Reisverslag:Van Kaapstad naar Nairobi 23 okt t/m 06 dec

Laten we beginnen om ons voor te stellen. Wij zijn Rob en Oda, 62 en 56 jaar en zoals zoveel andere mensen zijn we zo jong als we ons voelen, maar voelen we ons soms zo oud als we zijn. Met dit verslag hopen we informatie te geven aan iedereen, die deze reis van plan is te maken. Of herinneringen op te halen bij iedereen, die deze reis al eens gemaakt heeft. Onze reis gaat van Nairobi naar Kaapstad in 45 dagen.

Afrika! Dit continent staat al een tijdje op ons verlanglijstje en nu gaat het er toch van komen. We kijken er heel erg naar uit en zijn ook wat zenuwachtig. Onze ervaring met “wilde” dieren gaat niet verder dan Artis en Ouwehands dierenpark.

Vrijdag 23 oktober, dag 1
Na een relaxte overnachting in een hotel bij Schiphol (Citizen M, op loopafstand van de terminal, de kamer is niet groot, maar heeft wel alles!) beginnen we aan onze reis. We gaan met een kleine vertraging om 10.30 uur de lucht in op weg naar Nairobi. De vlucht is boven Italië erg turbulent en hier en daar horen we gegil. Gelukkig niet door de cabin-crew. Om 19.30 uur landen we op Kenyatta Airport, nadat we 6.685 km en 11,5 uur hebben gevlogen. We worden opgewacht door onze gids voor de volgende 45 dagen, John. Onze groep bestaat uit 21 mensen, die in leeftijd variëren tussen midden twintig en eind zestig. Nadat we met elkaar hebben kennisgemaakt, worden we over 4 busjes verdeeld. Hier lopen we de eerste Afrikaanse vertraging op want een van de bussen heeft een lekke band. Als deze gerepareerd is, gaan we naar het Comfort Inn Hotel in het centrum van Nairobi. De incheck is chaotisch, er moeten allerlei formulieren worden ingevuld en alle paspoorten worden gekopieerd. Welkom in Afrika!! (Pole, Pole, doe maar kalm aan!) Het duurt even voordat alle tassen in de buurt van de kamers zijn, maar dan kunnen we op het balkon van de hotelbar een biertje doen. We bestellen 2 grote bier en 2 water, waarvoor we US$ 10,40 moeten betalen. Gelukkig hebben we op Schiphol US-dollars gekocht en speciaal om kleine coupures gevraagd. Alleen is bij ons het vijf-dollarbiljet, het kleinste. We kunnen Keniaanse shillingen terugkrijgen, maar dat willen we niet, want morgenochtend vertrekken we alweer uit Kenia. Gelukkig is de barman schappelijk en schenkt ons de veertig cent. (TIP: Koop US$ in verschillende coupures, een paar 1$ biljetten is handig, maar ook 50$ biljetten je krijgt er een hogere koers voor. In Malawi en Zambia kan je geen euro’s wisselen). Tegenover het balkon wordt een gebouw gesloopt door ongeveer 20 mannen met kleine hamers en touwen. Hiermee slaan ze tegen de buitenmuren, terwijl een andere ploeg bezig is de vloer te slopen met een kango... Wij kijken met groeiende verbazing naar hun werkzaamheden en roepen regelmatig: Arbo-wet en andere westerse afkortingen. We weten dan nog niet, dat deze sloop de hele nacht zal duren. Van slapen komt dus niet veel, ondanks de oordopjes. Vanuit de hotelkamer zien we dat de volledige muur door 20 man wordt omgetrokken met touwen. De man met de kango trilt rustig door. Onze gereden afstand vandaag is 30 kilometer.

Zaterdag 24 oktober, dag 2
 Het ontbijt is goed en de safaritruck staat al klaar. We maken kennis met onze chauffeur Jacob en onze kok Jared. Samen met John vormen zij een hecht team en ze zijn in dienst van de AfricanTravel Company. Ze komen alle drie uit Kenia en zullen ons de hele reis begeleiden. Er is plek genoeg in de truck, zodat iedereen redelijk comfortabel zit. Jammer dat er geen bagagenetten in de truck zitten om je flesje water en je Lonely Planet in te bewaren. Alle reistassen gaan onderin de truck en we kunnen op weg naar onze eerste camping in de buurt van Arusha in Tanzania, wat ongeveer 350 km rijden is. Volgens John is een groot deel van de weg erg slecht en daar heeft hij helemaal gelijk in. Nooit eerder (we zijn nog niets gewend!) zijn we zo door elkaar geschud als vandaag. We zien onderweg ons eerste wild: zebra's, olifanten en ezeltjes....
De grensovergang is redelijk snel geregeld, ondanks dat iedereen allerlei formulieren moet invullen, voordat je een stempel op je visum krijgt. In het stuk niemandsland tussen Kenia en Tanzania wordt bij een paar mensen uit de groep geprobeerd hun paspoort af te troggelen. Als nette douanebeambten geklede mensen willen het paspoort zien en vragen daarna om US$50,00 alvorens het terug te geven. Gelukkig is iedereen alert en trapt niemand hierin en kan de grens met Tanzania gepasseerd worden. Weer formulieren invullen en een stempel op het visum halen. Het laatste stuk van de weg (125 km) is eigenlijk geen weg te noemen, want de officiële weg wordt gerenoveerd en de truck laveert om deze weg heen. Als we aankomen op Meserani Snakepark is het al donker. We krijgen van John instructie hoe de tent op te zetten. Jammer genoeg ligt onze zaklamp in de tas en de tas zit met een cijferslot dicht. Het is dan ook erg lastig om in het donker de lamp te pakken. Met een geleende lamp krijgen we de tas open. Nu kunnen we eindelijk de tent opzetten en slaapklaar maken. Voor iedereen is er een slaapmatje beschikbaar, hoewel deze onderling van kwaliteit verschillen. Er zijn brede, maar dunne matjes en smalle matjes, die wat dikker zijn. Elke dag is het weer een verrassing hoe comfortabel je die nacht zal liggen. (TIP: neem, als het even kan, je zelfopblazende matje mee en laat de helft van de kleren die je mee wilt nemen thuis, we hebben een tas met kleren voor niets meegenomen). Het avondeten wordt, net als de lunch, bereid door Jared en is erg smakelijk (kip met groente en rijst). Het is wel de bedoeling dat we, bij toerbeurt, allemaal meehelpen met de bereiding van het eten, elke dag afwassen en de truck vegen. Hoezo vakantie?? We nemen een biertje in de gezellige bar en liggen om half elf in de slaapzak, Het is een frisse nacht, maar we slapen redelijk. Onze gereden afstand vandaag is 350 kilometer.

Zondag 25 oktober, dag 3
In alle vroegte leert John ons hoe we onze tent weer in de tas krijgen en onwennig lukt het ons. Na het ontbijt met een gebakken ei en een banaantje gaan we de slangen en de krokodillen van het Snakepark bekijken. Het blijkt om de hoek van de camping te liggen en is er een onderdeel van. We zien Afrika's giftigste slang, de zwarte mambo. Gelukkig zit hij achter glas. Wie wil, mag een kleine krokodil of slang vasthouden en natuurlijk zijn er vrijwilligers. De rest maakt op veilige afstand foto’s. We rijden naar Arusha, waar de truck wordt bevoorraad met eten voor de komende dagen. In die tijd kunnen wij Tanzaniaans geld pinnen. Onze “witte” groep valt enorm op en binnen korte tijd worden we omringd door Tanzanianen, die ons allemaal wel iets te verkopen hebben. Het is moeilijk om rustig rond te lopen en we zoeken ons heil in een internetcafé om de eerste mail naar de thuisblijvers te sturen. Tussen Arusha en Snakepark Camping bezoeken we een klein Masai Mara museum. Het is meer een grote souvenirwinkel, maar erg leuk om te zien. Na de lunch in Meserani Snakepark gaan we richting Karatu. We rijden langs veel dorpen van de Masai Mara, waar soms agressief wordt gereageerd als er vanuit de truck foto’s worden gemaakt. Ze willen er geld voor hebben anders wordt er met stenen naar de truck gegooid, ook dat is Afrika. Het land is vlak met vooral struiken en erg droog, we missen de bomen die we hadden verwacht.
We stoppen op een uitzichtpunt om naar Lake Manyara te kijken. Hier is goed te zien hoe lang geleden er regen is gevallen, want het meer staat grotendeels droog. We zijn pas in Kudu campsite in Karatu als het donker is en we zetten onze tenten op met behulp van zaklampen.(TIP: neem in ieder geval als zaklamp een lamp met hoofdband mee, want het is heel ingewikkeld om met één hand een tent op te zetten, wanneer de andere hand de lamp moet vasthouden). We eten, met behulp van de hoofdlampjes van onze buren, een smakelijk bordje rijst met draadjesvlees. Jared verstaat zijn werk! Inmiddels hangt het corveerooster aan de binnenkant van de truckdeur. Hierop kunnen we zien wie er wanneer moet meehelpen met het snijden van de groenten en het schillen van de piepers. Door de crew wordt van het begin af aan erg veel aandacht gegeven aan de hygiëne. Voordat iemand iets gaat eten of meehelpt met het eten bereiden, moet er eerst uitgebreid handen worden gewassen met desinfecterende zeep, spoelen met een dettol oplossing en afspoelen in schoon water. Ook het in de grote tank meegenomen water wordt vooraf ontsmet. Onze gereden afstand vandaag is 130 kilometer.

Maandag 26 oktober, dag 4
Wij staan vandaag voor de eerste keer van in totaal vijf keren, ingeroosterd als keukenhulpen en staan op om 06.00 uur. Het schema is strak en om 08.00 uur vertrekken we na alles te hebben ingepakt. We gaan naar het Ngorongoro- en het Serengeti National Park. Onderweg kunnen we (tegen betaling) een authentiek Masai Mara dorp bezoeken. Het is in het begin zeer mistig, dus het uitzichtpunt gaat letterlijk de mist in, maar als we bij het Masai Mara dorp zijn, is het gelukkig zonnig. De mensen lopen er in traditionele kleding, maar ze hebben opvallend genoeg wel allemaal een mobieltje.... We zijn er erg verbaasd over. We krijgen een welkomsdans met hoge sprongen van de mannen en zang van de prachtig geklede vrouwen.

De kleine kinderen zijn erg verlegen en vertederend. Na het welkom, mogen we een hut bezoeken. Een rond huisje met kleine toegang, een ruimte van ca 5 m doorsnee met twee slaapkamers, een keuken ( open vuur) en kleine veestal. Een soort koepeltent opgebouwd van stokken en koeienpoep. Daar leeft een echtpaar met 3 kinderen in. Natuurlijk moeten we iets kopen en de vraagprijs begint hoog, maar eindigt op een kwart. We bezoeken de kleine school en we weten nu dat alle kinderen al heel vroeg Engels leren. De toeristen helpen ze iedere dag met oefenen. Het is in dit dorpje toegestaan om foto’s te maken.
Het Serengeti National Park is een heel grote vlakte met hier en daar wat bomen en struiken. De naam van het park is afgeleid van het Masai woord ‘siringet’, dat eindeloze vlakte betekent. We zien impala's, struisvogels, cheeta's op jacht, een jakhals, struisvogels en kori bustards (grote loopvogels). Tijdens het rijden, wordt er veel stof opgeworpen, omdat het zo droog is en de wegen erg zanderig zijn. Opeens zien we een luipaard vlakbij de weg op een heuveltje liggen. Iets verder zien we buffels, hartebeesten, een kudde olifanten, nijlpaarden en 3 volgevreten leeuwen (we dachten eerst dat ze dood waren) en uiteindelijk vlak voordat de zon ondergaat zien we een paar giraffen. Uiteraard bouwen we in het donker (18.00 uur!) onze tent op in een base camp midden in de bush. Het is stormachtig, dus de tent moet goed worden vastgezet. Een toilet is hier niet meer dan een (betegeld) gat in de vloer en douches zijn er niet. De toiletten ruiken wel, maar zijn over het algemeen schoon, als de gebruikers er ook goed op hurken! Het zijn zogenaamde ‘long drops’ een diep gat in de grond.
Het eten is weer prima. We wennen er aan om op krukjes zonder leuning te zitten met het campingbord op schoot. Vandaag is er pasta met worstjes en groente, waarbij we genieten van ons meegebrachte flesje wijn. (TIP: koop alvast in Nederland zogenaamde picardie-glaasjes en neem deze mee, als je hier van een wijntje wil genieten) Hier is geen bar, alleen een omheinde kookplaats!! Onze gereden afstand vandaag is 200 kilometer.

