Reisverslag Family Tanzania & Zanzibar in de zomervakantie

Vrijdag 6 juli
Laatste dag thuis - inpakken, laatste inkopen doen & vooruit kijken! We hebben er zin in en zijn natuurlijk ook een beetje zenuwachtig. Vanavond starten met de malariatabletten, niet vergeten!

Zaterdag 7 juli 14.20u (NL tijd)
snelheid 874km/u
hoogte 10668 m
afstand tot eindbestemming 3470 km
buitentemp -38ºC
nog zo’n vier uurtjes vliegen!
Het was wel vroeg, toen de wekker vanmorgen om 5u ging, maar ik lag toch al een urrtje wakker, dus eigenlijk was het wel fijn dat-ie klonk! Rond 6u reden we uit Odijk weg. Het was lekker rustig op de snelweg, P3 was zo gevonden, en de shuttle bus leverde ons rond 7u voor de vertrekhal af. Het was heerlijk zonnig weer, ik voelde me heel relaxed. Ik had me dan ook voorgenomen van elk moment te genieten (en niet te denken ‘als maar eerst’… (vul maar in: ‘de bagage is ingecheckt’, ‘we in het vliegtuig zitten’, ‘we in Afrika zijn’) … dán … nee, gewoon van elk moment genieten, en dat lukt!
Rond de geplande tijd van 10.05u taxiede het vliegtuig (Boeing 777/200) naar de baan. En wat een kracht als de motoren dan gaan draaien! Hup, daar vlogen we, het Nederlandse landschap van nette dorpen, steden en weilanden verkleinden vlot.
En nu vliegen we boven de Sahara ter hoogte van Luxor, zie ik op het schermpje voor mij. Elke stoel heeft z´n eigen scherm, oortjes en afstandsbediening! Films, TV series, spelletjes of muziek, alles is te bekijken en te beluisteren. De tijd gaat dus vlot. Af en toe iets te drinken en te eten, helemaal prima!

Zondag 8 juli 20.15u (Afrikaanse tijd)
Heerlijke maaltijd van Paulo en Jacob achter de kiezen: pompoensoep vooraf, daarna gebakken aardappels, vis, groentenstoof (héérlijk: wortel, courgette, boontjes, aubergine) en spinazie. Verse ananas toe! Helemaal top.
Wat een andere wereld is Afrika, ik merk dat het me zeer veel doet, echt ontroerd moet ik soms een brok in de keel terugslikken. Vanmiddag in het dorp, zulke vriendelijke mensen, zo’n mooie natuur. En daar hobbelen wij dan zomaar in rond. Gisterenochtend stonden we nog op Schiphol en nu banjeren wij in Tanzania rond. Ik moest aan een Engels gezegde denken: the soul travels on horseback, je ziel landt pas later dan je fysiek ‘landt’. Maar zo langzamerhand begin ik vaste grond onder de voeten te voelen.
We zijn in Twiga Camp in Mtu wa Mbu. We werden vanmiddag door het ‘community project’ het dorp in meegenomen, het echte dorp. Hoe men het land en water verdeelde, wat men verbouwde, de verschillende stammen (120!) die hier heen waren verhuisd in de loop der tijd i.v.m. het aanwezige water (en dus de mogelijkheid tot het verbouwen van m.n. rijst en bananen), alles werd ons getoond en uitgelegd. Hoe men huizen bouwde: cheap: met takken en modder en daken van bladeren en boombast. Daar duurt ongeveer vier dagen en doe je samen. Daar hoef je niet voor te betalen, je geeft daarna een klein feestje met bananenbier! Of op de andere manier: als je geld hebt verdiend met de oogst van wat je hebt verbouwd: dan kun je een stenen huis bouwen.
In één zo’n ‘cheap’ huisje mochten we even om een hoekje kijken: het dak had nog een ander nut: je kon er prima spulletjes in opbergen: een kam en je tandenborstel bijvoorbeeld: je stak het tussen de takken!
Er was een stam, afkomstig uit Mozambique, gespecialiseerd in houtsnijwerk. Er werd uitleg gegeven en we mochten het proberen. En natuurlijk konden we ook wat kopen. Ook bezochten we een kunstenaars atelier (in de open lucht uiteraard) waar de kinderen hun eigen kunstwerk mochten maken. Alles héél relaxed en met veel gelach. Een mooie rastaman was werkelijk kunstig bezig met zijn schildersmes, we keken verwonderd en bewonderend toe. De kleuren zo mooi, de mensen zo vriendelijk, echt te gek.
Daarna liepen we verder, door het dorp, langs kleine erfjes, langs winkeltjes (ook één met CD’s en een hele grote dikke speaker voor de deur: daar kwam dus steeds die muziek vandaan!) langs bananenbomen, zwaaiende kinderen, fietsende jongens, kletsende vrouwen…
Uiteindelijk kwamen we uit bij het voetbalveld: tijd voor Tanzania vs Nederland! De scheids had een heus fluitje en de goals werden met twee stenen verduidelijkt. De kinderen voetbalden vol overgave. Als de bal uit was, deden de omstanders moeite de bal weer snel te halen (die soms ook op de rondscharrelende eenden landde). We moedigden iedereen aan, de spelers werkten zich in het zweet! Uiteindelijk verloren we (eervol!) met 2-1. De bal, die we hadden meegenomen, mochten de kinderen houden. Eveline, onze gids, vertelde dat op elke reis ze in een ander deel van het dorp voetbalde, zodat de ballen over de kinderen verdeeld werden, goed initiatief!
Na afloop smeerden we ons in met Deet, de zon zou zo ondergaan, en wandelden we terug naar Twiga Camp. We waren vies & stoffig, dus snel zwempak aan en plonzen maar!

Maandag 9 juli 19.10u
Vandaag was een enerverende dag. Vroeg opgestaan (6u), 6.15u ontbijt, 7u vertrek naar het Manyamara park. We hebben er onwijs veel gezien! Het was ongelooflijk en overdonderend, prachtig en mooi. Onverstoord staan de olifanten tussen de bomen te eten. Wat een voorrecht om dat allemaal te zien.
Maar vóór de olifanten zagen we bavianen, heel veel bavianen in groepen in de bomen, wat geweldig. Groot en klein, dik en dun, alle maten bij elkaar. En nog twee andere soorten: doodshoofdsaapjes en de blauwe aap, die heel bijzonder was om te zien. Bij de hippo pool boften we heel erg: de nijlpaarden waren uit het water en stonden aan de kant! Zo konden we ze heel goed zien. Daarachter een weidse vlakte met heel veel vogels: we herkenden ooievaars en marabu’s. Oja: op de weg naar het park toe waren een aantal bomen ‘overgenomen’ door een kolonie ooievaars! Hebben wij er één in Odijk, hier hele kolonies! De bomen en de trond eromheen waren totaal wit van de poep van de ooievaars (en stinken…).
Achter de vogels zagen we ook zebra’s, gazelles, en nog wat nijlpaarden waaronder een heel kleintje. Het was echt overweldigend weids en mooi.
Bij een latere toiletstop konden we in een soort vallei kijken, daar ontdekten we nog wat olifanten en héél erg in de verte spotten we onze allereerste giraffes!

Terug op de camping waren we nog best onder de indruk. even douchen en daarna heerlijk eten: karbonaadje (oid) met rijst en groenten. Toetje: taart! De koks hadden een chocotaart voor de jarige Martine gebakken! Lekker thee en koffie erbij, zalig! De kids vermaakten zich met een potje weerwolven. Daarna bijtijds naar bed, want de volgende dag wachtte de Serengeti!

