weer. Arno geeft uitleg over de reis en ondertussen rijden we Kaapstad uit. In Hout Bay is de eerste stop in de haven en drinken we een kopje koffie en kunnen we al kennismaken met de eerste souvenirwinkeltjes waarvan er nog vele zullen volgen.

Via een prachtige kustweg rijden we naar Cape Point. We lopen de trappen op naar de vuurtoren voor een prachtig uitzicht op de Kaap, het schiereiland en de oceaan. We eten eerst een salade en een broodje en gaan dan te voet naar Kaap de Goede Hoop. Daarvoor is vanaf de vuurtoren een prachtig wandelpad aangelegd. Bij de Kaap staan Steve en Arno ons al met de truck op te wachten. Natuurlijk moet er een groepsfoto bij het bord gemaakt worden. Op weg naar de volgende halteplek, Simons Town, zien we een paar struisvogels met jongen rondlopen en heel in de verte een zebra. In Simons Town bezoeken we een pinguïnkolonie. We  pinnen nog wat geld en rijden terug naar het hotel. ’s Avonds gaan we met de hele groep uit eten bij “Arnolds”. Voor het eerst eten we vlees van een koedoe, krokodil, struisvogel of ander Afrikaanse wild.

4) Dinsdag 13 september
Na het ontbijt hebben we de koffers gepakt en uitgecheckt. We hebben de ochtend tot 12.00 uur de tijd om op eigen gelegenheid Kaapstad te verkennen. Daarna zullen we richting Lamberts Bay vertrekken. Tenminste als de truck dan gemaakt is want Steve is niet helemaal tevreden over de truck. Om 9.00 uur lopen we de stad in. En weer is het stralend weer. We lopen door het park richting het centrum. In het park zien we prachtige bloemen en struiken. Maar je ziet ook veel zwervers en bedelaars. In het centrum lopen we richting het fort waar ooit middels een nederzetting van de Nederlanders Kaapstad ontstaan is. Vanwege de beperkte tijd hier snel doorheen gewandeld. Er waren ook nog eens behoorlijk wat restauratiewerkzaamheden. Wel om 10.00 uur een optreden van de wacht bekeken.

Hierna richting het centrum gelopen, over de bloemenmarkt waar je prachtige bloemen ziet die we hier in Nederland niet hebben. Ook is het leuk om te zien dat scholieren hier in uniform lopen. We komen diverse schoolklassen met allemaal hun eigen tenue tegen. Omdat we zelf voor een lunch moeten zorgen, maar het nog te vroeg is om te eten, kopen we een Griekse salade en een broodje wat we later in de truck kunnen opeten. Op de terugweg naar het hotel treffen we in het park Wil, Ger, Roelant en Henk. Samen lopen we terug naar het hotel en treffen onderweg ook nog Joke, Geertje, Gerrit en Wim die met de hop on hop off bus een rit gemaakt hebben. Bij het hotel staat de truck klaar. De koffers worden ingeladen en vertrekken we richting Lamberts Bay. Buiten Kaapstad wordt er even gestopt om een mooie foto van Kaapstad te maken. Aan de andere kant van de baai zie je namelijk heel mooi hoe de Tafelberg boven Kaapstad uitsteekt.

In de bus wordt door Arno het geld voor de fooienpot ingezameld. Een goed idee zodat we daar niet meer over hoeven na te denken in hotels en bij excursie. Arno regelt dat dan centraal. Onderweg zie je een prachtige diversiteit aan landschap en dieren. We zien flamingo’s en reebokjes en een enkele struisvogel. Tijdens een koffiepauze zien we prachtig gele vogeltjes in een boom die nestjes aan het maken zijn: bolletjes met de ingang aan de onderkant. We komen rond 16.00 uur in Lamberts Bay Hotel in Lamberts Bay aan. Prima hotel met als verrassing een fles champagne op de kamer. Ter ere van ons huwelijk.

Met enkele reisgenoten lopen we naar de Jan van Gendts kolonie die hier is. Het moeten wel duizenden vogels zijn. Magnifiek om te zien. Nog even wat verder wandelen langs de zee. Het is tenslotte prachtig weer gecombineerd met een lekker afkoelend fris briesje. In het water denken we ook nog een haai te zien, er steekt een vin boven het water uit, maar dat blijkt toch een rog te zijn. Om 19.00 uur gaan we gezamenlijk eten want veel restaurants heb je hier niet. Het is weer heerlijk eten (Riet snoek, ik een pizza) met een heerlijke fles wijn erbij. Het idee om de fles champagne hier gezamenlijk op te drinken was volgens Arno geen goed idee, dan moet je blijkbaar kurkengeld betalen wat ook wel begrijpelijk is.

5) Woensdag 14 september
Het wordt een lange dag waarop we veel kilometers zullen maken. Na het ontbijt ingepakt om om 8.00 uur te vetrekken. De lunch zullen we in het plaatsje Springbok doen, ongeveer 360 kilometer verder. Onderweg passeren we grote velden met rooibos thee. Blijkbaar is dit de enige plek ter wereld waar deze thee verbouwd wordt. In Springbok hebben we de gelegenheid om in de supermarkt een lunch te kopen en geld te pinnen. We kopen een lekkere Italiaanse bol met beleg, een salade en wat fruit. Ook pinnen we nog 2000 Rand, voor menig Zuid-Afrikaan zo’n beetje een maandsalaris denk je dan.

Buiten de supermarkt is er een overdekte plek waar we de lunch kunnen opeten. En verder gaat de reis weer richting de grens met Namibië. In de truck krijgen we al de formulieren die we voor de grenspassage moeten invullen. Het landschap wordt steeds minder groen en de temperatuur in de truck loopt verder op. De grenscontrole van Zuid-Afrika verloopt snel, weer een stempel in het paspoort. En door naar de Namibische grenspost. Van Arno hebben we al instructies gekregen: niets zeggen en alleen iets zeggen als ze iets vragen. Aan een loket zitten 3 dames die het werk doen. Dat schiet ook al op. Paspoort en formulier afgeven en afwachten. Weer een stempel in het paspoort. Alles verloopt soepel en snel en kunnen we weer verder. Het is daarna nog ongeveer anderhalf uur rijden naar de lodge. Even na de grens moeten we nog stoppen en komt een Namibische militair met hulpje de truck in om te controleren of we ook allemaal wel een stempel hebben. 

Norothshama River Resort is prachtig. Lekker douchen en daarna eten. Ook hier krijgen we weer een fles champagne en de ober vindt het niet erg dat we die meteen ontkurken. Iedereen krijgt een slok champagne en wordt er op ons getoost. Er wordt zelfs voor ons gezongen. Blijkbaar hebben onze kinderen bij Djoser aangegeven dat we pas getrouwd zijn en heeft Djoser de fles champagne geregeld. Het eten is in buffetvorm en heerlijk. Het is weer een gezellige avond met de groep.

6) Donderdag 15 september
We kunnen lekker uitslapen. Om 9.00 uur vertrekken we pas. Na het ontbijt, er is ondertussen wel een stroomstoring waardoor niet iedereen een gebakken eitje krijgt, lopen we nog even naar de Oranje rivier die vlak langs het resort loopt. Ook daar zien we nog een paar prachtige vogels. Eindpunt van vandaag is Fish River Canyon. Als we het resort uitrijden passeren we eerst grote wijngaarden. We hadden al eerder wijngaarden gezien maar het blijft vreemd om die midden in de woestijn te zien. Maar na de wijngaarden zien we ook een dorpje met krakkemikkige huisjes waar de mensen wonen die in de wijngaarden werken. Nogal triest om te zien. Aan de ene kant goed dat deze mensen wel werk hebben maar aan de andere kant triest dat ze onder deze omstandigheden moeten leven.

De woestijn wordt steeds meer woestijn. Onmetelijke vlaktes met alleen maar zand, steen en bergen. Na een rit van 2,5 uur komen we aan bij het volgende resort: Canyon Village Lodge.  Hele leuke lodges met een hoofdgebouw, midden in de woestijn. Onvoorstelbaar. Nadat de kamers beschikbaar zijn gesteld wordt door het personeel de koffers naar de lodges gebracht. In het hoofdgebouw eten we een heerlijke Griekse salade. We doen een wasje en lopen over het terrein heen. Er staan prachtige bomen. Even later gaan we ook nog even naar het zwembad. Het is erg koud maar je koelt wel lekker af. We zijn niet de enige die dat idee hadden.