Dinsdag 27 oktober, dag 5
In de ochtend blijken hyena’s er met de afvalemmer vandoor te zijn gegaan. Er moet een nieuwe worden gekocht. Je kunt geen etenswaren in de tent of buiten de afgerasterde keuken laten staan, want de roofdieren zijn er snel bij. Dit is onze eerste ontmoeting met wild terwijl we slapen!
We staan heel vroeg op en om 4.45 uur rijden we nog vóór zonsopgang het kamp uit. We ontdekken onmiddellijk al giraffen, buffels, apen, gazellen, cheeta's en wat verderop een groep leeuwen, jakhalzen, olifanten en nijlpaarden. We doen de gamedrive en onderweg eten we ons vanmorgen al gemaakte lunchpakketje op. We rijden naar het ontmoetingspunt bovenaan de rand van de Ngorongorokrater. De krater is van bovenaf indrukwekkend, 600 m steil naar beneden en we zien al heel veel wilde dieren. Het is eigenlijk een klein microklimaat met zowel droge delen als regenwoud. We gaan in 3 jeeps de krater in en komen onderweg Masai met hun vee tegen. Zij gaan dagelijks de krater in om hun koeien en geiten te laten drinken. Na een sanitaire stop (dat kan gelukkig) gaan we op 'jacht' naar de big five. We zien grote groepen gnoes, samen met zebra's, wrattenzwijnen, struisvogels, leeuwen, olifanten, buffels, luipaarden, hyena’s en zelfs op zeer grote afstand een neushoorn. Bij een poel vol met nijlpaarden en één olifant maken we veel foto's. Nooit geweten dat nijlpaarden roze buiken hebben. Iedereen (ook de Masai) moet om 17.00 uur de krater verlaten en als we boven zijn, begint het te regenen. We gaan naar Kudu campsite, dezelfde camping van 2 dagen geleden en plaatselijke bewoners hebben deze keer (tegen een kleine vergoeding) onze tenten opgezet. Gelukkig voor ons. Na het eten nog even naar de bar. Ondertussen laden we onze accu’s op.

(Tip: neem een meer-voudige verdeeldoos mee, en koop een speciale stekker voor Namibië en Zuid-Afrika. Deze laatste zit standaard niet op een wereldstekker. Veelal zijn er op een camping maar 2 of 3 stopcontacten aanwezig en 21 mensen hebben veel apparatuur bij zich, laat staan als er 5 trucks op de camping staan. We hebben veel plezier gehad van de 8-voudige verdeeldoos met verlichte schakelaar!) Het regent nog steeds, het regenseizoen begint hier eind oktober, dus dat hadden we kunnen weten….
Het is onvoorstelbaar dat we soms op 2 of 3 meter afstand van de truck een luipaard, leeuw of hyena kunnen fotograferen, Het is triest dat het aantal neushoorns door overbejaging sterk is afgenomen en dat alleen om de hoorns. Vooral de Ngorongorokrater is indrukwekkend. Onze gereden afstand vandaag is 300 kilometer.

Woensdag 28 oktober, dag 6
We gaan om 08.00 uur op pad en zijn weer vroeg op. Alles is kletsnat en modderig, dus besluiten we vanochtend niet te douchen. Als je naar de tent wijst, ben je weer smerig. Het is zinloos om nu schone kleren aan te trekken, want alles zit onder de rode modder. We ontbijten in de regen. Het is vandaag een lange reisdag. We gaan weer helemaal terug naar Arusha en vandaar richting de kust. Het is wisselend droog en regenachtig. Het afwisselende landschap wordt steeds groener. In de truck wordt door de mensen, die voorin op de dwarse stoelen zitten, gekaart en geschaakt. Onderweg worden we regelmatig toegezwaaid door kinderen en mensen, die het land bewerken. Om 17.30 uur komen we aan op Tembo campsite in Pangani. De camping ligt op enige kilometers van de hoofdweg en na de afslag hotsen en botsen we naar de camping. Deze camping heeft een zwembad, gevuld met groen en niet gefilterd water! We slaan deze keer maar over. Het gras rond het zwembad is nog wat drassig en een deel van de tenten wordt op het tenniscourt opgezet. We maken de tenten zo goed mogelijk schoon en er is gelegenheid om een kleine was te doen in de wasbakken. Het is even schipperen. We vieren de verjaardag van een van de medereizigers in de bar van de camping en onze crew verrast haar met een Afrikaanse dans en wij doen allemaal mee. Onze gereden afstand vandaag is 500 kilometer en dat is nog niet de langste dagafstand van de reis.
 
Donderdag 29 oktober, dag 7
We gaan richting Dar es Salaam. We zijn opgestaan om 5.30 uur en het is gelukkig droog gebleven. Veel mensen hebben last van de muggen gehad, maar wij niet. (TIP: begin ongeveer drie weken voor de vakantie met slikken van vitamine B. Je lichaam maakt blijkbaar een voor muggen onaantrekkelijke geur aan.) De omgeving wordt het steeds moderner met meer stenen huizen. De mensen vinden gefotografeerd worden nog steeds niet leuk. Ze gooien hier met water naar de camera, omdat ze er geld voor willen hebben. We rijden door veel dorpen en door snelheidscontroles duurt het lang voor we er zijn. In Dar es Salaam, koopt John kaarten voor de ferry en wij pakken een terrasje. Helaas geen bier in dit islamitische deel van het land. De serveerster is uit op een snelle winst door een dubbele prijs (proberen!!) te rekenen. Helaas, zo verspeelt ze haar fooi. We gaan lopend met de veerboot van 17.00 uur naar de overkant. De truck moet wachten op een volgende boot en pikt ons na een half uur weer op. Het is behoorlijke warm tijdens het wachten. Na een half uurtje rijden, kunnen we vandaag gelukkig onze tent in het licht opzetten. Kipepeo campsite is een mooie luxe camping aan de zee. We pakken alvast een tas in voor Zanzibar en gaan daarna toch dat pilsje drinken in de strandbar. Het is heel mooi weer en lekker genieten na onze rit van 360 kilometer.

We zijn nu een week onderweg en de routine komt er aardig in te zitten. Het opbouwen en afbreken van de tent gaat steeds beter en inmiddels hebben we één tas gemaakt om uit te leven, de andere tas wordt gebruikt als opslag en staat meestal permanent in de truck. Water in de campings gebruiken we om te douchen en te wassen. Drinkwater kopen we onderweg. Het is wel zaak om voldoende water te drinken want de temperatuur varieert overdag tussen 25 en 35o C en s’ nachts tussen de 15 en 20o C. Daarnaast is onderweg altijd wel frisdrank te koop, zoals cola en ginger ale. Wijn is hier erg duur.
John, Jared en Jacob kunnen elkaars werk overnemen en het is leuk om te zien hoe goed ze samenwerken. Jacob rijdt over het algemeen de truck en het is geen kleinigheid om soms 500 tot 600 km te rijden over wel erg slechte wegen. Wij hebben nog geluk, want het regenseizoen is nog niet echt begonnen, dus de kuilen zijn nog niet zo diep. Jared is een uitstekende kok en John regelt alle zaken rondom onze reis. De inkopen doen ze gezamenlijk, het gaat ook om grote hoeveelheden.

We vertrekken meestal tussen 06.00 uur en 08.00 uur, soms nog vroeger. Maar voordat we vertrekken moet alles worden afgebroken, hebben we ontbijt gehad en gaat alles schoon de truck in. Zeker in het begin staan we ca 2 uur voor vertrek op, de crew is dan allang op om het houtskoolvuur te maken voor thee- en koffiewater, brood te roosteren en eieren of pannenkoeken te bakken. Verder is er pindakaas, jam en er zijn cornflakes of vergelijkbare graanproducten. Er is iedere dag wel een stuk fruit en alles is in voldoende mate aanwezig.
Voordat iemand aan het ontbijt begint, moet men handen wassen en staan de afwasteiltjes al klaar. Borden, mokken en bestek zijn klaar gezet en de stoeltjes staan rond het vuur. Meestal is het nog schemerig, dus de hoofdlampjes komen van pas. Nadat iedereen en ook de crew gegeten heeft, helpt iedereen met afwassen, opruimen en inruimen. Door de goede samenwerking vertrekken we iedere dag op tijd.
Tussen de middag lunchen we ergens langs de kant van de weg of bij een benzinestation en ook daar worden in samenwerking de tafels uitgestald. Na het handen wassen, start de snijploeg met het snijden van de verse rauwkost, met over het algemeen, tomaten, komkommer, uien en paprika’s. Kaas wordt geraspt en vleeswaren worden uit de koelbox gehaald. Er wordt verse quacamole gemaakt als er avocado’s voorhanden zijn en soms een salade van overgebleven pasta of rijst van de avond ervoor. Er wordt niets zomaar weggegooid. Er wordt limonade gemaakt om tijdens de lunch te drinken. Na afloop wordt weer alles afgewassen en opgeruimd en eventueel overgebleven eten wordt in het avondeten verwerkt of, als er hongerige kinderen in de buurt staan, eerlijk onder hen verdeeld. Iedereen pakt aan en daardoor loopt alles soepel en snel onder leiding van de crew. Het enige wat niet goed loopt, tot vermaak van de hele groep, is de indeling van de tafel. De boter staat altijd zodanig dat je eerst moet omlopen en hetzelfde geldt voor de kaas en vleeswaren en ook tijdens de avondmaaltijden staat alles zo door elkaar, dat we elkaar altijd in de weg staan. In 45 dagen is dat niet veranderd, ondanks pogingen van sommige mensen om hier logica in te brengen. Dit is Afrika!
’s Avonds wordt na opzetten van de tenten door de corveeploeg van 3 man groente gesneden en diverse andere keukenwerkzaamheden uitgevoerd. Tijdens het voorbereiden wordt er een vuur van houtskool gemaakt en water gekookt. Het voorbereiden van een maaltijd voor 24 mensen neemt behoorlijk wat tijd in beslag. De maaltijden zijn smakelijk en gekruid. Er zijn enige vegetariërs in de groep en daar wordt speciaal voor gekookt. Alle ingrediënten worden om de paar dagen vers gekocht op de markt of langs de kant van de weg als het mogelijk is. De variatie in groente, zoals wij die kennen is hier niet te krijgen, maar ze weten het heel goed op te vangen en eten we iedere dag toch wat anders. Het is altijd smakelijk en voldoende.
 