Dinsdag 10 juli
We zijn vanmorgen in het donker om 5u opgestaan, tenten afbreken en truck inladen, 6u ontbijt, 7u vertrek. Het was een lange dag, bijna helemaal in de truck (ons GGG: grote groene gevaarte) - via Ngoro Ngoro krater die in nevelen was gehuld. We stopen aan het einde van de ochtend bij een Masai dorp waar we welkom werden geheten met een lied. Na het lied het dorp in waar werd gesprongen en gezongen. Na een tijdje werden we uitgenodigd om mee te springen (mannen bij de mannen, vrouwen bij de vrouwen). Handen vast en zingen & springen maar!
Daarna naar het schooltje. Tot 7 jaar mochten kinderen nog in het dorp naar school, daarna naar kostschool in de stad. Allemaal kleine kindertjes dus. We werden toegezongen en één mocht daarna voor de klas. Met de aanwijsstok erbij werden de cijfers en letters afgewerkt; eerst degene voor de klas daarna de rest alles hardop herhalen. Na de school werden we gesplitst en liepen wij met Lenny mee naar een huisje, van takken en koeienmest gemaakt. De vrouwen werden het huis uitgejaagd, en wij moesten naar binnen. Het was etenstijd, dus binnen brandde een vuurtje met een pannetje erop. Het rookte behoorlijk, dus werd het vuurtje voor ons gedoofd. Het hutje (waar je alleen gebukt in kon staan) bood ruimte aan 2 verhoginkjes van takken met koeienhuid erop. Een was het bed van pa en ma, de ander van de kinderen. Daar lag nog een kindje op te slapen! We moesten erbij gaan zitten. Lenny legde uit hoe de taken verdeeld waren: de vrouwen bouwen het huis met de door de mannen verzamelde materialen. De mannen zijn verantwoordelijk voor de bescherming van het dorp, de vrouwen voor de dagelijkse gang van zaken in het dorp. In het midden van het dorp een rond afsluitbaar gedeelte voor het vee ’s nachts, daaromheen de huisjes en daaromheen een omheining van acaciatakken. Het dorp telde zo’n 120 mensen, allen familie, broers en zussen met echtgenoten en kinderen. Hij zelf zat op school in Ngoro Ngoro, maar vertelde dat velen na hun opleiding toch terugkwamen om traditioneel te leven.
Na de bijeenkomst werden we naar een stalletje geleid van de vrouw wiens huisje we hadden bekeken. We kochten wat mooie souvenirs, na een stevige onderhandeling.

Daarna door naar de gate van de Serengeti. Daar konden we naar de top van een kopje lopen voor een spectaculair uitzicht over de Serengeti (betekent weidse vlakte). En tevens zagen we daar een hele bijzondere hagedis waarvan het mannetje eruit zag als Spiderman.
Paulo en Jacob hadden op het parkeerterrein intussen een heerlijke lunch voor ons klaar: rijst met coleslaw en brood en sap: ZALIG. Bij de toegang was oponthoud, er klopte van alles niet. Na lang wachten vertrokken we eindelijk, maar zo laat dat we echt vaart moesten maken. Rond half zes arriveerden we op ons kampeerterrein, waar Eveline heel erg blij werd! Want: we waren de enigen en hadden dus alle keus qua plek. In het midden van het terrein een soort ovalen hut waarin de koks terecht konden. Dit was ook afsluitbaar, zodat de voorraden (en de koks) ’s nachts veilig waren. Wij kozen een stuk vlak bij het toiletgebouw. Toen we net begonnen de truck uit te laden arriveerden twee andere trucks. Dus snel eerst de tenten eruit en op hun plek. We vormden een halve cirkel en de truck er tegenaan. De tenten stonden voor het donker werd: YES! We kregen duidelijke instructie: kinderen niet alleen naar het toiletgebouw, als het donker is maar nog actief in de cirkel, altijd met z’n 2-en of 3-en, als het donker is, met stilte in de cirkel NIET MEER DE TENT UIT.
Paulo & Jacob waren de maaltijd aan het voorbereiden. We namen een (koude) douche. Toch lekker, want we waren (heel) erg stoffig.
Bij de maaltijd was de duisternis ingevallen, dat gaf nieuwe uitdagingen. Het was (weer) overheerlijk: spaghetti met gehakt of groentensaus. Na de afwas wilde iedereen wel graag liggen en slapen. Dus: de tenten werden dichtgeritst en mochten niet meer open (gelukkig had iemand meerdere plastuitjes voor dames!)

Woensdag 11 juli
Vandaag om 6u op, aankleden, ontbijten, tandenpoetsen en de truck in voor de eerste gamedrive in de Serengeti. En wat voor een! Wat een prachtige vlakte, enorm en gigantisch. En wat hebben we een hoop gezien!
Eerst: 4 cheeta’s die een rode kop van het bloed hadden en zaten te eten! En aan de andere kant van de weg: leeuwen!!! Het was ongelooflijk. Kuddes zebra’s, gazelles, gnoes, buffels,  zoveel en overvloedig. Een krokodil in een watertje, in een andere poel nijlpaarden, het bleef maar komen.
John, onze chauffeur, had gehoord dat er twee leeuwen aan het paren waren. Dan doen ze het dus om de 5 minuten voor een paar dagen (!). De kans was dus groot dat we ze zouden kunnen spotten. Bij een groot veld (tja, er zijn alleen maar grote (enorme) velden in de Serengeti, maar goed) stonden al enkele jeeps til. Wij dus ook. Verrekijkers erbij en turen maar. ‘Ja,’ riep iemand, ‘bij die liggende boom, links erachter, daar ligt een leeuw!’ Alle verrekijkers werden gericht en scherp gesteld. ‘Weet je zeker dat dat een leeuw is?’ ‘Ja, hij bewoog!’ zo klonk het steeds weer. Geduldig wachtten wij op actie, het duurde en duurde… Toen ineens, enkele meters vóór de boom, werd een leeuwenhoofd boven het lange gras uitgestoken! Wij bleken op een termietenheuvel scherpgesteld te hebben! Pffff
En nóg een leeuw, en nóg een!! Maar liefst drie leeuwen verhieven zich uit het gras en liepen op hun gemak weg. Alle kijkers volgen…. wie was het mannetje? Wanneer volgde het paren? Rondom een boom zegen de leeuwen weer neer. Het was dat je wist wáár ze waren gaan liggen, dat je ze nog net zag, anders hadden we ze nooit ontdekt! Geduldig wachtten we af… maar het bleef rustig, dus besloten we verder te rijden. En opeens: actie op rechts!!! Het paartje leeuwen! Stoppen, motor uit, wachten. En jahoor, binnen enkele minuten stond het vrouwtje op, scherpte haar nagels aan de boom en liep daarna rond haar vrijer, haar staart in zijn manen zwiepend. En jawel, daar besprong hij haar, het duurde zo’n 10 seconden, en toen viel hij naast haar om, zelfs zo vol overgave, dat zijn poten even in de lucht omhoog veerden. En zo aanschouwden we dat nog twee keer! Het was fantastisch om dat op zo’n 50 meter afstand te kunnen zien. Wat een ervaring!
En op de weg terug naar de camping viel mijn oog op leeuwen die wilden oversteken, het bleken er vier die vlak achter onze truck de weg overgingen. We konden ze een heel stuk volgen, fantastisch!
Terug op de camping (13u) iedereen snel in de korte broek en slippers en goed insmeren.
Alweer een heerlijke maaltijd: pastasalade met avocado en een broodje.
Nu even lekker chillen in de schaduw, straks om half 4 weer een gamedrive & morgen weer vroep op (met tent afbreken in het donker) voor een lange rit en dan op expeditie in de Ngoro Ngoro krater.