Om half 4 vertrekken we naar de Fish River Canyon, de op twee na grootste canyon ter wereld, sommigen beweren de op één na grootste. We worden op een punt door Steve en Arno uit de truck gezet en kunnen dan via een wandelpad langs de canyon teruglopen naar een uitkijkpunt waar zij ons opwachten. De canyon is erg indrukwekkend. Het is weer prachtig weer en een briesje zorgt er voor dat de temperatuur heerlijk is. Je merkt overigens dat hier in de woestijn de warmte door het lage vochtigheidsgehalte heel anders is, veel verdragelijker.

Bij de truck aangekomen blijken Arno en Steve een picknick geregeld te hebben met allerlei lekkere hapjes. Gezamenlijk smullen we van olijven, chips, kaasjes, worstjes en nog veel andere lekkere dingen. Daarna rijden we terug naar de lodges. Je proeft ondertussen wel het zand. Dat gaat gewoon door alles heen. Op de terugweg zien we in de buurt van de lodges nog 3 dwergzebra’s. De zon gaat al bijna onderen en om 19.00 uur hebben we weer gezamenlijk de avondmaaltijd, wederom is het een gezellige avond. Alleen de muziek die op ons verzoek opgezet wordt om te dansen slaat nergens op. En die muziek blijft zich dan ook nog steeds herhalen alsof ze het op repeat gezet hebben.  Op tijd naar bed want morgen zal een zware dag worden waarbij we veel in de truck zullen zitten.

7) Vrijdag 16 september
Het is inderdaad een lange rit die we voor de boeg hebben, zo’n 650 km over voornamelijk onverharde wegen. De ochtend begint goed, al snel zien we een gemsbok en even later 2 zebra’s. Weer even later een paar struisvogels. Verder zien we ook springbokjes en een paar koedoes. Al aardig wat wild gespot dus. We blijven de omgeving afspeuren maar de rest van de rit zien we niet veel wild meer. Wel prachtige desolate landschappen. In sommige bomen zien we reusachtige vogelnesten hangen.

We hebben onderweg nog een korte koffiepauze en wat later een lunchpauze. De bediening duurt wel even maar dan krijgen we ook wel een lekkere braadworst met aardappelen. En hup de truck weer in voor het volgende stuk. Van dieren zien we niet veel meer tot de laatste 10 kilometer voordat we de lodges bereiken en we een kudde gemsbokken en wat springbokjes zien. Het is een kunst om die vanuit een rijdende truck over hobbelige wegen op de foto te krijgen. Ook deze keer liggen de lodges (Desert Quiver camp) midden in de woestijn. Keurige lodges, een soort tenten maar waarbij de douche en wc van steen zijn opgetrokken, met een mooi uitzicht op een bergketen en kilometers zand voor de voordeur. De uitgestrektheid van dit landschap blijft maar verbazen. Lopend naar onze lodges, waarbij personeel onze koffers op een karretje mee rijdt, zien we op een afstand van ongeveer 50 meter een gemsbok staan. Het blijft indrukwekkend.

Even tijd om bij te komen van de rit. Behalve een bar en zwembad is er verder niets. Om 18.45 uur worden we opgehaald om op een andere, sjieke locatie te gaan eten. Ja sjiek is het inderdaad wel, echter, binnen is geen plek om te eten en dus moeten we buiten gaan zitten. Arno is dan ook behoorlijk boos over de gang van zaken. De zon is ondertussen al onder gegaan, het is behoorlijk donker buiten maar het ergste is nog de kou. Maar we krijgen dekens van het personeel. Tja er zit niets anders op, restaurants liggen hier niet voor het oprapen. Het eten ziet er wel goed uit, uitgebreide buffetten en barbecues waar je kunt kiezen tussen diverse soorten wild, zoals impala, zebra, gemsbok onyx, etc. Het smaakt allemaal prima maar door de kou is het eten ook snel koud op je bord, doordat het donker is zie je niet goed wat je eet en met een deken om je heen is het lastig eten. Verder nog heerlijke quiche en natuurlijk een toetje gegeten. Na het eten de bar in gegaan omdat we nog even moeten wachten totdat Steve en Arno ons weer komen ophalen.

Terug in de lodge is het daar natuurlijk ook behoorlijk koud geworden. Alle flappen van de tent omlaag om zoveel mogelijk tocht te voorkomen. Ook maar de extra deken gepakt. Maar toch lekker geslapen. Om half 3 word ik wakker en ga even buiten kijken om de sterrenhemel te bewonderen maar door de volle maan valt er niet veel te bewonderen.

8) Zaterdag 17 september
Om 6.45 uur worden we al opgehaald om naar de Sossusvlei te gaan, o.a. naar Dune 45. Als we het park binnen gaan zien we links en rechts alleen maar rode heuvels Bij Dune 45 parkeren we en kunnen we de duin oplopen.  Om de natuur te beschermen hebben ze alleen deze duin opengesteld voor toeristen. Het lopen in het rulle rode zand gaat eerst lastig maar omdat er al voorgangers zijn geweest is het lopen wat gemakkelijker als je precies in de voetstappen van je voorganger loopt. Je zakt dan minder snel weg. Op het hoogste punt stoppen we. We halen de camera’s uit onze plastic zakken die je wel nodig hebt om de camera tegen het zand te beschermen en maken prachtige foto’s van het landschap. Achterom kijkend naar de plek waar de truck staat zie je pas hoe hoog je staat.

Tja, en dan kun je kiezen, dezelfde weg terug of op de flank in het rulle zand naar beneden gaan. Dat laatste doen we dus. Gaat een stuk sneller bergafwaarts. Nadeel is wel dat je schoenen vol met zand gaan zitten. Terug bij de truck staan de ontbijtpakketjes klaar en worden de stoelen uit de truck gehaald. Even bijkomen en genieten van de omgeving. Het lege bakje van de yoghurt vul ik nog snel met wat van het rode zand als souvenir voor thuis. Hierna rijden we door naar Deadvlei. Op een parkeerplaats stappen we uit en stappen we over in kleinere landrovers die ons een paar kilometer verder zullen brengen.  Onderweg zien we een hoge duin met de naam Big Daddy. Op de eindbestemming is het nog een stukje lopen om in de vlei te komen. Het is een soort zoutpan, omringt door rode duinen met her en der dode bomen. Wederom een prachtig landschap. Daarna weer terug Steve zet ons af bij een tankstation bij de ingang van het park  waar we een lunch kunnen kopen die we ter plekke ook maar meteen nuttigen. 

We gaan weer terug naar de lodges waar we even tijd voor ons zelf hebben. Gelukkig is het niet te warm en doen we ook maar meteen even een wasje. Om 15.00 uur worden we opgehaald om nog een bezoek te brengen aan de Sesriem canyon. Een kleine canyon in de buurt waar we een half uurtje doorheen wandelen om daarna weer terug te gaan naar de lodge en hebben we even tijd voor ons zelf voordat we om 18.45 uur opgehaald worden voor een barbecue bij de lodge waar Arno en Steve slapen, enkele kilometers verderop. We zien die middag nog een kudde gemsbokken lopen en bij de receptie staat ook een gemsbok maar we hebben het idee dat die eigenlijk wel tam is.

De barbecue is ontzettend gezellig. Steve zingt enkele liedjes en begeleidt zichzelf met zijn gitaar. Er is een kampvuur waar we in een cirkel om heen zitten en er is heerlijk eten gemaakt. We hebben nog altijd een fles champagne die we soldaat moeten maken en we ontkurken hem ter plekke. Steve heeft een soort brood gemaakt volgens Zuid-Afrikaans grootmoeders recept en dat smaakt voortreffelijk. Een fantastische avond waarbij we na het eten de afwas voor onze rekening nemen om daar Arno en Steve niet mee op te zadelen. Daarna worden we naar de lodges gebracht, morgen weer vroeg op.