Vrijdag 30 oktober, dag 8
Vandaag vertrekken we om 08.00 uur en we laten de vuile was achter op de camping. Sokken en ondergoed moeten we zelf doen, want daar begint de wasserij niet aan. Alles wordt per stuk genoteerd en al met al wordt het een behoorlijke rekening. Ondanks dat we gisteren hebben doorgegeven hoeveel mensen er wasgoed willen afgeven, hebben ze te weinig invulformulieren. Dat geeft de burger moed, maar hopelijk krijgen we het schoon terug. We gaan met een veerboot terug naar Dar es Salaam en dan met taxibusjes naar de terminal van de veerboot naar Zanzibar. De meeste van ons hebben een kleine reistas mee. Voor Zanzibar hebben we ons paspoort nodig. De bootreis duurt ca 2,5 uur. De truck blijft met Jared en Jacob achter in Dar es Salaam. Ons hotel ligt in het centrum van Stone Town en op loopafstand van de terminal, maar we gaan toch met de taxibus. We worden welkom geheten in Karibu Inn, een wel heel erg eenvoudig hotel. We kunnen kiezen uit vele excursies, waarbij de Spicetour meteen vertrekt. Wij boeken voor US$ 20,00 per persoon de excursie naar Prison Island voor de volgende dag. Onze kamer wordt gescheiden van de kamer van onze buren door een muurtje van krap 2 meter hoog in de douche/toiletruimte en ook de kamermuren zijn deels van boardkarton, dus zij kunnen van ons meegenieten en wij van hen. We krijgen ‘daglicht’ via een raam in de gang en ‘s nachts licht van de TL. Ook heeft ons bed in dit hotel een heel bijzondere lattenbodem. Volgens ons ligt alles wat maar een beetje op een plank, pallet, deur of kozijn lijkt, onder onze matras. Nadat we onze tas hebben uitgepakt, verkennen we onwennig de stad. Het is een wirwar van straten en stegen zonder naamsaanduiding. Iedereen roept Jambo (wat 'welkom' betekent) en wil van alles aan ons verkopen. We kopen water, zeep en een kleedje om morgen op het strand op te zitten. We dingen af op het kleedje en de zeep, maar is de massage die op de verpakking staat ook inbegrepen? De verkoper kan er smakelijk om lachen. We krijgen de massage er niet bij. Helaas is het zoeken naar een koud biertje, als zoeken naar een speld in een hooiberg!! We vinden onze speld op het terras van restaurant Livingstone, pal aan zee, met onze voeten in het zand. Daar hoef je de hele stad niet voor door te lopen, want het is om de hoek bij het hotel. We eten in Archipelago, ook vlakbij het hotel, heerlijke dorades en duiken voorzichtig het bed in (vanwege de erg dunne matras en speciale lattenbodem!). Al met al slapen we toch goed onder de klamboe en ondanks al dat hout.

Zaterdag 31 oktober, dag 9
We mogen uitslapen en vertrekken met 9 mensen om 08.00 uur naar Prison Island. Er wordt door de gids van gisteren een boot geregeld en iedereen mag uit een bak snorkelspullen passen. Het is een half uurtje varen. We gaan eerst kijken naar de reuzeschildpadden van bijna een meter doorsnee, waar we net op tijd zijn om ze te voeren. We bezoeken de ruïne van de gevangenis waar vroeger ontsnapte slaven gevangen werden gehouden en gaan dan snorkelen in de buurt van het eiland. Het koraal is overwegend grijs gekleurd met mooie gele en blauwe delen. We zien veel kleine felgekleurde vissen. Na ca 2 uur gaan we naar het strand om te luieren en eten ter plaatse in het enige restaurant. De keus is beperkt tot pizza, pizza of pizza. Het is een uitdaging om daarna nog naar de boot te komen, want het is nu hoog water. We waden door de golven naar de boot en varen rond 15.00 uur weer terug in een straffe wind. De prachtige zonsondergang bekijken we vandaag vanaf het bovenbalkon van het Africa House. We ontmoeten 2 Nederlandse meisjes, die hier stage lopen in een hotel. Zij raden ons aan om te gaan eten in Mercury’s, vlakbij de terminal. Het is immers de geboortestad van Freddy. We genieten daar van de sfeer, het eten en de live-music. Wat een mooie dag. (TIP: een rondrit op het eiland zelf met gids is ook mogelijk. Wel stevig onderhandelen.)
 
Zondag 1 november, dag 10
We struinen door Stone Town, pinnen en bezoeken de plaatselijke markt. Iedereen wil ons een excursie verkopen, ons gidsen of prullaria aansmeren. Sommige verkopers zijn erg opdringerig en nemen geen genoegen met onze beleefde bedankjes. Het begint ons behoorlijk te irriteren, dat het niet mogelijk blijkt om gewoon ongestoord de stad te bekijken. Misschien komt het omdat we toch opvallen… De markt is een belevenis op zich, er worden hier rijkversierde bedden en tweedehands deuren, vis, vlees, verse groente en een keur aan specerijen verkocht. Het is een geweldig spektakel met loopgangetjes van soms minder dan 1 meter breed. In heel Stone Town zien we die prachtig bewerkte deuren. Het werkt verslavend om van al deze deuren foto’s te nemen. Geen enkele deur heeft hier bezwaar tegen of wil geld zien… We zoeken een internetcafé op en we gaan daarna lunchen bij de buurman, een Indiaas restaurantje! Er zijn heel veel bevolkingsgroepen in Zanzibar. Ze komen uit Portugal, India, de Verenigde Arabische Emiraten en alle aanliggende landen. We lopen nog een rondje door Stone Town met zijn zeer smalle straatjes en eeuwenoude heel hoge huizen en paleizen, die van cement, steen en modder zijn opgebouwd. De zonsondergang zien we vandaag vanaf de poort van het Shanganipark. Het is een prachtig gezicht met alle dhows op het schitterende water aan de ene kant en de al zichtbare volle maan aan de andere kant van het eiland. We staan er lang te genieten van alles wat we van bovenaf zien. Even rust.
Vanavond eten we in het Africa House, dat heel goed bekend staat in Stone Town. Het is een prachtig hotel, met veel Oosterse invloeden. Jammer dat er zoveel onduidelijkheid over de rekening is. Na enig rekenen, blijkt dat er (misschien alleen vandaag?) het dubbele bedrag wordt gevraagd van wat er op de menukaart vermeld staat. Ook betalen met de Visa-kaart is een dure optie, omdat er dubbel wordt omgerekend en het bedrag wordt verhoogd met 5% kosten…Het eten is gelukkig goed. Het blijft opletten.

Maandag 2 november, dag 11
Rond 12.30 uur gaan we weer terug met de boot naar het vaste land. Vóór die tijd bezoeken we nog het House of Wonder, het eerste huis in Zanzibar met elektrisch licht en in Oost-Afrika met een elektrische lift.. Het is een eenvoudig museum met verrassende stukken, zoals de Ford Zephyr van de sultan. Vanaf de balkons hebben we een prachtig zicht op de oude arena en de stad. We halen onze tas op en lopen naar de terminal. We hebben geen zin om in een krap taxibusje te zitten richting veerboot. Onderweg worden we overvallen door een enorme plensbui en zo worden we weer herinnerd aan het begin van het regenseizoen. Na 2,5 uur met de ferry en een korte overtocht met de plaatselijke veerboot, gaan we terug naar Kipepeo campsite. De tenten zijn deze keer vlakbij de zee opgezet door ingehuurd personeel. De achtergelaten was is op een andere manier dan we gewend zijn schoner geworden, maar dat vinden we niet zo belangrijk meer. Wel vragen ze er westerse prijzen voor. (TIP: wacht nog even met het laten doen van de was.)
Zanzibar, het klinkt exotisch en dat is het ook. Het is zo anders als wat we tot nu toe gezien hebben in Afrika. Het doet ons erg denken aan Marokko en soms ook helemaal niet. Beleef het en dompel je onder in dit bijzondere vooral islamitische eiland. Het is een belevenis om door de straatjes te dwalen en de grote verscheidenheid van mensen te zien.

Dinsdag 3 november, dag 12
We vertrekken vroeg richting Baobab Valley. Dit is niet echt een plaats, maar een vallei met veel van deze bijzondere bomen. Het landschap is afwisselend heuvelachtig en vlak. Het wordt steeds groener, maar echt grote bossen zijn er niet. Het zijn eigenlijk savannen met struiken, bomen en erg open vlakten. Er is opvallend veel landbouw en we zien gecultiveerde velden. Veel huisjes staan langs de weg, gemaakt van klei met hout of van eenvoudige zelf ter plaatse gemaakte bakstenen. Een van de medereizigers heeft enige tijd in een hospitaal gewerkt in Mikumi en wil dit graag even bezoeken. Niemand heeft hier bezwaar tegen en we maken een korte stop om dit ziekenhuis te bezoeken. We worden hartelijk ontvangen en rondgeleid door verschillende afdelingen. Wij voelen ons daar ongemakkelijk bij, zeker als we zien dat enige medereizigers foto’s van de patiënten maken. Het voelt als schending van de privacy van deze zieke mensen. We rijden de hele dag en zien steeds meer baobabbomen. De camping heet ook Baobab campsite en dat is niet verwonderlijk, want waar je ook kijkt, overal zie je deze bomen staan. Volgens John is hier een zwembad. Jammer genoeg zit er nog geen water in. Ook is er een leuke bar, maar helaas zonder bier. De leverancier is niet langs gekomen. De campingeigenaar heeft wat flessen besteld in het eerstvolgende dorp, maar als deze gebracht worden, zijn ze lauw. Dat is Afrika! Onze gereden afstand vandaag is 400 kilometer.

Woensdag 4 november, dag 13
Vandaag vertrekken we om 06.00 uur, want de te rijden weg is weliswaar kort, maar zeer slecht. We rijden na een tochtje van bijna 2 uur heel langzaam de berg op. De weg naar boven is volledig open gebroken en met veel moeite komen we op de top. Dan rijden we de stad Iringa in. We wisselen dollars, want er is geen pinautomaat en kopen water in. Er moet veel voorraad worden ingeslagen voor we naar Malawi gaan. In Malawi is de mogelijkheid om vers voedsel te kopen zeer beperkt. Als alles weer is aangevuld, gaan we naar Ismilia, een archeologische plek van ca 100.000 jaar oud. Een lokale gids toont ons de gevonden speerpunten en handbijlen en neemt ons mee op een wandeling door de vallei. De door erosie afgesleten rotsen vormen een bizar schouwspel. We lopen door de nu droge rivierbedding. Ieder jaar stroomt er tijdens het regenseizoen water in deze rivier. We zijn gelukkig op tijd om het te zien met droge voeten! We kamperen vandaag in The old farmhouse met gelukkig koud bier.... Onze gereden afstand vandaag is 190 kilometer.

Donderdag 5 november, dag 14

Onze tweede corvee dag. We vertrekken zoals gewoonlijk vroeg, want we moeten de grens over. Het is koud (15 graden!) maar zodra de zon opkomt, wordt het warmer. Onderweg koopt de crew nog houtskool, groenten en aardappelen in en het onderhandelen over de prijs geeft heel wat kabaal. Intussen hebben we een aantal onvrijwillige poepers in de bus, zodat er vaak moet worden gestopt. Het duurt erg lang om de grens te passeren, want er moeten weer veel formulieren worden ingevuld en ingeleverd. Pole, pole. Een van de medereizigers, die gekleed gaat in korte broek en hemdje wordt weggestuurd om zich netter aan te kleden. Het is smoorheet, maar hij vindt de kracht om met zijn fleecejack aan de douanebeambte zijn paspoort te overhandigen.... Ook dit is Afrika! We zetten voor een aantal nachten onze tenten op in Chitimba Beachcamp, een camping aan het Malawimeer. De eigenaar is Ed, een Nederlander die hier al enige jaren de camping runt. Langs het zandpad tussen de doorgaande weg en de camping staan allemaal winkeltjes, waar de plaatselijke bewoners houtsnijwerk aanbieden. Alles hebben ze zelf gemaakt en er zijn echte kunstwerken bij. Ed vertelt ons dat hij de plaatselijke bevolking steunt door excursies te regelen, die door de mensen worden geleid. Zo kan je de dorpsschool bezoeken, bij mensen thuis gaan kijken, een workshop houtsnijden volgen of een wandeling naar Livingstonia te doen. Er is veel belangstelling voor de workshop, maar wij besluiten naar de voormalige missiepost Livingstonia te lopen. We boeken, voor 500 Kwacha p.p., deze tocht met nog 7 sportievelingen voor de zaterdagochtend. Het Malawimeer ziet er aanlokkelijk uit, maar onze angst voor bilharzia wint het. De douches zijn ook verfrissend. Vanavond maakt Jared speciaal Malawiaans eten en proeven we voor het eerst maispap. We worden er geen fan van! Elke avond, tussen het eten en de afwas, worden we door John op de hoogte gehouden van het plan voor de volgende dag. Hij begint altijd met dezelfde zin:”I think, today was a good day, but tomorrow is another day”. Dan vertelt hij hoe vroeg we morgen vertrekken, waar we eventueel zullen stoppen om boodschappen te doen en hoelang de reis ongeveer zal duren. Hij vraagt of er nog op of aanmerkingen zijn, zodat ze als ploeg daar op kunnen anticiperen. Vandaag is er geen briefing, want we blijven hier tot zondag. Onze gereden afstand vandaag is 480 kilometer.