De middag gamedrive in de Serengeti was SUPER! Vlak bij de camping stonden een paar giraffes heerlijk te eten. Dicht langs de weg, dus we konden het goed zien. We gingen op zoek naar het luipaard. En we vonden ‘m, na wat tips van andere chauffeurs, liggend in een boom. Iemand moet hem er eerder in hebben zien klimmen, anders zie je ‘m gewoon niet! Maar nu wel, en wat was-ie prachtig! De tekening op z’n vacht, de dikke poten die lui omlaag hingen, de staart die af en toe wat zwiepte. Het was alsof ie wist dat we naar hem (of haar?) zaten te kijken, want we werden alleen een blik op z’n achterhoofd gegund, omdraaien wilde hij niet. Maar wat superformiweldigeindefantakolosachtig!
En verder gingen we weer. Op een zeker moment reden we op een smalle weg en net aan de weg parallel aan de onze was het erg druk met kijkers. Daar moest iets spectaculairs te zien zijn. John draaide daar war het kon vakkundig de truck om, om op de kruising waar we vandaan kwamen de goede weg in te slaan. Wat was er toch te zien???
Een omhoogstekende zebrapoot! Een kill!! Toen we onze kijkers hadden scherpgesteld zag je ook af en toe een leeuwenoor of half leeuwenhoofd en een schuddende zebrapoot. Ze waren daadwerkelijk aan het eten! Wat een spektakel!
En opeens, nog een leeuwenhoofd! En een leeuw die aan kwam lopen. En daar, zijn dat welpen? We reden iets verder om te kunnen keren, want het werd al laat, we moesten voor donker weer terug zijn. Na het keren reden we weer op ‘the spot’ aan en toen: volledig zicht op 2 welpjes met daaromheen 4 volwassen leeuwen! Wat een dagafsluiting!

Terug op de campsite was het eten al bijna klaar. Tafel dekken, even opfrissen en aanschuiven maar. Paulo en Jacob hadden rijst met beef en/of veggies gemaakt en ‘bananensoep’ toe. We maakten van een waterfles en een zaklamp weer een mooie tafellamp en aten smakelijk onder de Serengeti sterren. De pubers aan één kant van de vier aan elkaar geschoven tafels en de ouders aan de andere kant (wat kunnen pubers toch een ongelofelijk lawaai maken!). Er waren drie flesjes bananenbier, lekker koud, om te proeven. Patrick, onze man uit België, had ons al verteld dat het naar ‘kots’ smaakte, dus dat beloofde wat. Maar echt slecht was het eigenlijk niet eens! Er was ook nog een fles Amarula (een soort Afrikaanse Bailey’s), die bewaarden we voor bij de koffie. Tijdens de afwas (beurt van de ouders) werd bij de keuken een kampvuur gemaakt. De jeugd was er als de kippen bij en zat als snel met rood/geel oplichtende gezichten rond het vuur. Maar ook de moeheid sloeg toe. Na de afwas nog even allemaal rond het vuur, maar de koffie met Amarula sloegen we over. Rond 21.30u naar bed, morgen weer vroeg dag.

Donderdag 12 juli
Om 5.15u zong Eveline ons wakker. Ik had die nacht het brullen van een leeuw en (weer) het lachen van de hyena’s gehoord! Ook hadden sommigen het grazen van de buffels gehoord, blijkbaar groeide vlak achter ons kamp lekker gras…

Na een heerlijk ontbijt, waarbij de zon schitterend opkwam, konden we tegen 7u inderdaad vertrekken. Voor het ontbijt hadden we vlot tenten en andere spullen ingepakt. We zaten allen in de bus en John stapte na een final check achter het stuur. We luisteren naar het geluid van een bijna lege accu, die onvoldoende power heeft om de motor aan te alten slaan. Ik grapte “allemaal eruit, duwen!” maar Eveline zei dat het met startkabels en/of de reserve accu wel zou lukken. Wat schetste onze verbazing toen er twee, vrij slanke, om niet te zeggen iele, Afrikanen langs de truck naar de achterzijde liepen en even later de truck langzaam in beweging kwam!! We gierden van het lachen, hoe kon dat nu? En na enkele meters draaide de motor van ons GGG (grote groene gevaarte)!!! Maar toen we omkeken, kwamen ook wat andere potige toeristen uit een andere groep die op de campsite verbleven, achter de truck vandaan, lachend en klappend. Tja, die twee Afrikanen hadden hulp gehad (kon ook niet anders).
We vertrokken, en reden weer de weidsheid van de Serengeti in. En opeens kwam rechts Paulo aangehold!!! Waren we hem vergeten??? Vast niet, maar alweer lagen we dubbel.
Nog geen tien minuten waren we onderweg toen we rechts in een markante boom… een leeuw zagen liggen! Goudgeel oplichtend in de opkomende zon. Jawel, wat boffen we toch de hele tijd. Ook zagen we later langs de weg twee vossen wegsprinten.
Vandaag zou een lange dag worden. Door de Serengeti, door het land van de Masai naar de ingang van de Ngorongoro krater. We hobbelden er in het vele, vele stof doorheen. Maar we schoten wel goed op en rond 12 uur waren we bij de jeeps. Een toiletstop was nodig, maar Eveline waarschuwde ons: het waren “niet de meest fijne”. We bereidden ons voor op het ergste, maar: men had geklust: schoon en netjes, wit betegeld, met toiletpapier en zeep uit een dispenser om onze handen te wassen! Wat een luxe!
Er waren vier jeeps, dus we splitsen de families op. Het was (nog) best fris! Beneden in de krater wachtte weer een weidse vlakte met ook stukken woud, een zoutmeer en diverse waterpoelen. Hier werd met name ‘gejaagd’ (met de kijkers en lenzen) op de neushoorn. Maar er was natuurlijk nog veel meer moois te zien. Naast zebra’s, gnoes, waterbuffels, gazelles ook flink wat hyena’s, zelfs slapend langs de kant van de weg, en jakhalzen. Olifanten zagen we, kraanvogels, secretarisvogels. In het zoutmeer duizenden flamingo’s, een roze zwerm, wat schitterend!!! Ook weer hippo’s in poelen.
Op een gegeven moment stonden we op een wat hoger gelegen weg naar een hele (héle) verre groenstook te kijken want daar, zo zei onze gids, zat de ‘black rhino’. Sommigen gilden inderdaad na een lange turende blik door de verrekijker dat ze ‘m zagen, maar ik kon werkelijk niets ontdekken. Ik kreeg het gevoel dat dit de plek was waar elke gids op een gegeven moment zei dat-ie daar zat, als-ie eerder niet gespot was. Maar ach, het werd er niet minder leuk om!
Na een tijdje rijden arriveerden we op een plek met véél jeeps en kijkers. Wat zagen ze toch? En toen zagen wij het ook: twee luierende leeuwen, vlak aan de weg! Eén werd wakker en begon zich te wassen, net een grote kat! Zo dicht waren we nog geen leeuw genaderd! En ze trokken zich van ons dan ook hoegenaamd NIETS aan, ongelooflijk!

Het was tijd om de krater weer te verlaten en naar de camping in Karatu (Kudu lodge & campsite) te gaan, de jeeps brachten ons, want de truck was al daarheen nadat ze ons hadden afgezet. En wat een heerlijke verrassing wachtte ons daar: de tenten waren al opgezet! We bedankten Paulo & Jacob daar zéér voor, wat fijn!
Eerst: heerlijk WARM douchen, wat zalig. Het warme water kwam uit een (hele) grote ketel die met een houtvuur werd opgestookt… Al het stof uit de haren - zalig!
Daarna gaven we onze vieze broeken en shirts af bij de receptie, wat een service! En we verkenden het terrein. Het zwembad was nog mooier dan we op internet hadden gezien. Er was een bar, een internet café, een souvenir winkeltje. Een schitterend begroeid terrein en ook nog mooie bungalows.
Bij terugkomst wachtte de heerlijke maaltijd en daarna koffie met Amarula.