9) Zondag 18 september
Het heeft behoorlijk gestormd vannacht. De flappen van de tent klapperden behoorlijk waardoor slapen niet echt lukte. Om 7 uur opgestaan, tassen weer inpakken en om 8.00 uur zijn we al weer met de truck onderweg naar Swakopmund. Vandaag wordt het een rit van ongeveer 400 kilometer. Omdat er bij de lodges geen gelegenheid voor een ontbijt is stoppen we onderweg in het dorpje Solitaire. We nemen koffie,  appelgebak en 2 muffins. Het waait nog steeds behoorlijk dus buiten worden we zowat gezandstraald. Het landschap onderweg is nog altijd uitgestrekt en desolaat. Onderweg zien we nog een enkele struisvogel, bavianen, een kudde springbokken en enkele zebra’s die de weg oversteken. We passeren ook een prachtig “maandlandschap” waar we even stoppen om foto’s van te maken. We passeren ook nog de Steenbokskeerkring.

Halverwege Solitaire en Swakopmund stopt Steve plotseling langs de weg. Er is iets met een wiel. We kunnen niet verder. Vanuit Swakopmund moet een onderdeel komen waarmee het ter plekke gerepareerd kan worden of de truck moet naar Swakopmund gesleept worden. Maar we hebben geluk. Even later stopt een truck met een ander reisgezelschap dat ook naar Swakopmund gaat. We kunnen meerijden en bij het hotel afgezet worden. Handbagage kan mee, de koffers komen dan wel later. Het is krap maar we hoeven in ieder geval niet in de woestijn in de warmte te wachten. Om 14.00 uur worden we bij hotel Zum Kaiser afgezet. De kamer is prachtig, eindelijk weer eens een tweepersoonsbed. We frissen ons even op en even later gaan we de stad in. We lopen richting de zee en daarna de stad in om de meest belangrijke en mooie gebouwen van de stad te bezichtigen. Het is erg rustig op straat. De Duitse bouwstijl is nog duidelijk te herkennen in de stad.

Van een straathandelaar kopen we 2 noten die bewerkt zijn met dierenfiguren en waar hij onze namen in krast. Onze eerste echte souvenirs. Hij vraagt zich 300 Namibische dollars (ongeveer €18). Erg veel, dus begint het onderhandelen en komen we uiteindelijk op 120 uit. Achteraf niet te veel omdat we ze later in de winkels voor 55 per stuk zien liggen. We kijken voor een leuk restaurantje voor ’s avonds, kopen een wegenkaart van Namibië, waar we later de route op kunnen aantekenen, pinnen nog wat geld en lopen dan weer terug richting de kust omdat we daar terrasjes gezien hebben. We strijken neer op een leuk terrasje en bestellen een fles rosé. Heerlijk. We besluiten maar meteen ook daar te eten.

De soup of the day is pompoensoep en daarbij bestellen we ieder een schnitzel. Alles smaakt heerlijk. Nog een kopje koffie na en bij elkaar hebben we dan voor 700 Namibische dollars gegeten (ongeveer €42,-). De zon is ondertussen ondergegaan en wordt het ook meteen wat frisser. We lopen terug naar het hotel. Steve is ondertussen ook gearriveerd. Lekker douchen en lekker in bed liggen. Ze hebben er zelfs 2 warme kruiken in gelegd.

10) Maandag 19 september
Vandaag staat een excursie op het programma. De hele groep heeft gekozen voor een excursie naar de Township van Swakopmund. Wel lekker uitgeslapen want we worden pas om 10.00 uur opgehaald. Een busje brengt ons naar de Township. Eerst brengen we een bezoek aan een klein schooltje. Een vrouw in de klederdracht van de Herero stam ontvangt ons en legt een en ander uit. Kenmerk van de klederdracht van de Herero is de uitbundigheid en fleurigheid van de kleren en het hoedje natuurlijk.  Het klasje waar we zitten  is eigenlijk niet meer dan een ruimte die van plastic zeilen is gemaakt. Verder laat ze nog een ander deel van het schooltje zien en de crèche waar een baby op een matras op de grond ligt te slapen.

Vervolgens worden we naar een ander schooltje gebracht waar een Duitse jongedame, die daar vrijwilligerswerk doet, ons rondleidt. Het is allemaal behoorlijk confronterend. Het schooltje zelf maar ook de township en hoe de mensen daar moeten leven of beter gezegd moeten zien te overleven. Wat een contrast met onze maatschappij en welvaart. De kinderen op het schooltje zijn wel heel vrolijk en poseren om op de foto te komen. Je moet ze daarna wel de foto laten zien. Ze klampen zich ook aan je vast en geven je een handje. We gaan weer verder en komen nu bij een medicijnvrouw die uitlegt geeft over allerlei middelen uit de natuur die dienen als medicijn. En wederom zitten we in een van zeilen gemaakte ruimte met gewoon een vloer van aangestampt zand.

Dan is het tijd voor de lunch. We worden naar een huisje gebracht waar in de tuin stoelen, tafels en parasols voor ons neergezet zijn. Het is ondertussen al aardig warm geworden. Als lunch krijgen we een soort maïspap, oliebollen, kippenboutjes en rupsen. Ondertussen zingt een zanggroepje diverse liedjes waarna ze natuurlijk ook hun cd te koop aanbieden. De cd is zelf gebrand en de hoes is gekopieerd. En door de cd te kopen weet je ook dat je ze steunt. Als laatste worden we naar een winkeltje gebracht waar zelf gemaakte spullen te koop aangeboden worden. Om ze ook hier te steunen kopen we enkele armbandjes. Hierna worden we weer naar het hotel terug gebracht en hebben we nog even tijd om rond te lopen in de stad en souvenirs en ansichtkaarten te kopen. We lopen terug naar het restaurant waar we gisteren ook gegeten hebben omdat het daar zo goed toeven was en onder het genot van een fles rosé dineren we hier weer.

11) Dinsdag 20 september
We vertrekken om 8.00 uur want het wordt weer een lange dag. Maar niet voordat we het kadootje, dat we van Arno krijgen, uitgepakt hebben. Omdat we pas getrouwd zijn. Hij heeft een boek over Namibië voor ons gekocht en een magneetje in de vorm van een gemsbok. Heel leuk maar vooral attent. We rijden eerst een stuk langs de kust (ongeveer 100 km) naar Cape Cross. Daar bezoeken we een kolonie pelsrobben en de markering waar Diego Cão in 1484 aan land kwam en een kruis oprichtte. Duizenden pelsrobben liggen er en via een pad gemaakt van vlonders kun je er zelfs tussen de dieren lopen. Maar wat een stank zeg. We zien ook nog een jakhals rondlopen. Daarna rijden we landinwaarts richting Brandberg, de hoogste berg van Namibië.

Het bewolkte weer in de ochtend maakt steeds meer plaats voor zon. Arno had het al gezegd, hoe noordelijker we komen hoe warmer het gaat worden. En ja hoor, ook een raampje open zetten heeft geen zin, er komt gewoon warme lucht binnen. Het is alleen de luchtstroom  die voor enige verkoeling  zorgt. De eerste halteplek is Uis. We stoppen bij een supermarkt om een lunch te kopen. En weer verder richting Twijfelfontein. Daar zijn rotsschilderingen van Bosjesmannen ontdekt die we gaan bekijken. Het is een lange en vermoeiende weg naar Twijfelfontein. Even buiten Uis stoppen we bij kraampjes langs de weg waar Himba’s hun waren verkopen. Himba’s staan bekend om hun rode huidskleur die ontstaat doordat ze zich met een mengsel van vet en rood zand insmeren. Verder hebben ze ook niet veel kleren aan. Een tijdje later hebben we een lekke band en stopt Steve bij enkele kraampjes van leden van de Herero stam. Het is ondertussen behoorlijk warm geworden en ik benijd Steve niet die de band moet verwisselen.