Vrijdag 6 november, dag 15
Vandaag staat helemaal in het teken van het grote nietsdoen. Heerlijk om een dag niet in de truck te zitten en je helemaal over te geven aan luieren en lezen. Onze was wordt gewassen voor 500 Kwacha per zak in het Malawimeer. Er waait een harde warme wind, dus we verwachten ons wasgoed droog terug, maar daar vergissen we ons in. De camping hangt al snel vol met wapperend goed. Het is redelijk schoon geworden, maar nu vinden we dat helemaal niet belangrijk meer. Wij hebben tenminste nog kleren en dat is voor veel mensen hier al luxe. We beloven om de kleding die we aan het eind van onze reis niet meer nodig hebben aan John mee terug te geven, zodat hij dit dorp kan helpen als hij weer richting Nairobi reist. We internetten met de laptop van Ed om het thuisfront weer op de hoogte te brengen van onze belevenissen. Oda vindt de koker met haar oude leesbrillen terug in de reistas en geeft deze aan Ed. Hij kent wel mensen, die hij daar mee kan helpen. Een deel van de groep heeft de workshop gedaan en komt trots met zelfgemaakte olifantjes, nijlpaardjes, pindakommetjes of pollepels terug. Ze zijn erg enthousiast en een nieuwe groep dient zich aan om morgen ook hout te gaan snijden. Wij hebben behoefte aan wat inspanning en gaan morgen de berg op. De camping loopt gestaag vol met nog 6 overlandtrucks. Dit is wel erg veel voor het aantal toiletten en douches van deze camping. We ontkomen er niet aan om kennis te maken met een truck vol met hoofdzakelijk Australische jeugd. Vooral ‘s avonds is deze groep luid aanwezig! Ook schijnen ze een voorliefde te hebben voor rollen toiletpapier. Zo staan er nog 4 rollen, zo geen één meer…. We zullen deze truck nog vele malen op campings tegen komen en de honger naar toiletrollen gaat bij deze groep niet over. Tot laat in de nacht weten ze zich zelf te vermaken met veel drank en zo zorgen ze voor slapeloze nachten voor de rest van de camping.

Zaterdag 7 november, dag 16
We zijn vergeten dat de wekker in Malawi een uur naar voren moet, dus staan we om half vier op i.p.v. half vijf. We zien in ieder geval een schitterende zonsopgang boven het Malawimeer en leggen het op de gevoelige plaat vast. Het plan is om met 9 man en een gids de berg op te lopen naar Livingstonia, een missiepost, die nu als universiteit in gebruik is. Het is ca 16 km lopen vanaf de camping. We vertrekken al om 06.00 uur, anders wordt het te warm. Ed zegt dat het ca 3 uur lopen is en goed te doen, maar deze hel van Malawi duurt 4,5 uur langs een stoffig pad en een voortdurende stijging (600 m omhoog) over de hele weg. Het begin gaat goed, maar Oda krijgt op 3/4 van de klim toch erge hartkloppingen en ademnood. De gids, die moeiteloos op teenslippers loopt, houdt een luxe 4W drive aan, waarin het hoofd van de universiteit blijkt te zitten. Het is vandaag ‘graduationday’ en ze nemen haar gelukkig mee naar het beoogde eindpunt: Livingstonehouse. Twee meiden zijn al eerder afgehaakt en met een vrachtwagen naar boven gegaan, De rest doet er, samen met de gids, gemiddeld 4,5 uur over. Onderweg naar boven bekijken we de Manchewe Falls en passeren we meerdere weeshuizen. De helft van de Malawiaanse bevolking is jonger dan 15 jaar, terwijl de levensverwachting niet hoger ligt dan ongeveer 33 jaar. De vele weeskinderen lopen met ons mee in de hoop het flesje water te krijgen. Water is nou net, wat je echt zelf nodig hebt op deze klim. Lege flesjes vinden ze ook leuk om te krijgen. Eenmaal boven is het uitzicht over het meer prachtig, maar de stad zelf valt ons een beetje tegen. Het Livingstonehouse, eens onderdeel van de missiepost is nu een restaurantje, annex museum. Hier is het mogelijk om wat te eten, maar de stroom is al twee dagen uitgevallen. We kunnen kip krijgen uit de koeling, maar we laten de kip vandaag liever lopen!
We wandelen wat rond en bezoeken de kerk en de begraafplaats. De gids is niet erg spraakzaam, maar zorgt er wel voor dat we niet verdwalen… Na enig overleg besluiten we weer naar beneden te gaan, maar het valt erg tegen om door het losse zand te lopen. Op ongeveer 1/3 de deel van de afdaling stappen we met zijn zessen in het plaatselijke vervoer, zijnde de achterbak van een vrachtwagen. Het handigste is om erin te gaan staan en je vast te houden aan de rand bij de cabine. Hier is niet voor iedereen plaats, dus de rest gaat zitten. De wagen dendert naar beneden en iedereen wordt in de bak heen-en-weer en op-en-neer geschud. Bont en blauw komen we beneden aan. Het was de 120 Kwacha per persoon echt waard. De gids heeft de afdaling met de overige drie gedaan via sluippaden. Als excursie vinden we het niet zo geslaagd, maar als je met de vrachtwagen naar boven gaat en terug loopt is het misschien niet zo zwaar. Jared maakt nog wat voor ons te eten, waarna we al het stof en zweet van ons afspoelen. De rest van de dag lezen we wat en rusten uit.

Zondag 8 november, dag 17
De nacht is erg warm en als we wakker worden, barst het in de tent van de mieren. We kloppen alles uit en vegen de tent leeg met, zoals onze enige Belgische in de groep zo mooi zegt: de handvleugel. We gaan op weg naar Luwawa Forest. De weg is in het begin zeer steil en we kruipen omhoog, het uitzicht is prachtig. Onderweg worden we door veel mensen toegezwaaid. Het lijkt alsof er zelden een safaritruck langskomt. We zijn na een paar uur in Mzuzu om voorraden in te slaan en we lopen zelf even over de markt. Tijdens de lunch komen enige geitenhoedertjes langs, die meer belangstelling hebben voor die witte mensen, dan voor hun geitjes. Ze krijgen een paar ballonnen, waar ze vrolijk mee voetballen. Het is leuk om te zien dat deze kinderen blij zijn met zo iets simpels. John geeft ze overgebleven boterhammen en drinken, wat ze gretig aanpakken. Onderweg hebben we al de nodige gecrashte vrachtwagens en auto's gezien. Volgens Jacob vallen de chauffeurs regelmatig in slaap, omdat ze zonder pauze te nemen, doorrijden. Van een rijtijdenwet hebben ze duidelijk nog nooit gehoord. We zijn redelijk vroeg op de camping, na een zandpad van bijna 30 km. We liggen helemaal door elkaar. De camping ligt prachtig in een groot productiebos aan een meer. De omgeving doet ons denken aan Noorwegen. De douches zijn hier houtgestookt, dus ‘s avonds warm, maar ‘s morgens koud. Je merkt dat we hier op 1.200 meter boven zeeniveau zitten, want de temperatuur is vanavond een stuk lager dan aan het Malawimeer. Om 22.00 uur gaat de bar dicht en meteen de generator en dus ook het licht uit. Uitkleden en douchen met een zaklampje! Onze gereden afstand vandaag is 260 kilometer.

Maandag 9 november, dag 18
We beginnen echt te onthaasten. Pole, pole is het nieuwe motto. Werk en winter zijn ver van ons vandaan en we vinden het ook niet zo belangrijk meer om te weten hoe het met de wereld gaat. Vandaag blijven we nog een dag in het Luwawa Forest en maken een wandeling van 3 uur in het bos. We kunnen de op een kaart aangegeven route zelf lopen zonder gids. We zien een hoop bloemen en kleine beestjes, maar (gelukkig) geen groot wild. Het bos is op zijn mooist. De regentijd is net begonnen en daardoor begint alles te groeien en te bloeien en ziet het er fris uit. Het is hier ook leuk om een toer te doen met een mountainbike of om te gaan vissen op het meer. Het is heerlijk om met een leuk boek in de tuin van de lodge te zitten lezen. Of te genieten van het uitzicht over het meer en van de rust van de omgeving. (TIP: neem hooguit één boek mee van thuis, want in de truck staat een bak vol met achtergelaten boeken). Een van de medereizigers is vandaag jarig en de groep verrast hem met slingers aan zijn kruk en een kroon op zijn hoofd, zang en dans. Een erg lekkere chocoladetaart met glazuur wordt door de crew verzorgd. We eten en drinken met zijn allen op zijn gezondheid en dan weer vroeg naar de tent, want het licht is al uit voor je het weet.

Dinsdag 10 november, dag 19
We douchen in het donker, het is 4.30 uur en erg koud. Onze reiswekker geeft 10 graden aan! Het is vandaag een lange rit richting Zambia. We rijden door een landbouwgebied, waar we mensen het land zien bewerken met houwelen en door ossen getrokken ploegen. Het zijn kleine dorpen en voor zover het oog kan reiken, is het land gecultiveerd. We reizen voor het regenseizoen uit en deze mensen verwachten binnenkort de regen, vandaar dat ze zo druk bezig zijn. Het valt ons op dat we veelal vrouwen op het land zien werken, vaak nog met een kind op de rug. Ze zijn heel vriendelijk en zwaaien naar ons. We voelen ons bijna koninklijk, zoveel zwaaien we terug naar de mensen onderweg. We stoppen in Kasunku om de 3 dieseltanks vol te tanken (1.000 liter!) Dit is een vlakke streek met veel dorpen, waar de meeste hutjes gemaakt zijn van bakstenen met rieten daken. Bij Mchinji gaan we de grens over. Om Malawi te mogen verlaten, moeten we weer formulieren invullen en onze paspoorten laten stempelen. Voor Zambia moeten we allemaal nog een visum kopen en John verzamelt alle paspoorten met de US$ 50,00 biljetten. Natuurlijk moeten we ook hier formulieren invullen en krijgen we een visumstempel in onze paspoorten. We gaan lunchen vlak na de grens op een plek bij een bos. Aan de overkant is een schooltje en binnen de kortste keren loopt de hele school leeg om naar ons te kijken. Het is duidelijk dat deze kindjes ons vreemd vinden. We leren de kinderen het liedje: hoofd, schouders, knie en teen enz. tijdens het afwassen. We hebben met zijn allen veel plezier. We vervolgen de weg over een dirt road en botsen met onze hoofden bijna tegen het dak van de truck aan. Dit is de Afrikaanse versie van powerplate maar dan gedurende 130 km!!!!!.