Vrijdag 13 juli
De volgende ochtend pas om 8 uur ontbijten, wat een luxe! De rest ging naar de Bosjesmannen, wij besloten er een rustig dagje van te maken. Eva en Lucy gingen na het ontbijt weer lekker naar bed, ik ging een klein wasje doen van ondergoed en sokken en Enrico regelde het opladen van de batterijen. Rond 10.30u liepen we naar het dorp. Net toen we tegen elkaar zeiden dat we helemaal niet besprongen werden door verkopers, kwam er één jongen naast ons lopen en knoopte een praatje aan en als snel volgde de andere. Waar kom je vandaan? Holland. En onmiddellijk werd dan in het Nederlands gevraagd ‘hoe gaat het’ etc. etc. en werd met ons opgelopen. De een noemde zichzelf Mister Cheapo (hij had van alles in de aanbieding) en de ander Mister Businessman, hij had grootse plannen! We gingen begeleid naar een winkeltje om wat inkopen te doen. Daarna weer verder, we werden een kleine optocht. We stopten bij een winkeltje om een Masai kleed te kopen als souvenir. En binnen zagen we een mooie turkoois pareo met dolfijnen voor Lucy. Enrico startte de onderhandeling. Samen zouden ze 60.000 Tzs moeten kosten. Uiteindelijk, na nog een keer weglopen ook, eindigden we op 30.000 voor twee.
Op de weg terug naar de camping gaven we beide jongens 1000 Tzs (‘for school!’) en kochten we van een meisje langs de weg nog bananen. Superleuk uitje, zo zelf op je gemak in een stadje!
Terug op de camping een potje kaarten met z’n viertjes en toen was het al 13u en had Paulo een heerlijke lunch voor ons klaar! Salade met brood en worst, ananas toe. En daarna nog een lekker bakkie Africafé.
’s Middags heerlijk in en rond het zwembad.
Om 19u stond het eten weer voor ons klaar. Vis deze keer, met noedels en groenten. het smaakte weer overheerlijk. De jeugd was aan de beurt voor de afwas en de ouders togen naar de bar. Het was buiten bovendien best fris. Er was nog een dans & drum optreden voor de liefhebbers. Een heerlijk Kilimanjaro biertje in de bar genuttigd. Iedereen lag rond 22u weer in bed.

Zaterdag 14 juli
Vandaag om 6.30u gewekt, het werd al licht. Luxe: in het licht de tent afbreken/inpakken en inladen. 7.15u zaten we aan het ontbijt, het gaat ons steeds beter (lees: sneller) af! Rond 8.30u waren we idd gereed om te vertrekken. Net ná Karatu eerste stop bij T-shirt winkel. Daarna een stop met view over Mayara Park.
En verder ging de reis, naar Tarangire National Park.

Daar zijn we dan nu aangeland. De tenten zijn in een cirkel voor een (hele) grote baobab boom neergezet en er is hier (heel luxe) een soort betonnen verhoging met dak en elektrische verlichting waar we de tafels en stoelen neer kunnen zetten. Ook deze campsite is middenin het park, zonder hekken. Wel is er een guard met geweer die ’s nachts de wacht houdt.
Inmiddels staan Paulo en Jacob onze lunch klaar te maken onder een andere boom…

14.45u
En opeens hoorden we Eva roepen ‘kijk, een olifant!’ en jahoor, op zo’n 200 meter stond een olifant te grazen. Eva ging daarna rustig verder ballen met de rest van de pubers. Wij ouders stonden ons te verbazen hoe dicht hij onze plek was genaderd en schoten de een na de andere foto - wat schitterend mooi! Straks om 15u weer een gamedrive!

En wát een gamedrive werd dat weer! Ten eerste is Tarangire een zeer mooi park, glooiend landschp, een rivier (de Tarangire) die er doorheen kronkelt, veel markante baobab bomen en zoveel schitterende dieren!
In de eerste waterpoel die we tegenkwamen stonden vijf olifanten, één bijna helemaal onder water, één er half in, één er al uit (donker, bijna zwart was hij nat) en de andere twee aan de kant. John zette de motor uit, want wát een schouwspel! Ik had er uren naar willen blijven kijken!
Daarna naar de rivier, waar we vanuit ons eerste standpunt 1 mannetje met 3 vrouwtjes leeuwen zagen liggen in de rivierbedding. Later reden we naar een hoog gelegen viewpoint en toen bleken er geen 3 maar 6! vrouwtjes te liggen. Op dat viewpoint sprongen overigens veel meneer Nilsson aapjes rond. Als ze elkaar riepen, leek het wel iets op een geit!
Onderweg vele impala’s en gnoes gespot. Op de terugweg naar de campsite een schitterende zonsondergang achter de baobab bomen. Pfff, wat mooi allemaal! En vlakbij de tenten weer een olifant! Toen het echt donker was vroeg je je toch af wat daar verderop dan nog allemaal stond, naar ons te kijken?
Paulo en Jacob hadden rijst met goulash en groenten voor ons klaar. Het is te merken dat ze van koken houden. Door de rijst roeren ze bijvoorbeeld wat halve wortelschijfjes, zo gezellig! Toe weer verse ananas voor de nodige vitamientjes en vezels. De kids aan de afwas, de ouders rond het kampvuur met een bodempje Amarula.
De ranger arriveerde met geweer, hij zou de nacht waken rond de campsite, een iets veiliger gevoel bood dat toch wel…
Toen ook de kinderen zich rond het vuur schaarden, toverde Eveline takjes met een scherpe punt tevoorschijn en… marshmallows! Wat een klein feestje! Daarna, rond 21.30u: bedtijd!

Zondag 15 juli
Vandaag stonden we om 6 u op, een kleine snack (halve pannenkoek met banaan) en een beker koffie of thee en om 6.30-6.45u op pad: de laatste gamedrive! En wat voor een: een kudde van 21 olifanten met babies! John zette de motor uit. Wij hielden onze adem in. Een aantal minuten bleven zowel zij als wij doodstil naar elkaar kijken. Toen besloten ze dat de kust veilig was en zette de kudde zich in beweging. Op een aantal meters naast de truck passeerden ze ons. Je hoorde alleen het ruisen van het gras waar ze in liepen, geen gedreun of andere geluiden, ongelooflijk. De groten aan de buitenzijde, de kleineren tussen de groteren in. Spectaculair en ook ontroerend om mee te maken!
Ook zagen we het lievelingsvogeltje van Eveline: de vorkstaartscharrelaar. Deze werd nóg mooier als-ie zou wegvliegen zei ze, dus toen iedereen ‘m had vastgelegd probeerden we hem te laten opvliegen door geluiden en bewegingen te maken. Maar neehoor, hij was onverstoorbaar en bleef prinsheerlijk op z’n tak zitten!

Terug in het kamp heerlijk ontbeten en daarna inpakken en verder op reis. Met wat weemoed reden we weg van deze bijzondere plek.

Op een kruispunt van wegen, waar Paulo wat inkopen deed, stonden in een mum van tijd de straatverkopers weer rond de truck. Enrico ontpopte zich bij de deur als gewillig tussenpersoon. Uiteindelijk kochten de kids een mooie gele armband voor John!