Bij de Herero’s kopen we nog een souvenir. Net als bij de Himba’s vraag je je af waar ze daar ergens wonen. Je ziet geen dorpjes of zo, alleen maar rotsen, woestijn, zand. Het wisselen van de band verloopt redelijk snel. Het opladen van de lekke band is nog even lastig want die is namelijk gloeiend heet. Maar met vereende krachten lukt het. En weer verder naar Twijfelfontein, ook weer zo’n plek in the middle of nowhere. We zijn behoorlijk moe en de warmte (zo’n 40 graden) helpt ook niet echt. Een gids vraagt ons of we de lange of korte route willen en we kiezen voor de korte. We moeten een stukje lopen om bij de rotstekeningen te komen. Die zijn inderdaad indrukwekkend. Foto’s maken en weer terug. Riet heeft behoorlijk last van de hitte gekregen. Weer terug bij het startpunt waar een klein gebouwtje is met winkeltje en restaurantje kunnen we even uitrusten en wat koud drinken kopen. We moeten snel zijn want bijna alles is uitverkocht.

We gaan op een plek staan waar het een beetje tocht. Heerlijk om zo een beetje af te kunnen koelen. We rijden weer door richting de lodges. De weg is behoorlijk slecht. Iedereen heeft het wel een beetje gehad. Om 19.00 uur komen we dan bij de Damara Mopane Lodge aan. Snel inchecken, opfrissen en eten. Iedereen is nog een beetje aan het bijkomen van de rit. Na het eten lekker douchen. De airco hebben we maar uitgezet. Die blaast alleen maar warme lucht. Dan wordt er op de deur geklopt. Iemand van het personeel staat met 2 cocktailglazen met Amarula. Omdat we pas getrouwd zijn. Dat heeft natuurlijk Arno weer geregeld. Amarula smaakt trouwens een beetje als Baileys. Het is een zwoele avond. Wat een verschil met voorgaande nachten.

12) Woensdag 21 september
Een heerlijk rustige dag gehad. Maar ongeveer 100 kilometer gereden naar de volgende lodge: Rustig Toko Lodge. Prachtige kamer en…… een zwembad waar we dankbaar gebruik van zullen maken. Onderweg de eerste giraffen tegengekomen en ook weer enkele struisvogels. Omdat er blijkbaar geen rekening met ons is gehouden m.b.t. de lunch moeten we terugrijden naar het vorige dorpje Kamanjab. Onderweg zien we weer giraffen. We zijn weer helemaal alert om dieren te spotten. In Kamanjab eten we in een restaurantje de lunch. Nu niet eens iets in een supermarkt kopen en ergens in de schaduw opeten. Op de terugweg zien we weer de giraffen, ook nog redelijk vlak langs de weg.

Terug bij de lodge lekker het zwembad in.  Heerlijk afkoelen. Om 16.00 uur zullen we een bezoek brengen aan een Himba stam die hun nederzetting vlak bij de lodge heeft, op loopafstand. Het is een bijzondere ervaring. Er zijn alleen vrouwen in het kamp, de mannen zijn blijkbaar elders aan het werk. Zoals gezegd is hun rode huidskleur kenmerkend. We krijgen uitleg over hun cultuur en gewoontes. Zeker opmerkelijk is de demonstratie van hoe de vrouwen hun onderlichaam reinigen: met rook! Hoewel ze in aanraking met de Westerse cultuur zijn gekomen proberen ze nog zoveel mogelijk volgens hun eigen gebruiken te leven.  Zoals gezegd een bijzondere ervaring. Als laatste gaan ze in een kring zitten en proberen ze souvenirs te verkopen. Wij kopen een tweetal potjes dat ze gebruiken om het rode smeersel te bewaren. Terug op de lodge hebben we alle tijd om te relaxen. Pas om half 8 is het avondeten.

13) Donderdag 22 september
Vandaag ook weer een rustige dag. Na het ontbijt rijden we in een gepoetste truck richting de volgende lodge: Etosha Safari camp. In het begin komen we veel wrattenzwijnen langs de weg tegen. We stoppen ook even om grote termietheuvels te fotograferen. In Outjo is de lunchpauze en we kopen een soort suikerbrood en 2 gebakjes. In de middag arriveren we bij de lodge. Bij de ingang staan een heleboel koedoes. En wij maar onderweg de omgeving afspeuren naar wild. De huisjes liggen ver uit elkaar, te bereiken via kronkelige paadjes, maar ze zijn wel ruim en prachtig. De airco doet het tenminste. Zwemkleren aan en snel naar het zwembad. Het avondeten is heerlijk en uitgebreid. Op tijd naar bed want we moeten al om 7.00 uur opstaan voor de game drive.

14) Vrijdag 23 september
Heerlijk geslapen, en het ontbijt is ook prima. Het is nog donker als we ontbijten. Als we met de truck vertrekken begin het al wat lichter te worden. Het is nog frisjes. Het is niet ver rijden naar de ingang van het park. Iemand komt nog even in de truck om te kijken of we echt geen geweren of drones bij ons hebben. De game drive kan beginnen. Al snel stoppen we achter een andere auto. In de bosjes, wel een stukje van de weg af en niet zo goed te zien, staat een witte neushoorn. We stoppen bij Okaukuejo camp. We lopen even naar de waterpool maar daar is niet veel te zien, behalve een mooi rood vogeltje dat maar lastig op de foto te krijgen is.

Er staat ook een toren die we op gaan. Vanaf de toren hebben we een mooi uitzicht over de omgeving en in de verte zien we een olifant staan. Wow, onze eerste olifant. We vertellen Steve in welke richting hij moet rijden en even later zien we hem staan. Prachtig, ook al staat hij nogal ver weg. We rijden weer verder en onderweg zien we vele springbokjes, struisvogels, giraffen en koedoes;’s. We komen bij een drinkplaats waar ook weer zebra’s, koedoes en springbokjes in grote getalen staan. Maar ze zijn alert. Steve geeft via de intercom door dat er ook een leeuw ligt. Eerst zien we hem niet maar dan ineens wel. Hij ligt nogal ver weg onder een boom. Een prachtig tafereel, vooral als hij even zijn kop omhoog steekt en we dan duidelijk kunnen zien dat er echt een leeuw ligt en het een mannetje is.

We rijden verder en zien weer kuddes zebra’s, nog wat giraffen, springbokjes en ook weer olifanten. Ook de volgende drinkplaats is weer een verzameling van dieren. Wat een hoeveelheid en diversiteit. En….. in de verte staat een zwarte neushoorn, deze is wat beter te zien dan de witte in de ochtend. We rijden door naar de lunchplek: Halali Camp waar we 2,5 uur pauze hebben. Het is ondertussen behoorlijk warm geworden. We maken gebruik van het buffet en lopen richting de waterhole maar die is behoorlijk ver weg en Arno die we onderweg tegenkomen geeft aan dat er niet veel te zien is. We lopen terug naar het zwembad en gaan daar lekker met onze benen in zitten. Dat koelt lekker af. Na de pauze rijden we terug naar de laatste drinkplaats en daar zien we nu giraffen drinken. Mooi om te zien hoe ze daarvoor hun poten zo ver naar de zijkant zetten. Ook zien we weer zebra’s en gnoes.

Even verderop bij een kleine drinkplaats zien we 3 olifanten die in een waterplas / modderpoel staan en zich behoorlijk amuseren met het water. Dat levert prachtige foto’s op. Om het plaatje helemaal compleet te maken komt er ook nog een kudde gnoes langs lopen en staan er ook nog wat struisvogels bij de poel. Na een tijdje rijden we weer richting de uitgang van het park maar gaan eerst nog even langs bij een andere waterpoel. Daar zien we 3 andere wagens staan dus daar moet iets te zien zijn. Ja hoor weer een paar olifanten maar dan worden we ineens verrast door een leeuwin die tussen de olifanten doorloopt.

Een stukje verder blijkt nog een leeuwin te zitten die het kadaver van een baby olifant bewaakt. Her en der lopen ook nog wat jakhalzen rond die ook wel zin hebben in een stukje vlees van het olifantje maar toch niet dichterbij durven te komen. Ook dit levert weer mooie foto’s op. Dan is het toch tijd om naar de lodge terug te keren. Net als Arno wil gaan vertellen wat de planning voor de avond en de volgende dag  is zien we ineens een kolonne olifanten langs de weg lopen. Het kan niet op. Wat een mooi schouwspel. Bij de lodge aangekomen lekker afkoelen in het zwembad. Loopt daar ook nog gewoon een wrattenzwijn rond. Aan de bar nog even een pilsje drinken en dan weer opfrissen voor het avondeten. Morgen staat weer een game drive op het programma.