Halverwege de rit stoppen we om bij een brandend veldje nieuwe houtskool te kopen. We blijken een lekke tank te hebben. Er is een grote scheur ontstaan, waarschijnlijk door een scherpe steen en de brandstof stroomt er uit. Jacob verandert onmiddellijk in McGyver. De inhoud van de kapotte tank wordt in no time in allerlei bakken en flessen overgeheveld en daarna weer terug geheveld in de andere tanks. Wel gaan we op grote afstand van de truck staan om met de toegestroomde kinderen te spelen. We komen heelhuids aan in South Luangwa National Park, een van de beste safariparken in Afrika. We rijden door kleine armoedige dorpjes, toegezwaaid door de lachende bewoners van kleine lemen hutjes. De omgeving is groener dan in Malawi en de bevolking, net als in Malawi, erg vriendelijk. Ook in Zambia is 50% van de bevolking jonger dan 15 jaar. De levensverwachting hier is zelfs ongeveer 28 jaar. De werkeloosheid is enorm, vooral op het platteland. HIV en cholera zijn de grootste bedreigingen. Vandaag is er weer iemand van de groep jarig en het hele feest wordt herhaald inclusief de overheerlijke taart. (Waar haalt de crew dat vandaan?) Het is gaan regenen en we zetten de tenten op onder de overkapping waar we normaal zouden zitten eten en bij het zwembad. Binnen de kortste tijd zeikt het van de lucht en de camping wordt één modderpoel. Het is een uitdaging om de douches te bereiken op teenslippers en die uitdaging mislukt helaas. Oda zakt tot aan haar enkels in de modder en is blij met de grote voorraad natte doekjes. De bar is droog en het bier koud en het uitzicht is ondanks de regen geweldig. De temperatuur ligt vanavond op 29 graden. De warme douche is vannacht buiten! Onze gereden afstand vandaag is 500 kilometer.

Woensdag 11 november, dag 20
We staan om 5.30 uur en horen dat vannacht een nijlpaard over de camping gewandeld heeft. Hij graasde vlak langs een tent, terwijl onze metgezellen hem angstig in de gaten hielden. Eigenlijk vinden we het jammer, dat we er niets van gemerkt hebben. We gaan na een snel ontbijt met twee open jeeps gamedriven, of anders gezegd: wildspotten. Het is net opgehouden met regenen. We rijden langs de rivier en door modderpaden en zien giraffen, olifanten met een heel kleintje, hamerkopvogels, buffels, kudu's, impala's, waterbokken en heel veel vogels, wrattenzwijnen en een slangenarend. In deze tijd van het jaar zijn er heel veel jonge dieren. Onderweg komen we een tot camper omgebouwde legertruck tegen uit Nederland. Nita, Wim en hun zoon Lieven trekken een jaar lang door Oost-Afrika, de Arabische wereld en Turkije. Het is een bijzondere ervaring om deze mensen hier te zien. De camper heet heel toepasselijk: ‘Threeontour’. Onze gamedrive duurt ongeveer 4.5 uur en na afloop hebben we een lunch en lezen we wat. We genieten van de nijlpaard- en krokodilshow. De krokodil ligt op een zandbank en een nijlpaard moeder met jong gaan er naar toe. Zij dreigt een beetje en geeft een geurspoor af (poepen met snel ronddraaiende staart). De krokodil geeft geen krimp. Even later springt een impala de rivier in en de inmiddels twee krokodillen zijn er als de kippen bij. Helaas is de afstand te groot voor ze en de impala komt dit keer heelhuids over. De bewakers van de camping jagen de krokodillen met katapulten weg. Ondertussen spelen de apen rond de bomen en over de daken van de overkappingen en de bar. Ook dat is Afrika...... Een deel van de groep doet de optionele avond-gamedrive. Ze zien een echte kill van een impala door een luipaard en komen erg onder de indruk terug. Ze zien het op een paar meter afstand gebeuren. De foto's zijn spectaculair. Wij genieten van een prachtige zonsondergang over de Luangwarivier. In de douche spotten wij een minder spectaculaire kikker.

Donderdag 12 november, dag 21
Het is een warme nacht en we douchen dit keer tussen de stralen door. We kunnen gelukkig, dankzij de overkapping, de tenten droog opbergen. We gaan dezelfde powerplate weg weer terug en onze nieren en hersens zijn verwisseld door het schudden. Zelfs een bout van een stoel begeeft het. De crew koopt de dagvoorraad houtskool op langs de kant van de weg. We lopen zelf een stukje langs de weg tijdens de onderhandelingen om alle lichaamsdelen weer op zijn plaats te krijgen. In Chipata wordt er voorraad ingekocht op de markt. Wij wisselen dollars en wandelen wat rond, terwijl een klein schoolmeisje ons volgt en heel demonstratief over haar buikje wrijft. Als we in de winkel zijn, valt regelmatig de elektriciteit uit. Alle deuren gaan op slot en als er weer spanning is, moeten we lang wachten tot de kassa het weer doet. We kopen nieuwe teenslippers. De mooie camping, Mama Rula, staat 4 km buiten Chipata en heeft een heerlijk zwembad en een schommelbank. We hebben vandaag corveedienst dus dat wordt weer groente snijden, aardappels jassen en alles klaarzetten. Helaas zijn alle piepers verrot (miskoop of de slechte weg?) en er wordt ter plaatse een andere maaltijd verzonnen. Het smaakt weer prima. We maken een kampvuur en komen Nita, Wim en Lieven weer tegen van ‘Three on tour’. Zij zijn nu onderweg naar Malawi. Onze gereden afstand vandaag is 170 kilometer.

Vrijdag 13 november, dag 22
We vertrekken vroeg naar Lusaka, een rit van 600 km. Het landschap is wisselend bergachtig en vlak. Het is wel mooi, maar weinig afwisselend en daardoor erg saai. We komen diverse gecrashte vrachtwagens tegen en een winkel genaamd 'the struggleshop’. We lunchen bij de 'lost hope shop'. Need we say more! We kunnen dit keer de krukjes mooi in de schaduw van een boom zetten. Overal waar we stoppen, komen kinderen te voorschijn. Zodra we weer in de truck zitten, wordt Rob door een onbekend insect gebeten en heeft nu 3 blaren op zijn bil...... Gelukkig zitten er twee spoedeisende hulpverleners en een arts in de groep, dus dat moet goed komen. Na urenlang door het steeds vlakker wordende land rijden, komen we in de hoofdstad Lusaka, die zeer modern en vergelijkbaar is met westerse steden. Het is even wennen. We kamperen bij Eureka campsite, een mooie luxe camping vlak buiten de stad. Er is een groep schoolkinderen, tussen 12 en 17 jaar op ‘kamp’ en op hun verzoek vertellen we wat over Nederland. Op al onze verre reizen nemen we een fotoboek mee, waarin vele toeristische plekken van Nederland staan. Vooral de leiders zijn erg geïnteresseerd en zij willen weten tot welke 'tribe' of stam we horen. Ze vragen wanneer het regenseizoen begint in Nederland en leg dan maar uit dat het eigenlijk het hele jaar door een beetje regenseizoen is. Het is voor veel mensen onbegrijpelijk dat Nederland onder de zeespiegel ligt en dat dijken ons tegen het water beschermen. Ze kijken verbaasd naar de foto’s van Nederland onder een sneeuwdek en schaatsende mensen op het ijs. Als wij dit proberen uit te leggen, is de buitentemperatuur ongeveer 28 graden. Onze gereden afstand vandaag is 600 kilometer.

Zaterdag 14 november, dag 23
We willen er niet aan denken, maar vandaag zijn we over de helft van deze vakantie. We vertrekken pas als de zon al op is en rijden door de buitenwijken en krottenwijken van Lusaka naar Livingstone. Het lijkt een korte rit, maar de laatste 80 km is weer een dirt road met heel veel butsen en bulten. We stoppen om te pinnen in een kleine stad en rijden dan door. Het terrein is bergachtig en er zijn niet veel dorpjes. Soms zien we vrouwen langs de weg lopen met grote pakken op het hoofd. Livingstone is een groezelige plaats met veel te dure winkels en lastige verkopers en geldhandelaren. Sommige weten het een met het ander te verenigen en bieden Zimbabwaanse dollarbiljetten te koop aan van 100.000.000,00. We eten een warm pasteitje bij Wonderbaker en we bestellen T-shirts met de print van de reis en alle namen van de reisgenoten. We gaan laat in de dag naar de Victoria Falls, maar die zijn nog wat klein uitgevallen. We lopen zelfs over die delen waar normaal water stroomt. Het schijnt dat we in maart-april terug moeten komen om het overdonderende geweld van de watervallen te zien. De Zambesi Waterfrontcamping ligt aan de Zambezi, Het complex is enorm groot en duidelijk meer op toerisme afgestemd. We zetten gauw de tent op en we bekijken een gelikte video over de mogelijke activiteiten, zoals bunjee-jumpen, kanoën, raften, wandelen met leeuwen of een rondvlucht. Wij boeken de sunsetcruise voor morgen. Vandaag en morgen heeft de crew vrij, dus eten we in het restaurant van de camping een lekkere Zambezi brasem, een giga vis. In de verte horen we de waterval donderen, of was het nu onweer? Onze gereden afstand vandaag is 480 kilometer.

Zondag 15 november, dag 24
We staan lekker laat op, wassen onze spullen, laten de tent luchten en gaan internetten. Halverwege de mail valt de elektriciteit uit door het onweer. De regen komt met bakken uit de lucht en om de server weer aan de praat te krijgen, schijnt het nodig te zijn, dat er iemand de antenne op het dak verplaatst. Zolang het onweert en regent wil niemand dat doen en terecht. Gelukkig heeft een stel medereizigers onze tent dichtgemaakt en de was van de lijn gehaald. Vanmorgen is een stel gaan raften en we hebben medelijden met ze. Tijdens het wandelen met de leeuwen, dat ook een stel

mensen gedaan heeft, was het nog droog. Ze komen enthousiast terug en vertellen over de welpen die ze hebben geaaid. De rafters komen ook weer terug en ze hebben de hele dag op en in het water doorgebracht. Het onweer heeft hen niet weerhouden. Gevaarlijk? Volgens hen niet, want als je tussen de rotsoevers raft, zit je laag ten opzichte van de omgeving. Ze hebben zichtbaar genoten. De sunsetcruise vaart over de Zambesi en tijdens een drankje en een hapje kunnen we de dieren op en langs de oevers zien. Het miezert nog een beetje, maar dat maakt de zonsondergang niet minder mooi.

Maandag 16 november, dag 25
Om een of andere onbekende reden, is het water in de douches bij de mannen de hele reis al warmer dan bij de vrouwen… Dat is typerend Afrika! Mannen zijn belangrijker of douchen veel minder! De
T-shirts worden gebracht en niet iedereen is er tevreden over. Sommige shirt zitten vol vlekken en de kaart van Afrika is enigszins gewijzigd. Zo ligt Dar es Salaam midden in Tanzania en Zanzibar aan de kust. Artistieke vrijheid zullen we maar zeggen. We gaan vandaag naar de grens met Botswana en moeten daarvoor met een veerpont over de Zambesi. Eerst worden we met de truck aangehouden door officieel uitziende mannen, die een permit willen zien om naar de camping in Botswana te mogen. Natuurlijk heeft onze crew die niet, maar met een collecte in de bus om voldoende Kwacha’s te verzamelen, kunnen de officials worden omgekocht.... Wel blijkt dat de controleurs niet kunnen lezen, want de papieren worden ondersteboven bekeken...
De pont is een uitdaging op zich, want er kunnen niet meer dan 2 trucks tegelijk op en het staat er zwart van de vrachtauto's... Misschien is hier ook wel wat geschoven..  De grensovergang van Zambia ligt aan de ene kant en die van Botswana aan de overkant van de rivier. Het lijkt of we in Botswana een sprong in de tijd naar voren maken. Alles lijkt goed geregeld en de infrastructuur lijkt ook veel beter. Het voelt als een verademing na alle chaos die we in de vorige landen hebben ervaren. We wisselen dollars bij de bank in Kazungola en doen wat boodschappen bij de Spar. Nog voor de lunch zijn we op de camping. Thebe River campsite ligt 10 kilometer over de grens in de buurt van Kasane en ziet er nog erg nieuw uit. Ook hier is een mooi zwembad en (niet onbelangrijk) een bar. Vandaag is er alweer een sunsetcruise op de Zambesi, maar die van gisteren was een stuk leuker. Vandaag geen bar aan boord, alleen maar brandende zon en lauw (op zijn laatst) warm water om te drinken. We zien weer veel olifanten, nijlpaarden, zebra’s, waterbokken en krokodillen. De sunset is prachtig. (TIP: probeer aan de linkerkant van de boot te gaan zitten, zodra je erop stapt. Je zit dan aan de schaduwkant en aan de kant waar het meest te zien is. Neem drinken mee.) De Aussies hebben niet alleen de bar bezet maar gaan tot diep in de nacht door in het zwembad. Wijn is inmiddels zeer betaalbaar! Onze gereden afstand vandaag is 100 kilometer.