Tegen 13u bereikten we het slangenpark waar we werden rondgeleid en waar de kinderen slangen, krokodillen (kleintje!) en een schildpad mochten vasthouden. Ondanks eerdere terughoudendheid hier en daar, hield iedereen toch de slang vast. Het was een kleine zandslang en bleek minder eng dan gedacht.
Terug op de parkeerplaats hadden Paulo en Jacob de lunch klaar. Op het parkeerterrein waren nl. ook kleine afdakhuisjes waar ze daarvoor de ruimte hadden! Er was bietensalade, coleslaw en brood met worst. Smullen maar! Daarna verder, het zou nog zo’n uurtje rijden zijn naar Arusha, het Impala Hotel. We keken er toch wel heel erg naar uit: een warme douche, een bed, een toilet op de kamer… Rond half vier waren we er. Snel naar de kamer, zwemkleding aan en even plonzen in het (superkoude!) zwembad. Daarna lekker douchen en wat tutten (stof uit alles kloppen bijvoorbeeld, nagels knippen, je droge huid lekker insmeren en schone kleren aan! ZALIG!)
Om 19u troffen we elkaar weer beneden in de bar voor een drankje en daarna namen we plaats in één van de restaurants. De kinderen achterin, wij voorin. Er waren meerdere restaurants in het hotel; o.a. Chinees & Italiaans, maar je kon overal van elke kaart bestellen. De meesten kozen van de Chinese kaart. Het duurde even, op z’n Afrikaans pole pole, maar toen uiteindelijk alles redelijk tegelijk arriveerde, was het zeker de moeite waard. Het smaakte voortreffelijk.
Na de maaltijd in een heerlijk zacht bed met echt kussen (niet een fleece trui opgepropt in een sloop). We sliepen als een roosje. Pas om kwart voor negen zouden we weer moeten inladen, dus we konden best lang slapen!

Maandag 16 juli
Na het inladen eerst naar de pinautomaten, iedereen wordt weer miljonair! Daarna naar de supermarkt, gelukkig vonden we desinfecterende gel (die was al op) en kaarsjes voor op de verjaardagstaart van Eva. Vlakbij de supermarkt in een heerlijk koffietentje koffie gekocht voor Paulo, Jacob en John en uiteraard trakteerden we onszelf ook op een heerlijke café latte! Na ongeveer twee uur rijden door een groen landbouw landschap arriveerden we op Honey Badger Lodge & Campsite net buiten Moshi! Een schitterend zwembad lachte ons toe!
Vlakbij het veldje waar we onze tenten mochten opzetten was weer een keuken en twee aanrechten met kranen voor de koks. In de tijd dat wij de truck uitlaadden, de tenten opzetten en bagage verzorgden, bereidden Paulo en Jacob weer een heerlijke lunch: tonijnsalade met brood. Daarna deed ik een wasje en gingen we rond en in het zwembad de middag wegluieren, zalig!
Vanaf een bepaald punt bij het zwembad kon je de Kilimanjaro zien! Schitterend!
In een hoekje werd een ‘nagelsalon’ ingericht, hier en daar kwamen nagellakjes en -stiftjes tevoorschijn waarmee gewillige slachtoffers van o.a. zebranagels werden voorzien. Jelle bleek een meester zebrastrepenmaker!
De gezinnen:
Rita en Rik met Douwe en Jelle
Renate en Patrick met Mira en Wietse
Martine met Bram
Antoinet en Erik met Ties, Anne en Max
Annemiek met Roosmarijn en Nynke
Karien met Maas
en wij natuurlijk Annet en Enrico met Eva en Lucy
13 kinderen en 11 ouders

Na het zwemmen lekker douchen en aan tafel. Deze keer hadden we ook ugali, de maïspap die volgens Tanzanianen bij elke maaltijd gegeten hoort te worden (anders heb je niet gegeten). het smaakte inderdaad naar niks, maar samen met de spinazie en groenten was het OK. De gefrituurde visjes smaakten perfect! Echt weer top!

Na het eten de muziek- (djembé‘s) en dansgroep. Sommige kinderen beweerden bij hoog en bij laag dat ze niet mee zouden dansen, maar de muziek was zo opzwepend en de dansers zo enthousiast, dat bij het tweede nummer iedereen (zelfs Enrico!) meedeed. We werkten ons in het zweet! Echt leuk. Op een gegeven moment moesten de drums worden gestemd: boven een vuurtje, daarvan ging de gespannen huid wat losser zitten. Eva had er al een vast en ‘stemde’ er lustig op los. Daarna mochten Ties en Eva echt drummen, het bleek moeilijker dan gedacht! En verder ging de muziek. Freddy, de gids die ons de volgende dag zou vergezellen, maakte opnames van onze schuddende achtersten met z’n iPhone. En ook John deed mee. Het was een superleuke avond en daarna viel ik als een blok in slaap.
Werd wel, zoals deze hele reis, vroeg wakker, rond 5u. Om 6u eruit, heerlijk yoga doen aan het zwembad, de Kilimanjaro was helaas niet in zicht, maar in wolken gehuld. Toch waren het hele speciale zonnegroeten! Maar toen ik lekker warm werd, ontdekten de muggen me, en de Deet van de vorige avond was al uitgewerkt. Het bleef dus bij drie kwartier, en toen maar naar de douche. Een heerlijke warme douche, een perfecte afronding!

Na het ontbijt maakten we een lunchpakketje klaar, en gingen we op weg naar de grotten van de Chacca people. Een stam die in hoger gelegen (boven 1000m) leefden en in droge tijden werden belaagd door Masai. Om zich te beschermen was een uitgebreid gangen- en kamerstelsel onder de grond uitgegraven. Niet zomaar, maar in de goede aardlaag, op de goede plek, goed beschermd en met alle benodigde en vernuftige verdedigingsmechanismen. het was een heel informatief en bovendien leuk bezoek. Ook zagen wij hoe ze in ‘vredestijd’ in hutten leefden. Onze gids Freddy had tot z’n achtste ook nog zo geleefd. De grotten waren overigens nog tot circa 1930 in gebruik. Niyerere, de eerste president van Tanzania, heeft zijn land gesmeed van 120 stammen: hij schafte het begrip ‘chief’ af, iedereen mocht zich overal in het land vestigen (stammengrenzen waren dus ongeldig) en men leerde en gebruikte één taal: Swahili.
Na het bezoek aan de grotten liepen we naar de watervallen, die werden gevormd door smeltwater van de eeuwige sneeuw van de Kilimanjaro. De durfals gingen zwemmen en eventueel ook onder de ijskoude waterval staan! Daarna een groepsfoto en een pcknick met de meegebrachte boterhammen, pannenkoeken, tomaten, komkommer en bananen. Heerlijk.

Rond 16u waren we terug bij het zwembad en childen we… De pubers bijeen op twee bedden, en de ouders aan de andere kant van het zwembad met een Kilimanjaro, Serengeti of Tusker. Antoinet lustte wel rode wijn, waarop de dame van de bar zei: ‘we have two kinds of wine, a glass or a bottle?’ waarop wij in lachen uitbarstten.

De laatste avond in Honey Badger was weer prima, lekker eten (cake met custard toe!), koffietje toe, zich afzonderende pubers… Tussen 21.30 en 22u lag iedereen weer in de tent en was het stil.