15) Zaterdag 24 september
Al vroeg opgestaan, 5.30 uur. Koffers weer inpakken want we gaan weer naar de volgende lodge na de game drive en om 6.30 uur komt het personeel al de koffers ophalen. Even lekker ontbijten en om 7.00 uur vertrekken we weer naar het park. Al vrij snel treffen we bij een kleine waterplaats 2 leeuwinnen aan. Blijkbaar ligt er een prooi maar dat kunnen we niet zien. Ze hebben wel een rode bek van het bloed zien we. Enig moment komen ze langzaam richting de truck aangelopen. Zo dichtbij hebben we ze nog niet gezien en ze lopen gewoon achter onze truck langs. We gaan weer verder naar de waterplaats waar gisteren het baby olifantje lag. En ja hoor, ook daar zitten de leeuwinnen nog steeds. Een leeuwin  gaat naar de waterplas om te drinken terwijl andere dieren ook gewoon bij de waterplas blijven staan. Alsof er een soort wapenstilstand is afgesproken.

En even later zien we nog op een derde plek leeuwen hoewel ze niet goed zichtbaar zijn omdat ze onder een struik liggen. Ondertussen zien we ook nog een hyena die blijkbaar iets aan zijn poot heeft, een doorn of zo, en weer de nodige olifanten, giraffen, zebra’s, gnoes, spring- en gemsbokken. Om 11.00 uur zijn we al op dezelfde lunchplaats als gisteren, echter er kan nog niet gegeten worden. Wel kunnen we in de winkel broodjes halen die we op het terras opeten en daarbij dan maar een kopje koffie bestellen omdat we van het terras gebruik maken. Om 12.00 uur gaan we weer verder. De temperatuur is ondertussen weer behoorlijk opgelopen. We zien nog een steenbokje, die hadden we nog niet eerder gezien. En verder nog een grote vogel in een boom die blijkbaar iets aan een oog heeft, dat er heel anders uitziet dan het andere. Door het vele turen en de warmte begint de vermoeidheid toe te slaan. Wat drinken we veel water zeg. Helaas geen luipaarden of cheeta’s gezien.

In de namiddag rijden we het park uit en is het niet ver meer naar lodge Sachsenheim. Gelukkig is er ook daar een zwembad. In de lodge maken we snel even een kopje koffie, zwembroek aan en het zwembad in, lekker afkoelen. Helaas is de wifi weer niet al te best dus foto’s of berichtjes doorsturen kunnen we vergeten. Er zijn best wel veel muggen dus blijven we niet te lang bij het zwembad en gaan we naar de lodge terug. Om 19.00 uur is eten. Hopelijk niet te veel last van muggen. Goed insmeren met Deet maar en lange broek aan.

16) Zondag 25 september
Niet zo’n lange reisdag vandaag. Na het ontbijt vertrekken we rond 8.00 uur naar Rundu. De reis verloopt voorspoedig. Korte sanitaire stop bij een wc die voor zowel de dames als de heren is en waar geen deur in zit. Tja, this is Africa. Gelukkig wel veel geasfalteerde weg voor de verandering. Richting Rundu zien we steeds meer hutjes langs de weg met een omheining, de zogenaamde kralen. Vaak ook met een grote mangoboom waaronder het goed schuilen is tegen de zon. Koeien en geiten lopen gewoon over de straat en Steve moet dan ook regelmatig afremmen of de claxon gebruiken. Ook zie je ossen of ezels die een kar trekken.

In Rundu zelf stoppen we bij een groot winkelcentrum. Hier kunnen we de lunch voor vandaag kopen maar ook die voor morgen omdat we onderweg naar Botswana geen eetgelegenheid zullen tegenkomen. Wat een contrast met de kralen, zo’n winkelcentrum waar ze alles hebben, zelfs een KFC. In de supermarkt is ook van alles te krijgen. Vooral veel water in slaan. We kopen Duits brood, salades, tomaatjes en yoghurt. Op een bankje eten we onze lunch op. 

Na de lunch is het nog 10 minuten rijden naar de lodge: Kavango River lodge. Lekker een lange vrije middag. En ja hoor, ook hier weer een zwembad. We hebben ook een mooi uitzicht over de Kavanga rivier die de grens vormt tussen Namibië en Angola. We hebben een mooie kamer. Ook goed om maar weer even een wasje te doen. De airco doet heerlijk zijn werk en omdat het nog vroeg in de middag is doen we eerst even een dutje. Daarna lekker afkoelen in het zwembad. Gelukkig doet de wifi het goed en kunnen we het thuisfront weer op de hoogte brengen van onze belevenissen. Na het zwemmen lekker douchen en om 19.00 uur eten. We nemen allebei een Wiener Schnitzel met daarbij een heerlijke fles rosé wijn. En dat voor nog geen € 18,-. Morgen wordt weer een lange dag. Een lange reisdag naar Maun, ten zuiden van de Okavangadelta waarbij we ook de grens moeten passeren met Botswana. Morgen om 7.00 uur vertrek, de laatste week is ingegaan.

17) Maandag 26 september
Helaas is het ontbijt, hoewel met het personeel wel afgesproken, om 6.30 uur nog niet gereed. Dus wachten maar. En ondertussen gaat in het restaurant ook nog steeds het alarm af. Maar zo te zien trekt niemand zich daar iets van aan. Maar om 7.15 uur kunnen we dan toch gaan eten. Omdat we toch moesten wachten hebben we maar alvast de koffers ingeladen. Met enige vertraging vertrekken we. Het wordt een lange rit van ruim 600 kilometer. Na ruim 2 uur rijden zijn we vlak bij de grens en worden in een supermarkt de laatste Namibische dollars uitgegeven aan water en cola. Om Namibië uit te rijden moeten we weer eenzelfde formulier invullen dat we ook moesten invullen toen we het land binnenkwamen. Het verloopt allemaal soepel. Weer in de truck en even doorrijden naar de grenspost van Botswana. Ook hier weer een formulier invullen en ook hier verloopt alles soepel dankzij een vriendelijke douanebeambte.

Het is ondertussen weer ruim 30 graden geworden. Wat opvalt, is dat de wegen in Botswana toch wel wat smaller zijn, tenminste het eerste stuk. En ze kenmerken zich ook door wat meer kuilen. En omdat Steve ook weer regelmatig moet afremmen voor koeien, geiten of ezels op de weg kan hij niet vol gas geven. Ook hier zien we weer kralen links en rechts van de weg. Ergens rond lunchtijd stoppen we langs de weg om onder een grote boom de lunch te eten. De stoeltjes worden uit de truck gehaald en zittend in een kringetje eten we onze lunch op. Het is nog uitkijken om niet in de uitwerpselen van koeien en dergelijke te trappen. Die gebruiken zo’n boom natuurlijk ook graag als schaduwplekje. In de namiddag komen we in Maun aan en we zijn behoorlijk moe.

Maar eerst moeten we onze Zuid-Afrikaanse Randen omwisselen voor Botswaanse Pula’s en eventueel nog bij pinnen. In de supermark nog wat water bijhalen want dat gaat in een rap tempo op. En volgens Arno hebben we zo’n anderhalve liter nodig per persoon voor de dag erna. Morgen gaan we namelijk de Okavangadelta in. Het is behoorlijk warm en terwijl we op de rest wachten gaat Riet in de deuropening van een winkel staan omdat daar de airco op volle kracht staat te draaien. Even een beetje afkoeling. Nadat iedereen zijn geldzaken heeft geregeld en boodschappen heeft gedaan rijden we door naar ons verblijf: Peo Luxury Apartments. De kamer ziet er in eerste instantie prima uit maar de schemerlampjes hebben een Europese stekker en kunnen we niet gebruiken omdat er geen verloopstekkers zijn, het kluisje is op slot en de afstandsbediening van de televisie is er niet. Anderen blijken een keukentje met koelkast te hebben. Wel is er een waterkoker maar geen mokken en geen koffie. Gelukkig hebben we nog wat koffie van eerdere lodges en Riet regelt een paar mokken bij de bediening. De airco doet het gelukkig wel.