Dinsdag 17 november, dag 26
Ons staat een lange reisdag te wachten via diverse nationale parken naar Maun, waar we wild kunnen spotten. Regelmatig moeten we de truck uit om via ontsmettingsbakken onze schoenen te reinigen in verband met de mond en klauwzeerdreiging. Ook de niet in gebruik zijnde schoenen moeten door de bak met spul. Onderweg zien we weer veel dieren en we kopen wijn, pinda’s en bijna 10 liter water om de volgende dagen door te komen. (TIP: koop zo gauw mogelijk een grote shopper om je spullen in de bus te vervoeren. De plastic tasjes, die je in de supermarkt krijgt, zijn zo stuk door het schuren over de vloer van de truck.) Delta Rain campsite in Maun is ruim opgezet, maar het sanitair is krap. Wel is er een mogelijkheid om de was te laten doen of zelf te wassen in de textielbakken. Het is prachtig weer tot etenstijd, dan breekt de hemel en de hel los... Het dondert en het bliksemt en we zien zelfs hagel vallen. Een paar stellen besluit om huisjes te huren en niet in de tent te slapen. We blijven lang in de bar hangen in de hoop dat het nog droog wordt. Helaas… uren later komen we alsnog drijfnat bij de truck aan. Eten doen we vandaag in de bus, want anders is het toch onbeperkt soep op het terras eten.... We kijken met afgunst naar de truck met Aussies, want zij staan onder een overkapping en redelijk dicht bij de toiletrollen. De regen maakt vandaag meer lawaai dan deze groep. Om ongeveer 04.00 uur wordt het buiten droog, alleen is onze tent langs de naden gaan lekken. Onze gereden afstand vandaag is 600 kilometer.

Woensdag 18 november, dag 27
Het is zover! We gaan naar de Okavanga Delta om in het wild te kamperen. Het is gelukkig weer droog als we onze spullen, tent, slaapzakken en matjes verzamelen. Een open truck brengt ons in anderhalf uur naar het beginpunt van de delta. Drie mensen hebben besloten om niet mee te gaan en blijven op de camping. De rest installeert zich in wiebelige mokoro's, dat zijn lange smalle kano's die door een 'poler' worden voortgeduwd met een stok. Wij noemen dit kloeten. Sommige mokoro's zijn authentiek en dus ook behoorlijk lek. Die van ons is gelukkig van glasfiber (Botswana is zo gek nog niet). Carl is onze persoonlijke poler en gids voor de komende dagen. Onderweg zinkt een van de mokoro's en de rest schiet te hulp. Alles is nat, ook de slaapmatjes voor vanavond. Hoezo leuk?? Gelukkig is het water maar een halve meter diep, maar toch. De tenten worden dicht bij elkaar op een eilandje in de delta opgezet en in het midden een altijd brandend vuur gemaakt. Het toilet bestaat uit een diep uitgegraven gat achter de struiken. Er ligt een stokschepje bij om de boodschappen te bedekken en er hangt een plastic zakje op ongeveer 10 meter voor het gat. Zakje weg... gat bezet!! Douchen doen we over een paar dagen weer… Lang leve de Wetties. We gaan op gamewalk met de gidsen, die ons van alles uitleggen over de flora en fauna in de delta. We leren van alles over verschillende soorten poep (droppings), van welk dier en hoelang geleden hier gedropt... Leerzaam. We zien weinig dieren, alleen wat zebra's en heel in de verte een olifant. Er is genoeg eten meegenomen en de polers helpen John een smakelijke maaltijd te bereiden. De polers zorgen ook voor de afwas… wat een luxe. Intussen zijn de meeste slaapmatjes en slaapzakken weer opgedroogd. ’s Avonds zitten we allemaal rond het vuur en zingen we liedjes. Nou ja, de eerste regel dan, want het is opvallend van hoeveel liedjes we niet meer weten, hoe de tekst daarna verder gaat. We liggen vroeg in bed en rond 2.30 uur horen we de regen op de tent vallen. Onze gereden afstand vandaag is 30 kilometer, de rest gaat per boot.

Donderdag 19 november, dag 28
Het heeft vannacht enorm gestormd en geregend, maar de ochtend begint droog. Na het ontbijt doen we in dezelfde groepjes als gisteren een gamewalk. We lopen ruim 4 uur en zien vooral vogels, zebra’s en bijzondere bomen en planten. Af en toe komt de zon door, maar in de verte horen we al gerommel. De hele middag regent en onweert het en het is jammer dat we geen boeken hebben meegenomen. We luieren in de tent tot het opklaart. De polers nemen ons mee op een tocht met de mokoro’s en we genieten van de rust in de delta. We vinden een dode olifant, die volgens Carl ongeveer 5 maanden geleden is aangeschoten en naar deze plek is gevlucht om te sterven. We ruiken hem eerder dan we hem zien, wat een stank, daar zijn zweetvoeten heilig bij. Een groot deel van de huid is nog intact. This is Africa. Na terugkomst, dreigt het enorm en al snel krijgen we te maken met heftige regen, onweer en wind. Er wordt door de polers een dak boven het vuur gemaakt van zeildoek. Dat er een enorme scheur in het zeil zit, vindt niemand belangrijk…  Dit is echt wildkamperen. Samen met polers van andere groepen (er zitten nog 2 groepen op hoorafstand van ons) vermaken onze polers ons met zang en dans. Natuurlijk geven wij ook een uitvoering van het ons ondertussen vaak uitgevoerde “hoofd, schouders, knie en teen- lied”. De regen zet door en we liggen redelijk vroeg op onze droge matjes.

Vrijdag 20 november, dag 29
Het is ons verboden om alleen het kamp te verlaten en zodra het donker is, mag je ook niet meer alleen naar het “toilet”. Er moet altijd iemand mee om met de zaklamp eventuele dieren af te schrikken. We zijn vannacht dan ook moedig in het donker naar het gat in de grond gelopen en Oda zal blij zijn als ze morgen weer op een camping is. We kunnen om 06.00 uur nog een gamewalk doen, maar wij blijven liever nog even liggen. We breken de tent af en stoppen al onze spullen in grote plastic zakken. We willen geen natte matjes of slaapzakken riskeren. De terugweg verloopt droog en zo goed als ieders spullen komen droog op de camping aan. We hebben 1,5 uur gevaren en daarna nog 1,5 uur in een open truck naar de camping gereden. De drie mensen die niet mee gegaan zijn naar de delta hebben echt een ervaring gemist. In de middag maken we met 17 man in 3 kleine vliegtuigen een scenic flight over de Okavanga Delta. Onze groep heeft de crew uitgenodigd om mee te gaan en John en Jacob zijn meegevlogen, Zij vonden het net zo geweldig als wij. Van bovenaf is de delta enorm groot en we zien heel veel grote groepen dieren. We vieren de 36e trouwdag van een stel en genieten van de faciliteiten van Delta Raincampsite in Maun. Onze gereden afstand vandaag is 30 kilometer.
 
Zaterdag 21 november, dag 30
Vandaag is land nummer 6 aan de beurt: Namibië. Het is een lange rit om de delta heen naar de grens, maar de overgang aan de grens gaat ongekend snel. Vlak over de grens in Bangani ligt onze camping, Rainbow riverlodge. Het is een prima camping met mooie schaduwplekken op het gras en prachtig uitzicht op de rivier. De bar is goed voorzien en het bier smaakt prima. We genieten van het uitzicht over de rivier, terwijl er een poging wordt gedaan om een vis aan de haak te slaan. Er wordt hier gewaarschuwd voor krokodillen, maar wij zien alleen maar pootafdrukken van nijlpaarden.... John vertelt ons dat er vanuit onze groep een email naar Djoser is gestuurd met klachten. Hij vraagt ons nogmaals om op- of aanmerkingen eerst bij de crew te melden. Wij vragen ons af wie de klacht gestuurd heeft en nog meer: Waarom?? Alles gaat volgens ons prima en wat niet helemaal aan de westerse verwachtingen voldoet, is de crew niet aan te rekenen. Het brengt een ongemakkelijke sfeer binnen de groep en dat is jammer. Onze gereden afstand vandaag is 400 kilometer.

Zondag 22 november, dag 31
We doen boodschappen in Grootfontein, waar we weer kunnen pinnen met de europas sinds Tanzania. Een van de medereizigers wordt bijna beroofd van zijn pinpas, maar kan door alert optreden van een andere medereiziger zijn belager pakken. Het loopt goed af, maar het geeft wel een beeld van de stad. Als we in de supermarkt wijn willen kopen, wordt ons verteld, dat op zaterdag en zondag geen alcohol wordt verkocht. We gaan naar Etosha National Park, het hoogtepunt van Namibië voor zover het wildspotten betreft. We zien onderweg ook meteen al giraffen, steenbokken, wrattenzwijnen, olifanten, impala's en heel veel spikkelkippen.... Onze camping, Manutoni, ligt in het park zelf en we kunnen vanaf een overdekte plek naar de zebra’s kijken, die komen drinken bij de 'waterhole'.. De camping is erg luxe met een zwembad. Onze gereden afstand vandaag is 610 kilometer.

Maandag 23 november, dag 32
Een stel vroege vogels heeft vanmorgen bij zonsopgang een groep leeuwen gezien, die bij de ‘waterhole’ kwam drinken. We vertrekken vroeg voor een gamedrive door het park. We zien weer van alles en Jacob neemt alle tijd om ons de dieren te laten fotograferen. We zien een jakhals tot tweemaal toe een spikkelkip (parelhoen) vangen en verslinden. Jakhalzen zijn er genoeg, we zien er regelmatig een en éénmaal zelfs zes tegelijk. Tussen de middag staan we op een camping in het park om te lunchen en we kunnen hier even zwemmen. Het is niet zinvol om een wildspotting te doen op het heetst van de dag, want de dieren liggen dan allemaal in de schaduw onder de bomen. Behalve de giraffen dan, zulke hoge bomen zijn hier niet... ’s Middags rijden we door een zoutvlakte, waar uiteraard geen dier te spotten valt. Voor we het park verlaten, hebben we al weer vele dieren kunnen zien. We overnachten net buiten het park op Etosha Safari Camp. Ook dit is een luxe camping met prachtige voorzieningen. Het is vandaag weer onze corvee-beurt, nadat we eerst de tent hebben opgezet en een verfrissend biertje hebben genomen. Het is vandaag zeker 40 graden en zelfs ’s avonds zakt het kwik niet onder de 20 graden. Onze gereden afstand vandaag is 150 kilometer.