Dinsdag 17 juli
Bij licht opgestaan, 8u ontbijten, 9u vertrek.
We hadden een lange rit voor de boeg, we maken het ons in de truck gemakkelijk. Leuk is wel dat we steeds vlotter en sneller alles in de truck geladen hebben!
Antoinet voelde zich ziek en iedereen leeft mee, ook John. Dit resulteerde in flink doorrijden! Wat ook lukte, het was rustig op de weg. Eveline vertelde dat hij had gezegd dat we om 13u op de camping zouden zijn (terwijl 16u normaal was). Tegen 12u maakten we een stop bij het Liverpool Restaurant langs de weg. Het leek van een afstand wel wat maar dat was het beslist niet! Een stop voor vele (heel vele) reizigers en heel (heel) erg smerig, m.n. de toiletten. Sommigen moesten zelfs kokhalzen van de lucht. Snel weer verder dus. Bij het kruispunt waar we de afslag naar de bergen zouden nemen, stopten we, want Paulo en Jacob moesten nog inkopen doen. Daarna reden we de bergen in. En ook hier konden we goed doorrijden, men had afgelopen jaar de weg zeer verbeterd, tot ieders vreugde. We waren rond 13.30u op de camping!
Ooit gesticht door Duitsers: Muller’s Mountain Lodge. Mooi tegen een bergwand aan. In de tijd dat wij de tenten hadden opgezet, werd de lunch bereid. Na de lunch bleven we als ouders nog even lekker natafelen met koffie en thee en togen de kinderen met voetbal naar het naastgelegen dorp. Rond 16u wandelden we er ook heen en vonden Tanzania - Nederland 4-3! Het veld was héél bijzonder; op een bult in het landschap, met koe en kalf, huisjes eromheen, toeschouwers, overstekende kippen, overstekende dames met van alles op hun hoofd. maar gevoetbald werd er met overgave!
Na de wedstrijd zochten we de bar van de camping op waar we een heerlijk biertje nuttigden. De temperatuur was ’s middags, met name in de zon, best aangenaam, maar nu de zon onderging werd het niet alleen donker, maar ook koud. De maaltijd was weer uitstekend, beef stew met lekker veel knoflook en gember, groenten (w.o. bloemkool, sperziebonen, wortel) in een heerlijke saus en rijst. Vooraf een courgette soepje (er is overigens elke dag soep vooraf!) en toe sinaasappel en mango. Ook zo lekker trouwens, bij elke maaltijd krijgen we vers fruit.

Woensdag 18 juli
Na een koude en klamme nacht (waar we op voorbereid waren, kleren aan en goed in de slaapzak en alle tentflappen dicht) om 8u ontbijt, dus op ons gemakje opgestaan. Rond 9.30u vertrokken we met Francis, onze (76-jarige, kwieke) gids, voor een wandeling. We kwamen door wat dorpjes, iedereen groet vriendelijk Jambo! en zwaait. Toen we langs de plaatselijke creche liepen, kwamen alle kindertjes naar buiten om te roepen en te zwaaien. We bleven staan, schudden handjes, lachten naar elkaar. Op een gegeven moment zongen ze gezamenlijk een lied (met gebaren) voor ons. Na het applaus zongen wij het Maneschijn lied terug. Wat was het ontzettend leuk.
Daarna kwamen we langs nog een school, nu voor iets grotere kinderen. In een soort grote ‘kudde’ stonden ze naar ons te lachen en te zwaaien. Op de foto wilden ze niet, en soms schrokken ze en deinsden ze en masse naar achteren.
We volgden smalle paden, nu echt door het woud. We zagen bijzondere planten b.v. een plant met grote, zachtharige bladeren met stevige doorns erbovenop. En een wurgvijg, die slingerend langs een andere boom omhoog groeit en uiteindelijk zijn gastheer boom verstikt. Ook kwamen we bij een mooie waterval, waar onze gids nog een kameleon vond in de struiken. We hadden er op een camping ook al een gezien, maar ook deze was weer net zo bijzonder!
Terug op de camping weer lekker lunchen: Paulo had patat gebakken!!! Met avocadosalade, versgebakken broodjes en spaghetti. Watermeloen toe! Even was er onenigheid wie er moest afwassen, maar uiteindelijk hield de jeugd zich aan haar afspraak.
Na het afwassen maakten we een kampvuur en bedankten John, Paulo en Jacob. De fooi werd overhandigd met gedicht, voorgedragen door Mira. Roos overhandigde aan Paulo onze handgeschreven Hollandse recepten en aan John ‘the best driver in the world’ oorkonde.
En tot onze verrassing kreeg Eva vast een cadeautje: een onderwater cameraatje - van Eveline. Wat ontzettend attent!

Vrijdag 20 juli
Het was best vroeg vanochtend (6u) en koud (ongeveer 8 graden C) maar heel mooi, zonsopgang tussen de bergen. Supervlot ingepakt en ingeladen, voor 7u zaten we al aan het ontbijt! De reis vandaag was lang: we vertrokken om 8.15u en om 17.15u arriveerden we in Dar es Salaam. Met een korte lunch-stop (waar we ons zelfgemaakte pakketje op peuzelden) en twee korte toiletstops.
Het eerset stuk, de bergen weer uit, was prachtig. Nog koud, maar daar waren we op gekleed. Het landschap deed soms denken aan Indonesië; terrasvormige landbouwveldjes met hoge palmen. En zo groen! Lager gelegen veel sisal plantages. Ook veel maïs verbouw, soms rijst en overal bananenbomen. Langs de (enige verharde) doorgaande weg trokken dorpjes, stadjes, gehuchten aan ons voorbij - vaak zwaaiende kinderen - en op elk punt waar de truck langzaam moest rijden (elk dorp had z’n drempels) de verkopers met van alles, veel sinaasappels in een keurig torentje plastic verpakt, flesjes frisdrank, chips, you name it, we’ve got it!

John reed ons veilig door het land, en het land was indrukwekkend en gevarieerd. Ook hele stukken rode aarde, die zo schitterend afstak tegen de groene begroeiing. Soms ook droge, dorre stukken, zelfs soms brandend! Een totaal andere wereld dan waar we aan gewend zijn. Naarmate we dichter bij DeS kwamen, werd het drukker en viezer. Steeds minder zwaaiende kindertjes ook.
Dar es Salaam is een grote, drukke stad! Ons hotel is een soort appartementen gebouw. Wij hebben drie slaapkamers, drie badkamers, een eet/zitkamer met breedbeeld televisie, een compleet uitgeruste keuken met bijkeuken. Roomservice bracht ons burgers en chips. We kijken uit naar (en zijn toe aan) Zanzibar!

Zaterdag 21 juli
Na een warme nacht op een hard bed in Dar es Salaam om 7u ontbeten, om 8u in de bus naar de haven. De voorspelde chaos viel enorm mee, we konden redelijk rustig doorlopen. De boot trip was aangenaam, we zaten op het bovendek in de buitenlucht. Het duurde twee uur, van 10.15 tot 12.15u en daar was Zanzibar! Mooie koloniale gebouwen, palmen en wit strand. Eerst de haven, nu iets meer chaos, maar niet vervelend. Formuliertje invullen, pascontrole, vaccinatiepas controle en door het hek. Daar stond alweer de bus te wachten.
Eveline had ons ’s morgens geïnformeerd dat vandaag de Ramadan begonnen was en dat de dames schouders en knieën liever bedekt hielden. In Dar es Salaam en zeker op Zanzibar wonen veel moslims, dus wel zo netjes om hier rekening mee te houden.
Zanzibar is heel anders dan het vasteland, wat welvarender en de mensen zien er ook zo uit: verzorgder, kleuriger. Het eiland zelf is groen, veel palmen, heel mooi. Van de haven naar het Amaan complex was een rit van anderhalf uur. O, wat is de Indische Oceaan mooi! Ons restaurant lag aan /over de zee/het strand en nadat we onze tassen op de kamers/in de huisjes hadden gedropt, heerlijk late lunch genoten met zeezicht, wat wil een mens nog meer?
Zanzibar is een paradijsje! ’s Middags heerlijk aan het zwembad en op het strand. ’s Avonds met de hele groep in het restaurant van Amaan gegeten. Elk gezin een nummer, wel zo handig met bestellen en afrekenen. De huisjes zijn eenvoudig, maar lekker schoon en met een eigen boiler, dus altijd fijn warm douchen! En, o, wat is een toilet op de kamer toch heerlijk! Het bed is precies pas, alleen Rik (>2m) moet diagonaal vrees ik.