Even bijkomen van de reis en opfrissen voor het avondeten. Het is weer een gezellige avond en omdat Arno de eigenaresse heeft ingefluisterd dat we pas getrouwd zijn krijgen we weer een fles wijn. Het is weer een gezellige avond. Terug op de kamer lekker douchen. Helaas lekt er blijkbaar ergens iets en wordt het een waterballet. Ook komt er onder een kastje een behoorlijk grote spin vandaan die te maken krijgt met mijn schoen. Omdat de buren wel een koelkast hebben kunnen we daar wat flesjes water van ons in leggen zodat we morgen lekker koud water hebben. Morgen om 7.00 uur ontbijt en vertrekken we om 7.30 uur naar de delta.

18) Dinsdag 27 september
Met de truck rijden we een klein stukje om bij het vertrekpunt van de excursie te komen. We zullen eerst met een motorbootje een stuk de delta opvaren om daarna met mokoro’s (een soort kano’s) verder de delta op te varen. Met het motorbootje gaat heerlijk. Heerlijk die verfrissende wind want de temperatuur loopt snel op. Onderweg zien we prachtige vogels, o.a. de visarend. Ik heb nog nooit zoveel foto’s van vogels gemaakt. In een klein dorpje stappen we over in de mokoro’s. Er is plek voor 2 en iemand bestuurt het bootje door met een stok af te zetten op de bodem. We moeten stil zitten want het bootje wiebelt anders nogal.

Na ongeveer 3 kwartier varen, vooral door het riet, gaan we aan land en gaan we met een gids een stukje wandelen, op zoek naar wild. Al snel wijst hij ons een paar olifanten aan die in de verte onder een paar bomen staan. Hierna lopen we weer terug naar de bootjes en varen een stukje verder. Na een korte vaart gaan we weer aan wal op de plek waar we de lunch zullen gebruiken. De picknickspullen worden uitgeladen. Maar eerst weer wandelen. Na een stukje wandelen, zien we een olifant. De olifant komt ook nog eens langzaam op ons af en nadert tot zo’n dertig meter. Dat levert weer prachtige foto’s op. Als de olifant nog dichterbij komt maakt de gids lawaai door in de handen te klappen zodat de olifant weg gaat. Anders zou het wel gevaarlijk worden. We lopen verder in de hoop ook nog nijlpaarden te zien. Maar helaas, de nijlpaarden zijn niet thuis vandaag.

Het is weer behoorlijk warm, het is tenslotte rond de middag en het wandelen valt ons steeds zwaarder. Gelukkig komen we aan bij de picknickplek. We gebruiken de lunch en stappen dan in de bootjes om terug naar het dorp te varen. Onderweg komen we nog een olifant tegen die in het water tussen het riet het gras zit te eten. In het water zien we veel mooie lelies. Bij het dorpje aangekomen zien we ook nog een krokodil in het water liggen. Wat opvalt, is dat de bewoners gewon het water uit de rivier drinken. Hoeven wij niet te proberen denk ik.  We gaan nog even naar de wc wat gewoon een flinke kuil in de grond blijkt te zijn en waar het ook behoorlijk stinkt. We stappen weer in het motorbootje om terug te varen naar het beginpunt. Onderweg zien we prachtige vogels en ook nog een krokodil die snel onder water wegschiet. Maar op het eindpunt zien we een krokodil die wel stil blijft liggen en die we tot op een paar meter kunnen naderen. Voordat we vertrekken drinken we nog een biertje en brengt Steve ons terug naar de lodge.

Op onze kamer zien we weer zo’n grote dikke spin die zich onder het televisiekast verstopt maar die we uiteindelijk toch te pakken krijgen. Om 19.00 uur is eten en zal er ook een verrassing zijn. Een groep dansers komt voor ons dansen. Speciaal voor het kersverse bruidspaar maar ik denk dat ze anders ook wel gekomen waren. Maar de eerste dans lijkt inderdaad op een soort huwelijksaanzoek. De fles wijn die we gekregen hebben wordt soldaat gemaakt. Na het eten pakt Steve weer zijn gitaar en zingt zeker een stuk of 7-8 liedjes. Nadat iedereen vertrokken is praten we nog even na met Steve. Het wordt een mooi gesprek. Wat een pracht vent is het toch. Weer een prachtige dag gehad. Morgen vroeg op omdat we met een vliegtuigje een vlucht boven de delta gaan maken. Om half 8 moeten we al op het vliegveld zijn. De hele groep heeft de vlucht geboekt a $ 110,- per persoon.

19) Woensdag 28 september
Vanochtend naar het vliegveld. De administratie en betaling m.b.t. de vlucht verloopt niet echt vlot. Maar dan kunnen we toch naar de vliegtuigjes toe. We worden verdeeld over 2 vliegtuigjes. Erg ruim zitten we niet. En het is al erg warm. Het zijn 1 propeller vliegtuigjes met plek voor 7 personen. Maurice mag op de copiloot stoel zitten.  Na het opstijgen zien we eerst de buitenwijken van Maun maar al snel vliegen we over de delta. We hadden meer water verwacht maar we zien voornamelijk groene en bruine gebieden en af en toe een meanderende watergeul. Het groene zijn de watergebieden waar het riet staat waar we gisteren doorheen gevaren zijn. Het bruine is vasteland. Mooi om te zien. Nu de dieren proberen te spotten. We zien olifanten lopen maar ook buffels of gnoes. Pas later, door de foto aan Arno te laten zien, blijken het toch buffels te zijn.

Anderen zien nog giraffen en naar men zegt ook nijlpaarden en krokodillen. Maar ik betwijfel of je dat van die hoogte kunt zien. Na een half uurtje worden we een beetje misselijk doordat het vliegtuigje op en neer gaat, maar ook misschien wel door de warmte. Na 3 kwartier landen we weer. Een prachtige ervaring rijker. En weer in de truck voor een rit van ruim 300 kilometer naar Pelican Lodge in Nata. Het is een eentonige weg. In Nata stoppen we bij een klein winkeltje om de lunch te kopen. Veel hebben ze niet maar het is wel lekker. Nog een klein stukje rijden naar de lodge en gelukkig hebben ze er ook weer een zwembad. De lodge is prima. Alleen is er geen water voor de wc en de douche. Kopje koffie maken en even lekker op bed liggen alvorens naar het zwembad te gaan. Heerlijk afkoelen in het water met een biertje.

Terug in de lodge is er wel water om te douchen maar niet voor de wc. Het reservoir vullen we maar door de waterkoker te vullen met water uit de douche. Als we om 19.00 uur naar het restaurant willen gaan valt ineens de elektriciteit uit. We lopen richting het restaurant. Maar goed dat we een zaklamp hebben want het is ondertussen pikkedonker. Iemand van het personeel loopt met me mee terug naar de lodge en het probleem is dan snel opgelost. In het restaurant wacht ons een verrassing. Arno heeft het personeel verteld dat we pas getrouwd zijn. En dus krijgen we een heerlijke fles rosé. Arno weet ondertussen wel wat we drinken. Ook hebben ze voor ons een tafeltje apart gedekt, versierd met bloemen. Lekker met zijn tweetjes dineren. De rest van de groep zit naast ons aan een grote tafel. Tja, dan kun je natuurlijk wel wat opmerkingen verwachten. Na het eten schuiven we nog even bij de groep aan voor een kopje koffie.

20) Donderdag 29 september
Redelijk geslapen, maar door de airco leek het wel of het buiten stormde. Dus die maar om 5.00 uur uitgezet. Maar dan lukt het toch niet om de slaap weer te vatten. En dan hoor je ook nog eens een mug zoemen. Licht aan en op muggenjacht. Dat lukt redelijk snel, maar dan hoor je even later weer een mug. Ook die moet er aan geloven. Omdat we toch niet meer kunnen slapen gaan we al om 6.30 uur ontbijten. Om 8.00 uur is het vertrek vastgesteld. Vandaag rijden we naar Kasana, een rechte weg naar het noorden. Kasana ligt op de grens met Namibië en Zambia. Ook de grens met Zimbabwe is niet ver weg. Onderweg zien we nog een olifant langs de weg staan. In een klein plaatsje kopen we de lunch (spaghetti en rijst) en drinken voor op de boot ‘s middags. Je kunt merken dat morgen een nationale feestdag is (50 jaar onafhankelijkheid van Botswana). Her en der zie je al versieringen.