Dinsdag 24 november, dag 33
Nog voor het licht wordt, gaan we terug naar het park. Bij de ingang zien we hoe de knalgele wevervogels hun nestjes bouwen. Het resultaat is een rondgeweven bal, met een kleine ingang aan de onderkant. Wat is het prachtig om een groep leeuwen op 3 meter afstand van de truck te zien, die daar schijnbaar slapend ligt, maar die ondertussen een gnoe in de gaten houdt. Diezelfde gnoe zien we een groep impala’s waarschuwen voor het dreigende gevaar. We lunchen op onze eigen camping en gaan rond 15.00 uur weer terug naar het park voor onze laatste gamedrive hier. We gaan naar Okaukuejo Rest Camp om bij een waterhole tegelijkertijd drie giraffen, twee olifanten, een groep zebra's, een groep impala's en wat watervogels te zien. We kunnen niet ophouden met foto's maken. We overnachten weer in Etosha National Camp en we beginnen te wennen aan warme douches!!

Woensdag 25 november, dag 34
We vertrekken om 07.30 uur (uitslapen!!) naar Twyfelfontein en kunnen in Outjo naar de thuisblijvers mailen. Tot nu toe hebben we ongeveer 8.200 km afgelegd. We hebben ons wel eens afgevraagd of we nou in de truck zitten om naar de camping te gaan of dat we op een camping overnachten om de volgende dag weer in de truck te zitten. Gelukkig is het na de delta wat minder reizen en wat meer rust geworden. We lopen nog steeds op het regenseizoen vooruit en dat is heel plezierig. Het landschap is heuvelachtig, maar het wordt steeds meer een zandvlakte. Ondanks dat we bergen zien, is alles erg dor en droog. Het schijnt hier ook niet veel te regenen... We zetten de tent op bij ongeveer 43 graden en nergens is er schaduw. Gelukkig staat het bier koud in de beschaduwde bar van de Abu Huab Campsite. Later op de dag gaan we de beroemde rotstekeningen bekijken, waar Twyfelfontein zijn bekendheid aan dankt. Ze zijn indrukwekkend en verbazingwekkend goed geconserveerd gebleven. Dankzij het gebrek aan regen... Ook bezoeken we de 'burned mountains' die zwart gekleurd zijn. Volgens ons is dit geen bijzonder natuurverschijnsel, maar een berg met een steenkolenlaag. Ook gaan we naar een ander natuurverschijnsel kijken in de rotsen. Hier lijkt de rots op een enorm orgel met duizenden pijpen. Deze beide sites liggen vlak bij elkaar en zijn vrij te bezoeken. Eenmaal terug in de camping lijkt het toch een beetje te regenen, maar daar is niets meer van terug te vinden op de grond. De zonsondergang is vanaf het balkon van de bar adembenemend. Onze gereden afstand vandaag is 360 kilometer.

Donderdag 26 november, dag 35
De nachttemperatuur komt niet onder de 26 graden. Onderweg naar Spitzkoppe doen we boodschappen in Uis. We nemen een kijkje bij Cape Cross en we bezoeken een zeerobbenkolonie. Hier bevinden zich tienduizenden zeerobben. Er zijn momenteel veel jongen geboren en we zien hier heel veel dode huilers liggen. Het stinkt er verschrikkelijk. De zeemist komt het land op, waardoor hier de temperatuur rond de 20 graden is. Wat een verschil met gisteren! We lunchen op het strand van de Atlantische Oceaan en rijden grotendeels dezelfde weg (nou ja, weg) terug richting Spitzkoppe. De weg voert door de zoutvlakte. Overal staan tafeltjes langs de weg met daarop witte en roze zoutkristallen uitgestald. Het is niet zinvol om deze als souvenir mee te nemen, want het is heel erg broos. We maken er een foto van. Het landschap is nog steeds erg vlak. De huisjes, zeg maar hutjes, zijn hier opgebouwd uit hout, oude auto-onderdelen en golfplaat. We zien zelfs een huisje gemaakt van limonadeblikjes. Jammer, te laat voor de foto....Spitzkoppe is een 1700 meter hoge rotsformatie midden in het vlakke landschap en onze camping is een wildcamp tussen deze enorme stenen in. Het toilet is een gat in de grond en douches zijn er niet. Er is trouwens helemaal geen water, maar de truck heeft genoeg mee en wij natuurlijk ook. We klimmen met Jacob de laagste rots op en die is toch 300 meter hoog. Het uitzicht is prachtig en we nemen veel foto's. Het doet ons enigszins denken aan Ayers Rock (Uluru) in Australië. We zitten met een flesje wijn rond de meegebrachte waxinelichtjes met een groepje medereizigers en duiken dan het matje op.
s' Nachts begint het enorm te stormen en de stokken waaien onder de luifel vandaan. Het is dan ook een onrustige nacht. Onze gereden afstand vandaag is 600 kilometer.

Vrijdag 27 november, dag 36
De weg naar Swakopmund is maar 130 kilometer en we zijn al vroeg in de stad. Het is een plaatsje met duidelijk Duitse invloeden. Hier is ook het Namibische walhalla van de avonturiers. Nadat we bij een agentschap excursies hebben geboekt, rijden we naar de backpackerslodge, Villa Wiese. Heerlijk, geen tentjes vandaag. Wij maken van de mogelijkheid gebruik om te upgraden naar een hotelkamer met douche/toilet. Wat een LUXE. We verblijven in het hotel Dunedin Star, net om de hoek bij Villa Wiese. We kunnen gelukkig in het hotel onze was laten doen. Ongemerkt vult de zak met vuile was zich toch. Een deel van de reizigers gaat vanmiddag al sand-boarden of quad-biken, maar wij gaan lekker rustig genieten van het strand en de strandtentjes. We shoppen wat en gaan ’s avonds met het hele gezelschap incl. de crew eten bij Napolitana, de plaatselijke pizzaria. De pizza's zijn enorm en ook enorm lekker. Rob eet springbokbiefstuk en is daar ook zeer over te spreken. We slapen heerlijk in ons ruime bed. Onze gereden afstand vandaag is 130 kilometer.

Zaterdag 28 november, dag 37
 We gaan met lange broeken en lange mouwen naar buiten. De temperatuur ligt rond 21 graden en dat is voor ons momenteel best koud.... Na het internetten, kopen we wat souvenirs. We halen als lunch bij de Konditorei und Bäckerei een ‘chicken-‘ en ‘peppersteakpie’. We raken volledig in de war van alle talen door elkaar. De straten in Swakopmund heten Herzogstreet of Bismarckstreet. De mensen spreken een mengeling van Duits, Afrikaans en Engels: Dat hebben wij nooit geleerd op school.... denk je als Hollander een eindje over de grens te praten, krijg je dit... We drinken bij de pie’s een lekker wijntje in de binnentuin van onze prachtige upgradekamer en gaan wat wandelen langs de boulevard. De meest prachtige huizen met gigatuinen liggen hier aan het strand van de Atlantische Oceaan. Het is niet heel duur om hier iets met 8 kamers te kopen, maar het mist hier wel heel veel. Zwemmen in de oceaan wordt nauwelijks gedaan, omdat het water veel te koud is. Vlakbij ons hotel is een grote supermarkt, waar we wat fruit en wijn kopen. We genieten van een seafoodplatter in het restaurant van het Lighthouse.  Ons wasgoed is prima schoongewassen en droog. De Duitse invloed is in deze plaats heel goed merkbaar, niet alleen aan de vele Duitse benamingen, maar alles lijkt ook goed georganiseerd.

Zondag 29 november, dag 38
De truck is weer voorzien van nieuwe proviand. We rijden een tijdje langs de oceaan naar het zuiden en zien enorme zandduinen. Hier is ook gisteren door een aantal mensen gesandboard. Onderweg naar Solitair zien we het landschap van droog naar heuvelachtig veranderen. We stoppen om foto’s te maken bij de Kreeftskeerkring. De camping, Solitaire Country Lodge, ligt in de woestijn, maar heeft gelukkig een zwembad. De eigenaar spaart autowrakken en daar maken we leuke foto's van. Uiteraard verwacht je hier geen banketbakker, maar die is er wel (als enige winkel in de hele buurt..) Omdat Jared, onze kok, morgen jarig is kopen we met zijn allen een grote Apfelstrüdel. Elke verjaardag wordt gevierd met zang, dans en taart. We spelen wat kaart en drinken wat bier..... Zwaar leven! Onze gereden afstand vandaag is 290 kilometer.

Maandag 30 november, dag 39
Vandaag is het een korte rit naar Sesriem en we bezoeken de kleine Sesriem canyon. Er is gemakkelijk in af te dalen en het is de moeite waard om hier een wandeling in te maken. Na het opzetten van de tenten gaat Rob met de meeste medereizigers naar de Sossusvlei om met een gids een desertwalk te maken. Oda blijft op de camping met een boekje en een biertje. Even geen zin meer.... De temperatuur ligt rond de 35 graden en er waait een warme föhn. De desertwalk is een groot succes, want Boesman de gids, weet heel veel te vertellen over de fauna en de flora en over de oorspronkelijke bewoners van dit gebied, de Bosjesmannen. Helaas zijn deze vermoord of gevangen gezet en de volbloed Bosjesman bestaat sinds 1918 niet meer.
Hij zelf loopt zonder schoenen op het gloeiend hete zand en laat zien waarom hij dat kan. Verder wijst hij ons op de grote hoeveelheid dieren, die hij wel ziet en wij niet. Hij vertelt over de gemsbok, die nooit weg zal vluchten, maar zijn plaats altijd verdedigt. Ook vertelt hij over de vorming van de duinen en de vorming van de vlei (een soort oase). Op de terugweg naar het verzamelpunt komen we onverwachts een struisvogel met 26 jongen van hooguit een dag oud tegen. Het is een mooi gezicht zoals de vader zijn kroost beschermt. Op de terugweg gaan we langs Dune 45, deze duin is 130 meter hoog en te vinden in elke toeristische gids. We stoppen op de grote parkeerplaats ervoor.... De hele groep beklimt de duin en wacht daar de zonsondergang af. Het is een toeristisch hoogtepunt, omdat deze beklimbaar is. De zonsondergang zelf is niet zo spectaculair. We hebben de afgelopen weken veel mooiere sunsets gezien... De kleuren en de schaduwen zijn veel mooier als de zon nog net boven de horizon schijnt. De duinen kunnen tot 230 meter hoog worden en hebben een helling van ca 40 graden. Uiteraard is het zand hier ook bloedjeheet. We eten laat en vieren Jareds verjaardag. Jammer genoeg is de septictank van het douchegebouw vol en lopen de wc's en douches over.... Waarom zou je de tank legen als hij nog niet vol is?? In Afrika wordt een probleem pas opgelost, als het probleem daadwerkelijk is ontstaan. Vooruit denken zit nog niet erg in de genen... Helaas maakt dit een mooi ogende camping tot een niet zo mooie camping. Als we naar bed gaan, blijkt dat er drie tenten zijn aangevreten door jakhalzen. We hebben ze tijdens het eten wel zien lopen, maar niet gedacht dat ze de tenten zouden aanvallen. Twee tenten (een van ons) missen nu een haringflapje en de derde tent heeft een enorm gat aan de zijkant. We zijn onder de indruk en blijven nog lang wakker om de jakhalzen rond de tenten te zien scharrelen. De pinda's hebben we voor de zekerheid maar in de truck gelegd. Onze gereden afstand vandaag is 95 kilometer.