Zondag 22 juli
Deze dag helemaal niets gepland! Is wel even wennen na een aaneenschakeling van volle dagen! Maar wel heerlijk. Lang aan het ontbijt gezeten, nog een koffie, en nóg een koffie, mmm. Toen een wasje, een boodschapje en daarna aan het zwembad. Enrico gaf de meiden een cursus snorkelen zodat ze daarmee vast vertrouwd raken voor morgen (snorkel excursie). De dames waren snelle leerlingen. Lunch in het hotel (aan zee) en ’s middags het snorkelen in zee uitproberen. Ook dat ging goed. Lucy wilde alleen niet te ver, en bleef dus op een gegeven moment bij mij aan het strand, terwijl Eva en Enrico verder de zee in snorkelden. We zouden om 15.30u verzamelen voor een wandeling naar de zeeschildpadden opvang. Inmiddels was die tijd al gepasseerd en vader en dochter waren nog steeds aan het snorkelen. Duidelijk geval van tijd vergeten! Later bleek waarom: ze zagen zo dicht bij de kust al zoveel moois! Een rog, clownfish rond anemonen, trompetvissen etc. Toen ze uiteindelijk weer op het strand waren, snel achter de anderen aan die we troffen bij de ingang uiteindelijk, op het noordelijke tipje van het eiland bij de vuurtoren. Er waren veel zeeschildpadden, ‘bijvangst’ van de lokale vissers. Er werd uitgelegd hoe ze leefden, dat ze wel 120 jaar oud kunnen worden en vegetariër zijn. Wie het wilde, mocht met duikbril en snorkel het water in bij de dieren. Lucy ging als één van de eersten erin! Ze vond het wel leuk en bleef heel rustig drijven.

Daarna liepen we door het dorp Nungwi weer terug. Alle knieën en schouders moesten weer bedekt, alhoewel, alleen die van de vrouwen natuurlijk. In het lokale stoffenwinkeltje een mooie tas met zebra’s voor Lucy gekocht.
‘s Avonds in Cinnamon restaurant gegeten. Hier stonden zelfs flesjes ‘dettol’ op tafel, heel fijn en vriendelijke service. Na het eten troffen de pubers elkaar bij het zwembad om nog even te ‘chillen’.

Maandag 23 juli
Vanochtend ‘vroeg’ op, 7.30u ontbijt want om 8.30u vertrokken we (de hele groep) voro een dagje snorkelen. Eerst brillen, snorkels en flippers passen en daarna op de boot. Een (grote) dhow. Op de motor een heel stuk, maar de wind waaide goed en dus werd ook het zeil gehesen. Dat is mooi om te zien, hoe de mannen op elkaar zijn ingespeeld en met z’n drieën zo’n grote boot besturen/bedienen.
Om de noordpunt voeren we naar een eilandje voor de oostkust waar een groot rif aan vastzat. Onderwg bij een strandje de ‘kok’ afgezet die daar vast voor de lunch zou zorgen.
Op de snorkelplek waren we niet de enigen, maar het was groot genoeg. Enrico ging eerst met Lucy. Die vond het toch best spannend en wilde na een kwartiertje weer terug naar de boot. Ik snorkelde intussen samen met Eva. Toch wel heel speciaal, zo hand in hand door die andere bijzondere wereld te zweven. Ze nam uiteraard foto’s met haar cameraatje en ik nam er wat van haar. Later troffen we Enrico weer en met z’n drieën snorkelden we verder. Zebravissen, butterfly fish, chocolate dips, trompetvissen, ‘Nemo’s’ en ‘Dory’s’ en nog een heleboel andere soorten. Heel mooi en bijzonder.
Terug op de boot sprongen de kinderen één voor één van het dak, terwijl Evelien ze steeds op de foto zette. Toen iedereen weer aan boord was, zette de kapitein koers naar het lunch-strand. Op de heenweg had Enrico aan de kapitein gevraagd of er een kans was dat we dolfijnen zouden zien. Hij reageerde nog net niet lacherig, maar antwoordde dat de kans heel klein was. Dat ze meer aan de andere kant van het rif zwommen, in dieper water. Maar toen we dus terugvoeren; een hele groep tuimelaars!  Wel 25 volgens Lucy. We zagen ze tweemaal, vlak bij onze boot door het water gaan. Wat schitterend mooi! En wat fijn voor Lucy. Eindelijk dolfijnen in het wild gezien. De vakantie is nu ook op dat punt helemaal goed, niets meer te wensen!
Op het lunchstrand waren we wederom niet alleen, maar wij waren wel de enigen met een heerlijk schaduw dakje om rustig te kunnen eten zonder te verbranden. Daarna nog even lekker luieren op het strand. Tot slot weer terug naar de boot en terugvaren. Nu tegen de wind in, dus het duurde wat langer, maar we zaten aangenaam, schommelend op het water. Toen op een gegeven moment het zeil uitgerold werd, ging het iets te snel en zwiepte het zeil langs Rik’s hoofd en nam zijn bril mee, die in zee viel! Het was niet diep, maar zien kon je ‘m niet. Zonder aarzelen pakten twee van de drie bemanningsleden duikbril en snorkel en doken het water in. De boot lag niet stil, dus wij verwachtten niet zo veel heil van deze poging. Maar wat schetste onze verbazing: na enkele minuten was de bril gevonden (op een totaal andere plek dan waar wij ‘m hadden verwacht).
Bij terugkomst heerlijk douchen (en aftersun smeren) en ’s avonds gegeten bij Langi Langi. We hadden een tafel boven het water en toen ik zo onder me het klotsen van de golven horode, voelde ik het wiegen van de boot weer.