Na de lunch rijden we door naar de lodge: Thebe River Lodge. Ziet er weer goed uit. Airco doet het gelukkig en maken we weer een lekker kopje koffie op de kamer. Om half 3 staan we klaar om naar de boot gebracht te worden. We zijn ruim op tijd en kunnen dus kiezen waar we gaan zitten. De bemanning moet de stoeltjes nog klaar zetten. Tja, waar ga je dan zitten, wat is de beste plek. Later blijkt dat het allemaal niets uitmaakt. Als we maar niet in de zon zitten. Even later komt nog een grote groep jongeren die aardig wat drank bij zich heeft. Om 15.00 uur varen we af. De boot vaart over de Chobe rivier die de grens vormt met Namibië. Links en rechts zullen we op de oevers dieren gaan zien. In het water zien we al nijlpaarden die net met hun ogen en oren boven het wateroppervlak uitkomen.

De boot meert even aan bij een krokodil die stil op de oever ligt. In de verte zien we olifanten. Naarmate we verder varen zien we steeds meer olifanten op beide oevers, nijlpaarden die op het land staan maar ook buffels en allerlei vogels. De jongeren op de boot zijn nogal luidruchtig geworden. Jammer. Waar je maar kijkt, overal zie je dieren die gewoon door elkaar heen lopen. De olifanten willen eigenlijk de rivier doorwaden maar blijven toch aan de kant wachten. Er liggen diverse boten en het zal wel te onrustig voor ze zijn. De zon gaat langzaam onder en om daar van te kunnen genieten blijft de boot even stil liggen. Daarna naar de kade waar Steve al weer staat met de truck. Het was weer een prachtige game drive maar dan vanaf het water.

We kunnen meteen aanschuiven voor het eten. Maar dat wordt een aanfluiting. We moeten heel lang wachten op het drinken. Het eten is in buffetvorm en we hebben eigenlijk al gegeten als de fles wijn gebracht wordt. We moeten zelf nog achter de glazen aan. Als we nog een tweede keer willen opscheppen blijkt dit niet te mogen. De rest van het buffet blijkt voor een andere groep te zijn en moet Arno ingrijpen en kan iedereen toch nog een keer opscheppen.  Ondertussen vliegt ook nog het tafellaken waar het buffet op staat in brand. We gaan vroeg naar bed want om 5.00 uur moeten we opstaan voor een optionele game drive.

21) Vrijdag 30 september
Vroeg opgestaan, koffers ingepakt en klaar gezet want na de game drive is het nog ontbijten en vertrekken. Om kwart voor 6 worden we opgehaald. Met een kleine safaritruck gaan we naar het park. Op 2 reisgenoten na heeft iedereen deze game drive geboekt en hebben we ruim plek in de truck. Het is wel nog frisjes. De chauffeur geven we aan dat we graag een luipaard willen zien. Het is een kwartiertje rijden naar de ingang van het park. Daar staan al aardig wat trucks klaar. Even wachten en dan gaan we het park binnen.

Al snel krijgt de chauffeur over zijn walkie talkie te horen dat er een luipaard gespot is. Dus er op af. Een nijlpaard in de bosjes laten we letterlijk links liggen. Enig moment zien we in de verte al een paar trucks staan bij een boom. En ja hoor, daar zitten 2 luipaarden, een vrouwtje en een jong. Er hangt ook een kadaver van een koedoe in de boom. Het vrouwtje ligt rustig op een steen maar het jong is erg actief en zit aan het kadaver te eten. Het kadaver valt ineens op de grond en het jong er achter aan. Veel actie dus. De chauffeur vraagt of hij de foto’s die ik gemaakt heb mag zien. Ik geef hem mijn camera en ineens gaat hij zelf foto’s maken. Niet 1 maar tig foto’s. Ach ja.

We blijven een kwartiertje staan en gaan dan verder. We krijgen te horen dat er leeuwen in de buurt zijn. En ja hoor even later zien we ze liggen. Het zijn er 4. Helaas liggen ze een beetje te ver weg achter struiken. Ik kijk eens om me heen en zie ineens een olifant van de andere kant komen. Het blijkt een hele kolone olifanten met ook kleintjes ertussen te zijn. Ze lopen achter onze truck langs. Een enkele olifant blijft even stil staan en kijkt ons recht aan. Je moet er niet aan denken dat zo’n beest boos wordt. Dan kun je het wel vergeten. We rijden door en de leeuwen lopen parallel aan ons mee. Omdat er meer wagens mee rijden zie je dat ze angstig worden. We zien nog een oude buffel  eenzaam rondlopen. We rijden verder en zien nog bavianen, koedoes, giraffen, impala’s en zebramangoesten. Die laatste hadden we nog niet eerder gezien.

Terug op de lodge wil Arno natuurlijk niet geloven dat we luipaarden gezien hebben. Maar de foto’s leveren het bewijs. Het is weer tijd om verder te gaan richting Victoria Falls. Al snel zijn we bij de grens. Botswana uit verloopt soepel en snel. Dan naar het grenskantoor met Zimbabwe. Daar moeten we weer een formulier invullen en samen met het paspoort en per persoon $ 30,- inleveren. En zorg maar dat het formulier goed ingevuld is, anders krijg je het terug. Nadat alles ingeleverd is, is het wachten geblazen. De temperatuur loopt al aardig op. Een tijdje later krijgt Arno alle paspoorten terug en kunnen we verder. Het verliep eigenlijk nog redelijk goed. We zijn nog niet ver gereden als Steve door de politie aangehouden wordt. Blijkbaar heeft hij een overtreding begaan. Maar het is meer een geval van corruptie. Ze willen gewoon extra geld. Het duurt een tijdje waarbij we vanuit de truck Steve met de politie zien praten. Hij heeft ze al wat geld gegeven maar blijkbaar willen ze meer, hetgeen ze niet zal lukken. Uiteindelijk mogen we verder.

Na een uurtje rijden komen we in Victoria Falls aan. Een druk klein stadje. Eerst rijden we nog langs een eeuwenoude baobab boom om daarna door te rijden naar een agentschap waar je excursies kunt boeken. Joke, Gerrit, Geertje en Wim gaan voor de helikoptervlucht. Het is veel geld $ 160,- voor een vlucht van ongeveer 14 minuten. Hierna rijden we naar het Rainbow hotel dat er bijzonder goed uitziet: airco op de kamer, maar ook een koelkast en een kluisje. Even lekker relaxen met een kopje koffie. Daarna besluiten we de stad in te gaan. We willen de Botswaanse Pula’s omwisselen. Toevallig hebben 4 anderen van de groep hetzelfde idee en kunnen we nog met de shuttlebus van het hotel meerijden. We worden bij de bank afgezet. Het duurt even maar dan hebben we de Pula’s omgezet voor Amerikaanse dollars. We waren nog net op tijd want de bank gaat even later dicht.

We besluiten een hapje te gaan eten en daarna voor souvenirs te gaan kijken. Je kunt merken dat het een toeristisch stadje is want de prijzen liegen er niet om. We kopen nog wat souvenirs en lopen daarna terug naar het hotel. We komen de vier reisgenoten van de helikoptervlucht tegen. Het was een mooie ervaring. We reserveren ook maar meteen een tafeltje buiten voor het avondeten straks. Nog even naar de kamer, lekker douchen. De bediening komt nog even langs om het muskietennet goed te hangen. Wat een service. Daarna lekker eten. Het smaakt prima. Het diner wordt opgeluisterd door een groep dansers/zangers. Om 20.00 uur gaan we naar de kamer. Morgen gaan we de watervallen bekijken.