Dinsdag 1 december, dag 40
Vandaag is het een lange reisdag en we doen in Bethanie boodschappen. Het wordt weer tijd om de voorraden aan te vullen en de crew zoekt daar de plaatselijke markt of supermarkt voor uit. Wij halen in de tussentijd nieuwe voorraad water en wijn.... De omgeving wordt steeds kaler en desolater. We worden weer behoorlijk heen en weer geschud in de truck. Zodra we op de Canyon Roadlodge Campsite aankomen, duiken we het verkoelende zwembad in. De camping ligt dicht bij de Fishriver Canyon, een kloof van 27 meter breed en erg diep. Wat een prachtige natuur. Zolang de zon in de canyon valt, is het prachtig om te zien, maar de zonsondergang zelf is niet zo spectaculair. Het koelt zodra de zon onder is, heel erg af. We slapen elke nacht in de slaapzak, want 14 graden is hier normaal. Het avondeten is door de sterke wind al koud voor het op de borden ligt. Onze gereden afstand vandaag is 650 kilometer, tevens de langste afstand.

Woensdag 2 december, dag 41
We moeten er aan geloven, het eind van deze vakantie komt in zicht. Vandaag is land nummer 7 aan de beurt. Het landschap is erg verlaten en eentonig. De droogte is duidelijk aanwezig en hier valt niet veel regen. Alleen gemsbokken kunnen hier overleven, want die hebben geen water nodig, behalve wat ze uit de planten halen. De rivierbeddingen zijn allemaal droog en de wegen van slechte kwaliteit. We hobbelen wat af in onze overlandtruck. Onderweg beginnen er weer mensen naar ons te roepen en zwaaien. Wij zijn de afwisseling in hun bestaan. De grens met Zuid-Afrika passeren we bij Noordoewer, op vijf kilometer afstand van camping Fiddlers Creek in Viooldrift. De camping ligt aan de Oranjerivier en sommigen nemen een duik in de snel stromende rivier. Wij vertrouwen het groene water niet, temeer omdat ook uit de kraan rivierwater stroomt. Wie weet waar het afvoerwater naartoe gaat??? Vandaag is ook onze laatste corveebeurt en Rob snijdt zich in zijn duim. Is het zo lang goed gegaan, met die vlijmscherpe messen, gebeurt het nu toch nog. We komen de Aussies weer tegen en zodra de bar om 17.00 uur opengaat, vind je ze tot sluitingstijd achter het bier. Sommige medereizigers laten zich meeslepen in hun enthousiasme en merken dat de volgende ochtend aan een enorme kater… De doucheruimtes zijn opgebouwd uit rieten matjes en gelukkig stroomt er (soms) warm water uit de douchekoppen. Het blijft toch een beetje kamperen.
Onze gereden afstand vandaag is 180 kilometer.

Donderdag 3 december, dag 42
Het landschap verandert nog niet erg, af en toe een rots in het vlakke landschap, maar vooral veel zand en woestijnplantjes. De weg is inmiddels van asfalt en onze organen vinden hun oorspronkelijke plekjes weer. Voor de tweede keer deze reis krijgen we een enquêteformulier om in te vullen. We weten nauwelijks weg met de vragen over welke camping we het beste en welke het minst vinden. We hebben zoveel verschillende campings gezien, dat je eigenlijk de foto’s moet bekijken om je te herinneren welke camping waar was en wat je er van vindt. Het is ook niet reëel, per land verschilt de levensstandaard zo erg dat het niet te vergelijken is. Niet iedereen vult het formulier in, maar dat is geen probleem. Vandaag hoeven we geen tent meer op te zetten, want het programma belooft ons lodges om in te overnachten. Langzaam terug naar de 'echte' wereld. Dachten we.... Ongeveer 15 km over hobbelige zandpaden en dan..... Ratelgat Farm, een camping met ronde hutjes gemaakt van takken en rietmatten. Daarin staan 2 bedden gemaakt van pallets en 2 kastjes. We halen voor de zekerheid toch 2 matjes en onze slaapzakken uit de truck en maken onze bedjes op. Je moet, net als in de tent, bukken om binnen te komen in deze replica Koikoi-huizen.
We maken een wandeling met Berlin, de gids en chief van de Griekwa-tribe. Hij laat ons rotstekeningen zien en gevonden voorwerpen, waar hij mooie verhalen over vertelt, maar waar wij onze bedenkingen over hebben. Met een beetje fantasie vinden we zelf ook nog rotstekeningen en leuke 'oudheden'. De avond verloopt gezellig met grof ingekochte wijn, want ja... geen bar vandaag.
Onze gereden afstand vandaag is 380 kilometer.

Vrijdag 4 december, dag 43
Na een vroege warme douche in het donker, gaan we richting Kaapstad, waar we om 13.00 uur aankomen. Het landschap wordt steeds groener en overal zien we wijngaarden en kassen. We stoppen voor een snelle lunch bij een benzinestation. De schok is groot als we de stad inrijden. Waar zijn we de afgelopen weken geweest? Hier zien we weer vierbaanswegen vol met auto’s en we staan gewoon in de file! Of zijn we niets meer gewend??? Wel is het druk, druk, druk, zeker na gisteren toen de nacht helemaal stil was. Het hotel ligt in het centrum van de stad en is LUXUEUS. Het lijkt ons heerlijk om warm te kunnen douchen en in een echt bed te kunnen slapen... Wij zijn blij verrast met de luxe hotelkamer en pakken onze 2 reistassen uit. Groot is de verbazing als in de eerste tas allemaal snippertjes plastic liggen. Rob zet de tas meteen op het balkon, want hij vermoedt dat er iets in de tas zit, dat nog leeft. Verschrikt springt er een woestijn muisje uit en rent meteen de hotelkamer in. Oda schrikt gillend minstens even hard als de muis. De muis probeert een rustig plekje te vinden, maar wordt door zijn onverschrokken achtervolger naar de badkamer gejaagd. Daar zit het beest klem en later nog meer klem in de prullenbak. Rob neemt de prullenbak met muis 8 verdiepingen lager naar de receptie om daar de receptioniste ook aan het gillen te krijgen... De muis wordt op straat los- en aan zijn lot overgelaten. Waarschijnlijk heeft hij zich in Ratelgat verstopt in de plastic zak, waar we de slippers in vervoeren. Hij heeft geprobeerd om deze zak op te eten en ook onze goedgebruikte lakenzak. Die hoeft niet meer mee terug naar huis. Verder zien we geen schade, behalve een beetje aan de binnenkant van de rits van de reistas. Gelukkig heeft hij maar een nacht in de tas gezeten. Komt hij ook eens in de grote stad…
We lopen nog wat door de stad, die overladen is met verklede mensen. Het is vandaag de loting van het WK voetbal en de stad ziet geel en groen, de kleuren van Zuid-Afrika. Overal is politie en zijn er wegen afgesloten. Misschien zijn we wel op het journaal te zien, want de hele wereld filmt hier. We horen van een eventuele bommelding, maar merken daar verder niets van. Het is een enorm lawaai, omdat veel voetbalfans toeters hebben aangeschaft om maar zoveel mogelijk mensen uit hun slaap te houden. Ons deert het niet, want wij zitten 8 verdiepingen hoger en zijn doodop. In Swakopmund zijn we zelfs door een heuse schietpartij heen geslapen.... Wel slaat er steeds een stop door, waardoor we ook vanavond met een zaklampje onze tanden moeten poetsen en douchen. Ach ja, this is Africa..... Onze gereden afstand vandaag is 340 kilometer.

Zaterdag 5 december, dag 44
Vandaag is John, onze reisleider jarig, maar zijn verjaardag hebben we eergisteren al gevierd. Het is deze reis wel erg vaak raak met verjaardagen.... In het hotel kunnen we alvast inchecken op www.klm.com om er zeker van te zijn, dat we naast elkaar zitten op onze terugvlucht. We ontbijten om 9.00 uur en gaan daarna met een medereiziger richting Hop-on-hop-off-bus. Op deze manier willen we van Kaapstad proeven, in de korte tijd die ons nog rest. We rijden de binnenstad door en krijgen informatie via een koptelefoontje. We gaan met de kabelbaan de Tafelberg op en wandelen daar ongeveer twee uur rond. Het is er heerlijk warm met een briesje. We maken foto's van het uitzicht rondom en zien zowel de Atlantische als de Indische Oceaan. De bus brengt ons langs de stranden en baaien van deze relaxte stad en we stappen uit in de wijk Waterfront. Zoals de naam doet vermoeden, ligt deze aan het water en is eigenlijk de oorspronkelijke haven van Kaapstad. Nu is het een toeristisch centrum vol met winkels, horeca en muziek. Je kunt hier uren doorbrengen en je nergens vervelen. Wij vinden dit ook de beste plek om de laatste souvenirs te kopen. Ons volgende bezoek is aan de wijk Bo-kaap. In deze wijk woonden vooral kleurlingen en voormalige slaven, die gedwongen werden onopvallende kleding te dragen. Tijdens de slavernij verfden zij hun huizen in felle kleuren als vorm van verzet. Tot op vandaag worden deze huizen in allerlei kleuren geschilderd. Het is nog steeds een arme wijk. Wij geven onze laatste Afrikaanse randen uit en gaan na een heerlijk "laatste" maal terug naar het hotel. De jacuzzi op het dakterras met uitzicht op de Tafelberg zorgt voor een ontspannen half uur en dan is het tijd om de tassen in onze overlandtruck te zetten. We laten alle kleding in een rugzak bij John achter om mee terug naar Malawi te nemen. In onze beleving hebben de mensen daar onze hulp het meest nodig. We nemen afscheid van 4 medereizigers, die nog wat langer in Kaapstad blijven. (TIP: boek, als het kan, hier wat extra dagen bij) Wat hebben wij een spijt dat ook niet gepland te hebben.... Kaapstad is zeker de moeite waard om hier langer in door te brengen. Het heeft een relaxte sfeer, een heerlijke temperatuur (rond 38 graden, maar niet te warm), lekker eten en drinken en vooral een gemoedelijke uitstraling. Ons vliegtuig vertrekt precies op tijd om 00.50 uur.

Zondag 6 december, dag 45
De vlucht verloopt zonder problemen en we kunnen zelfs nog (met dank aan de slaappillen) enige uren slapen. We landen om 11.20 uur en hebben in no-time onze bagage. Na een kopje koffie op Schiphol, pakken we de trein richting huis, waar we precies om 14.00 uur binnenstappen. Het regenseizoen is hier duidelijk ook begonnen..........
 

Ja, wat moeten we zeggen over deze onderneming... Sommige dagen duurden (te) lang door de vele kilometers die moesten worden afgelegd door een soms wel eentonig landschap. De weken gingen te snel voorbij, omdat je telkens weer verrast werd door voor ons westerlingen onlogische en onbegrijpelijke dingen. Een probleem bestaat in Afrika pas, als het ontstaan is. Dan is het ook tijd om een oplossing te zoeken. Wij zijn het probleem graag voor en willen het gisteren hebben opgelost. In Afrika gaat alles: Polle, polle....(rustig, rustig). Onze Keniaanse crew, John, Jared en Jacob hebben ons geleerd dat de westerse stress binnen een paar weken kan verdwijnen. We zijn hierdoor onthaast en moeten ons weer aanpassen aan Europa.... Zijzelf werkten van gemiddeld 5.00 uur 's morgens tot 23.00 uur, maar lieten zich niet gek maken....
De vakantie vloog voorbij en we proberen om in de komende tijd de indrukken te laten inwerken, die we hebben opgedaan. Veel prachtige mensen, veel bekende en onbekende dieren, veel aangrijpende armoede, veel vrolijke vriendelijke inwoners van de diverse landen, die we mochten bezoeken. We hebben van 7 landen een heel klein beetje mogen proeven, lang niet genoeg om ons een goed beeld te geven, maar de indrukken die we hebben opgedaan, zullen ons nog lang bij blijven.  Het was zwaarder dan we hadden gedacht, maar het is alleszins de moeite waard geweest. Onze gereden afstand is 11245 kilometer.
I think today was a good day, but tomorrow is another day…….

Bedankt, supertrio Jacob, John, Jared, en Zuidelijk-Afrika.