Dinsdag 24 juli
Vanochtend maakten Antoinet, Patrick & Renate, Annemiek & Roos en Lucy en ik de Spice tour. We stapten om 9u in het busje en hadden instructies van Eveline mee over wie we hoeveel fooi moesten geven (heel belangrijk dus). Na een rit van ongeveer een uur bereikten we de plantage. Door onze gids werd uitgelegd dat de mensen in zijn dorp (150 zielen groot) zelf tuinen hadden voor commerciële doeleinden en dat deze tuin was aangelegd (gezamenlijk) voor rondleidingen en informatie. Bij elke plant moesten we uiteraard eerst raden wat het was, aan de hand van wat we zagen en roken. Renate had veel goed - ze won met vlag en wimpel! Het was erg leuk, de gidsen maakten er een interessant en geanimeerd geheel van. We kregen allemaal een soort puntzakje, gevouwen van bananenbladeren, om de diverse kruiden en specerijen in te verzamelen. De kaneelboom werd The Golden Spice genoemd omdat van deze plant álles gebruikt wordt; de wortel, de bladeren, de bast, alles heeft een nut. Kaneelstokjes zijn gedroogde stukjes bast, het krult bij het drogen vanzelf zo mooi om! Nooit geweten.
Aan het einde werd ons gedemonstreerd hoe de kokosnootpalm beklommen werd; met een touw, geknoopt tot een cirkel, die tot achtje gevouwen werd, in elke lus een voet en dan springend omhoog! We mochten het ook proberen, maar dat durfde niemand. Daarna verse kokosnootmelk drinken (is nog heel helder en niet zo zoet, erg dorstlessend) en de kokos uit de noot eten (fris en vochtig, heel anders dan de droge kokos zoals wij die gewend zijn te eten). Daar kregen we ook allemaal gevlochten spulletjes: ketting, ring, kikkerketting, tasje, kroon en voor Patrick een hoed en stropdas! Heel kunstig!
Verder naar het verse fruit! Eerst even handen wassen en toen kregen we sinaasappel, mandarijn, ananas, mango, jack fruit (nog nooit gegeten - erg lekker) en watermeloen en lychee. Superlekker. Tot slot langs het winkeltje waar we o.a. een cadeautje voor Carien kochten (die was ook 25 juli jarig, net als Eva).
Rond 13.30u waren we weer terug en lunchten we. Daarna nog even aan het zwembad.
Om 16.30u met Annemiek en Carin afgesproken om naar yogales te gaan. Carien haakte af en dus togen we met z’n tweeën naar de Flame Tree Lodge, verderop aan het strand. Daar aangekomen legde Marissa uit dat de open les was verplaatst naar de Rasta Bar nóg iets verderop aan het strand. We liepen dus verder. Van verre hoorden we Bob Marley klanken en wisten we dus dat we in de goede richting liepen.
Een vloertje boven de bar deed dienst als yoga platform, met rieten dak erboven. Het was even zoeken naar een vlak stuk voor je mat. Er kwamen nog twee dames, een Duitse en een Zweedse en (nog steeds begeleid door relaxte reggae) we startten onze vinyasa flow. Het was heet, de zon scheen precies in onze gezichten, maar héérlijk en inspirerend! De lerares was Schotse en zo beleefden we een heel internationale yogales.
Met zicht op het strand, beachvolleyballers en een steeds lager zakkende zon. En toen we inademden voor de afsluitende Aum, begon ook de imam aan z’n oproep tot gebed. Heel bijzonder dus!
Daarna spoedden wij ons in de (korte) schemer terug naar Amaan, lekker douchen en naar ‘de Italiaan’. Ik bestelde vis van de grill. Ter plekke werd een stuk vis afgesneden en op de BBQ gelegd, op het strand. Ook ons tafeltje en stoeltjes stonden in het zand en onze ober was zéér service gericht (Europees gewoon! dat waren we niet (meer) gewend!) We bestelden een fles wijn bij het eten en genoten! Na het eten toog Eva naar het zwembad om zich bij de andere pubers te voegen en wij drieën zegen neer in de lounge banken en bestelden decaf cappucino met een Kahlua - wat een luxe! Lucy viel in slaap….

Woensdag 25 juli
EVA’s VERJAARDAG
Vanmorgen héél vroeg (4.30u ongeveer) hoorde ik op de veranda voor onze kamers plakband afgeritst worden. Aha, iemand plakte iets voor onze deur vast. Ik vermoedde één van de kids. Toen ik later die ochtend de deur opendeed wist ik dat het Eveline was geweest: ballonnen en serpentine (die herkende ik, had ze eerder gebruikt bij het inpakken van Eva’s onderwater cameraatje). Ik hing er onze ‘hartelijk gefeliciteerd’ slinger bij. Tegen 8 uur zongen we onze oudste wakker en gaven de cadeaus: Justin Bieber concertkaartje, Teen Queen tijdschrift met posters van haar idool, mascara, nagellak en de kaart van Oma (met 10 euro!).
Bij het ontbijt feliciteerden we ook Carien, want ook zij was deze dag jarig. Toen onze hele groep her en der in het restaurant zat, startte ik het zingen van ‘Lang zal ze leven’, Eva siste eerst ‘mám, je gaat niet zingen hoor!’ maar toen ze merkte dat iedereen meezong, glimlachte ze toch. En kreeg ze haar kroon met verse hibiscus bloemen uit de tuin (bloeit hier weeldig!). Ook voor Carin zongen we en ook haar kroonden we met de bananenkroon.
Na het ontbijt troffen we de vrouw met wie we hadden afgesproken voor de henna tattoos. Ze was net aan m’n enkel begonnen, toen de regen startte! Snel naar ons huisje, waar ze mijn enkel afmaakten en ook Eva en Lucy van een mooie tattoo voorzag. En het bleef regenen… we vreesden voor de geplande BBQ op het strand.
Maar in de middag klaarde het gelukkig op. Eva en Maas gingen met Enrico snorkelen en ik zwom nog een laatste keer in de Indische Oceaan - zalig!
Na wat opruimen en inpakken en een heerlijke douche togen we naar de bar voor de verjaardagscocktail van Carien. Was voor de bediening wel wat ingewikkeld; een groep van vijfentwintig die allemaal wat anders wilden drinken. We gaven Carin haar cadeautje (kruiden en thee gekocht bij de Spice tour), ze was er erg blij mee! Eva kreeg een bananenbladeren schilderij (2 giraffes en 2 zebra’s).
Voor Eveline hadden we geld verzameld en dat gaven we haar. Erik gaf een kleine speech waarin hij goed verwoordde hoe blij we met haar waren.
Toen op naar de BBQ! Niet te ver lopen langs het strand. Toen we de plek naderden, kreeg ik een Expeditie Robinson samensmeltingsdiner momentje.
Kaarsen in gaten in het strand, een lange, mooi gedekte tafel, een grote BBQ met van alles en nog wat en veel vriendelijk personeel.
Het eten was heerlijk (vooral de gegrilde kingfish). Na het eten de acrobaten! Was fantastisch, wat een lenige en sterke mannen. Ze waren met z’n vijven en de show duurde echt lang. Ook humor was erin verwerkt.
Daarna tijd voor het dessert: verjaardagstaart! Eva en Carien bliezen samen de kaarsjes uit en toen smullen maar! Daarna ook nog mango en watermeloen vers voor ons gesneden.
Toen alles op was, was het tijd voor het kampvuur. Daar was het ook tijd voor het zelfgeschreven lied voor Eveline; een mix van Hakuna Matata, Jambo, en The Lion Sleeps Tonight. Erg leuk.
De jeugd wilde graag nog even rond het zwembad. Wij liepen met Lucy rustig terug en passeerden de Itialiaan. Lucy herinnerde zich het aapje! Dus nog even kijken, en jahoor, daar was-ie. Hij klom op Lucy’s schouder en begon haar te vlooien. Daarna, moe en laat voor deze vakantie (23u) in bed.

Donderdag 26 juli
Vanmorgen brak de laatste dag aan. Na een laatste ontbijt met zeezicht vlot alles dichtgeritst. Om 9.20u reden we weg van Nungwi, op naar Stone Town. Daar hadden we nog een paar uur tijd om te shoppen, wandelen en lunchen. Het oude centrum is een wirwar van straatjes, met veel kleine winkeltjes. Nog wat souvenirs gekocht. Daarna nog een geboortehuis van Freddy Mercury opgezocht (er was niet eens een bordje op de gevel gespijkerd…)
In diezelfde straat liepen we langs een hotel, waar Enrico een blik naar binnen wierp en … een zwembad zag! het had ook wat tafeltjes en men was open voor de lunch (uitzonderlijk, want veel was dicht vanwege Ramadan). het hotel had een open binnenplaats, dus met dat zwembad, en alle kamers hadden een balkon dat op dat zwembad uitkeek, schitterend gewoon. Tosti’tje gegeten en daarna mochten we nog even naar het dakterras, waar we een schitterend uitzicht hadden over Stone Town en de Indische Oceaan.

De haven was weer chaotisch en warm, maar uiteindelijk zaten we comfortabel in een stoel. Het wiegde en hobbelde behoorlijk, maar niemand werd echt ziek. Eveline vertelde later dat het nog nooit zo’n rustige overtocht was geweest … gelukkig maar - want ik voelde me wel wat wee.
Vanaf de haven (chaotische bagage afhandeling) met busje naar een hotel waar we een vlotte maaltijd nuttigden. Tot slot naar de luchthaven, waar we afscheid namen van Eveline en van Tanzania. Wat een vakantie - wat een avontuur - wat een ervaring. Om nooit meer te vergeten!