22) Zaterdag 1 oktober
Weer redelijk geslapen. Gelukkig geen last van muggen gehad. Het valt deze vakantie reuze mee, hadden het erger verwacht. Maar dat zal ook wel te maken hebben met het seizoen en het gebruik van Deet. Rustig opgestaan en gaan ontbijten, Even na 9 uur vertrekt de shuttlebus naar de ingang van de watervallen. Buiten staan Wil, Roelant, Henk en Ger al te wachten. Zij hebben een taxi besteld. Als de taxi komt kunnen er nog 2 personen bij. We hebben dus geluk en worden voor de ingang van de watervallen afgezet. De entree voor de watervallen bedraagt $ 30,- per persoon. Ik heb het idee dat we de laatste dagen in Victoria Falls net zoveel uit gaan geven als een hele week in Namibië of Botswana. Maar de watervallen zijn dan wel een indrukwekkend schouwspel.

Via een pad wordt je helemaal langs de kloof geleid, beginnend bij het standbeeld van Livingstone zelf. Het is echter de droge tijd van het jaar, het regenseizoen moet nog beginnen en is er dus niet zoveel water zoals je vaak op de foto’s van de waterval ziet. Het is een 1700 meter lange kloof waar de Zambezi rivier zich in naar beneden stort. Het pad loopt langs de gehele kloof en het eerste gedeelte is het indrukwekkendste. Daar stort het water zich zo’n honderd meter naar beneden. Op sommige stukken van het pad voel je de waternevel. Maar die is eerder heerlijk verkoelend dan vervelend. Wel uitkijken met de fotocamera. De plastic zak die ik heb meegenomen komt dan ook goed van pas.

Het laatste gedeelte staat de waterval droog, op een enkel stroompje na. Uiteindelijk kun je niet verder en lopen we het pad weer terug en treffen nog andere reisgenoten waar we even mee kletsen. Wil, Roelant, Henk en Ger, waar we samen mee gelopen zijn, zijn we ondertussen kwijtgeraakt. Bij de ingang is een restaurantje en daar drinken we samen met Maurice nog wat, even bijkomen van de wandeling en de warmte. We hebben nog wat souvenirs nodig en we kijken eerst even bij de krampjes tegenover de ingang. Daar vinden we al iets maar we zijn nog op zoek naar een T-shirt voor de kleinzoon. We weten dat halverwege de weg terug naar het hotel nog andere winkeltjes zijn waar we gisteren al waren  en dat het niet al te ver lopen is. Maar hoe vaak je dan onderweg, het is misschien een kilometer, door mensen die wat schaaltjes of houten dieren willen verkopen aangesproken wordt. En als ze niets kunnen verkopen vragen ze of ze je schoenen of shirt mogen hebben. Eigenlijk zou je het liefst voor dat korte stukje een taxi willen nemen.

Omdat we toch langs de bank komen pinnen we nog wat dollars want met de creditcard betalen lukt niet altijd. Uiteindelijk komen we bij de winkeltjes aan, heerlijk om binnen even in de koelte van de airco te kunnen staan. We vinden echter niet wat we zoeken. Een jongeman vraagt ons of hij kan helpen en we geven aan wat we willen. Hij loopt voorop naar een winkeltje. Daar waren we al geweest maar hadden geen T-shirts gezien. De verkoopster haalt een stapel achter de toonbank vandaan en gaat op zoek naar de juiste maat. Elk T-shirt dat niet de juiste maat heeft gooit ze op de grond. Niet handig denk je dan, moet je straks weer allemaal gaan opvouwen. Maar uiteindelijk heeft ze wel een geschikt T-Shirt. Wij blij. Ik geef de jongeman die ons geholpen heeft een dollar en ook hij is ontzettend blij. Wat een contrast in rijkdom en armoede. Aan de ene kant betaal je hoge prijzen voor helikoptervluchten, entree, eten en drinken en aan de andere kant is er een groot gedeelte van de bevolking dat in armoede leeft. Geen wonder dat dit corruptie n de hand werkt.

We lopen even verder naar een restaurantje en eten wat. Even de accu opladen alvorens het laatste stukje naar het hotel te lopen waarbij we weer diverse keren worden aangesproken om iets te kopen of mijn schoenen af te geven. In het hotel trekken we de zwemkleding aan en zoeken verkoeling in het zwembad. Een aantal reisgenoten hadden blijkbaar hetzelfde idee. Om half 4 gaan we richting de kamer, maken een kopje koffie en even lekker lezen. Ik kijk alvast welke shirts ik achterlaat. De schoenen laat ik ook achter. Ik had al bewust oudere schoenen meegenomen voor deze reis. 

Om 19.00 uur is het gezamenlijke diner, op loopafstand van het hotel, waar ook Steve blijkbaar zijn onderdak heeft. Steve heeft morgen alweer een nieuwe rit. Vanavond zouden we eigenlijk van hem afscheid nemen maar hij brengt ons toch nog naar het vliegveld in Livingstone in Zambia om vandaaruit weer naar Chobe park in Botswana te rijden. Nadat het eten besteld is houdt Gerrit een korte toespraak om het cadeau dat we voor Steve hebben, aan te bieden. Hij krijgt wat over is van de fooienpot en daarnaast hebben we nog geld ingezameld. Kan hij goed gebruiken voor het realiseren van zijn droom: zijn eigen farm in het noorden van Namibië  opzetten. Nadat we gegeten hebben en nog een groep dansers heeft opgetreden, is het de beurt aan Jan om zijn speech voor Arno te houden. Ook voor Arno hebben we geld ingezameld. Wat hebben we geboft met Steve en Arno. Op tijd weer naar het hotel. Om 9.00 uur staat de truck weer klaar.

23) Zondag 2 oktober
Niet zo goed geslapen dus zijn we al op tijd op. We pakken de koffers en gaan ontbijten. Daarna nog even relaxen op de kamer want we zijn veel te vroeg. Om 9.00 uur vertrekken en we zijn al vrij snel bij de grens. De stempel van de grenspost van Zimbabwe hebben we snel. Nu nog de grenspost van Zambia. Daar gaat het wat langzamer. Paspoorten en $ 50,- per persoon afleveren bij de douanebeambte en dan maar wachten. Bijna een uur moeten we wachten. En het is warm. Buiten lopen de brutale bavianen vrij rond over de weg. Gelukkig zet het personeel na een tijdje de airco aan. Ik moet zeggen, deze reis levert wel wat mooie visa op in je paspoort, gecombineerd met de nodige stempels. We rijden door naar het vliegveld waar we hartelijk afscheid nemen van Steve. Hij heeft ons veilig over ruim 5000 kilometer weg van Kaapstad naar Livingstone gebracht.

Het inchecken verloopt snel, het is maar een klein vliegveld. De vlucht is op tijd en na een vlucht van 2 uur landen we op het vliegveld van Johannesburg waar de temperatuur veel aangenamer is. Wat een verschil. Op het toilet kleden we ons  om want we hadden allebei nog de korte broek aan. Hierna gaan we op zoek  naar een restaurantje voor een muffin en koffie. Daar treffen we ook Arno en hebben we nog een leuk gesprek. Over 3 weken gaat hij met een ander gezelschap dezelfde reis maken. De vlucht terug naar Frankfurt hebben we pech qua zitplaatsen. We zitten in de middelste rij en dan ook nog de binnenste 2 stoelen. En naast mij zit een behoorlijk corpulente mevrouw. Maar het geluk is aan onze zijde. De man naast Riet mag blijkbaar business class vliegen omdat daar nog een plekje vrij is. Riet schuift door naar het gangpad en ik heb nu een lege stoel tussen mij en de mevrouw. Een stuk aangenamer. Zeker voor een vlucht van 10 uur. Slapen gaat redelijk, voor Riet niet.

24) Maandag 3 oktober
Vroeg in de ochtend komen we op het vliegveld van Frankfurt aan. Weer door de douane heen en even wachten op de vlucht naar Schiphol waar we rond half 10 in de ochtend aankomen. We halen de koffers op en dan is het afscheid nemen van de reisgenoten. Samen met Maurice nemen we de trein naar Heerlen. In de trein vallen we steeds in slaap, gelukkig gaat de trein rechtstreeks. In Heerlen nog het laatste stukje met de bus en zijn we om half 2 weer thuis na een prachtige en indrukwekkende reis.

> Rondreis Zuid-Afrika, Namibië, Botswana & Victoria Watervallen